του Σενέρ Λεβέντ
Το Βαρώσι ήταν ένας παράδεισος. Η Τουρκία μετέτρεψε σε κόλαση
αυτόν τον παράδεισο. Δεν μπορείτε να ξέρετε τι νιώθω καθώς κοιτάω τις
φωτογραφίες και τις ταινίες του Βαρωσιού της περιόδου πριν από το 1974. Τι
πόνος είναι αυτός. Τι χείμαρρος συναισθημάτων. Πώς δεν λυπήθηκαν αυτήν την
πόλη. Αυτήν την παραδεισένια γωνιά.
Εκείνοι που έριξαν τις βόμβες, πώς το
έκαναν χωρίς να λυπούνται. Όπως τις είχε ρίξει ο πιλότος στη Χιροσίμα, έτσι δεν
είναι; Γιατί είχα κατέλθει ως υποψήφιος για το Ευρωκοινοβούλιο; Κυρίως, για το
Βαρώσι! Για να επιστραφεί το Βαρώσι στους παλιούς του ιδιοκτήτες που υποφέρουν
τόσα χρόνια και για να επανέλθει στην παλιά του μορφή. Για να συμβάλω στον
δρόμο μετατροπής του από κόλαση σε παράδεισο. Δυστυχώς, δεν μπόρεσα να έχω μιαν
τέτοια ευκαιρία.
Ένα όνειρό μου ήταν και το να πρωτοστατήσω στη σύσταση ενός
διεθνούς δικαστηρίου για τα εγκλήματα πολέμου στην Κύπρο. Τώρα κοιτάζω τα
ερείπια του Βαρωσιού. Ο φίλος μας που επέστρεψε απ’ εκεί μου έδειξε τις
φωτογραφίες που έβγαλε. «Ήθελα να κλάψω», μου είπε. Το Βαρώσι είναι σαν ένας
τεράστιος ομαδικός τάφος. Δολοφονήθηκε ανηλεώς. Και τόσα χρόνια δεν κάναμε
απολύτως τίποτα γι’ αυτό. Αφήσαμε εκεί αυτήν τη σωρό. Βρόμισε. Και έπαθε σήψη.
