Η αποτυχία των κομμάτων του κέντρου στις ευρωεκλογές δείχνει ότι η κρίση της ΕΕ δεν έχει σε καμία περίπτωση περάσει. Ωστόσο, η
έλλειψη στρατηγικής και ταυτότητας της Αριστεράς έχει πλήξει την ικανότητά της
να προτείνει μια εναλλακτική λύση.
Σε κανένα, σχεδόν, από τα αμέτρητα σχόλια για τα αποτελέσματα των
ευρωπαϊκών εκλογών δεν γίνεται λόγος για ριζοσπαστική Αριστερά, σε αντίστιξη με τη
σοσιαλδημοκρατική αριστερά. Αυτό είναι ένα δείγμα περιφρόνησης που της αξίζει
απόλυτα.
Πριν πέντε χρόνια, στην ηγεσία της Αριστεράς, υπό την δύσχρηστη ετικέτα GUE/NGL
(Συνομοσπονδιακή Ομάδας Ευρωπαϊκή Ενωτική Αριστερά / Βόρεια Πράσινη Αριστερά, δεν ήταν άλλος από τον Αλέξη Τσίπρα. Αργότερα, ως Έλληνας
πρωθυπουργός, έγινε ο αγαπημένος μαθητής της Ανγκελα Μέρκελ στην τέχνη της
προδοσίας.
Με την πάροδο του χρόνου και με τη συμμετοχή διαφόρων μικροομάδων, η Ομάδα GUE / NGL συγκέντρωσε συνολικά
πενήντα δύο έδρες, λίγο λιγότερο από το 7% των 751 βουλευτών του Ευρωπαϊκού
Κοινοβουλίου. Τώρα, το 2019, κατέληξε να έχει τριάντα οκτώ, με απώλειες πάνω
από το ένα τέταρτο.
Η συντριπτική ήττα της ευρωπαϊκής αριστεράς - ή ακριβέστερα
της εκπροσώπησής της στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο – συνέπεσε με τη
δραματική αποτυχία των παλαιών κομμάτων της κεντροαριστεράς και της
κεντροδεξιάς. Ολοι μαζί, οι τελευταίοι κέρδισαν μόνο 329 έδρες: το 44% του
συνόλου.
Η απώλεια εβδομήντα πέντε εδρών έβαλε ένα τέλος στην
κοινοβουλευτική πλειοψηφία της Μεγάλης Συμμαχίας και συνέπεσε με την αλματώδη
αύξηση των ψήφων διαφόρων κόμματων μιας νέας, αν όχι εντελώς νέας, εθνικιστικής
δεξιάς (114 έδρες, μια αύξηση τριάντα έξι εδρών). Εντυπωσιακά τα κέρδη και για
τους Πράσινους, οι οποίοι από τις πενήντα δύο έφτασαν τις εβδομήντα έδρες, σχεδόν
διπλάσιες από αυτές τις Αριστεράς.
Αυτή είναι, λοιπόν, η ώρα για γρήγορες αλλαγές πολιτικών θέσεων.
Αλλά πότε η αριστερά θα πρεπε να περιμένει να αυξηθεί η εκλογική της δύναμης
μεταξύ των Ευρωπαίων εργαζομένων και των ρεφορμιστικών τμημάτων της μεσαίας τάξης,
αν όχι τώρα; Υπάρχει επείγουσα ανάγκη να εξηγηθεί η καταστροφική αποτυχία της αριστεράς.
Στο μυαλό μου έρχονται τέσσερις λόγοι – σίγουρα,όμως, υπάρχουν περισσότεροι.
