Το κοινό χαρακτηριστικό όλων των συγκεντρώσεων δεν ήταν η
μεγάλη μαζικότητα τους αλλά η τρομερή αποφασιστικότητα αυτών που συμμετείχαν σε
αυτές.
Αποφασιστικότητα απέναντι σε μια εξουσία στη φωλιά του κτήνους που είχε
επιστρατεύσει όλη την τερατώδη και στρατιωτικοποιημένη αστυνομία της με την
μεγαλύτερη πληθώρα μέσων καταστολής.
Από πλαστικές σφαίρες, τέηζερς και
ασφυξιογόνα μέχρι drones και στρατιωτικά όπλα μάχης. Παράλληλα αυτή η εξουσία
είχε εξαπολύσει και ανοιχτούς και κρυφούς ασφαλίτες για να δράσουν από κοινού
με τους στρατιωτικοποιημένους μπάτσους όταν έκρινε ότι έπρεπε να γίνει για την
επιτυχία της καταστολής της.
Μιλάμε για αστυνομικό σχεδιασμό σε άλλη κλίμακα
και επίπεδο σε σχέση με τους Ευρωπαϊκούς.
Θα περίμενε κανείς ότι με τέτοια επίδειξη κατασταλτικής
δύναμης οι διαδηλωτές δεν θα είχαν καμία τύχη ειδικά όταν οι συγκεντρώσεις τους
γίνονταν σε ένα κλίμα τρομοκρατίας από μια ξεδιάντροπη εξουσία που από τη μία
προσποιόταν ότι είχε κάνει χάρη στους εξεγερμένους συλλαμβάνοντας τον ένα από
τους τέσσερις δολοφόνους μπάτσους του Floyd και από την άλλη έδινε όλα τα
σήματα μηδενικής ανοχής προς όσους ήθελαν να συνεχίσουν να διαδηλώνουν.
Το
καρότο και το μαστίγιο. Είναι σαν να έλεγε: "Ορίστε τα καταφέρατε. Για πρώτη
φορά λευκός μπάτσος συλλαμβάνεται για την δολοφονία μαύρου. Αν όμως είστε
άπληστοι και ζητήσετε κάτι παραπάνω θα σας λιώσουμε." Οι διαδηλωτές προς
έκπληξη τους ήθελαν το πολύ παραπάνω.
Οι τρεις μέρες της εξέγερσης στη Μινεάπολη, οι συσσωρευμένες
αδικίες σε ένα ταξικό και ρατσιστικό σύστημα που έχει για θεό το χρήμα και το
χρήμα για θεό, ο στραγγαλισμός της νόμιμης πολιτικής εναλλακτικής λύσης που
έκφραζε το κίνημα του Bernie Sanders και η φρικαλεότητα της δολοφονίας του
Floyd σε συνθήκες κραχ και πανδημίας, όλα αυτά μαζί είχαν φέρει τέτοια
ριζοσπαστικοποίηση σε ένα κομμάτι του κόσμου ώστε η εξουσία να είχε χάσει κάθε
επαφή με ποιους και ποιες είχε να κάνει.
Παρακολούθησα για πολλές ώρες livestreams από συγκεντρώσεις
στο Σαν Χοσέ, στην Ατλάντα, στο Πόρτλαντ, στη Νέα Υόρκη και τελικά στο κέντρο
της εξέγερσης τη Μινεάπολη.
Παράλληλα ενημερωνόμουν τι γινόταν στο Όκλαντ, στην
Ουάσινγκτον, στο Ντητρόιτ, στο Σηάτλ και στο Λος Άντζελες από Twitter, τοπικά
ιντιμίντια και άλλα ακτιβίστικα σάιτς.
Η εξουσία ακολουθούσε γενικά τακτικές Πούτιν για όσους έχουν
δει πως χειρίζεται η Ρωσική αστυνομία τις διαδηλώσεις. Έβαζε δηλαδή προκλητικά
μέσα στο πλήθος μπάτσους και ασφαλίτες και με την παραμικρή αφορμή που μπορούσε
να είναι η ρίψη με ένα μπουκαλάκι νερό ή μια λογομαχία προχωρούσε σε συλλήψεις
ταπεινώνοντας τον κόσμο που δεν μπορούσε να κάνει τίποτα για να τις αποτρέψει.
Περιμετρικά είχε στρατιωτικοποιημένους μπάτσους έτοιμους να επέμβουν αν δεν
μπορούσαν μόνοι τους οι ασφαλίτες και οι μπάτσοι να τα βγάλουν πέρα. Κι από
πίσω άλλα αστυνομικά οχήματα σε περίπτωση που η κατάσταση αγρίευε ακόμη
περισσότερο.
Η τακτική ήταν πετυχημένη εκεί που οι συγκεντρώσεις ήταν
μικρότερες όπως στο Σαν Χοσέ, όμως κι εκεί τελικά έφαγαν ήττα. Στις
συγκεντρώσεις που ο κόσμος ήταν σχετικά λίγος οι διαδηλωτές προχωρούσαν σε
συμβολικές κινήσεις που εξουδετέρωναν τον ασφυκτικό εναγκαλισμό με την
αστυνομία όπως να κρατιούνται όλοι χέρι χέρι και να γονατίζουν μαζί φωνάζοντας
I can't breath (δεν μπορώ να αναπνεύσω).
Έτσι κατάφεραν στο Σαν Χοσέ να κρατήσουν
τον κεντρικό δρόμο για ώρες απέναντι σε μια τρομακτικά υπέρτερη αστυνομική
δύναμη που ήθελε να τους διώξει. Αναφέρομαι στο Σαν Χοσέ γιατί παρότι ήταν η
μικρότερη συγκέντρωση από όσες παρακολούθησα απέδειξε τι μπορεί να καταφέρει
ένα πραγματικά αποφασισμένο πλήθος που έχει ξεπεράσει τον φόβο απέναντι στην
εξουσία ακόμη κι όταν οι αριθμοί του είναι σχετικά μικροί. Κορυφαίο στιγμιότυπο
εκεί η φοβερή αντίσταση που έκανε ένας ατρόμητος σύντροφος μόνος του απέναντι
σε 10 μπάτσους όταν πήγαν να τον συλλάβουν φτάνοντας να ξυλοφορτώσει με γυμνά
χέρια πολλούς από αυτούς πριν τελικά σύσσωμη η αστυνομία να μπορέσει να τον
ακινητοποιήσει.
Τα πραγματικά ήταν πολύ πιο ενδιαφέροντα στην Ατλάντα όπου ο
κόσμος ήταν πολύ περισσότερος. Εκεί η τακτική να περάσουν μπάτσους προκλητικά
μέσα από το πλήθος πολύ γρήγορα εγκαταλείφθηκε καθώς πολλοί μπάτσοι και
ασφαλίτες έφαγαν πολύ γρήγορα ξύλο από τον κόσμο.
Στην Ατλάντα ο κόσμος επιτέθηκε στις εγκαταστάσεις του CNN
παίρνοντας εκδίκηση για τον ποταπό ρόλο αυτού του βρωμοκάναλου στην προώθηση
των πολέμων και της συκοφάντησης των υποστηρικτών του Bernie Sanders όταν αυτός
ακόμη φαινόταν ότι μπορεί να πάρει το χρίσμα των Δημοκρατικών.
Το γεγονός
δημιούργησε έκπληξη στους οπαδούς του Τραμπ που νόμιζαν ότι αυτοί και ο φύρερ
τους είχαν το μονοπώλιο στο μίσος απέναντι στο κανάλι των πολεμοκάπηλων
πλουτοκρατών. Τελικά το CNN σπάστηκε από κόσμο που ήταν στα αριστερά του και
όχι στα δεξιά του και το γεγονός αυτό χαρακτηρίστηκε ιστορικό.
Η Αμερικανική
εξέγερση έδειξε δεν γίνεται να φέρεις αλλαγή αφήνοντας στο απυρόβλητο τις
σφιγγοφωλιές τις καπιταλιστικής προπαγάνδας.
Στην Ατλάντα έκαψαν επίσης και Βαν
της αστυνομίας. Θλιβερός ήταν ο ρόλος εκεί παλιών μαύρων αγωνιστών που έχουν
τακτοποιηθεί οικονομικά από το σύστημα, να βγαίνουν δημόσια να καλούν τον κόσμο
να γυρίσει σπίτι του και να χαρακτηρίζουν τους εξεγερμένους ως άσχετους με κάθε
κίνημα που θέλουν μόνο να καταστρέψουν. Το ίδιο όμως το γεγονός της
επιστράτευσης τους από την τοπική εξουσία έδειξε και τον βαθμό της απόγνωσης
της αλλά και της καθαρής ήττας των μπάτσων να φέρουν μόνοι τους την τάξη.
Σε Λος Άντζελες, Πόρτλαντ και Όκλαντ ο κόσμος ήταν ακόμη
περισσότερος και πιο αποφασισμένος. Σε Πόρτλαντ και Όκλαντ κατέλαβαν αστυνομικά
τμήματα και χτύπησαν μαζικά τις τράπεζες ενώ στο Λος Άντζελες οι μπάτσοι
πήγαιναν για μαλλί (συλλήψεις) και βγαίναν κουρεμένοι (έτρωγαν ξύλο) Στο Όκλαντ
ειδικά, η κατάσταση έφτασε στο σημείο να απαλλοτριώνονται μπουλντόζες και να
χρησιμοποιούνται για την καταστροφή κυριλέ καταστημάτων!
