Ας υπερασπιστούμε την κίνηση όσων υψώνουν το ανάστημα τους ενάντια στη μόνιμη και θεσμοποιημένη «απαγωγή» των εσόδων του ελληνικού κράτους από τους δανειστές

Η πρ. αν. Υπουργός Οικονομικών Νάντια Βαλαβάνη έκανε την ακόλουθη δήλωση:

«Η Πανελλήνια Ομοσπονδία Εργαζομένων στις ΔΟΥ, η Ομοσπονδία Τελωνειακών Υπαλλήλων Ελλάδος, η Ομοσπονδία Συλλόγων Υπουργείου Οικονομικών και πρώην υπάλληλοι του Υπουργείου Οικονομικών που εδώ και 5 μήνες ανήκουν πλέον στην Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Εσόδων (ΑΑΔΕ) προσέφυγαν χθες στο Συμβούλιο της Επικρατείας διεκδικώντας με αίτηση τους ν’  ακυρωθεί ως αντισυνταγματικός και παράνομος ο ιδρυτικός νόμος 4389/2016, με τον οποίο η Γενική Γραμματεία Δημοσίων Εσόδων (ΓΓΔΕ) του Υπουργείου Οικονομικών μετατράπηκε από την Πρωτοχρονιά του 2017 - με μια μοναδική μνημονιακή πρωτοτυπία, καθώς ανάλογη ρύθμιση δεν υπάρχει σε καμιά άλλη χώρα του κόσμου – σε, ουσιαστικά ανεξέλεγκτη,  Ανεξάρτητη Αρχή(!).

Οι προσφεύγοντες υποστηρίζουν στην αίτηση τους μεταξύ άλλων ότι είναι αντισυνταγματική και παράνομη η ανάθεση στην ΑΑΔΕ αρμοδιοτήτων φορολογικού, δημοσιονομικού και γενικά αυστηρά καταναγκαστικού και αστυνομικού χαρακτήρα, που υπάγονται στις αρμοδιότητες του στενού κρατικού πυρήνα.

Οι αρμοδιότητες της καθιστούν την ΑΑΔΕ στην ουσία φορέα νομοθετικής εξουσίας, ο οποίος υποκαθιστά την κυβέρνηση χωρίς να υπόκειται σε οποιοδήποτε έλεγχο, καθώς δε μπορεί να της καταλογιστεί η πολιτική ευθύνη, όπως αναγνωρίζεται από το κοινοβουλευτικό σύστημα στα μέλη της κυβέρνησης.

Η παραπάνω προσφυγή από φορείς, που είναι σε θέση να ξέρουν με τη μεγαλύτερη δυνατή ακρίβεια τι σημαίνει η μετατροπή της ΓΓΔΕ σε ΑΑΔΕ, καθώς είναι οι ίδιοι «αυτοί που βγάζουν τη δουλειά» τόσο στην πρώην υπηρεσία του Υπουργείου Οικονομικών όσο και στη σημερινή Αρχή, συνιστά την πρώτη σοβαρή και εξαιρετικής σημασίας θεσμική παρέμβαση για την πιο κρίσιμη από τις ρυθμίσεις του Τρίτου Μνημονίου.

Η ίδρυση της ΑΑΔΕ - που υπερψηφίστηκε τόσο από την κυβέρνηση όσο και από τη μνημονιακή «αντιπολίτευση» - όπως επανειλημμένα έχω δηλώσει σε άρθρα, δηλώσεις, συνεντεύξεις κι αναλυτικότερα στο βιβλίο μου «Τρίτο Μνημόνιο: Η ανατροπή μιας ανατροπής», συνιστά την «απαγωγή» των δημοσίων εσόδων από τους δανειστές: Μια «απαγωγή» κρισιμότερη ακόμα κι από το σχεδιαζόμενο πλιάτσικο της δημόσιας περιουσίας μέσω της υπαγωγής του συνόλου της για 99 χρόνια στο «Υπερταμείο» με στόχο, σύμφωνα με το κείμενο του Τρίτου Μνημονίου, «τη ρευστοποίηση μέσω ιδιωτικοποιήσεων και άλλων μέσων».

Γιατί τα δημόσια έσοδα αποτελούν το «σκληρό» πυρήνα της κρατικής κυριαρχίας και δεν υπάρχει δυνατότητα ανάκτησης της, όσο αυτά ελέγχονται όχι από την όποια εκλεγμένη κυβέρνηση αλλά, μέσω του Εμπειρογνώμονα που διορίζει ως εκπρόσωπο της η Κομισιόν στο ΔΣ της ΑΑΔΕ και του εκπροσώπου του ESM, κατευθείαν από τους δανειστές. Ούτε είναι τυχαίο ότι απ’  όλες τις «ρυθμίσεις» του Τρίτου Μνημονίου είναι αυτή που, όπως κι οι καταγγελίες μας, έχει κατ’  εξοχήν μέχρι σήμερα περάσει απαρατήρητη, «κάτω από τα ραντάρ».

Η ελληνική κοινωνία, που σήμερα σπαράσσεται από τα συσσωρευμένα  αποτελέσματα  επτά χρόνων Μνημονίων, χρειάζεται να συνειδητοποιήσει τη σημασία και να σταθεί αλληλέγγυα σ’  αυτή την κίνηση των συνδικαλιστικών οργάνων των εργαζόμενων στην ΑΑΔΕ: Ουσιαστικά παρεμβαίνουν ώστε να βρεθεί ξανά σε θέση μια δημοκρατικά εκλεγμένη ελληνική  κυβέρνηση, χωρίς να «τσακίζει» το λαό με μέτρα εξαναγκαστικού χαρακτήρα που θέτουν σε διακινδύνευση ακόμα και την πρώτη κατοικία για χρέη μεγαλύτερα από 500 ευρώ, να ελέγχει τις δημόσιες χρηματικές ροές, απ’  τις οποίες εξαρτώνται οι πληρωμές συντάξεων, μισθών, παιδείας, υγείας και ό,τι άλλου δημόσιου αγαθού είναι αναγκαίο για να υπάρξει κάποτε μια αξιοπρεπής ζωή.»

Ηράκλειο Κρήτης, 23.5.2017

Να φύγουν! Κι ας είναι και «προς τα μπρος»

 

Εν τελει

  του Βασίλη Ξυδιά





Είναι καιρός τώρα που ο Αλέξης Τσίπρας φλερτάρει με την ιδέα της «φυγής προς τα μπρος». Όμως η γλώσσα τον προδίδει. Διότι, αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς, «φυγή προς τα μπρος» δεν σημαίνει προχωράμε παρακάτω χωρίς να κολλάμε στο παρελθόν και στα προβλήματα. Δηλώνει αυτόν που υπεκφεύγει τη σκληρή πραγματικότητα αποδρώντας σ’ ένα κατά φαντασίαν εξωραϊσμένο μέλλον. Ή και αυτόν που κάνει ένα απελπισμένο άλμα στο κενό όταν δεν του έχει απομείνει καμία άλλη δυνατότητα διαφυγής.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει παίξει κατά καιρούς και με τις δύο σημασίες για να καταλήξει πρόσφατα σ’ αυτήν της ψυχολογικής υπεκφυγής, της απόδρασης από την πραγματικότητα. Μ’ αυτόν τον τρόπο ο πρωθυπουργός κατάφερε στο Υπουργικό Συμβούλιο της 4ης Μαΐου να προσπεράσει στα γρήγορα το τέταρτο μνημόνιο δίνοντας έμφαση στην εξαγγελία μιας μακρόπνοης «κυβερνητικής στρατηγικής εξαετίας», ενώ μια μέρα πριν είχε απευθυνθεί στους 13 περιφερειάρχες της χώρας οραματιζόμενος ένα Εθνικό Σχέδιο Παραγωγικής Ανασυγκρότησης. Πριν λίγες μέρες εξήγγειλε την κατάργηση των εισαγωγικών εξετάσεων στα ΑΕΙ, και δεν ξεχνάμε βέβαια τον ουσιαστικό και εκτεταμένο δημόσιο διάλογο για τη Συνταγματική Αναθεώρηση, στον οποίο η ελληνική κοινωνία συμμετέχει από πέρυσι το καλοκαίρι.

Ασφαλώς ο Τσίπρας δεν είναι ο πρώτος και δεν θα είναι ο τελευταίος που διαστρέφει το λαϊκό γλωσσικό αισθητήριο δίνοντας θετικό νόημα στη «φυγή προς τα μπρος». Όλο το πολιτικό σύστημα αυτό κάνει εδώ και χρόνια. Ιδίως μετά την κρίση, πολιτικοί, δημοσιογράφοι, καθηγητές πανεπιστημίου κ.λπ., πλειοδοτούν σε προτάσεις «φυγής προς τα μπρος» σαν ένα είδος λευκής μαγείας, μπας και το σύμπαν δεήσει επιτέλους να συνωμοτήσει υπέρ της εκσυγχρονιστικής προσαρμογής της χώρας.

Η συμπερίληψη όμως του ηγέτη της «πρώτη φορά αριστεράς» σ’ αυτόν τον συρφετό κάνει το πράγμα ακόμα χειρότερο για τον ίδιο. Διότι έτσι, χωρίς να το καταλαβαίνει, μας εξομολογείται πως το ΣΥΡΙΖΑϊκό success story ταυτίζεται με το αντίστοιχο του Αντώνη Σαμαρά όχι μόνο από την άποψη της πολιτικής και επικοινωνιακής απάτης, αλλά και από την άποψη του κοινού ψυχολογικού υποστρώματος που χαρακτηρίζει και τους δύο, όπως και όλους αυτούς που θέλουν να φύγουν «προς τα μπρος».

Ας φύγουν λοιπόν. Προς τα μπρος ή προς οπουδήποτε επιθυμούν. Εμείς δεν θα τους ακολουθήσουμε σε καμία φυγή. Θα μείνουμε «εδώ στο τώρα», όπως έγραφε ένα σημείωμα στο μπλογκ «Παραλληλογράφος» τον Σεπτέμβριο του 2011. «Όχι ρε λαμόγια – έλεγε – δε φεύγω προς τα μπρος! …Δεν θα σας κάνω τη χάρη να αφήσω το παρόν μου στα βρώμικα λαδωμένα χέρια σας, για να το κάνετε ξανά παραγραμμένο παρελθόν…»

 [--->]