του Αντώνη
Ανδρουλιδάκη*
Στην Αφρίν διεκδικήθηκε μια κοινωνία
που να αποδέχεται το διαφορετικό όχι ως δικαίωμα, όχι
ως μια κάποια
νομική κατοχύρωση –που
αναγκαστικά χρειάζεται από
δίπλα και το
κράτος-εγγυητή ή νταβατζή
της– αλλά ως
ένας άλλος τρόπος
ανθρώπινης ολοκλήρωσης του μοναδικά διαφορετικού προσώπου του καθενός
μας
Στις πολλές απορίες των ημερών θα πρέπει να προστεθεί και η
απορία για την εκκωφαντική σιωπή της παρ’ ημίν «προοδευτικής» νομενκλατούρας
για τα συμβαίνοντα στο καντόνι Αφρίν της επαρχίας Ροζάβα στην Β.Δ. Συρία. Οι
συνήθως λαλίστατες φεισμπουκικές περσόνες που διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους στην
ελάχιστη παραβίαση των ατομικών δικαιωμάτων –και καλά κάνουν– τηρούν, εν προκειμένω, μάλλον,
αιδήμονα σιωπή. Η αλήθεια είναι
πως με ελάχιστες
εξαιρέσεις –όπως η εφημερίδα
δρόμου Άπατρις – το μεγάλο μέρος της αντιεξουσιαστικής κοινότητας στην Ελλάδα,
αλλά και της κυβερνώσας και μη Αριστεράς, «κρατάει χαμηλά» το θέμα της τουρκικής
εισβολής στην Αφρίν.
