Για την κρίση
στην Ουκρανία έχω γράψει αρκετές φορές. Το πρώτο που μου έκανε εντύπωση,
όταν ο Βίκτορ Γιανουκόβιτς ανατράπηκε από ένα απροκάλυπτο πραξικόπημα, με την
ανοικτή υποστήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών (να πούμε καλύτερα ότι αυτές το
επέβαλαν), την ενεργό συμμετοχή της Πολωνίας, της Λιθουανίας και της Εσθονίας,
και τις μαριονέτες των Βρυξελλών, ήταν η εμφανής ματαιότητα του. Γιατί να κάνουν
πραξικόπημα, αφού ο Γιανουκόβιτς θα μπορούσε ήσυχα-ήσυχα να βγει από τη μέση σε
ένα χρόνο με κανονικές εκλογές;
Και όλα τα ερωτήματα κατέληγαν στο ίδιο συμπέρασμα.
Γιατί μια τέτοια ανατροπή όταν η Ουκρανία βρισκόταν πλήρως στα χέρια των
Αμερικανών – με ή χωρίς Γιανουκόβιτς –εδώ και χρόνια; Από της μέρες της
λεγόμενης "Πορτοκαλί Επανάστασης των Γιούσενκο-Τιμοσένκο; Που παράδωσαν
στα χέρια της CIA τα λιγοστά απομεινάρια εθνικής κυριαρχίας, μετά από αυτά που ξεπούλησαν
οι προηγούμενοι πρόεδροι της "ανεξάρτητης" Ουκρανίας , Κράβτσουκ και
Κούτσμα.
Γιατί να ανατραπεί ο Γιανουκόβιτς ο τέταρτος και τελευταίος πρόεδρος της
Ουκρανίας αφού είχε ήδη πουλήσει το Donbass στην Chevron και τη Shell, σχεδόν
8.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα γης για μια περίοδο 50 ετών, μια μυστική συμφωνία ύψους
10 δισεκατομμυρίων δολαρίων για εξόρυξη σχιστολιθικού φυσικού αέριου που θα έπαυε
"για πάντα" την ενεργειακή εξάρτηση της Ουκρανίας από τη μισητή Ρωσία.
Με άλλα λόγια, ο Γιανουκόβιτς - που όλα τα Δυτικά μέσα ενημέρωσης τον εμφάνιζαν
ως τον "άνθρωπο της Μόσχας" -
δεν ήταν και τόσο στενός φίλος του Πούτιν.
Γιατί λοιπόν να τον βγάλουν από τη μέση τόσο βάναυσα; Γιατί έπρεπε να γίνει
αυτό; Μόνο επειδή δεν είχε υπογράψει τη "συμφωνία σύνδεσης με την
Ευρωπαϊκή Ένωση; Όμως, μέχρι το Νοέμβριο του προηγούμενου έτους ο Βίκτορ
Γιανουκόβιτς διαπραγματευόταν τη συμφωνία, και γενικά διαφαινόταν μια ευρωπαϊκή
επιτυχία. Το κείμενο της συμφωνίας ήταν έτοιμο, αν και εν μέρει μυστικό. Μετά
από λίγους η συμφωνία θα περνούσε, έτσι ή αλλιώς,με το καλό ή το κακό.
Όχι, όλα αυτά τα ερωτήματα δεν έβρισκαν ικανοποιητικές απαντήσεις. Μάλλον
συνέβαινε κάτι άλλο. Η ταχύτητα με την οποία Ουάσιγκτον είχε ασκήσει πιέσεις,
και η Βαρσοβία είχε κινηθεί υπό τις διαταγές της, δείχνει ότι πρέπει να υπήρχε κάποια
άλλη επείγουσα ανάγκη.
Για μένα ήταν ξεκάθαρο ότι το πραξικόπημα - όχι τυχαία ένα πραξικόπημα με το
στίγμα των Ναζί εξόφθαλμα εμφανές - δεν στρεφόταν εναντίον του Γιανουκόβιτς,ένα
πιόνι με μηδενικό ειδικό βάρος, αλλά εναντίον της Ρωσίας.
Οι νεοσυντηρητικοί, μέσω της εκτελεστού Victoria Nuland (υφυπουργού εξωτερικών
των ΗΠΑ), επιδίωκαν μια κρίση με διεθνή αντίκτυπο, αν όχι παγκόσμιο. Αλλά γιατί
τόση βιασύνη; Γιατί να επιταχύνουν τη σύγκρουση και να φέρουν το ΝΑΤΟ σχεδόν μπροστά
στην πόρτα του Κρεμλίνου; Κατά βάθος επρόκειτο για ένα σενάριο που περίμενα ότι
θα συμβεί. Αλλά το έβλεπα να υλοποιείται με μια επιτάχυνση ξαφνική και
δραματική. Έπρεπε να υπάρχει κάτι άλλο που θα εξηγούσε όλη αυτή τη βιασύνη και
το μέγεθος της ρήξης. Ούτε περιφερειακή κρίση, ούτε ένα επεισόδιο περαστικό. Οι
πιθανές συνέπειες ήταν προφανείς: μια σύγκρουση διόλου μικρότερη από αυτή της
κρίσης των πυραύλων της Κούβας το 1962.
Θα έπρεπε να υπάρχει μια εξήγηση για το νόημα και τους λόγους της επιτάχυνσης. Οικονομολόγος
δεν είμαι ούτε και ειδικός σε ζητήματα παγκόσμιας οικονομίας. Εμπιστεύομαι λίγο
ή καθόλου τους αριθμούς που προέρχονται από αυτή τη μεριά, πεισμένος εδώ και
χρόνια, ότι σε μεγάλο βαθμό δε λένε την αλήθεια είτε είναι πολύ χειραγωγημένοι. Αλλά όλη η νευρικότητα
που εδώ και κάποιο διάστημα διακρίνω στα σχόλια όσων εμφανίζονται σαν γνώστες (και
για το λόγο ότι αυτά τα κόλπα τα έχουν ζήσει και τα ζουν), με έκανε να σκεφτώ
ότι υπήρχε κάποιο λάθος στο παραπάνω σκεπτικό. Είδα λοιπόν, με κάποια έκπληξη, ότι
βρέθηκα μαζί με άλλους να μιλάω για "την έναρξη του Γ’ΠΠ ".
Όπως για παράδειγμα, ο Nouriel Rubini ο οποίος τον Ιανουάριο του τρέχοντος
έτους έγραφε από το Νταβός: "Πολλοί από τους ομιλητές εδώ συγκρίνουν το
2014 με το 1914, όταν ξέσπασε ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος χωρίς κανείς να το
περιμένει. Βρισκόμαστε μπροστά σε ένα μαύρο κύκνο με τη μορφή ενός πολέμου μεταξύ
Κίνας και Ιαπωνίας;" Και αμέσως
μετά ο Kile Bass, δισεκατομμυριούχος, διαχειριστής αντισταθμιστικών αμοιβαίων
κεφαλαίων υψηλού κινδύνου (hedge funds), ο οποίος πρώτα επικαλείται ένα "κινέζο
αναλυτή με μεγάλη επιρροή," και στη συνέχεια τον ίδιο τον πρωθυπουργό της
Ιαπωνίας Abe, ο οποίος "δεν αποκλείει μια στρατιωτική αντιπαράθεση
μεταξύ Κίνας και Ιαπωνίας."
Αν οι προβλέπεις που διατυπώνονται με τόση σαφήνεια προστεθούν, όταν γίνονται από ένα
διαχειριστή κεφαλαίων τέτοιου διαμετρήματος,τότε, δύσκολα μπορούν να αγνοηθούν.
"Δισεκατομμύρια δολάρια σε τραπεζικές καταθέσεις θα πρέπει να αναδιαρθρωθούν
- μας πληροφορεί ο Kile Bass - και εκατομμύρια συνετοί οικονομικοί επενδυτές θα
χάσουν μεγάλα ποσοστά από την πραγματική αγοραστική τους δύναμη ακριβώς τη λάθος
στιγμή στη ζωή τους [αν υποθέσουμε ότι υπάρχει μια κατάλληλη στιγμή για να
χάσει κανείς τα περιουσιακά του στοιχεία, στμ.].
Ούτε αυτή τη φορά ο κόσμος θα χαθεί,
αλλά η κοινωνική συνοχή των πλούσιων χωρών
θα δοκιμαστεί έντονα και σε ορισμένες περιπτώσεις, θα διαρραγεί. (..)
Πιστεύουμε ότι ο πόλεμος είναι μια αναπόφευκτη συνέπεια της τρέχουσας
παγκόσμιας οικονομικής κατάστασης. "
Στο ίδιο μήκος κύματος και ο πρώην επικεφαλής του Γραφείου Διαχείρισης και
Προϋπολογισμού (Office for Management and Budget) επί προεδρίας Reagan, ο David
Stockman. Ακόμη και γι 'αυτόν η συνεχιζόμενη σύγκρουση μεταξύ της Αμερικής και
της Ρωσίας θα οδηγήσει σε Γ'ΠΠ. Λίγο πιο γενικόλογος για το πώς, αλλά πεισμένος
και αυτός ότι βαδίζουμε προς ένα "μεγάλο πόλεμο" (a major war) .Οτι
θα πάμε σε ένα" μεγάλο πόλεμο " υποστηρίζει και ο πρώην τεχνικός
αναλυτής της Goldman Sachs ,Charles Nenner, ο οποίος,μπορεί να υπερηφανεύεται ότι
στους πελάτες του συγφκαταλέγονται και μια σειρά σημαντικά hedge funds,
τράπεζες, και μια σειρά πλούσιοι διεθνείς επενδυτές. Το ίδιο, με κάποιες
διαφορές, πιστεύουν αμερικανοί μεγαλοεπενδυτές όπως ο James Dines και Marc
Faber. Ο τελευταίος αναφέρει ανοιχτά ότι η αμερικανική κυβέρνηση θα ξεκινήσει
νέους πολέμους ως απάντηση στην τρέχουσα οικονομική κρίση. "Το επόμενο
πράγμα που θα πράξει η κυβέρνηση για να αποσπάσει την προσοχή των ανθρώπων από
τις κακές οικονομικές συνθήκες - γράφει ο Marc Faber - θα είναι να ξεκινήσει
κάποιο πόλεμο κάπου."
Απολύτως σαφές, αλλά τότε γιατί οι εφημερίδες και η τηλεόραση μας λένε ότι η
Αμερική είναι ισχυρή;
Πριν λίγες ημέρες ο Martin Armstrong – ένας διαχειριστής κρατικών επενδυτικών
κεφαλαίων πολλών δισεκατομμυρίων - λέει το ίδιο : "Πρέπει να αποσπάσουν
τους ανθρώπους από την επικείμενη οικονομική ύφεση". Τα δύο τελευταία άρθρα
του είχαν τους εξής τίτλους: "Θα πάμε σε πόλεμο κατά της Ρωσίας" και "Ας
προετοιμαστούμε για τον Γ’ΠΠ." Δεν είναι απόλυτα σαφές εάν όλοι αυτοί οι
προφήτες κάνουν ειλικρινείς προβλέψεις ή απλά γιορτάζουν εκ των προτέρων τα
μελλοντικά κέρδη που αναμένουν από έναν πόλεμο, αφού είναι γνωστό, από παλιά,
ότι οι πόλεμοι χοντραίνουν κυρίως τους
τραπεζίτες και τις βιομηχανίες όπλων. Αλλά η επιμονή με την οποία τίθεται το
ζήτημα, δείχνει ότι τη μυρουδιά του
καμένου οι τύποι αυτοί την αισθάνονται εκ των προτέρων.
Άλλοι, όπως για παράδειγμα, η πρόεδρος της Βραζιλίας, Dilma Rousseff, παρατηρούν
ότι ο κόσμος αντιμετωπίζει ένα "νομισματικό πόλεμο" που αποκτά
παγκόσμιες διαστάσεις, δηλαδή, όλοι εναντίον όλων. Μην ξεχνάμε ότι ο Δεύτερος
Παγκόσμιος Πόλεμος ήρθε μετά από μια βίαιη σειρά ανταγωνιστικών υποτιμήσεων. Το ίδιο συμβαίνει
και σήμερα, με τα έθνη να υποτιμούν για να κάνουν τα προϊόντα τους πιο
ανταγωνιστικά και να τονωθούν οι εξαγωγές.
Και είναι πολλοί αυτοί που συνειδητοποιούν ότι η νέα
τράπεζα, που δημιουργήθηκε από τις χώρες BRICS, με αρχικό κεφάλαιο ύψους 100
δισεκατομμυρίων δολαρίων, που βασίζεται στην Κίνα, αποτελεί μια εντυπωσιακή
καινοτομία στο παγκόσμιο τοπίο, όπου ένας όλο και μεγαλύτερος αριθμός
συναλλαγών γίνεται σε γιουάν, ρούβλια, και όχι σε δολάρια ΗΠΑ.
Όπως γράφει ο
Jim Rickards - ο οποίος το 2009 πήρε μέρος στα πρώτα "οικονομικά παιχνίδια
πολέμου" που διοργάνωσε το Πεντάγωνο - υπάρχει ο κίνδυνος οι Ηνωμένες Πολιτείες να "παρασυρθούν"
σε "ασύμμετρους πολέμους" νομισμάτων, που ίσως εντείνουν τις
αβεβαιότητες παγκοσμίως. Είναι προφανές ότι ο Rickards τάσσεται με την
αμερικανική πλευρά.
Αλλά, αν το Πεντάγωνο - και όχι η Federal Reserve (Ομοσπονδιακή ΚεντρικήΤράπεζα)-
διοργανώνει αυτό το είδος "παιχνιδιού",
αυτό σημαίνει ότι είμαστε ήδη μέσα μέχρι τα μπούνια, και ο στρατιωτικός τους
χαρακτήρας είναι αδιαμφισβήτητος.
Εξ άλλου (αυτή τη φορά μιλάει ο δισεκατομμυριούχος Hugo Salinas Price) "είναι
πολλοί αυτοί που αναρωτιούνται ποιοι
ήταν οι πραγματικοί λόγοι που οδήγησαν στην απομάκρυνση του Καντάφι. Ο Καντάφι σχεδίαζε
ένα παν-αφρικανικό νόμισμα. Το ίδιο συνέβη και με τον Σαντάμ Χουσεΐν. Οι
Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα ανεχθούν οποιοδήποτε άλλο ισχυρό νόμισμα που θα
ανταγωνιστεί το δολάριο. "
Άλλοι τονίζουν την ολοένα και μεγαλύτερη σπανιότητα πόρων, ιδίως την ενέργεια. Άλλοι
θεωρούν την Κίνα ως ένα αντίπαλο επικίνδυνο και ολοένα και πιο ανεξέλεγκτο.
Ίσως να είναι αυτή ο πρωταγωνιστής αυτού του ασύμμετρου πολέμου στον οποίο
αναφέρεται ο Jim Rickards. Ο Gerald Celente, συγγραφέας εξειδικευμένων
οικονομικών προβλέψεων και γεωπολιτικών εδώ και πολλά χρόνια, καταλήγει επίσης στο
ίδιο συμπέρασμα: " σύντομα θα ξεκινήσει ένας τρίτος παγκόσμιος
πόλεμος."
Ο Jim Rogers, ένας άλλος δισεκατομμυριούχος επενδυτής, δείχνει την Ευρώπη:
"Αν συνεχίσει να σώζει το ένα κράτος μετά το άλλο, θα καταλήξει σε ένα
άλλο παγκόσμιο πόλεμο". Οπότε, ας συνεχίσουμε να στραγγαλίζουμε τους λαούς
της Ευρώπης, για να αποφύγουμε τον πόλεμο. Ένας πασιφισμός πολύ ύποπτος, αλλά ανησυχητικός.
Καλά θα κάνουμε να έχουμε το νου μας από κάτι τέτοιους "πασιφιστές".
Αυτή η παράθεση απόψεων είναι χρήσιμη για να κατανοήσουμε ότι τα ανησυχητικά
σημάδια όλο και πληθαίνουν. Η Κίνα, χωρίς να κάνει πάρα πολύ θόρυβο, προμηθεύεται
πόρους, ενέργεια και χώρο, με τη διαφορά ότι αντί να στέλνει κανονιοφόρους (δεν
έχει έλθει η ώρα), τους πόρους αυτούς,τους αγοράζει με τα χρήματα του
αμερικανικού χρέους.
Ο Πούτιν αντιμετωπίζει την πρώτη επίθεση και δεν έχει χρόνο για χάσιμο. Εξάλλου,
ένα ολλανδικό δικαστήριο, χωρίς καμία αρμοδιότητα ή εξουσία, αποφάσισε ότι η
Ρωσία θα πρέπει να καταβάλλει $ 50 δισεκατομμύρια, συν τους τόκους, στη Yukos,
δηλαδή, στο ληστή Mikhail Khodorkovskij που η Ρωσία αποφυλάκισε πριν λίγους μήνες σε μια χειρονομία χαλάρωσης
της έντασης με την Ευρώπη (να σημειωθεί ότι το δικαστήριο βρίσκετε στην ίδια
χώρα που είχε το μεγαλύτερο αριθμό θυμάτων στην κατάρριψη του Boeing των Μαλαισιανών αερογραμμών). Να πρόκειται για
σύμπτωση;
Πάντως, ένας από τους στενότερους συμβούλους του Πούτιν, στην ερώτηση: τι θα κάνει
η Ρωσία μ’αυτή την απόφαση, απάντησε με ένα σήκωμα των ώμων: "Υπάρχει ένας
πόλεμος στις πύλες της Ευρώπης. Πιστεύεται πραγματικά ότι μια τέτοια απόφαση
έχει κάποια σημασία; ".
Νομικά δεν έχει, αλλά θα χρησιμοποιηθεί από τα κέντρα εξουσίας της Δύσης για να
πλήξουν τα ρωσικές αγαθά στο εξωτερικό, να κατάσχουν και να παγώσουν
τραπεζικούς λογαριασμούς, τίτλους ιδιοκτησίας.
Ιδού ένας ασύμμετρος πόλεμος που μόλις άρχισε χωρίς καν να αναγγελθεί.
Ένα μεγάλης κυκλοφορίας εβδομαδιαίο αμερικανικό περιοδικό αφιέρωσε το εξώφυλλό
του στον Βλαντιμίρ Πούτιν, με το σχόλιο: "Ο παρίας". Ένας τίτλος που είναι,
ωστόσο, μια κήρυξη πολέμου. Μόνο που δεν τον έχει κηρύξει το υπουργείο
Εξωτερικών, αλλά το "υπουργείο προπαγάνδας", δηλαδή τα Δυτικά μέσα
ενημέρωσης. O Paul Craig Roberts ήταν αυτός που χρησιμοποίησε αυτόν το
χαρακτηρισμό σε πρόσφατο άρθρο του. Ποιος είναι ο Paul Craig Roberts; Διετέλεσε
υφυπουργός του Υπουργείου Οικονομικών υπό τον Πρόεδρο Ρήγκαν, πρώην εκδότης της
Wall Street Journal, και το αμερικάνικο "Who's Who" τον θεωρεί ως ένα από τους χίλιους πιο
σημαίνοντες πολιτικούς στοχαστές του κόσμου. Το άρθρο είχε τον τίτλο: "Ο
πόλεμος έρχεται (War is Coming)".
