Carola Rackete

 

«Η ζωή μου ήταν εύκολη, μπόρεσα να φοιτήσω σε τρία πανεπιστήμια και στα 23 μου ήμουν απόφοιτη. Είμαι λευκή, Γερμανίδα, γεννήθηκα σε μια χώρα πλούσια με ένα διαβατήριο "σωστό". Όταν τα συνειδητοποίησα όλα αυτά, ένιωσα ότι έχω ηθική υποχρέωση να βοηθήσω όσους δεν είχαν τις ίδιες ευκαιρίες με εμένα».

Carola Rackete: Η καπετάνισσα που διασώζει πρόσφυγες κόντρα στις απάνθρωπες και εγκληματικές πολιτικές της ακροδεξιάς κυβέρνησης Σαλβίνι.

Η ιταλική αστυνομία την συνέλαβε επειδή διέσωσε πρόσφυγες που κινδύνευαν να πνιγούν. Πλέον βρίσκεται αντιμέτωπη με ποινή έως και δέκα χρόνια κάθειρξη.

Ο αμερικανικός «διάβολος» κρύβεται στις λεπτομέρειες του East Med

Το σύνολο των ΜΜΕ ασχολήθηκε την Τετάρτη με το «East Med Act» εστιάζοντας αποκλειστικά στην παρακολούθηση των τουρκικών παραβιάσεων. Ωστόσο, η Ελλάδα αναφέρεται και πολλές ακόμη φορές μέσα στο ίδιο κείμενο…

Το νομοσχέδιο «East Med Act» που εγκρίθηκε την Τετάρτη από την επιτροπή Εξωτερικών Υποθέσεων της αμερικανικής Γερουσίας έτυχε ευρείας προβολής από τα ελληνικά ΜΜΕ τα οποία φρόντισαν να τονίσουν ότι η τουρκική δραστηριότητα στην Ελλάδα θα βρίσκεται στο «μικροσκόπιο» των ΗΠΑ.

Τα ίδια ΜΜΕ, όμως, «ξέχασαν» να αναφέρουν ότι το νομοσχέδιο προβλέπει, ταυτόχρονα, την περαιτέρω στρατιωτικοποιήση Ελλάδας και Κύπρου, τη στενότερη πρόσδεσή τους στο «άρμα» των ΗΠΑ και βέβαια την «καταπολέμηση» του μεγάλου εχθρού, της Ρωσίας - ακόμη και μέσω προώθησης του παροπλισμού στρατιωτικού εξοπλισμού που έχουν αγοραστεί από τη Μόσχα και αντικατάστασης τους από νατοϊκά όπλα!

Για την ακρίβεια, από τις συνολικά 19 σελίδες του νομοσχεδίου, μόλις μία παράγραφος αναφέρεται στο θέμα των τουρκικών παραβάσεων. Ίσως να έτυχε της αποκλειστικής προσοχής των ΜΜΕ επειδή βρίσκεται στην… τελευταία σελίδα. Στην τελευταία σελίδα, βέβαια, ενός νομοσχεδίου στο οποίο η Ελλάδα αναφέρεται ουκ ολίγες φορές, ενός νομοσχεδίου που έχει ως δηλωμένη πρόθεση την ενίσχυση της συνεργασίας στην Ανατολική Μεσόγειο, όπως φανερώνει και ο ίδιος ο τίτλος του: «Νομοσχέδιο για την Ασφάλεια και την Ενεργειακή Συνεργασία στην Ανατολική Μεσόγειο»!

Όσον αφορά στην Κύπρο, ιδιαίτερη ήταν η επιμέλεια των ΜΜΕ να τονίσουν την άρση του αμερικανικού εμπάργκο όπλων που περιγράφεται σε ένα εκ των 13 τμημάτων του κειμένου. Ούτε λόγος, όμως, για την άρση παραχώρησης πρόσβασης σε ρωσικά πλοία (ο ίδιος ο Κύπριος πρόεδρος μίλησε για «ατυχή» τροπολογία), το κάλεσμα για ρύθμιση του τραπεζικού κλάδου ή την ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας σε πρόγραμμα του ΝΑΤΟ.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Εγκρίθηκε από τη Γερουσία των ΗΠΑ το «East Med Act» για την καταγραφή των παραβιάσεων στο Αιγαίο

Μετά από όλα αυτά, καμία εντύπωση δεν πρέπει να προξενεί το γεγονός ότι «ξέφυγε» από τα κυρίαρχα Μέσα πως το νομοσχέδιο που υποτίθεται ότι αφορά τις σχέσεις Ελλάδας και Κύπρου με τις ΗΠΑ, είναι σε μεγάλο μέρος αφιερωμένο… στη Ρωσία. Οι συγγραφείς μιλούν για «ρωσική απειλή» και ιδιαίτερα σε σχέση με την Ελλάδα, ενώ βρήκαν χώρο για να αναφερθούν ακόμη και στον Πατριάρχη Βαρθολομαίο!

Με την ευρεία προβολή που το νομοσχέδιο είχε, θα θεωρούσε κανείς περιττή την παρουσίαση των σημείων του κειμένου που αφορούν την Ελλάδα και την ευρύτερη περιοχή.

Παρόλα αυτά, κι επειδή ίσως να μην «έτυχε» να τα δείτε κάπου, παρουσιάζουμε ορισμένα άκρως ενδιαφέροντα σημεία και προβλέψεις του «East Med Act», σύμφωνα με το νομοσχέδιο, όπως εμφανιζόταν στις 27 Ιουνίου.

Στρατιωτικοποίηση Ελλάδας και Κύπρου

Μεταξύ των διακηρυγμένων στόχων της αμερικανικής πολιτικής, όπως περιγράφονται στο νομοσχέδιο, είναι «να διατηρήσει μια ισχυρή ναυτική παρουσία των ΗΠΑ και επενδύσεων στη ναυτική εγκατάσταση στον κόλπο της Σούδας στην Ελλάδα και να αναπτύξει βαθύτερη συνεργασία στον τομέα της ασφάλειας» που περιλαμβάνει την «πρόσφατη ανάπτυξη MQ-9 (σ.σ. μοντέλο drone) στην Αεροπορική Βάση της Λάρισας και την εκπαίδευση ελικοπτέρων του αμερικανικού στρατού στην κεντρική Ελλάδα» (sec. 3. [4]).

Η περαιτέρω στρατιωτικοποίηση περνάει βέβαια από την άρση του εμπάργκο όπλων στην Κύπρο (sec. 3. [6]) και την υποστήριξη του προγράμματος της «Διεθνούς Στρατιωτικής Εκπαίδευσης και Κατάρτισης» (IMET) με Ελλάδα και Κύπρο (sec. 3. [7]).

ΔΕΙΤΕ ΚΙ ΑΥΤΟ: Η Ελλάδα στις... Συμπληγάδες ΗΠΑ και Τουρκίας: Πώς βρέθηκε ανάμεσα στα διασταυρούμενα πυρά

Οι στοχεύσεις των ΗΠΑ γίνονται ξεκάθαρες, διαβάζοντας το τμήμα 5 του νομοσχεδίου για την άρση του εμπάργκο όπλων στην Κύπρο:

«Η απευθείας πώληση ή μεταφορά όπλων από τις ΗΠΑ στην Κυπριακή Δημοκρατία θα προωθήσει τα συμφέροντα ασφαλείας των ΗΠΑ στην Ευρώπη βοηθώντας στον περιορισμό της εξάρτησης της κυβέρνησης της Κύπρου από άλλες χώρες για υλικό που σχετίζεται με την άμυνα, συμπεριλαμβανομένων χωρών που θέτουν προκλήσεις για τα συμφέροντα των ΗΠΑ σε όλον τον κόσμο», αναφέρουν οι συγγραφείς του νομοσχεδίου δίχως να αποκαλύπτουν (τουλάχιστον στο σημείο αυτό) ποιες ή ποια χώρα έχουν κατά νου (sec. 5. [1]).

Στο ίδιο τμήμα αναφέρεται εξάλλου πως είναι προς το συμφέρον των ΗΠΑ, η Κύπρος να ενταχθεί σε πρόγραμμα του ΝΑΤΟ για την Ειρήνη (sec. 5. [2] Β).

Χρηματοδότηση στρατιωτικών προγραμμάτων για… «εκπαίδευση μελλοντικών ηγετών»

Ενδιαφέρον παρουσιάζουν, επίσης, οι προβλέψεις για τη χρηματοδότηση συγκεκριμένων στρατιωτικών προγραμμάτων για Ελλάδα και Κύπρο με τις δηλωμένες στοχεύσεις να είναι τουλάχιστον πρωτότυπες αφού περιλαμβάνουν ακόμη και «εκπαίδευση μελλοντικών ηγετών»!

Συγκεκριμένα, το νομοσχέδιο προβλέπει χρηματοδότηση με 2 εκατ. δολάρια του προγράμματος «Διεθνής Στρατιωτική Εκπαίδευση και Κατάρτιση» (IMET) για την Ελλάδα και με αντίστοιχο ποσό και για την Κύπρο (sec. 6).

«Η βοήθεια θα γίνει διαθέσιμη για τους εξής σκοπούς» σημειώνουν οι συγγραφείς, παραθέτοντας λίστα η οποία, μεταξύ άλλων, περιλαμβάνει:

«Εκπαίδευση μελλοντικών ηγετών».

«Προώθηση καλύτερης κατανόησης των ΗΠΑ».

«Ανάπτυξη καλής σχέσης μεταξύ του στρατού των ΗΠΑ και του στρατού της χώρας για εγκαθίδρυση συμμαχίας για το μέλλον».

«Παροχή δυνατότητας στις χώρες να χρησιμοποιούν εθνικά κονδύλια για να έχουν μειωμένο κόστος για άλλη εκπαίδευση και κατάρτιση του υπουργείου Άμυνας».

Με βάση το τελευταίο, δηλαδή, θα «επιτρέπεται» στην Ελλάδα να πληρώνει χρήματα για να λαμβάνει εκπαίδευση από το αμερικανικό Πεντάγωνο σε… καλύτερη τιμή!

Το σχέδιο νόμου προβλέπει, επίσης, 3 εκατ. δολάρια για το πρόγραμμα «Χρηματοδότηση Ξένων Ενόπλων Δυνάμεων» (FMF) για την Ελλάδα προκειμένου «να βοηθήσει τη χώρα να εκπληρώσει τη δέσμευσή της ως μέλος του ΝΑΤΟ να δώσει το 20% του αμυντικού προϋπολογισμού της για ενίσχυση της έρευνας και ανάπτυξης» (sec. 7).

Η αντιμετώπιση της «κακοήθους επιρροής» της Ρωσίας

Περνώντας στο «κυρίως πιάτο» του νομοσχεδίου συναντάμε τη Ρωσία. Όπως παρατηρούν, άλλωστε, οι συγγραφείς «στο παρελθόν, η κυβέρνηση της Κύπρου έχει προσπαθήσει να αποκτήσει αμυντικά αντικείμενα από άλλες χώρες, συμπεριλαμβανομένων χωρών, όπως η Ρωσία, που θέτει προκλήσεις για τα συμφέροντα των ΗΠΑ στον κόσμο» (sec. 2. [26]).

Ξεκινώντας, η πολιτική των ΗΠΑ, όπως δηλώνουν οι συγγραφείς, μεταξύ άλλων, είναι και:

«Να υποστηρίξει προσπάθειες για την αντιμετώπιση της παρέμβασης και επιρροής της κυβέρνησης της Ρωσικής Ομοσπονδίας στην Ανατολική Μεσόγειο» (sec. 3. [9]),

«Να παροτρύνει τις χώρες της περιοχής να αρνηθούν λιμενικές υπηρεσίες σε σκάφη της Ρωσικής Ομοσπονδίας που αναπτύχθηκαν για να υποστηρίξουν την κυβέρνηση του Μπασάρ αλ Άσαντ στη Συρία» (sec. 3. [13]),

«Να εφαρμόσει πλήρως τις σχετικές διατάξεις της CAATSA (σ.σ. αμερικανικό νομοσχέδιο για κυρώσεις κατά κρατών) για να εμποδίσει την παρέμβαση από την κυβέρνηση της Ρωσικής Ομοσπονδίας στην περιοχή» (sec. 3. [15]) και

«Να στηρίξει τις προσπάθειες των χωρών στην περιοχή να αποστρατεύσουν στρατιωτικό εξοπλισμό που έχει παρασχεθεί από την κυβέρνηση της Ρωσικής Ομοσπονδίας προς όφελος εξοπλισμού που παρέχεται από το ΝΑΤΟ και των κρατών-μελών του ΝΑΤΟ» (sec. 3. [16]).

Έτσι, όλο το 11ο τμήμα του νομοσχεδίου είναι αφιερωμένο στη Ρωσία και συγκεκριμένα στην πρόβλεψη για κατάρτιση και παράδοση έκθεσης από τον Αμερικανό υπουργό Εξωτερικών προς τις αρμόδιες επιτροπές του Κογκρέσου για την «κακοήθη επιρροή της Ρωσικής Ομοσπονδίας σε Κύπρο, Ελλάδα και Ισραήλ από την 1η Ιανουαρίου 2017» (sec. 11).

Το νομοσχέδιο παραθέτει όλα τα δεδομένα που η επίμαχη έκθεση πρέπει να περιλαμβάνει και μεταξύ αυτών είναι:

«Περιγραφή των ενεργειακών σχεδίων της κυβέρνησης της Ρωσικής Ομοσπονδίας στην Ανατολική Μεσόγειο» (sec. 11. [2]).

«Κατάλογο ΜΜΕ σε αυτές τις χώρες εθνικά ρωσικής ιδιοκτησίας, συμπεριλαμβανομένου του ονόματος του Μέσου, εκτίμηση τηλεθέασης και αξιολόγηση του κατά πόσον το Μέσο προωθεί απόψεις υπέρ του Κρεμλίνου» (sec. 11. [3]).

«Αξιολόγηση της στρατιωτικής εμπλοκής από την κυβέρνηση της Ρωσικής Ομοσπονδίας στον τομέα της ασφάλειας, συμπεριλαμβανομένης ανάμειξης με στρατιωτικό εξοπλισμό και εργολαβικό προσωπικό» (sec. 11. [4]).

«Αξιολόγηση των προσπαθειών με την υποστήριξη της κυβέρνησης της Ρωσικής Ομοσπονδίας για να επηρεάσει τις εκλογές στις τρεις χώρες, με τη χρήση κυβερνοεπιθέσεων, εκστρατειών στα κοινωνικά δίκτυα κι άλλων κακόβουλων τεχνικών επιρροής» (sec. 11. [5]).

«Αξιολόγηση των προσπαθειών από την κυβέρνηση της Ρωσικής Ομοσπονδίας να εκφοβίσει και να επηρεάσει την απόφαση της Αυτού Παναγιότης Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου, ηγέτη 300.000.000 Ορθοδόξων Χριστιανών παγκοσμίως, για να χορηγήσει αυτοκεφαλία στην Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία» (sec. 11. [6]).

Το ενδιαφέρον των συντακτών δεν περιορίζεται μόνο στα παραπάνω σε βάρος της Ρωσίας, αλλά συχνά αναφέρεται και ο περιορισμός της Μόσχας στον ενεργειακό τομέα, με την ολοκλήρωση αγωγών και κατασκευή τερματικών σταθμών LNG «ως μέσο διαφοροποίησης των περιφερειακών ενεργειακών αναγκών μακριά από τη Ρωσική Ομοσπονδία», όπως χαρακτηριστικά σημειώνεται (sec. 3. [3]).

[----->]

Περισσότερα χρόνια δουλειάς, μικρότερη σύνταξη

ΡΟΥΛΑ ΣΑΛΟΥΡΟΥ.

Ξεχνάει βέβαια ο κος Κουτρουμάνης ότι την αύξηση των ορίων ηλικίας και αντίστοιχους τρόπους υπολογισμού συντάξεων και ο ίδιος και η παράταξη του είχαν ψηφίσει το 2010.

Πολλαπλές κατηγορίες ασφαλισμένων, που έχουν εγκλωβιστεί σε ένα σύστημα γεμάτο από εσωτερικές αδικίες και αντι-ασφαλιστικές αρχές, έχει δημιουργήσει ο νόμος Κατρούγκαλου τρία χρόνια μετά την ψήφισή του. Οι νέες συνταξιοδοτικές αποφάσεις ενσωματώνουν αδικίες, κυρίως μέσω των νέων συντελεστών αναπλήρωσης στο ανταποδοτικό σκέλος της παροχής, με αποτέλεσμα η τελική σύνταξη να είναι σημαντικά μειωμένη, σε σχέση με αυτή που θα λάμβανε κάποιος πριν από την τελευταία ασφαλιστική μεταρρύθμιση, ακόμη και αν έχει υποχρεωθεί λόγω της αύξησης των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης να καταβάλλει εισφορές για περισσότερα χρόνια.

Τη δραματική μείωση των νέων συντάξεων και ένα ανταποδοτικά άδικο νέο σύστημα, όπου όσοι έχουν πληρώσει περισσότερες εισφορές λαμβάνουν τελικά μικρότερες συντάξεις, αποκαλύπτουν οι πρώτες αιτήσεις συνταξιοδότησης που είχαν κατατεθεί μετά τις 13 Μαΐου του 2016 και εκδίδονται με βάση τον νόμο Κατρούγκαλου.

Μάλιστα, η προοπτική χαμηλότερων συντάξεων και μάλιστα έπειτα από περισσότερα χρόνια δουλειάς, εκτός του ότι δημιουργεί τεράστιες ανισότητες και αδικίες ανάμεσα στους παλαιούς και νέους συνταξιούχους, λειτουργεί ως ισχυρό κίνητρο για εισφοροδιαφυγή και αδήλωτη εργασία. Αυτό με τη σειρά του έχει ως συνέπεια σημαντικές απώλειες στα έσοδα του ΕΦΚΑ και κατ’ επέκταση του κράτους, με άμεσο αντίκρισμα στη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού, το οποίο παραμένει σε έναν φαύλο κύκλο περικοπών.

Η «Κ» με τη βοήθεια του πρώην υπουργού Εργασίας και ειδικού στην κοινωνική ασφάλιση Γιώργου Κουτρουμάνη παρουσιάζει σήμερα μια σειρά από παραδείγματα ασφαλισμένων που καλούνται με το νέο σύστημα να βγουν στη σύνταξη αργότερα και να λάβουν λιγότερα, έχοντας όμως συνεισφέρει περισσότερα.

• Για παράδειγμα, μητέρα ανηλίκου που απασχολείται στον ιδιωτικό τομέα, πριν από το 2015 (που αυξήθηκαν τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης) θα μπορούσε να συνταξιοδοτηθεί στα 55 έτη, με μειωμένη σύνταξη. Εάν ο μέσος συντάξιμος μισθός της ήταν 1.000 ευρώ, με το προ-Κατρούγκαλου σύστημα θα μπορούσε να λάβει σύνταξη 536 ευρώ, έχοντας καταβάλει εισφορές ύψους 56.000 ευρώ, στον 20ετή εργάσιμο βίο της. Η ίδια γυναίκα, μετά το 2015 θα έπρεπε να παραμείνει στην αγορά εργασίας άλλα 7 χρόνια, έως τη συμπλήρωση των 62 ετών. Η «νέα» της σύνταξη υπολογίζεται σε 496 ευρώ και οι εισφορές που θα καταβάλει συνολικά στο σύστημα ανέρχονται σε 75.600 ευρώ.

• Εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα, με μέσες συντάξιμες αποδοχές 2.000 ευρώ, θα μπορούσε πριν από το 2015 να βγει στη σύνταξη με 37 χρόνια ασφάλισης, σε ηλικία 60 ετών. Καθ’ όλη τη διάρκεια της εργασίας του θα έχει καταβάλει στο σύστημα εισφορές ύψους 207.200 ευρώ, και η σύνταξή του θα ήταν 1.325 ευρώ, μετά τις μνημονιακές περικοπές (προ φόρου και εισφορών για περίθαλψη). Πλέον, για να λάβει σύνταξη θα πρέπει να συμπληρώσει 40 έτη ασφάλισης και το 62ο έτος της ηλικίας του. Οι εισφορές που θα πληρώσει ανέρχονται σε 224.000 ευρώ και η σύνταξή του θα είναι 1.240 ευρώ (επίσης μεικτά).

• Δημόσιος υπάλληλος πανεπιστημιακής εκπαίδευσης με μέσο συντάξιμο μισθό 1.700 ευρώ, θα μπορούσε να συνταξιοδοτηθεί στα 60,5 έτη ηλικίας, με 35 έτη ασφάλισης, έχοντας πληρώσει εισφορές 142.800 ευρώ. Η σύνταξή του θα ήταν της τάξης των 1.235 ευρώ (μεικτά). Πλέον, έπειτα από επίσης 35 χρόνια, έχοντας όμως συμπληρώσει το 62ο έτος της ηλικίας του, θα λάβει σύνταξη 961 ευρώ (μεικτά). Επειτα από 40 έτη ασφάλισης, οι εισφορές θα φθάσουν τα 163.200 ευρώ και η σύνταξη με το παλαιό σύστημα τα 1.358 ευρώ, ενώ με το νέο, τα 1.112 ευρώ...

• Ελεύθερος επαγγελματίας (πρώην ΤΕΒΕ) με 20.400 ευρώ μέσο ετήσιο εισόδημα, με το παλαιό σύστημα θα μπορούσε να λάβει σύνταξη 1.325 ευρώ, έχοντας πληρώσει 150.900 ευρώ ως εισφορές. Πλέον, θα πρέπει να έχει συμπληρώσει τουλάχιστον 40 έτη ασφάλισης και το 62ο έτος της ηλικίας του, που οδηγούν σε πληρωμένες εισφορές ύψους 163.200 ευρώ, για να λάβει σύνταξη 1.118 ευρώ.

• Αυτοαπασχολούμενος μηχανικός, τέλος, με το σύστημα που ίσχυε πριν από την ασφαλιστική μεταρρύθμιση του 2015 θα έπρεπε να πληρώσει 133.200 ευρώ κατά τη διάρκεια 37 ετών ασφάλισης, για να λάβει σύνταξη 1.580 ευρώ. Με το νέο σύστημα, θα πρέπει να εργαστεί 40 χρόνια και να καταβάλει συνολικά εισφορές 144.200 ευρώ, για να λάβει τελικά 1.100 ευρώ μεικτά, σύνταξη.

Τα παραδείγματα μιλούν από μόνα τους, καθώς αποδεικνύουν τη μεγάλη μείωση των συντάξεων, ακόμη και έπειτα από περισσότερα έτη ασφάλισης και κατά συνέπεια υψηλότερη συνεισφορά στο σύστημα, μέσω της πληρωμής εισφορών. Η σύγκριση μάλιστα γίνεται πάντα όχι με τις αρχικές συνταξιοδοτικές αποφάσεις, αλλά με τις συντάξεις όπως έχουν διαμορφωθεί μετά τις περικοπές της περιόδου 2010-2016.

Και όπως επισημαίνει ο κ. Κουτρουμάνης, σε βάθος 5ετίας οι διαφορές θα είναι ακόμη μεγαλύτερες εις βάρος των νέων συνταξιούχων, καθώς σταδιακά μειώνεται ακόμη περισσότερο η ανταποδοτικότητα. «Εάν δεν λυθεί το πρόβλημα με ενίσχυση της ανταποδοτικής σχέσης εισφορών - παροχών, που θα αποτελέσει και ισχυρό κίνητρο ασφάλισης, οι προοπτικές είναι δυσοίωνες», καταλήγει.

«Αλχημείες» με τον αριθμό των εκκρεμών συντάξεων

Δημιουργική λογιστική και στον αριθμό των εκκρεμών αιτήσεων συνταξιοδότησης φαίνεται πως εφαρμόζει η κυβέρνηση, γεγονός που την οδήγησε σε αντιπαράθεση και με τους εκπροσώπους των εργαζομένων στα ασφαλιστικά ταμεία.

Το υπουργείο Εργασίας εκτιμά πως οι ληξιπρόθεσμες αιτήσεις για κύρια σύνταξη, επικούρηση και εφάπαξ ανέρχονται σε 107.180. Συγκεκριμένα, οι αιτήσεις για κύρια σύνταξη που βρίσκονται σε εκκρεμότητα για περισσότερο από τρεις μήνες ανέρχονται σε 48.839, για επικουρικές σε 42.357 και για εφάπαξ σε 5.984. Το συνολικό ποσό που οφείλεται για αυτές τις εκκρεμείς αιτήσεις υπολογίζεται σε 416 εκατ. Ωστόσο, σύμφωνα με τους εργαζομένους στα ασφαλιστικά ταμεία, πρόκειται για ωραιοποιημένη εικόνα, καθώς, όπως λένε οι συνδικαλιστές, το υπουργείο έχει προχωρήσει σε επιμέρους κατηγοριοποιήσεις και ταξινομήσεις –ελαστικές και ανελαστικές περιπτώσεις, ληξιπρόθεσμες και μη ληξιπρόθεσμες κ.λπ.– προκειμένου να παρουσιάσει μικρότερο αριθμό εκκρεμών αιτήσεων. Στον αριθμό που παρουσιάζουν το υπουργείο, ο ΕΦΚΑ και το ΕΤΕΑΕΠ:

• Δεν εμφανίζονται τα στοιχεία από το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους για τους δημοσίους υπαλλήλους. Βάσει των υπολογισμών των εργαζομένων, στο Δημόσιο βρίσκονται σε καθυστέρηση αιτήσεις συνταξιοδότησης 15.000 εκπαιδευτικών, 7.500 εργαζομένων σε δήμους και νοσοκομεία, 8.000 στρατιωτικών και τουλάχιστον άλλων 15.000 από τις υπόλοιπες κατηγορίες.

• Στο ΕΤΕΑΕΠ (επικουρικό ταμείο) δεν εμφανίζεται ο αριθμός των εκκρεμών αιτήσεων, στις περιπτώσεις όπου δεν έχει εκδοθεί η απόφαση από τον ΕΦΚΑ για την κύρια σύνταξη.

• Δεν συγκαταλέγονται αιτήσεις για διεθνείς συντάξεις, ή οι λεγόμενες «ατελείς» αιτήσεις.

• Δεν περιλαμβάνονται όσοι λαμβάνουν προσωρινή σύνταξη.

Οι συνδικαλιστές υπολογίζουν πως ο πραγματικός αριθμός των εκκρεμών αιτήσεων για κύριες, επικουρικές συντάξεις και εφάπαξ ξεπερνά τις 250.000. Αυτό από τη μια, διευκολύνει την παραγωγή υπερπλεονασμάτων. Από την άλλη, είναι αποτέλεσμα του χάους που έχει προκαλέσει η «ενοποίηση» των ασφαλιστικών φορέων, η οποία έχει υλοποιηθεί μόνο στα «χαρτιά». Είναι ενδεικτικό αυτό που συμβαίνει με τους υπαλλήλους του Δημοσίου. Οταν οι συντάξεις χορηγούνταν από το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους, στην αρμόδια διεύθυνση απασχολούνταν 150 υπάλληλοι. Στο τμήμα του ΕΦΚΑ που είναι αρμόδιο για τους υπαλλήλους του Δημοσίου εργάζονται μόνον 50, αποσπασμένοι από το ΓΛΚ. Το τραγελαφικό είναι πως, ενώ πριν από τις ευρωεκλογές η κυβέρνηση εξήγγειλε τη συγκρότηση κλιμακίων για να επιταχυνθεί η απονομή συντάξεων, ξέχασε να ανανεώσει την απόσπαση αυτών των 50, οι οποίοι αναγκαστικά επέστρεψαν στις οργανικές θέσεις τους στο υπουργείο Οικονομικών.

Οι μεγάλοι χαμένοι

Διπλά άτυχοι θεωρούνται όσοι ασφαλισμένοι υποβάλουν αιτήσεις συνταξιοδότησης εντός του 2019, καθώς συνταξιοδοτούνται εξ ολοκλήρου με το νέο καθεστώς και δεν θα διατηρήσουν έστω ένα μέρος της προσωπικής διαφοράς. Να σημειωθεί ότι από την έναρξη εφαρμογής του νόμου Κατρούγκαλου στις 13 Μαΐου 2016 και έως το τέλος του 2018 είχαν υποβληθεί 358.000 αιτήσεις συνταξιοδότησης, οι οποίες υπολογίστηκαν ή θα υπολογιστούν, διατηρώντας ένα μέρος της λεγόμενης «προσωπικής διαφοράς», εφόσον αυτή ξεπερνά το 20%. Συγκεκριμένα, όσοι υπέβαλαν αίτηση το 2016 έλαβαν ή θα λάβουν το 1/2 του ποσού, όσοι συνταξιοδοτήθηκαν το 2017 το 1/3, ενώ όσοι συνταξιοδοτήθηκαν το 2018 το 1/4. Σύμφωνα με τα στοιχεία των συνδικαλιστών, έχουν ήδη εκδοθεί 290.830 συντάξεις, ενώ 67.170 βρίσκονται σε εκκρεμότητα. Συγκεκριμένα, από 13/5/2016 έως το τέλος του έτους κατατέθηκαν 73.000 αιτήσεις συνταξιοδότησης και εξ αυτών έχει οριστικοποιηθεί το 97%. Το 2017 υποβλήθηκαν 138.000 αιτήσεις και οριστικοποιήθηκε το 87%, ενώ το 2018 ο αριθμός των αιτήσεων ανήλθε σε 147.000, εκ των οποίων οριστικοποιήθηκε το 68%.

Μεσοσταθμικά πάντως, η μείωση εκτιμάται στο 12% με 16% για τους νέους συνταξιούχους και τις μεγαλύτερες απώλειες έχουν, σύμφωνα με τους υπολογισμούς, δημόσιοι υπάλληλοι με 30 χρόνια υπηρεσίας (κατηγορίας πανεπιστημιακής και τεχνολογικής εκπαίδευσης), ασφαλισμένοι του ΙΚΑ με υψηλές αποδοχές και τουλάχιστον 30 χρόνια ασφάλισης, καθώς και ασφαλισμένοι στο πρώην ΤΕΒΕ, το Ταμείο Νομικών και του ΤΣΑΥ ανεξαρτήτως χρόνου ασφάλισης

[----->]

Λάκκος λεόντων

Δημήτρης Νανούρης

Επεσε στα χέρια μου το πόνημα «Η Ελλάδα στο λάκκο των λεόντων της Ευρωπαϊκής Ενωσης», που κυκλοφόρησε εσχάτως από τις εκδόσεις «matura» σε επιμέλεια του Ινστιτούτου Κοινωνικών Ερευνών Δημήτρης Μπάτσης. Πρόκειται για τόμο 264 σελίδων με πρωτοποριακά κείμενα που δημοσιεύτηκαν από το 1945 έως το 1962, με θέμα τις περιπέτειες της χώρας μας στην Κοινή Αγορά των Εξ, αργότερα ΕΟΚ και πιο πρόσφατα Ε.Ε. Ποιος θυμάται, αλήθεια, τον Γιάννη Ιμβριώτη, τον Νίκο Κιτσίκη, τον Δημοσθένη Στεφανίδη, τον Δημήτρη Μπάτση, ίσως ακόμα και τον Ηλία Ηλιού, διανοούμενους υψηλού διαμετρήματος που συντόνισαν το βήμα τους με την πορεία της πληθυντικής Αριστεράς. Πρόκειται για τους συγγραφείς του βιβλίου, μαζί με τον Νίκο Ζαχαριάδη που οι περισσότεροι θυμόμαστε όχι για τη θεωρητική του συνεισφορά, αλλά για τον τραγικό του βίο και θάνατο. Στοχαστές με εμπεριστατωμένο προγραμματικό λόγο διέβλεψαν νωρίς τις συνέπειες, μένοντας πιστοί στην άρνηση της εισόδου μας στην Ε.Ε. Περιγράφουν προφητικά στις σελίδες τους ό,τι ακολούθησε τις επόμενες δεκαετίες και βιώνουμε με οδυνηρό τρόπο στις μέρες μας. Ενδιαφέρον παρουσιάζει και η εισαγωγή του καθηγητή Πολιτικής Οικονομίας, Θόδωρου Μαριόλη.

Οξυδερκής αναλυτής ο Ηλίας Ηλιού συγκεφαλαιώνει εναργώς της επιπτώσεις της αμφιλεγόμενης επιλογής στο έργο «Η Ελλάς στον λάκκο των λεόντων», που αποτελεί σύνθεση αγορεύσεών του στη Βουλή περί τις αρχές του ’60. Ιδού δεινό απόσπασμα: Εχουμε δηλαδή εδώ μια περίπτωση, όπου ο καπιταλισμός υψώνει τις τρίχες της χαίτης του σαν λιοντάρι, γίνεται επιθετικός, γίνεται ιμπεριαλισμός. Οσον αφορά το ειδικώτερο επιχείρημα ότι έληξε ή λήγει η αποικιοκρατία και ότι συνεπώς για την αντικατάσταση των χαμένων καταναλωτών του πρώην αποικιακού χώρου, θα αναγκασθούν οι ανεπτυγμένοι οικονομικώς συνεταίροι της Κοινής Αγοράς να επιδιώξουν την οικονομική ανάπτυξη των υποαναπτύκτων μελών για να δημιουργήσουν έτσι νέους καταναλωτές, πιστεύουμε ότι το επιχείρημα αυτό αντιστρέφεται, διότι ακριβώς, όταν στερεύη μια αποικία, δημιουργούνται προϋποθέσεις και όρια αποικιακής εκμεταλλεύσεως άλλων πληθυσμών, όπου έως τώρα είχαν παραμεληθή.

Και πιστεύουμε ότι η Ελλάς, που σύρεται στην Κοινή Αγορά, όχι μόνο προορίζεται γι’ αυτού του είδους την εκμετάλλευση, αλλά συγχρόνως με την εισροή των ανέργων και υποαπασχολουμένων προς τις χώρες τις βιομηχανικώς ανεπτυγμένες –γιατί κι αυτό θα γίνη– δημιουργούνται προϋποθέσεις αυξήσεως της εφεδρικής στρατιάς των ανέργων και επομένως προϋποθέσεις αποικιοκρατικής μορφής κατά του ίδιου του πληθυσμού των εξ χωρών. [...] Κοινή Αγορά δεν θα ειπή και κοινή περιουσία και κοινή παραγωγή και κοινή διανομή. Αλλά θα ειπή ένα χώρο στον οποίο εκείνος που θα είναι ανεπτυγμένος και δεν έχει ανάγκη δασμολογικής προστασίας συντρίβει τον εισερχόμενο στον ίδιο χώρο που με την κατάργηση των δασμών μένει απροφύλαχτος, του διαλύει την οικονομία του και επιβάλλει στη χώρα εκείνη την πώληση των δικών του προϊόντων. Ωστε ερχόμαστε στην επαλήθευση ότι στους κοινούς τελωνειακούς χώρους οι πλούσιοι γίνονται πλουσιώτεροι και οι πτωχοί πτωχότεροι

Απόψεις : ΣΧΕΔΙΟ ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΥΠΕΡΒΑΣΗ

του Κυριάκου Κατζουράκη

Εκτίμηση για το μετεκλογικό τοπίο

1. Οι βουλευτικές εκλογές θα κρίνουν το νέο κυβερνητικό διαχειριστή της μνημονιακής πολιτικής, τη διάταξη και το συσχετισμό του αστικού διπολισμού και την αντιπολίτευση εναντίον τους. Θα ανοίξουν το δρόμο, όχι μόνο για τη συνέχιση αλλά και για μια κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης του κεφαλαίου, με κυβέρνηση αυτοδύναμη ή «με κορμό» τη ΝΔ. Η χώρα εισέρχεται σε μια νέα κατάσταση, σε μια νέα ιστορική φάση.

2. Η κυβέρνηση που θα προκύψει καλείται να διαχειριστεί ως κύρια προβλήματα 

α) το εκρηκτικό κοινωνικό πρόβλημα (47% του πληθυσμού σε φτώχεια, μισθοί πείνας, δομική ανεργία, ελαστική και εξουθενωτική εργασία, χρέη 4 εκατομμυρίων εργαζομένων, 1,4 εκατ. κατασχέσεις, ξεχαρβαλωμένο σύστημα υγείας και πρόνοιας κ.α.), β) το πρόβλημα του χρέους και των τραπεζών, γ) το πρόβλημα των επενδύσεων, δ) την ένταση των ανταγωνισμών με την Τουρκία στην Αν. Μεσόγειο και το Αιγαίο, ε) την κρίση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μαζί με τον ανταγωνισμό με ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα και τη θέση της ελληνικής αστικής τάξης.

3. Το πρόγραμμα της ΝΔ κινείται προς α) τη νομοθετική γενίκευση της επέκτασης του εργάσιμου χρόνου και άρα, την τυπική κατάργηση του ήδη διάτρητου 8ωρου, β) την προσέλκυση επενδύσεων με τη μείωση της φορολογίας των κερδών και των μεγάλων επιχειρήσεων, σε συμμαχία με τη μεσαία και μικρή αστική τάξη, γ) την επέκταση και εμβάθυνση της ιδιωτικής υγείας, παιδείας και πρόνοιας, δ) μια επαναδιαπραγμάτευση για το χρέος με τη μορφή της ελάφρυνσης των πλεονασμάτων, ε) τη συνέχιση της υποταγής στις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, με μια τάση συνδιαλλαγής με την Τουρκία αλλά και επιθετικότερης στάσης στα Βαλκάνια (αναδιαπραγμάτευση Συμφωνίας Πρεσπών) και στ) την αυταρχική αντιμετώπιση των αναμενόμενων λαϊκών αντιδράσεων («νόμος και τάξη»).

4. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπει σε μια φάση κρίσης της σχέσης του με ευρύτερες λαϊκές μάζες και επαναπροσδιορισμού της θέσης του, ενώ θα παρέμβει με όποιες δυνάμεις έχει στο μαζικό κίνημα για να επανεγκλωβίσει μάζες στο συμβιβαστικό πρόγραμμά του για μια επάνοδο στην κυβέρνηση, σε ανταγωνισμό με το ΚΙΝΑΛ. Η αριστερή εργατική λαϊκή βάση του μπορεί να παίξει ρόλο στη νέα κατάσταση, στο βαθμό που απεγκλωβίζεται από το πρόγραμμά του και στρέφεται, αντί για την κοινοβουλευτική αναμονή, στο συλλογικό μαζικό αγώνα. Το ΜέΡΑ25, με τα αρχηγικά, αστικά και κοινοβουλευτικά χαρακτηριστικά του δεν μπορεί να παίξει ρόλο στο μαζικό κίνημα. Φιλοδοξεί να καλύψει το κενό μια «ρεαλιστικής» αντιπολίτευσης, που κατείχε ο ΣΥΡΙΖΑ πριν το 2015, σε πιο συμβιβαστική κατεύθυνση.

5. Η νέα φάση στην οποία μπαίνουμε, βρίσκει τις εργατικές και λαϊκές οργανώσεις, τα συνδικάτα, τους μαζικούς φορείς, τη μαχόμενη, αντικαπιταλιστική και κομμουνιστική Αριστερά, σε χειρότερη κατάσταση. Οι τριπλές εκλογές της 26ης Μαΐου έδωσαν το πρώτο μήνυμα. Οι βουλευτικές πολύ πιθανό θα αποτυπώσουν ακόμη βαθύτερα αυτή την κατάσταση και για τους τρεις κύριους σχηματισμούς της. Είναι απαραίτητο ένα πολιτικό πρόγραμμα πάλης και διεκδικήσεων που θα αντιμετωπίζει τη συγκεκριμένη νέα κατάσταση και επίθεση.

Η κατάσταση στην Αριστερά

6. Η ΛΑΕ τελεί υπό διάλυση και συνεπώς δεν θα μπορεί να επηρεάσει βαθιά τις εξελίξεις, πολύ περισσότερο να παίξει το ρόλο του εμπνευστή και οργανωτή της αντιπολίτευσης και αντεπίθεσης. Το ΚΚΕ βρίσκεται σε εσωτερικό αναβρασμό. Παρόλα αυτά θα αποτελεί τη μοναδική αριστερή κοινοβουλευτική αντιπολίτευση και την κύρια οργάνωση στο μαζικό κίνημα. Όμως, η μέχρι τώρα στρατηγική και τακτική του δεν δίνουν δυνατότητες για μια μαζική ενωτική πολιτική συγκέντρωσης δυνάμεων.

7. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ βρίσκεται σε ανοιχτή κρίση. Όμως, θα παραμείνει μια βασική εξωκοινοβουλευτική δύναμη της Αριστεράς με επαναστατική αντικαπιταλιστική αναφορά. Στις προεκλογικές διακηρύξεις της υπόσχεται αόριστα μια «μαχητική εργατική αντιπολίτευση», όμως δεν διαθέτει ούτε την προγραμματική κατεύθυνση, ούτε την ενότητα στο εσωτερικό της, ούτε την αξιοπιστία που απαιτείται, για να ηγηθεί της αναγκαίας ενωτικής, εργατικής – λαϊκής αντιπολίτευσης και αντεπίθεσης. Το ίδιο και οι μικρότεροι σχηματισμοί.

8. Το πρόβλημα για όλες τις μαχόμενες δυνάμεις της Αριστεράς είναι ταυτόχρονα προγραμματικό, στρατηγικό, πολιτικό και οργανωτικό. Δεν μπορεί να ξεπεραστεί εκ των έσω. Η ανάγκη μεγάλης συγκέντρωσης εργατικών, λαϊκών, νεανικών, μαζικών και διανοητικών δυνάμεων για μια νικηφόρα αντιπολίτευση και αντεπίθεση απαιτεί μια βαθιά τομή, μια ποιοτική αλλαγή, μια νέα πολιτική δύναμη στην Αριστερά. Το Σύγχρονο Κομμουνιστικό Σχέδιο, η Αναμέτρηση, η Μετάβαση και ο Κομμουνιστικός Συντονισμός και άλλες δυνάμεις που κατανοούν το πρόβλημα, καλούνται να συμβάλουν σε μια υπέρβαση.

Η υπέρβαση: από προσανατολισμός σε πρακτικό καθήκον

9. Μέχρι τώρα, η «υπέρβαση» έμπαινε με γενικούς όρους, ως θεωρητική προετοιμασία και ως πολιτικός προσανατολισμός. Μετά τις εκλογές, χωρίς ακόμη να έχουν πλήρως ολοκληρωθεί τα προηγούμενα, η «υπέρβαση» τίθεται ως πρακτικό καθήκον. Σε αυτό συμφωνούμε σχεδόν όλοι. Η συζήτηση και οι διαφορετικές γνώμες σχετίζονται με τα πεδία, το περιεχόμενο, τις δυνάμεις και τον χρονικό ορίζοντα.

10. Το πρώτο ζήτημα που χρειάζεται να αντιμετωπιστεί είναι να πειστούν ευρύτερες από εμάς μάζες και δυνάμεις για την αναγκαιότητα και χρησιμότητα αυτής της «υπέρβασης». Τα αποτελέσματα των εκλογών θα «ανοίξουν αυτιά» και θα εντείνουν τους προβληματισμούς. Όμως, παρότι η δυσαρέσκεια στο ΚΚΕ είναι βαθιά, παρότι η κρίση, όχι μόνο στη ΛΑΕ, αλλά και στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, είναι ανοιχτή, η υπέρβαση της συνήθειας, των «δοσμένων», των προγραμμάτων, των δομών της προηγούμενης δεκαετίας δεν είναι απλή υπόθεση. Χρειάζεται πειθώ για το «συστημικό», το δομικό, τον προγραμματικό χαρακτήρα της ανεπάρκειάς τους. Χρειάζονται και έμπρακτες κινήσεις – προτάσεις - προκλήσεις που θα αναδεικνύουν αυτή την ανεπάρκεια, ώστε να πείθονται αγωνιστές και να μην εγκλωβίζονται στο «παλιό». Αυτή η διαπάλη αφορά τον όγκο της «κρίσιμης μάζας» που θα στρατευθούν στην πορεία της υπέρβασης.

11. Πάνω από όλα, όμως, χρειάζονται οι συγκεκριμένες, τολμηρές και προσεκτικές, πολιτικές και μαζικές πρωτοβουλίες που θα ανοίγουν το δρόμο, θα δίνουν διέξοδο. Οι μετεκλογικές συνθήκες είναι «η ώρα» για την ανάληψη πρωτοβουλιών. Είναι «η ώρα» του Σύγχρονου Κομμουνιστικού Σχεδίου, της Αναμέτρησης, του Κομμουνιστικού Συντονισμού. Όμως, παρά την αναγκαιότητα για τολμηρές πρωτοβουλίες «στην ώρα τους», χρειάζεται η κατανόηση ότι η «υπέρβαση» αφορά μια ολόκληρη ιστορική φάση και όχι μια ιστορική συγκυρία, πολύ περισσότερο δεν είναι ζήτημα «τάιμινγκ», μιας «πετυχημένης» κίνησης.

Η ενωτική λαϊκή αντιπολίτευση και τα τρία πεδία της υπέρβασης

12. Με βάση αυτά, το ζήτημα για την εργατική τάξη και το λαό είναι η ενωτική μαχητική αντιπολίτευση στη νέα κυβέρνηση και το διπολισμό, η αποτελεσματική αντίσταση στη νέα επίθεση και η δημιουργία όρων για μια αντεπίθεση που θα απαιτεί ουσιαστική οικονομική, κοινωνική και πολιτική βελτίωση της θέσης τους, την προάσπιση της ειρήνης, για μια αντικαπιταλιστική, αντιιμπεριαλιστική, δημοκρατική ανατροπή των συσχετισμών. Σε αυτό το ζήτημα δεν μπορεί να ανταποκριθεί ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε το ΚΙΝΑΛ, ενώ οι ακροδεξιές δυνάμεις θα ενισχύσουν την επίθεση. Σε αυτό το ζήτημα καλούνται να συμβάλουν όλες οι δυνάμεις της μαχόμενης Αριστεράς. Το πρόβλημα είναι ότι για προγραμματικούς και πολιτικούς λόγους, ούτε το ΚΚΕ, ούτε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ούτε, πολύ περισσότερο, η ΛΑΕ μπορούν να ηγηθούν σε μια τέτοια προσπάθεια συγκέντρωσης δυνάμεων. Σε αυτό το «καθήκον» καλείται να ανταποκριθεί το Σύγχρονο Κομμουνιστικό Σχέδιο και ο Συντονισμός Κομμουνιστικών Δυνάμεων, μαζί με εκείνες τις δυνάμεις που θα κατανοήσουν τη σημασία του.

13. Η πορεία προς μια ενωτική λαϊκή αντιπολίτευση για την αντεπίθεση και την ανατροπή, απαιτεί μια αποφασιστική υπέρβαση που αφορά τρία αλληλένδετα, αλλά διακριτά πεδία: α) στη στρατηγική αναζήτηση και τη μετωπική συγκέντρωση κομμουνιστικών, αντικαπιταλιστικών και αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων σε έναν πόλο «προς το κόμμα» της εποχής μας, β) στη συμμαχία των μαχόμενων και ανυπότακτων αριστερών δυνάμεων «προς το πολιτικό αριστερό μέτωπο» της ιστορικής περιόδου και γ) στη μαζική συγκέντρωση ταξικών δυνάμεων στο κίνημα «προς το κοινωνικό μέτωπο της εργασίας». Για να αντιμετωπιστεί νικηφόρα η επίθεση του κεφαλαίου απαιτούνται συγκεκριμένα βήματα και στα τρία επίπεδα.

14. Το «κλειδί» είναι το πρώτο πεδίο. Ο λόγος είναι ότι η ρίζα της ήττας της προηγούμενης περιόδου δεν αφορά τις τακτικές κινήσεις, το ένα ή το άλλο «λάθος», αλλά το συνολικό πρόγραμμα, το γενικό προσανατολισμό, τη φυσιογνωμία της Αριστεράς. Εδώ βρίσκεται η απάντηση στο ερώτημα «ποια Αριστερά» μπορεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις τόσο της περιόδου που μπαίνουμε, όσο και της εποχής στην οποία έχουμε εισέλθει προ πολλού. Η περίοδος και η εποχή μας, η κινηματική και πολιτική αντιπολίτευση για την αντεπίθεση και την ανατροπή, χρειάζονται μια νέα αριστερή πολιτική δύναμη, έναν πόλο στρατηγικής αναζήτησης, πολιτικής πάλης, κέντρο συγκέντρωσης αγωνιστών και δυνάμεων γύρω από αυτά, ένα «εργαστήρι» ιδεών και πολιτικής πράξης, που θα οργανώνει:

Η στρατηγική αναζήτηση

15. Πρώτο, την «ανοιχτή» αναζήτηση και συζήτηση για την εποχή μας, τις επιστήμες, τον πολιτισμό και τον μαρξισμό αυτής της εποχής, για τη σύγχρονη εργατική τάξη, τις επαναστάσεις, τον κομμουνισμό και την τακτική, για την ιστορία και το μέλλον, για το εργατικό – δημοκρατικό κομμουνιστικό κόμμα, το αντικαπιταλιστικό – αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο και το ταξικό – μαζικό κίνημα της εποχής μας. Οι εμπειρίες της δεύτερης, «τρομερής» δεκαετίας του 21ου αιώνα, τα άλυτα προβλήματα του 20ου, οι νέες, σκληρές – γυμνές κοινωνικές αντιθέσεις και οι αναμετρήσεις που ωριμάζουν, σπρώχνουν χιλιάδες αγωνιστές, ειδικά νέους, σε αυτές τις αναζητήσεις. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπήκε ποτέ σε αυτή τη συζήτηση και κατέληξε εκεί που κατέληξε. 

Η ΛΑΕ την υποτίμησε στο όνομα του «μετώπου» και το πλήρωσε. 

Το ΚΚΕ, αλλά και οι άλλες μικρότερες δυνάμεις, που πιστεύουν ότι είναι «κόμμα», την έχουν κλείσει. Σε αυτό απέτυχε και το ΝΑΡ, διότι ενώ εξήγγειλε, μετέτρεψε την κομμουνιστική αναζήτηση σε εσωτερική καρικατούρα, σε εκφυλιστικό ανταγωνισμό, διότι απέκοψε τη συζήτηση για το κόμμα από το μέτωπο και το κίνημα, καταδικάζοντας και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε παρακμή κι εκφυλισμό. Όλοι μαζί χαντάκωσαν το εργατικό και λαϊκό κίνημα, που το πλήρωσε η εργατική τάξη, η νεολαία και ο λαός με την πρωτοφανή κοινωνική οπισθοδρόμηση. Για να πραγματοποιηθεί αυτή η επιδίωξη χρειάζεται ταυτόχρονη θεωρητική, πολιτική και οργανωτική ρήξη, τόσο με τον οπορτουνισμό, όσο και με το σεχταρισμό. Χρειάζεται «απελευθέρωση» των δυνάμεων του κομμουνισμού και της επανάστασης της εποχής μας, τόσο από την ηγεμονία του ρεφορμισμού όσο και από την ηγεμονία του επαναστατικού βερμπαλισμού.

Δημοκρατική και μετωπική αντίληψη

16. Δεύτερο, θα οργανώνει τη δημοκρατική μετωπική λειτουργία, το συντροφικό εργατικό πολιτισμό στο εσωτερικό του και την ενωτική δράση στο εξωτερικό του. 

Χρειάζεται να βγουν συμπεράσματα από τον ΣΥΡΙΖΑ, τη ΛΑΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ για το τι πρέπει να αποφύγουμε. 

Η ταπεινωτική συνθηκολόγηση του πρώτου, η διάλυση της δεύτερης και η κρίση της τρίτης, δεν οφείλονται στην πολυμορφία και τη μετωπική λειτουργία, όπως υποστηρίζει το ΚΚΕ, αλλά (με διαφορετικό τρόπο στο καθένα) στην άρνηση επαναστατικής αναζήτησης, στην απομάκρυνση από την εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα και τα συμφέροντά τους και από εκεί, στη μετατροπή τους σε γραφειοκρατικούς μηχανισμούς «ειδικών», στην υποκατάσταση της βάσης από τις ηγεσίες, στη μετατροπή τους από «μέτωπα μελών» σε συγκολλήσεις φραξιών, «πλατφορμών» και κορυφών. Και από εκεί, σε ανταγωνισμούς στη δράση. Για αυτό, χρειάζεται αποφασιστική υπέρβαση του οργανωτικού πολιτισμού και των αρχών τους, σε κατεύθυνση δημοκρατική - μετωπική, με ουσιαστικό ρόλο και έλεγχο της βάσης προς την ηγεσία, με επιτροπές προσανατολισμένες πρώτα από όλα στους κλάδους παραγωγής, υπηρεσιών και αναπαραγωγής της εργασίας. 

Αυτό δεν σημαίνει μετατροπή του «μετώπου» σε καρικατούρα «κόμματος», με «υποταγή της μειοψηφίας στην πλειοψηφία», αλλά μια δυναμική διαδικασία ενότητας και αυτοτέλειας της κάθε δύναμης και ρεύματος, όπου το βάρος θα πέφτει στη σύνθεση, την πλατιά «πλειοψηφία» και όπου η κάθε «μειοψηφία» θα δρα στο όνομα του εαυτού της, σεβόμενη την «πλειοψηφία» του μετώπου/πόλου. Μέχρι την επίτευξη του στόχου για το «κομμουνιστικό κόμμα της εποχής μας», είμαστε αναγκασμένοι να βαδίσουμε σε αυτό το δρόμο.

Συμμαχία με άλλες αριστερές δυνάμεις

17. Τρίτο, θα οργανώνει τη συγκέντρωση δυνάμεων σε μια «αριστερή πολιτική συμμαχία» για τη λαϊκή αντιπολίτευση «στους δρόμους». Αυτό είναι το δεύτερο καθήκον του προαναφερόμενου πόλου. Μέχρι τώρα, πολλές οργανώσεις απέφευγαν ή, ακόμη χειρότερα, ταύτιζαν αυτό το πολιτικό – κινηματικό καθήκον με το επιχείρημα ότι αποτελεί «ευκαιριακή εκλογική συγκόλληση». Και ανέθεταν την πολυδιαφημισμένη «κοινή δράση στο κίνημα» στον αυτόματο πιλότο του κάθε συνδικαλιστή. Με αποτέλεσμα να μην επιτυγχάνεται ποτέ η κοινή αγωνιστική δράση, το «ενιαίο μέτωπο αγώνα», να μην μπορεί να συγκεντρώνονται δυνάμεις πυρός για να ακυρώνεται το τάδε ή δείνα μέτρο. Ακόμη χειρότερα, καταδίκασε το μαζικό κίνημα να αμύνεται διαρκώς και ανεπιτυχώς, να μην μπορεί ποτέ να θέσει «θετικά/επιθετικά» αιτήματα στα συνδικάτα, στο μαζικό κίνημα. Για όλους αυτούς του λόγους, μέσα σε μια πορεία, αλλά με συγκεκριμένα βήματα και προτάσεις, απαιτείται να συγκροτείται μια πολιτική τακτική συνεργασία με συγκεκριμένους στόχους, όσο το δυνατόν πιο μόνιμη, χωρίς απαιτήσεις δομής από πάνω προς τα κάτω, που θα δρα όμως από κοινού, στη βάση των συμφωνιών, στο μαζικό κίνημα. Σε αυτή τη συμμαχία θα έχουν θέση όσες δυνάμεις δεν μπορούν να ανταποκριθούν στο περιεχόμενο του «πόλου».

Μετωπική δράση στο μαζικό κίνημα

18. Τέταρτο και κρίσιμο ζήτημα που χρειάζεται να οργανωθεί από αυτόν τον «πόλο» είναι η κοινή, μετωπική δράση του στα πεδία του μαζικού κινήματος: στο εργατικό κίνημα, στο αντιπολεμικό κίνημα ειρήνης, στη νεολαία, το φοιτητικό και μαθητικό κίνημα, στις δημοτικές – περιφερειακές κινήσεις, στο δημοκρατικό – αντιφασιστικό κίνημα. Σε μια πορεία και στο κίνημα για το περιβάλλον, για τις γυναίκες και στο ΛΟΑΤΚΙ κίνημα. Δεν μπορεί να είσαι σε ένα πολιτικό μέτωπο / πόλο και να κατεβαίνεις αιώνια με διαφορετικά ψηφοδέλτια, να δρας αλλού και με άλλους. Φυσικά, δεν μπορεί να παραβλέπονται ιδιομορφίες, προϊστορίες, στροφές και διαφορετικές πρακτικές ανά χώρους. Είναι όμως κρίσιμο να κινείται σε μια κατεύθυνση ενότητας στη δράση. Εκεί κρίθηκαν και απέτυχαν τόσο η ΛΑΕ, όσο και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Εκεί το ΚΚΕ εμφανίζεται με τις λιγότερες αντιφάσεις και μπορεί να ξεπερνάει την πίεση «από τα αριστερά του».

Τα συγκεκριμένα βήματα και οι πρωτοβουλίες

19. Όσα περιγράφονται αποτελούν μια γενική κατεύθυνση που αντλεί από τις εμπειρίες. Δεν μπορεί, όμως, να υπάρχει η αυταπάτη ότι θα γίνουν όλα «με μιας» και «με τάξη», μπροστά σε μια πρωτόγνωρη κατάσταση, με δυνάμεις με τις οποίες «τώρα γνωριζόμαστε» ή «δεν έχουμε ακόμη γνωριστεί». Ο προσανατολισμός αυτός πρέπει να υλοποιηθεί με συγκεκριμένα βήματα και τολμηρές πρωτοβουλίες. Αποφασιστικός μοχλός είναι ο Συντονισμός Κομμουνιστικών Δυνάμεων. Σε αυτόν και σε όλες τις δυνάμεις του, ανήκει η πρωτοβουλία κινήσεων. Είναι «η ώρα του» - για αυτό δημιουργήθηκε. 

Προτείνονται τα εξής βήματα: α) να τεθεί αυτό το σχέδιο, σε περιεχόμενο και μορφές, άμεσα σε συζήτηση με όλες τις δυνάμεις του, να γίνει «σύνθεση σε ανώτερο επίπεδο συμφωνίας», β) να παρουσιαστεί σε γενικές γραμμές αμέσως μετά τις εκλογές σε μια πλατιά σύσκεψη – συζήτηση - εκδήλωση, με αγωνιστές και άλλες δυνάμεις, γ) να γίνει πιο συγκεκριμένο σε προγραμματική κατεύθυνση και πολιτική συμφωνία μέσα στο καλοκαίρι και από Σεπτέμβριο να οργανωθούν συνελεύσεις αγωνιστών και δυνάμεων στην Αθήνα και σε άλλες μεγάλες πόλεις, με οργανωμένες διαδικασίες βάσης που θα «εγγυάται» ο Συντονισμός και που θα οδηγήσουν σε κοινές μόνιμες επιτροπές με πολιτικό περιεχόμενο και μάχιμο αγωνιστικό προσανατολισμό.

20. Το σχέδιο αυτό να τεθεί στη ΜΕΤΑΒΑΣΗ και μέσω αυτής ανοιχτά στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ ενόψει των διαδικασιών της, ως πρόταση για την υπέρβασή της και με γνώση ότι το πρόβλημά της είναι δομικό και δεν μπορεί να περιοριστεί σε μια «αλλαγή πλειοψηφίας». Αντίστοιχα, προτείνουμε να τεθεί και στη ΛΑΕ από τις δυνάμεις του Κομμουνιστικού Συντονισμού που συμμετέχουν σε αυτή, όπως και στη βάση του ΚΚΕ. Ειδική συζήτηση χρειάζεται με τη ΔΕΑ. Χρειάζεται, επίσης, να τεθεί και στη Συνάντηση για μια Αντικαπιταλιστική Διεθνιστική Αριστερά, γνωρίζοντας όμως, ότι αποτελεί μια ανομοιογενή δύναμη, με συγκεκριμένα όρια. Τέλος, χρειάζεται να τεθεί σε γνώση και διάλογο και με το ΚΚΕ (μ-λ) με τα όρια που εκφράζει το γεγονός ότι θεωρεί τον εαυτό του «κόμμα». Πάνω από όλα, όμως, χρειάζεται να τεθεί στους ανένταχτους αγωνιστές, που αποτελούν το μεγαλύτερο «κόμμα» της Αριστεράς, φυσικά, με τα δικά τους όρια.

21. Τα νέα αυτά καθήκοντα αναβαθμίζουν την ανάγκη για μια Προγραμματική Πρόταση του Σύγχρονου Κομμουνιστικού Σχεδίου με στόχο μια Συνδιάσκεψη προς τα τέλη του έτους / αρχές του επόμενου. Για μια συζήτηση που θα οργανώνεται στο εσωτερικό μας και ταυτόχρονα με τις δυνάμεις που φαίνεται να είναι «πιο κοντά». Για αυτό χρειάζεται νέο σχέδιο και πανελλαδική συνέλευση, που οφείλουμε να προετοιμάσουμε άμεσα.

[----->]