Αν με ρωτήσεις γιατί
αγαπάς τον κινηματογράφο του Κεν Λόουτς, θα σου πω γιατί είναι από
τους πιο πολιτικοποιημένους και
ανθρωποκεντρικούς κινηματογράφους.
Αν με ρωτήσεις γιατί
αγαπάς τον ίδιο τον Κεν , θα σου πω για τα λόγια που ειπώθηκαν ως επικήδειος
για τον ήρωά του Ντάνιελ από την
Κέιτ (στην αξέχαστη ταινία, «Εγώ ο Ντάνιελ Μπλέηκ») την ανύπαντρη ταλαιπωρημένη
γυναίκα που συντρόφεψε τον Ντάνιελ μέχρι τις τελευταίες του στιγμές. Λόγια που
είχαν γραφεί από τον ίδιο τον Ντάνιελ
όταν ζούσε και που απευθύνονταν σε ένα ανελέητο κράτος που μέχρι και την
τελευταία στιγμή δεν του παρείχε το επίδομα ασθενείας παρά τα σοβαρά προβλήματα
υγείας που αντιμετώπιζε ο ίδιος.
Είναι τα πιο αληθινά,
τα πιο σπαρακτικά, τα πιο περήφανα, τα πιο αξιοπρεπή λόγια που απογυμνώνουν
κυριολεκτικά τον κρατικό αυτοματοποιημένο μηχανισμό που θέλει να συνθλίψει ακριβώς
αυτό: την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Αλλά
που δεν τα καταφέρνει!
«Δεν είμαι πελάτης, αγοραστής ούτε χρήστης υπηρεσιών . Δεν
είμαι φυγόπονος , τζαμπατζής , ζητιάνος μα ούτε και κλέφτης.Δεν είμαι ένας
Εθνικός Αριθμός Ασφάλισης, αλλά ούτε και ένα στίγμα σε μια οθόνη. Πλήρωσα τις
υποχρεώσεις μου και με το παραπάνω και είμαι περήφανος για αυτό. Δεν ζητώ
ειδική μεταχείριση ,αλλά κοιτώ τον γείτονά μου στα μάτια και όποτε μπορώ τον
βοηθώ. Δεν δέχομαι ούτε ζητώ ελεημοσύνη . Το όνομά μου είναι Ντάνιελ Μπλέηκ .
Είμαι άνθρωπος , δεν είμαι σκύλος . Και ως άνθρωπος διεκδικώ τα δικαιώματά μου.
Απαιτώ να μου φέρεστε με σεβασμό. Εγώ ο Ντάνιελ Μπλέηκ είμαι πολίτης...
Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο».
Χρόνια πολλά Κεν!
Σήμερα 17/6 κλείνει τα 86 του χρόνια!
