ΣΥΝΤΟΜΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ AKTION T4

 

Το Aktion T4 ήταν ένα πρόγραμμα μαζικών δολοφονιών των Ναζί με το οποίο εξοντώθηκαν περισσότεροι από 300.000 ΑμεΑ. Το Aktion T4 είναι η συμβατική ονομασία του προγράμματος ευθανασίας των Ναζί, με την επίβλεψη γιατρών, το οποίο προέβλεπε τη δολοφονία ατόμων που έπασχαν από ανίατες γενετικές ασθένειες και διανοητικά ανάπηρους (αλλά όχι σωματικά, πλην σοβαρών περιπτώσεων) , δηλαδή των λεγόμενων «ανάξιων να ζουν». 

T4 σημαίνει Tiergartenstrasse νούμερο 4, που βρίσκεται στο κέντρο του Βερολίνου: μια βίλα που είχαν κατασχέσει από έναν Εβραίο και στη συνέχεια έγινε η έδρα του Aktion T4, όπου και τα κεντρικά γραφεία του Gemeinnützige Stiftung für Heil-und Anstaltspflege, του δημόσιου φορέα για την υγεία και την κοινωνική πρόνοια.

Την ονομασία Aktion T4 δεν θα τη βρούμε στα έγγραφα της εποχής, επειδή οι Ναζί χρησιμοποιούσαν την κωδική ονομασία EU-AKtion ή E-Aktion (Ε και ΕΕ σήμαιναν ευθανασία). Το πρόγραμμα στόχευε και στη μείωση των κρατικών δαπανών από τη νοσηλεία και τη συντήρηση σε νοσοκομεία ασθενών με αναπηρία, σε μια εποχή που οικονομική προτεραιότητα ήταν ο επανεξοπλισμός του γερμανικού στρατού. Ο καθηγητής Robert Jay Lifton, συγγραφέας του «The Nazi Doctors» και διαπιστευμένος μελετητής του Aktion T4, σημειώνει τις διαφορές μεταξύ του προγράμματος αυτού και της πραγματικής ευθανασίας και εξηγεί ότι η εθνικοσοσιαλιστική αντίληψη περί «ευθανασίας» βασίστηκε στο έργο του Adolf Jost ο οποίος το 1895 είχε εκδώσει το Das Recht auf den Tod («Το δικαίωμα στο θάνατο») και καταλήγει:

 

«Ο Jost υποστήριζε ότι ο έλεγχος του θανάτου ενός ατόμου πρέπει τελικά να ανήκει στον κοινωνικό οργανισμό, στο κράτος. Η έννοια αυτή έρχεται σε ευθεία αντίθεση με την αγγλοαμερικανική παράδοση περί ευθανασίας, η οποία δίνει έμφαση στο δικαίωμα του ατόμου «να πεθάνει» ή «στο θάνατο» ή «στον δικό του θάνατο» ως υπέρτατη ανθρώπινη δικαίωση. Από την άλλη πλευρά, ο Jost αναφέρεται στο δικαίωμα του κράτους να σκοτώνει: ενώ μιλάει για συμπόνια και ανακούφιση των ανίατων ασθενών από τα βάσανά τους, ενδιαφέρεται κυρίως για την υγεία του λαού και του κράτους»

Τα κέντρα δολοφονιών, το καθένα από τα οποία διέθετε θάλαμο αερίων και κρεματόριο, ήταν το Grafeneck, το Brandenburg, το Hartheim, το Sonnenstein, το Bernburg, το Hadamar. Για πολλούς τα ονόματα αυτά δεν είναι οικεία, αφού η ναζιστική εξόντωση των ατόμων με ειδικές ανάγκες ελάχιστα συζητήθηκε.

Πρώην φυλακές, κάστρα δωρεά σε εκκλησίες ή σε φιλανθρωπικά ιδρύματα για να τα χρησιμοποιήσουν ως οίκους ψυχιατρικών ασθενών... Σχεδόν όλα αρκετά απομονωμένα, αλλά όχι μακριά από οδικές αρτηρίες και σιδηρόδρομους.

Η προπαγανδιστική μηχανή για την προώθηση της ευγονικής δούλευε ανελέητα σε πολλά επίπεδα

ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ.......

«Πρόβλημα: ένας τρελός κοστίζει στο κράτος 4 μάρκα την ημέρα, ένας ανάπηρος 5,50, ένας εγκληματίας 3,50. Σε πολλές περιπτώσεις ένας δημόσιος υπάλληλος κερδίζει μόνο 4 μάρκα τη μέρα για να ζήσει την οικογένειά του, ένας υπάλληλος 3,5 μάρκα και ένας ανειδίκευτος εργάτης λιγότερο από 2 μάρκα. Σύμφωνα με έναν κατά προσέγγιση υπολογισμό, αποδεικνύεται ότι στη Γερμανία ο αριθμός των επιληπτικών, των τρελών κλπ. είναι περίπου 300.000. Υπολογίστε: πόσο κοστίζουν αυτά τα άτομα συνολικά όταν το μέσο κόστος τους είναι 4 γερμανικά μάρκα; Πόσα δάνεια 1000 μάρκων θα μπορούσαν να έχουν δοθεί σε νιόπαντρα ζευγάρια το χρόνο με αυτό το ποσό;»

(Από βιβλίο αριθμητικής δημοτικού σχολείου του Τρίτου Ράιχ τη δεκαετία του 1930)

... ΣΕ ΑΦΙΣΕΣ

Προπαγανδιστικές αφίσες ευγονικής από τη δεκαετία του 1930 ανέφεραν φράσεις όπως:

«60.000 μάρκα κοστίζει στην κοινότητα ένα άτομο με κληρονομική ασθένεια κατά τη διάρκεια της ζωής του. Πολίτες, αυτά τα λεφτά είναι και δικά σας.»

«Το βάρος αυτό το επωμίζεσαι και εσύ. Ένας ασθενής με γενετικές ασθένειες κοστίζει, μέχρι το 60ο έτος της ζωής του, κατά μέσο όρο 50.000 μάρκα»

... ΣΤΟ ΣΙΝΕΜΑ

Το Ναζιστικό Κόμμα υπήρξε παραγωγός και συμπαραγωγός διαφόρων ταινιών που κατεύθυναν την κοινή γνώμη προς την ανάγκη «καθαρισμού» του έθνους

Das Erbe («Η κληρονομιά») - 1935

Ψευδοεπιστημονική ταινία μικρού μήκους που δείχνει πώς λειτουργεί η «φυσική επιλογή» και πώς η ανθρωπότητα έχει μπλοκάρει -λαθεμένα- μια τέτοια επιλογή.

Opfer der Vergangenheit  («Θύματα του παρελθόντος»)- 1937

Συγκρίνει τον «υγιή» πληθυσμό με τον «άρρωστο» πληθυσμό, υποστηρίζοντας ότι ο τελευταίος επιβαρύνει τα ταμεία του κράτους και αφαιρεί πόρους από αυτούς που πραγματικά τους δικαιούνται και όλα αυτά λόγω της παραβίασης των νόμων φυσικής επιλογής που θα πρέπει να διορθωθούν . Ο Χίτλερ ήθελε η ταινία να προβληθεί σε όλους τους κινηματογράφους της Γερμανίας.

Ich klage An («Κατηγορώ») - 1941

Σε αυτή την ταινία ένας γιατρός ανακαλύπτει ότι η γυναίκα του πάσχει από σκλήρυνση κατά πλάκας. Εκείνη του ζητά να τη βοηθήσει να τερματίσει την άχρηστη ύπαρξή της· αυτός ικανοποιεί το αίτημα της ως χειρονομία αγάπης, και αντιμετωπίζει ήρεμα το δικαστήριο σαν ήρωας. Ο γιατρός τελικά αθωώνεται από το δικαστήριο το οποίο, με τη σειρά του θέτει το εξής ερώτημα: «Αν εσείς ήσασταν ανάπηροι θα θέλατε να ζείτε μια τέτοια ζωή, σαν φυτά;»

Τις αντιλήψεις αυτές δεν τις  επινόησε ο ναζισμός : οι αντιλήψεις περί ευγονικής προϋπήρχαν τουλάχιστον από τον 19^ο αιώνα , όταν θεωρητικοποιήθηκαν από τον Galton,τον  ξάδερφο του Κάρολου Δαρβίνου και μεταξύ άλλων οδήγησαν σε εκστρατείες στείρωσης ΑμεΑ σε διάφορες χώρες.

 

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΘΥΜΑ ΤΟΥ AKTION T4

Το 1938 στο Pomßen , κοντά στη Λειψία, γεννήθηκε ο Gerhard Kretschmar από οικογένεια χωρικών. Είναι τυφλός και έχει ένα πόδι και ένα χέρι. Στη συνέχεια θα τον χαρακτηρίσουν και ως "Ηλίθιο". Ο πατέρας του ζητά την άδεια να θανατωθεί το μωρό, αλλά δεν του χορηγείται. Όταν το μαθαίνει ο Χίτλερ στέλνει τον προσωπικό του γιατρό, Karl Brandt και το μωρό θανατώνεται.

 

Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ

Στις 18 Αυγούστου 1939 ο Leonardo Conti, από το Ticino, διευθυντής υγείας του Ράιχ, εξέδωσε τη μυστική διάταξη IV B/3088/391079 που υποχρέωνε τα μαιευτήρια και τους παιδίατρους να αναφέρουν όλα τα άτομα που γεννήθηκαν με δυσπλασίες ή σοβαρές ασθένειες.

ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙΤΑΙ Η ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗΣ ΚΑΤΑΓΡΑΦΗΣ ΣΟΒΑΡΩΝ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΚΩΝ ΔΙΑΤΑΡΑΧΩΝ

Την επιτροπή αποτελούσαν οι Brandt (γιατρός του Χίτλερ), Catel, Heinze, Wentzler και Unger. Ο Unger είχε γράψει το μυθιστόρημα (Sendung und Gewissen - Αποστολή και Συνείδηση) με βάση το οποίο γυρίστηκε η ταινία Ich Klage An.

Τότε ξεκινάει η καταγραφή νεογνών με παθήσεις όπως:

1. «διανοητική καθυστέρηση» και «Μογγολισμός» με ιδιαίτερη προσοχή στις περιπτώσεις που παρουσιάζουν κώφωση και τύφλωση,

2. μικροκεφαλία,

3. σοβαρή ή προοδευτική υδροκεφαλία·

4. οποιαδήποτε παραμόρφωση ή έλλειψη άκρων,

5. παράλυση.

Δημιουργούνται τα πρώτα νοσοκομεία που χρησιμοποιήθηκαν για τη θανάτωση (αρχικά των βρεφών, μετά των παιδιών μέχρι τρία έτη, στη συνέχεια κατά τη διάρκεια του πολέμου έφηβων και ενήλικων).

Αλλά πως εντόπιζαν τα ανάπηρα παιδιά που επρόκειτο να σκοτωθούν;

Ο οικογενειακός γιατρός, που συχνά θεωρείται έμπιστο άτομο, ήταν αυτός που ωθούσε τις οικογένειες να στείλουν το ανάπηρο παιδί τους σε κάποιο εξειδικευμένο κέντρο, υποσχόμενος πρωτοποριακή θεραπευτική αντιμετώπιση.

Σε όσους αντιστέκονταν ασκούσαν πιέσεις μέχρι και απειλές ότι θα αφαιρούσαν την επιμέλεια του παιδιού από τους γονείς , με συνέπειες και για τα υπόλοιπα παιδιά. Οι ανάπηροι ενήλικες από την άλλη πλευρά βρίσκονταν συχνά ήδη σε ιδρύματα, και δεν είχαν τον έλεγχο της ζωής και του θανάτου τους.

Το 1941 το πρόγραμμα Aktion T4 αναστέλλει επίσημα τη λειτουργία του επειδή χτυπούσε πολύ στο μάτι. Η επίσημη αναστολή, ωστόσο, δεν ήταν πραγματική και πέρασε σε μια νέα φάση την «άγρια ​​ευθανασία», η οποία συνεχίστηκε μέχρι το τέλος του πολέμου και συνέβαλε στη σημαντική αύξηση του αριθμού των θυμάτων. Η τελευταία δολοφονία που αποδίδεται στο Aktion T4 ήταν αυτή ενός παιδιού, του Richard Jenne, ηλικίας μόλις 4 ετών, στις 29 Μαΐου 1945 στο κρατικό ινστιτούτο Kaufbeuren-Irsee στη Βαυαρία, τρεις εβδομάδες μετά το τέλος του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου στη Γερμανία

 

 

«Τα πλάσματα αυτά στα δικά μου μάτια μου, ως εθνικοσοσιαλιστής, δεν αντιπροσωπεύουν παρά ένα βάρος για το λαό μας».

(Hermann Pfannmüller, διευθυντής του νοσοκομείου Eglfing-Haar, κοντά στο Μόναχο)

 

 

ΠΗΓΕΣ:

«Medizin ohne menschlichkeit» (ιατρική χωρίς ανθρωπιά ) . Από τη δίκη των ναζί γιατρών της Νυρεμβέργης, επιμέλεια και σχολιασμός Alexander Mitscherlich και Fred Mielke

 

«Ausmerzen» - Ζωές χωρίς αξία ,θεατρικό αφήγημα του Marco Paolini,  https://www.youtube.com/watch?v=1jXOmEdRjvQ

  

«Aktion T4» ,   https://it.wikipedia.org/wiki/Aktion_T4

 

https://www.facebook.com/WittyWheels

 

 

Όπου και να σας ακουμπήσει κάποιος λερώνεται...

 

Ο Άδωνις ως μετανοούσα Αρσακειάς προσπαθούσε να πει χθες για τη κακιά την ώρα το "στρατηγό χιονιά" και φυσικά την "Αττική Οδό". Ως προς το τελευταίο όμως ξέχασε ότι επί των ημερών του η Αττική οδός (μέσω Ελλάκτωρ) πέρασε από τα συμφέροντα Μπόμπολα στη διαχείριση της Reggeborgh Invest B.V. Ο βασικός μέτοχος του fund και μεγάλη φιλάρα των κυβερνόντων Ισραλινός επιχειρηματίας κ. Reggeborgh είναι εκείνο το μπουμπούκι που συνελήφθη τις προάλες στο αεροδρόμιο γιατί εκκρεμούν σε βάρος του κάμποσα εντάλματα της Interpol. Για να καταλάβουμε το μέγεθος της διαπλοκής πρόεδρος του ΔΣ της Ελλάκτωρ μητρικής εταιρείας της Αττική οδός ΑΕ είναι ο νομικός σύμβουλος του Μητσοτάκη (και του μπαμπά του) κ. Μυλονογιάνης. Όπου και να σας ακουμπήσει κάποιος λερώνεται...

[---->]

Η εκδίκηση της πραγματικότητας Νο2

 

Πολλοί οι θάνατοι στην Ελλάδα από τη νόσο COVID, σε σημείο πλέον που εκθέτει τους πολιτικούς και επιστημονικούς άρχοντες. Πρέπει λοιπόν να «δικαιολογηθούν» οι θάνατοι, με τρόπο ώστε ο μόνος που δεν θα φταίει είναι η διαχείριση.

Εκτενές άρθρο από καθ. πνευμονολογίας λοιπόν παρουσιάζει το «πολυπαραγοντικό φαινόμενο» των πολλών θανάτων στην Ελλάδα (Protagon: https://tinyurl.com/5kx2bfyh), και δίνει τα εξής αίτια:

• Δημογραφικό και κακή υγεία πολιτών

• Κοινωνικοί λόγοι μετάδοσης σε γηραιότερους

• Μη εμβολιασμένοι

• Αργοπορημένη προσέλευση και κακή ποιότητα νοσοκομειακής φροντίδας όταν είναι υπό πίεση το σύστημα

• Λοιμώξεις από ανθεκτικά στελέχη βακτηρίων

• Αυστηρότερος ορισμός COVID θανάτου στην Ελλάδα

Σημειώνω φυσικά τι δεν είπε, πράγματα που ίσως συνέβαλαν περισσότερο στους αυξημένους θανάτους

• Η ολική αποτυχία των μονοδιάστατων μέτρων ακραίων περιορισμών, που μάλιστα έβλαψε συνολικά την υγεία (σωματική, ψυχική, κοινωνική) του πληθυσμού.

• Η ολική αποτυχία των διαχειριστών να αντιληφθούν ότι τα μέτρα που προτείνουν είναι ολικά αποτυχημένα

• Η ανύπαρκτη οργάνωση της πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας, και η περαιτέρω αποδόμησή της κατά διαστήματα για να καλυφθούν ελλείψεις στα νοσοκομεία

• Η αναστολή εργασίας χιλιάδων υγειονομικών που σαφώς οδηγεί σε αύξηση της θνησιμότητας από οποιοδήποτε αίτιο (κι όχι μόνο από COVID)

Μέσα σε αυτά που είπε όμως, περιλαμβάνεται και ένα ψέμα. Χαρακτήρισε αυστηρό τον ορισμό θανάτου COVID, ενώ σε τηλεοπτική του συνέντευξη παραδέχτηκε ότι αποδίδουμε όλους τους θανάτους που κάποιος έχει μολυνθεί, ακόμη κι αν δεν έχει αναπτύξει συμπτώματα, σε COVID.

Τηλ. σταθμός SKAI (https://tinyurl.com/4kamyjsf)

Φυσικά ο χαρακτηρισμός του ορισμού του θανάτου COVID ως «αυστηρού» είναι ψευδής. Στην πραγματικότητα, ο ορισμός είναι ΠΛΗΡΩΣ ΑΥΘΑΙΡΕΤΟΣ, ΑΝΤΙΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟΣ, και ΑΝΤΙΘΕΤΟΣ με τον ορισμό του ΠΟΥ. Το ίδιο ψευδείς ήταν και αντίστοιχοι πρόσφατοι ισχυρισμοί από τον πρόεδρο του ΕΟΔΥ (Iatronet: https://tinyurl.com/3v44d2hy).

Ο ΠΟΥ λοιπόν είναι ΞΕΚΑΘΑΡΟΣ, και έχω θέσει το θέμα από τις 6 Μάϊου 2020. Ναι, το 2020, σε ραδιοφωνική συνέντευξη στον George Sachinis , τότε που δεν ήμασταν "αιρετικοί" (Ποστ στο facebook: https://tinyurl.com/cmm9zf2n).

"Θάνατος που οφείλεται στο COVID-19 ορίζεται, για σκοπούς επιτήρησης, ως θάνατος που προκύπτει από ΚΛΙΝΙΚΑ ΣΥΜΒΑΤΗ ΝΟΣΟ, σε ένα πιθανό ή επιβεβαιωμένο κρούσμα COVID-19, ΕΚΤΟΣ εάν υπάρχει σαφής εναλλακτική αιτία θανάτου που δεν μπορεί να σχετίζεται με νόσο COVID (π.χ. τραύμα).

ΔΕΝ πρέπει να υπάρχει περίοδος πλήρους ανάρρωσης από τον COVID-19 μεταξύ της ασθένειας και του θανάτου."

Ο ορισμός του ΠΟΥ είναι ξεκάθαρος, και όσοι δεν τον ακολουθούν ΑΥΘΑΙΡΕΤΟΥΝ (έγγραφο ΠΟΥ: https://www.who.int/.../Guidelines_Cause_of_Death_COVID...). Να μας εξηγήσουν λοιπόν γιατί αυθαιρετούν, γιατί καταργούν τα απολύτως γνωστά επιστημονικά δεδομένα για το πώς πρέπει να καταγράφονται οι αιτίες θανάτου και τι προσπάθησαν να πετύχουν με αυτό.

Πρόσφατα σχολίαζα στο twitter τον δημοκράτη και πρότυπο συμπεριφοράς Μακρόν, ίνδαλμα του πρωθυπουργού, του αρχηγού της αξ. αντιπολίτευσης και των συμβούλων του, που κάνει θαύματα με τα δημοκρατικά μέτρα αποκλεισμών-πιστοποιητικών και τιμωρίας. Στις 23 Ιανουαρίου ούτε μισό εκατομμύριο κρούσματα δεν είχε καταγράψει η Γαλλία (είχε 436.167 κρούσματα τότε, το tweet εδώ:  https://tinyurl.com/43pyzmm6). Κι όμως, χθες ξεπέρασε το μισό εκατομμύριο (501.635 κρούσματα). ΘΡΙΑΜΒΟΣ κι εκεί η εξαφάνιση του ιού, και συνεχίζουν τα πετυχημένα μέτρα! Προσβάλλουν πλέον ακόμη και τη νοημοσύνη κοτόπουλων.

Συνεχίζεται η φαρσοκωμωδία των μαζικών, τυφλών και επαναλαμβανόμενων διαγνωστικών ελέγχων. Έως της 18 Ιανουαρίου, σε 73 εκατομμύρια σελφ τεστ είχαν βρεθεί 4,2 εκατομμύρια θετικά. ΟΛΑ ΤΑ ΘΕΤΙΚΑ ΕΠΑΝΑΛΗΦΘΗΚΑΝ, και τελικά τα 3,85 εκατομμύρια ήταν ΨΕΥΔΩΣ ΘΕΤΙΚΑ και μόλις 358,000 ήταν πραγματικά θετικά. Απίστευτες, τυφλές, άχρηστες σπατάλες και απώλεια εργατοωρών, την ίδια ώρα που η πρωτοβάθμια φροντίδα είναι ανύπαρκτη, τα νοσοκομεία πιέζονται και χιλιάδες υγειονομικοί είναι σε αναστολή. Πηγή, ΕΟΔΥ: https://tinyurl.com/4v44dsc5

Και φυσικά η διαχειριστική επάρκεια δεν αφορά μόνο τη νόσο COVID. Έχουμε πλέον και την κλιματική αλλαγή και υπερθέρμανση του πλανήτη, που δεν ακούστηκε ακόμη ως αιτία για τα τελευταία «ακραία» φαινόμενα που ΟΛΟΙ ΠΕΡΙΜΕΝΑΝ. Με 1,5 ημέρα χιονόπτωσης έχουμε 3 ημέρες αποκλεισμένες κεντρικές αρτηρίες της Αττικής, συμπεριλαμβανομένης και της Αττικής Οδού. Πρωτοφανές να κλείνει αυτοκινητόδρομος με συνεχή κίνηση. Οι αστειότητες για σταθερές αποζημιώσεις ανά αυτοκίνητο και για αποποίηση ευθυνών, δεν είναι άξιες σχολιασμού.

Είναι άξια σχολιασμού όμως η δήλωση εκπροσώπου της αξ. Αντιπολίτευσης που εξέφρασε την απορία «δεν ντρέπονται;» για όσα έγιναν. Η απάντηση είναι:

Εδώ δεν ντρέπεται ο πρωθυπουργός και ο Υπ Υγείας που σε συνθήκες πίεσης έβαλαν σε αναστολή χιλιάδες υγειονομικούς, που κοστίζει σε θανάτους. Δεν ντρέπεστε ΟΥΤΕ ΕΣΕΙΣ ως αξ. αντιπολίτευση (όπως και ο άλλος δημοκράτης κ. Ανδρουλάκης) που συναινείτε σε αυτό δια της ΟΜΕΡΤΑ. Και θα ντραπούν για μια ταλαιπωρία στους δρόμους;

Το αποκορύφωμα της κατάντιας πάντως είναι το άρθρο στο ΕΘΝΟΣ (https://tinyurl.com/muk28avz) με τίτλο: "Aττικής Οδός: Έζησα την κόλαση μέσα και έξω από την Αττική Οδό και πείστηκα να κάνω το εμβόλιο"

Φαίνεται πως όσοι αποκλείστηκαν και αναζήτησαν δωμάτιο σε ξενοδοχείο, δεν γίνονταν δεκτοί αν δεν είχαν εμβολιαστεί ή αν δεν είχαν κάνει τεστ (πράγμα αδύνατο σε έκτακτες συνθήκες). Με τέτοιες αποφάσεις, είναι να ντρέπεται κανείς να αποκαλείται Έλληνας πολίτης, και ταυτόχρονα να απογοητεύεται με τη γελοιοποίηση μιας κορυφαίας κατάκτησης της επιστήμης όπως είναι ο εμβολιασμός.

Τέτοια προσβολή της νοημοσύνης των πολιτών, θα γραφτεί στην ιστορία. Το πολιτικό σύστημα είναι σχεδόν καθολικά κατώτερο ακόμη και των ελάχιστων απαιτήσεων, και προσβλητικό απέναντι στη νοημοσύνη μας και την κοινή λογική. Καμία απορία δεν υπάρχει λοιπόν για τα ακαταδίωκτα, τα ανεύθυνα και τα ακαταλόγιστα.

Αξιοθρήνητο πολιτικό σύστημα…

[---->]

Ποιος πλήρωσε το “μάρμαρο” για να κατασκευαστεί η Αττική οδός..; Γιατί δεν επιστρέφει στο Δημόσιο..;

Η πρώτη – και μοναδική ως προς τους όρους της – των συμβάσεων παραχώρησης, ήταν αυτή που υπεγράφη μεταξύ Δημοσίου και της Κοινοπραξίας «ΑΤΤΙΚΗ ΟΔΟΣ Α.Ε.» για την κατασκευή της λεωφόρου Ελευσίνας-Σταυρού Α/Δ Σπάτων και Δυτικής Περιφερειακής Λεωφόρου Υμηττού, συνολικού μήκους 65 χλμ. Η σύμβαση παραχώρησης, υπογράφηκε το 1996 και κυρώθηκε με το νόμο 2445/1996.

 

Το κόστος κατασκευής της Αττικής οδού, κατανεμήθηκε ως εξής:

 

– Το 32% (420 εκατομμύρια ευρώ) κατέβαλε το Δημόσιο μαζί με τη συγχρηματοδότηση της Ε.Ε., δηλαδή το πληρώσαμε εμείς οι πολίτες.

 

– Γύρω στα 675 εκατ. ευρώ ήταν τα δάνεια που εξασφάλισε η κοινοπραξία με την εγγύηση του Ελληνικού Δημοσίου. Που σημαίνει ότι αν κάτι δεν πάει καλά με την αποπληρωμή, η τράπεζα θα πάρει τα λεφτά της από το κράτος, δηλαδή από εμάς. Αν όλα πάνε καλά, θα τα πάρει από τα διόδια, δηλαδή πάλι από εμάς.

 

– Περίπου 175 εκατ. ευρώ ήταν η ίδια συμμετοχή της κοινοπραξίας που και την εκμεταλλεύεται. Για να εγκαταλείψει η Κοινοπραξία την εκμετάλλευση θα έπρεπε να της επιστραφούν τα ίδια κεφάλαια (δηλ. τα 175 εκατομμύρια €) με μια μέση απόδοση 11,6% για κάθε έτος μέχρι την αποπληρωμή τους.

 

Η σύμβαση παραχώρησης προβλέπει ότι η εκμετάλλευση από την ανάδοχο κοινοπραξία μπορεί να διαρκέσει έως 23 χρόνια. Η Αττική οδός θα παραδοθεί, εφόσον έχει γίνει η επιστροφή των ιδίων κεφαλαίων (των κεφαλαίων δηλαδή που έβαλε η κοινοπραξία στο έργο δηλ. των 175.000.000€) με μια ελάχιστη απόδοση 11,6%, ανεξάρτητα από τη μέγιστη χρονική διάρκεια της σύμβασης.

 

Κεντρική Επισήμανση: Για πρώτη και μοναδική φορά, η παραπάνω απόδοση του 11,6% υπολογίζεται επί των καθαρών κερδών, που παρουσιάζει η ίδια η ανάδοχος! Η οποία, μέχρι σήμερα, φροντίζει να μην παρουσιάζει αντίστοιχα κέρδη, χρησιμοποιώντας γνωστές και μη εξαιρετέες μεθόδους.

 

Ειδικότερα, μέχρι το 2011 τα συνολικά έσοδα μέσα στα 8 χρόνια λειτουργίας της Αττικής Οδού μόνο έχουν ξεπεράσει το 1,7 δισ. ευρώ, που σημαίνει ότι έχουν υπερβεί όχι μόνο το ύψος των ιδίων κεφαλαίων και της συμφωνημένης ετήσιας απόδοσης και των δανείων αλλά ακόμα και το συνολικό κόστος του έργου. Παρόλα αυτά δεν έχουν ενεργοποιηθεί οι όροι 1, 2, 3, 4 της σύμβασης, καθώς η κοινοπραξία έχει δημιουργήσει ένα ολόκληρο δίκτυο θυγατρικών της εταιριών (ΑΤΤΙΚΑ ΔΙΟΔΙΑ Α.Ε., ΑΤΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ Α.Ε., ΑΤΤΙΚΟΙ ΣΤΑΘΜΟΙ Α.Ε., ΑΤΤΙΚΕΣ ΤΗΛΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΕΣ Α.Ε.) στις οποίες αναθέτει εργασίες (π.χ. τεχνικής και διοικητικής υποστήριξης, διαχείρισης σταθμών διοδίων, συντήρησης οδικού δικτύου, καλλωπισμού και δενδροφύτευσης κ.ά. ) για τις οποίες τους «καταβάλει» μηνιαίως εκατομμύρια ευρώ, τα οποία εμφανίζονται στους ετήσιους ισολογισμούς της μητρικής εταιρίας, ως έξοδα(!),με αποτέλεσμα, τα κέρδη της μητρικής εταιρίας να εμφανίζονται πάντοτε μειωμένα, ενώ οι θυγατρικές εμφανίζουν και αποδίδουν στους μετόχους τους (που είναι οι ίδιοι με αυτούς της μητρικής εταιρίας) κέρδη εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ. Με άλλα λόγια, τα έσοδα μετονομάζονται σε έξοδα της ίδιας πάντα εταιρίας, η οποία διατηρεί την εκμετάλλευση του δρόμου και εμείς, ως πολίτες καλούμαστε, εκβιαστικά, να συμβάλουμε στον απαράδεκτο και άδικο πλουτισμό της, μέσω της καθημερινής καταβολής υπέρογκων διοδίων.

 

Όλα τα παραπάνω, καθίστανται ακόμη πιο σκανδαλώδη, λαμβανομένου υπ’ όψη του γεγονότος ότι οι παραπάνω όροι στη σύμβαση παραχώρησης, έγιναν στη βάση υπολογισμού του αριθμού των μελλοντικά διερχόμενων αυτοκινήτων, στις 125.000, ενώ, ήδη, από τον τρίτο χρόνο λειτουργίας του δρόμου και μέχρι σήμερα, ο αριθμός των διερχομένων αυτοκινήτων υπερβαίνει τις 300.000!

 

Η εν λόγω σκανδαλώδης σύμβαση αλλά και ακόμη πιο σκανδαλώδης εφαρμογή της, δεν διέλαθε της προσοχής της Δικαιοσύνης, η οποία, δια του κ. Εισαγγελέως του Αρείου Πάγου, παρήγγειλε προκαταρτική εξέταση για αδικήματα σε βάρος του Δημοσίου. Αξιοπρόσεκτο είναι το γεγονός ότι η κ. Εισαγγελέας Πλημμελειοδικών που ανέλαβε την εν λόγω δικογραφία, κατέληξε στο συμπέρασμα πως η σύμβαση παραχώρησης είναι, επί λέξει «λεόντειος»(σε βάρος του Δημοσίου), αλλά δεν κατέστη δυνατόν να διαπιστωθούν ποινικά αδικήματα. Παρά ταύτα, ήδη, η Εισαγγελία Εφετών, παρήγγειλε νέα διερεύνηση, μια που η προπεριγραφείσα «επιχειρηματική δράση» της εταιρίας, προφανώς υπερβαίνει τα προβλεφθέντα από τη σύμβαση, αλλά και τις στοιχειώδεις αρχές της καλής πίστης. Στην πραγματικότητα, είναι δύσκολο πράγματι να διαπιστωθούν ποινικά αδικήματα, αφού πρόκειται για, από μέρους της εταιρίας, κατάχρηση των όρων της αστικής σύμβασης προς όφελός της και ενάντια στο κοινό όφελος, φέρουσα όμως μορφές μη αξιολογες ποινικά. Αυτεπάγγελτη παρέμβαση της Δικαιοσύνης σε αστικού δικαίου διαφορές δεν προβλέπεται, ενώ ο θιγόμενος συμβληθείς – το ελληνικό δημόσιο – αρνείται μέχρι σήμερα να προσφύγει στη Δικαιοσύνη.

 

Οι εναλλασσόμενες κυβερνήσεις, ουδέποτε κατήγγειλαν/τροποποίησαν την σύμβαση παραχώρησης, ούτε δε, ως όφειλαν, προσέφυγαν στα πολιτικά Δικαστήρια, προκειμένου να αποδείξουν ότι η προπεριγραφείσα «επιχειρηματική» δραστηριότητα που μετονομάζει «νομότυπα» τα έσοδα σε έξοδα, είναι καταχρηστική τουλάχιστον και υπερβαίνει τα όρια της καλής πίστης, αλλά και αυτής της σύμβασης. Ουδέποτε κατέφυγαν στα πολιτικά Δικαστήρια για να αναγνωριστεί αυτό που πλέον γνωρίζουν οι πάντες ότι η εταιρία πλουτίζει Αδικαιολόγητα! Αντ’ αυτού, οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ, ήλθαν εκ νέου ως αρωγός της εταιρίας και ενάντια στο κοινό όφελος, θέσπισαν διάταξη νόμου με την οποία ορίζεται ως παράβαση του Κ.Ο.Κ. η παράλειψη καταβολής των ληστρικών και μη οφειλόμενων στην πραγματικότητα, τελών διοδίων. Την κατάφωρα άδικη και μεροληπτική αυτή διάταξη υπέρ των κρατικοδίαιτων μεγαλοεργολάβων, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ουδέποτε τροποποίησε ή κατάργησε, συνεχίζοντας με συνέπεια το έργο των προηγουμένων.

 

Απέναντι και στους δύο συμβαλλομένους, βρισκόμαστε εμείς οι πολίτες, που καλούμαστε καθημερινά να καταβάλουμε υπέρογκα τέλη διοδίων για την μετάβαση και επιστροφή στην εργασία μας (2,80+ 2,80=5,60 €), αφού αποτελεί μύθο ο ισχυρισμός εταιρίας και κυβερνήσεων ότι δήθεν μπορούμε να επιλέξουμε άλλες διαδρομές. Στην πραγματικότητα, όπως διαπίστωσε το Κέντρο Οικονομικών Ερευνών του Υπουργείου Περιφερειακής Ανάπτυξης σε σχετική δημοσιευθείσα μελέτη του «η χρήση της Αττικής οδού είναι εκβιαστική για τον πολίτη», λόγω της έλλειψης ολοκληρωμένου δικτύου μέσων μαζικής μεταφοράς και εναλλακτικού οδικού δικτύου. Στην πραγματικότητα, η σύμβαση παραχώρησης λειτουργεί, με τη συναίνεση αμφοτέρων των συμβαλλομένων, ως σύμβαση κατά τρίτου, και στη θέση του τρίτου βρίσκονται οι πολίτες που χρησιμοποιούν το δρόμο που έχουν ήδη, από καιρό, αποπληρώσει.

[------>]

Αττική Οδός:

- Η αρχική επένδυση ήταν 1,25 δισ. εκ των οποίων οι εταιρείες που τη διαχειρίζονται κάλυψαν το 15% με δικά τους κεφάλαια και το υπόλοιπο καλύφθηκε με δανεισμό (ορθή τακτική στην ελεύθερη οικονομία) και δημόσιο χρήμα.

- Στο ίδιο διάστημα (περί των 15 ετών) τα έσοδα για τους μετόχους των εταιρειών αυτών φθάνουν στα 3 δισ. ευρώ, με παροχή τεράστιων μερισμάτων (σ.σ.: για τα ελληνικά οικονομικά - επιχειρηματικά δεδομένα).

- Στη σύμβαση υπάρχει ειδικός όρος ότι ο δρόμος θα επιστρέψει στο Ελληνικό Δημόσιο εάν  η απόδοση κεφαλαίου ξεπερνούσε το ανώτατο όριο του 13,1%, με αποτέλεσμα οι εν λόγω εταιρείες να φουσκώνουν το κόστος συντήρησης και να ρίχνουν αυτό το ποσοστό στο 6,23%.

- Οι ίδιες εταιρείες, που δεν βρήκαν ένα μπουκάλι νερό να πάνε στους εγκλωβισμένους, διεκδικούν τη νέα παραχώρηση για αρκετές δεκαετίες ακόμη..... Τα συμπεράσματα δικά σας.

ΥΓ.:  Την «Αττική Οδό» απαρτίζουν οι εταιρείες ΑΚΤΩΡ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΕΙΣ, ΑΒΑΞ και η γαλλική EGIS PROJECTS....

[---->]

Όταν γυρίσω Θα γυρίσω με τα ρούχα και τ' όνομα ενός άλλου. Κανείς δε θα με γνωρίσει.

 

Χθες έκλεισαν δέκα χρόνια από τον θάνατο του Θεόδωρου Αγγελόπουλου. Πότε πέρασαν;

Θυμάμαι κάτι αστεία για αυτόν που κυκλοφορούσαν παλιά. Όσοι μεγάλωσαν την δεκαετία του 90 θα τα θυμούνται.

Καθυστερούσε κάποιος στο ραντεβού του και οι φίλοι τον πείραζαν "ρε φίλε είσαι αργός σαν πλάνο του Αγγελόπουλου".

Συζητούσε μια παρέα να πάει σινεμά και να δει κάτι ελαφρύ και έλεγαν "παιδιά μην δούμε καμία βαριά κουλτούρα, τίποτα Αγγελόπουλο".

Περίμενες κάμποση ώρα σε μία δημόσια υπηρεσία και έλεγες "βαρέθηκα σαν να ήμουν σε ταινία του Αγγελόπουλου".

Θυμάμαι τους ΑΜΑΝ (νυν Ράδιο Αρβύλα) να κάνουν χαβαλέ όταν βραβεύτηκε με τον Χρυσό Φοίνικα. Έπαιρνε ο Κανάκης συνέντευξη και καλά από τον Αγγελόπουλο (που τον έκανε ο Καλυβάτσης). Η συνέντευξη ήταν τόσο αργή που ώσπου να απαντήσει ο Αγγελόπουλος, ο Κανάκης είχε γεράσει και είχε πεθάνει.

Παπαριά αστείο αλλά όλοι γελούσαν. Κι ας μην είχανε δει ούτε μία του ταινία. Κι εγώ γελούσα. Κι ας μου είχε αρέσει ο "Μελισσοκόμος" που τον είχα πετύχει τυχαία ένα βράδυ στην ΕΡΤ2.

Τίποτα. Ο Αγγελόπουλος είχε γίνει τρολιά της εποχής και συνώνυμο του "βαρετού", του "δυσνόητου", της "θολοκουλτούρας".

Βέβαια, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα στο να σατιρίζεις τον ελιτισμό και την δηθενιά των διανοούμενων. Στο να αποδομείς τους καλλιτέχνες που μιλάνε εσκεμμένα μία γλώσσα ακατανόητη για τους πολλούς και κατανοητή μόνο για την "παρέα" τους.

Πάντως, αυτή δεν ήταν η περίπτωση του Αγγελόπουλου.

Το "πρόβλημα" του Αγγελόπουλου ήταν ότι εκπροσωπούσε μία Ελλάδα ποιητική, στοχαστική, ευαίσθητη, την στιγμή που κυρίαρχη κουλτούρα έπρεπε να γίνει ο Πέτρος Κωστόπουλος, τα "βυζιά" του Nitro και ο Θέμος Αναστασιάδης με τα σούργελα που καλούσε σε εβδομαδιαία βάση.

Ο Αγγελόπουλος έκανε σινεμά-γέφυρα: ένωνε με εικόνες το Παρελθόν, το Παρόν και το Μέλλον του ελληνισμού. Και η ομίχλη στις ταινίες του, πανταχού παρούσα, δεν είναι καθόλου τυχαία: συμβολίζει τον πεσιμισμό του για το τι μέλλει γενέσθαι.

"Η Ελλάδα πεθαίνει. Πεθαίνουμε σα λαός. Κάναμε τον κύκλο μας. Δεν ξέρω πόσες χιλιάδες χρόνια ανάμεσα σε σπασμένες πέτρες και αγάλματα και πεθαίνουμε…" κραυγάζει με καημό ο Θανάσης Βέγγος στο "Βλέμμα του Οδυσσέα".

Βλέπεις, η Ελλάδα έμπαινε στον αστερισμό της ΠΑΣΟΚάρας και μετατρεπόταν σε ένα απέραντο μπουζουξίδικο κυρίαρχη αξία του οποίου ήταν το μότο "ό,τι φάμε ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο κώλος μας".

Ο Αγγελόπουλος, λοιπόν, για αυτήν την Ελλάδα συμβόλιζε τον μίζερο γέρο, απομεινάρι μίας άλλης εποχής, που γκρινιάζει συνέχεια αντί να "περάσει καλά όπως όλοι".

Για αυτό έπρεπε να αποδομηθεί, να γελοιοποιηθεί, να παραγκωνιστεί. Να γίνει "ακίνδυνος" ώστε να μπορέσει ο νεοέλληνας να βουτήξει στην καταναλωτική αφθονία και στον δυτικό τρόπο ζωής χωρίς τύψεις και ενοχές.

Δέκα χρόνια μετά τον θάνατο του και όσο και να ψάξεις δεν θα βρεις ούτε ένα αφιέρωμα αυτές τις μέρες στην τηλεόραση για αυτόν και το έργο που άφησε. Ούτε μία ταινία ακόμα και στα κρατικά κανάλια. Και μιλάμε για το εγχώριο σκηνοθετικό ανάλογο του Ρίτσου ή του Ελύτη.

Αλλά από Survivor και Batchelor είμαστε φουλ.

Τώρα, πολλές φορές, λέμε μεταξύ μας "ωραία ταινία για ελληνική". Αλήθεια έχουμε σκεφτεί πόσο απαξιωτικός χαρακτηρισμός είναι αυτός για το ελληνικό σινεμά;

Σαν να λέμε "καλή οδηγός για γυναίκα"

Έχουμε φτάσει στο σημείο να θεωρούμε εθνική επιτυχία άμα μία ταινία Έλληνα δημιουργού (και όχι ελληνική) φτάσει στα Όσκαρ ή άμα μία ελληνική σειρά την πάρει το Νέτφλιξ.

Και ο Αγγελόπουλος γύρναγε ταινίες στην Ελλάδα με θέματα εμπνευσμένα κυρίως από την νεοελληνική Ιστορία, τον λάτρευαν σαν θεό σε Γαλλία και Ιαπωνία, τον έλεγαν "δάσκαλο" ο Χέρτζογκ, ο Κουστουρίτσα και ο Βέντερς ενώ ο Κουροσάβα, ο Ταρκόφσκι και ο Μπέργκμαν (ίσως οι πιο μεγάλοι σκηνοθέτες του 20ου αιώνα) του έπλεκαν το εγκώμιο σε κάθε ευκαιρία.

Και ηθοποιοί τεράστιοι, όπως ο Μπρούνο Γκανς, ο Χάρβεϊ Καϊτέλ και ο Μαρτσέλο Μαστρογιάννι θεωρούσαν τιμή τους να παίξουν σε ταινία του και δεν τους πείραζε ούτε όταν ντούμπλαρε τις φωνές τους με Έλληνες ηθοποιούς.

Αυτός ήταν ο Αγγελόπουλος και άλλα τόσα επί χίλιες φορές. Εμείς, όμως κάναμε χαβαλέ με τα "αργά πλάνα" του, χασμουριόμασταν και παριστάναμε οτι δεν καταλαβαίνουμε τις ταινίες του. Ενώ στην ουσία δεν θέλαμε να καταλάβουμε.

Τώρα, η Ελλάδα έπαψε να είναι το μπουζουξίδικο που ήταν.

Τώρα, κάθε καλοκαίρι καταστρεφόμαστε ολοσχερώς από τις πυρκαγιές στην πρώτη υψηλή θερμοκρασία ενώ μία κλασική βαρυχειμωνιά μπορεί να κάνει την πιο μεγάλη εθνική οδό της χώρας να φρακάρει για οχτώ ώρες.

Τώρα, εκατό άνθρωποι την ημέρα πεθαίνουν από κορονοϊό, οι περισσότεροι εκ των οποίων δεν φτάνουν ποτέ σε ΜΕΘ.

Τώρα που φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, ίσως να είναι καλή ευκαιρία να αφήσουμε για λίγο τον χαβαλέ.

Και να αναστοχαστούμε.

Πώς τα καταφέραμε έτσι;

Πώς θα βγούμε από αυτήν την "βαρυχειμωνιά";

"Κατέγραψε με τρόπο πικρό την περιπέτεια της ψυχής του Έλληνα"

είχε πει ο Χάρυ Κλιν για τον φίλο του όταν πέθανε.

Εμείς ας κρατήσουμε κάτι πιο αισιόδοξο που είχε πει ο ίδιος ο Αγγελόπουλος σε ανύποπτο χρόνο:

"Αυτό που σήμερα λέμε αδύνατο, είναι το εφικτό του μέλλοντος"

Η περιπέτεια συνεχίζεται

 

Ομαδάρα!

 

Αφεντικά και δούλοι σκατά να γίνουμ ούλοι. Venceremos.

 

Η λύση στα προβλήματα από την κακοκαιρία είναι απλή. Θα επαναλάβουμε τα του κορονοϊού. Υποχρεωτικά αλυσίδες παντού και στο Αγρίνιο που δεν χιόνισε και το πρωί είχε ήλιο. Όποια κουφάλα δεν βάλει αλυσίδες στο αμάξι ανά την επικράτεια θα πληρώνει πρόστιμο. Όποιος δεν φορά κασκόλ μάλλινο και γούνα από αρκούδα θα απολύεται από το Δημόσιο γιατί κρυολογεί και επιβαρύνει το σύστημα υγείας στερώντας έτσι μια θέση από κάποιον συνεπή αλυσοδεμένο που τσακίστηκε ούτως ή άλλως γιατί κανείς δεν έριξε αλάτι στο δρόμο.

Αμα τα μέτρα δεν αποδώσουν και δεν συμμορφωθείτε το επόμενο στάδιο είναι κλείσιμο των πάντων όλοι σπίτια σας. Συνεργεία του κράτους θα περνούν και θα ρουφάνε με λάστιχο το πετρέλαιο όσων δεν ευθυγραμμίστηκαν και θα το μεταπουλάνε στους συνεπείς.

Η Αριστερά στη γραμμή ο λαός σώζει το λαό δια της συμμόρφωσης με τις κρατικές οδηγίες , βγαίνει στις γειτονιές φτυαρίζει και πετάει αλάτια. Συμβολικά. Οι σύντροφοι φοράνε αλυσίδες στο σώμα τους για να περάσουν το μήνυμα και καταγγέλλουν την κλιματική αλλαγή με τρόπο εμφατικό. Δεν καίνε πετρέλαιο ,δεν καίνε ξύλα , τρέχουν πάνω κάτω και ζεσταίνονται  Ο υπόλοιπος κόσμος τους κοιτάει γελάει και περνάει ευχάριστα η ώρα.

Όλοι μαζί θα περάσουμε και αυτό τον επικίνδυνο κάβο. Αφεντικά και δούλοι σκατά να γίνουμ ούλοι. Venceremos.

[----->]

Ενώ εξοπλίζει καθεστώτα που πέφτουν σαν χάρτινοι πύργοι

 

Ξέρω ότι η Ελλάδα είναι στον πάγο (στην κυριολεξία) αλλά εμείς εδώ στο Σαχέλ καιγόμαστε (μεταφορικά και κυριολεκτικά). Οχι ότι πέσαμε και από τα σύννεφα βέβαια καθώς ήταν απλά θέμα χρόνου να συμβεί. Το Σαχέλ έχει παγιδευτεί σε ένα φαύλο κύκλο βίας, τρομοκρατίας, ξένων επεμβάσεων και ντόπιων κυβερνήσεων που αποδεικνύονται πολύ "λίγες" μπροστά στα κοσμογονικά γεγονότα. Η νέα γενιά δεν είναι πλέον δεμένη στο άρμα της Γαλλίας, συνδέεται με τον   έξω κόσμο, ενημερώνεται, διεκδικεί και αμφισβητεί τους ντόπιους και τους εισαγόμενους σωτήρες. 

Βλέπει ότι τα εκατομμύρια των εξοπλισμών, οι ξένοι στρατοί, οι μεγάλες υποσχέσεις τους αφήνουν τελικά ακόμα πιο ευάλωτους από πριν. Και έτσι στο Μάλι είχαμε πέρσι το πραξικόπημα που έδιωξε την κυβέρνηση μαριονέτα και έφερε στην εξουσία έναν στρατηγό που δεν δίστασε να κάνει και δεύτερο πραξικόπημα εναντίον της κυβέρνησης που ο ίδιος όρισε. Και όσο παράλογο και αν ακούγεται αυτό, είναι πολύ λογικό στο πλαίσιο του Μάλι, μιας χώρας που οι ξένες επεμβάσεις και η τρομοκρατία δεν την αφήνουν να ανακάμψει. 

Και όσοι μιλάνε για δημοκρατία κ.λ.π. ας αφήσουν τον λαό του Μάλι να δηλώνει ότι προτιμάει τον στρατηγό περισσότερο από οποιοδήποτε άλλον. Το αποτέλεσμα ήταν αρχές του 2022 οι υπόλοιπες χώρες της Ενωσης της Δυτικής Αφρικής να κλείσουν τα σύνορα με το Μάλι σε μια προσπάθεια να επιβάλλουν εκλογές άμεσα, ίσως γιατί ένιωσαν ότι και η δική τους καρέκλα τρίζει και θα καταλήξουν σαν τον Αλφα Κοντε της Γουινέα με ξεκούμπωτο πουκάμισο και ένα όπλο να τον σημαδεύει (ότι είδαμε το καλοκαίρι όταν ένας νεαρός στρατηγός τον πέταξε από την εξουσία και ανέλαβε τα ηνία της χώρας). Τελικά το Μάλι κρατάει γερά, έστω και με κλειστά σύνορα από παντού και με τους λογαριασμούς της χώρας παγωμένους. Μόλις χτες η Μπουρκίνα έγινε η τρίτη χώρα στην περιοχή όπου έγινε πραξικόπημα, με τα τζιχάντια και τις διεθνείς στρατιωτικές δυνάμεις να παρακολουθούν τις εξελίξεις. Τι θα γίνει; αναμένουμε...η περιοχή καίγεται, και πρέπει πλέον η διεθνής κοινότητα να μάθει ότι  τα δεδομένα έχουν αλλάξει. Το φάντασμα του Καντάφι πλανάται πάνω από τα κεφάλια τους.

Χτες στη Σενεγάλη, ο πρόεδρος , το άλλο "πουλέν" της Γαλλίας, που πλέον ο λαός μισεί,  έχασε όλες τις περιφερειακές εκλογές, ακόμα και το Ντακάρ από τη συσπειρωμένη αντιπολίτευση υπό την αιγίδα ενός νέου βουλευτή και πρώην εφοριακού που ξεσκέπασε τα οικονομικά σκάνδαλα της κυβέρνησης και είχε έρθει τρίτος στις τελευταίες προεδρικές  εκλογές χωρίς να έχει στήριξη από πουθενά. Η Δυτική Αφρική αλλάζει, η Ευρώπη μιλάει για δημοκρατία, μετανάστευση, ανάπτυξη μπλα μπλα ενώ εξοπλίζει καθεστώτα που πέφτουν σαν χάρτινοι πύργοι. Και ο Πούτιν κάπου εκεί στη στέπα του, τρίβει τα χέρια του και πίνει βότκες στην υγεία των υπολοίπων...

(και ο δικός μας πρωθυπουργός παίζει με τα ραφαλ του και ετοιμάζεται να στείλει στρατό να στηρίξει τη δημοκρατία στο Σαχέλ...)

[---->]

Η ΜΟΝΙΜΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΕΚΤΑΚΤΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ ΑΝΑΤΡΕΠΕΙ ΒΑΘΙΑ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΔΙΚΑΙΟΥ

 

Τα όρια μεταξύ κοινού δικαίου και κατάστασης εξαίρεσης θολώνουν όλο και περισσότερο, σημειώνει η Stéphanie Hennette-Vauchez, καθηγήτρια Νομικής και ανησυχεί για τις συνέπειες που θα έχει μια «ομαλοποίηση» της κατάστασης έκτακτης ανάγκης.

«Ζούσαμε σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης κατά της τρομοκρατίας από το 2015 έως το 2017, στη συνέχεια σε κατάσταση υγειονομικής έκτακτης ανάγκης, με κάποιες παραλλαγές, από το 2020: συνολικά, αυτές οι περίοδοι αντιπροσωπεύουν σαράντα τέσσερις από τους εβδομήντα πέντε μήνες που έχουν περάσει από τις επιθέσεις του Νοεμβρίου του 2015. Αυτή η κατάσταση εξαίρεσης κατέληξε να γίνει ένα νέο παράδειγμα διακυβέρνησης: είναι τόσο εδραιωμένο στο πολιτικό τοπίο που οι αρχές δεν το επισημαίνουν πλέον καν.

Η τρομοκρατική κατάσταση έκτακτης ανάγκης (2015-2017) οδήγησε σε περισσότερα από 10.000 μέτρα που παραβιάζουν τις ελευθερίες - διοικητικές έρευνες, κατ' οίκο περιορισμούς, ελέγχους ταυτότητας, απαγορεύσεις διαδηλώσεων.

Η κατάσταση έκτακτης υγειονομικής ανάγκης προκάλεσε στη συνέχεια πρωτοφανή μέτρα (γενικευμένος περιορισμός κατ’ οίκο του πληθυσμού, εθνική απαγόρευση κυκλοφορίας για οκτώ μήνες, πολλαπλοί περιορισμοί στην ελευθερία να έρχονται και να φεύγουν), καθώς και έναν πολύ μεγάλο αριθμό μέτρων προσαρμογής – η κυβέρνηση έχει νομοθετήσει μέσω διαταγμάτων σε τομείς τόσο διαφορετικούς όπως η ποινική διαδικασία, το δίκαιο της συνιδιοκτησίας, το εργατικό δίκαιο, το επιχειρηματικό δίκαιο ή το δίκαιο κηδειών.

Η κατάσταση έκτακτης ανάγκης κάποτε ήταν ένας διακόπτης που ήταν είτε ενεργοποιημένος είτε απενεργοποιημένος και σήμερα έχει γίνει ένας ροοστάτης που απλώς δείχνει ότι βρισκόμαστε λίγο πολύ σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Ο ευτελισμός αυτού του εξαιρετικού καθεστώτος μειώνει τα όρια μεταξύ κατηγοριών τόσο θεμελιωδών όσο η δημοκρατία και ο αυταρχισμός.»

https://www.lemonde 

[----->]

ΧΙΛΗ.ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΚΙΝΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΝΕΟΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ.

 

Ο Sergio Grez, Διδάκτωρ Ιστορίας της Ανώτατης Σχολής Κοινωνικών Επιστημών του Παρισιού, ακαδημαϊκός του Πανεπιστημίου της Χιλής, εξετάζει τον θρίαμβο του Γκαμπριέλ Μπόριτς και αναλύει τις πιθανές συνέπειες που θα έχει στο λαϊκό κίνημα η είσοδος στο Προεδρικό μέγαρο του νέου Προέδρου του αριστερού συνασπισμού «Apruebo Dignidad» (Εγκρίνω την Αξιοπρέπεια).

Ερώτηση.: Σε ποια κατάσταση βρίσκεται το λαϊκό κίνημα μετά τον θρίαμβο του Γκάμπριελ Μπόριτς; Πώς θα τοποθετηθούν τα κοινωνικά κινήματα στο νέο σενάριο που θα έχουμε από τα μέσα Μαρτίου;

Απάντηση.: Το υψηλό ποσοστό που συγκέντρωσε ο Γκάμπριελ Μπόριτς στο ψηφοδέλτιο της 19ης Δεκεμβρίου -55,87% των ψήφων- και το άλμα του ποσοστού συμμετοχής στις εκλογές, ιδίως των λαϊκών στρωμάτων, στο 55%, δείχνει ότι η εκλογή του Μπόριτς στην Προεδρία της Δημοκρατίας δημιούργησε ελπίδες για αλλαγή σε σημαντικό μέρος του πληθυσμού. Αν και ανάμεσα στους ψηφοφόρους του υπάρχει ένα σημαντικό ποσοστό αριστερών που το έχουν κάνει – με βαριά καρδιά - θεωρώντας το «μικρότερο κακό» μπροστά στον κίνδυνο που αντιπροσωπεύει ο Καστ, ωστόσο είναι αλήθεια ότι ο νεοεκλεγμένος πρόεδρος ενσαρκώνει, μέχρι τώρα, μια επιθυμία για αλλαγή στην προοπτική υπέρβασης του νεοφιλελεύθερου μοντέλου. Αυτό φάνηκε κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας όχι μόνο σε ατομική βάση, αλλά και σε πολυάριθμες δηλώσεις υποστήριξης των κοινωνικών οργανώσεων.

Αυτό υποδηλώνει ότι για κάποιο χρονικό διάστημα τα τμήματα αυτά του πληθυσμού θα κρατήσουν μια στάση αναμονής, αν και προς το παρόν δεν μπορούμε να γνωρίζουμε αν αυτό θα οδηγήσει σε αναστολή των κινητοποιήσεών τους ή αν, αντίθετα, θα τις ενθαρρύνει ως μορφή πίεσης απέναντι στη νέα κυβέρνηση για γλήγορη και πλήρη υλοποίηση των προεκλογικών της  υποσχέσεων. Η διαδικασία που ξεκίνησε με αφορμή τη Συνταγματική Συνέλευση μπορεί να έχει παρόμοια αποτελέσματα, γεγονός που έχει επίσης γεννήσει ελπίδες σε ένα σημαντικό κομμάτι της χώρας.

Ένας σημαντικός παράγοντας με αυτή την έννοια θα είναι η στάση που θα κρατήσουν ορισμένοι πολιτικοί παράγοντες - όπως το Κομμουνιστικό Κόμμα - που επηρεάζουν ορισμένες κοινωνικές οργανώσεις, ιδιαίτερα τα συνδικάτα. Όπως γνωρίζουμε, κάθε φορά που το κόμμα αυτό είχε πλήρη συμμετοχή (και υπουργούς) σε μια κυβέρνηση, ταλαντευόταν μεταξύ περιορισμού και μετρημένης ενθάρρυνσης των λαϊκών κοινωνικών αγώνων, σύμφωνα με τα σκαμπανεβάσματα των πολιτικών αντιπαραθέσεων και πιο συγκεκριμένα, σύμφωνα με τις αντιφάσεις εντός του κυβερνώντος συνασπισμού. Αυτό συνέβαινε κατά τη διάρκεια των κυβερνήσεων Γκαμπριέλ Γκονσάλες , της κυβέρνησης Αλιέντε και της κυβέρνησης Μιτσέλ Μπατσελέ. Κάτι ανάλογο είναι πιθανό να συμβεί και τώρα.

Ωστόσο, θα πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι οι πολιτικοί παράγοντες των κομμάτων δεν είναι σε θέση να ελέγξουν, πολλές φορές δεν είναι καν σε θέση να επηρεάσουν μεγάλα τμήματα του λαού. Αυτό είναι ιδιαίτερα εμφανές μεταξύ όσων υποφέρουν περισσότερο από τις συνέπειες του νεοφιλελεύθερου μοντέλου: επισφαλείς και άτυποι εργαζόμενοι, αυτοαπασχολούμενοι εργαζόμενοι, λαϊκά στρώματα σε ακραία φτώχεια, την εθνότητα Μαπούτσε που κατοικούν στην περιοχή Wallmapu στη Νότια Χιλή και την Αργεντινή, μετανάστες, και άλλους.

Δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι τα στοιχεία περιορισμού που θα θέσει σε εφαρμογή η νέα κυβέρνηση θα μπορέσουν να σταματήσουν ή να ακυρώσουν οριστικά τις κινητοποιήσεις αυτών των τομέων, κινητοποιήσεις που μπορούν να πάρουν ριζοσπαστικές και εξωθεσμικές μορφές. Ορισμένες κοινότητες και οργανώσεις Μαπούτσε «σε αντίσταση» έχουν ήδη ανακοινώσει ότι δεν θα υπάρξει «εκεχειρία» με την κυβέρνηση Μπόριτς. Και αυτό μας επιτρέπει να προβλέψουμε την διάρκεια  ενός εμπόλεμου κλίματος στην προγονική επικράτεια αυτού του λαού, που ευφημιστικά αναφέρεται ως «νότια μακροζώνη», από τους οπαδούς του εθνικού κράτους.

Ένας άλλος παράγοντας που μπορεί μεσοπρόθεσμα να δώσει ώθηση στην οργάνωση του λαού -ακόμα κι αν είναι περισσότερο εντός συγκεκριμένων ορίων και ελεγχόμενη- είναι η υποσχεμένη μεταρρύθμιση που θα επιτρέπει απεργίες και διαπραγματεύσεις σε παραγωγικούς τομείς. Αυτοί και άλλοι παράγοντες -που μπορεί να κινούνται προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση- υποδηλώνουν την ύπαρξη ενός πολύπλοκου και απρόβλεπτου σεναρίου, ιδίως στο πλαίσιο της διαιώνισης σοβαρών κοινωνικών προβλημάτων. Όπως συμβαίνει συχνά, η πολιτική δράση των πρωταγωνιστών του εθνικού δράματος θα είναι ο καθοριστικός παράγοντας ώστε η πλάστιγγα να γείρει είτε προς την πλευρά της ενίσχυσης και της αυτονομίας του κινήματος ή υπέρ του κατακερματισμού και της ακύρωσης των κοινωνικών κινημάτων στο όνομα της κυβερνησιμότητας.

Στο δίλημμα να υποστηρίξουμε τον Μπόριτς και να «μην του δημιουργήσουμε προβλήματα», τα κινήματα θα μάθουν ότι το πρόβλημα δεν είναι πώς ο κόσμος θα στηρίξει τον Μπόριτς, αλλά πώς ο Μπόριτς θα στηρίξει τους αγώνες του λαού και θα ικανοποιήσει τα αιτήματά του.

Πιστεύω ότι, σε λίγους μήνες, όταν η «περίοδος χάριτος» που συνοδεύει συχνά τους κυβερνώντες που αρχίζουν τη θητεία τους τελειώσει,τότε, οι κοινωνικοί αγώνες θα ξαναβρούν τη συνήθη πορεία τους και αναπόφευκτα θα αναδυθούν οι αξεπέραστες αντιφάσεις. Δεν είναι δυνατόν να προβλέψουμε τη μορφή και την προοπτική που θα πάρουν αυτοί οι αγώνες, καθώς δεν γνωρίζουμε ακόμη ποια θα είναι η ικανότητά τους να ελίσσονται ή σε ποιο βαθμό η κυβέρνηση Μπόριτς (που δεν θα είναι μόνο του αριστερού συνασπισμού Apruebo Dignidad) θα χρησιμοποιήσει την καταστολή για να συγκρατήσει τα κοινωνικά αιτήματα. Για το λόγο αυτό, αν το λαϊκό κίνημα θέλει να δυναμώσει, θα πρέπει -όπως θα έπρεπε πάντα να κάνει- να διατηρήσει την αυτονομία του και να δυναμώσει σε όλα τα επίπεδα. Οι δύσκολες στιγμές που έρχονται το απαιτούν.

Ερώτηση.: Πώς χαρακτηρίζετε την πολιτική και κοινωνική συγκυρία που βιώνει η χώρα μετά τη λαϊκή εξέγερση της 18ης Οκτωβρίου; Πιστεύετε ότι αυτή η διαδικασία θα συνεχιστεί ακόμη και μετά το δημοψήφισμα που θα πρέπει να γίνει το δεύτερο εξάμηνο του 2022;

Απάντηση: Από τον Οκτώβριο του 2019 έχουν γίνει πολλά. Μετά την «κοινωνική έκρηξη», η κοινοβουλευτική κάστα αντέδρασε, προσθέτοντας στην ανελέητη κρατική καταστολή, τον πολιτικό ελιγμό που αποκρυσταλλώθηκε στη «Συμφωνία για την Κοινωνική Ειρήνη και νέο Σύνταγμα» της 15ης Νοεμβρίου, με στόχο να εκτραπεί η δύναμη της λαϊκής εξέγερσης προς μια ακίνδυνη κατεύθυνση, αυτή μιας  συνταγματικής διαδικασίας κανονισμένη από το Κοινοβούλιο, αποφεύγοντας μια ελεύθερη και κυρίαρχη Συντακτική Συνέλευση που θα έβαζε σε κίνδυνο τα μεγάλα συμφέροντα που συνδέονται με τη διατήρηση του σημερινού μοντέλου.

Μια πρώτη φάση της εξέγερσης κράτησε μέχρι εκείνη τη στιγμή.Σε γενικές γραμμές, θα πρέπει να σημειωθεί ότι η προαναφερθείσα Συμφωνία έδωσε τα αποτελέσματα που περίμεναν οι υποστηρικτές της, αφού πέτυχε να απενεργοποιήσει πολλά από τα άτομα που πίστευαν ότι η συνταγματική διαδικασία που τους προσφέρθηκε θα ανταποκρινόταν στις φιλοδοξίες τους, αλλά αυτό δεν έφτανε για την επιστροφή στην «κανονικότητα» που ποθούσε η κυβέρνηση, η πολιτική κάστα και η συντηρητική κοινή γνώμη.

Ωστόσο, παρά τη συμφωνία και τις καλοκαιρινές διακοπές, οι διαμαρτυρίες και οι κινητοποιήσεις συνεχίστηκαν όλο το καλοκαίρι του 2020, και κορυφώθηκαν στις 8 Μαρτίου με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας. Με το που ξεκίνησε, όμως, η πανδημία του Covid-19 στη Χιλή, αυτό βοήθησε την κυβέρνηση να επιβάλει μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης η οποία συνοδευόταν από καραντίνες, απαγόρευση της κυκλοφορίας σε όλη την επικράτεια και άλλα μέτρα που συνέβαλαν στην αποστράτευση του κόσμου. Ετσι, στα μέσα Μαρτίου,η προαναφερθείσα φάση που είχε ξεκινήσει τέσσερις μήνες νωρίτερα, τελείωσε.

Παρόλα αυτά, το φθινόπωρο και τον χειμώνα εκείνης της χρονιάς, θύλακες διαμαρτυρίας υπήρχαν σε ορισμένες γειτονιές και περιοχές διαφόρων πόλεων, κυρίως ως αντίδραση των λαϊκών τάξεων στην επιδείνωση της οικονομικής κρίσης, στην αύξηση της ανεργίας και της φτώχειας, σε συνθήκες ανεπαρκούς βοήθειας από το κράτος στις κοινωνικές ομάδες που χτυπήθηκαν περισσότερο από αυτή τη νέα κατάσταση. Στις αρχές της άνοιξης, όταν η πανδημία φάνηκε να υποχωρεί κάπως και με το δημοψήφισμα  της 25ης Οκτωβρίου να πλησιάζει, οι κοινωνικές κινητοποιήσεις ανέκαμψαν κάπως, λόγω της επικείμενης διαβούλευσης.

Ταυτόχρονα, η 25η Οκτωβρίου ήταν μια έκρηξη λαϊκής χαράς για τη συντριπτική νίκη των επιλογών Εγκρίνω (την σύνταξη ενός νέου Συντάγματος) και Ναι στη Συντακτική Συνέλευση, στο ερώτημα «Ποιο όργανο θα πρέπει να συντάξει το νέο Σύνταγμα» (τις λιγότερο περιοριστικές από τις δύο), ένα σημαντικό βήμα στον δρόμο της θεσμοθέτησης της σύγκρουσης και της συνταγματικής διαδικασίας. , όπως προέβλεπε η Συμφωνία της 15ης Νοεμβρίου.

Οι προσπάθειες, οι ενέργειες και τα αποθέματα δυνάμεων πολλών ακτιβιστών, συνελεύσεων, συμβουλίων και κοινωνικών οργανώσεων, που επαναδραστηριοποιήθηκαν χάρη στις νέες συνθήκες, επικεντρώθηκαν κυρίως στην εκστρατεία για την εκλογή αντιπροσώπων στη Συντακτική Συνέλευση. Με τον χρόνο που έχει μεσολαβήσει από τότε, μπορούμε να πούμε ότι εκείνη τη χρονιά, από τα μέσα Μαρτίου, μετά τη Συμφωνία της 15ης Νοεμβρίου, η λαϊκή εξέγερση έσβησε λόγω της πανδημίας, του δικού της κατακερματισμού και τα πολιτικά  περιοριστικά μέτρα ενώ από την άλλη προχωρούσε μια εκ των άνω καθορισμένη και ελεγχόμενη συνταγματική διαδικασία από τις δυνάμεις του καθεστώτος.

Ερώτηση.: Πώς θα περιγράφατε την τρέχουσα κατάσταση στο εσωτερικό του λαϊκού κινήματος;

Απάντηση.: Σε όσα ανέφερα στην πρώτη μου απάντηση, θα πρέπει να προστεθεί ότι η παρούσα περίοδος θα μπορούσε να θεωρηθεί ως μια φάση μετά την εξέγερση, με όλες τις ασάφειες και τις αβεβαιότητες που συνεπάγεται ένας ορισμός αυτού του τύπου. Μετά την εξέγερση, γιατί παρόλο που η εξέγερση έχει τελειώσει εδώ και καιρό, πολλά από τα υποκειμενικά της στοιχεία - ο Οκτωβρισμός - συνεχίζουν να υπάρχουν στη φαντασία, τις επιθυμίες και τις μορφές πολιτικής έκφρασης σημαντικών τμημάτων του πληθυσμού.

Αν και υπάρχουν διαμαρτυρίες και κινητοποιήσεις για συγκεκριμένα θέματα - απελευθέρωση των κρατούμενων της εξέγερσης, διάφορα οικονομικά και κοινωνικά αιτήματα - αυτά δεν αποτελούν μέρος μιας λαϊκής εξέγερσης. Βέβαια, η κατάσταση σήμερα, όσον αφορά τις κοινωνικές κινητοποιήσεις μοιάζει περισσότερο με αυτή πριν τον Οκτώβρη του 2019 παρά με αυτή από τον Οκτώβρη μέχρι τον Μάρτιο του 2020.

Στους προαναφερθέντες παράγοντες θα πρέπει να προστεθούν οι πολυάριθμες εκλογές τον τελευταίο χρόνο (για περιφερειάρχες, δημοτικές εκλογές, πρωτοβάθμιες, βουλευτικές, για τα περιφερειακά συμβούλια και προεδρικές εκλογές) που συνέβαλαν στην «κανονικοποίηση» και θεσμοθέτηση των συγκρούσεων. Υπό αυτή την έννοια, παρά τη δραματική κατάσταση, οι προεδρικές εκλογές του 2021 δεν είχαν στοιχεία που αλλοιώνουν πολύ αυτόν τον χαρακτηρισμό, επειδή η λαϊκή εξέγερση δεν μπόρεσε να εκφράσει τη δική της εναλλακτική, που θα της επέτρεπε να είναι αυτόνομα παρούσα σε αυτές τις εκλογές.

Σε επίπεδο απάντησης στους κρατικούς θεσμούς, το μόνο αξιοσημείωτο γεγονός που πιστώνεται στον Οκτωβρισμό, ήταν το σημαντικό αποτέλεσμα της Φαμπιόλα Καμπιλάι στη Γερουσία του Σαντιάγο. Αν και δεν είναι δυνατόν να προβλεφθεί η πορεία των λαϊκών κινητοποιήσεων, ωστόσο, είναι βέβαιο, ότι αυτές που έρχονται δεν μπορούν να θεωρηθούν ως μέρος της εξέγερσης του Οκτώβρη, αλλά μάλλον ως μέρος ενός νέου πλαισίου που, πιστεύω, θα συνεχιστεί και μετά το δημοψήφισμα της συνταγματικής διαδικασίας που ελέγχουν οι πολιτικές δυνάμεις της Συμφωνίας Κοινωνικής Ειρήνης και του νέου Συντάγματος.

Ερώτηση.: Ποια τα πλεονεκτήματα και ποια τα μειονεκτήματα της έλλειψης τυπικών δομών και ηγεσίας στη λαϊκή εξέγερση;

Απάντηση.: Είναι προφανές ότι στην αρχή - μεταξύ 18 Οκτωβρίου και τις πρώτες μέρες του Νοεμβρίου του 2019 - η έλλειψη τυπικών  δομών και εθνικών ηγετών ήταν ένας παράγοντας που δεν επέτρεψε στο κράτος να αφοπλίσει το κίνημα, καθώς καμία κατασταλτική επέμβαση δεν κατάφερε να διαλύσει τις πολυάριθμες και διάσπαρτες εστίες εξέγερσης. Δεν υπήρχε κάποιο «γενικό επιτελείο» ο αφανισμός του οποίου θα μπορούσε να σταματήσει τις κινητοποιήσεις.

Ωστόσο, μετά από δύο ή τρεις εβδομάδες, οι αδυναμίες φάνηκαν επειδή, παρά την εφήμερη προσπάθεια δημιουργίας μιας συγκεντρωτικής ηγεσίας ή συντονισμού - Κοινωνική Ενότητα -, η εξέγερση δεν κατάφερε να κατακτήσει μια βασική πολιτική ενότητα και δεν μπόρεσε να απαντήσει στον έξυπνο ελιγμό της συμφωνίας της 15ης Νοεμβρίου. Από τότε, η έλλειψη ενός σταθερού συντονισμού μεταξύ των κύριων συνιστωσών ενός πολύ ετερογενούς και διάσπαρτου κινήματος, έγινε έντονα αισθητή.

Οσοι ισχυρίστηκαν ότι εκπροσωπούσαν πολιτικά τη λαϊκή εξέγερση ήταν διχασμένοι ως προς το τι πρέπει να κάνουν σχετικά με τη συνταγματική διαδικασία που την κανονίζει το Κοινοβούλιο. Άλλοι επέλεξαν να συμμετάσχουν, άλλοι να την μποϊκοτάρουν ή να απόσχουν. Και όσοι αποφάσισαν να συμμετάσχουν για να την ακυρώσουν, το έκαναν ασυντόνιστα, σχηματίζοντας λίστες και προτείνοντας υποψηφίους που ανταγωνιζόταν ο ένας τον άλλο.

http://elirreverente.cl/sergio-grez-el-problema-no-es... pueblo-y-dara-satisfaccion-a-sus-demandas /

 

Κλεμμένο:

 "Μεταξύ όλων των εμβολίων που έχω γνωρίσει στη ζωή μου (διφθερίτιδα, τέτανος, ιλαρά, ερυθρά, ανεμοβλογιά, ηπατίτιδα, μηνιγγίτιδα και φυματίωση), θέλω επίσης να προσθέσω γρίπη και πνευμονία, δεν έχω δει ποτέ εμβόλιο, που να με ανάγκασε να φοράω μάσκα και να διατηρώ κοινωνική απόσταση, ακόμα και όταν είσαι πλήρως εμβολιασμένος!... Δεν είχα ακούσει ποτέ για εμβόλιο που μεταδίδει τον ιό ακόμα και μετά τον εμβολιασμό!...

Δεν άκουσα ποτέ για ανταμοιβές, εκπτώσεις, κίνητρα για να εμβολιαστείς... Δεν είδα ποτέ διακρίσεις για όσους δεν το έκαναν. Αν δεν έχεις εμβολιαστεί, κανείς δεν έχει προσπαθήσει να σε κάνει να νιώσεις κακός άνθρωπος. Δεν έχω δει ποτέ εμβόλιο που να απειλεί τη σχέση οικογένειας, συναδέλφων και φίλων!... Δεν έχω δει ποτέ ένα εμβόλιο που χρησιμοποιείται για να απειλεί βιοποριστικά, εργασία ή σχολείο...

Δεν έχω δει ποτέ ένα εμβόλιο που θα επέτρεπε σε ένα 12χρονο να παρακάμψει τη γονική συναίνεση!...   Μετά από όλα τα εμβόλια που ανέφερα παραπάνω, δεν έχω δει ποτέ ένα εμβόλιο σαν αυτό, που κάνει διακρίσεις, διχάζει και κρίνει την κοινωνία όπως είναι. Και καθώς σφίγγει ο κοινωνικός ιστός...  Είναι ένα ισχυρό εμβόλιο! Όλα αυτά τα κάνει εκτός από ΑΝΟΣΟΠΟΙΗΣΗ!...  Εάν εξακολουθούμε να χρειαζόμαστε μια ενισχυτική δόση, αφού είμαστε πλήρως εμβολιασμένοι, και εξακολουθούμε να χρειάζεται να κάνουμε αρνητικό τεστ αφού είμαστε πλήρως εμβολιασμένοι, και εξακολουθεί να χρειάζεται να φοράμε μάσκα αφού έχουμε εμβολιαστεί πλήρως.......!!!!!!!!!!"                                             

Kalliopi Maria Gogοu

[----->]

Για τέτοια ελευθερία μιλάμε!

 🔴 H "χαλάρωση των περιοριστικών μέτρων" που ανακοίνωσε ο Γάλλος πρωθυπουργός Ζαν Καστέξ, δεν ήταν τίποτα άλλο από την αντικατάσταση τους με το εμβολιαστικό πάσο, που θα τεθεί σε εφαρμογή στις 24 Ιανουαρίου και θα λήγει στο τρίμηνο ή τετράμηνο, αν δεν γίνεται η επαναληπτική δόση!

🔴 Hδη ο Αλμπερτ Μπουρλά, ανακοίνωσε στη γαλλική τηλεόραση πως τον Μάρτιο, θα είναι έτοιμο το εμβόλιο για την Ομικρον (ξεκίνησαν να το κατασκευάζουν τον Δεκέμβριο), όπως κι ένας συνδυασμός εμβολίου mRNA γρίπης και κορονοϊού (το επόμενο κύμα;). Είπε επίσης πως "πλέον με την τεχνολογία mRNA που μόλις την αγγίξαμε, μόλις ξύσαμε την επιφάνεια της! η Pfizer έχει τη δυνατότητα να κατασκευάζει εμβόλια σε διάστημα ενός έως τρείς μήνες"!

Αλήθεια που θα τα δοκιμάζουν; 

🔴 Κατά τα άλλα, Μακρόν και Καστέξ, έχουν τους Γάλλους  “σήκω-σήκω, κάτσε-κάτσε”, στην κυριολεξία.

Η περίφημη “χαλάρωση” επιτρέπει τώρα στους πολίτες να στέκονται όρθιοι! στα μπαρ, να μη φορούν μάσκα σε εξωτερικό χώρους, ενώ μπορούν να ξαναπηγαίνουν στις ντισκοτέκ…με το εμβολιαστικό πάσο βέβαια, με το οποίο θα πρέπει να μάθουν να ζουν, καθώς θα ενεργοποιείται και θα απενεργοποιείται ανάλογα με τις δόσεις, τις διαθέσεις και τις αποφάσεις των Κυρίων Ημών! Αντιρρήσεις, ενστάσεις, προβληματισμοί, ερωτήματα… τέλος!

Για τέτοια ελευθερία μιλάμε!

🔴 Θα κοροϊδευόμαστε, αν όλο αυτό δεν έπαιρνε επικίνδυνες διαστάσεις για τις ατομικές ελευθερίες και το μέλλον των παιδιών όλου του κόσμου.

Ποτέ άλλοτε στην ιστορία της ανθρωπότητας και πάνω απ' όλα της επιστήμης εις το όνομα της οποίας ασελγούν σήμερα, κανένα πάσο ή καμία άλλη επινόηση δεν διασυνδέθηκε με την αντιμετώπιση ενός ιατρικού θέματος όπως είναι η ίαση μιας ασθένειας ή η εξάλειψη μιας πανδημίας! 

🔴 Σχετικά με το ελευθεροκτόνο εμβολιαστικό πάσο, σήμερα Παρασκευή το Συνταγματικό Συμβούλιο της χώρας, αναμένεται να αποφασίσει.

Οσοι γνωρίζουν, θεωρούν σίγουρο πως το συμβούλιο θα το επικυρώσει, καθώς επικεφαλής είναι ο σοσιαλιστής Λοράν Φαμπιούς (σκάνδαλο με το μολυσμένο αίμα), που οι γιοί του έχουν σοβαρά μπλεξίματα με τη δικαιοσύνη. Ο Μακρόν τον έχει του "χεριού του"!

🔴 Επί της ουσίας, αυτό που συμβαίνει στην Ευρώπη αλλά και παγκοσμίως, είναι συγκάλυψη της υποχρέωσης  με το ζόρι ιατρικής πράξης και συγκεκριμένα του υποχρεωτικού εμβολιασμού, για να μην αναληφθούν ευθύνες από κυβερνήσεις και φαρμακοβιομηχανίες, στην περίπτωση που αυτές προκύψουν. Επιπροσθέτως, το ζήτημα του εμβολιασμού είναι ο δούρειος ίππος για να τεθεί σε εφαρμογή ένα παγκόσμιο σύστημα διαρκούς ελέγχου, επιτήρησης, συμμόρφωσης και καταπίεσης των πολιτών, που όμοιο του έχουμε δει μόνο σε Λαϊκές Δημοκρατίες όπως είναι η Κίνα, που κατά τ άλλα τη δείχνουν με το δάχτυλο οι δικοί μας "Δημοκράτες"! Για τέτοια διαστροφή μιλάμε!

🔴 Με τους λομπίστες στις Βρυξέλλες να είναι σχεδόν περισσότεροι από τους ευρωβουλευτές και πολιτικούς πολύ κατώτερους από το αξίωμα που κατέχουν, μην περιμένετε να επικρατήσει η λογική και οποιαδήποτε πράξη προς το συλλογικό καλό και συμφέρον. Δυστυχώς αυτά μας τελείωσαν. Αντικαταστάθηκαν από την απληστία, το άλογο και το ατομικό συμφέρον !

[----->]