Επιστολή Ασάντζ: «Σε τελευταία ανάλυση δεν μας μένει τίποτε άλλο παρά η αλήθεια»

Έκκληση βοήθειας από τον φυλακισμένο ιδρυτή των Wikileaks

Σε συνθήκες απομόνωσης υπό εξαιρετικά σκληρούς όρους συνεχίζει να κρατείται ο Τζούλιαν Ασάντζ μετά την βίαιη απομάκρυνσή του από την πρεσβεία του Ισημερινού στη Βρετανία. Παρά τις αλλεπάλληλες εκκλήσεις και του ΟΗΕ,  τίποτε δεν έχει αλλάξει στους όρους κράτησής του που μοιάζουν περισσότερο με ψυχολογικά βασανιστήρια, όπως καταγγέλλει εμπειρογνώμονες του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών,  ενώ το κατηγορητήριο σε βάρος, ιδιαίτερα από πλευράς ΗΠΑ, διογκώνεται διαρκώς και οι σουηδικές αρχές, εντελώς τυχαία, ξανάνοιξαν τον φάκελο με τις καταγγελίες περί βιασμού που είχαν κλείσει.

Η κατάσταση της υγείας του επιβαρύνεται διαρκώς και σύμφωνα με τις τελευταίες πληροφορίες, είναι τόσο άρρωστος που δεν είναι σε θέση καν να παραστεί με βιντεοκλήση στη δικαστική διαδικασία που θα γίνει για αυτές τις καταγγελίες.

Την ίδια ώρα, όμως, τίποτε δεν φαίνεται να γίνεται προκειμένου να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα υγείας του ή έστω κάπως να απαλυνθούν, κατά παραβίαση κάθε έννοιας ανθρωπίνου δικαιώματος.

Είναι προφανές ότι πολλά και πολύ ισχυρά, αν όχι τα ισχυρότερα κέντρα εξουσίας, θέλουν τον Ασάντζ καταχωνιασμένο σε ένα μπουντρούμι, βαθύτατα ταπεινωμένο, γονατισμένο, ως παράδειγμα προς αποφυγή για κάθε έναν που θα τολμήσει να σκεφτεί ότι υπάρχει τρόπος να γίνουν αποκαλύψεις για το πώς λαμβάνονται και υλοποιούνται διαφόρων ειδών αποφάσεις από κυβερνήσεις, πολιτικούς και στρατό σε όλα τα επίπεδα της ιεραρχίας. 

Η προσπάθεια ηθικής, πνευματικής, ψυχικής και τελικά και βιολογικής εξόντωσης του Ασάντζ δεν αφορά μόνο τον ίδιο, και στην τελική ούτε μόνο τα Wikileaks, μέσα από τα οποία αποκαλύφθηκαν πολλές ανατριχιαστικές πτυχές του τι σημαίνει ισχύς, εξουσία, συμφέροντα, καπιταλισμός, ιμπεριαλισμός προς μεγάλη δυσαρέσκεια πολλών.

 Αφορά τη δημοσιογραφία συνολικά καθώς αν τελικά δεχτεί κανείς ότι ο Ασάντζ είναι ένοχος γιατί αποκάλυψε στοιχεία που αφορούν κυβερνητικές και κρατικές αποφάσεις (κατασκοπεία και υπονόμευση της δυνατότητας της χώρας να αμυνθεί) ή αν ενοχοποιούνται αυτοί που του τα έδωσαν ή αυτός που δεν αποκαλύπτει τις πηγές του, τότε πρακτικά υπονομεύεται, αν δεν αναιρείται ολοκληρωτικά, η έννοια της ελευθερίας του Τύπου και της  δημοσιογραφίας.

Παραθέτουμε παρακάτω επιστολή που ο Ασάντζ απευθύνει στον ανεξάρτητο δημοσιογράφο Gordon Dimmack, την οποία αναπαράγουμε από το pressenza.gr , η οποία γράφει τα εξής:

«Μου αρνούνται κάθε δυνατότητα προετοιμασίας για την υπεράσπισή μου. Μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, δεν έχω πρόσβαση σε φορητό υπολογιστή, στο ίντερνετ, σε βιβλιοθήκη, αλλά ακόμα κι αν είχα, θα ήταν για μισή μόλις ώρα σε εβδομαδιαία βάση και μαζί με άλλους. 

Μπορείτε να με επισκεφτείτε μόνο δύο φορές το μήνα αλλά χρειάζονται εβδομάδες για να γραφτεί κάποιος στη λίστα των κλήσεων και με τρόπο μάλιστα άσκοπο, όπου όλα τα δεδομένα μεταφέρονται στο κέντρο ελέγχου ασφαλείας.

 Συν τοις άλλοις, όλες οι τηλεφωνικές κλήσεις συν του δικηγόρου ηχογραφούνται κι είναι περιορισμένες στα 10 λεπτά την ημέρα, μέσα σ’ένα περιθώριο των 30 λεπτών στα οποία όλοι οι κρατούμενοι συναγωνίζονται για το τηλέφωνο.

Οι εισερχόμενες κλήσεις απαγορεύονται. Όσο για τα χρήματα που χρειάζονται για τις τηλεφωνικές κλήσεις; Αυτό είναι μία άλλη ιστορία. Ενώ επιτρέπονται μερικά μόλις βιβλία για κάθε εβδομάδα.

Εδώ και 9 χρόνια, μία υπερδύναμη προετοιμάζεται για τη δίκη με εκατοντάδες ανθρώπους και αμέτρητα εκατομμύρια. Δεν μπορώ να υπερασπιστώ τον εαυτό μου και στηρίζω τις ελπίδες μου σε εσάς και σε άλλα άτομα καλής θέλησης και ηθικής, για να διασφαλίσω τη ζωή και την ακεραιότητά μου.

Παραμένω σώος, αλλά βρίσκομαι ανάμεσα σε εγκληματίες. Οι ημέρες που θα μπορούσα να μελετήσω, να μιλήσω και να αμυνθώ, να υπερασπιστώ τις ιδέες μου και τον κόσμο μου έχουν περάσει, έχουν χαθεί, μέχρι τη στιγμή που θα είμαι και πάλι ελεύθερος. Θα πρέπει τώρα εσείς να το κάνετε για μένα.

Η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών, ή οι άθλιες δυνάμεις που απεχθάνονται την ελευθερία, τη δικαιοσύνη και την αλήθεια, προτιμούν να χρησιμοποιούν την απάτη και τη νοθεία για να ενθαρρύνουν την έκδοσή μου, ακόμα και τον θάνατό μου από το να επιτρέψουν στον κόσμο να γνωρίσει την αλήθεια για την οποία έχω λάβει κατά καιρούς τις υψηλότερες δημοσιογραφικές διακρίσεις και υπήρξα επτά φορές υποψήφιος  για το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης.

Σε τελευταία ανάλυση, δεν μας μένει τίποτε άλλο παρά η αλήθεια.»

[---->]

ΜΕΡΑ25: Διεκδικώντας μια γωνίτσα στο νέο πολιτικό σκηνικό

03/06/2019

Του Λεωνίδα Βατικιώτη / www.kommon.gr

Η έκπληξη των ευρωεκλογών ήταν το ποσοστό του ΜΕΡΑ 25 (Μετώπου Ευρωπαϊκής Ρεαλιστικής Ανυπακοής), που αν κι έφτασε σχεδόν το 3% δεν κατάφερε να εκλέξει ευρωβουλευτή μόλις για 400 ψήφους. Αυτή η επίδοσή του ωστόσο το καθιστά πλέον υπολογίσιμη πολιτική δύναμη. Πολύ περισσότερο αν λάβουμε υπ’ όψη μας την υποχώρηση της Αριστεράς σε όλες τις εκδοχές της: από τη συστημική νεοφιλελεύθερη Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι την εξωκοινοβουλευτική της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Η συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε ο ιδρυτής του κόμματος Γιάνης Βαρουφάκης την Τετάρτη 29 Μαΐου αντανακλούσε αν όχι τη νέα πραγματικότητα, τουλάχιστον τις φιλοδοξίες του νεοπαγούς κόμματος. Ήταν ταυτόχρονα ασυνήθιστα αποκαλυπτική για το πολιτικό πρόγραμμα του κόμματος που ίδρυσε ο πρώτος υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης Τσίπρα. 

Σε αδρές γραμμές, επιδίωξή του είναι να ενταχθεί στο πολιτικό mainstream, αποτελώντας μία σταθερά του νέου, πολύ πιο δεξιού, πολιτικού σκηνικού που διαμορφώνεται με την εκλογική συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ και την άνοδο της ΝΔ.

Με βάση τα ρεπορτάζ του Τύπου, συνάγεται ότι ο ιδρυτής του ΜΕΡΑ 25 ακόμη και σήμερα, τέσσερα χρόνια μετά την ήττα της περιβόητης διαπραγμάτευσης, δεν έχει καταλάβει γιατί ηττήθηκε. Ερωτηθείς αν το κάλεσμα συνεργασίας που διατύπωσε απευθύνεται και στη Λαϊκή Ενότητα ξεκαθάρισε ότι «Δεν είμαι υπέρ του Grexit ούτε υπέρ του Brexit. Εμείς είμαστε Ευρωπαίοι διεθνιστές. Θα έπρεπε να μην έχουμε μπει στο ευρώ αλλά η έξοδος έχει μεγάλο κόστος. Είμαστε στο ευρώ, θέλουμε να μείνουμε στο ευρώ υπό τους όρους που θέτουμε».

Wolfgang Streeck: Οι τέσσερις λόγοι της αποτυχίας της Αριστεράς στις ευρωεκλογές

Η αποτυχία των κομμάτων του κέντρου στις ευρωεκλογές δείχνει ότι η κρίση της ΕΕ δεν έχει σε καμία περίπτωση περάσει. Ωστόσο, η έλλειψη στρατηγικής και ταυτότητας της Αριστεράς έχει πλήξει την ικανότητά της να προτείνει μια εναλλακτική λύση.

Σε κανένα, σχεδόν, από τα αμέτρητα σχόλια για τα αποτελέσματα των ευρωπαϊκών εκλογών δεν γίνεται λόγος για ριζοσπαστική Αριστερά, σε αντίστιξη με τη σοσιαλδημοκρατική αριστερά. Αυτό είναι ένα δείγμα περιφρόνησης που της αξίζει απόλυτα.

Πριν πέντε χρόνια, στην ηγεσία της Αριστεράς, υπό την δύσχρηστη ετικέτα GUE/NGL (Συνομοσπονδιακή Ομάδας Ευρωπαϊκή Ενωτική Αριστερά / Βόρεια Πράσινη Αριστερά, δεν ήταν άλλος από τον Αλέξη Τσίπρα. Αργότερα, ως Έλληνας πρωθυπουργός, έγινε ο αγαπημένος μαθητής της Ανγκελα Μέρκελ στην τέχνη της προδοσίας.

Με την πάροδο του χρόνου και με τη συμμετοχή διαφόρων μικροομάδων, η Ομάδα GUE / NGL συγκέντρωσε συνολικά πενήντα δύο έδρες, λίγο λιγότερο από το 7% των 751 βουλευτών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Τώρα, το 2019, κατέληξε να έχει τριάντα οκτώ, με απώλειες πάνω από το ένα τέταρτο.

Η συντριπτική ήττα της ευρωπαϊκής αριστεράς - ή ακριβέστερα της εκπροσώπησής της στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο – συνέπεσε με τη δραματική αποτυχία των παλαιών κομμάτων της κεντροαριστεράς και της κεντροδεξιάς. Ολοι μαζί, οι τελευταίοι κέρδισαν μόνο 329 έδρες: το 44% του συνόλου.

Η απώλεια εβδομήντα πέντε εδρών έβαλε ένα τέλος στην κοινοβουλευτική πλειοψηφία της Μεγάλης Συμμαχίας και συνέπεσε με την αλματώδη αύξηση των ψήφων διαφόρων κόμματων μιας νέας, αν όχι εντελώς νέας, εθνικιστικής δεξιάς (114 έδρες, μια αύξηση τριάντα έξι εδρών). Εντυπωσιακά τα κέρδη και για τους Πράσινους, οι οποίοι από τις πενήντα δύο έφτασαν τις εβδομήντα έδρες, σχεδόν διπλάσιες από αυτές τις Αριστεράς.

Αυτή είναι, λοιπόν, η ώρα για γρήγορες αλλαγές πολιτικών θέσεων. Αλλά πότε η αριστερά θα πρεπε να περιμένει να αυξηθεί η εκλογική της δύναμης μεταξύ των Ευρωπαίων εργαζομένων και των ρεφορμιστικών τμημάτων της μεσαίας τάξης, αν όχι τώρα; Υπάρχει επείγουσα ανάγκη να εξηγηθεί η καταστροφική αποτυχία της αριστεράς. Στο μυαλό μου έρχονται τέσσερις λόγοι – σίγουρα,όμως, υπάρχουν περισσότεροι.

Φρεσκάρισμα μνήμης.

Επειδή πολλά λέγονται περί της γραμμής και των θέσεων Βαρουφάκη το 2015

Απόσπασμα συνέντευξης του Joseph Halevi *στο contropiano.org στις 30/1/2015. Τίτλος συνέντευξης : Η νέα ελληνική κυβέρνηση με τη θεωρία των παιγνίων του Βαρουφάκη

 *Ο Joseph Halevi, με τον Γ.Βαρουφάκη και τον Νικόλαο Θεοχαράκη έχουν συγγράψει το "Modern Political Economics, Making Sense of the Post-2008 World"

Κατά την γνώμη σας, πόσα περιθώρια ελιγμών έχει η νέα ελληνική κυβέρνηση;

JH: κανένα. Και το γνωρίζουν. Οπότε θα πρέπει να συγκρουστούν. Και τότε θα δούμε πώς θα αντιδράσει ο Σύριζα, εντός του οποίου υπάρχει η ευρωκομμουνιστική συνιστώσα αλλά όχι μόνο, υπάρχουν και άνθρωποι που έφυγαν από το ΚΚΕ αργότερα. Αυτή η συνιστώσα βλέπει πιο θετικά το ζήτημα του χρέους, με την έννοια ότι θα δεχθούν να συμβιβαστούν αντί να έλθουν σε ρήξη με την Ε.Ε.. Αυτό θα μπορούσε να προκαλέσει σοβαρά εσωτερικά προβλήματα στο Σύριζα.

Ερ .: Όταν λέτε να έλθουν σε ρήξη τι εννοείτε;

JH: Ως σύγκρουση εννοώ τη γραμμή Βαρουφάκη. Η γραμμή αυτή είναι απολύτως σωστή. Δηλαδή, παύση πληρωμών ( default), αλλά παραμονή στην ευρωζώνη.

Ερ .: Έτσι, σύμφωνα με τον Βαρουφάκη, μπορεί να γίνει παύση πληρωμών παραμένοντας στην Ευρωζώνη;

JH: Φυσικά και γίνεται, δεν πληρώνεις και τέρμα. Δεν χρειάζεται να φύγεις, κανείς δεν σε αναγκάζει να φύγεις και δεν μπορούν να σε διώξουν. Αυτό δεν μπορούν να το καταλάβουν όσοι μιλάνε για "Grexit", ούτε καν οι Γερμανοί που λένε: α ! , τότε φεύγεις. Κανείς δεν μπορεί να διώξει την Ελλάδα και οποιαδήποτε άλλη χώρα από την ευρωζώνη. Έτσι, ο Γιάνης λέει: Ωραία, αν δεν θέλουν να δεχθούν συμβιβασμούς, εμείς δηλώνουμε παύση πληρωμών παραμένοντας στη ζώνη του ευρώ, και τότε να δούμε τι θα συμβεί. Αυτό το έγραφε και στο blog του, αρκετά συχνά.

[---->]

Το ιταλικό ταξικό συνδικάτο βάσης Slai Cobas : Η συγχώνευση της Fca-Renault-Nissan «προετοιμάζει το θάνατο» των ιταλικών εργοστασίων της Φίατ

Και ενώ η προσοχή όλων είναι στραμμένη σε εκλογές και αναλύσεις εκλογικών αποτελεσμάτων, το πραγματικό κεφάλαιο-οι πολυεθνικές-δεν κοιμάται ποτέ…

Το ιταλικό συνδικάτο βάσης, Slai Cobas, δεν έχει καμία αμφιβολία ότι η διαφαινόμενη συγχώνευση των τριών γιγάντων της αυτοκινητοβιομηχανίας θα οδηγήσει στο κλείσιμο των ιταλικών εργοστασίων της Φίατ.

«Η συγχώνευση μεταξύ Fca(Fiat Chrysler Automobiles), της πρώην Φίατ, της Renault και της Nissan προετοιμάζει τον« υποβοηθούμενο θάνατο »των ιταλικών εργοστασίων της Φίατ και όλων των συνεργαζόμενων με αυτή βιομηχανιών και σε καμία περίπτωση την ανάκαμψη της βιομηχανίας». Αυτά, δήλωσε ο περιφερειακός συντονιστής του συνδικάτου βάσης Slai Cobas της Νάπολης και των εγκαταστάσεων της Φίατ στο  Pomigliano d'Arco,  σχολιάζοντας την πιθανή συγχώνευση των τριών γιγάντων της αυτοκινητοβιομηχανίας.

Το συνδικάτο βάσης υπενθυμίζει ότι μέσα σε τριάντα χρόνια η Φίατ «παρουσίασε και ακύρωσε πολλά σχέδια διάσωσης της εταιρίας σε μια εφήμερη ακολουθία όπου το κάθε επόμενο σχέδιο διέψευδε και ακύρωνε τους στόχους του προηγούμενου». «Mε αυτά τα σχέδια διάσωσης – εξηγεί το συνδικάτο βάσης - η Fiat πραγματοποίησε επενδύσεις πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων με τα λεφτά του ιταλικού δημοσίου, στη συνέχεια, όμως, έκλεισε ή μείωσε τα εργοστάσια της στην Ιταλία, με αποτέλεσμα να υπάρξει μια προβλέψιμη τριακονταετή φάση απολύσεων που συνεχίζεται μέχρι σήμερα χωρίς σταματημό, και την απώλεια, τα τελευταία έτη, 91.000 θέσεων εργασίας στα εργοστάσια του ομίλου.

Τέλος, σύμφωνα με τους εκπροσώπους του συνδικάτου βάσης  Slai Cobas, η συγχώνευση μεταξύ της Fca, της Renault και της Nissan «θα είναι μια επανάληψη της εξαγοράς της Chrysler, η οποία οδήγησε στην ίδρυση του ομίλου FCA και την μετεγκατάσταση της έδρας της πρώην ιταλικής Φίατ, στο εξωτερικό, με ακραίες συνέπειες και με εταιρικές πολιτικές που παραβίασαν συνειδητά όλες τις τυπικές και επίσημες δεσμεύσεις που είχαν αναληφθεί για την εκπλήρωση των υποχρεωτικών «κοινωνικών εγγυήσεων».

[---->]