Τρίτωσε το Κακό...

του Λεωνίδα Βατικιώτη

Φορολογία, συντάξεις, ιδιωτικοποιήσεις και άνοιγμα των αγορών οι βασικοί άξονες του νέου σκληρότερου προγράμματος.

 

«Φτιάξαμε ένα προτεκτοράτο, δε βλέπω σ' αυτό κάτι κακό», είχε δηλώσει ο σλοβάκος πρωθυπουργός Ρόμπερτ Φίτσο, μετά το τέλος των διαπραγματεύσεων της Ελλάδας με τους πιστωτές. Οι ακριβείς όροι υπό τους οποίους η Ελλάδα μετατρέπεται σε προτεκτοράτο της ευρωζώνης και των πιστωτών αποτυπώθηκαν στο Μνημόνιο που ψήφισε η Βουλή στις 14 Αυγούστου, κάτω από διαδικασίες που ισοδυναμούσαν με ωμό εκβιασμό, μετατρέποντας τη Βουλή σε αυτόματο νομιμοποίησης γερμανικών τελεσιγράφων.

Οι 118 ψήφοι, μόνο, που συγκέντρωσε το τρίτο, αριστερό μνημόνιο από ένα σύνολο 149 βουλευτών που εξελέγησαν με τα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ, είναι το αντίτιμο που πλήρωσε η κυβέρνηση για τη στροφή 180 μοιρών που πραγματοποίησε.

 

 

 

Τα μέτρα που περιλαμβάνονται στο νέο Μνημόνιο θα φέρουν νέα φτώχεια στην ελληνική κοινωνία καθώς πλήττουν τους πιο φτωχούς, ακόμη μάλιστα κι όσους την είχαν γλιτώσει από τα προηγούμενα μνημόνια, ενώ στερεί την Ελλάδα από πολύτιμους πόρους που θα εκχωρηθούν όσο – όσο στους ιδιώτες, μέσω του νέου ταμείου ξεπουλήματος, με δικαιολογία την μείωση του χρέους.

 

Γιατί, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι η αντιμετώπιση της δημοσιονομικής κρίσης είναι μόνο η αφορμή.

Στόχος παραμένει η βίαιη ακύρωση όλων εκείνων των κατακτήσεων που συνιστούν την ευρωπαϊκή εξαίρεση στον παγκόσμιο καπιταλισμό που ως αποτέλεσμα θα έχει μια κοινωνική πόλωση πρωτοφανή, τουλάχιστον για τα δεδομένα της Ευρώπης.

 

Οξεία κριτική στο νέο «πρόγραμμα διάσωσης» της Ελλάδας άσκησε ακόμη κι ο επικεφαλής του γερμανικού κόμματος Αριστερά, Γκρέγκορ Γκίζι, ο οποίος μιλώντας στη Βουλή στις 19 Αυγούστου για το νέο δάνειο των 86 δις. ευρώ, τόνισε πως δημιουργούνται νέα χρέη για να καλυφθούν τα παλιά. Την ίδια ώρα η Γερμανία που κέρδισε 100 δισ. ευρώ όλα αυτά τα χρόνια, λόγω των χαμηλών επιτοκίων με τα οποία δανειζόταν, συνεχίζει να μην πληρώνει ούτε ένα ευρώ για την κρίση, υπογράμμισε ο επικεφαλής της γερμανικής Αριστεράς.

 

Τα σημαντικότερα μέτρα του νέου Μνημονίου αφορούν τη φορολογία. Ειδικότερα προβλέπεται:

 

Αύξηση του ειδικού φόρου κατανάλωσης για το αγροτικό ντίζελ στα 200 ευρώ από την 1η Οκτωβρίου 2015 και στα 330 ευρώ από την 1η Οκτωβρίου 2016 (από 66 ευρώ).

 

Επαναφορά της προκαταβολής φόρου στο 55% για τους αγρότες, από 27,5%. Σταδιακή αύξηση της προκαταβολής φόρου για ελεύθερους επαγγελματίες και μικρομεσαίους επιχειρηματίες στο 75% για τα εισοδήματα του 2015 και στο 100% για τα εισοδήματα του 2016 (από 55% για τα περσινά εισοδήματα).

 

Κατάργηση της έκπτωσης 2% που απολάμβαναν όσοι εξοφλούσαν εφάπαξ το φόρο εισοδήματος.

 

Μείωση των δόσεων του ΕΝΦΙΑ, που θα αρχίσει να καταβάλλεται τον Οκτώβριο του 2015, από 6-7 σε 5.

 

Αύξηση φόρου στα ποτά με τον συντελεστή αιθυλικής αλκοόλης να αυξάνεται από 2.450 σε 2.548 ανά 100λιτρο άνυδρης αιθυλικής αλκοόλης.

 

Αύξηση του επιτοκίου σε όσους έχουν ενταχθεί στη ρύθμιση των 100 δόσεων στο 5% από 3%.

 

Μείωση του ακατάσχετου ορίου μισθών, συντάξεων και ασφαλιστικών βοηθημάτων από τα 1.500 ευρώ στα 1.000.

 

Αύξηση του προστίμου στα οχήματα που δεν έχουν περάσει ΚΤΕΟ πάνω από έξη μήνες στα 150 ευρώ.

 

Για εισοδήματα από ενοίκια έως 12.000 ευρώ αύξηση του συντελεστή φορολόγησης από 11% στο 15% και για εισοδήματα άνω των 12.000 αύξηση του συντελεστή στο 35% από 33%.

 

Επιβολή ΦΠΑ 23% στα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια, με εξαίρεση την προσχολική αγωγή.

 

Τέλος προβλέπεται η επανεξέταση των διατάξεων που αφορούν κληρονομιές και γονικές παροχές, όπως και τεκμήρια διαβίωσης, ενώ παρατείνει για τέσσερα χρόνια ακόμη την ειδική εισφορά στις ναυτιλιακές εταιρείες και περιορίζει τις φοροαπαλλαγές τους.

 

Ενώ το τρίτο Μνημόνιο αυξάνει όλους του φόρους που αφορούν το λαό καταργεί και τυπικά ένα νόμο που αν και ψηφίστηκε ουδέποτε εφαρμόστηκε κι υποσχόταν να περιορίσει την θεσμοθετημένη φοροαποφυγή των μεγάλων ελληνικών επιχειρήσεων.

 

Το νόμο συγκεκριμένα που επέβαλε προληπτικό φόρο ύψους 26% σε συναλλαγές με χώρες με προνομιακό φορολογικό καθεστώς, όπως η Κύπρος κι η Βουλγαρία. Αν παρέμενε κι εφαρμοζόταν αυτός ο νόμος θα ήταν πιθανότατα περιττές οι περικοπές στο επίδομα θέρμανσης που προβλέπονται στο μνημόνιο με στόχο να μειωθούν στο μισό οι σχετικές δαπάνες στον προϋπολογισμό του 2016.

 

Το δεύτερο μέτωπο που ανοίγει το τρίτο Μνημόνιο αφορά το ασφαλιστικό, με τη σταδιακή αύξηση των ορίων ηλικίας στα 67 έτη, ή 62 με 40 χρόνια εργασίας να αποτελεί την κορυφή του παγόβουνου.

 

Εξ ίσου σημαντική ωστόσο ήταν κι η μείωση της κατώτατης σύνταξης (που αφορά όσους συνταξιοδοτήθηκαν μετά από 15 χρόνια εργασίας, λόγω αναπηρίας ή εργατικού ατυχήματος) από τα 486 ευρώ στα 392,7, κατ' εφαρμογή του αντι-ασφαλιστικού νόμου Κουτρουμάνη – Λοβέρδου.

 

Ξεχωριστής σημασίας είναι κι η ένταξη όλων των επικουρικών στο Ενιαίο Ταμείο Επικουρικής Ασφάλισης (ΕΤΕΑ) που από κοινού με την πρόβλεψη ότι οι συντάξεις του θα καταβάλλονται αποκλειστικά από τις εισφορές εργοδοτών κι εργαζομένων ισοδυναμεί με την ενεργοποίηση της ρήτρας μηδενικού ελλείμματος!

 

Το τρίτο μέτωπο σχετίζεται με τις ιδιωτικοποιήσεις κι ως προμετωπίδα έχει το νέο σουπερ ταμείο ιδιωτικοποιήσεων, που φιλοδοξεί να ξεπουλήσει περιουσιακά στοιχεία ύψους 50 δισ. ευρώ, ενώ ως το 2017 υπολογίζονται έσοδα ύψους 6,4 δισ. ευρώ.

 

Η αρχή ήδη έγινε με το ξεπούλημα των 14 περιφερειακών αεροδρομίων, όπως αποφάσισε το κυβερνητικό συμβούλιο Οικονομικής Πολιτικής στην κοινοπραξία της γερμανικής Φράπορτ με την Σλεντέλ (συμφερόντων Κοπελούζου) έναντι τιμήματος 1,234 δισ. ευρώ, που παραμένει αβέβαιο κατά πόσο θα εισπραχθεί.

 

Μεγάλη πολιτική σημασία έχει κι η υιοθέτηση από την κυβέρνηση της νεοφιλελεύθερης άποψης για το άνοιγμα των αγορών (καθώς σηματοδοτεί την αποδοχή των πιο ακραίων και αποτυχημένων ιδεολογημάτων της αντίπερα όχθης που αποδίδουν την οικονομική στασιμότητα στην ύπαρξη εμποδίων στον ανταγωνισμό), μέσα από την εφαρμογή των προτάσεων του ΟΟΣΑ, όπως είχαν διατυπωθεί στην περίφημη εργαλειοθήκη.

 

Σε αυτό το πλαίσιο εκπτώσεις πλέον θα γίνονται όλο το χρόνο προς όφελος των μεγάλων επώνυμων επιχειρήσεων και των εμπορικών κέντρων, άδειες σε φορτηγά ΙΧ θα χορηγούνται χωρίς περιορισμούς, κ.α. Ωστόσο, η περιβόητη απελευθέρωση μόνο πλήγματα σηματοδοτεί στα συμφέροντα των καταναλωτών.

 

 Προς επίρρωση η απελευθέρωση της διάρκειας ζωής στο γάλα που διευκολύνει τη γερμανική και ολλανδική εξαγωγική κτηνοτροφία συρρικνώνοντας τις ομοειδείς ελληνικές επιχειρήσεις.

 

Επίσης, η κατάργηση της διάκρισης μεταξύ αρτοποιείων και πρατηρίων που διευκολύνει κάθε είδους επιχειρήσεις τροφίμων και ποτών να πουλούν ψωμί, διεκδικώντας το ίδιο στάτους με τους φούρνους.

Και, τέλος, η δυνατότητα να ανοίγουν φαρμακείο ακόμη κι όσοι δεν έχουν πτυχίο φαρμακοποιού που μετατρέπει τα φαρμακεία σε εμπορικά...

 

Εν κατακλείδι πρόκειται για ένα Μνημόνιο πολύ χειρότερο των προηγούμενων που συνόδευσαν τις δύο δανειακές συμβάσεις του 2010 και 2012, καθώς θα σημάνει την φτωχοποίηση του λαού και την αποικιοποίηση της χώρας.

 

*Πηγή : περιοδικό ''Επίκαιρα'' (21-27/8/ 15)

[--->]

ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΖΟΥΝ ΣΥΓΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΜΕ ΠΑΣΟΚ- ΠΟΤΑΜΙ ! Ή ΚΑΙ ΝΔ ;

ΕΤΟΙΜΗ ΝΑ ΕΦΑΡΜΟΣΕΙ ΚΑΙ ΤΟΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΟΡΟ ΤΩΝ ΔΑΝΕΙΣΤΩΝ Η ΗΓΕΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ 

Του ΠΕΤΡΟΥ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Ποιος δεν θυμάται ότι, αμέσως μετά τη λαϊκή νίκη της 25ης Ιανουαρίου, οι εκπρόσωποι των δανειστών, με προεξάρχοντα τον Γερμανό πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς, επιδίδονταν σε ένα όργιο ωμών παρεμβάσεων, φιλοδοξώντας να καθορίσουν στα μέτρα τους τη σύνθεση της κυβέρνησης; Μακριά από κάθε αντιμνημονιακή δύναμη, κυβέρνηση με ΠΑΣΟΚ- ΠΟΤΑΜΙ, με ταυτόχρονη εκδίωξη της αριστερής πτέρυγας του ΣΥΡΙΖΑ! 

Αυτή ήταν η μόνιμη αξίωσή τους από τον Αλέξη Τσίπρα όλο το προηγούμενο διάστημα. Όλα δείχνουν ότι η ηγετική ομάδα του νέου, μεταλλαγμένου ΣΥΡΙΖΑ σπεύδει... βραδέως να ικανοποιήσει και αυτή την αξίωση των δανειστών, που συνοδεύει, κατά τα φαινόμενα, την υπογραφή του τρίτου μνημονίου.

Η αύξηση της ανασφάλειας, Ο Θαυμαστός καινούργιος κόσμος της εργασίας

Ο Μάρτιν Σάντμπου,στους Financial Times, σχολιάζει τη σειρά άρθρων που δημοσιεύονται στη  βρετανική εφημερίδα σχετικά με το «νέο κόσμο της εργασίας». Αν  και η προπαγάνδα δίνει έμφαση στη  ρομαντική ,δήθεν, ελευθερία που προσφέρει η αυταπασχόληση,  η πραγματικότητα, ωστόσο, ειδικά στην Ευρώπη, είναι αρκετά διαφορετική. Λένε ότι αν μειωθούν  τα «προνόμια» των  προνομιούχων εργαζόμενων  θα πέσει  η ανεργία και θα βελτιωθεί  η κατάσταση για όλους, αυτό όμως που  έγινε   μετά, ήταν  κάτι  τελείως διαφορετικό. Κάτι ,βέβαια, που δεν θα έπρεπε να μας εκπλήσσει ...

του Μάρτιν Σάντμπου  

Το τέλος των συμβάσεων  εργασίας αορίστου χρόνου στην Ευρώπη δεν θα πρέπει να μας εκπλήσσει.
Ο  Θαυμαστός καινούργιος κόσμος

Οι  FT δημοσιεύουν μια εξαιρετική σειρά άρθρων σχετικά με το «νέο κόσμο της εργασίας». Το κύριο μήνυμα, όπως αναλύεται στο ολοκληρομένο ρεπορτάζ της Σάρα Κόνορ, είναι η πρωτοφανής αύξηση της προσωρινής απασχόλησης στους νέους εργαζόμενους. Από αυτή την άποψη δείτε το παρακάτω διάγραμμα, και διαβάστε τα στοιχεία που παραθέτει η Βαλεντίνα Ρομέι : οι εργαζόμενοι με συμβάσεις ορισμένου χρόνο είναι πολύ πιο πιθανό να φτωχύνουν, και λιγότεροι από τους μισούς κατάφεραν να βρουν μια εργασία με σύμβαση αορίστου χρόνου μετά από τρία χρόνια.

Σε ορισμένες περιπτώσεις τομείς αυτό μπορεί να το δει κανείς θετικά, όπως τη γέννηση της « gig economy»  (οικονομία της προσωρινής εργασίας), όπου  οι νέοι άνθρωποι προτιμούν την ελευθερία του αυτοαπασχολούμενου από μια σταθερή θέση εργασίας. Αλλά προσοχή μη νομίζετε ότι ο κόσμος της ανταλλακτικής (P2P) εργασίας τύπου Uber είναι το ίδιο. Η σειρά των άρθρων στους FT περιλαμβάνει μια παρήγορη έκθεση για την Ουκρανία, όπου εκατοντάδες χιλιάδες νέοι με προσόντα  κατάφεραν να βρουν μια καλύτερη δουλειά από πλατφόρμες ελεύθερων επαγγελματιών. Αλλού όμως η ανάπτυξη της gig economy  μπορεί να είναι περισσότερο προπαγάνδα παρά γεγονός - ακόμη και στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Στην Ευρώπη, η άνοδος της προσωρινής εργασίας είναι πολύ πιο σκοτεινή, που αντανακλά την αύξηση των επισφαλών μορφών εργασίας και όχι την αυταπασχόληση. 
Από άρθρο του O'Connor: «στη Γαλλία, οι μόνιμες θέσεις εργασίας αντιπροσωπεύουν μόνο το 16 τοις εκατό των νέων συμβάσεων, σε πτώση σε σχέση με το 25%  των νέων συμβάσεων το 2000. Στην Ισπανία, σχεδόν επτά στους 10 νέους εργαζόμενους εργάζονται υπό καθεστώς  συμβάσεων ορισμένου χρόνου . Στην ευρω ζώνη , το ποσοστό των προσωρινά απασχολουμένων ηλικίας μεταξύ 15 και 24 είναι το υψηλότερο που έχει καταγραφεί ποτέ, 52,4 τοις εκατό».

 Η εμπειρία της Ισπανίας, όπως αναφέρεται σε άλλο άρθρο, είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακή. Ακόμη και πριν την κρίση, το ποσοστό των νέων θέσεων εργασίας με συμβάσεις που διαρκούν πάνω από ένα μήνα έχει μειωθεί, ενώ οι συμβάσεις  για πολύ περιορισμένο χρονικό διάστημα είναι πιο συχνές. Περίπου το ένα τέταρτο των νέων θέσεων εργασίας που προσφέρονται είναι πλέον με συμβάσεις που διαρκούν λιγότερο από μία εβδομάδα.

 
  Αυτό που με το διαχωρισμό των εργαζομένων σε προνομιούχους και καλά προστατευμένους, με άνετες μόνιμες θέσεις εργασίας, και σε μη προνομιούχους που δουλεύουν σε συνθήκες ανασφαλούς εργασίας. Το σκεπτικό ήταν ότι, με την αποδυνάμωση της προστασίας των προνομιούχων, οι εργοδότες θα έδειχναν μεγαλύτερη προθυμία να προσλάβουν νέο προσωπικό σε θέσεις μόνιμης εργασίας. Και όμως - τουλάχιστον για τους νεοεισερχόμενους στην αγορά εργασίας – οι μεταρρυθμίσεις (για τις οποίες επαινέθηκε η Ισπανία) φαίνεται να έχουν καταστήσει τις νέες θέσεις εργασίας περισσότερο ανασφαλείς, και όχι λιγότερο. Τι πήγε στραβά ;

Ίσως τίποτα. Η έμπνευση για πολλές από αυτές τις μεταρρυθμίσεις υπήρξε το πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων της Γερμανίας στις αρχές της δεκαετίας του 2000 – οι λεγόμενες μεταρρυθμίσεις Hartz της αγοράς εργασίας. Πέρα από κάποιες ειδικές περιπτώσεις, η γενική προσέγγιση να καταστεί η αγορά εργασίας πιο ευέλικτη, μειώνοντας το δίχτυ προστασίας σήμερα θεωρείται από όλους ως το κλειδί της οικονομικής επιτυχίας της Γερμανίας (η οικονομική ανάπτυξη έχει επιταχυνθεί και η ανεργία έχει μειωθεί) και ως παράδειγμα προς μίμηση για όλη την υπόλοιπη Ευρώπη. 

Για όσους θέλουν να κατανοήσουν τις λεπτομέρειες της γερμανική οικονομικής εμπειρίας η επιστημονική εργασία του Dustmann κ.ά., με τίτλο «Από ασθενής της  Ευρώπης σε οικονομικός Superstar» είναι μια καλή ακαδημαϊκή ανάλυση. Όπως εξηγείται στην εργασία, όχι μόνο οι μεταρρυθμίσεις Hartz, αλλά και η αποκεντρωμένη φύση των γερμανικών συνδικάτων συντέλεσαν στο να παραχθούν αυτά τα αποτελέσματα.

Αλλά, η εργασία  δείχνει και κάτι άλλο, ότι η αύξηση των ποσοστών ανάπτυξης και η μείωση της ανεργίας δεν οδήγησαν σε αύξηση των μισθών. Εδώ έχουμε το διάγραμμα από μία άλλη αξιολόγηση των μεταρρυθμίσεων Hartz, που έκαναν οι Τομ Krebs και Martin Scheffel:

Η ανάπτυξη απογειώθηκε. Οι μισθοί ,όμως ,έμειναν στάσιμοι - στην πραγματικότητα μειώθηκαν - για περίπου 15 χρόνια. Και όπως δείχνουν τα στοιχεία του ΟΟΣΑ, η προσωρινή απασχόληση αυξήθηκε, χρόνια πριν γίνει το ίδιο στις χώρες της περιφέρειας. Έτσι, η Ισπανία και άλλες χώρες που ακολουθούν τη γερμανική συνταγή δεν θα πρέπει να εκπλήσσονται αν έχουν παρόμοια αποτελέσματα, με μια ανάκαμψη οικονομική που αφήνει τους εργαζόμενους να μαραζώνουν σε συνθήκες αυξανόμενης «ανασφάλειας». Αν αυτό θεωρείται επιτυχία, τότε με τι θα πρέπει να μοιάζει μια αποτυχία; Ίσως με την Ελλάδα.

Ανείπωτες καταστροφές

 του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

«Η έξοδος από την Ευρωζώνη θα ήταν μια ανείπωτη καταστροφή» είπε ο Αλέξης Τσίπρας στη συνέντευξή του στον Alpha. Η φράση, αν και ελέχθη για πολλοστή φορά, παραμένει μια παράδοξη κυριολεξία.

 

Η καταστροφή που μας απειλεί είναι πράγματι ανείπωτη: κανείς μέχρι σήμερα δεν έχει μπει σοβαρά στον κόπο να την αφηγηθεί, να την περιγράψει, να την αναλύσει, να την τεκμηριώσει, να τη θέσει στη δοκιμασία της επιστημονικής κριτικής. Απλώς την περιφέρουν σαν σκιάχτρο.

 

 

Η μόνη απόπειρα περιγραφής της έγινε πριν από ένα μήνα από την Oxford Economics / Haver Analytics. Κι αυτή ακόμη δεν περιγράφει ακριβώς μια «ανείπωτη καταστροφή», παρά τη στρεβλή προβολή των αποτελεσμάτων της, αλλά μια βραχυπρόθεσμη βαθιά βύθιση νομίσματος και ΑΕΠ που θα ακολουθούνταν μεσοπρόθεσμα από ταχεία ανάκαμψη. Η ανείπωτη καταστροφή, ακόμη και τώρα, απλώς πιθανολογείται.

 

Και δεν είναι το μόνο στοι­χείο της πο­λι­τι­κής αντι­πα­ρά­θε­σης που μένει στη μυ­στι­κι­στι­κή σφαί­ρα του ανεί­πω­του και βομ­βαρ­δί­ζει με φόβο το ασυ­νεί­δη­το του μέσου πο­λί­τη.

Είναι σωστό και προ­φα­νέ­στα­το ότι από μόνη της η επι­στρο­φή στο εθνι­κό νό­μι­σμα «δεν είναι επα­να­στα­τι­κή ή αρι­στε­ρή επι­λο­γή» -ποιος έχει ισχυ­ρι­στεί το αντί­θε­το;

 

Αλλά από πού προ­κύ­πτει ότι αυτό που πρό­τει­ναν ως εναλ­λα­κτι­κή οι πρώην σύ­ντρο­φοι του Αλ. Τσί­πρα -και πολ­λοί άλλοι πέραν αυ­τών- ήταν «το σχέ­διο του αντι­πά­λου», δη­λα­δή το σχέ­διο Σόι­μπλε;

 

Τι γνω­ρί­ζου­με για το κατά Σόι­μπλε Grexit;

Τί­πο­τα, πέρα από μια αό­ρι­στη πρό­τα­ση για πε­ντα­ε­τές «διά­λειμ­μα» από την Ευ­ρω­ζώ­νη, με πα­ράλ­λη­λη ανα­διάρ­θρω­ση του ελ­λη­νι­κού χρέ­ους και ολίγη «αν­θρω­πι­στι­κή βο­ή­θεια» για τη χώρα - παρία της Ε.Ε.

Αν πράγ­μα­τι υπήρ­ξε κάτι πιο συ­γκε­κρι­μέ­νο απ' αυτό, πα­ρα­μέ­νει στη σφαί­ρα του ανεί­πω­του, δη­λα­δή μα­κριά από τα μάτια της κοι­νής γνώ­μης και τη δο­κι­μα­σία της κρι­τι­κής.

 

 

Το ίδιο ισχύ­ει και για μια άλλη εκ­δο­χή του «σχε­δί­ου του αντι­πά­λου», τον ανα­λυ­τι­κό οδικό χάρτη του Grexit, που υπο­τί­θε­ται ότι είχαν επε­ξερ­γα­στεί οι υπη­ρε­σί­ες της Κο­μι­σιόν, όπως υπο­στή­ρι­ξε ο Γιούν­κερ, αλλά μέχρι σή­με­ρα κα­νείς δεν είχε έστω την απλή (θε­σμι­κή) πε­ριέρ­γεια να απαι­τή­σει τη δη­μο­σιο­ποί­η­σή του.

 

Στον αντί­πο­δα της «ανεί­πω­της κα­τα­στρο­φής», που πε­ρι­βάλ­λε­ται από πέπλο μυ­στη­ρί­ου, υπάρ­χουν με­ρι­κές κα­τα­στρο­φές χι­λιοει­πω­μέ­νες, συ­ντε­λε­σμέ­νες και με­τρη­μέ­νες με αρ­κε­τή ακρί­βεια.

 

 

 

Η φε­τι­νή χρο­νιά θα είναι η 8η συ­νε­χούς συρ­ρί­κνω­σης του ΑΕΠ. Θ' ανε­βά­σει το πα­γκό­σμιο ρεκόρ σω­ρευ­τι­κής ύφε­σης στο 28%, στο με­γα­λύ­τε­ρο μέρος της ως κα­τα­στρο­φι­κό -και εσκεμ­μέ­νο- απο­τύ­πω­μα των Μνη­μο­νί­ων.

 

Πα­ρελ­κό­με­νες, ει­πω­μέ­νες και εσκεμ­μέ­νες κα­τα­στρο­φές είναι επί­σης η ανερ­γία άνω του 26%, η φτώ­χεια που αγ­γί­ζει πε­ρί­που το μισό του πλη­θυ­σμού, η μεί­ω­ση των ει­σο­δη­μά­των σε πο­σο­στό άνω του 35% σε μια πε­ντα­ε­τία.

 

Αλλά, αν κοι­τά­ξου­με λίγο πιο πίσω, σε βάθος χρό­νου, μπο­ρού­με να ανα­σύ­ρου­με με­ρι­κές ανεί­πω­τες -και εν­δε­χο­μέ­νως μη ανα­στρέ­ψι­μες- κα­τα­στρο­φές από­λυ­τα συν­δε­δε­μέ­νες με την ευ­ρω­παϊ­κή «θη­τεία» της ελ­λη­νι­κής οι­κο­νο­μί­ας.

Επι­ση­μαί­νω μία, ίσως την πιο εμ­βλη­μα­τι­κή: κατά την 45ε­τία πα­ρα­μο­νής της χώρας στην ΕΟΚ - Ε.Ε. η συμ­βο­λή του γε­ωρ­γι­κού τομέα στο ΑΕΠ μειώ­θη­κε από το 15% κάτω του 4%.

Η βιο­μη­χα­νι­κή πα­ρα­γω­γή, που απέ­δι­δε πε­ρί­που το 35% του ΑΕΠ, πε­ριο­ρί­στη­κε σε με­ρί­διο κάτω του 20%, ενώ οι υπη­ρε­σί­ες εκτι­νά­χθη­καν από ένα πο­σο­στό πε­ρί­που 50% σχε­δόν στο 80% του ΑΕΠ.

 

Αυτή η σα­ρω­τι­κή «τρι­το­γε­νο­ποί­η­ση» της ελ­λη­νι­κής οι­κο­νο­μί­ας, απο­τυ­πω­μέ­νη σε αντί­στοι­χη με­τάλ­λα­ξη του οι­κο­νο­μι­κά ενερ­γού πλη­θυ­σμού, προ­βε­βλη­μέ­νη σαν δια­δο­χή ανα­πτυ­ξια­κών success stories, με τε­λευ­ταία τη δε­κα­πε­ντα­ε­τία του ευρώ, είναι ο αλη­θι­νά κα­τα­στρο­φι­κός απο­λο­γι­σμός των δια­φο­ρε­τι­κών εκ­δο­χών «ευ­ρω­παϊ­σμού» που ηγε­μό­νευ­σαν στο ελ­λη­νι­κό πο­λι­τι­κό στε­ρέ­ω­μα πριν με­τα­τρα­πούν στον πο­λι­τι­κό ερει­πιώ­να που σή­με­ρα διεκ­δι­κεί να εγ­γυ­η­θεί, κατά μόνας ή συλ­λο­γι­κά, τη συ­νέ­χι­ση της μνη­μο­νια­κής συμ­μόρ­φω­σης της χώρας.

 

Πάνω σ' αυτόν τον απο­λο­γι­σμό, άλ­λω­στε, οι­κο­δο­μού­νται ακόμη και τα έσχα­τα, αυ­το­α­ναι­ρού­με­να επι­χει­ρή­μα­τα κατά της «ανεί­πω­της κα­τα­στρο­φής»:

με τέ­τοια οι­κο­νο­μία, λένε, πα­ρα­γω­γι­κά σαθρή, πε­ρι­θω­ριο­ποι­η­μέ­νη και εξαρ­τη­μέ­νη, πώς να αντέ­ξου­με εκτός κοι­νού νο­μί­σμα­τος;

Αν όμως το κοινό νό­μι­σμα είναι αδιαμ­φι­σβή­τη­τος (όχι μόνος, βέ­βαια) συ­ντε­λε­στής της ήδη συ­ντε­λε­σμέ­νης κα­τα­στρο­φής, για ποιο λόγο το θέ­λου­με;

Για να ενι­σχύ­σου­με την πα­ρα­γω­γι­κή απο­σά­θρω­ση, την πε­ρι­θω­ριο­ποί­η­ση και την εξάρ­τη­ση;

Ως θε­ρα­πεία ομοιο­πα­θη­τι­κής;

 

Υπό φυ­σιο­λο­γι­κές συν­θή­κες η κυ­βερ­νη­τι­κή συν­θη­κο­λό­γη­ση, η στάση των δα­νει­στών, η διά­σπα­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και ο τρί­τος γύρος ρευ­στο­ποί­η­σης του πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τος θα κα­θι­στού­σαν τις εκλο­γές μια πρώ­της τάξης ευ­και­ρία για εις βάθος συ­ζή­τη­ση και στρα­τη­γι­κό ανα­στο­χα­σμό πάνω στο πα­ρα­γω­γι­κό μο­ντέ­λο, τον κοι­νω­νι­κό με­τα­σχη­μα­τι­σμό, τη διε­θνή θέση της χώρας. Χωρίς τα­μπού και απα­γο­ρευ­μέ­να κε­φά­λαια.

 

Δεν υπάρ­χει η πα­ρα­μι­κρή έν­δει­ξη ότι η συ­ζή­τη­ση αυτή θα γίνει αυτή τη φορά ανοι­χτά, με (πο­λι­τι­κή, ιδε­ο­λο­γι­κή και επι­στη­μο­νι­κή) παρ­ρη­σία, χωρίς επι­κοι­νω­νια­κό bullying εις βάρος όσων την τολ­μούν. Θα μεί­νει στη σφαί­ρα του ανεί­πω­του.

 

Μ' ένα με­γά­λο τμήμα της κοι­νής γνώ­μης εκτε­θει­μέ­νο στην πα­ρα­πλά­νη­ση.

 

Αυτή τη φορά με ευ­θύ­νη μιας δύ­να­μης που με­τέ­τρε­ψε την ιστο­ρι­κή ευ­και­ρία σε ανι­στό­ρη­το συμ­βι­βα­σμό.

 

*Δη­μο­σιεύ­τη­κε στην ΑΥΓΗ της Κυ­ρια­κής (30/8)

[--->]