Τέμπη: Καταπέλτης η έκθεση Anubis για τις προσπάθειες συγκάλυψης του συστημικού εγκλήματος

 

του Νίκου Ταυρή

Η υπόθεση των Τεμπών συνεχίζει να απασχολεί την επικαιρότητα. Η άκαμπτη επιμονή των συγγενών για τη δικαίωση των θυμάτων δεν αφήνει το θέμα να ξεχαστεί. Δεν ξεχνά όμως και η κυβέρνηση, που ακόμη και σήμερα συνεχίζει τις ενέργειες με στόχο τη συγκάλυψη των συνθηκών του δυστυχήματος αλλά και των ευθυνών του συστημικού εγκλήματος. Η τελευταία πράξη στη μακρά σειρά αυτών των ενεργειών είναι η μεσολάβηση της Ν.Δ. για την τοποθέτηση του Απ.Τζιτζικώστα στη θέση του Ευρωπαίου Επιτρόπου Μεταφορών και Τουρισμού, το έργο του οποίου ανακοινώθηκε ότι θα επικεντρωθεί στο θέμα των μεταφορών.

 

 

Η κυβέρνηση και οι ελίτ φαίνεται να ενοχλούνται με την ιδέα πως το έγκλημα των Τεμπών θα ψάξει δικαίωση έξω από τα σύνορα της χώρας, όπως προηγούμενα είχαν ενοχληθεί από τις δηλώσεις της Ευρωπαίας εισαγγελέα σχετικά με το δυστύχημα αλλά και τη σύμβαση 717. Ωστόσο, οι αδιάκοπες προσπάθειες των συγγενών φέρνουν διαρκώς νέα στοιχεία στο φως: χαμένα βαγόνια, χημικές αναλύσεις αλλά και την τοποθεσία όπου μεταφέρθηκε τις πρώτες μέρες ποσότητα χώματος και συντριμμιών. Στην συνέχεια θα παρουσιάσουμε τα ευρήματα της πρόσφατης έρευνας Anubis στην τοποθεσία Πηγάδια.

 

 

Καταρχάς, το χρονικό της συγκάλυψης ξεκινά από τις πρώτες κιόλας ώρες έπειτα από το δυστύχημα και ενόσω οι συγγενείς των θυμάτων βρίσκονταν ακόμη στα νοσοκομεία, χωρίς να μπορούν να φανταστούν όλα όσα συνέβησαν. Έτσι, μέσα από μια διαδικασία εξπρές, που προφανώς δεν πληρούσε τις προδιαγραφές, ξεθάβεται και μεταφέρεται μεγάλη ποσότητα χώματος μαζί με συντρίμμια και κρίσιμα στοιχεία σε άγνωστη τοποθεσία και όχι σε αυτή στο Κουλούρι στην οποία μεταφέρθηκαν όλα τα υπόλοιπα. Πολλούς μήνες αργότερα και έπειτα από συνεχείς προσπάθειες αποκαλύπτεται ότι η τοποθεσία είναι αυτή του ιδιωτικού οικοπέδου στην περιοχή Πηγάδια. Παράλληλα, υπάρχουν καταγγελίες οι οποίες επιβεβαιώνονται με βίντεο και φωτογραφικό υλικό, ότι μια ομάδα ανθρώπων προχωρά σε διαλογή συγκεκριμένων υλικών από το σημείο της σύγκρουσης, τα οποία μεταφέρονται σε άγνωστη τοποθεσία, που πιθανότατα είναι αυτή του οικοπέδου στα Πηγάδια.

Πιθανότατα, διότι ακόμη και σήμερα είναι αδύνατο να πει κανείς με ασφάλεια αν υπήρξε και τρίτη τοποθεσία απόθεσης υλικού. Επιπλέον, επιτρέπεται παράνομα στην Hellenic Train να συλλέξει σχεδόν όλα τα κοντέινερ της εμπορικής αμαξοστοιχίας και να τα μεταφέρει στη Θεσσαλονίκη.

Αργότερα, μαθαίνουμε πως ένα κοντέινερ έχει χαθεί και 16 μήνες μετά εντοπίζεται επίσης σε κάποιο οικόπεδο ιδιώτη. Ακολουθεί το μπάζωμα του χώρου του δυστυχήματος με νέο χώμα, χαλίκια και μπετόν, με τη δικαιολογία πως κάτι τέτοιο ήταν αναγκαίο για τη χρήση γερανών, πράγμα που επίσης καταρρίπτεται από το οπτικό υλικό.

Αλλοίωση έχουμε όχι μόνο στον χώρο του δυστυχήματος, αλλά και στα ηχητικά ντοκουμέντα που βλέπουν το φως της δημοσιότητας,ενώ ύποπτα για αλλοίωση είναι και τα αντίστοιχα βίντεο. Η εμπορική αμαξοστοιχία και το φορτίο της δεν φαίνεται πουθενά, ενώ τα βίντεο από όλους τους σταθμούς διέλευσής της έχουν διαγραφεί με τη δικαιολογία ότι «δεν τα ζήτησε κανείς». Το φορτίο της εμπορικής αμαξοστοιχίας παραμένει μέχρι και σήμερα άγνωστο. Για μήνες δεν δίνονται πληροφορίες για αυτό ενώ εν τέλει η HellenicTrain σε εμπιστευτικό έγγραφο κάνει λόγο για λαμαρίνες. Ωστόσο, το μέγεθος της έκρηξης στο δυστύχημα, σε συνδυασμό με την εύρεση εύφλεκτων ουσιών (ξυλόλιο, τουλόλιο κ.ά.) σε ανάλυση του Γενικού Χημείου του Κράτους(ΓΧΚ), προκαλούν υποψίες για το φορτίο της εμπορικής αμαξοστοιχίας. Εκείνες τις μέρες δίνεται η εξήγηση από τους εμπειρογνώμονες που διόρισε η ελληνική δικαιοσύνη ότι η έκρηξη προήλθε από την ανάφλεξη ελαίων σιλικόνης τα οποία χρησιμοποιούνται στις μηχανές των τρένων, οι οποίες λέγεται ότι ήρθαν σε μετωπική σύγκρουση. 

 

Κάτι τέτοιο καταρρίπτεται μεθοδικά από τους πραγματογνώμονες των οικογενειών των θυμάτων αφενός επειδή το συγκεκριμένο υλικό δεν έχει τη δυνατότητα για τέτοια έκρηξη, αφετέρου επειδή οι αμαξοστοιχίες αποδεικνύεται ότι συγκρούστηκαν πλαγιομετωπικά, καθώς το απότομο φρενάρισμα της εμπορικής είχε ως αποτέλεσμα τον εκτροχιασμό των μηχανών της οι οποίες σύρθηκαν σαράντα μέτρα μακριά και δεν συμμετείχαν στη σύγκρουση. Αντίστοιχη είναι και η πορεία που ακολουθεί η υπόθεση στη δικαιοσύνη και τη Βουλή, όπου για την πρώτη υπάρχουν αδικαιολόγητες παραλήψεις και καθυστερήσεις, ενώ στη δεύτερη στήνεται μια εξεταστική επιτροπή που ψάχνει ευθύνες στις κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών και τελικά καταλήγει στη γνωστή ατομική ευθύνη του σταθμάρχη.

Τα παραπάνω θυμίζουν περισσότερο μαφιόζικες ενέργειες και όχι κρατικές. Ωστόσο οι μεθοδεύσεις για τη συγκάλυψη των ευθυνών δεν πέτυχαν τον σκοπό τους, η υπόθεση των Τεμπών έχει αναδειχθεί σε βαθύ ρήγμα ανάμεσα στην κοινωνία και το πολιτικό σύστημα. Ο αγώνας των συγγενών έχει πλέον αποκτήσει άλλες διαστάσεις για τη κοινωνία και αφορά τη δημοκρατία, τη λειτουργία των θεσμών, τη δικαιοσύνη αλλά και τη βαθιά κρίση που διαπερνά όλους τους τομείς της χώρας. Τα Τέμπη αποτελούν ακόμη μια κραυγή για δικαιοσύνη που στοιχειώνει το πολιτικό σύστημα και αποτελεί τροχοπέδη στα σχέδια του.

Καθώς με όλα τα νέα στοιχεία που έρχονται στη δημοσιότητα, αποδεικνύεται μέρα με τη μέρα η ποιότητα των ελληνικών ελίτ και του πολιτικού συστήματος, που μεταχειρίζονται τη χώρα ως καύσιμη ύλη για τις προσδοκίες και τα κέρδη τους, ενώ κάνουν σκληρό πόλεμο σε όποιον τους χαλάει τις δουλειές.

 

Τα νέα στοιχεία απότην έρευνα της ομάδας Anubis

Η ομάδα Anubis ορίστηκε δικαστικά ως πραγματογνώμονας στην υπόθεση και η πρόσφατη έρευνά της ενσωματώθηκε στη δικογραφία της υπόθεσης. Η έρευνα βρίθει από αποκαλύψεις για την αλλοίωση του τόπου της τραγωδίας, αλλά και των σημείων εναπόθεσης μπάζων από αυτήν, όπως και την επιχειρούμενη συγκάλυψη κρίσιμων πτυχών της υπόθεσης και μάλιστα ενώπιον εντεταλμένων παραγόντων της πολιτείας.

 

 

Η έρευνα έγινε τους προηγούμενους μήνες σε ιδιωτικό οικόπεδο στην περιοχή Πηγάδια όπου είχαν μεταφερθεί πάνω από 40φορτηγά με χώμα και συντρίμμια από τον τόπο του δυστυχήματος .Στα ευρήματα της έρευνας συγκαταλέγονται δεκάδες κομμάτια από τα συντρίμμια των τρένων αλλά και της περίφραξης και των στρωτήρων των σιδηροδρομικών γραμμών. Μάλιστα πολλά από τα παραπάνω φαίνεται να είναι καμένα, πράγμα που τα καθιστά σημαντικά στοιχεία σε ό,τι αφορά την έκρηξη και τη μετέπειτα πυρκαγιά. Άλλωστε, οι πραγματογνώμονες των οικογενειών πιθανολογούν ότι η έκρηξη και η πυρκαγιά οφείλονται στην ύπαρξη μεγάλης ποσότητας εύφλεκτων υλών (τουλόλιο, ξυλόλιο κ.ά.) τα οποία πιθανόν να μεταφέρονταν από την εμπορική αμαξοστοιχία. Πράγμα που συνάδει και με τα στοιχεία που παρουσιάζονται από άλλη έκθεση, με βάση την οποία το εκρηκτικό φορτίο που θα έπρεπε να μεταφέρεται για να δικαιολογείται το μέγεθος της έκρηξης αντιστοιχεί σε 12 με 15τόνους υδρογονανθράκων.

 

 

Αλλοίωση του πεδίου

Ο όγκος και το πλήθος των ευρημάτων είναι τέτοιος που σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογεί την παράβλεψη τους. Το γεγονός δε ότι πολλά από αυτά είναι καμένα ταυτίζεται με τις κατηγορίες για επιλεκτική συλλογή και μεταφορά υλικών τις πρώτες κιόλας μέρες, ή ακόμα και ώρες, μετά το δυστύχημα. Συγκεκριμένα, στην έκθεση αναφέρεται: «Πάρθηκε υλικό διαπιστωμένα από το επίπεδο των γραμμών για το λόγω ότι έχουμε εντοπίσει εντός των χωμάτων ποσότητα στρωτήρων που δεν προϋπήρχαν στο χώρο αλλά μεταφέρθηκαν από εκεί  και ο χώρος αποτελεί ζώνη εκτίναξης βιολογικού υλικού». Αυτό αποδεικνύει ότι έγινε επέμβαση και άρα αλλοίωση του πεδίου του δυστυχήματος, δηλαδή σε μέρος όπου υπήρχαν κρίσιμα στοιχεία. Αντίστοιχης σημασίας είναι και οι λαμαρίνες των τρένων, τα μηχανικά  εξαρτήματα αλλά και υλικά από τα βαγόνια και το κυλικείο που βρέθηκαν. Η θέση αυτών των ευρημάτων στη διάταξη των βαγονιών της επιβατικής αμαξοστοιχίας, τα καθιστά κρίσιμα στοιχεία για τη φύση και τα αίτια της έκρηξης, καθώς και για την εικασία ότι αυτή ξεκίνησε από το κυλικείο.

 

 

Όχι μόνο κλειστά κοντέινερ

Επιπλέον στην έρευνα σημειώνεται ότι: «Έχοντας λοιπόν σχεδόν όλα τα αντικείμενα μίας μεταφοράς, όπως συσκευασία παλέτας, τσέρκι και τμήμα από δίχτυ cargo αυτά μαζί τα αντικείμενα μας δείχνουν πιθανή μεταφορά φορτίου», πράγμα που δεν συνάδει με τους ισχυρισμούς σχετικά με την μεταφορά μόνο κλειστών κοντέινερ αλλά αντίθετα υποδεικνύουν τη μεταφορά και άλλου είδους φορτίου. Χαρακτηριστικά αναφέρεται στην έρευνα πως: «Υπάρχουν εντός των συντριμμιών που ανασύρθηκαν ύποπτα ευρήματα που δεν φαίνεται να ανήκουν στα υλικά της αμαξοστοιχίας και δεν γνωρίζουμε εάν έχει γίνει η καταγραφή τους.

 

 

Για πάνω από ένα χρόνο βρισκόντουσαν εκεί, χωρίς να γνωρίζει κανένας από τους δικαστικούς πραγματογνώμονες-τεχνικούς συμβούλους ή τους ανθρώπους που διενεργούν την προανάκριση και την κύρια ανάκριση με αποτέλεσμα να χάνονται κρίσιμα στοιχεία.» Τα εν λόγω ευρήματα, ακριβώς επειδή πιθανόν να αφορούν το φορτίο της εμπορικής αμαξοστοιχίας και άρα να μπορούν να δώσουν περαιτέρω στοιχεία για αυτό, κρίθηκε από τον ανακριτή ότι η εύρεση τους επιβάλλει να γίνει νέα δειγματοληψία από το Γενικό Χημείο του Κράτους.

 

 

Οστά και είδη ρουχισμού

Ενδεικτικό για τη φύση των υλικών που μεταφέρθηκαν είναι ότι ανάμεσα στα ευρήματα υπάρχουν οστά, τα οποία βρέθηκαν μέσω της χρήσης ειδικά εκπαιδευμένων σκύλων. Από αυτά ορισμένα ταυτοποιήθηκε ότι ανήκουν σε ζώα, ενώ σε μια περίπτωση υπήρξε ένδειξη από τα σκυλιά ότι πρόκειται για οστό ανθρώπινης προέλευσης και τελικά ταυτοποιήθηκε ότι πρόκειται για οστό που ανήκει σε κάποιο από τα θύματα του δυστυχήματος.Επίσης, σε σχέση με τις συνθήκες που επικρατούσαν στο σημείο απόθεσης η έκθεση αναφέρει ότι:

«Το μέρος – τοποθεσία δεν έχει οριοθετημένη ζώνη φύλαξης με αποτέλεσμα να είναι εκτεθειμένο σε φυσικούς θηρευτές που αναζητούν τροφή, στη γενική περιοχή. [...]

Οπότε δεν γνωρίζουμε αν σίγουρα βιολογικό υλικό έχει ήδη καταναλωθεί». Ενώ συνεχίζει παρακάτω:

«Ο χώρος ήταν εκτεθειμένος σε κοντινή τοποθεσία στην κοίτη του ποταμού, η οποία υπερχείλισε κατά τις πλημμύρες οι οποίες ακολούθησαν μετά το ατύχημα.

Έτσι σίγουρα επηρεάστηκε το σύνολο του υλικού που βρισκόταν εκεί και κρίσιμα πειστήρια υπάρχει πιθανότητα να ταξίδεψαν μέσω της ροής.»

Επίσης, βρέθηκαν προσωπικά αντικείμενα και είδη ρουχισμού που πιθανότατα ανήκουν στα θύματα του δυστυχήματος. Μάλιστα η έρευνα της ομάδας Anubis βρήκε και μια κάρτα sim για κινητό τηλέφωνο ή τάμπλετ, μια κάρτα μάλιστα που μπορεί να αγοραστεί μόνο στις ΗΠΑ και έτσι εγείρεται το ερώτημα αν υπάρχει ή όχι και κάποιος ακόμα αγνοούμενος αφού στη λίστα των θυμάτων /αγνοούμενων δεν υπήρχε κάποιος πολίτης των ΗΠΑ.

 

 

Κατά τύχη ανακάλυψη

Από την έρευνα της ομάδας Anubis τίθεται εν αμφιβόλω κατά πόσον τα υλικά αυτά ελέγχθηκαν ή καταγράφηκαν πριν μεταφερθούν, ενώ είναι πλέον βέβαιο ότι ανάμεσα τους υπήρχε και διάσπαρτο βιολογικό υλικό. Επίσης, θα πρέπει να σημειωθεί ότι το ιδιωτικό οικόπεδο στα Πηγάδια δεν περιφράχθηκε με κανένα τρόπο, με αποτέλεσμα το βιολογικό υλικό που μεταφέρθηκε σε αυτή να είναι εκτεθειμένο επί μήνες στα ζώα της περιοχής, για τα οποία αποτελούσε βορά.

Επιπρόσθετα, η τοποθεσία του οικοπέδου είναι κοντά στην κοίτη του Πηνειού και άρα εκτέθηκε στις πλημμύρες της Θεσσαλίας με αποτέλεσμα να υπάρχει μεγάλη πιθανότητα μερίδα των συντριμμιών και άλλων στοιχείων να έχουν παρασυρθεί από τα νερά.

Αν όλα τα παραπάνω μοιάζουν με εγκληματική αμέλεια και παράβαση καθήκοντος από μέρους των υπευθύνων, εκείνο που καθιστά την όλη υπόθεση σκανδαλώδη είναι ότι αρχικά φαίνεται να είχε δοθεί εντολή στον ιδιοκτήτη του οικοπέδου να απορρίψει το σύνολο των υλικών, πράγμα το οποίο ο ίδιος δεν έπραξε καθώς σκόπευε να τα χρησιμοποιήσει για να μπαζώσει το αμμορυχείο που βρίσκεται στο οικόπεδό του. Εύλογα λοιπόν μπορεί να υποθέσει κανείς πως η συγκεκριμένη τοποθεσία κρατήθηκε επί μήνες μυστική γνωρίζοντας πως αργά ή γρήγορα τα υλικά θα εξαφανίζονταν, πράγμα που τελικά τυχαία δεν συνέβη! 

 

Δρόμος της αριστεράς,Σάββατο,5/10/2024

 

ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΤΕΡΑΤΩΝ

 

Το σχολείο είναι, παντού και σε όλες τις εποχές, ένα φυτώριο στο οποίο μπορεί να καλλιεργηθούν τα πιο ευγενικά αισθήματα  και τα πιο κτηνώδη ένστικτα.

• Στη ναζιστική Γερμανία, το χιτλερικό καθεστώς ασχολήθηκε με την αποκτήνωση των μικρών παιδιών, με την ίδια θέρμη που έδειξε για τη φονική πολεμική του μηχανή. Το εκπαιδευτικό πρόγραμμα βασίστηκε στη φυλετική υπεροχή, την πλαστογράφηση της ιστορίας στη βάση της μεγάλης Γερμανίας, τον μιλιταρισμό, την απανθρωποποίηση των «άλλων» για να μην υπάρχει κανένας δισταγμός στην εξόντωσή τους  και τον εκτεταμένο χαφιεδισμό.

Τα μικρά παιδιά μάθαιναν ότι είναι γόνοι μιας ανώτερης φυλής, της οποίας την καθαρότητα  οφείλουν να διαφυλάξουν,  ενθαρρύνονταν και επιβραβεύονταν, να καταγγέλλουν τους γονείς και τους δασκάλους τους και  να μισούν αβυσσαλέα, τους ανάπηρους, τους γύφτους, τους Εβραίους και τους κομμουνιστές.

Η αριθμητική, ένα μάθημα για το οποίο κανείς θα μπορούσε να ισχυριστεί «την αντικειμενικότητα των αριθμών» και άρα την αδυναμία προπαγάνδας, έπαιζε καταλυτικό ρόλο στην αποκτήνωση ήδη από την τρυφερή παιδική ηλικία. Είναι χαρακτηριστική η διατύπωση προβλημάτων της αριθμητικής στα σχολικά βιβλία. «Η συντήρηση ενός διανοητικά ανάπηρου ατόμου στοιχίζει περίπου στο κράτος 4 μάρκα τη μέρα. Στη Γερμανία αυτή τη στιγμή υπάρχουν 300.000 διανοητικά ανάπηροι. Πόσο στοιχίζει συνολικά η περίθαλψη αυτών των ανθρώπων; Πόσα δάνεια γάμων των 1.000 μάρκων θα μπορούσαν να χορηγηθούν με αυτά τα χρήματα;»

Στα 12 χρόνια ναζισμού, μια ολόκληρη γενιά αποκτηνώθηκε και στη συνέχεια πολλαπλασιάστηκε, πολλαπλασιάζοντας ταυτόχρονα  όλη τη μαύρη ναζιστική κτηνωδία και αναβιώνει τα πλοκάμια της στον παρόντα χρόνο.

• Αν απορεί κανείς σήμερα, πώς είναι δυνατό οι σιωναζί να αναπαράγουν τις ίδιες φρικαλεότητες, χωρίς αναστολές και δισταγμούς, αρκεί να ανατρέξει στα σχολικά τους προγράμματα και βιβλία.

Η Εβραία Nurit Peled-Elhanan, καθηγήτρια πανεπιστημίου και συγγραφέας, μετά από υπερδεκαετή έρευνα και μελέτη του σιωνιστικού εκπαιδευτικού συστήματος, συνόψισε τα συμπεράσματά της, στο βιβλίο ¨Η Παλαιστίνη στα ισραηλινά σχολικά βιβλία, ιδεολογία και προπαγάνδα στην εκπαιδευση».

Οι αρχές που καθόριζαν το ναζιστικό εκπαιδευτικό σύστημα, αναπαράγονται αυτούσιες στην εκπαίδευση των σιωναζί.

Ο «περιούσιος λαός» στη θέση της ανώτερης φυλής, η πλαστογράφηση της ιστορίας, που σβήνει κάθε ίχνος των Παλαιστίνιων από την περιοχή, η αποεθνικοποίησή τους, με διαγραφή ακόμη και  των λέξεων Παλαιστίνη και Παλαιστίνιος, η απανθρωποποίησή των Παλαιστινίων ( ζώα και κατώτερη φυλή), η κλοπή και οικειοποίηση των αρχαιολογικών θησαυρών της Παλαιστίνης,    ο μιλιταρισμός και το «μεγάλο Ισραήλ» ως «θεϊκή εντολή», η καλλιέργεια αβυσσαλέου μίσους για τους Άραβες και η απέχθεια για τους Εβραίους αραβικής καταγωγής είναι οι βασικοί άξονες του εκπαιδευτικού συστήματος των σιωναζί.

Το ανάστημα της Nurit Peled-Elhanan μεγαλώνει ακόμη περισσότερο από το γεγονός ότι το 1997, έχασε τη δεκάχρονη κόρη της, σε επίθεση αυτοκτονίας νεαρού Παλαιστίνιου.

Από  την πρώτη στιγμή κατήγγειλε , πως και τα δυο παιδιά είναι θύματα της ισραηλινής κατοχής και του άγριου απαρτχάιντ.

Όλο αυτό το αφήγημα σήμερα που αυτοπροσδιορίζεται ως «η σωστή πλευρά της ιστορίας», είναι ένα μόνο μέρος της νέας προπαγάνδας, που στόχο  έχει τη συνολική αποκτήνωση.

Κι αυτό κάνει ακόμη πιο επιτακτικούς τους εκπαιδευτικούς αγώνες, για ένα σχολείο, που θα βγάζει ανθρώπους κι όχι τέρατα.

 Νίνα Αγγελική Γεωργιάδου

[----->]

 

 

 

 

 

 

 

ΤΟ ΙΡΑΝ, ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ ΚΑΙ ΟΙ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΤΩΝ BRICS

 

Aπό   Andrea Zhok

Η κατάσταση σε διεθνές στρατηγικό επίπεδο τώρα φαίνεται να είναι αρκετά σαφής.

Το Ισραήλ και οι ΗΠΑ κινούνται με ομοφωνία και είναι πρόθυμοι να κάνουν τα πάντα προκειμένου να επιδιώξουν τον απώτερο στόχο τους, που είναι η πλήρης εξάλειψη του Ιράν ως περιφερειακής απειλής.

Οι υπόλοιπες επιφυλάξεις έχουν να κάνουν μόνο με την ανάγκη μείωσης των πιθανών ζημιών σε ισραηλινές πόλεις και αμερικανικές βάσεις στην περιοχή.

Το πρώτο πράγμα που πρέπει να γίνει σαφές είναι ότι το Ιράν δεν έχει καμία πιθανότητα να αντέξει για πολύ μια υποστηριζόμενη από τις ΗΠΑ ισραηλινή επίθεση, ακόμη και αν η επίθεση παραμείνει συμβατική. Το μεγαλύτερο πρόβλημα του Ισραήλ έχει να κάνει με το μέγεθος των πόρων (ανθρώπινων, στρατιωτικών, οικονομικών) που απαιτούνται για έναν ολοκληρωτικό πόλεμο, αλλά το μέγεθος αυτό ενισχύεται απεριόριστα από το διαθέσιμο κανάλι εφοδιασμού των ΗΠΑ. Η ιρανική ηγεσία αυτό το γνωρίζει πολύ καλά και γι' αυτό συνεχίζει να κινείται με τέτοιο τρόπο ώστε να αφήνει περιθώρια για μια άμβλυνση της σύγκρουσης, δίνοντας πάντα μετρημένες απαντήσεις.

Το δεύτερο πράγμα που είναι σαφές είναι ότι μια στρατηγική ήττα του Ιράν, που θα το αφανίσει ως περιφερειακό παράγοντα, όπως έγινε με το Ιράκ, δεν θα είναι καταστροφή μόνο για το Ιράν, αλλά και για τη Ρωσία και την Κίνα.

Το Ιράν αποτελεί όλο και περισσότερο βασικό κόμβο για τους δύο μεγάλους των BRICS ως εμπορική οδός, ως περιφερειακό προπύργιο και ως παραγωγός πρώτων υλών (κυρίως φυσικού αερίου). Ένα «ιρακινοποιημένο» Ιράν θα ήταν καταστροφικό για τις μελλοντικές φιλοδοξίες της Κίνας και της Ρωσίας και αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά.

Τον τελευταίο μήνα υπήρξαν συνομιλίες στο υψηλότερο επίπεδο μεταξύ Ιρανών και Κινέζων ηγετών από τη μία πλευρά (υπουργός Εξωτερικών Wang Yi) και Ρώσων από την άλλη (ο Ρώσος πρωθυπουργός Mishustin βρέθηκε στην Τεχεράνη την παραμονή της ιρανικής απάντησης).

Αυτό μας φέρνει στο τρίτο και καθοριστικό ερώτημα. Δεδομένου ότι η Ρωσία και η Κίνα δεν έχουν την πολυτέλεια να χάσουν το Ιράν ως περιφερειακό σύμμαχο, και δεδομένου ότι η πρόθεση του Ισραήλ και των ΗΠΑ είναι ακριβώς να «ιρακινοποιήσουν» το Ιράν, τι μπορούν να κάνουν οι δύο ηγέτες των BRICS για να το αποφύγουν;

Η διπλωματία και οι μορφές «ηθικής πειθούς» σε αυτό το ιστορικό στάδιο είναι αέρας κοπανιστός.

Αν υπήρχε η προοπτική μιας μακροχρόνιας σύγκρουσης, όπως στη Συρία, θα ήταν δυνατή μια ρωσική παρέμβαση στην περιοχή, με την κατασκευή βάσεων, και η Κίνα θα μπορούσε να λειτουργήσει, όπως κάνει τώρα, ως οικονομικός σταθεροποιητής της Ρωσίας. Αλλά αν το σενάριο είναι αυτό των ΗΠΑ + Ισραήλ που επιζητούν την ισοπέδωση του Ιράν, μπορεί να μην υπάρχει «μακροπρόθεσμο» σενάριο.

Ο μόνος δρόμος που μου φαίνεται ρεαλιστικά βιώσιμος είναι η Ρωσία να παίξει με το Ιράν τον ίδιο ρόλο που παίζουν οι ΗΠΑ με το Ισραήλ, αυτόν της απεριόριστης στρατιωτικής και οικονομικής υποστήριξης. Αλλά οικονομικά η Ρωσία δεν είναι σε θέση να ανταγωνιστεί τις ΗΠΑ, πιθανότατα ούτε καν με την υποστήριξη της Κίνας, και όσον αφορά τους συμβατικούς εξοπλισμούς, η Ρωσία έχει ακόμη να ολοκληρώσει την ουκρανική υπόθεση, η οποία θα απαιτήσει σημαντική δέσμευση για τουλάχιστον έξι μήνες ακόμη, και επομένως δεν μπορεί να στείλει η ίδια μεγάλες ποσότητες οπλισμού όπως απαιτείται.

Επομένως, κατά τη γνώμη μου, υπάρχει μόνο μία λύση για να σταθεροποιηθεί η περιοχή και να μην μπουν στον πειρασμό το Ισραήλ + οι ΗΠΑ να προχωρήσουν στην τελική αντιπαράθεση με το Ιράν: η παράδοση από τη Ρωσία στο Ιράν μιας περιορισμένης ποσότητας πυρηνικών κεφαλών, ίσως και μόνο τακτικών.

Από τεχνική πλευρά αυτό δεν είναι μια απλή επιχείρηση. Δεν είναι σαν την παράδοση ενός όπλου. Χρειάζεται και τεχνική υποστήριξη και απόλυτη μυστικότητα. Αλλά είναι εφικτή και θα άλλαζε το «παιχνίδι».

Μόλις αποκτηθούν οι κεφαλές και καταστούν λειτουργικές, το Ιράν θα πρέπει να πραγματοποιήσει μια δοκιμή, ώστε να δείξει δημόσια ότι διαθέτει αρκετή δύναμη για να καταστρέψει μια ισραηλινή πόλη ή οποιαδήποτε αμερικανική βάση στην περιοχή.

Το σήμα αυτό θα πρέπει να είναι αρκετό για να αποκαταστήσει μια νέα ισορροπία στην περιοχή, όπου όλοι οι παίκτες θα φαίνονται ικανοί να προκαλέσουν συντριπτικά πλήγματα στην άλλη πλευρά.

Ο κόσμος ο σημερινός είναι ένας άσχημος κόσμος όπου ο σεβασμός περνάει μόνο μέσα από τη δυνατότητα εξόντωσης του άλλου, αλλά αυτό χαρακτηρίζει την εποχή μας.

Και πιστεύω ειλικρινά,ότι αυτός ο συλλογισμός μεταξύ της Ρωσίας και του Ιράν έχει ήδη γίνει.

[---->]

Ενάντια στη νεοφιλελεύθερη αριστερά

 

Πρόλογος του Vladimiro Giacche στην ιταλική έκδοση του βιβλίου της Ζάρα Βάγκενκνεχτ Die Selbstgerechten. Mein Gegenprogramm –für Gemeinsinn und Zusammenhalt.

Τίτλος ιταλικής έκδοσης CONTRO LA SINISTRA NEOLIBERALE

 

Κάποτε ο όρος «Αριστερά» ήταν συνώνυμο της αναζήτησης δικαιοσύνης και κοινωνικής ασφάλειας, της αντίστασης, της εξέγερσης και της δέσμευσης υπέρ όσων δεν είχαν γεννηθεί από  πλούσια οικογένεια και έπρεπε να συντηρούν τον εαυτό τους με σκληρή και συχνά ανέμπνευστη εργασία. Το να είσαι αριστερός σήμαινε ότι αγωνίζεσαι για την προστασία αυτών των ανθρώπων από τη φτώχεια, τον εξευτελισμό και την εκμετάλλευση, ανοίγοντάς τους δυνατότητες στην παιδεία και στην κοινωνική ανέλιξη, κάνοντας τη ζωή τους πιο εύκολη, πιο οργανωμένη και προγραμματίσημη. Οι αριστεροί πίστευαν στην ικανότητα της πολιτικής να διαμορφώνει την κοινωνία μέσα σε ένα δημοκρατικό έθνος-κράτος και ότι αυτό το κράτος θα μπορούσε και θα έπρεπε να διορθώνει τις συνέπειες της αγοράς. [...] Φυσικά, πάντα υπήρχαν μεγάλες διαφορές ακόμη και μεταξύ των υποστηρικτών της αριστεράς. [...] Αλλά συνολικά , ένα ήταν ξεκάθαρο: τα αριστερά κόμματα, είτε πρόκειται για σοσιαλδημοκράτες, σοσιαλιστές ή, σε πολλές δυτικοευρωπαϊκές χώρες για κομμουνιστές, δεν εκπροσωπούσαν τις ελίτ, αλλά τους πιο κατατρεγμένους».

 

 

Πιστεύω ότι οι αναγνώστες δεν θα δυσκολευτούν να συμφωνήσουν με την περιγραφή που προτείνει η Sahra Wagenknecht στο πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου της. Η περιγραφή αυτή αποτελεί επίσης το καλύτερο σημείο εκκίνησης προκειμένου  να παρουσιάσω αυτές που θεωρώ ως τις βασικές θέσεις του βιβλίου, αυτές που το καθιστούν ένα σημαντικό και κατάλληλα σκανδαλώδες βιβλίο.

 

Κάποτε, η Αριστερά ήταν πράγματι αυτό. Και σήμερα; Σήμερα τα πράγματα έχουν  αλλάξει αρκετά. Αν κάποτε στο κέντρο του ενδιαφέροντος όσων  ισχυρίζονταν ότι είναι στην αριστερά,  ήταν τα κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα, αυτό πλέον δεν ισχύει . Τώρα,παρατηρεί η συγγραφέας, «η κοινωνική αριστερά κυριαρχείται από μια τυπολογία απόψεων που στο εξής θα την ονομάσουμε αριστερά του λάιφ στάιλ, [στο γερμανικό πρωτότυπο Lifestyle-Linke, στην κυριολεξία «αριστερά του τρόπου ζωής»], με την έννοια ότι όσοι την υποστηρίζουν δεν θέτουν πλέον τα κοινωνικά και πολιτικοοικονομικά προβλήματα στο επίκεντρο της αριστερής πολιτικής αλλά πιο πολύ βάζουν ζητήματα του τρόπου ζωής, που σχετικά με τις καταναλωτικές συνήθειες και τις ηθικές κρίσεις των τρόπων συμπεριφοράς. [... ] Ο εκπρόσωπος της λάιφ στάιλ  αριστεράς [... ] είναι κοσμοπολίτης και φυσικά φιλοευρωπαίος [...].Ανησυχεί για το κλίμα και είναι υπέρ της  χειραφέτησης, της μετανάστευσης και των σεξουαλικών μειονοτήτων. Είναι πεπεισμένος ότι το έθνος-κράτος είναι ένα μοντέλο που πεθαίνει και θεωρεί τον εαυτό του πολίτη του κόσμου χωρίς πολλούς δεσμούς με τη χώρα του». Ο εκπρόσωπος της λάιφ στάιλ  αριστεράς ούτε μπορεί -ούτε επιθυμεί- να ονομάζεται «σοσιαλιστής», ούτε καν με τη σοσιαλδημοκρατική έννοια του όρου, αλλά  φιλελεύθερος αριστερός.

 

Η ίδια η αντίληψη του να κάνει κανείς πολιτική και οι στόχοι της έχουν αλλάξει ριζικά. «Δεν τίθεται πλέον ζήτημα αλλαγής της κοινωνίας, αλλά η αναζήτηση αυτοεπιβεβαίωσης, σε τέτοιο βαθμό που ακόμη και η συμμετοχή σε διαδηλώσεις γίνεται πράξη προσωπικής ολοκλήρωσης : κάποιος αισθάνεται άνετα με τη συνείδησή του να διαδηλώνει για το καλό μαζί με ανθρώπους που έχουν την ίδια άποψη». Και , πιστεύω ότι ο καθένας μας έχει βιώσει διαδηλώσεις που είχαν περισσότερο την όψη παιγνιώδους θεατρικής παράστασης παρά διαδηλώσεις της βούλησης να αγωνιστούμε για συγκεκριμένα ζητήματα.

 

 

Φυσικά, δεν μπορούμε να πούμε ότι αυτή η λάιφ στάιλ αριστερά αποφεύγει την σύγκρουση ως τέτοια. Το πρόβλημα όμως είναι ότι αρκετές φορές στρέφεται εναντίον λάθος στόχου. Όπως παρατηρεί η  Wagenknecht, στην πραγματικότητα «η λάιφ στάιλ  αριστερά είναι και μοντέρνα αλλά και αντιπαθής, διότι, ενώ υποστηρίζει μια ανοιχτή και ανεκτική κοινωνία, απέναντι σε απόψεις διαφορετικές από τις δικές της δείχνει συνήθως μια απίστευτη μισαλλοδοξία, η οποία δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από εκείνη της άκρας Δεξιάς. Αυτή η έλλειψη κατανόησης πηγάζει από το γεγονός ότι ο αριστεροφιλελευθερισμός  σύμφωνα με την αντίληψη των υποστηρικτών του, δεν είναι μια άποψη, αλλά θέμα ευπρέπειας. Όσοι παρεκκλίνουν από τα δικά τους στάνταρντ, στα μάτια των αριστεροφιλελεύθερων δεν είναι απλά ως ένα άτομο που σκέφτεται διαφορετικά, αλλά ένα κακό άτομο, ίσως ακόμη και εχθρός της ανθρωπότητας ή ακόμη και ναζί».

 

 

Από αυτή τη μισαλλόδοξη και υπερφίαλη στάση (δεν είναι τυχαίος ο αρχικός τίτλος του βιβλίου (Die Selbstgerechten, δηλαδή «Οι αυτοδικαιούμενοι»), η ίδια η Wagenknecht δίνει πολλά παραδείγματα.Εγώ θα μεταφέρω  ένα που θεωρώ σημαντικό. Το 2019, οι νέοι των Fridays for Future που είχαν συγκεντρωθεί στο  Lausitz (στην ανατολική Γερμανία) για να απαιτήσουν την κατάργηση του άνθρακα, διαδήλωσαν ενάντια στους περίπου χίλιους κατοίκους της πόλης, οι οποίοι τραγουδούσαν τα τραγούδια των ανθρακωρύχων. Και δεν βρήκαν τίποτα καλύτερο να κάνουν από το να προσβάλλουν αυτούς τους ανθρώπους - των οποίων ο βιοπορισμός εξαρτιόταν από το ανθρακωρυχείο - με το να τους χαρακτηρίσουν «ναζί του άνθρακα».

 

Οι υποτιμητικοί χαρακτηρισμοί που η φιλελεύθερη αριστερά αρέσκεται να χρησιμοποιεί εναντίον των αντιπάλων της καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα θέσεων : «Όποιοι περιμένουν από την κυβέρνησή τους να φροντίσει πρώτα απ' όλα την ευημερία του ντόπιου πληθυσμού και την προστασία του από το διεθνές ντάμπινγκ και άλλες αρνητικές συνέπειες της παγκοσμιοποίησης- μια αρχή που θα ήταν προφανής για την παραδοσιακή αριστερά -χαρακτηρίζεται σήμερα ως εθνικοσοσιαλιστική, ενίοτε μάλιστα με την κατάληξη -ιστής» (εξ ου και «εθνικοσοσιαλιστής», δηλαδή ναζι). Και φυσικά «όσοι δεν το βρίσκουν σωστό να μεταβιβάζονται όλο και περισσότερες εξουσίες από τα κοινοβούλια και τις κυβερνήσεις που αυτοί ψήφισαν σε μια απίστευτη λομπίκρατία των Βρυξελλών είναι φυσικά αντιευρωπαϊστές». Και στην Ιταλία, ως γνωστό, αυτοί που θέλουν τη ρύθμιση της μετανάστευσης είναι ρατσιστές , όσοι πιστεύουν ότι η Συνθήκη του Μάαστριχτ και το ενιαίο νόμισμα έχουν βλάψει τους εργαζόμενους και την οικονομία μας είναι «νοσταλγοί της λιρέτας» και πιθανότατα “φαιοκόκκινοι”, όσοι αμφισβητούν τη σοφία της υποχρεωτικής μετατροπής από τις μηχανές εσωτερικής καύσης σε ηλεκτρικά αυτοκίνητα είναι «αρνητές του κλίματος»,, όποιος πιστεύει ότι το κράτος πρέπει να ανακτήσει μέρος των θεμελιωδών αρμοδιοτήτων του, είναι εκτός εποχής, αν δεν είναι ανοιχτά φασίστας.

 

 

Προς αυτή την προσέγγιση στα προβλήματα συγκλίνουν στην πραγματικότητα δύο διακριτές μεταμορφώσεις στο εσωτερικό των αριστερών κομμάτων στην Ευρώπη: από τη μία πλευρά, η  απομάκρυνση από το ζήτημα των κοινωνικών δικαιωμάτων σε εκείνο των πολιτικών δικαιωμάτων (και πιο πρόσφατα, της προστασίας του περιβάλλοντος)- ενώ από την άλλη - τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τα  σοσιαλδημοκρατικά κόμματα - η ουσιαστική προσήλωση στο νεοφιλελεύθερο όραμα του οικονομικού «εκσυγχρονισμού».

 

 

 

Ο συγγραφέας προσδιορίζει σωστά το σημείο καμπής, της τελευταίας αυτής θέσης, στον λεγόμενο «τρίτο δρόμο» των Κλίντον, Μπλερ και Σρέντερ, ο οποίος αποτέλεσε το εναρκτήριο λάκτισμα του δεύτερου κύματος των νεοφιλελεύθερων οικονομικών μεταρρυθμίσεων μετά από εκείνες του Ρήγκαν και της Θάτσερ, βρίσκοντας επίσης επιφανείς μιμητές στην ιταλική αριστερά.

 

Ο συνδυασμός αυτός αριστερού φιλελευθερισμού και οικονομικού φιλελευθερισμού δημιούργησε το πολιτικό μοντέλο που η Αμερικανίδα φιλόσοφος Νάνσι Φρέιζερ αποκάλεσε «προοδευτικό νεοφιλελευθερισμό».

 

Η αποδοχή αυτού του μοντέλου  από την αριστερά σύμφωνα με την Wagenknecht άνοιξε το δρόμο στις νίκες της δεξιάς, οι οποίες τα τελευταία χρόνια έχουν αρχίσει να χαρακτηρίζουν τις εκλογές σε πολλές δυτικές χώρες.

 

Φυσικά, η απάντηση του φιλελεύθερου αριστερού στο ερώτημα για ποιο λόγο η δεξιά κερδίζει τις εκλογές είναι ότι «για να ψηφίζουν δεξιά είναι άνθρωποι που είναι αντίθετοι με μια φιλελεύθερή κοινωνία ,προτιμούν αυταρχικές λύσεις» και οι οποίο χαρακτηρίζονται από συμπεριφορές  εχθρικές απέναντι στους μετανάστες, τις μειονότητες και τους ομοφυλόφιλους.

 

 

Υπάρχει όμως  και μια δεύτερη απάντηση σε αυτό το ερώτημα. Η απάντηση αυτή σημειώνει η συγγραφέας - «μας λέει ότι ο οικονομικός φιλελευθερισμός, η παγκοσμιοποίηση και η διάλυση του κράτους πρόνοιας έχουν κάνει τη ζωή χειρότερη για πολλούς, ή τουλάχιστον έχουν αναγκάσει πολλούς να συμβιβαστούν με μεγαλύτερες αβεβαιότητες και με το φόβο για το μέλλον τους

 

 Και θα μας πει ότι ο αριστερός φιλελεύθερος προσανατολισμός, αυτός που   κυριαρχεί στα μμε, τους έχει δώσει επίσης την αίσθηση ότι οι αξίες και οι τρόπος ζωής τους δεν είναι πλέον σεβαστοί, αλλά ηθικά καταδικαστέοι».

 

Εν  ολίγοις, η δεύτερη απάντηση ξεκινά από την υπόθεση ότι «οι ψηφοφόροι ψηφίζουν δεξιά  επειδή έχουν εγκαταλειφθεί από όλες τις άλλες πολιτικές δυνάμεις και δεν αισθάνονται πλέον ότι εκτιμώνται πολιτισμικά». Αυτοί οι ψηφοφόροι βλέπουν στο φιλελευθερισμό της αριστεράς μια διπλή επίθεση εναντίον τους: «μια επίθεση στα κοινωνικά τους δικαιώματα, επειδή θεωρούν ως προοδευτικό εκσυγχρονισμό  εκείνες ακριβώς τις αλλαγές που τους έχουν αφαιρέσει την ευημερία και την ασφάλειά τους»,αλλά ταυτόχρονα  και «μια επίθεση στις αξίες και στον τρόπο ζωής τους, ο οποίος στην φιλελεύθερη αριστερή αφήγηση υποτιμάται ηθικά και θεωρείται οπισθοδρομικός».

Στην πραγματικότητα εδώ τέμνονται δύο κατηγορίες προβλημάτων: η πρώτη αφορά την πραγματική ταξική εκπροσώπηση του σημερινού αριστερού φιλελευθερισμού,η δεύτερη τις αξίες του. Εδώ η Wagenknecht γίνεται αιχμηρή.

Σχετικά με την ταξική εκπροσώπηση: «Σήμερα, όταν γίνεται αναφορά στην αριστερά, αναφερόμαστε σε μια πολιτική που ασχολείται με τα συμφέροντα της μορφωμένης μεσαίας τάξης,που οργανώνεται και κατευθύνεται από εκείνους που ανήκουν σε αυτήν. Ωστόσο, είναι αυτή η κοινωνική τάξη, μαζί με την ανώτερη μεσαία τάξη, η οποία βγήκε νικήτρια μετά από όλες τις αλλαγές των τελευταίων δεκαετιών αφού έχει επωφεληθεί από την παγκοσμιοποίηση και την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση»,και , «τουλάχιστον εν μέρει, από το status quo της φιλελεύθερης οικονομίας».

Η πραγματικότητα μας λέει ότι, «ακριβώς αυτές οι εξελίξεις έκαναν τη ζωή πιο δύσκολη στους παλιούς ψηφοφόρους των αριστερών κομμάτων, αφού δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για την άνοδο και την προνομιακή  θέση της τάξης των πανεπιστημιακά μορφωμένων που ζουν στην πόλη». Και πράγματι, ακόμη και στις μεγάλες ευρωπαϊκές πόλεις, αυτοί που ψηφίζουν αριστερά είναι κυρίως οι κάτοικοι του ιστορικού κέντρου και των εύπορων γειτονιών .

Οσον  αφορά τις αξίες: αυτό που σήμερα ονομάζεται αριστερός φιλελευθερισμός είναι η «μεγάλη αφήγηση» της μεσαίας τάξης των πτυχιούχων και των ακαδημαϊκών, τις αξίες και τα συμφέροντα των οποίων  εκφράζει. Σε τελευταία ανάλυση, «ο αριστερός φιλελευθερισμός βλέπει την ιστορία των τελευταίων δεκαετιών από την οπτική γωνία των νικητών: μια ιστορία προόδου και χειραφέτησης», στο κέντρο της οποίας βρίσκονται “ατομικιστικές και κοσμοπολίτικες αξίες”.

 

Στις  σημαντικές πτυχές αυτού του βιβλίου είναι ακριβώς το θάρρος να αμφισβητεί άμεσα αξίες όπως ο ατομικισμός και ο κοσμοπολιτισμός. Και πράγματι, η  Wagenknecht παρατηρεί ότι «με αυτές τις αξίες μπορεί κανείς να  απονομιμοποιήσει τόσο μια αντίληψη για το κράτος πρόνοιας στο πλαίσιο του έθνους-κράτους, όσο και από μια ρεπουμπλικανικη αντίληψη για τη δημοκρατία. Καταφεύγοντας σε αυτόν τον κανόνα αξιών, είναι δυνατόν να ενσωματώσει τον οικονομικό φιλελευθερισμό, τη παγκοσμιοποίηση και τη διάλυση των κοινωνικών υποδομών σε μια αφήγηση που τα κάνει να φαίνονται ως προοδευτικές αλλαγές: μια αφήγηση που αναφέρεται σε υπέρβαση της εθνικιστικής απομόνωσης, της επαρχιακής αμβλύτητας και μιας καταπιεστικής αίσθησης της κοινότητας, μια αφήγηση υπέρ του ανοίγματος στον κόσμο,την ατομική χειραφέτηση και την αυτοπραγμάτωση». Κατά συνέπεια,στο δεύτερο μέρος του βιβλίου, το οποίο είναι αφιερωμένο σε ένα εναλλακτικό πολιτικό πρόγραμμα για τις ιδέες του αριστερού φιλελευθερισμού, σημαντικό ρόλο παίζει η δικαίωση της σημασίας των κοινοτικών δεσμών, σε συνδυασμό με την παρατήρηση ότι οι δεσμοί αυτοί διατηρούν την αξία τους ως κοινωνική συγκολλητική ουσία μόνο εντός περιορισμένων  και οριοθετημένων πλαισίων.

 

«Χωρίς κοινοτικούς δεσμούς», παρατηρεί η συγγραφέας, »δεν υπάρχει respublica». Η κοινότητα, η πολιτική και η δημοκρατία είναι έννοιες που είναι σταθερά  συνδεδεμένες μεταξύ τους. «Δεν είναι τυχαίο, επομένως, ότι η σύγχρονη έννοια του έθνους ως κοινότητα των πολιτών μιας χώρας διατυπώθηκε για πρώτη φορά συνειδητά κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης και τέθηκε σε άμεση σχέση με τη διεκδίκηση μιας δημοκρατικής συγκρότησης των κοινών υποθέσεων. Με την διάλυση αυτής της αίσθησης κοινότητας [...]  παύει να υπάρχει, επομένως,και η ουσιαστική προϋπόθεση για μια πολιτική που θα μπορούσε τουλάχιστον να βάλει φρένο στον καπιταλισμό και, σε μια προοπτική, ακόμη και να τον ξεπεράσει». Το αντίθετο του «κοινότητας» δεν είναι, επομένως, η ατομική ελευθερία, αλλά η ελευθερία της οικονομικής εξουσίας να μετεγκαθιστά επιχειρήσεις, να κάνει arbitrage μεταξύ φορολογικών συστημάτων, όπου οι επιχειρήσεις εκμεταλλεύονται κενά στα διεθνή φορολογικά συστήματα για να επωφεληθούν, να καταστρατηγεί -προς όφελος λίγων- την κοινωνική προστασία που οικοδομήθηκε επί δεκαετίες για την πλειοψηφία των ανθρώπων.

 

 

Αλλά ο πραγματικός στόχος της επίθεσης στην κοινότητα είναι στην πραγματικότητα άλλος: είναι το κράτος. Και είναι ακριβώς σε αυτό το έδαφος που η συνέχεια μεταξύ της νεοφιλελεύθερης αφήγησης του νεοφιλελευθερισμού και της αριστερής παραλλαγής του αναδεικνύεται ιδιαίτερα καθαρά.

 

 

«Το κράτος», παρατηρεί η Wagenknecht, »είχε πάντα μια στάση εχθρική στη νεοφιλελεύθερη αφήγηση. Είναι άπληστο και αναποτελεσματικό, πολύ παρεμβατικό με  τους δικούς του κανόνες και αλαζονικό στον τρόπο οργάνωσής του. Είναι απολύτως σαφές πού στοχεύει αυτή η αφήγηση: πρέπει να διαλύσουμε το κοινωνικό κράτος, το οποίο κοστίζει πολύ στις οικονομικές ελίτ, να ιδιωτικοποιήσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο τις υπηρεσίες του δημοσίου και να μειώσουμε το κόστος της διοίκησης, μέχρις ότου αυτή σε απόγνωση υποταχθεί στην ιδιωτική οικονομία και στηριχθεί σε όλο και περισσότερους τομείς (εννοείται με ιδιοτέλεια!) στις συμβουλές και τις επαγγελματισμό της ιδιωτικής οικονομίας».

 

 

Η αριστερή παραλλαγή αυτής της επίθεσης στο κράτος συνίσταται στο να αναπαριστά το έθνος-κράτος «όχι μόνο ως παρωχημένο, αλλά ακόμη και ως επικίνδυνο, δηλαδή δυνητικά επιθετικό και πολεμοχαρές. Για τον  λόγο  αυτόν η συμβολή του αριστερού φιλελευθερισμού καταλήγει σχεδόν πάντα στην  προειδοποίηση ότι δεν πρέπει να υπάρξει επιστροφή στο εθνικό κράτος, σαν να ανήκε αυτό στο παρελθόν και να ζούσαμε ήδη σε έναν υπερεθνικό κόσμο». Στην Ιταλία, όπως είναι γνωστό, είναι πολύ της μόδας στην Αριστερά και οι διάφορες παραλλαγές περί «ανίκανου /διεφθαρμένου/σπάταλου κράτους» (προφανώς λόγω των οντολογικών περιορισμών των συμπατριωτών μας), το οποίο πρέπει επομένως να παραχωρήσει όσο το δυνατόν περισσότερες εξουσίες και προνόμια σε μια Ευρωπαϊκή Ένωση που είναι ασφαλώς καλοπροαίρετη και σε κάθε περίπτωση πιο «σοβαρή» από τους πολίτες αυτής της χώρας και από εκείνους που τους εκπροσωπούν.

Όσο κι αν η θέση αυτή χαρακτηρίζει τη χώρα μας, έχει κάτι κοινό με τον αριστερό φιλελευθερισμό όπως τον περιγράφει η Wagenknecht στο βιβλίο της. Ο τελευταίος μάλιστα διαφέρει από τον νεοφιλελευθερισμό και επειδή «δεν τάσσεται υπέρ της μεταβίβασης της κυβερνητικής εξουσίας από τα κράτη απευθείας στις πολυεθνικές εταιρείες αλλά η θέση του είναι μάλλον η μεταφορά των δημοκρατικών δομών σε υπερεθνικό επίπεδο. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο, η Ευρωπαϊκή Ένωση, προτείνει μια βαθύτερη ολοκλήρωση που ελπίζει ότι θα καταλήξει σε ένα ευρωπαϊκό ομοσπονδιακό κράτος με πλήρες λειτουργικό κοινοβούλιο και μία ευρωπαϊκή κυβέρνηση. Πολλές φορές, ως προς αυτό, λένε ότι η τα εθνικά κράτη στον σημερινό παγκοσμιοποιημένο κόσμο δεν είναι πλέον ικανά να ασκήσουν κυρίαρχη κοινωνική και οικονομική πολιτική. Ετσι,η αναγκαιότητα για υπερεθνικές διακρατικές δομές λήψης αποφάσεων δικαιολογείται με το ότι , μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορεί η πολιτική να αποκτήσει και πάλι πραγματικά δημοκρατικά χαρακτηριστικά».

 

 

Η συγγραφέας αμφισβητεί την άποψη αυτή για δύο λόγους. Εν τω μεταξύ,δεν έχει νόημα να μιλάμε για «αδυναμία δράσης» των εθνικών κρατών αφού σε κάθε μεγάλη κρίση τις τελευταίες δεκαετίες, «είτε πρόκειται για την κατάρρευση των τραπεζών ή τον κοροναϊό που γονάτισε την οικονομία, τα εθνικά κράτη που σήμερα έχουν κηρυχθεί νεκρά, αποδείχθηκαν οι μόνοι παράγοντες ικανοί να δράσουν». Και πράγματι, ήταν τα κράτη αυτά που διέσωσαν το χρηματοπιστωτικό σύστημα «με τεράστια οικονομικά πακέτα διάσωσης» (όχι τυχαία ονομάζονται «κρατικές ενισχύσεις») ή, «στην κρίση COVID-19, κινητοποίησαν εκατοντάδες δισεκατομμύρια για την ενίσχυση των οικονομιών τους». Και όχι μόνο αυτό: «Τα εθνικά κράτη είναι επίσης ο μόνος παράγοντας που σήμερα διορθώνει σημαντικά τις επιπτώσεις της αγοράς, διανέμει τα εισοδήματα και παρέχει ασφάλεια σε κοινωνικό επίπεδο».

 

 

Αλλά πάνω απ' όλα η ιδέα ότι η ΕΕ μπορεί να αποτελέσει πραγματικά την ατμομηχανή μιας αναζωογόνησης της δημοκρατίας αποτελεί μια επικίνδυνη ψευδαίσθηση. Το αντίθετο ισχύει: «Η βαθμιαία διολίσθηση των αρμοδιοτήτων λήψης αποφάσεων από το εθνικό επίπεδο,πιο ελεγχόμενες και εκτεθειμένες στον δημόσιο έλεγχο, στο διεθνές επίπεδο, λιγότερο διαφανές και εύκολα χειραγωγήσιμο από τις τράπεζες και τις μεγάλες επιχειρήσεις,σημαίνει πάνω απ' όλα ένα πράγμα: ότι η πολιτική χάνει τις δημοκρατικές της βάσεις». Από την άποψη αυτή, οι ίδιες οι εξουσίες του Ευρωπαϊκού  Κοινοβουλίου δεν έχουν μόνο μικρή σημασία, αλλά τελικά αποτελούν το  φύλλο συκής που καλύπτει ανεπαρκώς μια αποεδαφικοποίηση των πολιτικών αποφάσεων προς όφελος υπερεθνικών εξουσιών που είναι αδιαφανείς και ουσιαστικά στερούνται δημοκρατικής νομιμοποίησης.

 

 

Σ’ αυτή την επικίνδυνη «φιλοευρωπαϊκή» αυταπάτη, η Wagenknecht αντιπαραθέτει στερεό  ρεαλισμό: «το υψηλότερο επίπεδο στο οποίο μπορούν να υπάρξουν θεσμοί, οι οποίοι θα ασχολούνται με το εμπόριο και την επίλυση κοινών προβλημάτων και θα ελέγχονται δημοκρατικά, δεν θα είναι η Ευρώπη ή οκόσμος αλλά,αντίθετα, θα είναι το πολύπαθο και πολύ πρόωρα υποτίθεται νεκρό έθνος-κράτος. Αυτή τη στιγμή είναι το μόνο διαθέσιμο εργαλείο για τον έλεγχο των αγορών, να εγγυάται την κοινωνική ισότητα και να απελευθερώνει ορισμένους τομείς από την λογική του εμπορίου. Επομένως, είναι δυνατόν να  επιτύχουμε περισσότερη δημοκρατία και κοινωνική ασφάλεια όχι περιορίζοντας, αλλά ενδυναμώνοντας την κυριαρχία των εθνικών κρατών».

 

 

Επομένως, όχι μόνο δεν πρέπει να παραχωρήσουμε περισσότερες εξουσίες στις Βρυξέλλες, αλλά πρέπει να επανεθνικοποιήσουμε κάποιες από όσες έχουν ήδη παραχωρηθεί: η συγγραφέας δηλώνει υπέρ μιας «Ευρώπης των κυρίαρχων δημοκρατικών κρατών». Είναι αυτά

Τα κράτη αυτά είναι οι μόνοι δυνατοί φορείς της ενίσχυσης του δημόσιου τομέα της οικονομίας, της «λογικής αποπαγκοσμιοποίησης της οικονομίας μας» και της «ριζικής αποπαγκοσμιοποίησης των χρηματοπιστωτικών αγορών» που αντιπροσωπεύουν ουσιώδεις πτυχές του πολιτικού προγράμματος που προτείνει η Wagenknecht στο δεύτερο μέρος του βιβλίου της.

 

Δεν θα υπεισέλθω στην ουσία αυτού του προγράμματος, το οποίο σε μεγάλο βαθμό το συμμερίζομαι.

 

Αντί γιαυτό, θα ήθελα να προτείνω ένα απόσπασμα από τα συμπεράσματα του βιβλίου της Sahra Wagenknecht: «Τις τελευταίες δεκαετίες, στις δυτικές κοινωνίες, ο τρόπος ζωής και εργασίας των ανθρώπων έχει αλλάξει σημαντικά, όπως και ο τρόπος διανομής των καρπών της εργασίας τους. Οι αλλαγές αυτές δεν είναι ένα ιδιόμορφο αποτέλεσμα τεχνολογικών καινοτομιών, αλλά το αποτέλεσμα στρατηγικών σε πολιτικό επίπεδο.Σε πολλούς τομείς, έγινε το αντίθετο από αυτό που είχαν υποσχεθεί. Το νεοφιλελεύθερο δόγμα της ανταγωνιστικότητας, πάνω στο οποίο βασίστηκαν η παγκοσμιοποίηση, ο οικονομικός φιλελευθερισμός και οι ιδιωτικοποιήσεις, εξάλειψε τον ανταγωνισμό. Η τυφλή πίστη στη σοφία των αγορών οδήγησε στην εμφάνιση τεράστιων εταιρειών που κυριαρχούν στην αγορά και ισχυρών ψηφιακών μονοπωλίων, που σήμερα επιβάλλονται σε  όλους τους άλλους και καταστρέφουν τη δημοκρατία. Αντί για μια δυναμική οικονομία, προέκυψε μια ελάχιστα καινοτόμος οικονομία, η οποία ρίχνει πολλές χρήματα σε επιχειρηματικά μοντέλα που είναι επιζήμια για την κοινότητα και καθιστούν σχεδόν αδύνατη την επίλυση των πραγματικά σημαντικών προβλημάτων».

Πιστεύω ότι οι γραμμές αυτές μας δίνουν τη δυνατότητα να αναδείξουμε πειστικά το κύριο πλεονέκτημα αυτού του βιβλίου: ότι αποκαλύπτει τις αθετημένες υποσχέσεις του νεοφιλελεύθερου κόσμου και επισημαίνει με τόλμη έναν διαφορετικό δρόμο.

Χωρίς να φοβάται να πάει κόντρα στο ρεύμα και να αντιτάσσεται στα δόγματα της φιλελεύθερης και μοντέρνας αριστεράς. Κάθε δυνατή αναβίωση της κριτικής σκέψης και πολιτικής που σκοπεύει να αλλάξει την κοινωνία μας προς το καλύτερο δεν μπορεί παρά να περνά μέσα από μια σοβαρή αντιπαράθεση με τα ζητήματα που θίγονται σε αυτό το κείμενο.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Η Ζάρα Βάγκενκνεχτ,  ήταν επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας του κύριου κόμματος της ριζοσπαστικής αριστεράς της Γερμανίας, Die Linke, από το 2015 έως το 2019, κερδίζοντας πάνω από το 9% των ψήφων στις εκλογές του 2017. Παραιτήθηκε δύο χρόνια αργότερα, επισήμως για λόγους που σχετίζονται με το άγχος. Πολλοί είναι όμως εκείνοι που πιστεύουν ότι η απόφασή της είχε ως κίνητρο τη σταδιακή διολίσθηση του κόμματός της προς εκείνη τη μορφή «προοδευτικού νεοφιλελευθερισμού» που φαίνεται πλέον να έχει μολύνει όλες τις δυτικές αριστερές και η οποία, σύμφωνα με τη Βάγκενκνεχτ, κινδυνεύει να αποτελέσει τον πιο σοβαρό λίθο για την Αριστερά (για την ιστορία, στις εκλογές του 2021 το κόμμα, που βρίσκεται πλέον στα χέρια του φιλελεύθερου-προοδευτικού ρεύματος, μείωσε στο μισό τα ποσοστά του: το χειρότερο αποτέλεσμα που είχε ποτέ). Ακριβώς σε αυτή την εκτροπή της αριστεράς είναι αφιερωμένο το νέο βιβλίο-μανιφέστο του Βάγκενκνεχτ, . Η σύγχρονη δυτική αριστερά - καταγγέλλει ο συγγραφέας - έχει πλέον πετάξει έννοιες όπως η ταξική πάλη και η καταπολέμηση των ανισοτήτων στον κάδο της ιστορίας για να γίνει μια «μοντέρνα αριστερά»: ένα lifestyle προνόμιο μιας στενής ελίτ - που εκπροσωπείται από τη νέα μεσαία τάξη των αποφοίτων πανεπιστημίων στις μεγάλες πόλεις - και εμπνέεται από τα δόγματα του κοσμοπολιτισμού, της παγκοσμιοποίησης, του ευρωπαϊσμού, της πολυπολιτισμικότητας, του περιβαλλοντισμού, του ταυτοτισμού και της πολιτικής ορθότητας. Μια ελίτ που δεν έχει τίποτα να πει για την εξαθλίωση της μεσαίας τάξης και την εκμετάλλευση των εργαζομένων, που όχι μόνο προωθεί τα συμφέροντα των νικητών της παγκοσμιοποίησης, αλλά περιφρονεί ανοιχτά τους ηττημένους, δηλαδή τις εργατικές τάξεις και τις αξίες τους, που κατηγορείται ως φασιστική, ρατσιστική, οπισθοδρομική, σεξιστική, εθνικιστική, λαϊκιστική. Μια ελίτ που περιορίζεται όλο και περισσότερο σε εκλογικούς όρους, αλλά η οποία ωστόσο ασκεί μια πολύ ισχυρή ηγεμονία στα μέσα ενημέρωσης και στον κόσμο του πολιτισμού. Απέναντι σε αυτή την αριστερά των λίγων προνομιούχων, η  Ζάρα Βάγκενκνεχτ  σκιαγραφεί ένα ριζικά εναλλακτικό όραμα, για μια αριστερά που είναι σε θέση να επιστρέψει στην εκπροσώπηση και να μιλήσει στις εργατικές τάξεις: ένα αντιπρόγραμμα που βασίζεται σε αξίες όχι ατομικιστικές αλλά κοινοτιστικές -συμπεριλαμβανομένων εννοιών που απεχθάνονται οι σύγχρονοι προοδευτικοί, όπως η πατρίδα, η κοινότητα, το ανήκειν-, ικανές να καθορίσουν την ταυτότητα, όχι πλέον μιας διανοούμενης μειοψηφίας, αλλά μιας πλειοψηφίας που αποτελείται από συγκεκριμένα άτομα. Και να θέσει έτσι τα θεμέλια για τη δημιουργία μιας πιο δίκαιης κοινωνίας.

 

«Το βιβλίο αυτό κυκλοφορεί σε ένα πολιτικό κλίμα όπου η κουλτούρα της ακύρωσης έχει αντικαταστήσει τις δίκαιες αντιπαραθέσεις. Το κάνω γνωρίζοντας ότι θα μπορούσα κι εγώ να καταλήξω ακυρωμένος. Εξάλλου, ο Δάντης, στη Θεία Κωμωδία, επιφύλαξε ακριβώς το κατώτερο επίπεδο της Κόλασης για εκείνους που «απέχουν» σε περιόδους βαθιάς αλλαγής, τους «αδαείς»...».

 

 

·       ZTL=Zona a Traffico Limitato,ζώνη περιορισμένης κυκλοφορίας ,κυρίως στα ιστορικά κέντρα των πόλεων αλλά όχι μόνο