Ακόμα ένα κραυγαλέο παράδειγμα της οικολογικής καταστροφής που επιτελείται στο όνομα της 'πράσινης ανάπτυξης'! Ταύτοχρονα τρέχει διαβούλευση για λίγο παραπέρα στον Ελικώνα, για έργο που αφορά 7 ανεμογεννήτριες το οποίο "περικυκλώνει" την Αρβανίτσα, με την κοντινότερη ανεμογεννήτρια να απέχει μόλις 700 μέτρα από αυτήν και μόλις 1.5 χιλιομετρο από τον οικισμό της Αγίας Άννας όπου οι κάτοικοι έχουν αντισταθεί σθεναρά ενάντια στην αιολική λαίλαπα τα τελευταία χρόνια . https://eprm.ypen.gr/src/App/w2/10423
Οικολογικό έγκλημα στο σύμπλεγμα του Ελικώνα και συγκεκριμένα στον όγκο του Ζαγαρά. Παρακαλώ διαβάστε το κείμενο,
Η ιστορία ξεκινά ως εξής. Με την παρέα θέλαμε να πάμε στα Άγραφα και συγκεκριμένα να ανέβουμε την Σβονη. Όμως με την πρόβλεψη για βροχές το Σαββατοκύριακο ( αν και βγήκαν εντελώς λάθος), έπεσε η ιδέα να περπατήσουμε αυθημερόν ( Σάββατο 19/10 )τον ορεινό όγκο του Ζαγαρά που ανήκει στο σύμπλεγμα του Ελικώνα και να κάνουμε μια ωραία κυκλική διαδρομή που θα περιλάμβανε Ο22, αρχαίο μονοπάτι, αρχαία πηγή, κορυφογραμμή, κόψη , δάσος, με λίγα λόγια ότι θέλει ένας πεζοπόρος για να γεμίσουν οι " μπαταρίες".
Έτσι, με αφετηρία το χωριό Ευαγγελίστρια, αρχίσαμε να ανεβαίνουμε το αρχαίο μονοπάτι , μέρος του Ο22, το οποίο μας έβγαλε στην πηγή της Ιπποκρήνης. Από εκεί στόχος μας ήταν να κάνουμε την κορυφογραμμή της Μοτσάρας, μια ωραία κόψη χωρίς ιδιαίτερες δυσκολίες και να κατέβουμε από μια ρεματιά μέχρι να βρούμε ξανά το Ο22 και να κλείσουμε την κυκλική διαδρομή.
Καιρός, δροσερός ως κρύος, συνθήκες τέλειες για μια μέτριας δυσκολίας πεζοπορία 16 χιλιομέτρων.
Έλα όμως που κάποιοι ήθελαν να μας χαλάσουν τα σχέδια...
Με το που αρχίζουμε να πατάμε την κορυφογραμμή, αρχίσαμε να ακούμε τρυπανια. Δεν περπατήσαμε και πολύ για να δούμε έναν ανεμολογικό ιστό και στο βάθος ένα σκαπτικό να εργάζεται και να ισοπεδώνει ένα κομμάτι της κόψης. Θέαμα απόκοσμο, μέσα στην ομίχλη, το μηχανικό τέρας να κατεδαφίζει την βραχώδη κορυφή ώστε να δημιουργήσει πλάτωμα για την βάση. Με αηδία προσπεράσαμε και συνεχίσαμε αλλά όχι για πολύ, πιο κάτω ακούγονταν και άλλα μηχανήματα. Λόγοι ασφαλείας, μιας και η ομίχλη δεν έκανε ορατή την παρουσία μας, αποφασίσαμε να κατέβουμε στον πρόσφατα ανοιγμένο χωματόδρομο ακριβώς κάτω από την κόψη και να περπατήσουμε μέχρι να βρούμε το μονοπάτι καθόδου.
Στην πορεία πραγματικά απογοητεύτηκα από το μέγεθος της καταστροφής, Όχι μόνο ο δρόμος ξερίζωσε 100αδες έλατα ύψους 20 μέτρων, όχι μόνο ξεριζώθηκαν μικρά έλατα αλλά και όλα τα φερτά υλικά έπεσαν στα πρανή και καταπλάκωσαν και άλλα έλατα... Στην διαδρομή άλλες 2 μπουλντόζες δούλευαν στην κορυφογραμμή για να δημιουργήσουν πλατώματα για βάσεις. Σε όλη την διάρκεια της πορείας στον χωματόδρομο δεν μιλάγαμε....οι εικόνες δεν σήκωναν κουβέντα. Σε κάποιο σημείο αρχίσαμε να κατεβαίνουμε για να βρούμε το Ο22 και να τελειώσουμε την πεζοπορία. Στο βάθος του όγκου, φαίνονταν και άλλες διανοίξεις δρόμων που με σιγουριά μπορώ να πω ότι έκοβαν το Ο22 στην μέση.
Τελειώσαμε την πεζοπορία ξέροντας ένα πράγμα, ο Ζαγαράς πέθανε, η κορυφή Μοτσάρα δεν θα υπάρχει πλέον.
Συνορειβάτες και συνορειβάτισες δεν θα μείνει τίποτα όρθιο, στο όνομα της πράσινης μετάβασης, το πράσινο θα χαθεί, το μέταλλο θα φυτρώσει παντού.. καληνύχτα μας..
