Η δεύτερη παγκόσμια ύφεση

Μια ματιά στην οικονομική συγκυρία ψυχρή, αλλά επιστημονική, από τον Joseph Halevi.

 Η δεύτερη παγκόσμια ύφεση
Ένα δεύτερο κύμα ύφεσης, είναι πλέον ορατό ακόμα και με γυμνό μάτι. Οι τιμές των πρώτων υλών, συμπεριλαμβανομένου του αργού πετρελαίου, έχουν πάψει να κυμαίνονται και υφίστανται μια δραστική μείωση παρασύροντας μαζί τους και τις τιμές των μετοχών των εταιρειών εξόρυξης και  τα νομίσματα των χωρών παραγωγής σε μια διαδικασία υποτίμησης τους έναντι του δολαρίου. Τα εμπορεύματα αποτελούν ένα καλό δείκτη της οικονομικής συγκυρίας. Το φθινόπωρο του 2008 ήταν οι τιμές τους και οι συναλλαγματικές ισοτιμίες των αντίστοιχων νομισμάτων που σηματοδότησαν  το πέρασμα της κρίσης από χρηματοπιστωτική σε «πραγματική», όταν πολλοί ειδικοί εξακολουθούσαν ακόμα  να αρνούνται την ύπαρξη της. 

Στα πλαίσια αυτά, η ευρωπαϊκή κρίση και η επιβράδυνση της οικονομίας στην Κίνα θα πρέπει να συνυπολογιστούν. Η δυναμική του Πεκίνου, και λόγω της κατάστασης στην Ευρώπη πέφτει κάτω από το 8% ανάπτυξης ετησίως το οποίο, με βάση τους  ρυθμούς της παραγωγικότητας, θεωρείται ως το ελάχιστο επίπεδο αποτροπής της αύξησης της ανεργίας και  επιδείνωσης των ήδη υψηλών κοινωνικών εντάσεων, καθιστώντας ακόμα πιο προβληματική την πορεία της ήδη πολύπλοκης  πολιτικής  μετάβασης. Αλλά το επίκεντρο του νέου κύματος της ύφεσης βρίσκεται ακόμη στην Ευρώπη του ευρώ. 

Από την υπογραφή του συμφώνου δημοσιονομικής σταθερότητας, στις αρχές του οικονομικού έτους γινόμαστε μάρτυρες της επιδείνωσης του ελληνικού χρέους, παρά τις δραστικές περικοπές των δημόσιων δαπανών και τη βελτίωση του ελλείμματος του προϋπολογισμού της.

Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο εκτιμά ότι το 2013 ο λόγος χρέους προς το ΑΕΠ θα φθάσει το 160%. Ακόμα και στην Ισπανία το ποσοστό του δημόσιου χρέους προς το ΑΕΠ, που εξακολουθεί να είναι χαμηλότερο από ό, τι στη Γερμανία, έχει αυξηθεί μετά τις δραστικές περικοπές των δημόσιων δαπανών. Και είναι ακριβώς η Ισπανία αυτή που αναδεικνύει την τοκογλυφική διάσταση του σημερινού ευρωπαϊκού μοντέλου. 


   Η έλλειψη ρευστότητας των ισπανικών τραπεζών έχει μειωθεί με το δανεισμό από την ΕΚΤ και με επιτόκιο 1%. Με ένα μέρος αυτών των χρημάτων,οι τράπεζες στη συνέχεια,δανείζουν το κράτος με πολύ υψηλότερο επιτόκιο. Αλλά παρά την τοκογλυφία οι τράπεζες συνεχίσουν να φαλίρουν,λόγω των τοξικών χαρτιών που έχουν ακόμα στη κατοχή τους και τη κρίση στη πραγματική οικονομία που συνθλίβει τη χώρα. Και τέλος, είδαμε τη Γαλλία να προστίθεται  και αυτή στις χώρες του Νότου. 

Μέχρι πρόσφατα, οι πιο έξυπνοι κεντρικοί τραπεζίτες, όπως ο Ignazio Visco, αναγνώριζαν ότι η λιτότητα θα οδηγούσε σε ύφεση.Παρ’ όλα αυτά, συνέχιζαν να πιστεύουν  ότι οι θυσίες ήταν απαραίτητες για την εξυγίανση των δημόσιων οικονομικών. Τώρα, χάρη στους Financial Times, επιβεβαιώνονται όσα έγραφα από το 2010. Η λιτότητα όχι μόνο οδηγεί στην ύφεση, αλλά επιδεινώνει και το χρέος και αυξάνει την πιθανότητα μιας ανεξέλεγκτης αδυναμίας πληρωμών ​​με αλυσιδωτές αντιδράσεις. Καμία από αυτές τις χώρες δεν μπορεί να συνεχίσει με το καθεστώς της λιτότητας. Θα πρέπει, όπως έκανε μόλις η Μαδρίτη με την Bankia,να προχωρήσει σε τεράστιες επιχειρήσεις διάσωσης για να αναχαίτιση την κρίση που επιδείνωσαν οι πολιτικές που εφαρμόζονται. 

Η κατάσταση έχει βγει εντελώς εκτός ελέγχου λόγω του ευρωπαϊκού συμφώνου σταθερότητας του οποίου η βιωσιμότητα δεν δημοσιοποιείται. Το Σύμφωνο απαιτεί από τις χώρες που το υπόγραψαν να ισοσκελίσουν τους προϋπολογισμούς τους. Ομως κάτι τέτοιο είναι δυνατό μόνο εφόσον η διαφορά μεταξύ αποταμίευσης και επενδύσεων είναι ίση με τη διαφορά μεταξύ εξαγωγών και εισαγωγών. 

Είναι πρακτικά αδύνατο όλες οι ευρωπαϊκές χώρες να καταφέρουν να πετύχουν  αυτό το στόχο. Οταν προσπαθείς να επιβάλεις το αδύνατο σημαίνει ότι καταδικάζεις τη Γαλλία και τις χώρες του ευρωπαϊκού νότου σε οικονομική κατάρρευση που θα μετατραπεί σε ευρωπαϊκή και παγκόσμια ύφεση.

 

[--->]