Οι ατυχίες ξεκίνησαν πολύ πριν τους Ολυμπιακούς αλλά ας είναι
αυτό το χρονικό ορόσημο για να ξεδιπλωθούν.
• Η ΠΕΡΓΚΟΛΑ ΚΑΛΑΤΡΑΒΑ και λοιπά φαραωνικά κόστισαν 13 δις,
έκαναν τη χώρα διάσημη – όχι πια μόνο για το μουσακά της - κι έπνευσαν ούριο άνεμο για το χάρτινο
καραβάκι της τελετής λήξης. Από μια ατυχία χάθηκαν τα manual, οι φαραωνικές
παράγκες είναι ετοιμόρροπες, σαν την παράγκα του Καραγκιόζη, αλλά θα μένει
πάντα ζωντανή στις καρδιές μας η θριαμβική εθνική υπερηφάνεια της Γιάννας, και
τη στιγμή της ανακήρυξης του the winner is και μετέπειτα ως καραγκούνας των 200 χρόνων της εθνικής
παλιγγενεσίας. Κι επειδή είμαστε κιμπάρηδες και γαλαντόμοι και ανοιχτοχέρηδες,
χαλάλι και τα 13 δις και οι 12 νεκροί εργάτες και η ετοιμόρροπη πέργκολα.
• Η ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ – η προηγούμενη, όχι η επερχόμενη – παρά τη
χρηστή διαχείριση του δημόσιου χρήματος, πού αλλού να αποδοθεί, εκτός από
μια ατυχία; Η ρήση «όλοι μαζί τα φάγαμε»
του αείμνηστου κήτους, απάλλαξε δικαίως την καθεστωτική κλεπτοκρατία και τη
δημόσια ρεμούλα κι έφερε τον Γιωργάκη ως το Καστελόριζο, να αναγγέλλει την
παράδοσή μας στη στοργική αγκαλιά του ΔΝΤ. Κι έτσι, από μια ατυχία περάσαμε στη
δυστυχία, που κόστισε 6000 αυτοκτονημένους, 500.000 νέους εμιγκρέδες και
μνημόνια μέχρι να σβήσει ο ήλιος. Και η επερχόμενη χρεοκοπία, είναι πια βέβαιο,
πως πάλι σε ατυχία θα οφείλεται.
• Η ΠΑΝΔΗΜΙΑ κόστισε άλλες 50.000 νεκρούς από μια ατυχία. Πώς
αλλιώς να ερμηνεύσει κανείς το μαζικό θανατικό, που μας έδωσε παγκόσμια πρωτιά,
με τόσο παραδειγματική πρωτοβάθμια υγεία, επανδρωμένα όλα τα νοσοκομεία,
στελεχωμένες τις ΜΕΘ, τόσα sms νόμιμης εξόδου, με το σκύλο ή τα σκουπίδια και
τόσους νεοπροσληφθέντες προστάτες του πολίτη να σπάνε χέρια παιδιών στις
πλατείες;
• ΣΤΑ ΤΕΜΠΗ, η «κακιά στιγμή» δηλαδή πάλι μια ατυχία έσπρωξε
57 νέους ανθρώπους στο θάνατο. Όταν όλα λειτουργούν ρολόι, η άρτια και
υπερσύγχρονη ηλεκτρονική τηλεδιοίκηση, η επίσης άρτια ενδοεπικοινωνία
μηχανοδηγών και του άρτι προσληφθέντα σταθμάρχη – φύλακα βιβλίων, τα
καλολαδωμένα κλειδιά των διασταυρώσεων, πώς να προβλέψει κανείς την «κακιά
στιγμή»;
• Ο ΒΟΛΟΣ, βίωσε το τελευταίο διάστημα μεγάλη ατυχία, κατά
δήλωση του τσεκουράτου χουντάρα υπουργού. Με ολοκληρωμένα όλα τα αντιπλημμυρικά
έργα, καθαρισμένα τα φρεάτια, ξεμπαζωμένες τις κοίτες των ποταμών κι έναν
δημαρχίδη Πέος και αρχισκουπιδιάρη της Lafarge, η ατυχία μοιάζει απίθανη αλλά
δυστυχώς διαφέρει μόνο κατά δυο γράμματα από την ευτυχία. Πάνω στο μπορδούκλωμα
δυο γραμμάτων, ο τροφοδότης της άτυχης χώρας έγινε βάλτος, τα δάση στάχτη και
κάρβουνο οι μαυρόγυπες.
• ΤΟ ΛΥΓΙΣΜΕΝΟ ΝΥΧΙ του καταπέλτη είναι μια ακόμη άτυχη
στιγμή, μια ακόμη κακιά ώρα που φταίει για τον πνιγμό του Αντώνη Καρυώτη, κατά
δήλωση του δικηγόρου του, καθόλα ευγενούς, εξυπηρετικού και καθόλου φονικού
υπαρχίδη. Οι ατυχίες σ’ αυτή τη χώρα-κατάντια δεν έχουν τελειωμό.
• Ο ΧΑΚΑΡΙΣΜΕΝΟΣ ΜΑΤΑΤΖΗΣ που ποζάρει ως κολοσσός (κώλος ος)
με τα σκέλη ανοιχτά για να χωράνε τα
μεγάλα ούμπαλα που γαμάνε και δέρνουν, αποτελεί επίσης κλασική περίπτωση
ατυχίας. Με τέτοια προσφορά στο κοινωνικό σύνολο, την ησυχία την τάξη και την
ασφάλεια, με τέτοια αυταπάρνηση στο νυχτοκάματο του τρόμου, η ατυχία του
χακαρίσματος θυμίζει τους κατά καιρούς
προστάτες του πολίτη, που ατυχώς επίσης δείχνουν τα μεγάλα τους ούμπαλα
στους διαδηλωτές, υπογραμμίζοντας την ποιότητα των οργάνων.
Οι ατυχίες μας δεν έχουν τελειωμό. Μοιάζει να είμαστε πια
ματιασμένοι.
Και καθώς το πιο απλό ξεμάτιασμα είναι το φτύσιμο, ας
συμβάλουμε όλοι με μεγάλη ροχάλα στην εθνική μας βασκανία.
