Του ΕΥΤΥΧΗ ΜΠΙΤΣΑΚΗ*
Εγιναν και οι
εκλογές! Αυτή τη στιγμή (Τετάρτη πρωί) φαίνεται ότι θα έχουμε τρικέφαλη
μνημονιακή-υποτελειακή κυβέρνηση. Η αστική τάξη μας (κομπραδόρικη,
υποτελειακή, εχθρά του λαού) ενώνεται στις κρίσιμες στιγμές (1944, εμφύλιος,
χούντα, 1974)·
Σήμερα: στρατηγική
επιλογή η Δεξιά, με κομπάρσους το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜ. ΑΡ.
Και η Αριστερά;
Από τότε που υπάρχει δίνει μάχες. Και η δική μας; Εχει ένα ταλέντο: να
κερδίζει μάχες και να χάνει τον πόλεμο. Γιατί; Επειδή, για λόγους που δεν μπορώ
να αναλύσω εδώ, δεν μπόρεσε, στις κρίσιμες ιστορικές στιγμές, να συνδυάσει την
ευλύγιστη τακτική με την ανένδοτη προσήλωση στον στρατηγικό στόχο (βλ. σχετικά
τα βιβλία μου «Ρήξη ή ενσωμάτωση» και «Γονίδια του μέλλοντος»).
Λοιπόν σήμερα:
Εχουμε οικονομική, πολιτική κρίση, κρίση εξουσίας, κρίση πολιτισμική, αλλά δεν
έχουμε επαναστατική κατάσταση. Αντίθετα: Εχουμε συσπείρωση της αντεθνικής
Δεξιάς, άνοδο του αντιδραστικού εθνικισμού και των δολοφονικών συμμοριών του
νεοναζισμού. Η αστική μας τάξη τα έχει καταφέρει (επί του παρόντος).
Και η
πολυδιασπασμένη Αριστερά; Οταν καίγεται το σπίτι σου, δεν σκέφτεσαι γιατί
καίγεται. Προσπαθείς να το σβήσεις. Λοιπόν; Λοιπόν η Αριστερά μας θα έπρεπε να
είχε προσδιορίσει, συγκεκριμένα, επιστημονικά, τους άμεσους, τους μεσοπρόθεσμους
και τον στρατηγικό της στόχο: τον σοσιαλισμό. Πώς έδωσε όμως τη σημερινή μάχη,
σε μια στιγμή που θα μπορούσε να σχηματίσει κυβέρνηση; Ας πάρουμε τα πράγματα
με τη σειρά.
