Ήταν 27 χρονών έβαλε τη στολή, έκανε εργασίες σε ένα παλιό
φρεάτιο βάθους 7 μέτρων στον Πειραιά, θυμήθηκαν οι δήμαρχοι ξαφνικά, βλέπεις,
τα αντιπλημμυρικά έργα, στο όπως όπως, στις καθυστερήσεις του αγώνα. Η δουλειά
θα γινόταν με σύμπραξη του Δήμου με έναν εργολάβο. Το έδαφος ξαφνικά υποχωρεί
και βρίσκεται καταπλακωμένος από πέτρες και χώματα, χρειάστηκαν 3 ώρες για να
τον βγάλουν ειδικά κλιμάκια της ΕΜΑΚ, κατέληξε στο Τζάνειο, δε γινόταν να τα
καταφέρει, δεν είναι πια μαζί μας. Θυμάσαι τον εαυτό σου 27 χρονών; Θυμάσαι τα
όνειρα, τα πιώματα, τους έρωτες;
Ήταν 50 ετών, μετανάστρια, δούλευε σε ένα κρεοπωλείο στο
Μεσολόγγι. Την κάλεσαν να καθαρίσει μέσα στο βράδυ, εκτός ωραρίου, είναι προς
το συμφέρον του εργάτη να μην υπάρχουν ωράρια, το ψήφισε ο υπουργός Εργασίας.
Εκεί που καθάριζε τις μηχανές, πιάστηκαν τα μαλλιά της, δε μπορούσε να
απεγκλωβιστεί, βάζει τα χέρια της για να τα καταφέρει, μπλέκεται χειρότερα, η
γυναίκα παρασέρνεται πλήρως από την μηχανή, η συνέχεια φρικτή. Πάλεψε η
πυροσβεστική να την απεγκλωβίσει. Το κοριτσάκι της, 17 ετών, ήταν μπροστά, είδε
τη μάνα της να χάνεται με τον πιο σκληρό τρόπο, αυτό το κορίτσι πρέπει να
συνεχίσει να ζει και να στηρίξει και τον μικρότερο αδερφό της. Θυμάσαι να είσαι
17; Θυμάσαι που κοίταγες σχολές, που ονειρευόσουν να πας σε άλλη πόλη να μην
έχεις τη μάνα σου πάνω από το κεφάλι σου;
Ήταν 52 ετών, δούλευε ακόμα εργάτης, στα ναυπηγεία της
Σαλαμίνας, 10 ώρες δουλειά την ημέρα, χωρίς ρεπό, σε μια τέτοιων απαιτήσεων
δουλειά, στα όρια του μεσήλικα. Ο εργολάβος τον έστελνε σε 2 εταιρείες, οι
υπερωρίες γράφονταν στο χιόνι, 7 ημέρες την εβδομάδα, για πολύ καιρό. Η ζωή του
ήταν κάθε γράμμα από το τελευταίο εργατικό νομοσχέδιο που ψηφίστηκε. Τέρμα
«φιλεργατικό» το είπε ο υπουργός, καθώς έτσι θα μπορούσε να έβγαζε παραπάνω
λεφτά, «αριστερό» νομοσχέδιο συμπλήρωναν οι δημοσιογράφοι. Η κούραση τον
λύγισε, τραυματίστηκε, μεταφέρθηκε στο Γενικό Νοσοκομείο Ελευσίνας, έχασε τα
δάκτυλά του, ποιος θα τον προσλάβει τώρα, ιδιαζόντως άτυχος θα έλεγε ένας άλλος
υπουργός. Θυμάσαι τον πατέρα να γυρίζει σπίτι με μαυρισμένα χέρια να πηγαίνει να
τα πλύνει άρον άρον για να κάνετε μαζί κατασκευές, για να σε βοηθήσει να
φτιάξεις το κάστρο της πλειμομπίλ;
Ήταν 25 ετών με καταγωγή από την Αλβανία, ήταν η πρώτη μέρα
εργασίας του, θα ξεκινούσε εργασίες στο αποχετευτικό δίκτυο της ΔΕΥΑΑ στο
Αγρίνιο. Κάποια στιγμή και κατά τη διάρκεια των εργασιών ο εκσκαφέας κατά την
περιστροφή του τον παρασέρνει και τον εγκλωβίζει σε μια κολόνα, μέσα σε λίγα
λεπτά χάνει τις αισθήσεις του, δε θα τις ξαναβρεί ποτέ. Θυμάσαι την λαχτάρα και
το καμάρι όταν έστελνες το παιδί σου πρώτη μέρα για δουλειά; Το τηλέφωνο που
περίμενες ότι όλα πήγαν καλά; Την χαρά που σε κέρναγε με το πρώτο του
μεροκάματο;
Αυτά αν ήταν τα δυστυχήματα και τα ατυχήματα ενός χρόνου θα
μπορούσε ίσως κάποιος να μιλήσει για κακή τύχη, κάθε ζωή μετράει, κάθε ζωή έχει
αξία κι αξίζει να εξαλείψεις κάθε ενδεχόμενο κάτι να βάλει σε κίνδυνο μια ζωή,
αλλά ας δεχτούμε ότι το εργασιακό περιβάλλον έχει πολλούς παράγοντες και κάτι
μπορεί να ξεφύγει και στα πλαίσια του πιο σοβαρού πλάνου. Έλα όμως που όλα αυτά
έγιναν μέσα σε λίγες ημέρες, σε μια εβδομάδα, έλα που την προηγούμενη εβδομάδα
είχαμε άλλους 2 νεκρούς εργάτες στο Βόλο, 2 ακόμα ναύτες προχτές στον Πειραιά
έπεσαν στη θάλασσα την ώρα που καθάριζαν ένα πλοίο και γλίτωσαν το θάνατο από
καθαρή τύχη.
Η εργασία στον καπιταλισμό είναι ένας ακροβατισμός, πρέπει να
ισορροπήσουμε ανάμεσα στα κέρδη τους και τη ζωή μας. Να δουλέψουμε τόσο ώστε να
μην πεθάνουμε για να συνεχίσουμε να προσφέρουμε, να ζούμε και να ξεκουραζόμαστε
τόσο ώστε ίσα ίσα να γεμίσουν οι μπαταρίες μας, να φτάσουν το 20%, το 30% για
να είμαστε τόσο αποδοτικοί ώστε να βγει η δουλειά. Κι αν καμιά φορά στραβώσει η
φάση, δεν πειράζει, αναλώσιμοι είμαστε, θα αντικατασταθούμε. Είμαστε όλοι
σχοινοβάτες, περπατάμε σε μια λεπτή γραμμή, κάτω μας το χάος, γύρω μας απαιτήσεις,
deadlines, φωνές, απειλές, κερδοφόροι ορίζοντες και ψηλά, πάνω από τα κεφάλια
μας ο ουρανός που αν τον κοιτάξεις έστω για λίγο θα χάσεις την ισορροπία σου
και θα γκρεμοτσακιστείς.
Έχετε δίκιο, ξεπερασμένος ο μαρξισμός, αφορούσε άλλους αιώνες,
σήμερα δεν υπάρχουν πια εργάτες, εκμετάλλευση, κερδοφορία με κάθε τρόπο, με
κάθε ρίσκο, ταξικός πόλεμος. Όχι. Σε κάθε περίπτωση, όμως, όταν πηγαίνετε στη
δουλειά σας μην ξεχνάτε να λέτε ένα «σ’ αγαπώ» στους δικούς σας, είναι αρκετές
οι πιθανότητες να μην τους ξαναδείτε.
[---->]
