Γερμανικές εκλογές

 

Του  Riccardo Rinaldi

Το γερμανικό πολιτικό σύστημα είναι τόσο αποτελεσματικό ώστε να γνωρίζουμε το νικητής από το βράδυ των εκλογών, των εκλογών της προηγούμενης τετραετίας βέβαια. Κανένας, εκτός από λίγους αθεράπευτα ρομαντικούς σοσιαλδημοκράτες  ή παθιασμένους με την πολιτική επικοινωνία, δεν έθεσε ποτέ πραγματικά υπό αμφισβήτηση τα τελευταία τέσσερα χρόνια , την σίγουρη επανεκλογή της Μέρκελ στην καγκελαρία για την τέταρτο θητεία της.

Μια πρώτη ανάλυση του αποτελέσματος των εκλογών, η πιο απλή είναι: η Γερμανία κυριαρχεί, είναι οικονομικά ισχυρή, στα μάτια όλων είναι ο ηγεμόνας της ΕΕ, η ανεργία στη χώρα βρίσκεται σε ιστορικά χαμηλά επίπεδα και το κράτος πρόνοιας εγγυάται μια αξιοπρεπή ζωή. Για ποιο λόγο, λοιπόν, το γερμανικό εκλογικό σώμα να μη θέλει να ξαναψηφίσει την Άνγκελα προκειμένου να εξασφαλίσει άλλα τέσσερα (και ποιος ξέρει πόσα άλλα) χρόνια σιγουριάς και ανάπτυξης ;

Η αλήθεια που προκύπτει από τους αριθμούς, και που θα αποτελέσει αντικείμενο προβληματισμού για το άμεσο μέλλον, είναι όμως, πολύ πιο σύνθετη, και δείχνει ότι κάτι έχει διαταράξει τις βεβαιότητες των Γερμανών. Να ποια είναι η εικόνα: το CDU-CSU σε «ελαφρά» μείωση από 41,5% σε 33, μια πτώση κατά 9 σχεδόν ποσοστιαίες μονάδες, που όμως δεν την ρίχνει από την πρώτη θέση. Το SPD με επικεφαλής τον άνθρωπο της «ελπίδας» Μάρτιν Σουλτζ, ο οποίος σύμφωνα με τους προαναφερόμενους ρομαντικούς θα αναζωογονούσε ολόκληρη την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, φέρνει το χειρότερο αποτέλεσμα της ιστορίας της (20,5%). 

Η ανησυχητική, φυσικά, αύξηση της εκλογικής δύναμης του Alternative fuer Deutschland  (Εναλλακτική για τη Γερμανία, AFD), που κατάφερε να συγκεντρώσει όλες τις ψήφους της άκρας δεξιάς, και προφανώς πολλούς δυσαρεστημένους του CDU, και να τις φέρει για πρώτη φορά στο 12,6%.  Ακολουθούν οι Φιλελεύθεροι, η  Die Linke (Η Αριστερά) και οι Πράσινοι.

Δεν μας ενδιαφέρει να αρχίσουμε τις υποθέσεις για το ποιος συνασπισμός κομμάτων θα βγει από αυτές τις εκλογές, όσο να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε τι θα αλλάξει αν κάτι αλλάζει στη Γερμανία, αν είναι πιθανό να υπάρξουν αλλαγές  με την πάροδο του χρόνου, και ποιες θα είναι οι επιπτώσεις και οι προκλήσεις για την εργατική τάξη, τόσο στη Γερμανία όσο και σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Θα είναι χρήσιμο και ενδιαφέρον να αναλύσουμε διεξοδικά τα δεδομένα ανά περιφέρεια και κοινωνική θέση όταν βγουν, αλλά μπορούμε να αρχίσουμε να κάνουμε κάποιες σκέψεις.

Η νίκη του  AFD είναι προφανής συνέπεια της αποδυνάμωσης του CDU. Για ποιο λόγο έχασε η Καγκελάριος (9 βαθμοί!); Λόγω κυρίως του  μεταναστευτικού. Η πολιτική της Μέρκελ, η οποία χειροκροτήθηκε από όλους ως «ανθρωπιστική» και «υπεύθυνη», ξέρουμε καλά ότι αποτελεί ένα εργαλείο διασφάλισης στους βιομήχανους φτηνού  ειδικευμένου εργατικού δυναμικού, με προσεκτική επιλογή σύρων ειδικευμένων από την κάνουλα της συμφωνίας με την Τουρκία.

Το AfD κατάφερε να κερδίσει ψήφους από το μίσος που προκάλεσε αυτός ο αδήλωτος  ανταγωνισμός. Ποιος ανταγωνισμός ;

Κάποια αλήθεια αρχίζει να ξεπροβάλει από το πέπλο τελειότητας που καλύπτει τη Γερμανία. Πριν λίγες μέρες δημοσιεύσαμε ένα άρθρο για την κάθε άλλο παρά ειδυλλιακή  θέση των ανειδίκευτων εργατών, η ζωή των οποίων είναι πλήρως ελεγχόμενη από τα γραφεία απασχόλησης: που τους υποχρεώνουν να δέχονται ανειδίκευτες θέσεις εργασίας και συχνά εξευτελιστικές με ποινή τη στέρηση όλων των επιδομάτων, καταδικάζοντάς τους σε ένα φαύλο κύκλο προσωρινών θέσεων εργασίας πολύ χαμηλής παραγωγικότητας (και μισθών), από την οποία δεν είναι δυνατόν να βγουν.

Οπότε και στη Γερμανία, η μετανάστευση γίνεται ο αποδιοπομπαίος τράγος των κατώτερων τάξεων, που δεν μπορούν να καταλάβουν γιατί φτωχαίνουν όλο και περισσότερο, ενώ όλοι λένε ότι η χώρα τους γίνεται όλο και πιο πλούσια.

Για αν κατανοήσουμε καλύτερα αυτό το επικίνδυνο ξέσπασμα πρέπει να γυρίσουμε πίσω στο 2009, όταν ξεκίνησε μια βαριά εκστρατεία λασπολογίας που χρηματοδοτήθηκε από την Κεντρική Τράπεζα της Ομοσπονδιακής Γερμανίας (Bundesbank ) και τον Σύνδεσμο Γερμανικών Επιχειρήσεων, με την υποστήριξη μεγάλου μέρους του συστήματος των μέσων ενημέρωσης, σε βάρος του ελληνικού λαού, ότι δήθεν «κλέβει τα χρήματα των Γερμανών φορολογουμένων», οι οποίοι αναγκάζονται δια της «βίας» να καλύψουν τα χρέη τους.

 Η αλήθεια, βέβαια, ήταν αρκετά διαφορετική: η γερμανική κυβέρνηση, αφού διέσωσε τις τράπεζες της το 2008,με τουλάχιστον 100 δισεκατομμύρια ευρώ (των Γερμανών φορολογούμενων), έσπευσε να εγγυηθεί τα δάνεια που είχαν δώσει στις ελληνικές τράπεζες: με λίγα λόγια, μια διπλή διάσωση , από τους φόρους των εργαζομένων (και αργότερα από το αίμα των Ελλήνων).

Ακριβώς όπως το 2009, ο μηχανισμός Bundesbank-ΣΓΕ-CDU κατάφερε να φορτώσει στον ελληνικό λαό την ευθύνη για εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ που από τις τσέπες των εργαζομένων (ελεύθερων επαγγελματιών, μικρών επιχειρήσεων, κλπ) στις τράπεζες, έτσι και σήμερα το AFD ρίχνει στους μετανάστες τις ευθύνες για την φτωχοποίηση των λαϊκών στρωμάτων από τις κυβερνήσεις του Μεγάλου Συνασπισμού και τις φοβερές συμφωνίες ΣΓΕ και συνδικάτων.

 Υπ'αυτή την έννοια, το πολιτιστικό υπόβαθρο πάνω στο οποίο αναπτύχθηκε ο νεοναζισμός του AFD  - ο στιγματισμός των αλλοδαπών – οικοδομήθηκε από τους ίδιους τους «φιλελεύθερους» θεσμούς. Το σενάριο είναι το ίδιο όπως στις μεσογειακές χώρες: τροφοδοτούν τον πόλεμο μεταξύ των φτωχών για να αποσπάσουν την προσοχή από κάθε δυνατότητα κοινωνικών συγκρούσεων ενάντια στους πραγματικούς ταξικούς εχθρούς, το κεφάλαιο με πολυεθνικές διαστάσεις (εταιρική μορφή όπου «τα αφεντικά» αντικαταστάθηκαν σχεδόν παντού από μάνατζερ).

 

 Ο «νούμερο ένα» εχθρός, φυσικά, παραμένει η περιβόητη «μεταρρύθμιση Hartz», ένα πρότυπο αναφοράς για κάθε απορύθμιση της αγοράς εργασίας στην Ευρώπη, στην οποία η γερμανική αριστερά έχει δώσει  από καιρό ουσιαστική υποστήριξη αφού αυτή ήταν που τη θεσμοθέτησε επί κυβέρνησης σοσιαλδημοκρατών-πρασίνων και προεδρίας Γκέρχαρντ Σρέντερ. Ο Σουλτζ, τότε, είχε αποπειραθεί να ασκήσει κάποια δειλή κριτική, για να κλείσει την προεκλογική εκστρατεία αγκαλιά με τον πρώην καγκελάριο Σρέντερ, όταν είδε ότι στο SPD, έχανε έδαφος.

Τα συνδικάτα τότε,(αρχίζοντας από το ισχυρό συνδικάτο μετάλλου  IGM) πήραν σαν αντάλλαγμα τη βολική θέση της διαχείρισης των «επιχειρησιακών συμβούλιων» (δηλαδή να διαπραγματεύονται με την εταιρεία τους μισθούς των εργαζομένων) και δεν ήταν λίγες οι φορές που αρνήθηκαν πεισματικά να κινητοποιήσουν τους εργαζομένους για «πολιτικούς» λόγους (στην πραγματικότητα, για οποιοδήποτε λόγο, που δεν ήταν αυστηρά επαγγελματικός) .

Μένει η Die Linke, η οποία είχε ένα πρόγραμμα ανοικτής ρήξης, με προτάσεις υπέρ των εργαζομένων και του κράτους πρόνοιας, και από την οποία όλοι περίμεναν μια άνοδο, αλλά η οποία κέρδισε πολύ λίγες ψήφους και παρέμεινε στην πέμπτη θέση, πληρώνοντας έτσι σε μεγάλο βαθμό την έλλειψη αποτελεσματικότητας στις διάφορες περιοχές όπου ήταν στην κυβέρνηση,αλλά και επειδή δεν μπόρεσε να δώσει μια πειστική απάντηση στο πρόβλημα τηςπαγκοσμιοποίησης, της οποίας οι Γερμανοί εργάτες τώρα αρχίζουν να αισθάνονται θύματα.

 Απέτυχε δηλαδή να δώσει αξιοπιστία στις προτάσεις της – οι οποίες στα χαρτιά ήταν αρκετά ενδιαφέρουσες – εντάσσοντάς τες σε ένα ευρύτερο πλαίσιο αντίθεσης στην υφιστάμενη κατάσταση, με αποτέλεσμα να εμφανίζονται σαν λόγια κενά περιεχομένου χωρίς καμία πραγματική πιθανότητα εφαρμογής, χωρίς να είναι σε θέση να υποδείξει ποιος και τι πρέπει να χτυπηθεί ώστε να μπορέσουν να υλοποιηθούν.

 Και κάτι χειρότερο, η Die Linke εγκλωβίστηκε σε ένα επικίνδυνο παιχνίδι στο θέμα των μεταναστών, με την αντιπρόεδρο του κόμματος  Ζάρα Βάγκενκνεχτ να επικρίνεται επανειλημμένα γιατις δηλώσεις της που θεωρούνται ανοιχτά ρατσιστικές, παραχωρώντας από τακτικήάποψη πολύ έδαφος στις θέσεις του AfD. Μια τακτική που προφανώς ευνόησε πολύ περισσότερο τη δεξιά, κάτι που θα πρέπει να αρχίσει να βάζει σε σκέψεις και τη δικιά μας «αριστερά της ελεγχόμενης μετανάστευσης».

 Δεν κατάφερε δηλαδή να δείξει τον ταξικό εχθρό, ή, ακόμη χειρότερα, έδειξε τον λάθος εχθρό. Εδώ βρίσκεται το σημείο στο οποίο εφιστούμε την προσοχή, ακόμη και με κίνδυνο να φανούμε ότι επαναλαμβανόμαστε, δεδομένου ότι η παγκοσμιοποίηση - για τους λαούς της Ευρώπης - έχει μία μορφή θεσμική πολύ συγκεκριμένη: αυτή της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Αν δηλαδή η εκμετάλλευση των Γερμανών εργαζομένων, η οποία κομψά αποκαλείται ανταγωνισμός ή μισθολογικό ντάμπινγκ, εγγυήθηκε στη Γερμανία (δηλαδή στους καπιταλιστές της) την ηγεμονική της θέση στην ΕΕ χάρη σε μια οικονομία προσανατολισμένη στις εξαγωγές και τον επανασχεδιασμό του ευρωπαϊκού καταμερισμού της εργασίας γύρω από τον δικό της παραγωγικό ιστό, τότε θα πρέπει επίσης να λάβουμε υπόψη ότι – αν η Γερμανία δεν είχε τη δυνατότητα να επωφεληθεί από ένα τεχνητά υποτιμημένο νόμισμα και μια ευρύτερη αγορά από την οποία να αγοράζει με χαμηλό κόστος ημιεπεξεργασμένα προϊόντα και στη συνέχεια να τα πωλεί ως επεξεργασμένα προϊόντα υψηλής προστιθέμενης αξίας - το νεομερκαντιλιστικό μοντέλο (υψηλά εγγυημένα κέρδη από τις εξαγωγές που με τη σειρά τους τις εγγυώνται οι χαμηλές αμοιβές) θα δεχόταν ένα ισχυρό πλήγμα.

 Μια ταξική ανάλυση θα πρέπει συνεπώς να παίρνει σοβαρά υπόψη της το εξής δίλημμα: η διάλυση της ΕΕ είναι πράγματι όπως κάποιοι εξακολουθούν να φοβούνται μια «υποχώρηση των διεθνιστικών θέσεων», ή, αντίθετα - δεδομένου ότι η δομή που διασφαλίζει την εκμετάλλευση των χωρών του κέντρου σε εκείνες της περιφέρειας είναι ακριβώς η ίδια που διασφαλίζει την εκμετάλλευση μιας τάξης σε μια άλλη- ο αγώνας ενάντια στην Ένωση, που διεξάγεται και σε κάθε μεμονωμένη κάθε χώρα, και στο βαθμό που δεν γίνεται κατορθωτό να γίνει με συντονισμένο τρόπο, δεν είναι στην πραγματικότητα  αγώνας και για ολόκληρη την εργατική τάξη της Ευρώπης

ΠΗΓΕΣ

http://contropiano.org/altro/2017/09/17/linferno-del-miracolo-tedesco-095650 

https://www.jacobinmag.com/2017/05/die-linke-germany-afd-migrants-xenophobia-racism

 https://www.jacobinmag.com/2017/03/die-linke-germany-immigration-sahra-wagenknecht-oscar-lafontaine-afd-merkel/

[--->] 

 “Π” : Πάνω  από 500.000 ψήφοι διέρρευσαν από το Die Linke προς το AFD,αλλά αυτό μην το πείτε στους «ειδικούς» που έχουν τις λύσεις για το μέλλον της  αριστερά στο τσεπάκι

Υποχρηματοδότηση του Εθνικού Συστήματος Υγείας και βελτίωση του δεν πάνε μαζί

Όλο το καλοκαίρι η κυβέρνηση και συγκεκριμένα το Υπουργείο Υγείας επιδόθηκαν σε έναν εντατικό αγώνα «πληροφόρησης» της κοινωνίας γύρω από την πολυδιαφημισμένη μεταρρύθμιση της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας (ΠΦΥ) με τη δημιουργία Τοπικών Μονάδων Υγείας (ΤΟΜΥ). Τα θεμέλια όμως πάνω στα οποία στηρίζεται μια ουσιαστική μεταρρύθμιση δεν υπάρχουν. Αυτά είναι η εξασφάλιση διαρκούς χρηματοδότησης από τον κρατικό προϋπολογισμό και η ύπαρξη υγειονομικού χάρτη.

Με δημόσια παραδοχή του Υπουργού Υγείας οι ΤΟΜΥ θα χρηματοδοτηθούν για 4 χρόνια από «Ευρωπαϊκές Πηγές γιατί από δημόσιες δαπάνες δεν είναι εφικτό». Και όλο αυτό το σχέδιο έχει φυσικά πρώτα την έγκριση των «θεσμών». Με λίγα λόγια θα χτιστεί ένα νέο πρωτοβάθμιο σύστημα υγείας με εξασφαλισμένη χρηματοδότηση μόνο για 4 χρόνια και φυσικά για όσο καιρό συμφωνούν οι «θεσμοί», και για αυτό το «κατόρθωμά» το Υπουργείο Υγείας πανηγυρίζει.

Εκτός όμως της ελλιπούς χρηματοδότης και της απουσίας υγειονομικού χάρτη, η ίδια η φιλοσοφία του gatekeeping (η διαδικασία μέσω της οποίας κάποιος αποφασίζει ποιος θα έχει πρόσβαση και που), καθώς και η απουσία των συλλόγων των ασθενών τόσο στον σχεδιασμό όσο και στην ίδια την λειτουργία της ΠΦΥ, καθιστούν αυτή τη μεταρρύθμιση επικίνδυνη για την δημόσια υγεία.

Για το 2017 στην εκτέλεση του προϋπολογισμού διαπιστώνουμε πως η χρηματοδότηση των νοσοκομείων και του ΥΠΕ-ΠΕΔΥ ήταν κατά 200 εκ. ευρώ μειωμένη έναντι του στόχου. Το ίδιο δυστυχώς ισχύει και για το 2018 όπου η μείωση φαίνεται ότι θα είναι επιπλεόν 500 εκ. ευρώ. Αντί δηλαδή να ενισχυθεί ο προϋπολογισμός των νοσοκομείων για τις ελλείψεις, την λειτουργία των ΜΕΘ, την νοσηλεία των ανασφάλιστων κλπ., μειώνεται! (*1 & *2)

Η κυβέρνηση πέρσι ψήφισε έναν νόμο για τους 3 εκατομμύρια ανασφάλιστους συμπολίτες μας, δίνοντας τους την δυνατότητα να έχουν δωρεάν πρόσβαση στο ΕΣΥ (Εθνικό Σύστημα Υγείας), όσον αφορά τις ιατρικές υπηρεσίες. Αυτό όμως έγινε χωρίς ουσιαστική αύξηση του προϋπολογισμού για το ΕΣΥ με αποτέλεσμα να υπολειτουργεί το πρωτοβάθμιο και δευτεροβάθμιο σύστημα υγείας, που πρέπει να καλύψει πολύ μεγαλύτερο αριθμό ασθενών από πριν, στα δε νοσοκομεία υπολειτουργούν άλλες υπηρεσίες προκειμένου να εξοικονομηθούν χρήματα τόσο για την νοσηλεία των ανασφάλιστων ασθενών, όσο και την λειτουργία τμημάτων ζωτικής σημασίας όπως πχ οι ΜΕΘ.

Λιτότητα υπάρχει ακόμα και στην πληροφόρηση των ασθενών. Πολλοί συμπολίτες μας δεν γνωρίζουν καν τα δικαιώματα τους. Απλές λύσεις, όπως η δημιουργία μιας τηλεφωνικής γραμμής ενημέρωσης των πολιτών, δεν έχουν δοθεί. Οι ασθενείς αναγκάζονται να ψάχνουν από το ένα δημόσιο νοσοκομείο στο άλλο για να βρουν που θα μπορέσουν να κάνουν μια εξέταση δωρεάν, π.χ. μια αξονική. Και πρέπει να ψάξουν μόνοι τους σε όλα τα νοσοκομεία, και στο τέλος πολύ λίγοι καταφέρνουν να βγάλουν άκρη. Δημοσίως καλούμε το υπουργείο υγείας να μας πει σε πόσους ανασφάλιστους ασθενείς συνταγογραφήθηκαν ηλεκτρονικά παραπεμπτικά για διαγνωστικές εξετάσεις τον τελευταίο χρόνο όπως αξονικές, μαγνητικές, σπινθηρογραφήματα, υπερηχογραφήματα, και πόσες από αυτές τις εξετάσεις έγιναν τελικά. Μόνο έτσι θα καταλάβουμε εάν υπάρχει πρόσβαση και στην πράξη στους ανασφάλιστους ασθενείς στις διαγνωστικές εξετάσεις.

Την ίδια ώρα το Υπουργείο Υγείας πανηγυρίζει για την χορηγία 200 εκ. ευρώ προς το ΕΣΥ από το Ίδρυμα Νιάρχος για αγορά εξοπλισμού. Εμείς θεωρούμε τέτοιου είδους κινήσεις ως μια μεγάλη παγίδα πολύ απλά γιατί αυτοί το κάνουν ζητώντας, ή καλύτερα απαιτώντας, ανταλλάγματα. Αλλά βασικότερο όλων, εθίζεται η κοινωνία μας στην ιδέα ότι η λειτουργία της υγείας (ή αύριο της παιδείας) δεν είναι υποχρέωση της εκάστοτε κυβέρνησης αλλά εξαρτάται από το κάθε ίδρυμα Νιάρχος, δηλαδή από την «φιλανθρωπία» και την «γενναιοδωρία» αυτών των ιδρυμάτων.

Θα μπορούσε η ίδια η πολιτεία να αγοράσει αυτόν τον εξοπλισμό πετυχαίνοντας την αναβάθμιση των υπηρεσιών υγείας, χωρίς τον εθισμό μας στον κάθε «φιλάνθρωπο». Η απόσβεση των χρημάτων της αγοράς θα γινόταν σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Στην απλή ερώτηση «που θα βρεθούν τα χρήματα» εμείς απαντάμε «Ας ρωτήσουν τον ΕΟΠΥΥ πόσα εκατομμύρια ευρώ πληρώνει τόσα και τόσα χρόνια σε μεγάλα ιδιωτικά κέντρα – αλυσίδες. Αυτά ξέρουν να τα βρίσκουν;».

Τα δημόσια νοσοκομεία υπολειτουργούν και ασθενείς με σοβαρές παθήσεις όπως οι καρκινοπαθείς αναγκάζονται να περιμένουν 3 έως 6 μήνες για να ξεκινήσουν τις ακτινοθεραπείες τους. *3 Αναλώσιμα υλικά όπως γάντια (!) είναι είδος προς εξαφάνιση και οι νοσηλευτές αναγκάζονται να χρησιμοποιούν σακούλες στα χέρια τους για να καθαρίσουν τους ασθενείς ή να αγοράσουν τα γάντια μόνοι τους. *4

Το κοκτέιλ, υποχρηματοδότηση, δυσανάλογα λίγοι διορισμοί σε σχέση με τις πραγματικές ανάγκες, επιβαλλόμενος σχεδιασμός της ΠΦΥ από τους δανειστές και τον ΠΟΥ (Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας) ενός μοντέλου αποτυχημένου, χωρίς υγειονομικό χάρτη, χωρίς ουσιαστική δημόσια χρηματοδότηση, καθώς και η απόλυτη έλλειψη κάθε έννοιας προληπτικής ιατρικής, επιβάλλουν την συνέχιση του αγώνα που δίνουν τα κοινωνικά ιατρεία.

Τα κοινωνικά ιατρεία αγωνίζονται από την αρχή της μνημονιακής περιόδου διεκδικώντας τόσο την ύπαρξη νόμου για την πρόσβαση των ανασφάλιστων ασθενών στην δημόσια υγεία, αλλά και την ανάλογη χρηματοδότηση για την ουσιαστική υλοποίηση του νόμου. Ας μη ξεχνάμε πως οι δανειστές, μετά από τους εντατικούς αγώνες των κοινωνικών ιατρείων και το ανάλογο πολιτικό κόστος που υπήρξε, με το δεύτερο μνημόνιο ζητούσαν την κάλυψη των ανασφάλιστων ασθενών, απαιτώντας όμως στο ίδιο μνημόνιο τη συνέχιση της λιτότητας. Γιατί το έκαναν αυτό; Γιατί γνώριζαν πως οποιοδήποτε νομοσχέδιο χωρίς χρηματοδότηση είναι ανώφελο, δεν τους κοστίζει απολύτως τίποτα και επιπλέον κάλυπταν τα νώτα τους από πιθανές ποινικές περιπέτειες στο μέλλον εάν κληθούν να απολογηθούν για τις ολέθριες συνέπειες που προκάλεσε η επιβαλλόμενη από αυτούς λιτότητα.

Πρέπει επιτέλους η δημόσια υγεία να βγει από τον »γύψο» των μνημονίων και να φτιαχτεί μια ΠΦΥ με γνώμονα τις Ελληνικές ιδιαιτερότητες. Κοινωνική πολιτική και δίπτυχο λιτότητα/μνημόνια είναι έννοιες ασυμβίβαστες. Το μόνο που μπορεί να παράξουν αυτές οι πολιτικές είναι τους σύγχρονους καιάδες, συνεχίζοντας να χτίζουν τα θεμέλια μιας νέου τύπου, γενοκτονίας.

Ακόμη και όταν εκφράζεται βούληση για κοινωνική πολιτική, και «υλοποιείται» όπως πχ η πρόσβαση των ανασφάλιστων ασθενών στην δημόσια υγεία, ή «η μεταρρύθμιση της ΠΦΥ», οι μνημονιακές δεσμεύσεις δεν επιτρέπουν την ανάλογη χρηματοδότηση και η βούληση και τα νομοσχέδια μένουν κενά γράμματα και πολιτική εντυπώσεων που αργά ή γρήγορα θα καταρρεύσει.

Τέλος η μείωση των δαπανών πρόνοιας κατά 0.5% επί του ΑΕΠ ανά έτος (900 εκ. ευρώ) ή 2,7 δις ευρώ για τα χρόνια 2016-17-18, (3ο μνημόνιο) *5, εξηγεί την τραγωδία που ζουν σήμερα τα Άτομα με αναπηρία (ΑμεΑ) και οι οικογένειες τους.
 Εκεί δεν υπάρχει καμία ευαισθησία από τους κατά τα άλλα λαλίστατους επί ανουσίων θεμάτων υπουργών ή από την «αξιωματική αντιπολίτευση». 

Πώς να υπάρξει άλλωστε από αυτούς που ψήφισαν μαζί το 3ο μνημόνιο, και μόνη της η αξιωματική αντιπολίτευση το 2ο, δηλαδή τα μνημόνια του στραγγαλισμού της Υγείας και της Πρόνοιας.

Πηγές στοιχείων:
1) http://www.iatronet.gr/eidiseis-nea/perithalpsi-asfalisi/news/37859/prosxedio-propologismoy-2017-ti-provlepei-gia-ta-nosokomeia-to-pedy-kai-ton-eopyy.html
2) http://news.in.gr/economy/article/?aid=1500154142
3) http://www.capital.gr/epikairotita/3234085/poedin-13-xil-karkinopatheis-apokleiontai-apo-tis-aktinotherapeies-kathe-xrono
http://www.dimokratiki.gr/23-08-2017/poedin-13-000-karkinopathis-apoklionte-apo-aktinotherapies/
http://www.huffingtonpost.gr/2016/03/28/kindyno-karkinopathwn-aktinotherapeies_n_9555534.html
http://www.neakriti.gr/?page=newsdetail&DocID=1436686
4) https://www.thepressroom.gr/ellada/katantia-giatroi-kai-nosileytes-toy-nosokomeioy
http://www.athina984.gr/2017/08/02/poedin-apokalyptika-stichia-gia-tis-ellipsis-sta-kentra-ygias/
5) Σελίδα 53 του 3ου Μνημονίου (Αύγουστος 2015) ή σελίδα 323 επί του αρχικού κειμένου https://camerastyloonline.files.wordpress.com/2015/08/cebccebdceb7cebccf8ccebdceb9cebf-3-ceb7-ceb4ceb1cebdceb5ceb9ceb1cebaceae-cf83cf8dcebcceb2ceb1cf83ceb7.pdf
http://www.newsbomb.gr/oikonomia/ergasia/story/803929/vazoyn-telos-oi-daneistes-se-epidomata-anapirias-kai-se-koinonikes-paroxes
http://www.athina984.gr/2017/06/27/psalidi-sta-proniaka-epidomata-pii-thigonte/

[--->]

Ιστορία δύο χωρών

Μια οικονομία κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του χρηματοπιστωτικού συστήματος

Ακόμα και ένα συντηρητικό site όπως το Zerohedge δημοσιεύει άρθρο στο οποίο παραδέχεται ότι το βασικό πρόβλημα της οικονομίας μας είναι δομημένο προς όφελος του κεφαλαίου και του χρηματοπιστωτικού συστήματος, και όχι της εργασίας και της πραγματικής παραγωγής. Για το λόγο αυτό, το μερίδιο των μισθών στο δυτικό κόσμο βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση
 

Από τον Charles Hugh Smith, 8 Σεπτεμβρίου 2017

Η σχέση μεταξύ μισθών και ΑΕΠ βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση, ως άμεση συνέπεια της βελτιστοποίησης της χρηματιστικοποίησης.

Η αχίλλειος πτέρνα του κοινωνικο-οικονομικού μας συστήματος είναι η μόνιμη στασιμότητα των εισοδημάτων της εργασίας, δηλαδή των μισθών και ημερομίσθιων. Οι στάσιμοι μισθοί καταστρέφουν  όλους τους τομείς της οικονομίας: την κατανάλωση, την πίστη, τους φόρους και, ίσως το πιο σημαντικό, το σιωπηρό κοινωνικό συμβόλαιο όπου τα οφέλη από την αύξηση της παραγωγικότητας και η άνοδος του πλούτου θα πρέπει να διανέμονται ευρέως, αν όχι ίσα.

Το παρακάτω γράφημα δείχνει ότι η πτώση του μεριδίου των μισθών στο ΑΕΠ δεν είναι σημερινό φαινόμενο, αλλά μια τάση που διαρκεί 45 χρόνια : παρά τις κάποιες μικρές ανακάμψεις , οι εργαζόμενοι (αυτοί που κερδίζουν τα προς το ζην από την εργασία / απασχόληση) έχουν δει το μερίδιό τους στο ΑΕΠ να μειώνεται , ανεξάρτητα από την οικονομική ή πολιτική κατάσταση.

Μισθοί και ημερομίσθια ως ποσοστό του ΑΕΠ

Το ποσοστό των μισθών και των ημερομισθίων  ως ποσοστό του ΑΕΠ μειώθηκε ανεξάρτητα από τις μακροοικονομικές συνθήκες, ενώ η ζήτηση για εργασία αυξήθηκε μόνο κατά τη διάρκεια της  έκρηξης των dot.com

 

 

Λόγω της σοβαρότητας των συνεπειών αυτής της τάσης, οι οικονομολόγοι του συστήματος ίδρωσαν μέχρι να την εξηγήσουν στην προσπάθεια τους να την αντιστρέψουν. Στις εξηγήσεις περιλαμβάνονται άλλοτε η αυτοματοποίηση της παραγωγής, άλλοτε η παγκοσμιοποίηση / μετεγκατάσταση των επιχειρήσεων, η υψηλή τιμή των ακινήτων, η μείωση του ανταγωνισμού μεταξύ πολυεθνικών  (δηλαδή η κυριαρχία καρτέλ και  ημι-μονοπωλίων), το ανεπαρκές εκπαιδευτικό σύστημα, τα χαμηλά κέρδη παραγωγικότητας και ούτω καθεξής.

Κάθε ένας από αυτούς τους παράγοντες θα μπορούσαν να έχουν ισχύσει  αυτή την τάση, αλλά κανένας δεν συγκρίνεται με  την κυρίαρχη δύναμη που κάνει τους μισθούς να παραμένουν στάσιμοι  και αυξάνει το χάσμα εισοδημάτων και πλούτου: η οικονομία μας έχει βελτιστοποιηθεί για τη χρηματιστικοποίηση, όχι για τους  εργαζόμενους.

Αλλά τι σημαίνει ότι η οικονομία μας είναι βελτιστοποιημένη για τη χρηματιστικοποίηση ; Σημαίνει ότι το κεφάλαιο και τα κέρδη καταλήγουν στις τσέπες των λίγων χάρη στους μηχανισμούς που δημιουργούνται από την ασύμμετρη πρόσβαση στη πληροφόρηση, τα πλεονεκτήματα και το φτηνό δανεισμό – τις μηχανές της χρηματιστικοποίησης.

Η βελτιστοποίηση αποτελείται από μια σύνθετη επικάλυψη συστημάτων δυναμικά συνδεδεμένα μεταξύ τους :  η κεντρική τράπεζα βελτιώνει τη ροή  φτηνού δανεισμού προς τον τραπεζικό / χρηματοπιστωτικό τομέα, η κεντρική κυβέρνηση εγκρίνει σιωπηρά την εδραίωση των καρτέλ και ημι-μονοπωλίων, και κάνει τερατώδεις φορολογικές εκπτώσεις στις  πολυεθνικές , ενώ αυξάνει σε απαράδεκτα επίπεδα τους φόρους και τις εισφορές σε εργαζόμενους και μικρούς επιχειρηματίες.

Η χρηματιστικοποίηση  διοχετεύει  τα οφέλη της οικονομίας σε όσους έχουν πρόσβαση σε αδιαφανείς χρηματοπιστωτικές διαδικασίες και ροές πληροφοριών, δανεισμό χαμηλού κόστους από κεντρικές τράπεζες και μοχλεύσεις  ιδιωτικών τραπεζών. Όλα μαζί, αυτά τα στοιχεία επιτρέπουν στους χρηματοδότες και τις πολυεθνικές να δανείζονται τα αναγκαία κεφάλαια για την απόκτηση και ενίσχυση των παραγωγικών περιουσιακών στοιχείων της οικονομίας, και να τα κάνουν  «εμπορευματοποιημένα» δηλαδή να τα μετατρέψουν  σε κινητές αξίες που θα αγοράζονται και θα πωλούνται στην παγκόσμια αγορά.

Σε αυτά τα «εμπορευματοποιημένα» περιουσιακά στοιχεία περιλαμβάνονται στεγαστικά δάνεια, φοιτητικά δάνεια, και εξειδικευμένο εργατικό δυναμικό που «πωλείται» με τους εργοδότες του ή γίνονται αντικείμενο κερδοσκοπίας στην παγκόσμια αγορά. Όταν γίνει αυτό τότε, η ροή των κερδών πηγαίνει προς την κατεύθυνση όσων  κάνουν αυτές τις συναλλαγές, πακετάρουν και εμπορεύονται αυτά τα περιουσιακά στοιχεία παγκοσμίως.

Πάρτε, για παράδειγμα, τη χρηματοδότηση για την αγορά ενός αυτοκίνητου: τα πολλά λεφτά  δεν βγαίνουν από τους τόκους των δανείων,  το μεγάλο κέρδος βγαίνει από τη συγκέντρωση των δανείων  σε πακέτα που στη συνέχεια μπορούν να μεταπωληθούν στους επενδυτές στην παγκόσμια αγορά.

Για να κατανοήσουμε τη χρηματιστικοποίηση, μπορούμε να ρωτήσουμε: στην οικονομία μας, ποιος είναι ο πιο γρήγορος, πιο εύκολος τρόπος, να κερδίσουμε 10 εκατομμύρια δολάρια; Και να στήσουμε μια επιχείρηση που να βασίζεται  στη δουλειά των εργαζομένων για δέκα ή είκοσι χρόνια;

Ας μην κοροϊδευόμαστε. Ο πιο εύκολος τρόπος να κερδίσει  κανείς  10 εκατομμύρια  δολάρια είναι να είναι μέλος της ομάδας της επενδυτικής τράπεζας που επιβλέπει μια εξαγορά ή μία συγχώνευση εταιρειών αξίας 10 δισεκατομμυρίων δολαρίων, ή να επενδύσει χρήματα σε μια εταιρεία τεχνολογίας, η οποία στη συνέχεια να εισαχθεί στο χρηματιστήριο.

Και τι θα λέγατε για τον καλύτερο τρόπο να κερδίσετε στα γρήγορα 100 εκατομμύρια δολάρια; Η απάντηση είναι η ίδια: να επωφεληθείτε από τη φλέβα χρυσού χρηματοπιστωτικού πλούτου που βασίζεται σε «εμπορευματοποιημένα»  περιουσιακά στοιχεία, μόχλευση και πίστωση.

Το μερίδιο των μισθών στο ΑΕΠ βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση ως άμεση συνέπεια της βελτιστοποίησης της χρηματιστικοποίησης. Τα χρήματα κατευθύνονται  σε όσους διαθέτουν  κεφάλαια, πίστωση και εμπειρία στη βελτιστοποίηση των χρηματοπιστωτικών συστημάτων. Όσο για  να πουλήσει κανείς την εργασία του στα πλαίσια μιας οικονομίας βελτιστοποιημένης για το κεφάλαιο και τις ασυμμετρίες του χρηματοπιστωτικού συστήματος : δεν υπάρχει χώρος για την εργασία σε μια οικονομία όπως αυτή, εκτός από τις τεχνικές / διαχειριστικές δεξιότητες που απαιτούνται από το χρηματοπιστωτικό σύστημα για την εκμετάλλευση των αγορών.

Να τι αυξάνει την  αναποτελεσματικότητα στην κατανομή του πλούτου, όπως προκύπτει από το παρακάτω διάγραμμα.

 

Ιστορία δύο χωρών

Ακαθάριστο μερίδιο εισοδήματος που διανέμεται στο  50% των ατόμων  που κερδίζουν λιγότερα (γαλάζιο χρώμα) και  στο 1% αυτών που κερδίζουν περισσότερα (κόκκινο χρώμα) στις Ηνωμένες Πολιτείες, 1962-2014.

 

 [--->]

Σκουριές : Συνεχίζεται η…εξόρυξη κάρβουνου από τα κυρίαρχα ΜΜΕ

Του Στέλιου Νικητόπουλου *

Η αναπαραγωγή της προπαγάνδας της Eldorado και των πολιτικών υπηρετών της υποκατέστησε για άλλη μία φορά τη δημοσιογραφία όταν η κανα­δική πολυεθνική εταιρία ανακοίνωσε για τρίτη φορά στα τρία τελευταία χρόνια την αναστολή των εργασιών της, όπως κατ' ευφημισμόν χαρακτηρίζονται η υλοτόμηση ενός αρχέγονου δάσους στις Σκουριές και γενικότερα η καταστροφή της Χαλκιδικής.

Δημοσιογράφοι έκαναν παρέλαση από τα κυρίαρχα ΜΜΕ για να μεταδώ­σουν τις αιτιάσεις της Eldorado και τις ανακρίβειες πολιτικών που τίθενται στην υπηρεσία οικονομικών συμφερόντων. Αντίθετα, οι τοποθετήσεις των ανθρώπων του κινήματος ενάντια στην εξόρυξη χρυσού αποσιωπήθηκαν όπως πάντα.

 Η αλήθεια ήταν για μία ακόμη φορά το μεγάλο θύμα. Πουθενά αλλού, παρά μόνο στη ραδιοφωνία της ΕΡΤ, δεν ακούστηκε η αλήθεια για το αρσενικό, που είναι η βασική αιτία που οι επιστήμονες του υπουργείου Περιβάλλοντος και Ενέργειας απέρριψαν τη μέθοδο μεταλλουργίας, γνωστή ως μέθοδο ακαριαίας τήξης.

 Πώς θα καταλάβει ο κόσμος γιατί γίνεται o κακός χαμός αν δεν πούμε, εμείς οι δημοσιογράφοι, ότι θα εκλύονται την ατμόσφαιρα 20.000 τόνοι αρσενικού το χρόνο αντί για 20 κιλά που είναι το επιτρεπτό όριο; 

Αυτό είναι το αδιέξοδο της εταιρίας: παρουσίασε μία μέθοδο «απάτη» για τη μεταλλουργία, ακατάλληλη για το περιβάλλον και τη δημόσια υγεία, μόνο όμως με τη μεταλλουργία θα έχει έσοδα το Δημόσιο. 

Ακόμη και οι πιο κυνικοί, που προβάλλουν οικονομίστικα επιχειρήματα για να πουν ότι καλώς καταστρέφεται ο τόπος, τώρα έχουν ξεμείνει από οποιοδήποτε επιχείρημα και αναπαράγουν απλώς την προπαγάνδα της εταιρίας.

 Όμως η ενημέρωση από δημόσιο αγαθό είναι στα χέρια των ισχυρών κι έτσι δεν μαθαίνει ο κόσμος την αλήθεια.

 Οι ανακρίβειες που ακούγονται είναι απίστευτες. 1.200 είναι οι υπάλληλοι της Eldorado σύμφωνα με τον κ. Μητσοτάκη, 2.400 τους κάνει η κ. Γεννηματά, τους αυγατίζει σε 4.000 ο κ. Θεοδωράκης και ο απίθανος Σκάι, που λειτουργεί σαν ανεπίσημο γραφείο τύπου της Eldorado, τους κάνει 5.000! 

Καμία σοβαρότητα και ενώ οι εργαζόμενοι είναι περίπου χίλιοι και χιλιάδες είναι οι θέσεις εργασίας που θα χαθούν σε τουρισμό, αλιεία, γεωργία, κτηνοτροφία, μελισσοκομία και αλλού, λόγω της καταστροφικής εξόρυξης.

Την ίδια ώρα οι ανακοινώσεις και οι θέσεις των επιτροπών αγώνα των κατοίκων ενάντια στην εξόρυξη χρυσού είναι αποκλεισμένες από τα κανάλια. Ούτε καν η τηλεοπτική ΕΡΤ έχει προβλέψει να υπάρχει συντακτική ομάδα που θα παρακολουθεί το ρεπορτάζ των κινημάτων και τα προσχήματα σώζει η ραδιοφωνία της ΕΡΤ, αυτό όμως δεν αρκεί για τη δημόσια ραδιοτηλεόραση της χώρας, που θα μπορούσε, όφειλε και οφείλει να αποτελέσει ανάχωμα στην παραπληροφόρηση των καναλαρχών. Αν δεν σταματήσει ο κυβερνητικός εναγκαλισμός στην ΕΡΤ δεν θα μπορέσει να διαδραματίσει τον ενεργό κοινωνικό ρόλο που μπορεί και πρέπει να έχει.

Η κοινωνική ενημέρωση παραμένει ζητούμενο. Αναδείχθηκε στον διετή αγώνα της ελεύθερης αυτοδιαχειριζόμενης ΕΡΤ και αποδείχτηκε ότι δεν είναι ουτοπία. 

Την κοινωνική ενημέρωση τη χρειάζεται ακόμη περισσότερο τώρα ο τόπος και πρέπει να τη διεκδικήσουμε και να την απαιτήσουμε και οι εργαζόμενοι και το σύνολο της κοινωνίας. 

Στο μεταξύ η «δημοσιογραφία» των ισχυρών και των καναλαρχών θα συνεχίζει την... εξόρυξη κάρβουνου, όπως στην περίπτωση των Σκουριών, θα κάνει το άσπρο, μαύρο, κι εμείς θα φωνάζουμε «όχι άλλο κάρβουνο».

*0 Στέλιος Νικητόπουλος είναι δημοσιογράφος στην ΕΡΤ3

ΠΗΓΗ : δρόμος ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ,23/9/2017