Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει πλέον πλάκα

Καλά τα γέλια και οι ειρωνείες με την «αριστεροσύνη» της κυβέρνησης και με τις υποσχέσεις Τσίπρα, όμως πλέον τα περιθώρια τελειώνουν. Ως πότε θα γελάμε με το «ρε τους μαλάκες, πώς την πατήσαμε έτσι και τους πιστέψαμε;». Εντάξει, είμαστε μαλάκες και τους πιστέψαμε την πρώτη φορά. Τη δεύτερη, όσοι ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ το έκαναν συνειδητά και δικαίως το Μαξίμου διαμηνύει σε κάθε τόνο «ήξεραν τι ψήφιζαν».

Και πολλοί από αυτούς που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ τον Σεπτέμβρη, καλά κάνουν και τον υπερασπίζονται σήμερα. Αυτό πιστεύουν, αυτό κάνουν. Το θέμα είναι τι κάνουμε οι υπόλοιποι. Χρόνος άλλος δεν υπάρχει. Ο ΣΥΡΙΖΑ χόρεψε τον χορό της Σαλώμης και πέταξε πλέον και το έβδομο πέπλο του.

Δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ της αρχής στην εξουσία που κέρδιζε τη συμπάθεια επειδή θύμιζε ζαλισμένο κοτόπουλο. Είναι ένας στεγνός μνημονιακός φορέας, που καθημερινά εκφράζει την πίστη του στις «μεταρρυθμίσεις» στην πράξη και κοροϊδεύει ξεδιάντροπα τους πολίτες στα λόγια.

Εργασία εφ’ όρου ζωής;

του Robert Kurz

Το πόσο άρρωστος είναι ο καπιταλιστικός τρόπος αναπαραγωγής της κοινωνίας, φαίνεται από δύο διαμετρικά αντίθετες επιταγές  : πρέπει να είμαστε όλο και περισσότεροι  και, ταυτόχρονα, όλο και λιγότεροι απ'όσοι πρέπει να είμαστε . Όλο και περισσότεροι, διαφορετικά ποιος θα πληρώνει τις συντάξεις των αναθεματισμένων γέρων που ζουν τόσο πολύ; Και όλο και λιγότεροι, γιατί από που θα προκύψουν όλες αυτές οι θέσεις εργασίας για τη νέα γενιά, στις συνθήκες της τρίτης βιομηχανικής επανάστασης και της παγκοσμιοποίησης; Συντάξεις και αγορά εργασίας είναι δύο πράγματα αλληλοσυγκρουόμενα.