8 Σεπτεμβρίου 2022
Ο πόλεμος εγκυμονεί όλο και μεγαλύτερους κινδύνους για τον
κόσμο και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης παίζουν μεγάλο ρόλο σε αυτό. Ο διάσημος
δημοσιογράφος Τζον Πίλτζερ εξηγεί πώς η προπαγάνδα κάνει πλύση εγκεφάλου και
οδηγεί την ανθρωπότητα στην καταστροφή. Καλεί τους δημοσιογράφους να δηλώσουν
την ανεξαρτησία τους για να αποκαταστήσουν την αλήθεια και τους καλλιτέχνες να
ορθώσουν το ανάστημά τους κατά του πολέμου
Στη δεκαετία του 1970 γνώρισα μια από τις κορυφαίες
προπαγανδίστριες του Χίτλερ, τη Λένι Ρίφενσταλ , της οποίας οι επικές ταινίες
δόξασαν τους Ναζί. Έτυχε να μείνουμε στο ίδιο καταφύγιο στην Κένυα, όπου
βρισκόταν για μια φωτογραφική αποστολή, έχοντας γλιτώσει τη μοίρα άλλων φίλων
του Φύρερ.
Μου είπε ότι τα "πατριωτικά μηνύματα" των ταινιών
της δεν εξαρτώνταν από "άνωθεν εντολές" αλλά από αυτό που αποκαλούσε
"κενό υποταγής" του γερμανικού κοινού.
Αυτό περιλάμβανε και τη φιλελεύθερη, μορφωμένη αστική τάξη;
ρώτησα. "Ναι, ειδικά αυτούς", είπε.
Αυτό σκέφτομαι όταν βλέπω γύρω μου την προπαγάνδα που
κατακλύζει σήμερα τις δυτικές κοινωνίες.
Φυσικά, είμαστε πολύ διαφορετικα από τη Γερμανία της δεκαετίας
του 1930. Ζούμε σε κοινωνίες της πληροφορίας. Είμαστε παγκοσμιοποιητές. Ποτέ
δεν ήμασταν πιο συνειδητοποιημένοι, με περισσότερες επαφές, πιο συνδεδεμένοι.
Είμαστε; Ή μήπως ζούμε σε μια κοινωνία μέσων μαζικής
ενημέρωσης όπου η πλύση εγκεφάλου είναι ύπουλη και αδυσώπητη και η αντίληψή των
πραγμάτων φιλτράρεται σύμφωνα με τις ανάγκες και τα ψεύδη της εξουσίας Κράτους
και εταιρειών;
Οι Ηνωμένες Πολιτείες κυριαρχούν στα μέσα ενημέρωσης του
δυτικού κόσμου.Οι δέκα κορυφαίες εταιρείες των μέσων ενημέρωσης, εκτός από μία,
έχουν την έδρα τους στη Βόρεια Αμερική. Το διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής
δικτύωσης - Google, Twitter, Facebook - ανήκουν και ελέγχονται ως επί το πλείστον
από τους Αμερικανούς.
Κατά τη διάρκεια της ζωής μου, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν
ανατρέψει ή έχουν επιχειρήσει να ανατρέψουν περισσότερες από 50 κυβερνήσεις,
κυρίως δημοκρατίες. Έχουν παρέμβει σε δημοκρατικές εκλογές 30 χωρών. Έχουν
ρίξει βόμβες στους λαούς 30 χωρών, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν φτωχοί
και ανυπεράσπιστοι. Έχει επιχειρήσει να δολοφονήσει τους ηγέτες 50 χωρών. Έχει αγωνιστεί να καταστείλει τα
απελευθερωτικά κινήματα 20 χωρών.
Η έκταση και το μέγεθος αυτής της σφαγής παραμένει σε μεγάλο
βαθμό ανεκμετάλλευτο και μη αναγνωρισμένο και οι υπεύθυνοι εξακολουθούν να
κυριαρχούν στην αγγλοαμερικανική πολιτική ζωή.
Πριν το θάνατό του το 2008, ο θεατρικός συγγραφέας Χάρολντ
Πίντερ εκφώνησε δύο εξαιρετικές ομιλίες, που έσπασαν το φράγμα της
σιωπής.
"Η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ", είπε, "ορίζεται
καλύτερα ως εξής: φίλα μου τον κώλο αλλιώς θα σου σπάσω το κεφάλι. Είναι τόσο
απλή και τόσο ωμή όσο αυτό. Αυτό που είναι ενδιαφέρον είναι ότι είναι τόσο
απίστευτα αποτελεσματικό. Διαθέτει τις δομές της παραπληροφόρησης, της χρήσης
της ρητορικής, της παραποίησης της γλώσσας, οι οποίες είναι πολύ πειστικές,
αλλά στην πραγματικότητα είναι έναβουνό από ψέματα. Είναι μια πολύ επιτυχημένη
προπαγάνδα. Έχουν τα χρήματα, έχουν την τεχνολογία, έχουν όλα τα μέσα για να τη
γλιτώσουν, και το κάνουν".
Παραλαμβάνοντας το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, ο Πίντερ είπε τα εξής:
"Τα εγκλήματα των Ηνωμένων Πολιτειών ήταν συστηματικά, συνεχή,
μοχθηρά, ανελέητα, αλλά πολύ λίγοι άνθρωποι έχουν μιλήσει γι' αυτά. Πρέπει να
το παραδεχτείτε στην Αμερική. Έχει ασκήσει μια αρκετά κλινική χειραγώγηση της
εξουσίας παγκοσμίως, ενώ παράλληλα μεταμφιέζεται σε μια δύναμη για το παγκόσμιο
καλό. Πρόκειται για μια λαμπρή, ακόμη και πνευματώδη, εξαιρετικά επιτυχημένη
πράξη ύπνωσης".
Ο Πίντερ ήταν φίλος μου και πιθανώς ο τελευταίος μεγάλος
πολιτικός σοφός - πριν δηλαδή οι αντιφρονούντες πολιτικοί εξευγενιστούν. Τον
ρώτησα αν η "ύπνωση" στην οποία αναφερόταν ήταν το "κενό
υποταγής" που περιέγραψε η Λένι Ρίφενσταλ .
"Είναι το ίδιο πράγμα", απάντησε. 'Σημαίνει ότι η
πλύση εγκεφάλου είναι τόσο πλήρης που είμαστε προγραμματισμένοι να καταπίνουμε
ένα μάτσο ψέματα. Αν δεν αναγνωρίζουμε την προπαγάνδα, μπορεί να την
αποδεχτούμε ως φυσιολογική και να την πιστέψουμε. Αυτό είναι το κενό
υποταγής".
Στα συστήματά μας της εταιρικής δημοκρατίας, ο πόλεμος είναι
μια οικονομική αναγκαιότητα, ο τέλειος γάμος επιδότησης του δημοσίου και
ιδιωτικού κέρδους: σοσιαλισμός για τους πλούσιους, καπιταλισμός για τους
φτωχούς. Την επομένη της 11ης Σεπτεμβρίου οι τιμές των μετοχών της πολεμικής
βιομηχανίας εκτοξεύτηκαν στα ύψη. Ερχόταν περισσότερη αιματοχυσία, πράγμα που
είναι καλό για τις επιχειρήσεις.
Σήμερα, οι πιο κερδοφόροι πόλεμοι έχουν το δικό τους εμπορικό
σήμα. Ονομάζονται "παρατεταμένοι πόλεμοι": Αφγανιστάν, Παλαιστίνη,
Ιράκ, Λιβύη, Υεμένη και τώρα Ουκρανία. Όλοι βασίζονται σε ένα βουνό από ψέματα.
Το Ιράκ είναι το πιο διαβόητο, με τα ανύπαρκτα όπλα μαζικής
καταστροφής. Η καταστροφή της Λιβύης από το ΝΑΤΟ το 2011 δικαιολογήθηκε από μια
σφαγή στη Βεγγάζη που δεν συνέβη. Το Αφγανιστάν ήταν ένας βολικός πόλεμος
εκδίκησης για την 11η Σεπτεμβρίου, που δεν είχε καμία σχέση με τον λαό του
Αφγανιστάν.
Σήμερα, οι ειδήσεις από το Αφγανιστάν αφορούν πόσο κακοί είναι
οι Ταλιμπάν - όχι ότι η κλοπή 7 δισεκατομμυρίων δολαρίων από τα τραπεζικά
αποθεματικά της χώρας από τον Τζο Μπάιντεν προκαλεί εκτεταμένη δυστυχία.
Πρόσφατα, το Εθνικό Δημόσιο Ραδιόφωνο στην Ουάσιγκτον αφιέρωσε δύο ώρες στο
Αφγανιστάν - και 30 δευτερόλεπτα στον πεινασμένο λαό του.
Στη σύνοδο κορυφής του στη Μαδρίτη τον Ιούνιο, το ΝΑΤΟ, το
οποίο ελέγχεται από τις Ηνωμένες Πολιτείες, υιοθέτησε ένα έγγραφο στρατηγικής
που στρατιωτικοποιεί την ευρωπαϊκή ήπειρο και κλιμακώνει την προοπτική πολέμου
με τη Ρωσία και την Κίνα. Προτείνει "έναν πόλεμο πολλαπλών τομέων εναντίον
ενός πυρηνικά εξοπλισμένου ανταγωνιστή ίσης ισχύος". Με άλλα λόγια,
πυρηνικός πόλεμος.
Γράφει: "Η διεύρυνση του ΝΑΤΟ ήταν μια ιστορική
επιτυχία".
Το διάβασα με δυσπιστία.
Αυτή η "ιστορική επιτυχία" μετριέται με τον πόλεμο
στην Ουκρανία, οι ειδήσεις του οποίου δεν είναι κυρίως ειδήσεις, αλλά μια
μονόπλευρη λιτανεία σωβινισμού, διαστρέβλωσης και παραλείψεων. Έχω αναφερθεί σε πολλούς πολέμους και δεν έχω
βιώσει ποτέ τόσο εκτεταμένη προπαγάνδα.
Τον Φεβρουάριο, η Ρωσία εισέβαλε στην Ουκρανία ως απάντηση σε
σχεδόν οκτώ χρόνια εγκληματικών δολοφονιών και καταστροφών στη ρωσόφωνη περιοχή
του Ντονμπάς στα σύνορά της.
Το 2014, οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν χρηματοδοτήσει ένα
πραξικόπημα στο Κίεβο που ξεφορτώθηκε τον δημοκρατικά εκλεγμένο, ρωσόφιλο
πρόεδρο της Ουκρανίας και εγκατέστησε έναν διάδοχο, που οι Αμερικανοί
κατέστησαν σαφές ότι ήταν ο άνθρωπός τους.
Τα τελευταία χρόνια, αμερικανικοί "αμυντικοί"
πύραυλοι έχουν εγκατασταθεί στην ανατολική Ευρώπη, την Πολωνία, τη Σλοβενία,
την Τσεχική Δημοκρατία, με σχεδόν βέβαιο στόχο τη Ρωσία, συνοδευόμενοι από
ψευδείς διαβεβαιώσεις που χρονολογούνται από την "υπόσχεση" του
Τζέιμς Μπέικερ προς τον Γκορμπατσόφ τον Φεβρουάριο του 1990 ότι το ΝΑΤΟ δεν θα
επεκταθεί ποτέ πέρα από τη Γερμανία.
Η Ουκρανία είναι η πρώτη γραμμή του μετώπου. Το ΝΑΤΟ έχει
ουσιαστικά φτάσει στα ίδια σύνορα από τα οποία εισέβαλε ο στρατός του Χίτλερ το
1941, αφήνοντας πίσω του περισσότερα από 23 εκατομμύρια νεκρούς στη Σοβιετική
Ένωση.
Τον περασμένο Δεκέμβριο, η Ρωσία πρότεινε ένα συνολικό σχέδιο
ασφάλειας για την Ευρώπη. Τα δυτικά μέσα ενημέρωσης το απέρριψαν, το χλεύασαν ή
το απέκρυψαν. Ποιος έχει διαβάσει τις βήμα προς βήμα προτάσεις του; Στις 24
Φεβρουαρίου, ο Ουκρανός πρόεδρος Βολοντιμίρ Ζελένσκι απείλησε ότι θα αναπτύξει
πυρηνικά όπλα εκτός αν η Αμερική εξοπλίσει και προστατεύσει την Ουκρανία. Αυτό ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.
Την ίδια ημέρα, η Ρωσία εισέβαλε - σύμφωνα με τα δυτικά μέσα
ενημέρωσης, μια απρόκλητη πράξη ατιμίας. Η ιστορία, τα ψέματα, οι ειρηνευτικές
προτάσεις, οι πανηγυρικές συμφωνίες για το Ντονμπάς στο Μινσκ δεν μέτρησαν
καθόλου.
Στις 25 Απριλίου, ο υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ, στρατηγός Λόιντ
Όστιν, επισκέφθηκε το Κίεβο και επιβεβαίωσε ότι στόχος της Αμερικής ήταν να
καταστρέψει τη Ρωσική Ομοσπονδία - η λέξη που χρησιμοποίησε ήταν να
"αποδυναμώνσουν". Η Αμερική είχε τον πόλεμο που ήθελε, τον οποίο
διεξήγαγε ένας αναλώσιμος πληρεξούσιος και πιόνι που χρηματοδοτήθηκε και
οπλίστηκε από τους Αμερικανούς.
Για όλα αυτά δεν έδωσαν σχεδόν καμία εξήγηση στο δυτικό κοινό.
Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία είναι απερίσκεπτη και
ασυγχώρητη. Είναι έγκλημα η εισβολή σε μια κυρίαρχη χώρα και δεν υπάρχουν "αλλά" - εκτός από
ένα.
Πότε ξεκίνησε ο σημερινός πόλεμος στην Ουκρανία και ποιος τον
ξεκίνησε; Σύμφωνα με τα Ηνωμένα Έθνη, από το 2014 μέχρι σήμερα, περίπου 14.000
άνθρωποι έχουν σκοτωθεί στον εμφύλιο πόλεμο που διεξάγεται από το καθεστώς του
Κιέβου στο Ντονμπάς. Πολλές από τις επιθέσεις πραγματοποιήθηκαν από νεοναζί.
Παρακολουθήστε ένα ρεπορτάζ του ITV από τον Μάιο του 2014, από
τον βετεράνο δημοσιογράφο James Mates, ο οποίος βομβαρδίζεται, μαζί με πολίτες
στην πόλη Μαριούπολη, από το ουκρανικό τάγμα Azov (νεοναζί) της Ουκρανίας.
Τον ίδιο μήνα, δεκάδες ρωσόφωνοι καίγονται ζωντανοί ή
πνίγονται σε κτίριο Συνδικάτων στην Οδησσό που πολιορκείται από φασίστες
τραμπούκους, οπαδούς του συνεργάτη των ναζί και φανατικού αντισημίτη Στεπαν Μπαντέρα. Οι New York Times αποκάλεσαν τους κακοποιούς
"εθνικιστές".
'Η ιστορική αποστολή του έθνους μας σε αυτή την κρίσιμη
στιγμή', δήλωνε ο Αντρέι Μπιλέτσκι, ιδρυτής του Τάγματος Αζοφ, '’είναι να
οδηγήσει τις Λευκές Φυλές του κόσμου σε μια τελική σταυροφορία για την επιβίωσή
τους, μια σταυροφορία ενάντια στους "Untermenschen" ( υπάνθρωπους)
που καθοδηγούνται από τους Σημίτες ‘’.
Από τον Φεβρουάριο, μια εκστρατεία αυτοαποκαλούμενων "
ελεγκτών ειδήσεων " (που χρηματοδοτούνται κυρίως από Αμερικανούς και Βρετανούς
με κυβερνητικές διασυνδέσεις) προσπάθησαν να συντηρήσουν την ανοησία ότι
Ουκρανοί νεοναζί δεν υπάρχουν.
Ο αερογράφος, ένας όρος που κάποτε συνδεόταν με τις
εκκαθαρίσεις του Στάλιν, έχει γίνει το εργαλείο της κυρίαρχης δημοσιογραφίας.
Σε λιγότερο από μια δεκαετία, η "καλή" Κίνα έχει
διαγραφεί με τον αερογράφο και μια "κακή" Κίνα την έχει
αντικαταστήσει: από το εργαστήριο του κόσμου σε έναν νέο εκκολαπτόμενο
Σατανά.
Μεγάλο μέρος αυτής της προπαγάνδας προέρχεται από τις ΗΠΑ και
μεταδίδεται μέσω πληρεξουσίων και "δεξαμενών σκέψης", όπως το
διαβόητο Αυστραλιανό Ινστιτούτο Στρατηγικής Πολιτικής, η φωνή της βιομηχανίας
όπλων, και από δημοσιογράφους με ζήλο, όπως ο Πίτερ Χάρτσερ της Sydney Morning
Herald, ο οποίος αναφερόμενος σε όσους διαδίδουν τις κινέζικες θέσεις τους
χαρακτήρισε "αρουραίους, μύγες, κουνούπια και σπουργίτια" και ζήτησε
να "εξοντωθούν" αυτά τα "παράσιτα".
Στη Δύση,οι ειδήσεις σχετικά με την Κίνα επικεντρώνονται
σχεδόν αποκλειστικά στην απειλή που συνιστά το Πεκίνο. Οι 400 αμερικανικές στρατιωτικές
βάσεις που περιβάλλουν το μεγαλύτερο μέρος της Κίνας, μια ένοπλη αλυσίδα που
εκτείνεται από την Αυστραλία μέχρι τον Ειρηνικό και τη νοτιοανατολική Ασία, την
Ιαπωνία και την Κορέα,δεν υπάρχουν. Το ιαπωνικό νησί Οκινάουα και το κορεατικό
νησί Τζέτζου είναι γεμάτα όπλα που σημαδεύουν από κοντά τη βιομηχανική καρδιά
της Κίνας. Ένας αξιωματούχος του Πενταγώνου περιέγραψε την κατάσταση αυτή ως
"θηλιά".
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου η Παλαιστίνη χαρακτηρίζεται
λανθασμένα. Για το BBC, υπάρχει η "σύγκρουση" των "δύο
αφηγήσεων". Η πιο μακρόχρονη στρατιωτική κατοχή,η πιο βίαιη και πιο
παράνομη στη σύγχρονη εποχή κυριολεκτικά δεν υπάρχει.
Ο δοκιμαζόμενος λαός της Υεμένης μόλις και μετά βίας υπάρχει.
Είναι οι μη-άνθρωποι των μέσων ενημέρωσης.
Ενώ οι Σαουδάραβες ρίχνουν βροχή τις αμερικανικές βόμβες διασποράς με
Βρετανούς συμβούλους που εργάζονται μαζί με τους Σαουδάραβες αξιωματικούς
στόχευσης, περισσότερα από μισό εκατομμύριο παιδιά αντιμετωπίζουν την πείνα.
Αυτή η πλύση εγκεφάλου έχει μακρά ιστορία. Η σφαγή του Α'
Παγκοσμίου Πολέμου συγκαλύφθηκε από δημοσιογράφους που χρίστηκαν ιππότες για τη
συμμόρφωσή τους κάτι που ομολόγησαν στα απομνημονεύματά τους. Το 1917, ο εκδότης της Manchester Guardian,
C.P. Scott, εκμυστηρεύτηκε στον πρωθυπουργό Lloyd George: "Αν ο κόσμος
γνώριζε πραγματικά [την αλήθεια], ο πόλεμος θα σταματούσε αύριο, αλλά δεν
γνωρίζει και δεν μπορεί να γνωρίζει".
Η άρνηση να βλέπουμε τους ανθρώπους και τα γεγονότα όπως τα
βλέπουν οι άνθρωποι σε άλλες χώρες είναι ένας ιός των μέσων ενημέρωσης της
Δύσης, εξίσου εξουθενωτικός με το Κόβιντ.
Είναι σαν να βλέπουμε τον κόσμο μέσα από έναν μονόδρομο καθρέφτη, στον
οποίο "εμείς" είμαστε ηθικοί και αγαθοί και "αυτοί" δεν
είναι. Πρόκειται για μια βαθιά αυτοκρατορική άποψη.
Η ιστορία που είναι μια ζωντανή παρουσία στην Κίνα και τη
Ρωσία σπάνια εξηγείται και σπάνια κατανοείται. Ο Βλαντιμίρ Πούτιν είναι ο
Αδόλφος Χίτλερ. Ο Ο Σι Τζινπίνγκ είναι ο Φου Μαν Τσου. Επικά επιτεύγματα, όπως
η εξάλειψη της απόλυτης φτώχειας στην Κίνα, είναι ελάχιστα γνωστά. Πόσο διεστραμμένο
και άθλιο είναι αυτό.
Πότε θα επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να καταλάβουν; Η
παραγωγή δημοσιογράφων δεν είναι η απάντηση. Ούτε το θαυμαστό ψηφιακό εργαλείο,
το οποίο είναι μέσο και όχι σκοπός, όπως η γραφομηχανή με το ένα δάχτυλο και η
λινοτυπική μηχανή.
Τα τελευταία χρόνια, μερικοί από τους καλύτερους
δημοσιογράφους έχουν παραμεριστεί. Η λέξη που χρησιμοποιείται είναι
"εκπαραθυρωση". Οι χώροι που κάποτε ήταν ανοιχτοί για τους
αδέσποτους, για τους δημοσιογράφους που πήγαιναν κόντρα στο ρεύμα, τους
περιθωριακούς, έχουν κλείσει.
Η περίπτωση του Τζούλιαν Ασάνζ είναι η πιο συγκλονιστική. Όταν ο Τζούλιαν και τα WikiLeaks μπορούσαν να
κερδίσουν αναγνώστες και βραβεία για τον Guardian, τους New York Times και
άλλες αυτοαποκαλούμενες "εφημερίδες του ρεκόρ", τον εξυμνούσαν.
Όταν το σκιώδες κράτος διαμαρτυρήθηκε και απαίτησε την
καταστροφή των σκληρών δίσκων και τη δολοφονία χαρακτήρα του Τζούλιαν, ο ίδιος
έγινε δημόσιος εχθρός. Ο αντιπρόεδρος Μπάιντεν τον αποκάλεσε "τρομοκράτη
υψηλής τεχνολογίας". Η Χίλαρι Κλίντον ρώτησε: "Δεν μπορούμε απλά να
τον σκοτώσουμε με ένα μη επανδρωμένο αεροσκάφος αυτόν τον τύπο;".
Την εκστρατεία κακοποίησης και συκοφάντησης κατά του Τζούλιαν
Ασάνζ που ακολούθησε -ο εισηγητής του ΟΗΕ για τα βασανιστήρια την αποκάλεσε
"ψυχολογική τρομοκρατία"- έφερε τον φιλελεύθερο Τύπο στο κατώτερο
σημείο του. Ξέρουμε ποιοι είναι αυτοί. Τους θεωρώ συνεργάτες, δημοσιογράφους
της κυβέρνησης του Βισί.
Πότε θα ξεσηκωθούν οι πραγματικοί δημοσιογράφοι; Εμπνευσμένα
Σαμιζντάτ (αντικαθεστωτικό
έντυπο) υπάρχουν ήδη στο διαδίκτυο: Το Consortium News, που ιδρύθηκε από τον
σπουδαίο δημοσιογράφο Robert Parry, το Grayzone του Max Blumenthal, το Mint
Press News, το Media Lens, το Declassified UK, το Alborada, το Electronic
Intifada, το WSWS, το ZNet, το ICH, το Counter Punch, το Independent Australia,
το δημοσιογραγικό έργο του Chris Hedges, του Patrick Lawrence, του Jonathan
Cook, της Diana Johnstone, της Caitlin Johnstone και άλλων που θα με
συγχωρήσουν που δεν τους αναφέρω εδώ.
Και πότε οι συγγραφείς θα ορθώσουν το ανάστημά τους, όπως
έκαναν ενάντια στην άνοδο του φασισμού τη δεκαετία του 1930; Πότε οι
κινηματογραφιστές θα ορθώσουν το ανάστημά τους, όπως έκαναν ενάντια στον Ψυχρό
Πόλεμο τη δεκαετία του 1940; Πότε οι σατιρικοί θα ορθώσουν το ανάστημά τους,
όπως έκαναν πριν από μια γενιά;
Μετά από 82 χρόνια βύθισης στο λουτρό της δικαιοσύνης που
είναι η επίσημη εκδοχή του τελευταίου παγκόσμιου πολέμου, δεν είναι καιρός
εκείνοι που υποτίθεται ότι πρέπει να βάλουν τα πράγματα στη θέση τους, να
δηλώσουν την ανεξαρτησία τους και να αποκωδικοποιήσουν την προπαγάνδα; Η
αντίθεσή τους σε όσα συμβαίνουν είναι πιο επείγουσα από ποτέ.
(Το άρθρο αυτό αποτελεί την επεξεργασμένη εκδοχή μιας ομιλίας
στο Παγκόσμιο Φεστιβάλ του Τρόντχαϊμ, Νορβηγία, στις 6 Σεπτεμβρίου 2022)
λινκ πρωτότυπου κειμένου;
http://johnpilger.com/articles/silencing-the-lambs-how-propaganda-works-#
