Ανεμογεννήτριες φυτρώνουν στα καμένα.

Κωνσταντίνα Ιωακειμίδου

 Σε απόρρητη έκθεση της Διεύθυνσης Αντιμετώπισης Εγκλημάτων Εμπρησμού (ΔΑΕΕ) προς την ηγεσία του Πυροσβεστικού Σώματος για τα αίτια της πρόκλησης πυρκαγιών στη Ν. Εύβοια, υπογραμμιζόταν ότι υπάρχουν σαφείς ενδείξεις πως αυτές οφείλονται στην εγκατάσταση και λειτουργία των ανεμογεννητριών στην περιοχή. Οπως χαρακτηριστικά σημειωνόταν, η θέση αυτή «ενισχύεται από το γεγονός ότι αρκετές πυρκαγιές εξ αυτών εμφανίζονται είτε με τη διαδικασία της έγκρισης εγκατάστασης ή της έναρξης των εργασιών τους».

Και: «Από τις περιπτώσεις που ερευνήσαμε και οδηγηθήκαμε από μαρτυρικές καταθέσεις φαίνεται ότι στη Ν. Εύβοια ως κίνητρα πολλών πυρκαγιών είναι τα ακόλουθα: Προκειμένου να εγκατασταθούν ανεμογεννήτριες απαιτείται εκκαθάριση των εκτάσεων από δένδρα και θάμνους έτσι ώστε να γίνεται ευκολότερα η διέλευση βαρέων μηχανημάτων, οι απαιτούμενες εργασίες για την εγκατάσταση και λειτουργία των ανωτέρω ανεμογεννητριών.

Τούτο δε ενισχύεται από το γεγονός ότι αρκετές πυρκαγιές εξ αυτών εμφανίζονται ή με τη διαδικασία της έγκρισης εγκατάστασης ή της έναρξης εργασιών τους. Ισως είναι διαμάχη των ιδιοκτητών αγροτεμαχίων και της Δασικής Αρχής, των εταιρειών που προτίθενται να εγκαταστήσουν τις ανεμογεννήτριες στην περιοχή ή και διαμάχη μεταξύ των ενδιαφερομένων εταιρειών προς εγκατάσταση και λειτουργία των ανεμογεννητριών.

 

Σε κάθε περίπτωση «... οι άδειες εγκρίσεων επέμβασης που χορηγούνται από τη Δ/νση Δασών Ν. Ευβοίας ουσιαστικά επιφέρουν: αλλαγή χρήσης γης, μειώσεις βοσκοτόπων, οχλήσεις οπτικές και ηλεκτρομαγνητικές των κατοίκων των πλησίον περιοχών...Για αυτούς τους λόγους θεωρούμε ότι στις ιδιωτικές εταιρείες για την εγκατάσταση των αιολικών πάρκων τους δίδεται κακώς άδεια έγκρισης επέμβασης σε δάση ή δασικές εκτάσεις (ακόμα και αν αυτές οι εκτάσεις έχουν χαρακτηριστεί ζώνες κτηνοτροφικές ή έχουν κηρυχθεί αναδασωτέες ή έχουν χαρακτηριστεί από το ίδιο όργανο ως πλέον άγονες)...Κατά τη γνώμη μας...η συχνότητα και έκταση των πυρκαγιών θα ήταν τότε μικρότερη...».

 

Την εν λόγω έκθεση υπέγραφε ο επικεφαλής της νεοσύστατης τότε ΔΑΕΕ Ανδριανός Γκουρμπάτσης. Είκοσι ένα χρόνια μετά, ο υπαρχηγός ε.α του Π.Σ. και πραγματογνώμονας διερεύνησης εγκλημάτων εμπρησμού κ. Γκουρμπάτσης επανέρχεται με πολυσέλιδη και εξαιρετικά αναλυτική μελέτη του στο θέμα της διασύνδεσης ανεμογεννητριών και πυρκαγιών εστιάζοντας στην περίπτωση της Καρυστίας στη Ν. Εύβοια.

-Το 1999 εκδηλώνεται πυρκαγιά στην περιοχή Πολυποτάμου της ΔΕ Στυρέων. Στην καμένη περιοχή το 2001 εμφανίζεται εταιρεία με άδεια παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας με την εγκατάσταση αιολικού πάρκου

■ Το 1999 εκδηλώνεται πυρκαγιά στη θέση Μαρμάρι Στην κατεστραμμένη περιοχή εταιρείες με άδεια παραγωγής ηλ. ενέργειας εμφανίζονται το 2001 με την εγκατάσταση αιολικού πάρκου

➣ Έτος 2000

■ Το έτος 2000 προκαλείται εκ νέου πυρκαγιά στην περιοχή Πολυποτάμου της ΔΕ Στυρέων. Στην καμένη περιοχή εμφανίζονται το 2001 εταιρείες με άδεια παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας με την εγκατάσταση αιολικού πάρκου (Εικόνα 4), ενώ στις 17-8-2000 εκδηλώνεται πυρκαγιά στη θέση Στενό-Χάνια της ΔΕ Μαρμαρίου. Στα καμένα εμφανίζονται το 2001 εταιρείες με άδεια παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας το έτος 2001

➣ Έτος 2001

Προκαλείται πυρκαγιά μεταξύ της περιοχής Κελλιά και της θέσης «Εξώστης» της ΔΕ Στυρέων. Στην καμένη περιοχή και πιο συγκεκριμένα στη θέση «Βαθύρρεμα» εμφανίζεται εταιρεία με άδεια παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας το 2003 με την εγκατάσταση αιολικού πάρκου

➣ Έτος 2002

Προκαλείται πυρκαγιά στην περιοχή Πολυποτάμου της ΔΕ Στυρέων, όπου είχε προκληθεί πάλι και το 1999 αλλά και το 2000. Στην καμένη έκταση εμφανίζεται εταιρεία με άδεια παραγωγής το έτος 2001 με την εγκατάσταση αιολικού πάρκου στη θέση «Γκέρκι/Πυργάρι/Πολυποτάμου», ενώ στη θέση «Ευαγγελίστρια/Φίθκι» της ΔΕ Στυρέων εμφανίζεται η εγκατάσταση δύο Α/Γ άλλης εταιρείας με άδεια παραγωγής το έτος 2003

➣ Έτος 2005

Προκαλείται πυρκαγιά στη θέση «Πόρτες/Κοκκινόχωμα/Λουμπάρδα/Πλακωτά» της ΔΕ Καρύστου. Στην κατεστραμμένη έκταση και πιο συγκεκριμένα στη θέση «Πόρτες/Κοκκινόχωμα/Λουμπάρδα/Πλακωτά» της Καρύστου εμφανίζεται εταιρεία με άδεια παραγωγής το 2003 και με ανανέωση το 2005 για την εγκατάσταση αιολικού πάρκου

➣ Έτος 2007

Εκδηλώνεται μεγάλη πυρκαγιά που ξεκίνησε από ΤΚ Μεσοχωρίου (βορείως Τσακαίων) και έφτασε μέχρι Νιμπορειό και παραλία Λάφια της ΔΕ Στυρέων. Στην αρκετά μεγάλη καμένη περιοχή εμφανίζεται εταιρεία με άδεια ΠΗΕ το 2006 και άδεια λειτουργίας το 2007 εγκαθιστώντας αιολικό πάρκο. Επίσης στην καμένη αυτή περιοχή και πιο συγκεκριμένα ανατολικά της καμένης έκτασης υπάρχει μεγάλος αριθμός αιολικών σταθμών που βρίσκονται σήμερα στη φάση αξιολόγησης από τη ΡΑΕ, ενώ υπάρχουν και πολλές εγκαταστάσεις αιολικών σταθμών με άδεια παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας .

➣ Έτος 2009

Το 2009 προκαλείται μεγάλη πυρκαγιά ΒΑ της Καρύστου στη θέση Πλατανιστός. Στη θέση αυτή πλησίον της καμένης έκτασης εμφανίζεται εταιρεία με άδεια παραγωγής το 2009 και με τροποποίηση το 2010 και το 2012 με την εγκατάσταση αιολικού πάρκου

➣ Έτος 2012

Τη χρονιά αυτή προκαλούνται πυρκαγιές σε περιοχές της Καρύστου κοντά στον Πλατανιστό καθώς και στη θέση Κούρμαλη/Λυστός/Μανδριά Πασσά από το Καστρί. Στις θέσεις αυτές βρίσκονται εγκαταστάσεις αιολικών σταθμών και εταιρείες που βρίσκονται είτε στη φάση αξιολόγησης είτε διαθέτουν ήδη άδεια ΠΗΕ

Π» μετάβαση άνευ πρασίνου

Η περιγραφή των φαραωνικών εγκαταστάσεων που απαιτούνται για τη λειτουργία των αιολικών και οι συνακόλουθες επιπτώσεις στο περιβάλλον περιγράφονται παράλληλα στη μελέτη.

-Έτος 2022

Στο ηλεκτρονικό μητρώο του ΥΠΕΝ δημοσιεύτηκε πρόσφατα με σκοπό τη δημόσια διαβούλευση η Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων εταιρείας που ενδιαφέρεται για την εγκατάσταση συνολικά (19) Α/Γ στις θέσεις Λυκόρεμα (15) και (4) Λιβαδάκι της ΔΕ Καρύστου. Οπως προκύπτει από τον χάρτη (Εικόνα 13) στην ευρύτερη περιοχή έχουν προκληθεί αρκετές πυρκαγιές, με πιο πρόσφατη το 2016 αλλά και κατά τα έτη 2013, 2012, 2009 κτλ. Στις περιοχές αυτές, όπως προκύπτει και από τον χάρτη της ΡΑΕ, υπάρχουν εταιρείες με άδεια παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας αλλά και άλλες υπό αξιολόγηση.

[----->]

Η ΜΕΓΑΛΎΤΕΡΗ ΦΥΛΑΚΉ ΤΟΥ ΚΌΣΜΟΥ

 

 

Carlo Formenti

Ο εκδότης Fazi εξέδωσε ένα βιβλίο του οποίου ο τίτλος - Η μεγαλύτερη φυλακή του κόσμου, Ιστορία των Κατεχομένων - υποδηλώνει ήδη την άποψη του συγγραφέα για την ισραηλινή πολιτική απέναντι στον παλαιστινιακό λαό. Κι αν ο τίτλος δεν είναι αρκετός, η αφιέρωση διαλύει κάθε αμφιβολία: "Στα παιδιά της Παλαιστίνης, που σκοτώθηκαν, τραυματίστηκαν και έζησαν τραυματικές εμπειρίες στη μεγαλύτερη φυλακή του κόσμου". Μήπως πρόκειται για το έργο ενός κομμουνιστή διανοούμενου προκατειλημμένου κατά του Ισραήλ, ενός εκφραστή της αντισημιτικής δεξιάς, ενός συμπαθούντα τη Χαμάς ή ενός ειρηνιστή; Όχι, ο συγγραφέας του βιβλίου είναι ο Ίλαν Παπέ , ένας επιφανής ισραηλινός ιστορικός (καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Exeter, στην Αγγλία), συγγραφέας ήδη πολλών μπεστ σέλερ, μεταξύ των οποίων "Παλαιστίνη και Ισραήλ: τι να κάνουμε;" (με τον Νόαμ Τσόμσκι).

 

Ο Παπέ είναι σαν τη μύγα μες το γάλα σε μια χώρα όπου οι μόνες δυνάμεις που καταγγέλλουν την ισραηλινή πολιτική στα κατεχόμενα εδάφη ως άδικη, σκληρή, για να μην πω εγκληματική, είναι το μικρό Κομμουνιστικό Κόμμα, μερικά μικροσκοπικά αντισιωνιστικά κινήματα και αυτή η μικρή μειοψηφία των "πεφωτισμένων" διανοουμένων, των οποίων ο ίδιος ο Ίλαν Παπέ είναι εκπρόσωπος. Ωστόσο, το έργο του δεν αποτελεί ούτε ιδεολογικό κήρυγμα ούτε ηθικό (ή ακόμη χειρότερα ηθικιστικό) κήρυγμα, αλλά μάλλον μια αυστηρή έκθεση ιστορικών γεγονότων συνοδευόμενη από εκτενή τεκμηρίωση (πρακτικά κυβερνητικών συνεδριάσεων, απομνημονεύματα των πρωταγωνιστών, εθνικά και διεθνή χρονικά, αποφάσεις στρατιωτικών και πολιτικών δικαστηρίων, κείμενα νόμων, διαταγμάτων, κανονισμών που εκδόθηκαν από τις αρχές κατοχής, δηλώσεις των ηγετών των κομμάτων κ.λπ.). Ένας τόσο τεράστιος όγκος υλικού που όσοι δεν έχουν παρακολουθήσει με ιδιαίτερη προσοχή τα γεγονότα της παλαιστινιακής σύγκρουσης από τον Πόλεμο των Έξι Ημερών (1967) μέχρι σήμερα κινδυνεύουν να χαθούν μέσα σε αυτό (όταν λέω προσοχή, δεν αναφέρομαι τόσο στη μαχητική δραστηριότητα των φιλοπαλαιστινιακών κινημάτων όσο στη συνεχή προσπάθεια τεκμηρίωσης της πραγματικότητας των γεγονότων). Για τον λόγο αυτό, προκειμένου να αφηγηθώ το βιβλίο και να αναδείξω τα σημαντικότερα στοιχεία του, θα οργανώσω την έκθεση κατά θεματικά κεφάλαια.

 

Το Ισραήλ δεν ήθελε πόλεμο και απλώς αντέδρασε στις απειλές των αραβικών χωρών; Είναι ψέμα.

 

Οι πηγές που παραθέτει ο Παπέ δεν συμφωνούν μεταξύ τους, σε σημείο που να μην αφήνουν περιθώρια παρερμηνείας: κανένας από τους πολέμους κατά των Αράβων που διεξήγαγε το Ισραήλ από το 1948 έως σήμερα δεν προέκυψε από την ανάγκη να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις και τις απειλές ενός εχθρού αποφασισμένου να εξαφανίσει το εβραϊκό κράτος από τον χάρτη. Η αλήθεια είναι ότι επρόκειτο μάλλον για ένα εξαιρετικό στρατηγικό σχέδιο,προμελετημένο που ακολούθησε με αδίστακτη αποφασιστικότητα.

 

Μετά την εθνοκάθαρση του 1948 - που πραγματοποιήθηκε με εκφοβισμούς, πολιορκία παλαιστινιακών χωριών, βομβαρδισμούς, αναγκαστική εκδίωξη των τοπικών πληθυσμών (παγιδεύοντας τα χαλάσματα με δυναμίτη για να εμποδίσει την επιστροφή τους) - η ισραηλινή πολιτικοστρατιωτική ελίτ περίμενε μια ευνοϊκή ιστορική ευκαιρία για να βάλει στο χέρι και τη Δυτική Όχθη. Μια αναμονή που κράτησε μετά το 1956,το έτος της αποτυχημένης προσπάθειας της ανατροπής του Νάσερ με την υποστήριξη της Γαλλίας και της Βρετανίας. Δεν είναι τυχαίο, υποστηρίζει ο Παπέ  ότι η συζήτηση για τη διαχείριση των κατεχόμενων αραβικών περιοχών βρισκόταν ακόμη σε εξέλιξη το 1963, όταν διεξήχθη μια άσκηση κατά την οποία προσομοιώθηκαν οι πρώτες ημέρες της κατάληψης της εξουσίας. Στην πραγματικότητα, προσθέτει ο Παπέ, τα έγγραφα επιβεβαιώνουν ότι από τότε είχαν καθοριστεί οι κανόνες συμπεριφοράς για την ενθάρρυνση των συνεργατών και την τιμωρία όσων πρόβαλαν αντίσταση.Τα έγγραφα επιβεβαιώνουν ακόμα ότι η ενδεχόμενη κατοχή νέων εδαφών δεν είχε ποτέ σχεδιαστεί ως ένα παροδικό γεγονός, και στην πραγματικότητα τα μεταγενέστερα ιστορικά γεγονότα επιβεβαίωσαν ότι για το Ισραήλ η απόλυτη κυριαρχία στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη είναι αδιαπραγμάτευτη. Για να μην μιλήσουμε για τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τα οποία ποτέ δεν έκρυψαν την ύπαρξη ενός "αυτοκρατορικού" σχεδίου, της δημιουργίας του Μεγάλου Ισραήλ.

 

Στα χρόνια λίγο πριν τον Πολέμο των Έξι Ημερών, καταβλήθηκαν προσπάθειες να προετοιμαστεί η εγχώρια και διεθνής κοινή γνώμη για την επικείμενη σύγκρουση με το φάντασμα του αραβικού "ριζοσπαστισμού" (το καθεστώς Νάσερ στην Αίγυπτο και το καθεστώς Μπάαθ στη Συρία), μια απειλή με την οποία επεδίωκαν να κερδίσουν τη δυτική -ιδίως την αμερικανική- υποστήριξη παρουσιάζοντάς την ως ένα είδος κομμουνισμού με αραβική σάλτσα. Γι' αυτό, το '67, δεν ήταν μόνο ο στρατός έτοιμος για πόλεμο: ο γραφειοκρατικός μηχανισμός που θα διαχειριζόταν τις κατακτήσεις ήταν κι αυτός έτοιμος. Όσον για την αφήγηση της ανάγκης να εξαπολυθεί ένα προληπτικό χτύπημα για να εξουδετερωθούν οι δυνάμεις ενός εχθρού που ετοιμαζόταν να εξοντώσει το Ισραήλ, πρόκειται για ένα ψέμα ανάλογο της υποτιθέμενης επίθεσης των Βιετναμέζων σε αμερικανικά πλοία στον Κόλπο του Τόνκινου και των "αποδείξεων" για όπλα μαζικής καταστροφής των Ιρακινών. Η αλήθεια, υποστηρίζει ο Ίλαν Παπέ , είναι ότι οι ισραηλινές ελίτ γνώριζαν την αραβική στρατιωτική κατωτερότητα και ότι η Συρία και η Αίγυπτος την γνώριζαν εξίσου και ούτε που θα τους περνούσε ποτέ από το μυαλό να επιτεθούν πρώτες.

 

Σιωνισμός: κοινή ιδεολογική μήτρα της Δεξιάς και της Αριστεράς

 Για να κατανοήσουμε σε ποιο βαθμό οι πιο αμφισβητήσιμες πλευρές της ισραηλινής πολιτικής έναντι του παλαιστινιακού λαού είναι το λογικό αποτέλεσμα της σιωνιστικής ιδεολογίας, υποστηρίζει ο Παπέ, θα πρέπει να ανατρέξουμε στο πνεύμα της "μεσσιανικής αποικιοκρατίας" στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ού αιώνα. Το όραμα της επιστροφής στους βιβλικούς χρόνους (και τόπους) είναι η βάση του σιωνισμού. Δημιούργημα μιας αναζήτησης ενός ασφαλούς καταφυγίου ενάντια στον αντισημιτισμό και ενός χώρους που θα διαμόρφωνε τον Ιουδαϊσμό ως έθνος, ο Σιωνισμός δεν θα είχε γνωρίσει τον σημερινό εκφυλισμό του αν, για να πραγματοποιήσει τις νόμιμες φιλοδοξίες του, δεν είχε επιλέξει ένα ήδη κατοικημένο χώρο, γεγονός που τον μετέτρεψε αναπόφευκτα σε ένα αποικιοκρατικό σχέδιο (παρεμπιπτόντως: στην Αμερική και την Αυστραλία παρόμοια σχέδια περιελάμβαναν τη συστηματική εξόντωση των γηγενών πληθυσμών).

 

Η υλοποίηση του σχεδίου σήμαινε τον έλεγχο του μεγαλύτερου μέρους της ιστορικής Παλαιστίνης και τη δραστική μείωση του αριθμού των Παλαιστινίων που ζούσαν εκεί- ο στόχος ήταν, εν ολίγοις, η οικοδόμηση ενός εθνοτικά-θρησκευτικά "καθαρού" εβραϊκού κράτους, η επιθυμία (κρυφή από ορισμένους, διακηρυγμένη από άλλους) ήταν ότι στην αρχαία γη του Ισραήλ θα έπρεπε να υπάρχουν μόνο Εβραίοι. Ως εκ τούτου, η εθνοκάθαρση του 1948 κατέστη δυνατή: 1) από τη βρετανική απόφαση να εγκαταλείψει τα εδάφη που κυβερνούσε επί 30 χρόνια- 2) τον αντίκτυπο του Ολοκαυτώματος στη δυτική κοινή γνώμη- 3) την πολιτική αναταραχή στον παλαιστινιακό αραβικό κόσμο. Αρπάζοντας την ευκαιρία, μια εξαιρετικά αποφασιστική σιωνιστική ηγεσία εκδίωξε μεγάλο μέρος του ντόπιου πληθυσμού καταστρέφοντας τα χωριά και τις πόλεις τους, έτσι ώστε μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα το 80% της υπό βρετανική εντολή Παλαιστίνης να γίνει το εβραϊκό κράτος του Ισραήλ.

 

Αναφερόμενος στις δρακόντειες αποφάσεις σχετικά με τη διαχείριση των κατεχομένων εδαφών που έλαβε η κυβέρνηση που ηγήθηκε της χώρας στον πόλεμο του '67, ο Pappé τονίζει πως αυτή περιλάμβανε όλα τα ιδεολογικά ρεύματα: Εργατικούς, κοσμικούς φιλελεύθερους, θρησκευόμενους και φανατικούς θρησκευόμενους, αντιπροσωπεύοντας έτσι την ευρύτερη δυνατή σιωνιστική συναίνεση. Για τη σκληρότητα των αποφάσεων θα επανέλθουμε αργότερα, αυτό που είναι σημαντικό να τονιστεί καταρχήν είναι η απουσία ουσιαστικών διαφορών μεταξύ δεξιάς και αριστεράς. Μια ενότητα προθέσεων που επικυρώθηκε από το γεγονός ότι ούτε καν η εναλλαγή μεταξύ των Εργατικών (που κυβέρνησαν μέχρι το 1977) και της Δεξιάς (το Λικούντ κυριάρχησε την επόμενη δεκαετία, από το 1977 έως το 1987), δεν επέφερε κάποια ουσιαστική αλλαγή εκτός από την "αφήγηση": οι Εργατικοί ήταν επιδέξιοι στο να εξαπατούν τον κόσμο σχετικά με τις ειρηνευτικές προθέσεις του Ισραήλ (ο Σιμόν Πέρες τα κατάφερε τόσο καλά που του απονεμήθηκε βραβείο Νόμπελ), αλλά δεν άλλαξαν ούτε ίχνος από τη στρατηγική που υιοθετήθηκε το 67. Όσον αφορά το Λικούντ, η μόνη πραγματική αλλαγή συνίστατο στη δημιουργία όλο και στενότερων δεσμών του με το κίνημα των εποίκων (Gush Emunim). Κατά την εν λόγω δεκαετία, οι υπερορθόδοξοι είχαν τη δυνατότητα να δημιουργούν θεοκρατικούς θύλακες με διαφορετικούς κανόνες και νομικές διαδικασίες από εκείνους που ισχύουν στο Ισραήλ. Ο εβραϊκός φονταμενταλισμός εξουσιοδοτήθηκε de facto να παίξει ρόλο στη "στρατιωτικοποίηση" των εποίκων, μέχρι του σημείου να δημιουργηθούν ομάδες αυτοδικίας που πραγματοποιούσαν τιμωρητικές εκστρατείες με την ανοχή του κράτους (από 48 δολοφονίες με δράστες βίαιους εποίκους που δρούσαν σε οργανωμένες συμμορίες, αναφέρει ο Παπέ , μόνο ένας παραπέμφθηκε σε δίκη).

 

Το μαστίγιο και το καρότο. Η μεγαλύτερη φυλακή του κόσμου

 Αλλά,ας έρθουμε στις προκλήσεις που οδήγησαν το Ισραήλ να δημιουργήσει αυτό που ο Παπέ αποκαλεί τη μεγαλύτερη φυλακή όλων των εποχών (αρχικά ενάμισι εκατομμύριο "κρατούμενοι", που αργότερα αυξήθηκε στα 4 εκατομμύρια) και στις μεθόδους με τις οποίες διοικείται και εξακολουθεί να διοικείται. Στην πραγματικότητα, στους κατοίκους της Δυτικής Όχθης και της Γάζας επιλέχθηκε η επέκταση της στρατιωτικής εξουσίας, που είχε ήδη επιβληθεί στην παλαιστινιακή μειονότητα εντός του Ισραήλ και για το λόγο αυτό εμπνεύστηκαν από τους κανονισμούς έκτακτης ανάγκης που είχαν εκδώσει οι Βρετανοί, και τους οποίους οι ίδιοι οι σιωνιστές ηγέτες είχαν χαρακτηρίσει ναζιστικούς. Αρκεί να αναφέρουμε την οδηγία 109 (η οποία επέτρεπε στον στρατιωτικό διοικητή να εκδιώκει τον πληθυσμό), την οδηγία 110 (η οποία του έδινε το δικαίωμα να καλεί κάθε πολίτη σε αστυνομικό τμήμα) και την περιβόητη 111 (η οποία επέτρεπε διοικητικές συλλήψεις επ' αόριστον χωρίς κατηγορία ή δίκη). Ακόμη και το σύστημα στρατολόγησης συνεργατών το αντέγραψαν από αυτό που ακολουθούσε η βρετανική αποικιακή κυβέρνηση στην Αίγυπτο και την Ινδία.

 

Η βασική αντίφαση που κατέστησε αναγκαία την προσφυγή σε αυτή την ανελέητη λύση ήταν το γεγονός ότι τα εδάφη που κατακτήθηκαν το 1967 μπορούσαν να προσαρτηθούν de facto αλλά όχι de jure, και αυτό για δύο λόγους: 1) το διεθνές δίκαιο τα θεωρούσε κατεχόμενα εδάφη, σε αντίθεση με εκείνα που αποκτήθηκαν το 1948, τα οποία αναγνωρίζονταν ως αναπόσπαστο τμήμα του κράτους του Ισραήλ- 2) οι Παλαιστίνιοι δεν μπορούσαν να εκδιωχθούν αλλά ούτε και να ενσωματωθούν ως πολίτες με ίσα δικαιώματα, επειδή ο αριθμός τους και η δημογραφική τους αύξηση θα έθετε σε κίνδυνο την εβραϊκή πλειοψηφία. Η ταυτόχρονη επίτευξη τριών αντιφατικών στόχων - να διατηρηθούν τα εδάφη, να μην εκδιωχθούν οι κάτοικοί τους αλλά και να μην τους χορηγηθεί η ιθαγένεια - ήταν βέβαιο ότι θα δημιουργούσε μια απάνθρωπη πραγματικότητα, δηλαδή μια φυλακή που επιβλήθηκε όχι σε άτομα αλλά σε μια ολόκληρη κοινωνία. Ένας τεράστιος αριθμός προσωπικού ("η γραφειοκρατία του κακού", όπως την αποκαλεί ο Παπέ)  κλήθηκε να διαχειριστεί αυτή τη μεγα-φυλακή, επιφορτισμένος με τη διαχείριση σχεδόν πέντε εκατομμυρίων "κρατουμένων" που ήταν κλειδωμένοι σε περιοχές που κάποτε ήταν τα δικά τους εδάφη.

 

Για να επιτύχουν το έργο τους, οι δεσμοφύλακες κατέφυγαν σε μια πολιτική καρότου και μαστίγιου, επιβραβεύοντας όσους αποδέχονταν τους κανόνες που επέβαλε ο κατακτητής και τιμωρώντας όσους αντιδρούσαν σε αυτούς. Το στρατηγικό όπλο για την αποδυνάμωση των αόριστων προσπαθειών αντίστασης ήταν η εγκατάσταση ενός αυξανόμενου αριθμού Εβραίων εποίκων. Ο τόπος όπου εφαρμόστηκε υποδειγματικά αυτή η στρατηγική ήταν η Ανατολική Ιερουσαλήμ και οι παρακείμενες περιοχές. Η Μεγάλη Ιερουσαλήμ που έγινε η νέα πρωτεύουσα του Ισραήλ δημιουργήθηκε με κλοπή παλαιστινιακής γης από το Κράτος, απαλλοτριώσεις χωρίς αποζημίωση, κατεδαφίσεις σπιτιών και χωριών και την οικοδόμηση νέων συνοικιών που προορίζονται για τους Εβραίους πάνω στα ερείπια. Ήδη το 68, γράφει ο Παπέ , μόνο το 14% της έκτασης της Ανατολικής Ιερουσαλήμ ανήκε στους Παλαιστίνιους, οι οποίοι μόλις ένα χρόνο νωρίτερα ήταν οι αποκλειστικοί ιδιοκτήτες της.

 

Στα υπόλοιπα κατεχόμενα εδάφη, η εγκατάσταση Εβραίων εποίκων βασίστηκε στη "στρατηγική της σφήνας", με στόχο την παρεμπόδιση της χωρικής συνέχειας και της γεωγραφικής ομοιογένειας των κατεχόμενων από τους Παλαιστίνιους περιοχών. Λειτουργεί ως εξής: μια απομακρυσμένη τοποθεσία αποικίζεται, και στη συνέχεια η περιοχή μεταξύ του Ισραήλ και του νέου οικισμού (συμπεριλαμβανομένων των δρόμων που οδηγούν σε αυτόν) διεκδικείται ως αποκλειστικά εβραϊκή. Αυτό δημιουργεί εδαφική συνέχεια μεταξύ των εβραϊκών οικισμών και ασυνέχεια μεταξύ των χωριών και των παλαιστινιακών πόλεων που γίνονται θύλακες απομονωμένοι ο ένας από τον άλλο και "ενσωματωμένοι" σε μια συνεχώς διευρυνόμενη συνέχεια εδαφών που προσαρτώνται στο Ισραήλ.

 

Αφού είπαμε ότι το μαστίγιο είναι πάντα αυτό του 1948 - κατεδαφίσεις σπιτιών, μαζικές συλλήψεις χωρίς δίκη, απαγόρευση κυκλοφορίας, βίαιες επιδρομές σε σπίτια κ.λπ. - τι είναι το καρότο; Η απάντηση παραπέμπει στη χρήση της οικονομίας ως ειρηνευτικού εργαλείου. Η πρόσληψη φτηνού παλαιστινιακού εργατικού δυναμικού, που παρουσιάζεται ως "ανταμοιβή" για την καλή συμπεριφορά (σε πείσμα του γεγονότος ότι οι Παλαιστίνιοι εργάτες δεν πληρώνονται όπως οι Εβραίοι εργάτες, πόσο μάλλον να απολαμβάνουν τα δικαιώματα και την προστασία τους), δημιούργησε μια κατάσταση σχετικής ευημερίας μέχρι το ξέσπασμα των δύο Ιντιφάντα. Ωστόσο, η κατάσταση αυτή δεν επέτρεψε την ανάπτυξη μιας αυτόνομης παλαιστινιακής οικονομίας, δεδομένου ότι υπάρχουν μόνο δύο ροές μεταξύ του Ισραήλ και των Κατεχόμενων εδαφών: της εισόδου ισραηλινών αγαθών και της εξόδου της εργατικής δύναμης των Παλαιστινίων, οπότε η μόνη άλλη πηγή πόρων είναι η διεθνής βοήθεια. Αυτό έφτανε για να κερδίσει το Ισραήλ τη συνεργασία μιας μειοψηφίας πλούσιων Παλαιστινίων (δήμαρχοι, έμποροι, δικηγόροι κ.λπ.), τουλάχιστον μέχρις ότου η συνεργασία σήμαινε ότι δεν θα διακινδύνευαν το τομάρι τους.

 

Οι δύο Ιντιφάντα

 Βασιζόμενη στη σχετική ευημερία των Κατεχόμενων που μόλις αναφέραμε, η ισραηλινή προπαγάνδα αποδίδει το ξέσπασμα της πρώτης Ιντιφάντα στην υποκινούμενη δράση των "τρομοκρατών". αποκρύπτοντας παράλληλα τους λόγους της δυσαρέσκειας του πληθυσμού (περιορισμός σε υπερπληθυσμιακές περιοχές, άρνηση των στοιχειωδών ανθρωπίνων και πολιτικών δικαιωμάτων, εκμετάλλευση του εργατικού δυναμικού κ.λπ.). Η περίφημη πρόκληση του Σαρόν (ο περίπατος στην Εσπλανάδα των Τζαμιών) ήταν μόνο μια συγκυριακή αφορμή που πυροδότησε τη λαϊκή οργή. Μια οργή που, όπως επισημαίνει ο Παπέ , εκφράστηκε αρχικά με ειρηνικές μεθόδους: απεργίες, μποϊκοτάζ ισραηλινών προϊόντων, άρνηση πληρωμής φόρων, στη χειρότερη περίπτωση με πετροπόλεμο, διαδηλώσεις στις οποίες ο στρατός αντέδρασε με πρωτοφανή βία προκαλώντας πολυάριθμους θανάτους και τραυματισμούς (τα δύο πρώτα χρόνια σχεδόν 30.000 παιδιά, το ένα τρίτο από αυτά κάτω των δέκα ετών, χρειάστηκε να αναζητήσουν ιατρική περίθαλψη για τα τραύματά τους), ενώ οι διεθνείς αντιδράσεις δεν ξεπέρασαν την ήπια κριτική για αυτό που κατ' ευφημισμόν ονομάζαν "υπερβολική χρήση βίας". Αυτή η αγριότητα ήταν το καύσιμο που τροφοδότησε τον ριζοσπαστισμό της Χαμάς και οι επιθέσεις της Χαμάς αποτέλεσαν με τη σειρά τους την αφορμή για την περαιτέρω αυστηροποίηση της καταστολής, η οποία, μεταξύ των πολλών μισητών πλευρών της, ήταν και η άρνηση της ελευθερίας της μετακίνησης και κάθε ιδιωτικής πρωτοβουλίας: στην πραγματικότητα, οι άνθρωποι άρχισαν να ζητούν άδειες για τα πάντα, για να εργαστούν, να σπουδάσουν, να χτίσουν και να εμπορευτούν (άδειες που χορηγούνται ή απορρίπτονται κατά την απόλυτη κρίση των γραφειοκρατών).

 

Και ερχόμαστε στη δεύτερη Ιντιφάντα, η οποία ξέσπασε μετά τις "ειρηνευτικές συμφωνίες" του Όσλο (1993). Ο Παπέ αμφισβητεί την αφήγηση των μέσων ενημέρωσης (όχι μόνο των ισραηλινών) που εκείνη την εποχή βασιζόταν σε δύο μυθεύματα: το πρώτο ήταν ότι επρόκειτο για μια γνήσια προσπάθεια ειρήνευσης- η δεύτερη ότι ναυάγησε σκόπιμα από τη στάση του Αραφάτ. Όσον αφορά το πρώτο ψέμα: η ισραηλινή πρόταση συνίστατο στη δημιουργία ενός αποστρατιωτικοποιημένου παλαιστινιακού μίνι-κράτους με πρωτεύουσα το Abu Dis (ένα χωριό κοντά στην Ιερουσαλήμ), το οποίο θα στερούνταν ένα μεγάλο μέρος της Δυτικής Όχθης, το οποίο δεν θα είχε το δικαίωμα να ασκεί ανεξάρτητη οικονομική και εξωτερική πολιτική και το οποίο θα έπρεπε να παραιτηθεί από τη διεκδίκηση του δικαιώματος επιστροφής των προσφύγων του '48. Αυτή η παρωδία, που πλασάρεται ως λύση "δύο κρατών", προέβλεπε ότι το Ισραήλ θα αποφάσιζε μονομερώς τόσο για το πόσα εδάφη θα παραχωρούσε όσο και για το τι θα συνέβαινε στα εν λόγω εδάφη. Όσον αφορά το υποτιθέμενο σαμποτάζ του Αραφάτ: η αλήθεια, υποστηρίζει ο Παπέ,  είναι ότι ορισμένοι όροι που καθορίστηκαν στη διαπραγμάτευση, αρχής γενομένης από τον όρο σύμφωνα με τον οποίο οι παλαιστινιακές αρχές θα έπρεπε να διαχειρίζονται την ασφάλεια των εδαφών, διασφαλίζοντας ότι δεν θα φιλοξενούσαν αντιστασιακές δραστηριότητες, ήταν αδύνατο να τηρηθούν. Αυτή η συνθηκολόγηση και η συνενοχή των αραβικών χωρών που την αποδέχθηκαν, εξόργισαν τον παλαιστινιακό πληθυσμό, ο οποίος θεώρησε τη συμφωνία ως "προδοσία του Όσλο", ενίσχυσε την ηγεμονία της Χαμάς και επανεκκίνησε τις διαμαρτυρίες με πολύ λιγότερο ειρηνικές μορφές από την πρώτη Ιντιφάντα, για την οποία η ισραηλινή αντίδραση ήταν ακόμη πιο βίαιη: όχι αστυνομικές επιχειρήσεις αλλά ένας πραγματικός πόλεμος: αντί να κυνηγούν τρομοκράτες, άρχισαν να χρησιμοποιούν βαρέα όπλα (τανκς και κανόνια) εναντίον του άμαχου πληθυσμού, υιοθετώντας την αρχή της συλλογικής τιμωρίας που εφάρμοζαν οι Ναζί ως αντίποινα μετά από επιθέσεις ανταρτών. Ειδικότερα, μετά την ανάληψη από τη Χαμάς του έλεγχου της Γάζας, η λωρίδα δέχθηκε επανειλημμένα επιθέσεις ως εχθρικό έθνος, μέσω στρατιωτικών επιχειρήσεων μεγάλης κλίμακας από ξηράς, αέρος και θαλάσσης που προκάλεσαν μεγάλες απώλειες μεταξύ των αμάχων. Οι τελευταίες σελίδες του βιβλίου είναι ένα χρονικό αυτού του υφέρποντος πολέμου που σέρνεται από τη δεκαετία του 1990 μέχρι σήμερα (η αρχική έκδοση είναι του 2017).

 

Η ανικανότητα της εγχώριας και διεθνούς κοινής γνώμης

 Αναφερθήκαμε στην ακραία αδυναμία των δυνάμεων της ισραηλινής αντιπολίτευσης, που καταδυναστεύονται  από τη σιωνιστική ιδεολογία με την οποία ταυτίζονται όλα τα μεγάλα κόμματα, δεξιά και αριστερά, κοσμικά και θρησκευτικά, που σκεπάζεται τη φωνή τους από ένα σύστημα ενημέρωσης ομόφωνα ευθυγραμμισμένο με το σχέδιο του Μεγάλου Ισραήλ και αποτελούν μειοψηφία ακόμη και στους τομείς του ακαδημαϊκού και λογοτεχνικού πολιτισμού. Οι δυτικές αντιδράσεις ήταν σχεδόν ανύπαρκτες: στην πρώτη φάση της διαδικασίας - την εθνοκάθαρση του 1948 - η Ευρώπη έπρεπε να εξιλεωθεί για τα εγκλήματα που είχαν διαπραχθεί στο έδαφός της κατά των Εβραίων προκειμένου να επιτύχει ειρήνη και συμφιλίωση, οπότε αποδέχθηκε την εβραϊκή αποικιοκρατία χωρίς να διστάσει καθόλου, τη στιγμή που η διεθνής κοινότητα χαρακτήριζε την αποικιοκρατία ως μισητή κληρονομιά του παρελθόντος. Από το 1967 και μετά, η άνευ όρων υποστήριξη της Δύσης στο Ισραήλ έγινε βασικό στοιχείο του Ψυχρού Πολέμου, καθώς το εβραϊκό κράτος λειτούργησε ως προκεχωρημένο φυλάκιο στον αγώνα κατά των καθεστώτων της περιοχής που συμμάχησαν με τη Μόσχα και, μετά την πτώση της ΕΣΣΔ, κατά των αραβικών χωρών που επέμεναν να αντιτίθενται στη δυτική ηγεμονία (από τον Τζόνσον και μετά, κανένας Αμερικανός πρόεδρος δεν αρνήθηκε να παράσχει στους Ισραηλινούς τα πιο προηγμένα όπλα). Πριν κλείσω, θα ήθελα να επισημάνω ότι παρέλειψα, για λόγους χώρου, μια από τις πιο ενδιαφέρουσες πτυχές του έργου του Παπέ, δηλαδή την ακριβή ανάλυση των νομικών μηχανισμών με τους οποίους το Ισραήλ νομιμοποίησε ακόμη και τις πιο αποτρόπαιες ενέργειες του στρατού του (και των συμμοριών των υπερορθόδοξων εποίκων). Θα περιοριστώ στο να υπενθυμίσω όσα σημειώνει ο συγγραφέας σχετικά με την εμπλοκή του Ανώτατου Δικαστηρίου: καλούμενο να παίξει το ρόλο του εγγυητή, περιορίστηκε στο να νομιμοποιεί τις πράξεις των στρατιωτικών αρχών στα εδάφη, καλύπτοντάς τες με τον μανδύα της νομιμότητας.

 

Μερικές παρατηρήσεις

 Σε δύο περιπτώσεις (αναφέρομαι στην κριτική για τους κανόνες της Βρετανικής Εντολής που εκδόθηκε από τους ίδιους Σιωνιστές οι οποίοι με τη σειρά τους,τους  υιοθέτησαν, και στη μέθοδο της συλλογικής τιμωρίας που πλήττει μια ολόκληρη κοινότητα αντί για τον ένοχο) χρησιμοποίησα το χαρακτηρισμό ναζί. Θα ήθελα να επισημάνω ότι στο βιβλίο του Παπέ, το οποίο είναι μια από τις πιο σκληρές καταγγελίες των ισραηλινών εγκλημάτων που έχω διαβάσει ποτέ, η αντιπαράθεση αυτή ("απαγορευμένη" όχι μόνο λόγω της εβραϊκής ευαισθησίας στη μνήμη του Ολοκαυτώματος, αλλά και την πολιτική ορθότητα που κυριαρχεί στις δυτικές χώρες) δεν προτείνεται ποτέ. Επομένως, εναπόκειται σε μένα να απαντήσω στο ερώτημα αν και σε ποιο βαθμό θεωρώ ότι είναι δικαιολογημένη.

 

Ο κατάλογος των γεγονότων που θα μπορούσαν να με ωθήσουν να αμφισβητήσω την κατηγορία του αντισημιτισμού, η οποία θα έπληττε αμέσως όποιον τολμούσε να το κάνει (στην πραγματικότητα, σήμερα κινδυνεύει κανείς με μια τέτοια κατηγορία για πολύ λιγότερα), είναι μακρύς: εθνοκάθαρση (αν και εδώ διακυβεύεται η θρησκευτική και όχι η εθνοτική καθαρότητα: οι Εβραίοι αφρικανικής καταγωγής, για παράδειγμα, δεν υφίστανται διακρίσεις), βία κατά του άμαχου πληθυσμού (άνδρες, γυναίκες, ηλικιωμένοι και παιδιά), παραβίαση των στοιχειωδέστερων πολιτικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων, εντατική εκμετάλλευση της εργασίας, παραβίαση του διεθνούς δικαίου κ.λπ. Ωστόσο, ένας βασικός παράγοντας λείπει: δεν υπήρξε συστηματική εξόντωση του παλαιστινιακού λαού. Ετσι, είμαι πολύ λιγότερο σίγουρος ότι η κατηγορία της γενοκτονίας μπορεί να απορριφθεί αν εφαρμόσει κανείς τα κριτήρια εκείνου που επινόησε τον όρο, του Πολωνού νομικού εβραϊκής καταγωγής Ραφαέλ Λέμκιν, ο οποίος μίλησε για την "καταστροφή ενός έθνους ή μιας εθνοτικής ομάδας", εννοώντας όχι μόνο τη φυσική εξόντωση, αλλά και πρακτικές όπως η καταστολή των θεσμών αυτοδιοίκησης, η καταστροφή της κοινωνικής δομής, η στέρηση των μέσων διαβίωσης, η καταστροφή των χώρων λατρείας, ο εξευτελισμός και η ηθική υποβάθμιση. Όπως βλέπουμε, είναι θεμιτό να αμφιβάλουμε για περισσότερα από ένα ζητήματα.

 

Ο σκοπός αυτού του σύντομου σημειώματος, ωστόσο, δεν είναι να δείξει περαιτέρω με το δάχτυλο τις ευθύνες του ισραηλινού κράτους, αλλά να εκθέσει την αφόρητη υποκρισία της δυτικής προπαγάνδας: Ο Μιλόσεβιτς δικάστηκε για εγκλήματα που διαπράχθηκαν κατά τη διάρκεια του πολέμου στην πρώην Γιουγκοσλαβία (με αφορμή τα ευρωπαϊκά γεωπολιτικά συμφέροντα, πρώτα και κύρια τα γερμανικά)- για τα υποτιθέμενα κινεζικά εγκλήματα κατά των λαών του Θιβέτ και των Ουιγούρων, τα δυτικά μέσα ενημέρωσης χύνουν ποταμούς δακρύων κάθε μέρα- τέλος, από την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία, βιώνουμε την πιο φρενήρη αντιρωσική εκστρατεία από την Οκτωβριανή Επανάσταση. Όσον αφορά το τελευταίο σημείο, θα ήθελα να επισημάνω ότι, ανεξάρτητα από τη νομιμότητα της στρατιωτικής επέμβασης στο Ντόμπας (η οποία, από τη Μόσχα, θα μπορούσε να δικαιολογηθεί, με πιο ισχυρά επιχειρήματα από εκείνα που προέβαλε το Ισραήλ το 1967, ως προληπτική κίνηση για να αποφευχθεί η περικύκλωσή της από το ΝΑΤΟ), η Ρωσία εισέβαλε σε περιοχές που κατοικούνται από ρωσόφωνες μειονότητες που αποτέλεσαν αντικείμενο εθνοκάθαρσης από τις παραφασιστικές πολιτοφυλακές του Κιέβου και όχι, όπως στην περίπτωση των ισραηλινών πολέμων, σε περιοχές που κατοικούνται επί αιώνες από έναν λαό που δεν είχε επιτεθεί ούτε απειλήσει κανέναν. Αν και αυτό δεν αρκεί για να ξυπνήσει κανείς τα φαντάσματα του ναζισμού ή να μιλήσει για γενοκτονία, κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι πρόκειται για επιθετικές ενέργειες αποικιοκρατικού χαρακτήρα, ούτε ότι η Δύση τις αθωώνει εφαρμόζοντας διπλά μέτρα και σταθμά, μια στάση που υπαγορεύεται από το πιο κυνικό γεωπολιτικό συμφέρον και στην οποία οι αρχές και οι αξίες δεν έχουν καμία βαρύτητα.

 [----->]

 

Σκόρπιες σκέψεις για το Ιράν.

 

1. Το συμβάν που πυροδότησε τις διαμαρτυρίες αφορούσε μια νεαρή γυναίκα κουρδικής καταγωγής που πέθανε ενώ κρατούνταν από την αστυνομία ηθών για παράβαση σχετικά με την ένδυση της (χιτζάμπ). Ακόμα κι αν δεν πέθανε από χτυπήματα αλλά από ψυχολογικό στρες με ιατρική προϊστορία (όπως μεταδίδουν μερικά ΜΜΕ στο Ιράν), δεν παύει να πρόκειται για κρατική δολοφονία. Πολλά ΜΜΕ στο Ιράν, μεταξύ τους και μεγάλες εφημερίδες με πρωτοσέλιδα - κάλυψαν εκτενώς και καταδίκασαν αμέσως τον χαμό της γυναίκας, δείχνοντας με το δάκτυλο την αστυνομία (βλ. εικόνα)

2. Η επιβολή του χιτζάμπ από την "αστυνομία ηθών" αντιτίθεται στην ελευθερία της θρησκευτικής επιλογής που ανάγει το ίδιο το Κοράνι, αλλά και στην δεδομένη επαγγελματικά, πολιτιστικά και πολιτικά αναβαθισμένη θέση των γυναικών στην ιρανική κοινωνία μετά την επανάσταση του 1979. Εν προκειμένω είναι πολλές οι φωνές και οι περιπτώσεις όπου το συγκεκριμένο θέμα έχει αναχθεί σε μέγιστο διακύβευμα σε ανοικτές συζητήσεις στην ιρανική κοινωνία με πολύπλοκες νοηματοδοτήσεις που απλώνονται σε μια αρκετά εντυπωσιακή ιστορική βεντάλια (βλ. παρακάτω). 

3. Η επανάσταση και η κατάσταση πριν αυτήν (βασιλεία Σάχη) είναι απαραίτητο συγκείμενο για να κατανοήσουμε τις αντιθέσεις μιας πολύπλοκης κοινωνίας όπως η ιρανική, όπου συγκρούονται μόνιμα και ανοικτά πολιτικές, γεωγραφικές, θρησκευτικές, έμφυλες, εθνοτικές και γεωπολιτικές ερμηνείες της επανασταστικής κληρονομιάς. Η θέση και η εικόνα της γυναίκας στην προεπαναστατική περίοδο δεν διέφερε - ειδικά στα αστικά στρώματα - από πολλές κοινωνίες, όπου η ελευθερία στην ενδυματολογική έκφραση δε σήμαινε αυτόματα πολιτική, κοινωνική κι επαγγελματική ισότητα.

4. Το χιτζάμπ - όπως έχει αποδείξει η ανθρωπολογία - μπορεί να σηματοδοτεί διαφορετικές ερμηνείες και νοηματοδοτήσεις σε διαφορετικά συγκείμενα, τόσο στο χρόνο όσο και στον χώρο. Ενώ στα παρισινά προάστια, στο Λονδίνο, το νέο Δελχί και την Αθήνα μπορεί - όχι απαραίτητα - να σημαίνει αντίσταση στην κυρίαρχη ομογενοποίηση και βίαιη ισλαμοφοβία, στην Τεχεράνη μπορεί να αντανακλά ταξικές διαφοροποιήσεις και κρατικές επιβολές, στην Βυρητό ταύτιση με την "Αντίσταση" κτλ.

5. Από την άλλη το χιτζαμπ αποτελεί εξέχον στοιχείο της δυτικής οριενταλιστικής φαντασίωσης για αιώνες. Η μανία με την οποία η Δύση ήθελε να "ξεσκεπάσει" τα άδυτα του Ισλάμ και να δωσει την δυνατότητα σε λευκούς άντρες και γυναίκες να "απελευθερώσουν" μελαμψές γυναίκες από μελαμψούς άντρες έχει περιγραφεί εξαίσια από τον αείμνηστο Edward Said κι έχει οδηγήσει σε αξέχαστες καταστροφές όπως η αμερικανική επέμβαση και διάλυση του Αφγανιστάν το 2001, για την οποία η ανθρωπολόγος Lila Abu Lughod έγραψε το μνημειώδες Do Muslim Women need saving? Η δυτική φανατική προσήλωση με τα εμφανή δείγματα ισλαμικής θρησκευτικότητας συνέβαλλε τα μάλα στην ανάδειξή τους σε αναπόσπαστα ταυτοτικά στοιχεία από κοινωνικά κινήματα που αναδύθηκαν ως απαντήσεις απέναντι στην δυτική ματιά (gaze) και αποικιοκρατική παρέμβαση. Εν συντομία, το χιτζάμπ νοηματοδοτείται σήμερα ως ταυτοτικό στοιχείο αντίστασης αλλά ως κρατικό εργαλείο καταλήγει να καταπλακώνει τις διαφορετικότητες που το ανέδειξαν ως τέτοιο.  

6. Η σημερινή πραγματικότητα στο Ιράν δεν μπορεί να κατανοηθεί χωρίς την συμπερίληψη των δρακόντιων κυρώσεων που έχει επιβάλλει η Δύση στην Ισλαμική Δημοκρατία με αποτέλεσμα την κατάρρευση του συστήματος υγείας και πρόνοιας, μαζικούς αναίτιους θανάτους και την βίαιη μετατόπιση της ευθύνης για οικογενειακή φροντίδα κυρίως στις γυναίκες.

7. Δεν είναι μυστικό ότι οι γεωπολιτικοί εχθροί της Ισλαμικής Δημοκρατίας τρίβουν τα χέρια τους με τις διαδηλώσεις στο Ιράν, στο οποίο τα τελευταία χρόνια επέβαλλαν κυρώσεις, δολοφονούσαν επιστήμονες μέρα μεσημέρι, χρηματοδοτούσαν ένοπλες ομάδες αντιφρονούντων μέσα στην χώρα, κι ετοίμαζαν μεθοδικά την εξέγερση. Δεν είναι τυχαίο ότι memes και σκίτσα κυκλοφόρησσαν σε ανύποπτο χρόνο (και που μερικά εντέχνως συνδέουν το κόψιμο των μαλλιών μιας γυναίκας με την αποκοπή της στήριξης στην γεωπολιτική ένοπλη "αντίσταση") ούτε ότι η διεθνής κοινή γνώμη στρέφεται μαζικά στο Ιράν αγνοώντας παρόμοια περιστατικά σε διπλανές χώρες. 

8. Η υποστήριξη των διαδηλώσεων στο Ιράν είναι αυτονόητη για όσους κι όσες αντιτίθενται στις κρατικές δολοφονίες, την αστυνομία ηθών, την πατριαρχική επιβολή της ένδυσης, την καταστολή των διαδηλώσεων, αλλά για να μην εξαντλείται σε μια φιλελεύθερη άγνοια του συγκείμενου ωφείλει να συνοδεύεται από καταδίκη των δυτικών κυρώσεων και της ανοικτής παρέμβασης στο εσωτερικό της χώρας από δυνάμεις που έχουν ήδη καταστρέψει ολόκληρες χώρες στην περιοχή. Επιπλέον, οι πρόσφατες εμπειρίες της Αραβικής Ανοιξης και των "πορτοκαλί επαναστάσεων" αναδεικνύουν την ανάγκη κριτικής στάσης απέναντι σε εξεγέρσεις σε χώρες που βρίσκονται στον αντίποδα της Δύσης, χωρίς ωστόσο να απεμπολεί κανείς το δικαίωμα των λαών στον αγώνα για ένα καλύτερο μέλλον. 

9. Η άμεση ανταπόκριση στην ιρανική αναστάτωση σε συνδυασμό με την επίμονη σιωπή σε πολύ μονιμότερες καταστάσεις βίας, καταστολής και καταπίεσης στην περιοχή και ανάλογες αντιστάσεις (Παλαιστίνη, Ιράκ, Υεμένη κτλ) αναδεικνύει για άλλη μια φορά την ανομολόγητη ύπαρξη μιας σειράς κριτηρίων για την υποστήριξη ή όχι ενός αγώνα αλλού. Κάποιοι αγώνες και αντιστάσεις βρίσκουν άμεση και προνομιακή μεταχείριση ενώ κάποιοι άλλοι υπόκεινται σε ανοικτά ή σιωπηρά τεστ καθαρότητας. 

10. Αξίζει λοιπόν - με αφορμή άλλη μια έκρηξη στον παγκόσμιο Νότο - να τεθεί ξανά ως επιτακτικό το ζήτημα της "από-αποικιοποίησης της εξέγερσης". Η επανάσταση άλλωστε εδώ και καιρό έχει πάψει να είναι προνόμιο της αριστεράς και της αντί-αποικιακής αντίστασης. Δεν θα είναι υπερβολή να πει κανείς ότι έχει πια γίνει εργαλείο μελέτης και παρέμβασης από τις δυνάμεις που ηγούνται τον μεταποικιακό κόσμο. Αυτές οι δυνάμεις συχνά διαμορφώνουν το ερμηνευτικό πλαίσιο και το πληροφoριακό περιβάλλον μέσα από το οποίο κρίνουμε μια εξέγερση ως καλή ή κακή, δίκαιη ή άδικη.

[----->]

ΕΚΑΝΑΝ ΟΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΙ ΑΠΕΤΥΧΑΝ.ΓΙΑΤΙ?

Γιατί η Δύση υποτίμησε τη ρωσική οικονομία; Το πρόβλημα είναι ο λανθασμένος υπολογισμός του ΑΕΠ, - περιοδικό Marianne

▪️ Γιατί η ρωσική οικονομία δεν καταρρέει; Άλλωστε, όλες οι κυρώσεις που μπορούσε να επιβάλει η Δύση έχουν εφαρμοστεί εναντίον της. Γιατί, αντιθέτως, η ευρωπαϊκή οικονομία κινδυνεύει να καταρρεύσει παραμονές του χειμώνα, όπως αποδεικνύεται από την εκτίναξη του πληθωρισμού σε επίπεδο ρεκόρ, διερωτάται το γαλλικό περιοδικό Marianne

▪️ Η απάντηση, σύμφωνα με το Marianne , είναι ότι η οικονομική ισχύς, μετρούμενη με βάση το ΑΕΠ που υπολογίζεται σύμφωνα με τους ισχύοντες κανόνες, είναι πλασματική. Το εργαλείο αυτό που μετρά την οικονομική επιτυχία μιας χώρας είναι ξεπερασμένο. Δεν μετρά πλέον τη συνολική παραγωγή χάλυβα, αυτοκινήτων, ψυγείων και τηλεοράσεων, δηλαδή πραγματικών αγαθών. Μετράει κυρίως την παραγωγή άυλων περιουσιακών στοιχείων, τα οποία κάποιες φορές (και άλλες πολύ συχνά) θεωρούνται άχρηστα. Και ως εκ τούτου αντιπροσωπεύουν μόνο ονομαστική αξία

▪️ Ως παράδειγμα της πλασματικότητας του δείκτη ΑΕΠ, το Marianne αναφέρει το παράδειγμα της οικονομίας των ΗΠΑ, το ΑΕΠ της οποίας είναι το 40% του ΑΕΠ ολόκληρης της Δύσης. Η υγειονομική περίθαλψη στις ΗΠΑ "απορροφά" το 18% της "εθνικής παραγωγής", δηλαδή σχεδόν 2 φορές περισσότερο από ό,τι στις άλλες δυτικές χώρες. Αλλά ας δούμε τους δείκτες αποτελεσματικότητας αυτών των δαπανών, προτείνει το Marianne: το προσδόκιμο ζωής στις ΗΠΑ είναι μόλις 77,3 χρόνια σε σύγκριση με 80,9 στη Γερμανία, 82,2 στη Γαλλία, 82,4 στη Σουηδία, 84,6 στην Ιαπωνία.

▪️ Πώς μπορεί να εξηγηθεί αυτό; Και το γεγονός ότι περισσότερο από το ήμισυ των αμερικανικών δαπανών για την υγεία (από 10 έως 13% του συνολικού ΑΕΠ) είναι τα παράλογα εισοδήματα των γιατρών τους (που αναλογούν σε λιγότερους κατοίκους από ό,τι στη Γαλλία), καθώς και το τρελό κόστος των φαρμάκων που προσφέρονται στους Αμερικανούς (το ήμισυ των παγκόσμιων δαπανών)

▪️ Η ευλάβεια για το δολάριο και η ευλάβεια για το ευρώ κάνουν τη Δύση να μπερδεύει τα χαρτονομίσματα με τον πραγματικό πλούτο. Όµως αυτές οι σακούλες µε τα χρήµατα δεν θα αλλάξουν το γεγονός ότι η παραγωγή σιταριού στην Αµερική µειώθηκε από 65 σε 47 εκατοµµύρια τόνους µεταξύ 1980 και 2021, ενώ η παραγωγή στη Ρωσία αυξήθηκε από 36,9 σε 80 εκατοµµύρια τόνους από το 1987 έως το 2020

▪️ Το σιτάρι μαζί με το φυσικό αέριο δίνουν στη Ρωσία περισσότερη δύναμη από ό,τι τα περιβόητα "άυλα περιουσιακά στοιχεία" δίνουν στις Ηνωμένες Πολιτείες, πιστεύει το Marianne. Αυτό είναι όλο το πρόβλημα των αποθεματικών νομισμάτων: μπορούν να δημιουργηθούν φτηνά (στην πραγματικότητα, δωρεάν), αλλά τι μπορείς να αγοράσεις με αυτά στις χώρες που παράγουν αυτά τα νομίσματα, αν θυσίασαν τη βιομηχανία τους στο βωμό της παγκοσμιοποίησης;

▪️ Το λανθασμένο σύστημα αξιολόγησης του οικονομικού δυναμικού οδηγεί στο συμπέρασμα ότι πλέον μοιάζουμε με πιλότο στρατιωτικού αεροπλάνου που πέταξε με ελαττωματικά όργανα και νόμιζε ότι πετούσε σε ύψος 10.000 μ. Μέχρι που είδε ότι στην πραγματικότητα βρισκόταν σε ύψος 350 μ. Και δεν υπάρχει κανένας διάδρομος προσγείωσης ορατός στον ορίζοντα", καταλήγει το περιοδικό

[----->]

Η ΦΙΜΩΣΗ ΤΩΝ ΑΜΝΩΝ. ΠΩΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ Η ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ.

 

8 Σεπτεμβρίου 2022

Ο πόλεμος εγκυμονεί όλο και μεγαλύτερους κινδύνους για τον κόσμο και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης παίζουν μεγάλο ρόλο σε αυτό. Ο διάσημος δημοσιογράφος Τζον Πίλτζερ εξηγεί πώς η προπαγάνδα κάνει πλύση εγκεφάλου και οδηγεί την ανθρωπότητα στην καταστροφή. Καλεί τους δημοσιογράφους να δηλώσουν την ανεξαρτησία τους για να αποκαταστήσουν την αλήθεια και τους καλλιτέχνες να ορθώσουν το ανάστημά τους κατά του πολέμου

Στη δεκαετία του 1970 γνώρισα μια από τις κορυφαίες προπαγανδίστριες του Χίτλερ, τη Λένι Ρίφενσταλ , της οποίας οι επικές ταινίες δόξασαν τους Ναζί. Έτυχε να μείνουμε στο ίδιο καταφύγιο στην Κένυα, όπου βρισκόταν για μια φωτογραφική αποστολή, έχοντας γλιτώσει τη μοίρα άλλων φίλων του Φύρερ.


Μου είπε ότι τα "πατριωτικά μηνύματα" των ταινιών της δεν εξαρτώνταν από "άνωθεν εντολές" αλλά από αυτό που αποκαλούσε "κενό υποταγής" του γερμανικού κοινού.

Αυτό περιλάμβανε και τη φιλελεύθερη, μορφωμένη αστική τάξη; ρώτησα. "Ναι, ειδικά αυτούς", είπε.

Αυτό σκέφτομαι όταν βλέπω γύρω μου την προπαγάνδα που κατακλύζει σήμερα τις δυτικές κοινωνίες.

Φυσικά, είμαστε πολύ διαφορετικα από τη Γερμανία της δεκαετίας του 1930. Ζούμε σε κοινωνίες της πληροφορίας. Είμαστε παγκοσμιοποιητές. Ποτέ δεν ήμασταν πιο συνειδητοποιημένοι, με περισσότερες επαφές, πιο συνδεδεμένοι.

Είμαστε; Ή μήπως ζούμε σε μια κοινωνία μέσων μαζικής ενημέρωσης όπου η πλύση εγκεφάλου είναι ύπουλη και αδυσώπητη και η αντίληψή των πραγμάτων φιλτράρεται σύμφωνα με τις ανάγκες και τα ψεύδη της εξουσίας Κράτους και εταιρειών;

Οι Ηνωμένες Πολιτείες κυριαρχούν στα μέσα ενημέρωσης του δυτικού κόσμου.Οι δέκα κορυφαίες εταιρείες των μέσων ενημέρωσης, εκτός από μία, έχουν την έδρα τους στη Βόρεια Αμερική. Το διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης - Google, Twitter, Facebook - ανήκουν και ελέγχονται ως επί το πλείστον από τους Αμερικανούς.

Κατά τη διάρκεια της ζωής μου, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν ανατρέψει ή έχουν επιχειρήσει να ανατρέψουν περισσότερες από 50 κυβερνήσεις, κυρίως δημοκρατίες. Έχουν παρέμβει σε δημοκρατικές εκλογές 30 χωρών. Έχουν ρίξει βόμβες στους λαούς 30 χωρών, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν φτωχοί και ανυπεράσπιστοι. Έχει επιχειρήσει να δολοφονήσει τους ηγέτες 50 χωρών.  Έχει αγωνιστεί να καταστείλει τα απελευθερωτικά κινήματα 20 χωρών.

Η έκταση και το μέγεθος αυτής της σφαγής παραμένει σε μεγάλο βαθμό ανεκμετάλλευτο και μη αναγνωρισμένο και οι υπεύθυνοι εξακολουθούν να κυριαρχούν στην αγγλοαμερικανική πολιτική ζωή.

Πριν το θάνατό του το 2008, ο θεατρικός συγγραφέας Χάρολντ Πίντερ εκφώνησε δύο εξαιρετικές ομιλίες, που έσπασαν το φράγμα της σιωπής.

"Η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ", είπε, "ορίζεται καλύτερα ως εξής: φίλα μου τον κώλο αλλιώς θα σου σπάσω το κεφάλι. Είναι τόσο απλή και τόσο ωμή όσο αυτό. Αυτό που είναι ενδιαφέρον είναι ότι είναι τόσο απίστευτα αποτελεσματικό. Διαθέτει τις δομές της παραπληροφόρησης, της χρήσης της ρητορικής, της παραποίησης της γλώσσας, οι οποίες είναι πολύ πειστικές, αλλά στην πραγματικότητα είναι έναβουνό από ψέματα. Είναι μια πολύ επιτυχημένη προπαγάνδα. Έχουν τα χρήματα, έχουν την τεχνολογία, έχουν όλα τα μέσα για να τη γλιτώσουν, και το κάνουν".

Παραλαμβάνοντας το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, ο Πίντερ είπε τα εξής: 

"Τα εγκλήματα των Ηνωμένων Πολιτειών ήταν συστηματικά, συνεχή, μοχθηρά, ανελέητα, αλλά πολύ λίγοι άνθρωποι έχουν μιλήσει γι' αυτά. Πρέπει να το παραδεχτείτε στην Αμερική. Έχει ασκήσει μια αρκετά κλινική χειραγώγηση της εξουσίας παγκοσμίως, ενώ παράλληλα μεταμφιέζεται σε μια δύναμη για το παγκόσμιο καλό. Πρόκειται για μια λαμπρή, ακόμη και πνευματώδη, εξαιρετικά επιτυχημένη πράξη ύπνωσης".

Ο Πίντερ ήταν φίλος μου και πιθανώς ο τελευταίος μεγάλος πολιτικός σοφός - πριν δηλαδή οι αντιφρονούντες πολιτικοί εξευγενιστούν. Τον ρώτησα αν η "ύπνωση" στην οποία αναφερόταν ήταν το "κενό υποταγής" που περιέγραψε η Λένι Ρίφενσταλ .

"Είναι το ίδιο πράγμα", απάντησε. 'Σημαίνει ότι η πλύση εγκεφάλου είναι τόσο πλήρης που είμαστε προγραμματισμένοι να καταπίνουμε ένα μάτσο ψέματα. Αν δεν αναγνωρίζουμε την προπαγάνδα, μπορεί να την αποδεχτούμε ως φυσιολογική και να την πιστέψουμε. Αυτό είναι το κενό υποταγής".

Στα συστήματά μας της εταιρικής δημοκρατίας, ο πόλεμος είναι μια οικονομική αναγκαιότητα, ο τέλειος γάμος επιδότησης του δημοσίου και ιδιωτικού κέρδους: σοσιαλισμός για τους πλούσιους, καπιταλισμός για τους φτωχούς. Την επομένη της 11ης Σεπτεμβρίου οι τιμές των μετοχών της πολεμικής βιομηχανίας εκτοξεύτηκαν στα ύψη. Ερχόταν περισσότερη αιματοχυσία, πράγμα που είναι καλό για τις επιχειρήσεις.

Σήμερα, οι πιο κερδοφόροι πόλεμοι έχουν το δικό τους εμπορικό σήμα. Ονομάζονται "παρατεταμένοι πόλεμοι": Αφγανιστάν, Παλαιστίνη, Ιράκ, Λιβύη, Υεμένη και τώρα Ουκρανία. Όλοι βασίζονται σε ένα βουνό από ψέματα.

Το Ιράκ είναι το πιο διαβόητο, με τα ανύπαρκτα όπλα μαζικής καταστροφής. Η καταστροφή της Λιβύης από το ΝΑΤΟ το 2011 δικαιολογήθηκε από μια σφαγή στη Βεγγάζη που δεν συνέβη. Το Αφγανιστάν ήταν ένας βολικός πόλεμος εκδίκησης για την 11η Σεπτεμβρίου, που δεν είχε καμία σχέση με τον λαό του Αφγανιστάν.

Σήμερα, οι ειδήσεις από το Αφγανιστάν αφορούν πόσο κακοί είναι οι Ταλιμπάν - όχι ότι η κλοπή 7 δισεκατομμυρίων δολαρίων από τα τραπεζικά αποθεματικά της χώρας από τον Τζο Μπάιντεν προκαλεί εκτεταμένη δυστυχία. Πρόσφατα, το Εθνικό Δημόσιο Ραδιόφωνο στην Ουάσιγκτον αφιέρωσε δύο ώρες στο Αφγανιστάν - και 30 δευτερόλεπτα στον πεινασμένο λαό του.

Στη σύνοδο κορυφής του στη Μαδρίτη τον Ιούνιο, το ΝΑΤΟ, το οποίο ελέγχεται από τις Ηνωμένες Πολιτείες, υιοθέτησε ένα έγγραφο στρατηγικής που στρατιωτικοποιεί την ευρωπαϊκή ήπειρο και κλιμακώνει την προοπτική πολέμου με τη Ρωσία και την Κίνα. Προτείνει "έναν πόλεμο πολλαπλών τομέων εναντίον ενός πυρηνικά εξοπλισμένου ανταγωνιστή ίσης ισχύος". Με άλλα λόγια, πυρηνικός πόλεμος.

Γράφει: "Η διεύρυνση του ΝΑΤΟ ήταν μια ιστορική επιτυχία".

Το διάβασα με δυσπιστία.

Αυτή η "ιστορική επιτυχία" μετριέται με τον πόλεμο στην Ουκρανία, οι ειδήσεις του οποίου δεν είναι κυρίως ειδήσεις, αλλά μια μονόπλευρη λιτανεία σωβινισμού, διαστρέβλωσης και παραλείψεων.  Έχω αναφερθεί σε πολλούς πολέμους και δεν έχω βιώσει ποτέ τόσο εκτεταμένη προπαγάνδα.

Τον Φεβρουάριο, η Ρωσία εισέβαλε στην Ουκρανία ως απάντηση σε σχεδόν οκτώ χρόνια εγκληματικών δολοφονιών και καταστροφών στη ρωσόφωνη περιοχή του Ντονμπάς στα σύνορά της.

Το 2014, οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν χρηματοδοτήσει ένα πραξικόπημα στο Κίεβο που ξεφορτώθηκε τον δημοκρατικά εκλεγμένο, ρωσόφιλο πρόεδρο της Ουκρανίας και εγκατέστησε έναν διάδοχο, που οι Αμερικανοί κατέστησαν σαφές ότι ήταν ο άνθρωπός τους.

Τα τελευταία χρόνια, αμερικανικοί "αμυντικοί" πύραυλοι έχουν εγκατασταθεί στην ανατολική Ευρώπη, την Πολωνία, τη Σλοβενία, την Τσεχική Δημοκρατία, με σχεδόν βέβαιο στόχο τη Ρωσία, συνοδευόμενοι από ψευδείς διαβεβαιώσεις που χρονολογούνται από την "υπόσχεση" του Τζέιμς Μπέικερ προς τον Γκορμπατσόφ τον Φεβρουάριο του 1990 ότι το ΝΑΤΟ δεν θα επεκταθεί ποτέ πέρα από τη Γερμανία.

Η Ουκρανία είναι η πρώτη γραμμή του μετώπου. Το ΝΑΤΟ έχει ουσιαστικά φτάσει στα ίδια σύνορα από τα οποία εισέβαλε ο στρατός του Χίτλερ το 1941, αφήνοντας πίσω του περισσότερα από 23 εκατομμύρια νεκρούς στη Σοβιετική Ένωση.

Τον περασμένο Δεκέμβριο, η Ρωσία πρότεινε ένα συνολικό σχέδιο ασφάλειας για την Ευρώπη. Τα δυτικά μέσα ενημέρωσης το απέρριψαν, το χλεύασαν ή το απέκρυψαν. Ποιος έχει διαβάσει τις βήμα προς βήμα προτάσεις του; Στις 24 Φεβρουαρίου, ο Ουκρανός πρόεδρος Βολοντιμίρ Ζελένσκι απείλησε ότι θα αναπτύξει πυρηνικά όπλα εκτός αν η Αμερική εξοπλίσει και προστατεύσει την Ουκρανία.  Αυτό ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.

Την ίδια ημέρα, η Ρωσία εισέβαλε - σύμφωνα με τα δυτικά μέσα ενημέρωσης, μια απρόκλητη πράξη ατιμίας. Η ιστορία, τα ψέματα, οι ειρηνευτικές προτάσεις, οι πανηγυρικές συμφωνίες για το Ντονμπάς στο Μινσκ δεν μέτρησαν καθόλου.

Στις 25 Απριλίου, ο υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ, στρατηγός Λόιντ Όστιν, επισκέφθηκε το Κίεβο και επιβεβαίωσε ότι στόχος της Αμερικής ήταν να καταστρέψει τη Ρωσική Ομοσπονδία - η λέξη που χρησιμοποίησε ήταν να "αποδυναμώνσουν". Η Αμερική είχε τον πόλεμο που ήθελε, τον οποίο διεξήγαγε ένας αναλώσιμος πληρεξούσιος και πιόνι που χρηματοδοτήθηκε και οπλίστηκε από τους Αμερικανούς.

Για όλα αυτά δεν έδωσαν σχεδόν καμία εξήγηση στο δυτικό κοινό.

Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία είναι απερίσκεπτη και ασυγχώρητη. Είναι έγκλημα η εισβολή σε μια κυρίαρχη χώρα  και δεν υπάρχουν "αλλά" - εκτός από ένα.

Πότε ξεκίνησε ο σημερινός πόλεμος στην Ουκρανία και ποιος τον ξεκίνησε; Σύμφωνα με τα Ηνωμένα Έθνη, από το 2014 μέχρι σήμερα, περίπου 14.000 άνθρωποι έχουν σκοτωθεί στον εμφύλιο πόλεμο που διεξάγεται από το καθεστώς του Κιέβου στο Ντονμπάς. Πολλές από τις επιθέσεις πραγματοποιήθηκαν από νεοναζί.

Παρακολουθήστε ένα ρεπορτάζ του ITV από τον Μάιο του 2014, από τον βετεράνο δημοσιογράφο James Mates, ο οποίος βομβαρδίζεται, μαζί με πολίτες στην πόλη Μαριούπολη, από το ουκρανικό τάγμα Azov (νεοναζί) της Ουκρανίας.

Τον ίδιο μήνα, δεκάδες ρωσόφωνοι καίγονται ζωντανοί ή πνίγονται σε κτίριο Συνδικάτων στην Οδησσό που πολιορκείται από φασίστες τραμπούκους, οπαδούς του συνεργάτη των ναζί και φανατικού αντισημίτη Στεπαν Μπαντέρα.  Οι New York Times αποκάλεσαν τους κακοποιούς "εθνικιστές".

'Η ιστορική αποστολή του έθνους μας σε αυτή την κρίσιμη στιγμή', δήλωνε ο Αντρέι Μπιλέτσκι, ιδρυτής του Τάγματος Αζοφ, '’είναι να οδηγήσει τις Λευκές Φυλές του κόσμου σε μια τελική σταυροφορία για την επιβίωσή τους, μια σταυροφορία ενάντια στους "Untermenschen" ( υπάνθρωπους) που καθοδηγούνται από τους Σημίτες ‘’.

Από τον Φεβρουάριο, μια εκστρατεία αυτοαποκαλούμενων " ελεγκτών ειδήσεων " (που χρηματοδοτούνται κυρίως από Αμερικανούς και Βρετανούς με κυβερνητικές διασυνδέσεις) προσπάθησαν να συντηρήσουν την ανοησία ότι Ουκρανοί νεοναζί δεν υπάρχουν.

Ο αερογράφος, ένας όρος που κάποτε συνδεόταν με τις εκκαθαρίσεις του Στάλιν, έχει γίνει το εργαλείο της κυρίαρχης δημοσιογραφίας.

Σε λιγότερο από μια δεκαετία, η "καλή" Κίνα έχει διαγραφεί με τον αερογράφο και μια "κακή" Κίνα την έχει αντικαταστήσει: από το εργαστήριο του κόσμου σε έναν νέο εκκολαπτόμενο Σατανά. 

Μεγάλο μέρος αυτής της προπαγάνδας προέρχεται από τις ΗΠΑ και μεταδίδεται μέσω πληρεξουσίων και "δεξαμενών σκέψης", όπως το διαβόητο Αυστραλιανό Ινστιτούτο Στρατηγικής Πολιτικής, η φωνή της βιομηχανίας όπλων, και από δημοσιογράφους με ζήλο, όπως ο Πίτερ Χάρτσερ της Sydney Morning Herald, ο οποίος αναφερόμενος σε όσους διαδίδουν τις κινέζικες θέσεις τους χαρακτήρισε "αρουραίους, μύγες, κουνούπια και σπουργίτια" και ζήτησε να "εξοντωθούν" αυτά τα "παράσιτα".

Στη Δύση,οι ειδήσεις σχετικά με την Κίνα επικεντρώνονται σχεδόν αποκλειστικά στην απειλή που συνιστά το Πεκίνο. Οι 400 αμερικανικές στρατιωτικές βάσεις που περιβάλλουν το μεγαλύτερο μέρος της Κίνας, μια ένοπλη αλυσίδα που εκτείνεται από την Αυστραλία μέχρι τον Ειρηνικό και τη νοτιοανατολική Ασία, την Ιαπωνία και την Κορέα,δεν υπάρχουν. Το ιαπωνικό νησί Οκινάουα και το κορεατικό νησί Τζέτζου είναι γεμάτα όπλα που σημαδεύουν από κοντά τη βιομηχανική καρδιά της Κίνας. Ένας αξιωματούχος του Πενταγώνου περιέγραψε την κατάσταση αυτή ως "θηλιά".

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου η Παλαιστίνη χαρακτηρίζεται λανθασμένα. Για το BBC, υπάρχει η "σύγκρουση" των "δύο αφηγήσεων". Η πιο μακρόχρονη στρατιωτική κατοχή,η πιο βίαιη και πιο παράνομη στη σύγχρονη εποχή κυριολεκτικά δεν υπάρχει.

Ο δοκιμαζόμενος λαός της Υεμένης μόλις και μετά βίας υπάρχει. Είναι οι μη-άνθρωποι των μέσων ενημέρωσης.  Ενώ οι Σαουδάραβες ρίχνουν βροχή τις αμερικανικές βόμβες διασποράς με Βρετανούς συμβούλους που εργάζονται μαζί με τους Σαουδάραβες αξιωματικούς στόχευσης, περισσότερα από μισό εκατομμύριο παιδιά αντιμετωπίζουν την πείνα.

Αυτή η πλύση εγκεφάλου έχει μακρά ιστορία. Η σφαγή του Α' Παγκοσμίου Πολέμου συγκαλύφθηκε από δημοσιογράφους που χρίστηκαν ιππότες για τη συμμόρφωσή τους κάτι που ομολόγησαν στα απομνημονεύματά τους.  Το 1917, ο εκδότης της Manchester Guardian, C.P. Scott, εκμυστηρεύτηκε στον πρωθυπουργό Lloyd George: "Αν ο κόσμος γνώριζε πραγματικά [την αλήθεια], ο πόλεμος θα σταματούσε αύριο, αλλά δεν γνωρίζει και δεν μπορεί να γνωρίζει".

Η άρνηση να βλέπουμε τους ανθρώπους και τα γεγονότα όπως τα βλέπουν οι άνθρωποι σε άλλες χώρες είναι ένας ιός των μέσων ενημέρωσης της Δύσης, εξίσου εξουθενωτικός με το Κόβιντ.  Είναι σαν να βλέπουμε τον κόσμο μέσα από έναν μονόδρομο καθρέφτη, στον οποίο "εμείς" είμαστε ηθικοί και αγαθοί και "αυτοί" δεν είναι. Πρόκειται για μια βαθιά αυτοκρατορική άποψη.

Η ιστορία που είναι μια ζωντανή παρουσία στην Κίνα και τη Ρωσία σπάνια εξηγείται και σπάνια κατανοείται. Ο Βλαντιμίρ Πούτιν είναι ο Αδόλφος Χίτλερ. Ο Ο Σι Τζινπίνγκ είναι ο Φου Μαν Τσου. Επικά επιτεύγματα, όπως η εξάλειψη της απόλυτης φτώχειας στην Κίνα, είναι ελάχιστα γνωστά. Πόσο διεστραμμένο και άθλιο είναι αυτό.

Πότε θα επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να καταλάβουν; Η παραγωγή δημοσιογράφων δεν είναι η απάντηση. Ούτε το θαυμαστό ψηφιακό εργαλείο, το οποίο είναι μέσο και όχι σκοπός, όπως η γραφομηχανή με το ένα δάχτυλο και η λινοτυπική μηχανή.

Τα τελευταία χρόνια, μερικοί από τους καλύτερους δημοσιογράφους έχουν παραμεριστεί. Η λέξη που χρησιμοποιείται είναι "εκπαραθυρωση". Οι χώροι που κάποτε ήταν ανοιχτοί για τους αδέσποτους, για τους δημοσιογράφους που πήγαιναν κόντρα στο ρεύμα, τους περιθωριακούς, έχουν κλείσει. 

Η περίπτωση του Τζούλιαν Ασάνζ είναι η πιο συγκλονιστική.  Όταν ο Τζούλιαν και τα WikiLeaks μπορούσαν να κερδίσουν αναγνώστες και βραβεία για τον Guardian, τους New York Times και άλλες αυτοαποκαλούμενες "εφημερίδες του ρεκόρ", τον εξυμνούσαν.

Όταν το σκιώδες κράτος διαμαρτυρήθηκε και απαίτησε την καταστροφή των σκληρών δίσκων και τη δολοφονία χαρακτήρα του Τζούλιαν, ο ίδιος έγινε δημόσιος εχθρός. Ο αντιπρόεδρος Μπάιντεν τον αποκάλεσε "τρομοκράτη υψηλής τεχνολογίας". Η Χίλαρι Κλίντον ρώτησε: "Δεν μπορούμε απλά να τον σκοτώσουμε με ένα μη επανδρωμένο αεροσκάφος αυτόν τον τύπο;".

Την εκστρατεία κακοποίησης και συκοφάντησης κατά του Τζούλιαν Ασάνζ που ακολούθησε -ο εισηγητής του ΟΗΕ για τα βασανιστήρια την αποκάλεσε "ψυχολογική τρομοκρατία"- έφερε τον φιλελεύθερο Τύπο στο κατώτερο σημείο του. Ξέρουμε ποιοι είναι αυτοί. Τους θεωρώ συνεργάτες, δημοσιογράφους της κυβέρνησης του Βισί.

Πότε θα ξεσηκωθούν οι πραγματικοί δημοσιογράφοι; Εμπνευσμένα Σαμιζντάτ                            (αντικαθεστωτικό έντυπο) υπάρχουν ήδη στο διαδίκτυο: Το Consortium News, που ιδρύθηκε από τον σπουδαίο δημοσιογράφο Robert Parry, το Grayzone του Max Blumenthal, το Mint Press News, το Media Lens, το Declassified UK, το Alborada, το Electronic Intifada, το WSWS, το ZNet, το ICH, το Counter Punch, το Independent Australia, το δημοσιογραγικό έργο του Chris Hedges, του Patrick Lawrence, του Jonathan Cook, της Diana Johnstone, της Caitlin Johnstone και άλλων που θα με συγχωρήσουν που δεν τους αναφέρω εδώ.

Και πότε οι συγγραφείς θα ορθώσουν το ανάστημά τους, όπως έκαναν ενάντια στην άνοδο του φασισμού τη δεκαετία του 1930; Πότε οι κινηματογραφιστές θα ορθώσουν το ανάστημά τους, όπως έκαναν ενάντια στον Ψυχρό Πόλεμο τη δεκαετία του 1940; Πότε οι σατιρικοί θα ορθώσουν το ανάστημά τους, όπως έκαναν πριν από μια γενιά;

Μετά από 82 χρόνια βύθισης στο λουτρό της δικαιοσύνης που είναι η επίσημη εκδοχή του τελευταίου παγκόσμιου πολέμου, δεν είναι καιρός εκείνοι που υποτίθεται ότι πρέπει να βάλουν τα πράγματα στη θέση τους, να δηλώσουν την ανεξαρτησία τους και να αποκωδικοποιήσουν την προπαγάνδα; Η αντίθεσή τους σε όσα συμβαίνουν είναι πιο επείγουσα από ποτέ.

(Το άρθρο αυτό αποτελεί την επεξεργασμένη εκδοχή μιας ομιλίας στο Παγκόσμιο Φεστιβάλ του Τρόντχαϊμ, Νορβηγία, στις 6 Σεπτεμβρίου 2022)

https://www.investigaction.net/fr/faire-taire-les-agneaux-comment-fonctionne-la-propagande/?fbclid=IwAR3DI15xMRtMUyIB5N6yQOjglYPBhEAxTxP0HauGNLLenvnmZOY9alkO1Fk

λινκ πρωτότυπου κειμένου;

http://johnpilger.com/articles/silencing-the-lambs-how-propaganda-works-#