Στην σημερινή Ελλάδα που υποφέρει από τις βάρβαρες κοινωνικές
βόμβες τριών - μέχρι τώρα - “Μνημονίων”, κάποιοι πολίτες, κάποιοι πεισματάρηδες
αριστεροί δε σταμάτησαν – έργω - να πιστεύουν στην αντίσταση της. Ίσως ουτοπικά
επιμένουν να αγωνίζονται για να μην εξαφανιστεί η πολιτική όψη της αριστεράς
που ήταν πάντα κριτική και αγωνιστική. Είχαμε την τύχη να ζήσουμε, μετά την
εξέγερση του Δεκέμβρη το 2008, την μεγάλη λαϊκή διαδήλωση του ΟΧΙ το καλοκαίρι
του 2015. Μια μέρα που θα μείνει ορόσημο να μας θυμίζει αυτό που δεν έγινε: ότι
όλα είναι δυνατόν να γίνουν, όταν έχεις το λαό μαζί σου.
Η αριστερά όμως ερημώθηκε, είναι πλέον ένα θλιβερό φόντο στα
γεγονότα που τρέχουν κάτω από την φριχτή επιγραφή της «Ανάπτυξης» και η χώρα
είναι έτοιμη να παραδοθεί στα χέρια των εργολάβων κι αυτών που θα την
αποτελειώσουν.
Με απλά λόγια το περιβάλλον δεν ευνοεί καμία αντίσταση. Και
είναι πολύτιμη η παρουσία αυτών των πεισματάρηδων που επιμένουν να υπάρχουν.
Αναφέρομαι στις μικρές πολιτικές ομάδες που τα μεγάλα κόμματα και οι
περισσότεροι δημοσιογράφοι απαξιώνουν. Η δική μου καρδιά χτυπάει με αυτούς που
δοκίμασαν να αποφύγει η χώρα το τρίτο μνημόνιο, που νομοθέτησαν κάποιους
κανόνες, που πίστεψαν, ουτοπικά, ότι μπορούν να κάνουν τη διαφορά. Και που
τεχνηέντως απομακρύνθηκαν από την «πρώτη φορά κυβέρνηση της αριστεράς».
Αυτοί όμως συνέχισαν και συνεχίζουν. Η καλή μου φίλη Νάντια
Βαλαβάνη, μια σπάνια διανοούμενη αλλά και πραγματίστρια, που επί υπουργίας της
κατάργησε την προσωποκράτηση για χρέη πάνω από 5.000 ευρώ, «πάγωσε» όλες τις
ιδιωτικοποιήσεις στην προοπτική οριστικού τερματισμού της πολιτικής λεηλασίας της
δημόσιας περιουσίας, νομοθέτησε ένα Ταμείο Δημόσιας Περιουσίας, τα έσοδα απ’
την αξιοποίηση της οποίας θα διοχετευόταν στην κοινωνική πολιτική και στην
ενίσχυση του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης, ενώ θέσπισε τη ρύθμιση για τις
100 δόσεις, στην οποία συμμετείχαν 1 εκ. άνθρωποι, για ν’ ανατραπούν όλα με το
Γ’ Μνημόνιο. Και βέβαια ο άξιος και ευγενής Νίκος Χουντής, ο Κώστας Ήσυχος, ο
Δημήτρης Στρατούλης, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, κι άλλοι πολλοί που παλεύουν με
εντιμότητα και ήθος. Τους καμαρώνω και θαυμάζω τον τρόπο που επιμένουν να
υπάρχουν.
Εμείς έχουμε χρέος να αλλάξουμε την αριστερά κι αυτό απαιτεί
χρόνο και σκέψη.
Μέχρι τότε έχουμε απόλυτη ανάγκη να συνδιαλεγόμαστε με όσους
συνεχίζουν τον αγώνα. Αυτό απαιτεί να τους στηρίξουμε σήμερα, ώστε να υπάρχουν
την επόμενη μέρα.
Κυριάκος Κατζουράκης – 18 / 22 του Ιούνη 2019.
[----->]
