Το 2015 βρισκόμουν στην επαρχία Μαιντουγκουρι, στη Β. Νιγηρια.
Ήταν η εποχή που η Μποκο Χαράμ "μεσουρανούσε". Επισκέπτηκα ένα
καταυλισμό με σκοπό να γράψω ένα ρεπορτάζ για το Al Jazeera. Μια γυναίκα που
κρατούσε ένα μωρό με πλησίασε και ασυναίσθητα σηκωσα τη φωτογραφική μου μηχανή να τη φωτογραφίσω.
Μόνο τότε προσεξα την έκφραση πόνου στο πρόσωπο της και αμέσως αφησα την κάμερα
στο χώμα. Το μωρό δυσκολευοταν να αναπνεύσει και δεν χρειάστηκε να είμαι
γιατρός για να καταλάβω ότι το παιδί δεν πρόκειται να ζήσει πολλές ώρες ακόμα.
Μου λένε ότι η κλινική είναι κλειστή, ότι η μητέρα πρέπει να
περιμένει μέχρι αύριο, ότι οι άνθρωποι δεν έχουν δικαίωμα να βγουν από τον
καταυλισμό να πάνε σε ένα νοσοκομείο, ότι δεν υπάρχει γιατρός να έρθει εκεί.
Το παιδί πεθαίνει, εκεί μπροστά μας, αυτή την ίδια στιγμή που
ακούω τις διάφορες δικαιολογίες. Το παιδί πεθαίνει και καθόμαστε ήσυχα να
συζητάμε για το πότε και αν θα ανοίξει η κλινικη.
Δεν κάναμε τίποτα, δεν μπορούσα να κάνω τίποτα, η
γραφειοκρατία και η πολιτική ήταν πιο δυνατή από τη ζωή ενός μωρού. Με
υποχρέωσαν να φύγω από τον καταυλισμό. Το παιδί πέθανε το ίδιο βράδυ, έναν
θάνατο ασφυκτικο καθώς πάλευε για μια ανάσα ακόμα.
Εγώ έγραψα το ρεπορτάζ μου για το Al Jazeera. Η ζωή
συνεχίζεται.
Ακολούθησαν χιλιάδες παιδιά που πέθαναν έκτοτε είτε στα νερά
της Μεσογείου, στην έρημο, στους καταυλισμούς. Θυμάμαι το μωρό από το Καμερούν
στη Μόρια που πέθανε από αφυδάτωση γιατί δεν είχαν πρόσβαση στο νοσοκομείο.
Είπαν τότε πως φταίνε οι γονείς...που το έφεραν σε αυτές τις συνθήκες.
Σήμερα στον Έβρο ένα άλλο παιδί πεθανε σε μια νησιδα χωρίς
πατρίδα και ένα ακόμα χαροπαλευει. Δικαιολογίες πολλές να συζητάμε ήσυχα πάνω
από τα πτώματα όπως έκανα εγώ τότε στο Μαιντουγκουρι. Όπως κάνουμε χρόνια τώρα.
Φταίει βέβαια και που οι άνθρωποι αυτοί είναι μαυριδεροι μουσουλμάνοι και όχι
ξανθοί με μπλε μάτια να τους συμπονεσουμε περισσότερο.
Θα παραφρασω άλλη μια φορά τον ποιητη και θα πω Θεέ μου πόσο
μπλε ξοδεύεις για να κρύβονται τα εγκλήματα...
