Ο «πρωτότυπος» κύριος Τσίπρας τα ξένα αφεντικά και οι γερμανοτσολιάδες

του Δημήτρη Μηλάκα

«Οι προκάτοχοί μου επέλεξαν άλλα να λένε προεκλογικά και άλλα να κάνουν μετεκλογικά. Έχασαν τη στήριξη του λαού και έπεσαν. Σκέφτομαι να πρωτοτυπήσω και να μείνω συνεπής στις δεσμεύσεις μου». Αυτά- σύμφωνα με το ρεπορτάζ–  είπε σε γενικές γραμμές  ο πρωθυπουργός της χώρας στους δύο πρώτους ξένους συνομιλητές του οι οποίοι έσπευσαν στην Αθήνα σαν «μπράβοι» των δανειστών για να δελεάσουν (με νέα δανεικά) και να απειλήσουν…
Αυτή η «πρωτοτυπία» του Αλέξη Τσίπρα προκάλεσε αναστάτωση τόσο εντός όσο και εκτός της χώρας.

• Οι δανειστές κατά κύριο λόγο οι Γερμανοί, συνειδητοποιούν ότι οι ισχυροί δεσμοί που είχε σφυρηλατήσει με το ελληνικό πολιτικό προσωπικό η Siemens η ThyssenKrupp οι Χριστοφοράκοι  (και δε συμμαζεύεται) δεν δουλεύουν με τη νέα κυβέρνηση. Με απλά λόγια οι γερμανικές δυνατότητες για προσωπικούς εκβιασμούς  σε στελέχη της νέας ελληνικής κυβέρνησης είναι προς το παρόν περιορισμένοι…  
• στο εσωτερικό της χώρας  οι σύγχρονοι γερμανοτσολιάδες (αμφιβάλλει κανείς για την ύπαρξή τους;) αποσταθεροποιήθηκαν ακούγοντας τον Τσίπρα, τον Βαρουφάκη, τον Νίκο Κοτζιά να μιλάνε στους ξένους  συνομιλητές τους  χωρίς να τους αντιμετωπίζουν σαν αφεντικά. Οι γερμανοτσολιάδες αντιλαμβάνονται ότι έχουν σοβαρούς λόγους να  ανησυχούν για το μεροκάματό τους και γι αυτό ξεκίνησαν να κάνουν αυτό που γνωρίζουν: να παραπληροφορούν και να σκορπίζουν φόβο

Ο Αλέξης Τσίπρας δεν κέρδισε τις εκλογές γιατί υποσχέθηκε σοσιαλισμό, κομμουνισμό, έξω από το ΝΑΤΟ την ΕΕ και την ευρωζώνη. Κέρδισε τις εκλογές γιατί υποσχέθηκε να διεκδικήσει εντός του ευρω-ατλαντικού πλαισίου στο οποίο είναι ενταγμένη η χώρα το αυτονόητο: Να πάψει η Ελλάδα να είναι αποικία χρέους…Αν ένας τέτοιος στόχος είναι εφικτός χωρίς τη διάρρηξη των δεσμών της χώρας με το ΝΑΤΟ και την ΕΕ είναι μια άλλη ιστορία και αντικείμενο ανοιχτής πολιτικής διαμάχης και αντιπαράθεσης. Σε τελική ανάλυση αν η ελληνική κοινωνία επιθυμούσε τη ρήξη και την εκ βάθρων ανατροπή στις γεωπολιτικές και οικονομικές επιλογές της χώρας θα επέλεγε άλλη πολιτική δύναμη και όχι τον ΣΥΡΙΖΑ.
Δεδομένων τούτων, αυτό που τίθεται υπό κρίση είναι αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα υποστηρίξει με συνέπεια την προσπάθεια που έχει αναλάβει να αναδείξει μια εναλλακτική πρόταση διαχείρισης «εντός του συστήματος». Κάτι τέτοιο, ανάμεσα σε άλλα προϋποθέτει:

1. επαναδιαπραγμάτευση του χρέους
2. προώθηση σχεδίου ανασυγκρότησης της οικονομίας με προσανατολισμό την ανάπτυξη και όχι απλώς και μόνο την εξυπηρέτηση ενός χρέους που δεν μπορεί με κανέναν τρόπο να εξυπηρετηθεί
3. δίκαιη κατανομή φορολογικών βαρών έτσι ώστε οι «βαρόνοι» και «νταβατζήδες» να πάψουν να φορο-αποφεύγουν διασυνδεδεμένοι με το κράτος και το πολιτικό σύστημα…

 Αυτά τα τρία «απλά» αυτονόητα — και ενοχλητικά για ξένα  «αφεντικά» και εγχώριους γερμανοτσολιάδες–  υποσχέθηκε ο Αλέξης Τσίπρας. Η Ιστορία θα δείξει  σε ποιο βαθμό και μέχρι πότε θα επιμείνει στην «πρωτοτυπία» να είναι συνεπής…
[--->]

Η αναδιάρθρωση της παραγωγής και η συζήτηση που δεν άρχισε ποτέ.

Για να αρχίσει επιτέλους  η συζήτηση θα αναφερθώ , κατ’ αρχάς, σε τέσσερα σημεία.

Σημείο πρώτον.  Το πολιτικοοικονομικό πλαίσιο της αναδιάρθρωσης.

Η έξοδος από την κρίση της ελληνικής οικονομίας  (πρωτίστως μέσω της αναδιάρθρωσης της παραγωγής ) αποτελεί μια διαδικασία συγκρούσεων, αντιφάσεων, μετασχηματισμών, εξισορροπητικών προσεγγίσεων, προσπαθειών αναδιοργάνωσης βασικών ρυθμιστικών σχέσεων  που θα αποκαταστήσουν μια συνοχή στη λειτουργία της οικονομίας και θα εξασφαλίσουν τη βάση για μια νέα δυναμική.

Στη φάση της κρίσης που περνάει η οικονομία η έννοια και το επίπεδο των συγκρούσεων που εκδηλώνονται παίρνουν διπλό περιεχόμενο: