28 Ιουνίου- Ηρθε η ώρα- Λευτερια στην Ηριάννα

Η χώρα στη «φάκα» του χρέους

Του Παύλου Δερμενάκη

Η Ελλάδα μπήκε στα μνημόνια το 2010 για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα του δημόσιου χρέους. Το ελληνικό δημόσιο χρέος (κεντρική κυβέρνηση) στις 30/06/2010 ήταν 317 δισ. ευρώ και αντιστοιχούσε σε 140,2% του ΑΕΠ. 

 Σύμφωνα με το τελευταίο δελτίο δημοσίου χρέους του υπουργείου Οικονομικών στις 31/03/2018 το χρέος Δηλαδή μετά από τρία μνημόνια, που επέφεραν σε βάρος του λαού ένα μέσο ετήσιο σύνολο μέτρων 30 δισ. ευρώ, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και τη μερική διαγραφή χρέους 105 δισ. ευρώ (το γνωστό ως PSI του 2012), το χρέος βρίσκεται σε υψηλότερο επίπεδο από εκεί που ξεκίνησε.

Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι στη διάρκεια του τρίτου μνημονίου το δημόσιο χρέος από 324 δισ. ευρώ στο τέλος 2014 (181% του ΑΕΠ), παρά τα πλεονάσματα των δύο τελευταίων ετών, ανέβηκε στα 344 δισ. € (186% του ΑΕΠ). Συνεπώς το σύνολο της πολιτικής, που επιβλήθηκε από τους δανειστές και εφάρμοσαν πειθήνια όλες οι μνημονιακές κυβερνήσεις, όχι μόνο δεν έλυσε το πρόβλημα αλλά το επιδείνωσε.

Εκτός όμως από την επιδείνωση του χρέους οι συνολικές συνέπειες στο λαό και την οικονομία είναι ολέθριες. Μείωση του ΑΕΠ σωρευτικά κατά 25%.

Μείωση του πραγματικού διαθέσιμου εισοδήματος για το λαό κατά 40%, ενώ ακόμα δεν έχουμε δει τον «πάτο του βαρελιού»... 

Οι διεθνείς εκτιμήσεις, ιδιαίτερα του ΔΝΤ, κάνουν λόγο για «εξαιρετικά μη βιώσιμο χρέος». Με βάση αυτή την εκτίμηση το ΔΝΤ ζητά, εδώ και δύο και πλέον χρόνια, γενναία μείωση του χρέους. 

Στον αντίποδα η Γερμανία, και κατ΄ επέκταση η γερμανοκρατούμενη Ε.Ε., αρνείται τη διαγραφή μέρους του χρέους και αποδέχεται μερικώς, κάτω και από την πίεση του ΔΝΤ, μια σειρά από «ημίμετρα», δήθεν «μέτρα ελάφρυνσης», που κάθε άλλο παρά λύνουν το πρόβλημα. Υπό αυτές τις συνθήκες ουσιαστικά πλέον το ΔΝΤ είναι εκτός χρηματοδοτικού προγράμματος και μάλλον θα συνεχίσει ως «τεχνικός σύμβουλος», εξασφαλίζοντας να εφαρμοσθούν σε βάρος της χώρας οι συνταγές τόσο της Ε.Ε. όσο και οι δικές του, χωρίς όμως ελάφρυνση του χρέους.

Ο ρόλος της κυβέρνησης

Η κυβέρνηση Τσίπρα όλο αυτό το διάστημα περιορίστηκε στο ρόλο του θεατή των εξελίξεων και της αντίθεσης Γερμανίας-ΔΝΤ. Αντί να βάλει στο τραπέζι τη μόνη βιώσιμη λύση για το χρέος που είναι η διαγραφή αποδέχθηκε το ρόλο του κομπάρσου και περιορίστηκε σε πρόσκαιρες συμμαχίες που οδήγησαν τελικά σε αδιέξοδο.

 Το αποτελέσματα είναι η επιβολή νέων μέτρων σε βάρος του λαού, μετά από την απαίτηση του ΔΝΤ το Μάιο 2017, και η διατήρηση του χρέους. Θυμίζουμε ότι η περικοπή των συντάξεων από 1/1/2019 κατά 18% (κατάργηση προσωπικής διαφοράς νόμου Κατρούγκαλου που σημαίνει «εξοικονόμηση» πόρων 1% του ΑΕΠ, 1,8 δισ. ευρώ) και η μείωση του αφορολόγητου από 8.600 € σε 5.600 € από την 1/1/2020 ή και ενωρίτερα (άλλα 1,8 δισ. ευρώ μέτρα) ήταν απαιτήσεις του ΔΝΤ. Έγιναν δεκτές από την κυβέρνηση στο όνομα της μείωσης χρέους και σήμερα, που αποχωρεί το ΔΝΤ από τη χρηματοδότηση, ενώ δεν λύθηκε το χρέος, η γερμανοκρατούμενη Ε.Ε. απαιτεί την εφαρμογή τους.

Λιτότητα για 42 χρόνια ακόμη, μη βιώσιμο το χρέος

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Ισοδύναμοι μια μακροχρόνιας σκληρής λιτότητας, και πολύ κατώτεροι ακόμη και σε σχέση με όσα είχαν οι ίδιοι οι πιστωτές υποσχεθεί, είναι οι όροι που περιλαμβάνει η απόφαση του Συμβουλίου των υπουργών Οικονομικών της ευρωζώνης της 22ας Ιουνίου, με την οποία λήγει τυπικά η μνημονιακή περίοδος. Στην πραγματικότητα όμως η φτώχεια των Μνημονίων δεν τερματίζεται, ούτε καν χαλαρώνει. Θωρακίζεται, σκληραίνει και διαιωνίζεται, για τουλάχιστον 42 χρόνια ακόμη, όπως με ακρίβεια προβλέπει το κείμενο των συμπερασμάτων που υπέγραψε η κυβέρνηση Τσίπρα συναινώντας στην περαιτέρω φτωχοποίηση του ελληνικού λαού.

Ας δούμε όμως όσα επακριβώς υπέγραψε ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, όσα δηλαδή περιλαμβάνει η απόφαση του Eurogorup, που πράγματι είναι ιστορική όπως υποστήριξε ο Αλ. Τσίπρας επειδή αλυσοδένει τον ελληνικό λαό στα δεσμά ενός βάρβαρου νεοφιλελεύθερου προγράμματος. Σε ό,τι αφορά την οικονομική πολιτική που θα πρέπει να εφαρμοσθεί προβλέπονται:

Πρώτο, δημοσιονομικά πλεονάσματα, ύψους 3,5% του ΑΕΠ μέχρι το 2022 και 2,2% από το 2023 ως το 2060. Είναι μια απόφαση που ανατρέπει επί τα χείρω την απόφαση του Eurogroup της 15ης Ιουνίου 2017 η οποία ανέφερε ότι για την περίοδο 2023-2060 το πλεόνασμα θα είναι «κοντά στο 2%» του ΑΕΠ». Προς διάψευση των θριαμβολογιών της κυβέρνησης, που αν κάτι ζητούσε ήταν να χρυσώσει το χάπι της υποταγής στους δανειστές, η απόφαση των δανειστών κάνει την πιο αντιλαϊκή και τιμωρητική ερμηνεία των όρων προηγούμενων αποφάσεων!

Γάτες !

Λεωνίδας Βατικιώτης :

Πήγαν για μαλλί στο #Eurogroup και βγήκαν κουρεμένοι οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Η περυσινή συμφωνία του #Eurogroup δεν έγραφε για δημοσιονομικά πλεονάσματα 2,2%. Έγραφε ΓΥΡΩ στο 2% εννοώντας & κάτω του 2%. Κατάφεραν δηλαδή να επιμηκυνθεί το πλεόνασμα από το 2023 ως το 2060, κατά 0,2%. Γάτες!

[--->]

Το Μνημόνιο Πέθανε ...Ζήτω το Μνημόνιο

 Του Νίκου Στραβελάκη

Στις 3 Μαΐου του 2010 ο τότε πρωθυπουργός της Ελλάδας Γιώργος Παπανδρέου διαπιστώνοντας ότι η χώρα δεν μπορούσε να δανειστεί από της αγορές χρήματος σε βιώσιμα επιτόκια υπέγραψε πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής ή αλλιώς μνημόνιο με το ΔΝΤ την ΕΕ και την ΕΚΤ. 

Ο λόγος δημοσίου χρέους/ ΑΕΠ ήταν τότε στο 120% και τα δημοσιονομικά ελλείμματα σύμφωνα με την αναθεωρημένη εκτίμηση της Ελληνικής Στατιστικής Υπηρεσίας   15%. Στόχος ήταν η βελτίωση του λόγου χρέους/ ΑΕΠ μέσα από τον περιορισμό των μισθών και των δημοσιονομικών ελλειμμάτων και η χώρα αναμενόταν να επιστρέψει στις αγορές μετά από δύο χρόνια.

 Έκτοτε πέρασαν 8 χρόνια,  δύο επιπλέον μνημόνια, ένα κούρεμα χρέους  από τους ιδιώτες δανειστές (Private Sector Involvement ή PSI),δύο ανακεφαλαιώσεις τραπεζών, περιορισμός των μέσων μισθών κατά 30% περίπου, μείωση του  ΑΕΠ κατά 25% και ποσοστά ανεργίας σταθερά πάνω από 20%. Το αποτέλεσμα είναι το δημόσιο χρέος να είναι σήμερα 328 δις έναντι 268 το 2010, παρά το κούρεμα και αντιπροσωπεύει το 180% του ΑΕΠ έναντι 120% που ήταν πριν. 

Πρόκειται για το πλέον αποτυχημένο πρόγραμμα του ΔΝΤ στην ιστορία του. Η κατάληξη ήταν η αναμενόμενη. Το Eurogroup της 21^ης  Ιουνίου πιστοποίησε ότι η Ελλάδα δεν πρόκειται να επιστρέψει στις αγορές και θα στηριχτεί για τους επόμενους 22 μήνες σε χρήματα των δανειστών, το λεγόμενο μαξιλάρι ασφαλείας, το ακριβές ύψος και οι όροι του οποίου θα διευκρινισθούν το επόμενο διάστημα.

Η συμφωνία της γραβάτας

Του Κώστα Λαπαβίτσα

Για να εκτιμήσουμε τη σημασία της  συμφωνίας του Γιούρογκρουπ του Ιουνίου του 2018 είναι απαραίτητο να πάμε δυο χρόνια πίσω και να αναφερθούμε πρώτα στη συμφωνία του Μαΐου του 2016. Τότε τέθηκε το πλαίσιο για το ελληνικό χρέος μέσα στο Τρίτο Μνημόνιο που έφερε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Η πρόσφατη συμφωνία του Αλέξη Τσίπρα – αυτή της γραβάτας – είναι απόρροια της προηγούμενης και στην πράξη ακόμη χειρότερη, όπως θα δούμε παρακάτω.

Το Γιούρογκρουπ του Μαΐου 2016

Η συμφωνία του Μαΐου 2016 περιλάμβανε βραχυπρόθεσμα μέτρα για το χρέος. Συγκεκριμένα:

1. Να βελτιωθεί τεχνικά η σειρά των αποπληρωμών για το χρέος προς το EFSF,

2. Να γίνουν τεχνικές αλλαγές στη χρηματοδότηση του EFSF/ESM ώστε να μειωθεί ο κίνδυνος από πιθανή άνοδο των επιτοκίων και,

3. Να μην πληρωθούν τόκοι για το 2017 στο ποσό που είχε χρησιμοποιηθεί για επαναγορά χρέους κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Μνημονίου (ένα μικρό ποσό, λίγο πάνω από 11 δις).

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς οικονομολόγος για να καταλάβει ότι τα βραχυπρόθεσμα μέτρα ήταν, στην καλύτερη περίπτωση, επιφανειακά.

Ταυτόχρονα το Γιούρογκρουπ προέβλεψε και μεσοπρόθεσμα μέτρα, τα οποία θα εφαρμόζονταν εάν και όταν το Τρίτο Μνημόνιο ολοκληρωνόταν με επιτυχία. Συγκεκριμένα:

1.Την πλήρη κατάργηση των τόκων για το ποσό που είχε χρησιμοποιηθεί για επαναγορά χρέους στη διάρκεια του Δευτέρου Μνημονίου.

2.Την επιστροφή των κερδών από τα ομόλογα της ΕΚΤ και του ESM.

3.Τη χρήση τυχόν αδιάθετων κονδυλίων του Τρίτου Μνημονίου για να αποπληρωθούν παλαιότερα χρέη κι έτσι να γίνει ελάφρυνση των συνολικών τόκων.

4.Επιμήκυνση και αλλαγές στις πληρωμές των τόκων του χρέους προς το EFSF (που είναι περίπου το ένα τρίτο του συνολικού χρέους της Ελλάδας), ώστε να υπάρξει ελάφρυνση.

Και πάλι ήταν φανερό ότι τα μέτρα αυτά δεν πρόσφεραν καμιά ουσιαστική βελτίωση στο θέμα του χρέους. Επιπλέον, για να τα κάνει πράξη το Γιούρογκρουπ απαιτούσε από την Ελλάδα να συμμορφωθεί πιστά με το πρόγραμμα. Δηλαδή να εφαρμόσει θηριώδη λιτότητα, γενικευμένες ιδιωτικοποιήσεις της δημόσιας περιουσίας, και απορρύθμιση των αγορών.

Η πολιτική διαχείριση 2016-2018