Το εγχειρίδιο του καλού «μεταρρυθμιστή»

Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Μια σοσιαλδημοκρατικής έμπνευσης αλλαγή πολιτικού παραδείγματος στην Ευρώπη, μέσω Ελλάδας: Ξεχάστε τους «τεχνοκράτες» και πάρτε το πολιτικό ρίσκο των σκληρών μέτρων

Αδύνατο να προσπεράσει κανείς την καίρια παρατήρηση του προέδρου του Eurogroup, Γερούν Ντάισελμπλουμ για το Έλληνα πρωθυπουργό. Ο Ολλανδός υπουργός Οικονομικών, σε συνέντευξή του σε 6 ευρωπαϊκές εφημερίδες, περιέγραψε ως εξής την ιδανική συνταγή πολιτικής επιτυχίας στην Ευρωζώνη: «Είμαι σοσιαλδημοκράτης και θεωρώ ότι ο Αλέξης Τσίπρας είναι το πιο εύγλωττο παράδειγμα. Προέρχεται από την άκρα αριστερά και εξελέγη πέρυσι, αφού πρώτα υποσχέθηκε το ακατόρθωτο. Όμως έπειτα από μια κρίση το διόρθωσε. Το κόμμα του έγινε ειλικρινές και εξελέγη για δεύτερη φορά με διαφορετική εντολή. Τρέφω μεγάλο θαυμασμό γι’ αυτόν και τον Ιταλό Ματέο Ρέντσι. Προωθούν μεταρρυθμίσεις και καταφέρνουν να παραμείνουν στην εξουσία».

Στην αποστροφή αυτή συμπυκνώνεται η αλλαγή πολιτικού παραδείγματος που προωθείται από ηγετικούς κύκλους της Ευρωζώνης, στην οποία πρωτοστατούν κυρίως σοσιαλδημοκρατικής απόχρωσης πολιτικοί.

Λιτότητα, απορρύθμιση, ιδιωτικοποιήσεις

Αυτό που αποκαλείται «μεταρρυθμίσεις» είναι ένα εξ ορισμού αντιδημοφιλές συνονθύλευμα μέτρων νεοφιλελεύθερης έμπνευσης που στηρίζεται σε τρεις πυλώνες: λιτότητα, απορρύθμιση, ιδιωτικοποιήσεις. Παρά τις διαφωνίες ή τις διαφοροποιήσεις στις αναλογίες της συνταγής από χώρα σε χώρα, σχεδόν όλες οι κυβερνήσεις της Ευρωζώνης, με μνημόνιο ή χωρίς, προωθούν το ανάλογο πακέτο μέτρων. Η κυβέρνηση Ολάντ στη Γαλλία επέβαλε με προεδρικό διάταγμα την πιο ακραία εργασιακή μεταρρύθμιση, κάτι ανάλογο έκανε πέρσι η κυβέρνηση Ρέντσι στην Ιταλία, ενώ η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ πέρασε από τη Βουλή και με απροσδόκητα αδύναμες κοινωνικές αντιστάσεις το πιο ολιστικό πακέτο λιτότητας- απορρύθμισης- ιδιωτικοποιήσεων (αν και έπεται συνέχεια το φθινόπωρο).

 Το μοντέλο των «τεχνοκρατών»

 Πριν από 3-4 χρόνια αυτό φαινόταν αδιανόητο σε πολλές πολιτικά εύθραυστες χώρες της Ευρωζώνης. Σε σημείο ώστε τα τότε ηγετικά κλιμάκια της Ε.Ε. να πειραματιστούν ευρύτατα με μορφώματα κυβερνήσεων τεχνοκρατών, προκειμένου να ανακουφίσουν τα κόμματα εξουσίας από το βάρος του πολιτικού κόστους. Μάλιστα, στα τέλη του 2011 εμφανίστηκε η περίφημη «Ομάδα της Φρανκφούρτης» (Groupe de Francfort), από τους Μέρκελ, Σαρκοζί, Λαγκάρντ, Ντράγκι, Μπαρόζο, Ρομπέι και Ρεν (όλοι τους τότε είχαν θεσμικό ρόλο), που μεταξύ άλλων προωθούσαν την εναλλακτική των «τεχνοκρατικών» ή «οικουμενικών» κυβερνήσεων.

Η ιδέα, ως γνωστόν, δοκιμάστηκε με την κυβέρνηση Μόντι στην Ιταλία και την κυβέρνηση Παπαδήμου στην Ελλάδα, με καλές «μεταρρυθμιστικές» επιδόσεις, αλλά καταστροφικές πολιτικές αποδόσεις. Χαρακτηριστικό ότι στις εκλογές του 2013 ο συνασπισμός του «τεχνοκράτη» πρωθυπουργού Μόντι περιορίστηκε στο 10,5%.

Το αποτυχημένο μοντέλο των «τεχνοκρατικών κυβερνήσεων», κατά κάποιο τρόπο, χρεώθηκε στον δεξιό πυλώνα της ευρωπαϊκής «συγκυβέρνησης» χριστιανοδημοκρατών- σοσιαλδημοκρατών. Στον αντίποδά του, το παράδειγμα του ΣΥΡΙΖΑ, της δεύτερης εκλογικής του νίκης παρά τη στροφή 180ο και της επιβίωσης της κοινοβουλευτικής του επιβίωσης παρά τα αδιανόητα μέτρα, έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον του σοσιαλδημοκρατικού πυλώνα της ευρωπαϊκής ελίτ. 

Το πολιτικό παράδειγμα αντιστρέφεται: το μήνυμα είναι ότι αντί να αποφεύγεις το πολιτικό ρίσκο, πρέπει να το αναλαμβάνεις, ακόμη κι αν έχεις απέναντί σου μεγάλα τμήματα της κοινωνίας και των ίδιων των ψηφοφόρων σου. Ο πραγματικός «μεταρρυθμιστής» που δεν ορρωδεί προ ουδενός, τελικά έχει σοβαρές πιθανότητες να επιβραβευτεί.

 Η πολιτική «ιδιοκτησία» των μέτρων

 Αυτό το νέο, υπόρρητο πολιτικό δόγμα, που ο Ντάισελμπλουμ το υπογραμμίζει με τις δηλώσεις θαυμασμού προς Τσίπρα και Ρέντσι (αλλά γιατί όχι και προς τον Ολάντ που συγκρούεται με τα συνδικάτα;), πέρασε και σε αρκετά θεσμικά κείμενα της Ευρωζώνης- της Κομισιόν, της ΕΚΤ, του Eurogroup-, μέσα από τις χαρακτηριστικές εκκλήσεις προς τις κυβερνήσεις που εφαρμόζουν μνημόνια ή οδυνηρά «μεταρρυθμιστικά» μέτρα να αποκτήσουν την «ιδιοκτησία» των προγραμμάτων. «Πολιτική ιδιοκτησία» είναι ο σωστός προσδιορισμός και εννοεί ότι οι πολιτικές δυνάμεις που είναι στην εξουσία πρέπει να υπερασπιστούν ιδεολογικά και πολιτικά τον νεοφιλελεύθερο πυρήνα των «μεταρρυθμίσεων» στην κοινή γνώμη των χωρών τους, αντί να κρύβονται πίσω από τα θεσμικά όργανα της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης.

Το νόημα του νέου πολιτικού παραδείγματος είναι απλό: μπορείς να είσαι χριστιανοδημοκράτης, σοσιαλδημοκράτης ή αριστερός, αλλά πάνω απ’ όλα πρέπει να είναι καλός «μεταρρυθμιστής». Να κάνεις ιδιοκτησία σου το τρίπτυχο λιτότητα- απορρύθμιση-ιδιωτικοποιήσεις, ανεξάρτητα από το πώς θα το «συσκευάσεις». Με τον τρόπο αυτό επιτυγχάνεται μια μεγαλύτερη ομογενοποίηση του πολιτικού φάσματος γύρω από τα νεοφιλελεύθερα θεμέλια της Ε.Ε. και μια ευρύτερη συμμαχία απόκρουσης όσων συλλήβδην αποκαλούνται «λαϊκιστές» και «ευρωσκεπτικιστές».

Σοσιαλιστές και Αριστερά

Φυσικά, αυτή η εξέλιξη έχει για κάποιους και στενότερες πολιτικές στοχεύσεις. Για την παραπαίουσα ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, που έχει εξουθενωθεί έπειτα από σχεδόν δυο δεκαετίες προσκόλλησης στα κόμματα της ευρωπαϊκής δεξιάς, είναι μια ευκαιρία να επιπλεύσει. Η σταθερή πια πρόσκληση του Αλ. Τσίπρα στις συνόδους κορυφής των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών είναι η αρχή μιας σχέσης με μέλλον. Χρήσιμης και σε εναλλακτικές, κεντροαριστερές κυβερνητικές λύσεις συνεργασίας που δεν θα διακινδυνεύουν τον σκληρό πυρήνα του ευρωπαϊκού σχεδίου (βλέπε Πορτογαλία σήμερα, Ισπανία προσεχώς). Έτσι, ο ΣΥΡΙΖΑ γίνεται μέσο διεμβολισμού, εξουδετέρωσης ή αφομοίωσης της - κατά Ντάισεμπλουμ- ευρωπαϊκής «άκρας αριστεράς» από τη σοσιαλδημοκρατία.

www.dikaiologitika.gr

Στο τραπέζι η κατάργηση του 13ου και 14ου μισθού

 Νέο σοκ περιμένει την αγορά εργασίας το φθινόπωρο, με μειώσεις του εργατικού κόστους, περικοπές 13ου και 14ου μισθού στον ιδιωτικό τομέα, ντόμινο απολύσεων, πλήρη αναδιάρθρωση της λειτουργίας των συνδικαλιστικών οργανώσεων, καθώς και αυστηροποίηση του νομοθετικού πλαισίου για τον τρόπο λήψης της απόφασης των απεργιακών κινητοποιήσεων.

Όπως αναφέρει το Βήμα της Κυριακής (5/6), ουσιαστικά πρόκειται για το «πακέτο μέτρων για τα εργασιακά και συνδικαλιστικά δικαιώματα» το οποίο θα κληθεί να αποδεχτεί και να υλοποιήσει η κυβέρνηση στο πλαίσιο της δεύτερης αξιολόγησης προκειμένου να απελευθερωθεί η επόμενη δόση του δανείου το ερχόμενο φθινόπωρο.

Το σκληρότερο μέτρο που θα δοκιμάσει τη συνοχή και τις αντοχές της κυβέρνησης αφορά την κατάργηση δύο μισθών (δώρο Χριστουγέννων και Πάσχα και επίδομα αδείας), κυρίως για τους νεοπροσλαμβανόμενους, αφού για τους ήδη εργαζόμενους αναμένεται να προταθεί ο επιμερισμός των ποσών αυτών στους εναπομείναντες 12 μισθούς.  

   

ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ ΣΤΑ ΕΡΓΑΣΙΑΚΑ ΑΛΑ ΓΑΛΛΙΚΑ!  

Εντείνονται οι πιέσεις των δανειστώνγια να ανατραπούν πλήρως ταεργασιακά δεδομένα στη χώρα. ''Καταιγίδα'' αλά Γαλλικά περιλαμβάνει το νέο πακέτο μέτρων που έρχεται τονΣεπτέμβριο για την ολοκλήρωση τηςδεύτερης αξιολόγησης και την εκταμίευση της δεύτερης δόσης των 2,5δισ. Στο πακέτο μέτρων περιλαμβάνονται η νέα μείωση του κατώτατου μισθού, η πλήρης ευελιξία της αγοράς εργασίας, οι ομαδικές απολύσεις και οσυνδικαλιστικός νόμος.

Ως βάση συζητήσεων η τρόικα θέτει και τα ''μοντέλα'' που εφαρμόζονται σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όπως είναι η επίκληση από μια επιχείρηση ''σημαντικής έλλειψης ρευστότητας'' ή ''εταιρικής αναδιοργάνωσης'' για να μπορεί να προχωρήσει σε ομαδικές απολύσεις, καθώς και εφαρμογή παντού των επιχειρησιακών συμβάσεων, που στην πράξη μειώνουν τον κατώτατο μισθό των 586,08 ευρώ ακόμα και στα 500 ευρώ. Επίσης, προτείνουν πλήρη ευελιξία στην αγορά και νέες μορφές εργασίας (όπως η ''μικροεργασία'' ή τα συμβόλαια λίγων ωρών'') χωρίς καθόλου ασφαλιστική κάλυψη, καθώς και αλλαγές στο νόμο για τις απεργίες και τα δικαιώματα των συνδικαλιστικών εκπροσώπων, οι οποίοι δεν θα έχουν πλέον ασυλία.

Ήδη, τα κυβερνητικά στελέχη έχουν λάβει τα σχετικά μηνύματα τόσο από τους δανειστές όσο και από τους εγχώριους κύκλους, με τον Υπουργό Οικονομικών να προαναγγέλλει ότι θα υπάρξουν ισχυρές πιέσεις για τον συνδικαλιστικό νόμο και τα εργασιακά μετά το καλοκαίρι και να ζητεί στήριξη από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις ώστε αυτές να αποτραπούν.

Στην ''καταιγίδα'' που έρχεται στα εργασιακά (που αποτελούν βασικό στοιχείο της επόμενης αξιολόγησης), περιλαμβάνονται τα εξής:

-Απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων. Οι δανειστές ζητούν να καταργηθεί με νόμο τουπουργικό βετο για τις ομαδικές απολύσεις, το οποίο σήμερα έχει στην πράξης υποκατασταθεί από το Ανώτατο Συμβούλιο Εργασίας, που εγκρίνει ή όχι τις απολύσεις. Επικαλούνται μελέτες ότι πουθενά στην Ευρώπη -πλην Ολλανδίας- δεν ασκείται βέτο για τις απολύσεις. Ως ενδιάμεση ''λύση'' προβάλλεται το ''γαλλικό μοντέλο'', που ορίζει ότι εάν μια επιχείρηση επικαλεστεί ''σημαντική έλλειψη ρευστότητας'' ή ''εταιρική αναδιοργάνωση, αναγκαία για τη διατήρηση της ανταγωνιστικότητας'', τότε ενισχύεται η δυνατότητα της να προχωρεί σε απολύσεις.

-Σημειώνεται ότι το ΣτΕ έχει ζητήσει τη συνδρομή του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου(η υπόθεση συζητήθηκε στα τέλη Απριλίου) ύστερα από προσφυγή ελληνικής επιχείρησης για το κατά πόσο οι διατάξεις του νόμου για τις ομαδικές απολύσεις παραβιάζουν το κοινοτικό δίκαιο και συγκεκριμένα προσκρούουν στην κοινοτική οδηγία 98/59 για τις ομαδικές απολύσεις και στις διατάξεις της Συνθήκης για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης περί ελευθερίας εγκατάστασης και ελεύθερης κίνησης κεφαλαίων.

-Ενίσχυση της ευελιξίας στην αγορά εργασίας με εφαρμογή νέων μορφών απασχόλησης. Όπως ο θεσμός της λεγόμενης ''μικροεργασίας'' (mini job), στην οποία προβλέπονται πολύ χαμηλές αμοιβέςκαι χωρίς ασφαλιστική κάλυψη, τα ''συμβόλαια μηδενικών ωρών'' (zero hours contracts) που αντιστοιχούν σε δουλειά όσο, όταν κι όποτε θέλει ο εργοδότης, καθώς και διάφορες παραλλαγέςαυτών, όπως τα ''συμβόλαια λίγων ωρών'' (low hour contracts) ή ''συμβόλαια με το τηλέφωνο'' (on call contracts) κ. α.

--Μείωση του κατώτατου μισθού και επιχειρησιακές συμβάσεις παντού. Το ''γαλλικό μοντέλο'' προβλέπει ότι οι επιχειρησιακές συμβάσεις έχουν μεγαλύτερη ισχύ από τις κλαδικές, γεγονός που ουσιαστικά υπονομεύει ανοιχτά τις διαπραγματεύσεις κάθε κλάδου. Ένα από τα πρώτα ''θύματα'' αυτής της ανατροπή είναι οι μισθοί των εργαζομένων (μαζί με τα βασικά επιδόματα), αφού και αυτοίαποσυνδέονται από τις κλαδικές συμβάσεις και εξαρτώνται από τη συμφωνία που θα επιτευχθεί μέσα σε κάθε επιχείρηση ξεχωριστά.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η σύμβαση που υπεγράφη ανάμεσα σε εταιρεία και Ένωση Προσώπων στην επιχείρηση και προβλέπει βασικό μισθό στα 500 ευρώ. Μάλιστα, πληθαίνουν οι καταγγελίες για την ύπαρξη και άλλων επιχειρησιακών συμβάσεων που ''σπάνε το φράγμα'' του κατώτατου μισθού.

-Σειρά αλλαγών επί τα χείρων στον συνδικαλιστικό νόμο. Όπως η αλλαγή του τρόπου λήψης αποφάσεων για την πραγματοποίηση των απεργιών, η αύξηση στον ευρωπαϊκό μέσο όρο τουχρόνου προειδοποίησης για απεργία, η μείωση των ημερών συνδικαλιστικής άδειας, οπεριορισμός των αμειβομένων αδειών στις απολύτως απαραίτητες, ο περιορισμός των προσώπωνπου δικαιούνται άδειες, αλλά ακόμη και οι απολύσεις συνδικαλιστικών εκπροσώπων.  

 [--->]

ΧΩΡΙΣ ΤΕΛΟΣ Ο ΔΙΑΣΥΡΜΟΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ!

Για τον υπουργό Οικονομικών Ευκλείδη Τσακαλώτο, που ξεπερνάει πλέον σε υποτέλεια προς την Τρόικα και επικινδυνότητα για τους εργαζόμενους τον Παπακωνσταντίνου και τον Χαρδούβελη, οι τέσσερις τροπολογίες που μπήκαν για ψήφιση στη Βουλή άρον – άρον την Πέμπτη δεν ήταν τίποτε άλλο από «διευκρινιστικές αλλαγές», με βάση τα δικά του λόγια από το βήμα της Βουλής.

Έλεγε ψέματα ! 

Όπως ψέματα έλεγε όταν υποσχόταν πως δε θα πειραχτεί το αφορολόγητο,

 όπως πάλι έλεγε ψέματα όταν διαβεβαίωνε σε συνέντευξη Τύπου μετά τη συνεδρίαση της Ευρωομάδας στις 24 Μαΐου ότι η αξιολόγηση είχε κλείσει.

 Η αξιολόγηση για την εκταμίευση της πρώτης δόσης ύψους 7,5 δισ. της δόσης ύψους 10,3 δισ. δεν έκλεισε και μάρτυρας είναι οι τέσσερις (ν)τροπολογίες που κατόπιν υπόδειξης της Τρόικας έφερε αδιαμαρτύρητα προς ψήφιση η κυβέρνηση για να κλείσει η πρώτη δόση της αξιολόγησης, που κατά τ’ άλλα παραμένει ανοιχτή μέχρι να εκταμιευθεί ολόκληρο το ποσό.

 Δηλαδή μέχρι το φθινόπωρο! 

Μάρτυρας επίσης είναι η άρνηση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας να επαναφέρει την εξαίρεση αποδοχής των ελληνικών ομολόγων ως ενέχυρων για τη χρηματοδότηση των κατεστραμμένων ελληνικών τραπεζών που είχε καταργήσει στις 5 Φεβρουαρίου 2015 κι η μετάθεση της σχετικής απόφασης μετά την ολοκλήρωση της αξιολόγησης. Πιθανά στη συνεδρίαση της 22ας Ιουνίου 2016.

 Μέχρι τότε «σκάστε και ψηφίζετε» λένε οι πιστωτές στους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ!

ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗ

Οι τέσσερις ντροπολογίες, που ακολούθησαν τα δύο πολυνομοσχέδια κάθε άλλο παρά διευκρινιστικό χαρακτήρα διαθέτουν. Επιταχύνουν τις ιδιωτικοποιήσεις, κάνουν πιο αντιλαϊκή τη συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση και κάνουν πιο ασφυκτικό το πλαίσιο λειτουργίας του κόφτη δημοσίων δαπανών. Πιο αναλυτικά…

Προς επιβεβαίωση των φημών ότι η πώληση του ΑΔΜΗΕ (Ανεξάρτητου Διαχειριστή Μεταφοράς Ηλεκτρικής Ενέργειας) έχει ήδη συμφωνηθεί, μειώνεται από 5 σε 4 μήνες το χρονικό όριο εντός του οποίου θα διεξαχθεί η διαγωνιστική διαδικασία για την ανάδειξη στρατηγικού επενδυτή στον οποίο θα μεταβιβαστούν οι μετοχές του ΑΔΜΗΕ.

Επίσης καθορίζεται σε μόλις 2 εβδομάδες το χρονικό διάστημα εντός του οποίου η ΔΕΗ θα λάβει γνωμοδότηση από διεθνή ανεξάρτητο εκτιμητή «περί του δικαίου και ευλόγου του προσφερόμενου τιμήματος και περί της αντικειμενικότητας και διαφάνειας της διαγωνιστικής διαδικασίας, προκειμένου να προβεί στη σύναψη αγοραπωλησίας μετοχών με τον προτιμητέο στρατηγικό επενδυτή».

 Εδώ προφανώς, ο στρατηγικός επενδυτής διάβασε το νόμο 4389/2016 που ψηφίστηκε (όπου στην παρ. 2 του άρθρου 144 αναφέρεται γενικά πως «πριν την ανάδειξη του στρατηγικού επενδυτή η ΔΕΗ ΑΕ θα έχει λάβει γνωμοδότηση από διεθνή ανεξάρτητο εκτιμητή…») και υπό το φόβο η διαδικασία μπορεί να τραβήξει σε μάκρος έστειλε στον Τσακαλώτο και τον Σκουρλέτη την αλλαγή, που την ενσωμάτωσαν ατόφια στη δεύτερη τροπολογία.

 Επομένως η «διευκρινιστική αλλαγή», είναι ουσιαστικότατη, καθώς επιταχύνει τη διαδικασία ιδιωτικοποίησης του ΑΔΜΗΕ, όπως προβλεπόταν στο μνημόνιο Τσίπρα.

Οι πιστωτές θα αποφασίζουν για τον «κόφτη» δημοσίων δαπανών!

Η δεύτερη «διευκρινιστική αλλαγή» του Τσακαλώτου αφορά τα συνταξιοδοτικά δικαιώματα κι ως αποτέλεσμα έχει την μείωση των συντάξεων των δημοσίων υπαλλήλων και την αντίστοιχη ελάφρυνση των δημόσιων οικονομικών. Επίσης την απώλεια εσόδων του Ενιαίου Φορέα Κοινωνικής Ασφάλισης από την κατάργηση πόρων ασφαλιστικών ταμείων που εντάχθηκαν στον ΕΦΚΑ, ύψους μάλιστα 15 εκ. ευρώ, όπως αναφέρεται στη σελίδα 19 της πρώτης τροπολογίας. 

Προβλέπεται ακόμη «εξοικονόμηση δαπάνης από την καταβολή μικρότερου ύψους σύνταξης σε εργαζόμενο συνταξιούχο του δημοσίου λόγω υπολογισμού του ποσού περικοπής, σύμφωνα με το ημερομίσθιο ανειδίκευτου εργάτη που ισχύει κάθε φορά». 

Αλλάζουν δηλαδή επί τα χείρω τη βάση υπολογισμού της σύνταξης. Μείωση στις συντάξεις θα επέλθει επίσης κι από την κατάργηση μιας ευνοϊκής διάταξης βάσει της οποίας κατά τη συγκεφαλαίωση του συντάξιμου χρόνου των αποκαλούμενων νέων ασφαλισμένων (αυτών δηλαδή που ασφαλίστηκαν μετά την 1/1/1993) διάστημα ίσο τουλάχιστον προς 6 μήνες λογιζόταν ως έτος. 

Διευκρινίσεις ωστόσο παρέχονται για την «επιστροφή αχρεωστήτως καταβληθέντος τμήματος ή συνόλου ΕΚΑΣ» που «γίνεται με συμψηφιστικό επανυπολογισμό της σύνταξης του δικαιούχου σε δώδεκα μηνιαίες δόσεις».

 Μόνο που ούτε κι αυτή η διευκρίνιση είναι τόσο αθώα κι αδιάφορη για τα συμφέροντα των συνταξιούχων, όπως αποδεικνύει η πρόβλεψη για σωρευτική εξοικονόμηση από την περικοπή του ΕΚΑΣ φέτος έως το 2019 (καθώς από το 2020 καταργείται το ΕΚΑΣ) ποσού ύψους 853 εκ. ευρώ. Εναντίον των ασφαλισμένων είναι, μεταξύ πολλών άλλων, η αλλαγή του τρόπου υπολογισμού του εφάπαξ καθώς πλέον δεν θα συνυπολογίζονται τα δώρα εορτών και το επίδομα αδείας όπως συνέβαινε μέχρι πρόσφατα.

Καθόλου διακοσμητική δεν είναι κι η αλλαγή που έρχεται στη λειτουργία του «κόφτη», βάσει του οποίου θα επέρχονται αυτόματες μειώσεις στις δημόσιες δαπάνες κάθε φορά που θα παρατηρείται απόκλιση από το στόχο δημιουργίας πλεονάσματος, χωρίς μάλιστα να ερωτάται η Βουλή.

 Πώς μετά να μην εξυμνεί ο Ντάιζελμπλουμ τον Τσίπρα, όπως έκανε στην κοινή συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε σε επτά ευρωπαϊκές εφημερίδες επαινώντας τον έλληνα πρωθυπουργό ότι καταφέρνει να περνάει αντιλαϊκά μέτρα και παρόλα αυτά να παραμένει στην εξουσία; 

Ειδικότερα, όπως αναφέρουν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛαίοι παπατζήδες, στην τέταρτη τροπολογία του άρθρου με τίτλο «τροποποίηση διατάξεων για τον αυτόματο μηχανισμό δημοσιονομικής προσαρμογής προϋπολογισμού της κυβέρνησης» η φράση «ύστερα από ειδική διαβούλευση με τους θεσμούς» αντικαθίσταται με τη φράση «κατόπιν συμφωνίας με τους θεσμούς».

Το υπονοούμενο είναι …σαφές! Η προηγούμενη διατύπωση (περί διαβούλευσης) άφηνε ανοιχτό το ενδεχόμενο η κυβέρνηση και οι πιστωτές να διαβουλευθούν και λόγω έλλειψης συμφωνίας η κυβέρνηση να ψηφίσει τη δική της ερμηνεία για τις περικοπές. 

Ενδεχόμενο που προφανώς δεν αφορά τα ασπόνδυλα του ΣΥΡΙΖΑ που υπογράφουν ό,τι να ‘ναι αρκεί να πέφτει ο μισθός και τα λοιπά «καλούδια» της εξουσίας.

 Με τη φράση όμως «κατόπιν συμφωνίας με τους θεσμούς» η αποδοχή των πιστωτών αποτελεί όρο εκ των ων ουκ άνευ για τα κονδύλια επάνω στα οποία θα πέσει ο πέλεκυς των περικοπών. Με άλλα λόγια οι πιστωτές θα αποφασίζουν, καθώς πλέον έχουμε εμπειρία για το τι σημαίνει συμφωνία και διαπραγματεύσεις.

Τέλος, αποφασισμένη είναι η κυβέρνηση να παραδώσει στους τοκογλύφους, που νομιμοποιούνται κάτω από τον τίτλο της δευτερογενούς αγοράς δανείων, και τα δάνεια που είχαν συναφθεί με εγγύηση του δημοσίου κι η αξία τους ανέρχεται σε 13,7 δισ. ευρώ. Πρόκειται για δάνεια που είχαν δοθεί σε ευάλωτες κοινωνικές ομάδες (γι’ αυτό έμπαινε εγγυητής το δημόσιο!) και αφορούν πυρόπληκτους (όπως της Ηλείας), σεισμόπληκτους κι επίσης ΔΕΚΟ και ΟΤΑ!

Η προθυμία που επέδειξε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ να ψηφίσει όλα τα μέτρα που ζητήθηκαν από τους πιστωτές δεν εξασφαλίζει ότι σταματούν οι απαιτήσεις τους.

Μάρτυρας είναι οι πιέσεις που ήδη ασκούνται: Άμεσα, για να δοθεί το πρώην αεροδρόμιο του Ελληνικού στον Λάτση και ποινική ασυλία στα στελέχη του ΤΑΙΠΕΔ και του νέου υπερ-ταμείου έτσι ώστε όσα και να βάλουν στην τσέπη να μην κινδυνεύουν να διωχθούν και μακροπρόθεσμα για την αλλαγή των εργασιακών σχέσεων στην κατεύθυνση ελαστικοποίησης και κυρίως της απελευθέρωσης των ομαδικών απολύσεων (πάγιο αίτημα των τραπεζιτών) και της κατάργησης των συλλογικών διαπραγματεύσεων.

Είναι ένα αίτημα που ανοίγει το δρόμο για την κατάργηση ακόμη κι αυτού του βασικού μισθού, όπως έδειξε κι η επιχειρησιακή σύμβαση που υπογράφτηκε σε μεγάλη ξενοδοχειακή μονάδα της Θεσσαλονίκης, με την επωνυμία Τουριστικές Οικοδομικές Ξενοδοχειακές Επιχειρήσεις ΑΕ (ΤΟΞΕ ΑΕ) και την …αμέριστη βοήθεια μιας «ένωσης προσώπων», που αποτελεί εργοδοτικό «σωματείο», προβλέποντας μισθό και ημερομίσθιο 500 και 20 ευρώ, αντιστοίχως, μικτά!

Δε χρειάζεται ωστόσο να δούμε τα επόμενα για να συμπεράνουμε πόσο επιζήμια είναι η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ για τους εργαζόμενους. Το γεγονός ότι η συμφωνία που υπέγραψε η κυβέρνηση ήταν «ό,τι καλύτερο μπορούσε να πετύχει δεδομένων των συσχετισμών», όπως δήλωσε ο πρωθυπουργός στη χθεσινή του συνέντευξη στην Εφημερίδα των Συντακτών δεν μειώνει τις εγκληματικές ευθύνες του για την μείωση του βιοτικού επιπέδου που φέρνει η μετατροπή των συντάξεων σε επιδόματα, για το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, την αύξηση των έμμεσων φόρων και τόσα άλλα.

 Άλλωστε δεν είναι μόνο Τσίπρας. Και ο Παπανδρέου, και ο Παπαδήμος και ο Σαμαράς κι αυτοί υπέγραψαν ό,τι καλύτερο μπορούσαν να πετύχουν δεδομένων των συνθηκών…  Αυτό ωστόσο δεν του γλίτωσε από το μίσος της κοινωνίας…

Ο Τσίπρας γιατί να γλιτώσει;

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Πριν στις 5 Ιουνίου 2016 

[--->]