Η βίαιη σίτιση γίνεται μέσω ενός σωλήνα πού εισάγεται , από τον Ρινοφάρυγγα στο στομάχι..
Θα έλεγε κανείς ,ότι είναι ένα βασανιστήριο για
κάθε έναν πού το υφίσταται .
Δεν είναι απλά ένας ορός πού μπαίνει στο χέρι .
Πολύ συχνά φυλακισμένοι πού διεκδικούν τα αιτήματα τους, καταφεύγουν στην απεργία πείνας γιατί δεν
αντέχουν σε σκληρές συνθήκες κράτησης και απομόνωσης.
Σύμφωνα με τον κώδικα Ιατρικής Δεοντολογίας
Το δικαίωμα στη ζωή είναι κορυφαίο ατομικό δικαίωμα και
κανένας δεν μπορεί να αντιτίθεται στη
βούληση του ασθενούς.
Αν η πολιτεία έχει ένα πρόβλημα με την απεργία πείνας
κρατουμένων ,δεν μπορεί να το λύσει μέσω Ιατρικών πράξεων ή να υποχρεώσει
Γιατρούς να τούς σιτίσει βιαίως .
Οι γιατροί δεν παρεμβαίνουν κατασταλτικά και κυρίως με βία ,σε
ανθρώπους που αρνούνται τις ιατρικές υπηρεσίες!
Αλλωστε, σύμφωνα με τη σχετική διακήρυξη των Παγκόσμιων
Ιατρικών Συνεδρίων (Μάλτα 1991, και αναθεωρήσεις Ισπανία 1992 και Ν. Αφρική
2006 WMV), σαφέστατα η βίαια αναγκαστική σίτιση θεωρείται αδικαιολόγητη και
αντιδεοντολογική.
