Israeli warplanes attacked
hundreds of towers and civilian 'targets' in the Gaza Strip. (Photo:
Mahmoud Ajjour, The Palestine Chronicle
Η στάση της Δύσης χαρακτηρίζεται από εθνοκεντρισμό και
ρατσισμό: από τις εισβολές των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή μέχρι την ανοχή των
νεοναζιστικών ομάδων. Και επίσης από απόλυτη αδιαφορία για τους Παλαιστίνιους
υπό ισραηλινή στρατιωτική κατοχή για πάνω από πέντε δεκαετίες....
Του Ίλαν Παπέ
Σύμφωνα με την USA
Today, η viral φωτογραφία ενός ουκρανικού πολυώροφου κτιρίου που χτυπήθηκε από
ρωσικούς βομβαρδισμούς απεικόνιζε στην πραγματικότητα ένα πολυώροφο κτίριο στη
Λωρίδα της Γάζας, το οποίο ισοπεδώθηκε από την ισραηλινή αεροπορία τον Μάιο του
2021.
Λίγες μέρες νωρίτερα, ο Ουκρανός υπουργός Εξωτερικών είχε
παραπονεθεί στον Ισραηλινό πρεσβευτή στο Κίεβο: «Μας συμπεριφέρεστε όπως στη
Γάζα», είπε εξαγριωμένος, υποστηρίζοντας ότι το Ισραήλ δεν είχε καταδικάσει τη
ρωσική εισβολή και ότι ενδιαφέρεται μόνο να βγάλει τους Ισραηλινούς πολίτες από τη χώρα (Haaretz, 17 Φεβρουαρίου 2022).
Ο Ουκρανός υπουργός Εξωτερικών αναφερόταν στην αναγκαστική
εκκένωση Ουκρανίδων παντρεμένων με Παλαιστίνιους από τη Λωρίδα της Γάζας τον
Μάιο του 2021, αλλά ήθελε και να υπενθυμίσει στο Ισραήλ την πλήρη υποστήριξη
του Ουκρανού προέδρου στην ισραηλινή επίθεση κατά της Λωρίδας, μια υποστήριξη στην οποία θα επιστρέψω στη
συνέχεια.
Πράγματι, οι επιθέσεις κατά της Γάζας θα πρέπει να ληφθούν
δεόντως υπόψη κατά την αξιολόγηση της τρέχουσας κρίσης στην Ουκρανία. Το
γεγονός ότι οι εικόνες είναι συγκεχυμένες δεν είναι απλή σύμπτωση: στην
Ουκρανία δεν χτυπήθηκαν πολλοί ουρανοξύστες, ενώ στη Γάζα αυτό συνέβαινε συχνά.
Ωστόσο, όταν η ουκρανική κρίση αναλύεται σε ένα ευρύτερο
πλαίσιο, αυτό που αναδεικνύεται δεν είναι μόνο η υποκρισία των δυτικών για την
Παλαιστίνη. Ολόκληρο το σύστημα διπλών στάνταρντ που ακολουθεί η Δύση θα πρέπει
να κατηγορηθεί, χωρίς να αδιαφορήσουμε, ούτε στιγμή, για τις ειδήσεις και τις
εικόνες που μας έρχονται από τις περιοχές των συγκρούσεων στην Ουκρανία:
τραυματισμένα παιδιά, μεγάλες ουρές προσφύγων, κατεστραμμένα κτίρια από τους
βομβαρδισμούς και την ουσιαστική απειλή ότι αυτή είναι μόνο η αρχή μιας
ανθρωπιστικής καταστροφής στην καρδιά της Ευρώπης.
Ταυτόχρονα, όμως, όσοι όπως εμείς ζουν, αναλύουν και
καταγγέλλουν τις τραγωδίες που συμβαίνουν στην Παλαιστίνη, δεν μπορούν παρά να
παρατηρήσουν την υποκρισία της Δύσης, ούτε να σταματήσουν να την καταγγέλλουν,
ενώ διατηρούν, παράλληλα, ισχυρό το συναίσθημα της ανθρώπινης αλληλεγγύης και
την ενσυναίσθηση με τα θύματα κάθε πολέμου. .
Πρέπει να γίνει, διαφορετικά η ηθική ανεντιμότητα που
ενυπάρχει στις επιλογές της δυτικής άρχουσας τάξης και των μέσων ενημέρωσης θα
τους επιτρέψει, για άλλη μια φορά, να καλύψουν τον ρατσισμό τους και να
απολαύσουν πλήρη ατιμωρησία, ενώ θα συνεχίσουν να διασφαλίζουν την ασυλία στο
Ισραήλ και τις πολιτικές καταπίεσης κατά των Παλαιστινίων.
Εντόπισα τέσσερα ψευδή αξιώματα στα οποία βασίζεται η εμπλοκή
του δυτικού κατεστημένου στην ουκρανική κρίση και σκέφτηκα να τα αναπτύξω σε
τέσσερα μαθήματα.
ΜΑΘΗΜΑ ΠΡΩΤΟ : ΟΙ ΛΕΥΚΟΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΕΙΝΑΙ
ΕΥΠΡΟΣΔΕΚΤΟΙ, ΟΙ ΑΛΛΟΙ,ΌΧΙ.
Η συλλογική και άνευ προηγουμένου απόφαση της Ευρωπαϊκής
Ένωσης να ανοίξει τις πόρτες της στους Ουκρανούς πρόσφυγες, ακολουθούμενη από
μια πιο προσεκτική πολιτική της Μεγάλης Βρετανίας, δεν περνά απαρατήρητη,
λαμβάνοντας υπόψη το κλείσιμο των συνόρων που εφαρμόζουν οι περισσότερες
ευρωπαϊκές χώρες απέναντι στους πρόσφυγες από τον αραβικό κόσμο ή την Αφρική,
από το 2015.
Η ξεκάθαρη επιλογή πάνω σε φυλετική βάση, που ξεχωρίζει τους πρόσφυγες με βάση το χρώμα του δέρματος,
τη θρησκεία και την εθνικότητα είναι αποτρόπαια, αλλά προορίζεται να διαρκέσει
χρονικά. Ορισμένοι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν ντρέπονται καν να εκφράσουν δημόσια τον
ρατσισμό τους, όπως στην περίπτωση του Βούλγαρου πρωθυπουργού, Κίριλ Πέτκοφ :
«Αυτοί (οι Ουκρανοί πρόσφυγες) δεν είναι οι πρόσφυγες που
έχουμε συνηθίσει, είναι Ευρωπαίοι. Αυτοί οι άνθρωποι είναι έξυπνοι και
μορφωμένοι. Δεν είναι οι πρόσφυγες που έχουμε συνηθίσει, οι άνθρωποι των οποίων
την ταυτότητα δεν γνωρίζουμε, με ασαφές παρελθόν, που θα μπορούσαν να είναι
τρομοκράτες».
Ο Πέτκοφ δεν είναι ο μόνος που σκέφτεται έτσι . Τα δυτικά μέσα
μιλούν συνεχώς για «πρόσφυγες σαν εμάς» και αυτός ο ρατσισμός είναι αρκετά
εμφανής στα σύνορα μεταξύ της Ουκρανίας και των γειτονικών ευρωπαϊκών χωρών.
Αυτή η ρατσιστική στάση, με έντονη ισλαμοφοβική χροιά, δεν
είναι ένα προσωρινό φαινόμενο, δεδομένης της άρνησης του ευρωπαϊκού
κατεστημένου να αποδεχθεί τον πολυπολιτισμικό και πολυεθνικό χαρακτήρα των
κοινωνιών του σε ολόκληρη την ήπειρο.
Μια πραγματικότητα, που δημιουργήθηκε μετά από χρόνια
ευρωπαϊκής αποικιοκρατίας και ιμπεριαλισμού, την οποία οι σημερινές ευρωπαϊκές
κυβερνήσεις επιμένουν να αρνούνται και να αγνοούν ενώ ακολουθούν
μεταναστευτικές πολιτικές με βάση τις ίδιες φυλετικές αρχές που έχουν
διαποτίσει την αποικιοκρατία και τον ιμπεριαλισμό τους στο παρελθόν.
ΜΑΘΗΜΑ ΔΕΥΤΕΡΟ : μπορείτε να εισβάλετε στο Ιράκ,
αλλά όχι στην Ουκρανία.
Η απροθυμία των δυτικών μέσων ενημέρωσης να εντάξουν τη ρωσική
απόφαση για εισβολή σε μια ευρύτερη –και προφανή– ανάλυση του πώς άλλαξαν οι
κανόνες του διεθνούς παιχνιδιού από το το 2003 είναι αρκετά ανησυχητική.
Είναι δύσκολο να βρεθεί μια ανάλυση που να υπογραμμίζει το
γεγονός ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Μεγάλη Βρετανία παραβίασαν το διεθνές
δίκαιο και την κυριαρχία ενός κράτους όταν, με έναν συνασπισμό δυτικών χωρών,
εισέβαλαν στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ.
Η κατοχή μιας χώρας για την επίτευξη των πολιτικών στόχων δεν
είναι μια έννοια που εφευρέθηκε από τον Βλαντιμίρ Πούτιν αυτόν τον αιώνα: την
εισήγαγε και τη δικαιολόγησε ως πολιτικό εργαλείο η ίδια η Δύση.
ΜΑΘΗΜΑ ΤΡΙΤΟ: ΣΕ ΟΡΙΣΜΕΝΕΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ,ΟΙ ΝΕΟΝΑΖΙ
ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΑΝΕΚΤΟΙ.
Οι αναλύσεις παραλείπουν επίσης ορισμένα από τα βάσιμα
επιχειρήματα του Πούτιν για την Ουκρανία, τα οποία σίγουρα δεν δικαιολογούν την
εισβολή, αλλά πρέπει να ληφθούν υπόψη κατά την εισβολή.
Πριν ξεσπάσει αυτή η κρίση, προοδευτικά δυτικά μέσα
ενημέρωσης, όπως το The Nation, η Guardian, η Washington Post, μας
προειδοποίησαν ενάντια στην αυξανόμενη δύναμη των νεοναζιστικών ομάδων στην
Ουκρανία που θα μπορούσε να επηρεάσει το μέλλον της Ευρώπης και του κόσμου. Οι
ίδιες εφημερίδες σήμερα υποτιμούν την έκταση του νεοναζισμού στην Ουκρανία.
Στις 22 Φεβρουαρίου 2019, η The Nation έγραφε:
«Οι ολοένα και συχνές αναφορές για επεισόδια βίας από την
ακροδεξιά και τη διάβρωση των θεμελιωδών ελευθεριών διαψεύδουν την αρχική
ευφορία της Δύσης. Γίνονται πογκρόμ κατά των Ρομά, ολοένα και συχνότερα
επιθέσεις κατά φεμινιστριών και ομάδων LGBT, λογοκρισία βιβλίων και εξύμνηση
συνεργατών των Ναζί από το κράτος».
Δύο χρόνια νωρίτερα, στις 15 Ιουνίου 2017, η Washington Post υποστήριζε, με μεγάλη διορατικότητα, ότι μια πιθανή αντιπαράθεση μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσίας δεν θα έπρεπε να μας κάνει να ξεχάσουμε τη δύναμη των νεοναζιστικών ομάδων στην Ουκρανία:
«Καθώς ο αγώνας της Ουκρανίας ενάντια στους
υποστηριζόμενους από τη Ρωσία αυτονομιστές συνεχίζεται, το Κίεβο αντιμετωπίζει
άλλη μια απειλή για τη μακροπρόθεσμη κυριαρχία του: τις ισχυρές δεξιές
υπερεθνικιστικές ομάδες της ακροδεξιάς.
Οι ομάδες αυτές δεν έχουν κανέναν ενδοιασμό να χρησιμοποιήσουν
βία για να πετύχουν τους στόχους τους και αυτό έρχεται σε σύγκρουση με την
εικόνα της ανεκτικής δημοκρατίας με δυτικό προσανατολισμό που επιδιώκει να
γίνει το Κίεβο».
Ωστόσο σήμερα η Washington Post υιοθετεί μια απορριπτική στάση
και χαρακτηρίζει μια τέτοια περιγραφή ως «ψευδή»:
«Στην Ουκρανία υπάρχουν αρκετές εθνικιστικές παραστρατιωτικές
ομάδες, όπως το τάγμα Azov και ο Δεξιός τομέας, που ασπάζονται τη νεοναζιστική
ιδεολογία. Αν και είναι υψηλού προφίλ, δεν φαίνεται να έχουν ισχυρή λαϊκή
υποστήριξη. Μόνο ένα ακροδεξιό κόμμα, το Svoboda, εκπροσωπείται στο ουκρανικό
κοινοβούλιο, με μία μόνο έδρα».
Οι προηγούμενες προειδοποιήσεις ενός μέσου όπως το The Hill (9
Νοεμβρίου 2017), το μεγαλύτερο ανεξάρτητο ειδησεογραφικό site στις Ηνωμένες
Πολιτείες, έχουν τώρα ξεχαστεί : «Υπάρχουν, αναμφισβήτητα, νεοναζιστικές ομάδες
στην Ουκρανία και αυτό έχει επιβεβαιωθεί από σχεδόν όλα τα μεγάλα δυτικά μέσα
ενημέρωσης. Το γεγονός ότι οι αναλυτές μπορεί να το υποτιμούν ως προπαγάνδα της
Μόσχας είναι πολύ ανησυχητικό. Είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό δεδομένης της
τρέχουσας αύξησης των νεοναζί και ιδιαίτερα της εκθετικής ανάπτυξης των
νεοναζιστικών ομάδων και των οπαδών της υπεροχής των λευκών, παγκοσμίως».
ΜΑΘΗΜΑ ΤΕΤΑΡΤΟ :
Ο ΒΟΜΒΑΡΔΙΣΜΟΣ ΕΝΟΣ ΠΟΛΥΩΡΟΦΟΥ ΚΤΙΡΙΟΥ ΕΊΝΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑ ΠΟΛΕΜΟΥ ΜΟΝΟ ΑΝ
ΣΥΜΒΕΙ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ.
Το ουκρανικό καθεστώς δεν έχει μόνο σχέση με αυτές τις
νεοναζιστικές ομάδες και στρατούς, είναι ανησυχητικά και ενοχλητικά
φιλοϊσραηλινό.
Μία από τις πρώτες πράξεις του Προέδρου Βολοντιμίρ Ζελένσκι
ήταν να αποχωρίσει η Ουκρανία από την Επιτροπή του ΟΗΕ για την Άσκηση των
Αναπαλλοτρίωτων Δικαιωμάτων του Παλαιστινιακού Λαού - το μόνο διεθνές
δικαστήριο που διασφαλίζει ότι δεν θα υπάρξουν αρνητές του ξεριζωμού 700.000
και πλέον Παλαιστινίων από τις εστίες τους (Nakba) και ότι αυτό δεν θα
ξεχαστεί.
Την απόφαση αυτή έλαβε ο Ουκρανός πρόεδρος, ο οποίος δεν
έδειξε ενσυναίσθηση για την τραγωδία των Παλαιστινίων προσφύγων, τους οποίους
δεν θεωρεί θύματα κανενός εγκλήματος. Σε συνεντεύξεις του στη διάρκεια των
άγριων ισραηλινών βομβαρδισμών στη Λωρίδα της Γάζας τον Μάιο του 2021,
ισχυρίστηκε ότι η μόνη τραγωδία στη Γάζα ήταν αυτή που βίωσαν οι Ισραηλινοί. Αν
είναι έτσι, τότε μόνο οι Ρώσοι υποφέρουν στην Ουκρανία.
Αλλά ο Ζελένσκι δεν είναι ο μόνος που σκέφτεται έτσι. Στην
περίπτωση της Παλαιστίνης, η υποκρισία φτάνει σε απίστευτα επίπεδα. Ένα κενό
πολυώροφο κτίριο που χτυπήθηκε στην Ουκρανία έγινε πρωτοσέλιδο παντού,
πυροδοτώντας συζητήσεις και βαθιές αναλύσεις για την ανθρώπινη βαρβαρότητα και
την απανθρωπιά του Πούτιν.
Οι βομβαρδισμοί αυτοί πρέπει φυσικά και πρέπει να
καταδικαστούν, αλλά οι ηγέτες που σήμερα δηλώνουν εξοργισμένοι παρέμειναν
σιωπηλοί όταν το Ισραήλ ισοπέδωνε την πόλη Τζενίν το 2000, τη συνοικία
Al-Dahaya στη Βηρυτό το 2006 και την πόλη της Γάζας σε μια επιχείρηση μετά την
άλλη τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια.
Δεν έχουν καν συζητηθεί κυρώσεις κατά του Ισραήλ, πόσο μάλλον
να εφαρμοστούν, για όλα τα εγκλήματα πολέμου που αυτό έχει διαπράξει από το
1948 μέχρι σήμερα. Πράγματι, σε πολλές δυτικές χώρες που σήμερα συγκαταλέγονται
στους υποστηρικτές των κυρώσεων κατά της Ρωσίας, ακόμη και η απλή αναφορά της
πιθανότητας επιβολής κυρώσεων στο Ισραήλ θεωρείται παράνομη και κατηγορείται
για αντισημιτισμό.
Ακόμη και όταν ακούγονται φωνές γνήσιας αλληλεγγύης προς την
Ουκρανία, και σωστά, δεν μπορεί να μην παρατηρήσει κανείς το ρατσιστικό και
εθνοκεντρικό τους πλαίσιο. Η μαζική συλλογική αλληλεγγύη της Δύσης είναι μόνο
για όσους επιλέξουν να ενταχθούν σε αυτό το μπλοκ και να υποταχθούν σε αυτήν τη
σφαίρα επιρροής.
Την ίδια ενσυναίσθηση δεν την βλέπουμε όταν ασκείται παρόμοια,
ή ακόμη χειρότερη, βία εναντίον μη ευρωπαϊκών πληθυσμών γενικά, και του
παλαιστινιακού πληθυσμού ειδικότερα.
Ως υποκείμενα με τη δική τους συνείδηση, έχουμε το δικαίωμα να
αναρωτιόμαστε για τις αντιδράσεις σε καταστροφές και έχουμε την ευθύνη να
αναδεικνύουμε την υποκρισία που, κατά κάποιο τρόπο, άνοιξε το δρόμο για
παρόμοιες καταστροφές.
Η διεθνής νομιμοποίηση της εισβολής σε κυρίαρχες χώρες και η
σιωπή για τις διαδικασίες αποικισμού και καταπίεσης εναντίον άλλων, όπως η
Παλαιστίνη και ο λαός της, θα οδηγήσει σε περαιτέρω τραγωδίες στο μέλλον, στην
Ουκρανία όπως και σε οποιοδήποτε άλλο μέρος του κόσμου.
* Ο Ίλαν Παπέ είναι καθηγητής
στο Πανεπιστήμιο του Exeter και ήταν καθηγητής πολιτικών επιστημών στο
Πανεπιστήμιο της Χάιφα. Είναι ο συγγραφέας των «The Ethnic Cleansing of Palestine» και «Ten Myths About Israel». Ο Pappé
θεωρείται ως ένας από τους «νέους ιστορικούς» που, μετά τη δημοσίευση
βρετανικών και ισραηλινών εγγράφων από τις αρχές της δεκαετίας του 1980,
ξαναέγραψε την ιστορία της ίδρυσης του Ισραήλ το 1948.
