του Δημήτρη Μπελαντή
Τι είναι
ο «εθνολαϊκισμός»; Υπάρχει αυτό το πράγμα;
Κατά πρώτον, η έννοια του εθνολαϊκισμού αποτελεί μια αρνητική και
πολεμική έννοια, κάτι σαν την «τρομοκρατία». Είναι μια έννοια που αποδίδεις
στον αντίπαλο, για να τον Απαξιώσεις και να τον δυσφημήσεις. Κανείς πολιτικός,
καμία πολιτική δύναμη και κανένα κοινωνικό κίνημα, από όσο ξέρω, δεν
αυτοπροσδιορίζεται ως εθνολαϊκιστικό ή έστω ως λαϊκιστικό.
Παρ’ όλα αυτά,
πολιτικά κινήματα πολύ διαφορετικά μεταξύ
τους χαρακτηρίζονται ότι συγκλίνουν
στον εθνολαϊκισμό. Από τον ΣΥΡΙΖΑ της
αντιμνημονιακής περιόδου ως το Brexit, τον Τραμπ και τον Πούτιν.
Ειδικά, στον ευρωπαϊκό χώρο και στον χώρο της Ε.Ε., ο κεντρικός φορέας που
απονέμει τον προσδιορισμό αυτόν είναι το ιερατείο των Βρυξελλών, καθώς και το
τεράστιο σύστημα πολιτικών και ιδεολογικών μηχανισμών, των οποίων το ιερατείο
προΐσταται.
Ως «εθνολαϊκισμός» χαρακτηρίζονται όλες εκείνες οι δυνάμεις, οι
οποίες, είτε με «αριστερό» είτε με «δεξιό» είτε με «ακροδεξιό» πρόσημο, αμφισβητούν
την πρωτοκαθεδρία και τον ηγετικό παρεμβατικό ρόλο της Ε.Ε. στην εσωτερική
πολιτική ζωή της χώρας τους. Αμφισβητούν την υπονόμευση της εθνικής και λαϊκής
κυριαρχίας, την επιβολή της δημοσιονομικής πολιτικής της Ε.Ε. και στενότερα της
ευρωζώνης και κατ’ επέκταση την υπονόμευση συνολικά της εσωτερικής κρατικής πολιτικής.
Το
Ριζοσπαστικό ή Ολοκληρωτικό Κέντρο
Στον αντίποδα αυτών των αντιφατικών και πολύμορφων πολιτικών, οι
υποστηρικτές της Ε.Ε. και των ευρύτατων παρεμβάσεών της στα εσωτερικά των
χωρών, συγκροτούν ένα είδος ριζοσπαστικού ή καλύτερα ολοκληρωτικού Κέντρου.
Αυτό απαρτίζεται από μια φιλελεύθερη και νεοφιλελεύθερη Κεντροδεξιά ή Δεξιά και
από μια φιλελεύθερη ή νεοφιλελεύθερη Κεντροαριστερά και Αριστερά (πιο δόκιμος ο
σύνθετος όρος που περιλαμβάνει την έννοια «κέντρο-»).
Το Κέντρο αυτό
διακρίνεται από ορισμένες συναινέσεις:
