Μνημόνιο: Ιδού πού πήγαν τα…λεφτά

ΠΗΓΗ: euro2day

 

του Γ. Παπανικολάου

 

Έως και συνταρακτικά τα στοιχεία που κατέθεσε στη Βουλή ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών Χρήστος Σταϊκούρας, μετά από ερώτηση του βουλευτή (της Ν.Δ.) Προκόπη Παυλόπουλου.

 

 

Διότι αποκαλύπτουν «πού πήγαν τα λεφτά» που μας δάνεισαν οι Ευρωπαίοι εταίροι και το ΔΝΤ, αλλά και το πώς άλλαξε η σύνθεση των κατόχων ελληνικού «χρέους» ανάμεσα στο τέλος του 2009 και στο τέλος του 2011, οπότε και ξεκίνησε πρακτικά η διαδικασία του μεγάλου «κουρέματος», που έχει μείνει γνωστό ως PSI.

 

 

 

Oι αριθμοί είναι αμείλικτοι. Στο τέλος του 2009, ο εγχώριος τομέας, περιλαμβανομένης και της Τ.τ.Ε., είχε στην κατοχή του ομόλογα ονομαστικής αξίας 56,9 δισ. ευρώ, ενώ οι ξένες τράπεζες και λοιποί φορείς κατείχαν… 145 δισ. ευρώ.

 

 

 

Εν ολίγοις, αν το «κούρεμα» γινόταν τότε, οι απώλειες θα ήταν συντριπτικά εις βάρος των ξένων συμφερόντων και όχι των ελληνικών, ενώ η εξοικονόμηση χρέους θα ήταν πολύ μεγαλύτερη.

 

 

 

Στο τέλος του 2011, όμως, ο εγχώριος τομέας (κυρίως τράπεζες και ασφαλιστικά ταμεία) είχε στην κατοχή του 86,2 δισ. ευρώ, ήτοι περίπου 25 δισ. ευρώ περισσότερα.

 

 

 

Από την άλλη πλευρά, τα ξένα ιδιωτικά συμφέροντα, την ίδια ημερομηνία, είχαν περιορίσει την έκθεσή τους μόλις σε … 35 δισ. ευρώ, ήτοι περίπου 110 δισ. ευρώ λιγότερα!

 

 

 

Όπως ίσως θα προσέξατε, εδώ προκύπτει κι ένα σημαντικό «κενό». Το σύνολο ελληνικών ομολόγων που ήταν στην κατοχή του εγχώριου και του ξένου τομέα, στο τέλος του 2009, ήταν κάτι παραπάνω από 200 δισ. ευρώ.

 

 

Στις 31/12/2011, όμως, το σύνολο εγχώριου και ξένου τομέα (με τον εγχώριο τομέα να έχει τα σκήπτρα) μόλις ξεπερνά τα 120 δισ. ευρώ, πάντα με τους αριθμούς του κ. Σταϊκούρα.

 

 

 

Η διαφορά που προκύπτει, έστω και «μπακάλικα», είναι περίπου 80 δισ. ευρώ, τα οποία αποπλήρωσε σε αυτό το μεσοδιάστημα των δύο ετών η χώρα μας, με την ΕΚΤ να έχει κι εκείνη «αγοράσει» ένα σημαντικό ποσό...

 

 

 

Με απλά λόγια, λοιπόν, η συντριπτική πλειονότητα των χρημάτων που δανείστηκε η χώρα μας από τους Ευρωπαίους και το ΔΝΤ (πέραν της κάλυψης του πρωτογενούς ελλείμματος) πληρώθηκε σε τοκοχρεολύσια, υπέρ των ξένων ιδιωτικών συμφερόντων, τα οποία μάλιστα το ίδιο διάστημα πουλούσαν ελληνικούς τίτλους που είχαν στην κατοχή τους, με αγοραστές (ποιος άλλος άραγε θα αγόραζε;) εγχώριες τράπεζες και ασφαλιστικά ταμεία.

 

 

 

Όπως εύκολα γίνεται αντιληπτό, αν το «κούρεμα» των ομολόγων, επί τη βάσει του PSI, γινόταν τότε, το 2010, όταν εμείς υπογράφαμε το πρώτο μνημόνιο, η εξοικονόμηση θα ήταν τεράστια σε ό,τι αφορά το ελληνικό χρέος, αλλά και η Ελλάδα θα είχε δανειστεί λιγότερα από τον «Ευρωπαίο φορολογούμενο».

 

 

 

Η σκληρή αλήθεια, όμως, είναι ότι τόσο η ηγεσία της Ευρώπης και του ΔΝΤ (το οποίο, πάντως, όπως προκύπτει από τις όψιμες αποκαλύψεις Ρουμελιώτη είχε ενδοιασμούς) όσο και η τότε ελληνική κυβέρνηση, που δέχτηκε να υπογράψει το θνησιγενές πρώτο μνημόνιο, δεν τόλμησαν να δυσαρεστήσουν τους τραπεζίτες και τις «αγορές».

 

 

 

Δεδομένων μάλιστα των συσχετισμών, είναι προφανές ότι η ευρωπαϊκή ηγεσία (με επικεφαλής τη Μέρκελ και τον Σαρκοζί), μιλώντας από θέση ισχύος απέναντι στην πανικόβλητη ελληνική κυβέρνηση, επέλεξε να δανείζει την Ελλάδα, για να πληρώνει έμμεσα τις ξένες τράπεζες(ιδίως δε τις… γερμανικές και τις γαλλικές, που είχαν τη μεγαλύτερη έκθεση σε ελληνικά ομόλογα).

 

 

 

Το βάρος του τελικού αποτελέσματος, όμως, το φέρει σήμερα η Ελλάδα. Κι όχι μόνο γιατί καλείται να αποπληρώσει δυσβάσταχτο χρέος. Υπάρχουν δύο ακόμη λόγοι:

 

 

 

- Πρώτον, διότι στην κοινή γνώμη των περισσότερων ευρωπαϊκών κρατών δεν έχει περάσει η αντίληψη ότι οι χειρισμοί που έγιναν στη χώρα μας είχαν ως βασικό στόχο να προστατεύσουν τις μεγάλες τράπεζες, κυρίως της Ευρώπης (οι οποίες στο μεγάλο μέγεθος ζημίας θα έπρεπε να αναχρηματοδοτηθούν από τις κυβερνήσεις των χωρών τους), αλλά ότι «χρηματοδότησαν» την Ελλάδα και τους άσωτους Έλληνες.

 

 

 

-Δεύτερον διότι, εφόσον προκύψει νέα ανάγκη «κουρέματος» του ελληνικού χρέους (στην περίπτωση δηλαδή που κριθεί είτε τώρα είτε στο μέλλον ότι το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο), αυτήν τη φορά το «κούρεμα» θα το υποστεί ο «επίσημος τομέας», δηλαδή οι… Ευρωπαίοι φορολογούμενοι! Πράγμα ιδιαίτερα οδυνηρό για τη διεθνή εικόνα και τα πολιτικά συμφέροντα της χώρας μας.

 

 

 

Τι θα έχουν «πληρώσει» στην ουσία οι Ευρωπαίοι φορολογούμενοι;

 

 

 

Όχι τόσο την (αδιαμφισβήτητη) δική μας σπατάλη και κακοδιαχείριση τα έτη πριν από το ξέσπασμα της κρίσης, όσο την «προστασία» τραπεζών, που τυφλωμένες από την απληστία της περιόδου δάνειζαν επί χρόνια την Ελλάδα με επιτόκια Γερμανίας, παρότι γνώριζαν, και μάλιστα πολύ καλά, τις… διαφορές.

[--->]

Η φαντασία του Βαξεβάνη

Καρτερός Θανάσης

Ο Κώστας Βαξεβάνης είναι γνωστός σε κάθε ξύπνιο, δημοσιογράφο ή μη, για την παραγωγικότητα της φαντασίας του. Κορυφαίο δείγμα της υπήρξε το σκάνδαλο του Βατοπεδίου, που πρώτος αυτός κατασκεύασε. Και πρόσφατα δείγματα, που είδαν το φως της δημοσιότητας από το περιοδικό του, είναι δήθεν κόλπα του Σάλα με την Πειραιώς, πλαστοί δρόμοι του χρήματος που συνδέουν τη δημοσιογραφία με τα όπλα, σενάρια για τη σχέση ανάμεσα στις προμήθειες της Πυροσβεστικής και τις φωτιές, κάτι γελεκάκια του Τριανταφυλλόπουλου, κάποια αντιπροεδρία της Τρέμη, κάτι φάρμακα της Φαρμάκη και πολλά άλλα.

Ο εν λόγω δημοσιογράφος ασχολείται εν γένει με κάθε είδους κατασκευές της φαντασίας του. Δεν διστάζει μάλιστα να εμπλέκει σ’ αυτές επώνυμους τραπεζίτες, επιχειρηματίες, πολιτικούς, ακόμα και -άκουσον, άκουσον- δημοσιογράφους. Να επιχειρεί να εκθέσει σημαντικές κοινωνικές ομάδες με βαρύνοντα ρόλο στην οικονομία και στην πολιτική. Να στρέφει τη φαντασία του ακόμα και κατά της κυβέρνησης Σαμαρά, παρά το γεγονός ότι σύμπας σχεδόν ο κόσμος των ΜΜΕ στηρίζει το δύσκολο έργο της. Ακόμα και κατά της Χρυσής Αυγής, της οποία τον ρόλο αναγνωρίζει μέχρι και ο σύλλογος των μικροπωλητών, όπως έγινε γνωστό μετά τη Ραφήνα.

Τούτων δοθέντων απορεί κανείς: Γιατί κανένας από όσους έχει θίξει η φαντασία του δεν τον διέψευσε και δεν τον διαψεύδει; Γιατί κανείς δεν τον έσυρε στα δικαστήρια και δεν αποκάλυψε το όργιο της φαντασίας του; Και εν τέλει πώς είναι δυνατόν επώνυμοι, που έχουν την εντιμότητα κορώνα στο κεφάλι τους, να τον αφήνουν να μπλέκει το όνομά τους σε σκάνδαλα ακατονόμαστα και σε κομπίνες ονομαστές; Και να επιχειρεί να κατεδαφίσει -αυτό πού το βάζεις;- όχι μόνο πρόσωπα και συμπεριφορές, αλλά και το ίδιο το σύστημα χάρη στο οποίο εν πάση περιπτώσει υπάρχουμε και τρώμε ψωμάκι;

Με όλα αυτά, είναι εύλογη η σιωπή των εγκύρων -ΜΜΕ, κομμάτων, κυβέρνησης, ΕΣΗΕΑ- για τη φονική ενέδρα που του είχαν στήσει στο σπίτι του. Με τη φαντασία του Βαξεβάνη θα ασχολούνται; Μόνο ο άκυρος ΣΥΡΙΖΑ και ο επίσης άκυρος Μεντρέκας του ΚΚΕ συγκινήθηκαν, αλλά η συγκίνησή τους δεν φαίνεται να συγκίνησε πολλούς. Η σιωπή μας προς απάντηση του Βαξεβάνη, γενικώς. Και να τον φάνε στο κάτω-κάτω αύριο μεθαύριο, η φαντασία του θα φταίει…

[--->]

Οι 8 ανεμογεννήτριες στα Ακούμια.

Τα Ακούμια ίσως δεν τα ξέρει πολύς κόσμος, ένα ήσυχο χωριό στο Ρέθυμνο στον δρόμο για μία καταπληκτική παραλία στην Νότια Κρήτη (αν δεν την έχουν καταστρέψει και αυτήν).  Τα Ακούμια έγιναν είδηση γιατί η ΔΕΗ "Ανανεώσιμες" έβαλε εκεί 8 ανεμογεννήτριες των 900 kW.

Όπως σχολίασα και στο energypress, κάθε Α/Γ των 900 kW, κόστισε, με διασυνδέσεις, υποδομές κλπ, ας πούμε 0,9-1,0 εκατομμύριο.  Το κόστος αυτό κάποιος το πλήρωσε. Και αυτός που το πλήρωσε, έχει να το αποπληρώσει, με τόκους, έξοδα, "εύλογο" κέρδος, κλπ. Πόσο είναι αυτό;  να υποθέσσω περί το 15% ετησίως;  0,9-1,0 * 0,15 = 135-150.000 € τον χρόνο, για 15-20 χρόνια.  Αυτά τα λεφτά τα πληρώνουμε ΕΜΕΙΣ, είτε σε φόρους, είτε σε τέλη υπέρ ΑΠΕ.

Οι Α/Γ αυτές, τυπικά, θα έχουν διαθεσιμότητα 20-24%.  Κάθε μία θα "εγχύει" ή "εγχέει" (τι κ_λολέξη και αυτή... )  0,22 * 24 * 365 * 0,9 = 1.734 MWhr τον χρόνο.  Ακούγεται εντυπωσιακό;  Δεν είναι!  Ενώ η Α/Γ πληρώνεται για την "έγχυση", οι εφεδρείες λειτουργούν κανονικότατα. Άρα το ερώτημα που καίει παραμένει:  Πόσο συμβατικό καύσιμο, πραγματικό, μετρημένο, υποκαθιστούν οι Α/Γ;  4%, 6%, 8% της ονομαστικής ισχύος τους;  4% είπε ο Ολλανδός, 4-6% υπολόγισε η ΕΟΝ το 2005,  7% μας είπε ότι μέτρησε η Γερμανία το 2011, 4-8% μετρήθηκε στα Falklands (που είναι μη διασυνδεμένα). Να πούμε 6%;  6% των 900 kW, για ένα χρόνο είναι  0,06 * 900 * 24 * 365 = 473 MWhrs.  Τόση είναι η υποκατάσταση.

Κάθε Α/Γ στα Ακούμια, θα πληρώνεται για 1.734 MWhrs, με επιδοτούμενη τιμή, 80 ή 90 ή όση είναι, και θα υποκαθιστά 473 MWhrs συμβατικού καυσίμου.   ΕΜΕΙΣ, γλυτώνουμε τις 473.  Μας κόστισαν 85 * 1.734 = €147.390 .  Κατά όχι διαβολική σύμπτωση, περίπου τα €150.000 της δεύτερης παραγράφου (καλά μάντεψα κόστος και απόδοση). Αλλά δεν κόστισε 80-90 η αιολική μεγαβατώρα, αλλά 147.390 / 473 = €312/MWhr!  Τα αιολικά είναι πιο ακριβά και από τα φ/β!

Με ρώτησε σχολιαστής στο energypress, "και που καταλήγει το ρεύμα που εγχέεται από τα αιολικά";  Εξαιρετική ερώτηση, και με ρώτησε το ίδιο πράγμα άτομο του χώρου που εκτιμώ ιδιαίτερα.  Η απάντηση νομίζω είναι η εξής: 1)  Εάν μεν είναι λίγα τα αιολικά, χάνεται. +/- λίγα βολτ στο δίκτυο, δεν νοιάζεται κανείς, και το PC μου έχει "σταθεροποιητή τάσης".  2) Εάν είναι πολλά, έχουμε πρόβλημα. 2α) Αν φυσήξει, τρέχουν στον ΑΔΜΗΕ και ζητάνε να κοπούν εισαγωγές, Υ/Η, αέριο.  Αν είναι αέριο, οι τουρμπίνες εξακολουθούν και καίνε στο ρελαντί. Θυμηθείτε την συμπεριφορά του αυτοκινήτου στο κόκκινο φανάρι, στην επιτάχυνση και την επιβράδυνση.  Καίει το ρημάδι...  2β) Αν σταματήσει να φυσάει πάλι τρέχουν στον ΑΔΜΗΕ να βάλουν Υ/Η, να εισάγουν να (τηλεφωνήσουν για να) μαρσάρουν τουρμπίνες αερίου. 2γ) Όσο δεν βασιζόμαστε σε αέριο, μικρό το κακό της μη υποκατάστασης. Όσο βασιζόμαστε σε αέριο, με πολλά αιολικά, απλά καίμε αέριο σε ρελαντί στο κόκκινο φανάρι, και πολύ αέριο σε επιταχύνσεις και επιβραδύνσεις.  Και, 2δ) γίνεται χειρότερο: Το αέριο που πάει για load following, σχεδόν αναγκαστικά πάει με αναποτελεσματικές (30%, ρουφήχτρες, αλλά φτηνές) μονάδες ανοιχτού κύκλου.  Οι μονάδες διπλού κύκλου είναι στο 45% αλλά εκτός από ακριβές, δεν κάνουν για load following.  Με αέριο και πολλά αιολικά, απλά σπαταλάς αέριο.

Αυτά σε δημόσια θέα, κάθε διόρθωση ευπρόσδεκτη, δεν ντρέπομαι να κάνω λάθη.  Περιμένω εναγωνίως διόρθωση, εγώ ο αδαής.

Υπάρχει και μια άλλη πτυχή που πρέπει να αναφέρω. Όποιος βάζει αιολικά "κερδίζει". Εισπράττει. Από εμάς, αλλά ας το αγνοήσουμε. Η ΔΕΗ έχει επιδότηση από εμάς, τους καταναλωτές από τα αιολικά στα Ακούμια. Κερατιάτικα, αλλά πάνε στην ΔΕΗ. Όσο η ΔΕΗ είναι "δημόσια" είναι φόρος υπέρ ΔΕΗ, δηλαδή υπέρ ...ημών. Την στιγμή που η ΔΕΗ ανήκει σε ιδιώτες, είναι υπέρ των ιδιωτών τα κερατιάτικα. Την στιγμή που οι ιδιώτες είναι αλλοδαποί, τότε τα κερατιάτικα πάνε έξω. Το πιάσατε;


[--->]