Αμ' έπος ανέργων: Οκτώ ενεργά διηγήματα

Αμ' έπος ανέργων, διηγήματα, Μαρία Κατσοπούλου, Μαρία Γιαγιάννου, Θοδωρής Καραγεωργίου, Λία Ζώτου, Χρήστος Α. Μιχαήλ, Δημήτρης Ροβόλας, Μαρία Σούμπερτ, Ελένη Τζατζιμάκη, Μαρία Τσιράκου, επίμετρο Κωστής Γκιμοσούλης, Εκδόσεις Vakxikon.gr, 2013 Πρόλογος Αμ' έπος Ανέργων: Οκτώ ιστορίες που φλερτάρουν με την παράνοια, την απελπισία, το θάνατο, τη φυγή. Όλες τους αληθινές. Ή σχεδόν. Η ζωή μας ξεπερνάει καθημερινά. Όταν η ανεργία τσακίζει ζωές, ήθη, ψυχές, γράφεις, γράφεις, γράφεις για να διώξεις αυτόν τον πόνο, αυτήν την πίκρα που δε λέει να φύγει από τον οισοφάγο σου, αυτόν τον κόμπο στο στομάχι όταν παρακολουθείς ανθρώπους να πέφτουν στο κενό της ανυπαρξίας. Ήδη από το φθινόπωρο του 2010, το θέμα της ανεργίας άρχισε να παίρνει φωτιά. Τότε ήταν  που ξεκίνησε η ιδέα για τη δημιουργία αυτού εδώ του βιβλίου, από την ανάγκη να μιλήσουμε για πράγματα που βιώνουμε οι ίδιοι, είτε ως άνεργοι, είτε ως θεατές μιας έτερης δυστυχίας που δεν παύει να διογκώνεται. Έπειτα από δυο χρόνια αντίξοων συνθηκών, με συμμετοχές να έρχονται και να φεύγουν, με καμία εγγύηση ότι οι ταπεινές μας ιστορίες θα έβρισκαν την επιθυμητή ανταπόκριση από τους “επαγγελματίες” του χώρου, η προσπάθεια αυτή δίνει τους καρπούς της. Against all odds. Τώρα, που η χιονόμπαλα έγινε χιονοστιβάδα, τώρα που οι εξελίξεις μας πρόλαβαν και η σήψη επιταχύνει επικίνδυνα, η μικρή μας συλλογή αποτελεί μια φωνή αλληλεγγύης στις σύγχρονες “Οδύσσειες” καθημερινών ανθρώπων. Ενάντια στον ολοκληρωτισμό που ρουφάει με λύσσα το μεδούλι της αξιοπρέπειας, παλεύουμε με όπλα τις πένες μας -και όχι μόνο. Αυτό το βιβλίο αφιερώνεται στους νεο-άνεργους, στους νεο-άστεγους, στις καταλήψεις και τα αυτόνομα στέκια αλληλεγγύης, στα θύματα του ρατσισμού και του κοινωνικού κανιβαλισμού, και σε όλες τις ελεύθερες ψυχές του κόσμου τούτου.   Αυτό το βιβλίο αφιερώνεται στους νεο-άνεργους, στους νεο-άστεγους, στις καταλήψεις και τα αυτόνομα στέκια αλληλεγγύης, στα θύματα βίας, ρατσισμού και  κοινωνικού κανιβαλισμού, και σε όλες τις ελεύθερες ψυχές του κόσμου τούτου.   Μαρία Κατσοπούλου Επίμετρο Σαν άνθη της φωτιάς μου φάνηκαν αυτές οι οκτώ ιστορίες. Βέβαια μερικές είναι, "πεζές" -πως να μην είναι;- αφού οι απολυμένοι είναι μια πραγματικότητα. Και έχουν φόβο. Φόβο από παντού. Eίναι φυσιολογικό αυτό, επειδή μας ψεκαζουν σοκ και φόβο. Κι ο καπιταλισμός γελάει σαν μωρό. Είναι αθάνατος κι έτσι τρέφεται. Από την μαμά ανεργίτσα κι από όλο και πιο φτηνά χέρια. Χρειάζεται να πατάμε στη γη. Αλλά και να βλέπουμε ότι υπάρχουν δυο κρίσεις, Η δικιά τους κι η δικιά μας. Τι συμβαίνει μ' αυτήν; Με την δικιά μας; Μπορεί κάποιοι να μιλήσουν για μεγάλα λόγια ενώ το τέλος πλησιάζει. Ενώ η ζωή μοιάζει με το ξεραμένο σκατό ενός σκύλου στο πεζοδρόμιο. Μα τί πάθαμε; Γέρασε η καρδιά μας; Όμως το θέμα είναι πρακτικό. Γιατί δεν έχουμε άλλη ζωή για να τη χαλαλίζουμε έτσι. Να τρέμουμε μπρός στο κεφάλαιο. Το σύστημα είμαστε εμείς. Το άγνωστο πάντα δημιουργούσε τρόμο. Μόνο που τώρα πιάσαμε πάτο. Κι ο πάτος δεν θα έχει τέλος γιατί μας έσπασαν ότι πιο πολύτιμο είχαμε. Το ηθικό. Και το όνειρο. Μην αφήσετε αυτά να μας τα πάρουν. Το παράλογο μόνο με παράλογο αντιμετωπίζεται. Όταν όλοι και όλα σου γυρνούν την πλάτη, τότε φτάνει η ώρα για τις πιο τρελές σου σκέψεις. Ναι, οι πρεζόδρομοι της πόλης υπάρχουν. Οι αναποδογυρισμένες τσέπες. Υφίστανται όμως και τα κοινόβια. Οι μη μεταλλαγμένοι σπόροι και οι εωσφόροι. Κι οι υπνόσακοι, γι' αυτούς που ακόμα τους αντέχουν. Μη χάσουμε τη δημιουργικότητά μας ούτε το χαμόγελό μας. Δεν είναι γραφικό: είναι θέμα πρακτικό. Τα άνθη της φωτιάς παρουσιάζονται όταν η φλόγα ανάψει για τα καλά. Σε μια πλατεία, όπως η πλατεία Συντάγματος, σε μια ψυχή που επιμένει σ' αυτόν τον αναμμένο θάνατο που φέρνει τη ζωή: σε μια ψυχή που, παρά την ανεργία, ψάχνει τον δρόμο προς την ελευθερία. Κωστής Γκιμοσούλης

  [--->]

Financial Times: Πότε συμφέρει η έξοδος από την Ευρωζώνη;

Του Βόλφγκανγκ Μίνχαου
Είναι ένα θέμα που με απασχολεί εδώ και καιρό: σε ποιο σημείο είναι οικονομικά λογικό για μία χώρα να εγκαταλείψει το ευρώ;

Δύο είναι οι παράγοντες που θα πρέπει να εξεταστούν: Ο πρώτος είναι εάν το τραπεζικό της σύστημα είναι βιώσιμο στο πλαίσιο μιας ατελούς τραπεζικής ένωσης - όπου στο άμεσο μέλλον δεν πρόκειται να υπάρξει κατανομή κινδύνου. Ο δεύτερος είναι εάν τα χρέη του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα είναι διατηρήσιμα, δεδομένου του ρυθμού ανάπτυξης τόσο τώρα όσο και στο μέλλον.

Για την Κύπρο, η απάντηση και στα δύο ερωτήματα είναι αρνητική. Η απόφαση για bail in (σ.σ.: διάσωση εκ των έσω) των μετόχων, ομολογιούχων και ανασφάλιστων καταθετών θα ήταν λογική εάν υπήρχε πλήρης τραπεζική ένωση στην Ευρωζώνη. Δεν θα υπήρχε φυγή των καταθετών, καθώς όλες οι τράπεζες θα ήταν ασφαλισμένες κεντρικά.

Πορτογαλία: Αντισυνταγματικά τέσσερα από τα εννιά μέτρα λιτότητας

Φαίνεται ότι οι απειλές του πορτογάλου Πρωθυπουργού την περασμένη εβδομάδα ότι θα παραιτηθεί εάν το συνταγματικό δικαστήριο της χώρας κρίνει ως αντισυνταγματικά τα μέτρα λιτότητας του προϋπολογισμού για το 2013 (που στη συνέχεια την ανακάλεσε, γιατί μπορεί να αισθάνθηκε προς τα πού φυσάει ο άνεμος), δεν έφταναν για να πιέσουν το Συνταγματικό Δικαστήριο της Πορτογαλίας να ψηφίσει με τον τρόπο που οι Γερμανοί ηγέτες της ευρωζώνης ζητούσαν, αφού πριν λίγο το δικαστήριο, αποφάσισε ότι ορισμένα μέτρα του προϋπολογισμού είναι αντισυνταγματικά. Και συγκεκριμένα το Άρθρο 29 και το Άρθρο 77 που αφορούν σε περικοπές στα επιδόματα των δημοσίων υπαλλήλων και των συνταξιούχων, καθώς και στη φορολόγηση των επιδομάτων ανεργίας και ασθενείας.

Φυσικά η καταπάτηση του Συντάγματος στις πτωχευμένες υποτελείς χώρες  της Ευρώπης δεν είναι κάτι καινούργιο. Να θυμίσουμε ότι και η Κεντρική Τράπεζα της Κύπρου θεώρησε ως αντισυνταγματική την δήμευση των καταθέσεων αλλά αυτό δεν εμπόδισε να καταπατηθούν νόμοι και διατάγματα της χώρας


[--->]