Αν αφήσουμε στην άκρη τον Μέγα Αλέξανδρο τον Παύλο Μελά και
αποφορτιστούμε από το βάρος της ιστορίας μπορούμε να τοποθετήσουμε τη Συμφωνία
των Πρεσπών στο τρέχον γεωπολιτικό πλαίσιο.
Οι Συμφωνίες, άλλωστε, είναι η συμπύκνωση του συσχετισμού
δύναμης τη στιγμή που συνάπτονται και περιγράφουν τη δύναμη ή την αδυναμία των
συμβαλλόμενων μερών μέσα στο δεδομένο διεθνές περιβάλλον.
Πως
προέκυψε η Συμφωνία:
1. Από το 2014 τρέχει το λεγόμενο Berlin Process Γερμανικό και
προσωπικό στοίχημα της Μέρκελ για ενσωμάτωση, μέσα στην επόμενη πενταετία
(δηλαδή μέχρι το 2019) των Δυτικών Βαλκανίων στην ΕΕ. Προϋπόθεση για την
ενσωμάτωση τέθηκε η διευθέτηση επί μέρους προβλημάτων με σημαντικότερα αυτά μεταξύ
Σερβίας- Κοσσόβου και Ελλάδας - ΠΓΔΜ
2.Παράλληλα με το γερμανικό σχέδιο τρέχει και η αμερικανική
προσπάθεια για ενσωμάτωση των δυτικών βαλκάνιων στο ΝΑΤΟ. Η αμερικανική ανάγκη
γίνεται πιεστική και αφόρητη όσο εκτραχύνονται οι αμερικανορωσικές σχέσεις και
μαίνεται ο πόλεμος για τους ενεργειακούς δρόμους εφοδιασμού της Ευρώπης. Με την
ενσωμάτωση (και) των δυτικών Βαλκανίων στους ευρωατλαντικούς θεσμούς η
χερσόνησος μετατρέπεται σε αδιαπέραστο τείχος για τα ρωσικά συμφέροντα και
επιδιώξεις.
3. Αυτό το διεθνές περιβάλλον και κάτω από τις προφανείς
πιέσεις που προκαλεί σε μια αποδεκατισμένη (τουλάχιστον) οικονομικά χώρα όπως η
Ελλάδα υποχρέωσε την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα να αναλάβει το βάρος που
συνεπάγεται ένας οδυνηρός συμβιβασμός όπως είναι η Συμφωνία των Πρεσπών.
Αποτελέσματα-
συνέπειες- τίμημα
Η κονιορτοποίηση των θεσμών σε Ελλάδα και ΠΓΔΜ. Ο τρόπος που
εξασφαλίστηκαν οι πλειοψηφίες υπέρ της Συμφωνίας στα Σκόπια αλλά και ότι
συμβαίνει το τελευταίο διάστημα στην Αθήνα περιγράφει επακριβώς πως οι προστάτες
αντιμετωπίζουν τα προτεκτοράτα τους
Για να ικανοποιηθούν -εξελιχθούν οι σχεδιασμοί Αμερικανών -
Γερμανών για την ενσωμάτωση της περιοχής σε ΕΕ και ΝΑΤΟ και για να κρύψει ότι η
Συμφωνία των Πρεσπών αποτελεί τελικά μια «ανάθεση έργου» το οποίο ήθελε δεν
ήθελε ανέλαβε η ελληνική κυβέρνηση υποστηρίζει ότι η εν λόγω Συμφωνία βοηθά
στην εδραίωση της σταθερότητας στην περιοχή.
Πριν, ωστόσο, συμφωνήσει κανείς με την προβαλλόμενη από την
κυβέρνηση «εξασφάλιση της σταθερότητας» στην περιοχή, υπό την εγγύηση των
αμερικανο-νατοικών , Γερμανών και λοιπών ειρηνιστών θα πρέπει να θυμηθεί την
πρόσφατη ιστορία. Η ιστορία άλλωστε είναι το ασφαλέστερο παρατηρητήριο του
μέλλοντος...
1.Η Γερμανία 1992-93 πυροδότησε τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας
και το ξέσπασμα των πολέμων.
2.Οι Αμερικανοί το 1999 ολοκλήρωσαν τη δουλειά με τον
βομβαρδισμό της Σερβίας δημιουργώντας βάσεις (στο Κόσσοβο υπάρχει η μεγαλύτερη
αμερικανική βάση στην Ευρώπη) και προτεκτοράτα
3.Η Ουάσιγκτον διέλυσε την εναπομείνασα ομοσπονδιακή ένωση
Σερβίας - Μαυροβουνίου, πραξικοπηματικά ανέδειξε νέα κυβέρνηση στο Μαυροβούνιο
η οποία οδήγησε τη χώρα στο ΝΑΤΟ.
4.Οι Αμερικανοί ανοιχτά μεθοδεύουν την ανεξαρτητοποίηση του
Κοσσόβου με κάποιου είδους ρύθμιση με τη Σερβία που προϋποθέτει αλλαγή συνόρων
5.Η Ουάσιγκτον εξαντλώντας την επιρροή της στο αλβανικό
στοιχείο της ΠΓΔΜ εγκατέστησε στην εξουσία την κυβέρνηση Ζάεφ αναθέτοντάς της
το έργο της Συμφωνίας των Πρεσπών.
Συνοψίζοντας
και σύμφωνα με όσα διαδραματίζονται αυτές τις μέρες έχουμε:
Μια Συμφωνία (των Πρεσπών) η οποία έχει διχάσει όχι μόνο τους
λαούς Ελλάδας- ΠΓΔΜ αλλά και την επιστημονική κοινότητα ως προς την ερμηνεία
των διατάξεών της.
Μια Συμφωνία η οποία έχει διαλύσει κάθε έννοια αξιοπιστίας των
πολιτικών θεσμών (όπως αυτοί αξιοποιούνται από τις πολιτικές δυνάμεις)
Μια Συμφωνία η οποία προκειμένου να πετύχει τον αντικειμενικό
της στόχο (ένταξη της ΠΓΔΜ και των δυτικών Βαλκανίων στο ΝΑΤΟ) περνά ως
οδοστρωτήρας πάνω από τις δύο χώρες...
