«Είναι η σπορά, σου λέω…» - Διχασμός, τώρα!
***
Η «κακομαθημένη» νεολαία.
Εκείνη που «δεν ξέρει» να επικοινωνεί παρά μόνο με κονσόλες, κινητά και πλατφόρμες.
Εκείνη που «τεμπελιάζει» και «φυγοπονεί», όταν «φυσικά» δεν επιδίδεται σε δραστηριότητες του κοινού ποινικού δικαίου.
Εκείνη που… «δεν ξέρει» ούτε καν να ερωτευτεί!
Αυτή η νεολαία που τα αφεντικά κάνουν ό,τι μπορούν να την μετατρέψουν σε απόλυτα υπάκουο κρέας για τα μαγαζιά τους και τα κανόνια τους, είναι, για μια ακόμη φορά στην νεότερη ιστορία αυτής της έρμης της χώρας, στην πρώτη γραμμή, όταν το απαίτησαν οι καιροί.
Αποδεικνύοντας και στους πιο απαισιόδοξους, ότι «η σπορά μένει».
Μέρος αυτού του ηχηρού, νεανικού «παρών!» αποτελεί η αστείρευτη λαϊκή ποίηση, όπως εκφράστηκε μέσα από τα συνθήματα στα χείλη, τα πανό, τα πλακάτ, τους τοίχους, όλες αυτές τις μέρες μετά το νέο έγκλημα των αφεντικών και των πολιτικών, νοσηρών κλόουν τους.
Ανάμεσα σε αυτούς τους «στίχους», το βλέμμα μου σταμάτησε περισσότερο στο σύνθημα που έγραψαν τα πιτσιρίκια στην Ανάφη:
«Ζωή με κουπόνι, θάνατος με εισιτήριο»
Νομίζω ότι, έστω ενστικτωδώς, αυτές οι έξι λέξεις συμπυκνώνουν την αθλιότητα του καπιταλισμού, σε όλα τα επίπεδα:
Από την παραγωγή, μέχρι την ηθική της διπλανής πόρτας.
Μια «σύνοψη» που πραγματώνει, ταυτόχρονα, την διαπίστωση του Χαρίλαου, σμιλεμένη από την κληρονομημένη πείρα αιώνων αγώνα για ταξική απελευθέρωση:
«Βλέπεις, μωρέ, αυτά τα νιάτα γύρω σου, που νομίζεις πως είναι ξεστρατισμένα και συμβιβασμένα;
Κούνια που σε κούναγε. Μόλις υπάρξει μια σπίθα, αυτά τα νιάτα θα γίνουν πυρκαγιά, θα γίνουν ηφαίστειο.
Και θα αποδειχθούν καλύτερα από τη γενιά των πατεράδων τους και των παππούδων τους.
Και θα σηκώσουν τη σημαία του αγώνα μέχρι τον ήλιο. Είναι η σπορά, σου λέω…».
*Μόλις ολοκληρώθηκε το κείμενο αυτής της ανάρτησης, άκουσα τον Μητσοτάκη να λέει ότι «δεν πρέπει να επιτρέψουμε την οργή να γίνει αφορμή νέου διχασμού». Πόσο πιο ανοιχτά να μας πουν αυτό που πραγματικά φοβούνται; Δεν ήμασταν ποτέ «όλοι μαζί». Δεν είμαστε «όλοι μαζί». Θα μείνουμε μόνο εμείς. Διχασμός τώρα!
