ΕΙΔΑ ΤΗΝ ΑΠΟΒΑΣΗ ΤΩΝ ΠΕΤΡΕΛΑΙΑΔΩΝ ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΗ

του Μάριου Διονέλλη

Ο επίσημος τίτλος ήταν «4ο Παγκρήτιο Ενεργειακό Συνέδριο για τη Νοτιοανατολική Μεσόγειο». Με μια ματιά στο πρόγραμμα, πριν ακούσεις τις εισηγήσεις, καταλάβαινες ότι όλο το καστ δούλευε για να δίνει πάσες στους δύο πρωταγωνιστές.

Ο ένας ήταν ο Γιάννης Μανιάτης, ο πρώην υπουργός Περιβάλλοντος, που παρόλο που κάποτε ήταν αρμόδιος για το… περιβάλλον, από τότε πίνουν νερό στο όνομά του όλες οι εταιρίες πετρελαίου. Βέβαια ατύχησε γιατί την ευεργετική του πολιτική δεν κατάλαβαν οι πολίτες. Έτσι, στις τελευταίες εκλογές δεν κατάφερε να εκλεγεί ούτε βουλευτής (στην Αργολίδα).  Ίσως στο μέλλον να ψηφίζουν απευθείας οι εταιρίες ποιους θέλουν για βουλευτές οπότε τα πράγματα θα είναι πιο εύκολα.

Ο άλλος ήταν ο Νίκος Λυγερός «ο πιο έξυπνος Ελληνας του κόσμου» (sic), ο  στρατηγικός σύμβουλος, μαθηματικός, συγγραφέας, ποιητής, ζωγράφος, σκηνοθέτης, που ασχολείται με τη μουσική, την κοινωνιολογία, την οικονομία, την αρχαιολογία, το μάνατζμεντ, τη στρατηγική και τη γεωπολιτική  (δεν υπερβάλλω, ο ίδιος τα γράφει στο βιογραφικό του).

Οι δυο τους περιστοιχισμένοι από λομπίστες των υδρογονανθράκων έκαναν κάθε τί για να μας πείσουν ότι οι περιβαλλοντικές αντιδράσεις για τους κινδύνους από τις εξορύξεις είναι παρωνυχίδες μπροστά στους ποταμούς χρημάτων και γεωστρατηγικών οφελών που θα μας έρθουν μόλις βάλουν μπροστά τα γεωτρύπανα.  Και οι δύο τους έδωσαν ρεσιτάλ υποσχέσεων και αντιπεριβαλλοντικού αμοραλισμού: 

Ο ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΚΑΙ Ο… ΕΞΥΠΝΟΣ

Ο πρώτος μας υποσχέθηκε 1.000 ευρώ το χρόνο για κάθε Ελληνα συνταξιούχο (ξέρει που χτυπάει ο μπαγάσας…)

Ο δεύτερος, σε μια ηχηρή απόδειξη του υψηλού δείκτη IQ του, παρομοίασε τους αντιδρώντες με εκείνους που, ενώ κατασκευάζεται ένας ουρανοξύστης, κάθονται και διαφωνούν για τη μοκέτα που θα μπει στο κτίριο…

(Αν εκτός από το παραπάνω απόσπασμα θέλετε να δείτε όλη την ομιλία του είναι εδώ: https://www.youtube.com/watch?v=OAfURGDGm-M)

Με σταυρωμένα χέρια

Αυτό που βλέπετε στο παραπάνω γράφημα [οι αποδόσεις των μακροπρόθεσμων ομολόγων αναφοράς δεκαετούς διάρκειας του γερμανικού, γαλλικού, ελβετικού και ιαπωνικού Δημοσίου ((ΠΗΓΗ: St. Louis Federal Reserve)],ίσως είναι το πιο τρομακτικό διάγραμμα που διαθέτουν σήμερα οι οικονομολόγοι.Το γράφημα δείχνει πώς, για κάθε μία από αυτές τις χώρες, οι αποδόσεις έχουν φτάσει ή υπερβεί το τόσο επίφοβο «μηδενικό κατώτερο όριο» (ZLB) [κατώτερο όριο ίσο με το μηδέν για τα ονομαστικά επιτόκια].

Ξεκινώντας από αυτό το γράφημα μπορούμε να σκεφτούμε, ότι οι πιο προηγμένες οικονομίες της παγκόσμιας αγοράς, σε αυτό το σημείο, βρίσκονται σταθερά παγιδευμένες σε μια θανάσιμη αποπληθωριστική σπείρα.

Εάν αυτή τη στιγμή δεν ήταν ο Ντόναλντ Τραμπ στην προεδρία των ΗΠΑ, οι οικονομολόγοι θα τα είχαν χαμένα.

Ο λόγος είναι απλός: το γράφημα που βλέπουμε παραπάνω μας δείχνει πώς η νομισματική πολιτική είναι ήδη νεκρή και ότι οι σύμμαχοι των ΗΠΑ δεν διαθέτουν πλέον κανένα πραγματικό εργαλείο για να αντιμετωπίσουν και να πολεμήσουν την επερχόμενη καταστροφή . 

Χωρίς ένα τεράστιο πακέτο δημοσιονομικών κινήτρων όπως αυτό του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου, οι Ηνωμένες Πολιτείες πολύ σύντομα θα ακολουθήσουν τους συμμάχους τους στην άβυσσο. Αλλά αυτή τη στιγμή ένα τεράστιο πακέτο δημοσιονομικών κινήτρων θα εγγυόταν την επανεκλογή του Τραμπ και αυτό κανείς δεν το θέλει. Γι 'αυτό δεν μπορούν να κάνουν τίποτε άλλο παρά να σταυρώσουν τα χέρια τους.

[----->]