Aπό Andrea Zhok
Η κατάσταση σε διεθνές στρατηγικό επίπεδο τώρα φαίνεται να είναι αρκετά σαφής.
Το Ισραήλ και οι ΗΠΑ κινούνται με ομοφωνία και είναι πρόθυμοι να κάνουν τα πάντα προκειμένου να επιδιώξουν τον απώτερο στόχο τους, που είναι η πλήρης εξάλειψη του Ιράν ως περιφερειακής απειλής.
Οι υπόλοιπες επιφυλάξεις έχουν να κάνουν μόνο με την ανάγκη μείωσης των πιθανών ζημιών σε ισραηλινές πόλεις και αμερικανικές βάσεις στην περιοχή.
Το πρώτο πράγμα που πρέπει να γίνει σαφές είναι ότι το Ιράν δεν έχει καμία πιθανότητα να αντέξει για πολύ μια υποστηριζόμενη από τις ΗΠΑ ισραηλινή επίθεση, ακόμη και αν η επίθεση παραμείνει συμβατική. Το μεγαλύτερο πρόβλημα του Ισραήλ έχει να κάνει με το μέγεθος των πόρων (ανθρώπινων, στρατιωτικών, οικονομικών) που απαιτούνται για έναν ολοκληρωτικό πόλεμο, αλλά το μέγεθος αυτό ενισχύεται απεριόριστα από το διαθέσιμο κανάλι εφοδιασμού των ΗΠΑ. Η ιρανική ηγεσία αυτό το γνωρίζει πολύ καλά και γι' αυτό συνεχίζει να κινείται με τέτοιο τρόπο ώστε να αφήνει περιθώρια για μια άμβλυνση της σύγκρουσης, δίνοντας πάντα μετρημένες απαντήσεις.
Το δεύτερο πράγμα που είναι σαφές είναι ότι μια στρατηγική ήττα του Ιράν, που θα το αφανίσει ως περιφερειακό παράγοντα, όπως έγινε με το Ιράκ, δεν θα είναι καταστροφή μόνο για το Ιράν, αλλά και για τη Ρωσία και την Κίνα.
Το Ιράν αποτελεί όλο και περισσότερο βασικό κόμβο για τους δύο μεγάλους των BRICS ως εμπορική οδός, ως περιφερειακό προπύργιο και ως παραγωγός πρώτων υλών (κυρίως φυσικού αερίου). Ένα «ιρακινοποιημένο» Ιράν θα ήταν καταστροφικό για τις μελλοντικές φιλοδοξίες της Κίνας και της Ρωσίας και αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά.
Τον τελευταίο μήνα υπήρξαν συνομιλίες στο υψηλότερο επίπεδο μεταξύ Ιρανών και Κινέζων ηγετών από τη μία πλευρά (υπουργός Εξωτερικών Wang Yi) και Ρώσων από την άλλη (ο Ρώσος πρωθυπουργός Mishustin βρέθηκε στην Τεχεράνη την παραμονή της ιρανικής απάντησης).
Αυτό μας φέρνει στο τρίτο και καθοριστικό ερώτημα. Δεδομένου ότι η Ρωσία και η Κίνα δεν έχουν την πολυτέλεια να χάσουν το Ιράν ως περιφερειακό σύμμαχο, και δεδομένου ότι η πρόθεση του Ισραήλ και των ΗΠΑ είναι ακριβώς να «ιρακινοποιήσουν» το Ιράν, τι μπορούν να κάνουν οι δύο ηγέτες των BRICS για να το αποφύγουν;
Η διπλωματία και οι μορφές «ηθικής πειθούς» σε αυτό το ιστορικό στάδιο είναι αέρας κοπανιστός.
Αν υπήρχε η προοπτική μιας μακροχρόνιας σύγκρουσης, όπως στη Συρία, θα ήταν δυνατή μια ρωσική παρέμβαση στην περιοχή, με την κατασκευή βάσεων, και η Κίνα θα μπορούσε να λειτουργήσει, όπως κάνει τώρα, ως οικονομικός σταθεροποιητής της Ρωσίας. Αλλά αν το σενάριο είναι αυτό των ΗΠΑ + Ισραήλ που επιζητούν την ισοπέδωση του Ιράν, μπορεί να μην υπάρχει «μακροπρόθεσμο» σενάριο.
Ο μόνος δρόμος που μου φαίνεται ρεαλιστικά βιώσιμος είναι η Ρωσία να παίξει με το Ιράν τον ίδιο ρόλο που παίζουν οι ΗΠΑ με το Ισραήλ, αυτόν της απεριόριστης στρατιωτικής και οικονομικής υποστήριξης. Αλλά οικονομικά η Ρωσία δεν είναι σε θέση να ανταγωνιστεί τις ΗΠΑ, πιθανότατα ούτε καν με την υποστήριξη της Κίνας, και όσον αφορά τους συμβατικούς εξοπλισμούς, η Ρωσία έχει ακόμη να ολοκληρώσει την ουκρανική υπόθεση, η οποία θα απαιτήσει σημαντική δέσμευση για τουλάχιστον έξι μήνες ακόμη, και επομένως δεν μπορεί να στείλει η ίδια μεγάλες ποσότητες οπλισμού όπως απαιτείται.
Επομένως, κατά τη γνώμη μου, υπάρχει μόνο μία λύση για να σταθεροποιηθεί η περιοχή και να μην μπουν στον πειρασμό το Ισραήλ + οι ΗΠΑ να προχωρήσουν στην τελική αντιπαράθεση με το Ιράν: η παράδοση από τη Ρωσία στο Ιράν μιας περιορισμένης ποσότητας πυρηνικών κεφαλών, ίσως και μόνο τακτικών.
Από τεχνική πλευρά αυτό δεν είναι μια απλή επιχείρηση. Δεν είναι σαν την παράδοση ενός όπλου. Χρειάζεται και τεχνική υποστήριξη και απόλυτη μυστικότητα. Αλλά είναι εφικτή και θα άλλαζε το «παιχνίδι».
Μόλις αποκτηθούν οι κεφαλές και καταστούν λειτουργικές, το Ιράν θα πρέπει να πραγματοποιήσει μια δοκιμή, ώστε να δείξει δημόσια ότι διαθέτει αρκετή δύναμη για να καταστρέψει μια ισραηλινή πόλη ή οποιαδήποτε αμερικανική βάση στην περιοχή.
Το σήμα αυτό θα πρέπει να είναι αρκετό για να αποκαταστήσει μια νέα ισορροπία στην περιοχή, όπου όλοι οι παίκτες θα φαίνονται ικανοί να προκαλέσουν συντριπτικά πλήγματα στην άλλη πλευρά.
Ο κόσμος ο σημερινός είναι ένας άσχημος κόσμος όπου ο σεβασμός περνάει μόνο μέσα από τη δυνατότητα εξόντωσης του άλλου, αλλά αυτό χαρακτηρίζει την εποχή μας.
Και πιστεύω ειλικρινά,ότι αυτός ο συλλογισμός μεταξύ της Ρωσίας και του Ιράν έχει ήδη γίνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου