Είναι κατανοητό πως το πιο μισητό πρόσωπο στην
αμερικανική διπλωματία, τις πρεσβείες και τους
συνεργάτες τους ανά τον κόσμο είναι ο Τζούλιαν Ασάνζ.
Λίγο είναι να οικοδομείς
επί χρόνια το προφίλ του έγκυρου και αντικειμενικού αναλυτή, του τολμηρού και
ρηξικέλευθου πολιτικού που δεν λυγάει μπροστά στο πολιτικό κόστος και ξαφνικά
να βγαίνει στη φόρα, με ημερομηνίες και λεπτομέρειες, ότι ήσουν «βαθύ λαρύγγι»
της αμερικανικής πρεσβείας;
Ότι για το μοντάζ της εκπομπής σου είχε άποψη η
πρεσβεία;
Ότι πήγαινες και ξέρναγες χαρτί και καλαμάρι στον πρέσβη ό,τι ήξερες
για το κόμμα σου ή ό,τι λεγόταν στο υπουργικό;
Ότι πίεζες στο ΚΥΣΕΑ για την
αγορά πανάκριβων αμερικανικών μαχητικών λίγο πριν η χώρα χρεοκοπήσει; Και μετά
μάλιστα η ίδια πολιτικός έβγαινες κι επικροτούσες τα Μνημόνια;
Ο Τζούλιαν Ασάνζ συνεπώς τους προκάλεσε ανυπολόγιστη
ζημιά. Γι’ αυτό τον λόγο οι Αμερικανοί και το δίκτυο συνεργατών τους στα κέντρα
διαμόρφωσης αποφάσεων ανά τον κόσμο (μηδέ εξαιρουμένης της Αθήνας, μπορούμε να
εικάσουμε) τον μισούν.
Γι’ αυτόν επίσης τον λόγο προσπαθούν να αποδομήσουν το
ογκούμενο και διεθνές κίνημα αλληλεγγύης που μάχεται για την ελευθεροτυπία και
το δικαίωμα στην ελευθερία του λόγου - και κατ’ επέκταση μάχεται ενάντια στις
ΗΠΑ. Γιατί από εκεί απειλείται ο Ασάνζ.
Οι ΗΠΑ έχουν φυλακίσει επί δύο χρόνια
τον κατηγορούμενο ως συνεργάτη του, Μπράντλεϊ Μάνινγκ, γράφοντας στα παλαιότερα
των στρατιωτικών αρβυλών τους ακόμη και τις διαμαρτυρίες επιτροπών του ΟΗΕ που
τον επισκέφθηκαν κι έφριξαν με τις συνθήκες κράτησης του. Επ' αυτών όμως… σιγή
ιχθύος!
Σε ό,τι αφορά το παρασκήνιο και τα σκοτεινά σημεία της
εισαγγελικής έρευνας που είναι σε εξέλιξη στη Σουηδία σε βάρος του Ασάνζ,
λεπτομέρειες θα διαβάσετε στο UNFOLLOW #9, που θα κυκλοφορήσει
στα περίπτερα στις αρχές Σεπτεμβρίου…
Σιγή ιχθύος όμως οι «υπέρμαχοι της ελευθερίας» κράτησαν
και για τις αποκαλύψεις των Wikileaks. Όχι μόνο σε ό,τι αφορά
την Ελλάδα (ποιοί πολιτικοί και δημοσιογράφοι βάραγαν προσοχή στον πρέσβη) αλλά
και σε ό,τι αφορά το εξωτερικό.
Αν όμως έκαναν τον κόπο και ασχολούνταν λίγο
παραπάνω θα έβλεπαν ότι ο Ισημερινός είναι η μοναδική χώρα που έλαβε τα δέοντα
μέτρα μετά τις αποκαλύψεις των τηλεγραφημάτων, κλείνοντας την αμερικανική βάση
στη Μάντα, που ήταν κέντρο παρακολουθήσεων, κι απελαύνοντας τον αμερικάνο
πρέσβη, ο οποίος υπονόμευε τον εκλεγμένο Ραφαέλ Κορέα. (Ότι θα έπρεπε να είχε
κάνει κι η Ελλάδα για τον Σπέκχαρντ ή τον Ράις, αν η υποτέλεια μαζί με την
ατιμωρησία και την διαφθορά σε αυτή τη χώρα δεν ήταν διαχρονικά η συγκολλητική
ουσία όλης της πολιτικής ελίτ).
Εκεί επομένως θα έπρεπε να αναζητηθεί αυτό που
ενώνει τον Ασάνζ με τον Κορέα κι όχι στη συνέντευξη που παραχώρησε ο ηγέτης του
Ισημερινού στον διωκόμενο ιδρυτή των Wikileaks στο δίκτυο RT, η οποία ήρθε εκ των υστέρων.
Αντί λοιπόν να ασχοληθούν με το μέγεθος του κινδύνου που
εκπροσωπεί η αμερικανική πρεσβεία σε μια χώρα, πολύ περισσότερο αν ο ηγέτης της
δεν τυγχάνει της αρεσκείας του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, ασχολούνται με τα έργα και τις ημέρες του Κορέα.
Και πάλι η κριτική δεν επικεντρώθηκε
στα θέματα που αποτελούν αντικείμενο συζήτησης και αντιπαράθεσης στον ίδιο τον
Ισημερινό, όπως για παράδειγμα η οικολογική καταστροφή την οποία προκαλούν οι
κινέζικες επενδύσεις σε εδάφη που κατοικούν ιθαγενικές κοινότητες (μονόδρομος κατά
την κυβέρνηση δεδομένων των περιορισμών που προκαλεί στη νομισματική κυκλοφορία
η δολαριοποίηση της οικονομίας – το δικό τους ευρώ).
Η κριτική έγινε με τη
βοήθεια του εγχειριδίου του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, που υπεραμύνεται της ασυδοσίας
των ιδιωτών εκδοτών και καναλαρχών, οι οποίοι όχι μόνο ελέγχουν μονοπωλιακά όλα
τα μέσα ενημέρωσης, αλλά εμποδίζουν το κράτος να δημιουργήσει τα δικά του,
εμφανίζοντας το σχέδιο δημιουργίας μιας ΕΡΤ ή ενός BBC ως σχέδιο μπολσεβικοποίησης της χώρας…
Πίσω απ’ όλα αυτά κρύβεται φυσικά η
χολή για τα πλήγματα που δέχτηκε η αμερικανοκρατία στον Ισημερινό, με κορυφαίο
παράδειγμα την εκδίωξη με κλωτσιές του ΔΝΤ και την άρνηση πληρωμής μέρους του
δημόσιου χρέους.
Αν τέλος πάντων πιστεύει κανείς ότι στο μέγεθος του
ηρωισμού που επέδειξε ο Ασάνζ αξίζει μια άλλη χώρα κι όχι ο Ισημερινός, για να
του χορηγήσει πολιτικό άσυλο για να γλιτώσει από την απειλή του Γκουαντάναμο,
ας προτείνουν ποια θα είναι αυτή η χώρα. Κι ας καταδικάσουν επιτέλους τα
βασανιστήρια και τις πολυετείς φυλακίσεις χωρίς δίκη στο Νταχάου του 21ου
αιώνα…
