Η ΝΑΤΟ-Ισραηλινή κλίκα που ζητωκραυγάζει την πτώση της Δαμασκού θα πάρει περισσότερα από όσα παζάρευαν. Αγώνες εξουσίας και εσωτερικές διαμάχες μεταξύ των εξτρεμιστικών πολιτοφυλακών και της κοινωνίας των πολιτών, καθεμία από τις οποίες υποστηρίζεται από διαφορετικούς περιφερειακούς και ξένους παράγοντες που θέλουν ένα κομμάτι από την πίτα.
https://thecradle.co/articles/syrias-post-mortem-terror-occupation-and-palestine
Του Pepe Escobar
Ο σύντομος τίτλος που χαρακτηρίζει το απότομο, γρήγορο τέλος της Συρίας όπως την ξέραμε: Το Μεγάλο Ισραήλ συναντά τον νέο- Οθωμανισμό. Ο υπότιτλος; Αμοιβαίο όφελος για τη Δύση και θανατηφόρο χτύπημα κατά του Άξονα της Αντίστασης.
Αλλά για να παραθέσω ένα απόσπασμα από την ακόμα διαδεδομένη αμερικανική ποπ κουλτούρα, ίσως οι κουκουβάγιες να μην είναι αυτό που φαίνονται.
Ας ξεκινήσουμε με την παράδοση του πρώην προέδρου της Συρίας Μπασάρ αλ Άσαντ. Διπλωμάτες του Κατάρ, ανεπίσημα, υποστηρίζουν ότι ο Άσαντ προσπάθησε να διαπραγματευτεί μια μεταβίβαση της εξουσίας με την ένοπλη αντιπολίτευση που είχε εξαπολύσει μια μεγάλη στρατιωτική επίθεση τις προηγούμενες ημέρες, ξεκινώντας από το Χαλέπι, και στη συνέχεια κατευθύνθηκε γρήγορα προς νότο, προς τη Χάμα, τη Χομς, με στόχο τη Δαμασκό. Αυτό συζητήθηκε λεπτομερώς μεταξύ της Ρωσίας, του Ιράν και της Τουρκίας πίσω από κλειστές πόρτες στη Ντόχα το περασμένο Σαββατοκύριακο, κατά τη διάρκεια της τελευταίας πνοής της θνησιγενούς «διαδικασίας της Αστάνα» για την αποστρατιωτικοποίηση της Συρίας.
Η διαπραγμάτευση για τη μεταβίβαση της εξουσίας απέτυχε. Ως εκ τούτου, στον Άσαντ προσφέρθηκε άσυλο από τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντίμιρ Πούτιν στη Μόσχα. Αυτό εξηγεί γιατί τόσο το Ιράν όσο και η Ρωσία άλλαξαν αμέσως την ορολογία, ενώ βρίσκονταν ακόμη στη Ντόχα, και άρχισαν να αναφέρονται στη «νόμιμη αντιπολίτευση», σε μια προσπάθεια να διακρίνουν τους μη στρατιωτικούς μεταρρυθμιστές από τους ένοπλους εξτρεμιστές που κόβουν σε κομμάτια το κράτος.
Ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ -η γλώσσα του σώματός του λέει τα πάντα για την οργή του- είπε κυριολεκτικά: «Ο Άσαντ πρέπει να διαπραγματευτεί με τη νόμιμη αντιπολίτευση, η οποία βρίσκεται στον κατάλογο του ΟΗΕ».
Πολύ σημαντικό: Ο Λαβρόφ δεν εννοούσε την Hayat Tahrir al-Sham (HTS), τον σαλαφιστικό-τζιχαντιστικό ή Rent-a-Jihadi όχλο που χρηματοδοτείται από την τουρκική Εθνική Οργάνωση Πληροφοριών (MIT) με όπλα που χρηματοδοτούνται από το Κατάρ και υποστηρίζονται πλήρως από το ΝΑΤΟ και το Τελ Αβίβ.
Αυτό που συνέβη μετά την κηδεία στη Ντόχα ήταν αρκετά σκοτεινό, υποδηλώνοντας ένα τηλεκατευθυνόμενο πραξικόπημα των δυτικών μυστικών υπηρεσιών, που εξελίχθηκε αστραπιαία, με αναφορές για προδοσίες στο εσωτερικό της χώρας.
Η αρχική ιδέα της Αστάνα ήταν να κρατήσει τη Δαμασκό ασφαλή και να έχει η Άγκυρα τη διαχείριση της HTS. Ωστόσο, ο Άσαντ είχε ήδη διαπράξει ένα σοβαρό στρατηγικό σφάλμα, πιστεύοντας στις υποσχέσεις του ΝΑΤΟ, που μεταδόθηκαν μέσω των νεοαποκτηθέντων φίλων του Αράβων ηγετών στα ΗΑΕ και τη Σαουδική Αραβία.
Προς έκπληξή του, σύμφωνα με Σύρους και περιφερειακούς αξιωματούχους, ο Άσαντ συνειδητοποίησε τελικά πόσο εύθραυστη ήταν η δική του θέση, έχοντας απορρίψει τη στρατιωτική βοήθεια από τους σταθερούς περιφερειακούς συμμάχους του, το Ιράν και τη Χεζμπολάχ, πιστεύοντας ότι οι νέοι Άραβες σύμμαχοι του θα μπορούσαν να τον κρατήσουν ασφαλή.
Ο Συριακός Αραβικός Στρατός (SAA) είχε διαλυθεί μετά από 13 χρόνια πολέμου και ανελέητων αμερικανικών κυρώσεων. Η διοικητική μέριμνα ήταν έρμαιο μιας αξιοθρήνητης διαφθοράς. Η σήψη ήταν συστημική. Αλλά το σημαντικότερο είναι ότι, ενώ πολλοί ήταν έτοιμοι να πολεμήσουν για άλλη μια φορά τις τρομοκρατικές ομάδες που υποστηρίζονται από το εξωτερικό, οι γνώστες λένε ότι ο Άσαντ δεν ανέπτυξε ποτέ πλήρως τον στρατό του για να αντεπιτεθεί στην επίθεση.
Η Τεχεράνη και η Μόσχα δοκίμασαν τα πάντα - μέχρι την τελευταία στιγμή. Στην πραγματικότητα, ο Άσαντ βρισκόταν ήδη σε δυσχερή θέση από την επίσκεψή του στη Μόσχα στις 29 Νοεμβρίου, η οποία δεν απέφερε κανένα απτό αποτέλεσμα. Έτσι, το κατεστημένο της Δαμασκού θεώρησε την επιμονή της Ρωσίας να εγκαταλείψει ο Άσαντ τις προηγούμενες κόκκινες γραμμές του σχετικά με τη διαπραγμάτευση μιας πολιτικής διευθέτησης ως ένα de facto σήμα που έδειχνε το τέλος.
ΤΟΥΡΚΙΑ: «ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ».
Εκτός του ότι δεν έκανε τίποτα για να αποτρέψει την αυξανόμενη ατροφία και κατάρρευση του στρατού της Συρίας , ο Άσαντ δεν έκανε τίποτα και για να περιορίσει το Ισραήλ, το οποίο βομβαρδίζει ασταμάτητα τη Συρία εδώ και χρόνια.
Μέχρι την τελευταία στιγμή, η Τεχεράνη ήταν πρόθυμη να βοηθήσει: δύο ταξιαρχίες ήταν έτοιμες να μπουν στη Συρία, αλλά θα χρειάζονταν τουλάχιστον δύο εβδομάδες για να αναπτυχθούν.
Το πρακτορείο ειδήσεων Fars εξήγησε λεπτομερώς τον μηχανισμό - από την αδυσώπητη έλλειψη κινήτρων της συριακής ηγεσίας να πολεμήσει τις τρομοκρατικές ταξιαρχίες μέχρι τον Άσαντ που αγνοούσε τις σοβαρές προειδοποιήσεις του Ιρανού ανώτατου ηγέτη Αλί Χαμενεΐ από τον Ιούνιο, μέχρι και πριν από δύο μήνες, με άλλους Ιρανούς αξιωματούχους να προειδοποιούν ότι η HTS και οι ξένοι υποστηρικτές της ετοίμαζαν αιφνιδιαστική επίθεση .
Σύμφωνα με τους Ιρανούς:
«Μετά την πτώση του Χαλεπιού, έγινε σαφές ότι ο Άσαντ δεν είχε καμία πραγματική πρόθεση να παραμείνει στην εξουσία, οπότε αρχίσαμε να συμμετέχουμε σε διπλωματικές συνομιλίες με την αντιπολίτευση και κανονίσαμε την ασφαλή αποχώρηση των στρατευμάτων μας από τη Συρία. Εάν η SAA δεν πολεμήσει, ούτε εμείς θα διακινδυνεύσουμε τις ζωές των στρατιωτών μας. Η Ρωσία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα είχαν καταφέρει να τον πείσουν να παραιτηθεί, οπότε δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα».
Δεν υπάρχει καμία ρωσική επιβεβαίωση ότι έπεισαν τον Άσαντ να παραιτηθεί: αρκεί να ερμηνεύσει κανείς εκείνη την αποτυχημένη συνάντηση στη Μόσχα στις 29 Νοεμβρίου. Ωστόσο, είναι σημαντικό ότι επιβεβαιώνεται, πριν από αυτό, ότι η Τουρκία γνώριζε τα πάντα για την επίθεση της HTS ήδη έξι μήνες πριν.
Η εκδοχή της Άγκυρας είναι αναμενόμενα σκοτεινή: η HTS τους ενημέρωσε γι' αυτό και τους ζήτησε να μην επέμβουν. Επιπλέον, το τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών διαστρεβλώνει ότι ο πρόεδρος-χαλίφης Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν προσπάθησε να προειδοποιήσει τον Άσαντ (ούτε κουβέντα από τη Δαμασκό γι' αυτό). Η Άγκυρα, επισήμως, μέσω του υπουργού Εξωτερικών Χακάν Φιντάν, αρνείται κατηγορηματικά ότι ενορχήστρωσε ή ενέκρινε την επίθεση των Rent-a-Jihadi (ενοικιάζεται τζιχαντιστής). Αυτό μπορεί να το μετανιώσουν, δεδομένου ότι όλοι από την Ουάσινγκτον μέχρι το Τελ Αβίβ όρμησαν να πάρουν τα εύσημα για την πτώση της Δαμασκού.
Μόνο η μηχανή προπαγάνδας του ΝΑΤΟ πιστεύει αυτή την εκδοχή - καθώς η HTS υποστηρίζεται εδώ και χρόνια πλήρως όχι μόνο από την Τουρκία, αλλά και, κρυφά, από το Ισραήλ, το οποίο αποκαλύφθηκε ότι πλήρωνε μισθούς στους εξτρεμιστές κατά τη διάρκεια του συριακού πολέμου και, ως γνωστόν, βοήθησε στην νοσηλεία μαχητών της Αλ Κάιντα που τραυματίστηκαν στις μάχες.
Όλα αυτά οδηγούν στο κυρίαρχο σενάριο μιας προσεκτικά υπολογισμένης ελεγχόμενης κατεδάφισης από τη CIA/MI6/Mossad, με μια ασταμάτητη ροή οπλισμού, ουκρανική εκπαίδευση των τακφιριστών στη χρήση των FPV drones καμικάζι, και τσάντες γεμάτες μετρητά για τη δωροδοκία υψηλόβαθμων Σύρων αξιωματούχων.
ΤΟ ΝΕΟ ΜΕΓΑΛΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ
Η κατάρρευση της Συρίας μπορεί να είναι μια κλασική περίπτωση ήττας της Ρωσίας- αλλά και του Ιράν, αφού πρόκειται για την καθόλα κρίσιμη χερσαία γέφυρα που την συνδέει με τους συμμάχους της στη Μεσόγειο (τα κινήματα αντίστασης του Λιβάνου και της Παλαιστίνης). Για να μην αναφέρουμε ότι στέλνει ένα μήνυμα στην Κίνα, η οποία, παρ' όλη τη μεγαλόστομη ρητορική της περί «κοινότητας ενός κοινού μέλλοντος», δεν είχε κάνει απολύτως τίποτα για να βοηθήσει στην ανοικοδόμηση της Συρίας.
Σε γεωενεργειακό επίπεδο, τώρα δεν υπάρχουν πλέον εμπόδια για την επίλυση ενός επικού έπους Pipelineistan (αγωγών πετρελαίου και φυσικού αερίου)- και ενός από τους βασικούς λόγους για τον πόλεμο κατά της Συρίας, όπως ανέλυσα πριν από εννέαχρόνια : η κατασκευή του αγωγού φυσικού αερίου Κατάρ-Τουρκίας μέσω του συριακού εδάφους για να παρέχει στην Ευρώπη μια εναλλακτική λύση στο ρωσικό φυσικό αέριο. Ο Άσαντ είχε απορρίψει αυτό το σχέδιο, μετά το οποίο η Ντόχα βοήθησε στη χρηματοδότηση του συριακού πολέμου για την ανατροπή του.
Δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι τα βασικά κράτη του Περσικού Κόλπου, όπως η Σαουδική Αραβία και τα ΗΑΕ, θα αποδεχτούν με χαρά τη γεωοικονομική επιτυχία του Κατάρ, αν κατασκευαστεί ο αγωγός. Γιατί πριν απ’όλα, πρέπει να περάσει μέσα από το έδαφος της Σαουδικής Αραβίας και το Ριάντ μπορεί να μην είναι πλέον θετικό σε αυτό.
Το καίριο αυτό ερώτημα συνδέεται με μια σωρεία άλλων ερωτημάτων, όπως, με την πύλη εισόδου της Συρίας να είναι σχεδόν ανύπαρκτη: πώς η Χεζμπολάχ θα παίρνει όπλα στο μέλλον και πώς θα αντιδράσει ο αραβικός κόσμος στην προσπάθεια της Τουρκίας να γίνει πλήρως νεο-οθωμανική;
Υστερα, υπάρχει το ακανθώδες ζήτημα της Τουρκίας, κράτους-εταίρου των BRICS, που συγκρούεται άμεσα με τα κορυφαία μέλη των BRICS, τη Ρωσία, την Κίνα και το Ιράν. Η νέα στροφή της Άγκυρας μπορεί ακόμη και να καταλήξει να την απορρίψουν οι BRICS και να μην της παραχωρηθεί ευνοϊκό εμπορικό καθεστώς από την Κίνα.
Αν και μπορεί να υποστηριχθεί ότι η απώλεια της Συρίας ίσως είναι καταστροφική για τη Ρωσία και την Παγκόσμια Πλειοψηφία, μη βιάζεστε . Σε περίπτωση απώλειας του λιμανιού της Ταρτούς, το οποίο η ΕΣΣΔ-Ρωσία διαχειρίζεται από το 1971, μαζί με την αεροπορική βάση Hmeimim - και εκδίωξης της από την Ανατολική Μεσόγειο - η Μόσχα θα είχε επιλογές αντικατάστασης, με διαφορετικούς βαθμούς σκοπιμότητας.
Έχουμε την Αλγερία (εταίρος των BRICS), την Αίγυπτο (μέλος των BRICS) και τη Λιβύη. Ακόμη και τον Περσικό Κόλπο: που, παρεμπιπτόντως, θα μπορούσε να αποτελέσει μέρος της συνολικής στρατηγικής εταιρικής σχέσης Ρωσίας-Ιράν, η οποία θα υπογραφεί επίσημα στις 25 Ιανουαρίου στη Μόσχα από τον Πούτιν και τον Ιρανό ομόλογό του, τον πρόεδρο Μασούντ Πεζεσκιάν.
Είναι εξαιρετικά αφελές να υποθέτουμε ότι η Μόσχα αιφνιδιάστηκε από τη σκηνοθεσία ενός υποτιθέμενου Κουρσκ 2.0. Λες και όλα τα ρωσικά μέσα πληροφοριών - βάσεις, δορυφόροι, επίγειες πληροφορίες - δεν θα έβλεπαν επί μήνες μια ομάδα σαλαφιστών τζιχαντιστών να συγκεντρώνει έναν στρατό δεκάδων χιλιάδων στην ευρύτερη περιοχή της Ιντλίμπ, με μια μεραρχία τεθωρακισμένων.
Έτσι είναι αρκετά πιθανό ότι αυτό που παίζεται να είναι κλασικό ρωσικό παιχνίδι, σε συνδυασμό με περσική πονηριά. Η Τεχεράνη και η Μόσχα δεν άργησαν να υπολογίσουν τι θα έχαναν -ιδιαίτερα από άποψη ανθρώπινου δυναμικού- πέφτοντας στην παγίδα της υποστήριξης ενός ήδη εξασθενημένου Άσαντ σε έναν ακόμη αιματηρό, παρατεταμένο χερσαίο πόλεμο. Παρόλα αυτά, η Τεχεράνη προσέφερε στρατιωτική υποστήριξη, και η Μόσχα, αεροπορική υποστήριξη, και σενάρια διαπραγματεύσεων μέχρι τέλους.
Τώρα, ολόκληρη η συριακή τραγωδία -συμπεριλαμβανομένου ενός πιθανού Χαλιφάτου της All-Sham υπό την ηγεσία του αναμορφωμένου, ερωτευμένου με τις μειονότητες τζιχαντιστή Abu Mohammad al-Julaniι- πέφτει στην πλήρη διαχειριστική ευθύνη του συνδυασμού ΝΑΤΟ/Τελ Αβίβ/Αγκυρα.
Απλά δεν είναι προετοιμασμένοι να πλοηγηθούν στην εξαιρετικά πολύπλοκη πολυφυλετική, φατριαστική, συριακή πραγματικότητα όπου επικρατεί η διαφθορά - για να μην αναφέρουμε το μάγμα των 37 τρομοκρατικών ομάδων που το μόνο που τις ενώνει, μέχρι στιγμής, είναι η ασθενής συγκολλητική ουσία της εκδίωξης του Άσαντ. Το ηφαίστειο αυτό θα εκραγεί σίγουρα στα συλλογικά τους πρόσωπα, ενδεχομένως με τη μορφή φρικτών εσωτερικών μαχών που μπορεί να κρατήσουν τουλάχιστον μερικά χρόνια.
Οι βορειοανατολικές και ανατολικές περιοχές της Συρίας είναι ήδη, άμεσα, βυθισμένες στην απόλυτη αναρχία, με πληθώρα τοπικών φυλών αποφασισμένες να διατηρήσουν τα μαφιόζικα σχέδιά τους με κάθε κόστος, αρνούμενες να ελεγχθούν από ένα σύνθετο αμερικανο-κουρδικό καθεστώς σε μεγάλο βαθμό κομμουνιστικό και κοσμικό.
Ορισμένες από αυτές τις φυλές έχουν ήδη αρχίσει να συναγελάζονται με τους υποστηριζόμενους από την Τουρκία σαλαφιστές-τζιχαντιστές. Άλλες αραβικές φυλές είχαν φέτος ενώσει τις δυνάμειςτους με τη Δαμασκό τόσο κατά των εξτρεμιστών όσο και κατά των Κούρδων αποσχιστών.
Και στη δυτική Συρία μπορεί να επικρατήσει αναρχία, όπως στην Ιντλίμπ : η αιματηρή αντιπαλότητα μεταξύ τρομοκρατικών και ληστρικών δικτύων, φατριών, φυλών, εθνοτικών και θρησκευτικών ομάδων που ρυθμιζόντουσαν από τον Άσαντ και γενικά η κατάσταση είναι ακόμη πιο πολύπλοκη από ό,τι στη Λιβύη υπό τον πρώην πρόεδρο Μουαμάρ αλ Καντάφι.
Όσο για τις γραμμές ανεφοδιασμού των χασάπηδων, αυτές αναπόφευκτα θα επιμηκυνθούν - και τότε θα είναι εύκολο να τις αποκόψει, όχι μόνο το Ιράν, για παράδειγμα, αλλά και η πτέρυγα του ΝΑΤΟ μέσω Τουρκίας/Ισραήλ, όταν στραφούν εναντίον του Χαλιφάτου, όπως αναπόφευκτα μπορεί να συμβεί αν οι καταχρήσεις του τελευταίου γίνουν πολύ εμφανείς στα μέσα ενημέρωσης.
Κανείς δεν είναι σε θέση να προβλέψει τι θα συμβεί στο κουφάρι της Συρίας της δυναστείας Άσαντ. Εκατομμύρια πρόσφυγες μπορεί να επιστρέψουν, ιδίως από την Τουρκία, κάτι που η Ουάσινγκτον προσπαθεί εδώ και χρόνια να αποτρέψει προκειμένου να προστατεύσει το σχέδιο «κουρδοποίησης» στο βορρά - αλλά ταυτόχρονα, εκατομμύρια θα φύγουν, τρομοκρατημένοι από την προοπτική ενός νέου Χαλιφάτου και ενός νέου εμφυλίου πολέμου.
Υπάρχει μια πιθανή αχτίδα φωτός μέσα σε αυτό το σκοτάδι ; Επικεφαλής της μεταβατικής κυβέρνησης θα είναι ο Μοχάμεντ αλ Μπασίρ, ο οποίος ήταν, μέχρι πρόσφατα, πρωθυπουργός της λεγόμενης Κυβέρνησης Συριακής Σωτηρίας (ΚΣΣ) στην Ιντλίμπ που ελέγχεται από την HTS. Ηλεκτρολόγος μηχανικός στην εκπαίδευση, ο Μπασίρ πρόσθεσε ένα επιπλέον πτυχίο στην εκπαίδευσή του το 2021: Σαρία και νόμος.
ΑΠΩΛΕΙΑ ΤΗΣ ΣΥΡΙΑΣ ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΠΩΛΕΙΑ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗΣ
Η Παγκόσμια Πλειοψηφία μπορεί να θρηνεί αυτό που, εκ πρώτης όψεως, μοιάζει με ένα σχεδόν θανατηφόρο πλήγμα κατά του Άξονα της Αντίστασης. Ωστόσο, δεν υπάρχει καμία περίπτωση η Ρωσία, το Ιράν, το Ιράκ - και ακόμη και η βροντερά σιωπηλή Κίνα - να αφήσουν να επικρατήσει ένας στρατός αντιπροσώπων που υποστηρίζεται από το ΝΑΤΟ, το Ισραήλ και την Τουρκία και είναι σαλαφιστές-τζιχαντιστές.
Σε αντίθεση με τη συλλογική Δύση, είναι πιο έξυπνοι, πιο σκληροί, απείρως πιο υπομονετικοί και λαμβάνουν υπόψη τους το περίγραμμα της Μεγάλης Εικόνας που βρίσκεται μπροστά τους.
Είναι πολύ νωρίς- αργά ή γρήγορα θα αρχίσουν να ρολάρουν για να αποτρέψουν τον υποστηριζόμενο από τη Δύση τζιχαντισμό από το να διαχυθεί στο Πεκίνο, την Τεχεράνη και τη Μόσχα.
Η ρωσική υπηρεσία εξωτερικών πληροφοριών Sluzhba Vneshney Razvedki (SVR) τώρα πρέπει να παρακολουθεί σε εικοσιτετράωρη βάση ποιος θα είναι ο επόμενος προορισμός της μεγάλης ταξιαρχίας των σαλαφιστών-τζιχαντιστών που διασχίζουν το εσωτερικό της Συρίας, οι οποίοι είναι στη συντριπτική τους πλειοψηφία Ουζμπέκοι, Ουιγούροι, Τατζίκοι, και λίγο Τσετσένοι. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα χρησιμοποιηθούν για να «επεκτείνουν» (ορολογία στα αμερικανικά Think Tankland) όχι μόνο την Κεντρική Ασία αλλά και τη Ρωσική Ομοσπονδία.
Εν τω μεταξύ, το Ισραήλ θα έχει επεκταθεί ακόμα περισσότερο στο Γκολάν. Οι Αμερικανοί θα αισθάνονται προσωρινά ασφαλείς και σίγουροι γύρω από τις πετρελαιοπηγές από τις οποίες θα συνεχίσουν να κλέβουν το συριακό πετρέλαιο. Αυτά είναι δύο ιδανικά γεωγραφικά πλάτη για την έναρξη των πρώτων συντονισμένων αντιποίνων των BRICS εναντίον εκείνων που εξαπολύουν τον Πρώτο Πόλεμο στις BRICS.
Ακολουθεί, η απόλυτη τραγωδία: Παλαιστίνη. Μια τεράστια ανατροπή έλαβε χώρα ακριβώς μέσα στο Meεγάλο Τζαμί των Ουμαγιάδων στη Δαμασκό. Ο ΝΑΤΟ-ισραηλινός-τουρκικός στρατός υπόσχεται τώρα στους Παλαιστίνιους να απελευθερώσουν τη Γάζα και την Ιερουσαλήμ.
Ωστόσο, μέχρι την περασμένη Κυριακή, όλα ήταν «Αγαπάμε το Ισραήλ». Ο τελετάρχης αυτής της επιχείρησης δημοσίων σχέσεων - που σχεδιάστηκε για να ξεγελάσει τον μουσουλμανικό κόσμο και την Παγκόσμια Πλειοψηφία - δεν είναι άλλος από τον ίδιο τον χαλίφη της al-Sham, τον Julani.
Έτσι όπως έχουν τα πράγματα, το νέο καθεστώς στη Δαμασκό θα υποστηρίζεται, για πρακτικούς λόγους, από όσους υποστηρίζουν και μηχανεύονται το Μεγάλο Ισραήλ και τη γενοκτονία της Παλαιστίνης. Αυτό είναι κάτι που το βλέπουν όλοι και προκύπτει από τους ίδιους τους Ισραηλινούς αξιωματούχους του υπουργικού συμβουλίου: Το ιδανικό για το Τελ Αβίβ θα ήταν να εκδιώξει τον πληθυσμό της Γάζας και της Δυτικής Όχθης στη Συρία, αν και η Ιορδανία είναι ο προτιμώμενος προορισμός τους.
Αυτή είναι η μάχη στην οποία πρέπει να επικεντρωθούμε από εδώ και στο εξής.
Ο αείμνηστος γενικός γραμματέας της Χεζμπολάχ Χασάν Νασράλα ήταν ανένδοτος όταν επέμενε στο βαθύτερο νόημα της απώλειας της Συρίας: «Η Παλαιστίνη θα χαθεί». Περισσότερο από ποτέ, εναπόκειται στην Παγκόσμια Αντίσταση να μην το επιτρέψει.
