Γαλλία, Κίνα και νέα αποικιοκρατία στην Αφρική

 

 13 Δεκεμβρίου 2020

Alberto Cruz 11/12/2020

 

Μετά από ένα τέταρτο σχεδόν του 21ου αιώνα, κάποια πράγματα έχουν γίνει ξεκάθαρα: η ηγεμονία της Δύσης μειώνεται με ταχύτατους ρυθμούς,ενώ η Ασία είναι η ήπειρος γύρω από την οποία, αναμφίβολα , περιστρέφεται , αυτός ο αιώνας. Πρόκειται για το τέλος της παντοδυναμίας, μια διαδικασία που αποδεικνύεται πολύ οδυνηρή για τις χώρες που έλεγχαν τον κόσμο επί 500 χρόνια, καθώς από τον 16ο αιώνα άρχισαν να θεσπίζουν κανόνες και κανονισμούς που επέβαλαν με την πειθώ ή δια της βίας.

 

Η κρίση του 2008 έδειξε ότι ο ήλιος ανατέλλει από την ανατολή και δύει  στη δύση. Πρόκειται για την οπτικοποίηση του γεγονότος ότι γεννιόταν ένας πολυπολικός κόσμος με τη Δύση να υποχρεώνεται σε υποχώρηση και την ανάδυση στην Ανατολή τόσο της Ρωσίας όσο και της Κίνας. Η πανδημία του COVID-19 δεν έκανε τίποτα άλλο παρά να επεκτείνει αυτήν την πραγματικότητα παντού με τρόπο  αδιαμφισβήτητο Επειδή ο κορονοϊός εξέθεσε τη Δύση, τόνισε την ευθραυστότητα και τις αδυναμίες της και ανέδειξε την οικονομική και πολιτική δύναμη της Κίνας. Το γεγονός, ότι μόλις πρόσφατα, οι χώρες της Ένωσης Κρατών της Νοτιοανατολικής Ασίας (ASEAN, που είναι όλες αυτές που περιλαμβάνονται στη νέα Περιφερειακή Ολοκληρωμένη Οικονομική Εταιρική Σχέση (Regional Compre­hensive Economic Partnership – RCEP) έγιναν ο πρώτος εμπορικός εταίρος της Κίνας το έτος της πανδημίας , ξεπερνώντας μια ολοένα και πιο ημιθανή Ευρωπαϊκή Ένωση, ήταν ο καθοριστικός παράγοντας. Ταυτόχρονα, η Κίνα έχει πάρει τη θέση των ΗΠΑ ως πρώτος εμπορικός εταίρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

 

Χωρίς την Κίνα, οι ασιατικές χώρες δεν θα είχαν ολοκληρώσει αυτό που ξεκίνησαν λίγο μετά την κρίση του 2008 και δεν θα είχε δημιουργηθεί η RCEP (Ινδονησία, Μαλαισία, Φιλιππίνες, Σιγκαπούρη, Ταϊλάνδη, Μπρουνέι, Βιετνάμ, Λάος, Βιρμανία, Καμπότζη, Κίνα, Ιαπωνία, Νότια Κορέα, Αυστραλία και Νέα Ζηλανδία) συνάπτοντας τη μεγαλύτερη εμπορική συμφωνία στον κόσμο, με χώρες που αποτελούν το 31% του παγκόσμιου πληθυσμού, που αντιπροσωπεύουν σχεδόν το ίδιο ποσοστό του παγκόσμιου ΑΕΠ και ένα ποσοστό κατά τι λιγότερο του  παγκόσμιου εμπορίου.

 

Η μόνη ασιατική χώρα που μένει απ’ έξω είναι η Ινδία (εκτός από τη Βόρεια Κορέα) και αυτό το κάνει μετά το μήνα του μέλιτος μεταξύ Μόντι και Τραμπ που ξεκίνησε πριν από μερικά χρόνια. Ωστόσο, όταν ο Τραμπ αποχωρήσει από την προεδρία, είναι πολύ πιθανό η Ινδία να επανεξετάσει τη θέση της και να μην παραμείνει έξω από μιας τόσο κερδοφόρα αγορά. Κυρίως, επειδή αυτό που χαρακτηρίζει τη νέα οικονομική συμφωνία είναι η εξάλειψη των δασμολογικών και μη φραγμών μεταξύ των κρατών μελών και επειδή ήδη εκτιμάται ότι αυτό, από μόνο του, θα αυξήσει το ΑΕΠ όλων των χωρών κατά τουλάχιστον 2% ετησίως.  Πρόκειται για μια συμφωνία στην οποία κερδίζουν όλες οι ασιατικές χώρες (και η Δύση χάνει).

 

Ότι οι ασιατικές χώρες, χωρίς καμία εξαίρεση, μπόρεσαν να καταπολεμήσουν την πανδημία πολύ καλύτερα από τους Δυτικούς και βγήκαν από αυτήν όχι μόνο πιο γρήγορα, αλλά και πιο ενισχυμένες, δεν αποτελεί μυστήριο.  Ετσι θα πρέπει να ερμηνευτεί το γεγονός ότι χώρες τόσο αντίθετες πολιτικά όσο η Κίνα και η Ιαπωνία, για παράδειγμα, αποτελούν μέρος της RCEP.

 

Η Δύση όμως προσπαθεί να διατηρήσει ζωντανή την ηγεμονία της, κάτι σαν την τελευταία ανάσα του ετοιμοθάνατου. Από τη μία , επιβάλλοντας κυρώσεις σε ό, τι κινείται (κυρώσεις που είναι παράνομες σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο αφού δεν επιβάλλονται από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ) επιδεικνύοντας έτσι τις περιβόητες «δημοκρατικές αξίες» της. Από την άλλη , καταφεύγοντας στις κλασικές νεο-αποικιοκρατικές μεθόδους προσπαθώντας να αναστήσει τις παλιές δόξες της αποικιοκρατίας με την στενή έννοια και η Ευρώπη έχει ειδικότητα σε αυτό. Δεν αποτελεί έκπληξη λοιπόν το γεγονός ότι η Μεγάλη Βρετανία του Brexit προσπαθεί να ενισχύσει τον πολεμικό της στόλο για να ξαναζήσει την αποικιοκρατική της εποχή (ο Τζόνσον είπε ότι τα βρετανικά πλοία θα είναι «πάντα παρόντα» στις θάλασσες της Ασίας και της Μαύρης Θάλασσας) ή ότι Η Γαλλία προσφεύγει στην παραδοσιακή περιοχή της αποικιοκρατίας: την Αφρική.

 

Ο δεύτερος άξονας

 Κατά τι περισσότερο από μισό αιώνα μετά την κορύφωση των διαδικασιών τυπικής αποαποικιοποίησης των αφρικανικών χωρών, η ήπειρος αυτή είναι ο άλλος άξονας όπου παίζεται η γεωπολιτική ισορροπία του μεταπανδημικού κόσμου. Και εδώ είναι που η ετοιμοθάνατη Ευρωπαϊκή Ένωση κρατιέται στη ζωή προσπαθώντας να διατηρήσει κάποιο είδος εξουσίας και αυτονομίας απέναντι σε παλιούς και νέους αντιπάλους: τις ΗΠΑ, την Κίνα, την Τουρκία και τις χώρες του Κόλπου.

Αιχμή του δόρατος είναι η Γαλλία, η κατ 'εξοχήν αποικιοκρατική δύναμη στην αφρικανική ήπειρο. Τον Ιούλιο, οι πρώην γαλλικές αποικίες απέφυγαν να υποστηρίξουν την πρωτοβουλία του Οργανισμού για την Αφρικανική Ενότητα, και ζήτησαν βοήθεια από την Κίνα προκειμένου να αντιμετωπίσουν τη πανδημία. Αντιμέτωπη με τις απελπισμένες εκκλήσεις από αφρικανικές χώρες για οικονομική και υγειονομική βοήθεια, η ΕΕ έκανε γνωστό ότι δεν μπορεί να κάνει περισσότερα και ότι αυτό που έπρεπε να κάνουν οι χώρες αυτές ήταν να «ολοκληρώσουν τα τρέχοντα προγράμματα». Μετάφραση: Η Αφρική πρέπει να είναι ικανοποιημένη με αυτό που έχει.

 

Τότε η Γαλλία για να εμποδίσει τις πρώην αποικίες της να στραφούν προς την Κίνα προσέφερε 1,2 δισεκατομμύρια ευρώ μέσω του Γαλλικού Οργανισμού Ανάπτυξης σε όλες τις πρώην αποικίες της (συνολικά 23 στην αφρικανική ήπειρο), ιδίως τη Σενεγάλη, τη Μπουρκίνα Φάσο, τη Γουινέα και τη Μαδαγασκάρη. Τα λόγια του Μακρόν ήταν πολύ ξεκάθαρα: «αυτό έχει στρατηγική προοπτική, το ζήτημα δεν είναι να υπάρξει απλώς μια αντιπαράθεση [ με την Κίνα] αλλά να υπάρξει μια σημαντική [οικονομική] ισορροπία». Πίσω όμως από τη ρητή αντι-κινεζική δήλωση, η πραγματικότητα είναι αυτή ακριβώς: από αυτό το ποσό μόνο 150 εκατομμύρια ευρώ ήταν δωρεά, τα υπόλοιπα θα  επιστραφούν με τόκο και οι δικαιούχες χώρες ήταν υποχρεωμένες να διαθέσουν 500 εκατομμύρια ευρώ για τη «θεραπεία διαφόρων μολυσματικών ασθενειών».  Ετσι, όσα έδινε με το ένα χέρι τα έπαιρνε με το άλλο και τραβούσε και τη σχετική αναμνηστική φωτογραφία ικανοποιημένος ότι έτσι έλυνε το πρόβλημα υγείας. Η αποικιοκρατική Γαλλία ήταν εδώ.

 

Εδώ και χρόνια, η Γαλλία έχει μια σημαντική στρατιωτική παρουσία στο Σαχέλ (έντεκα χώρες) με το πρόσχημα του «αγώνα ενάντια στον τζιχαντισμό», αν και εκμεταλλευόμενη την παρακμή της Δύσης, επιχειρεί ,τώρα, να «επεκταθεί» σε περιοχές που κάποτε ανήκαν σε άλλες αποικιοκρατικές μητροπόλεις. Για παράδειγμα, στη Μοζαμβίκη, με σημαντικά αποθέματα φυσικού αερίου (φημολογείται ότι είναι τα ένατα στον κόσμο) όπου πρόσφατα έκανε την εμφάνισή της μια εκδοχή του λεγόμενου Ισλαμικού Κράτους. Ή, για παράδειγμα, στη Νιγηρία, μια σημαντική πετρελαιοπαραγωγό χώρα, που μόλις ανακοίνωσε μια συμφωνία για την κατασκευή διυλιστηρίου πετρελαίου. Η Μοζαμβίκη ήταν πορτογαλική αποικία, η Νιγηρία Βρετανική.

 

Η Γαλλία προσπαθεί να αντισταθμίσει αυτές τις νεοαποικιακές κινήσεις με μέτρα που φαίνονται σαν υποχώρηση της επιρροής της στις πρώην αποικίες της, όπως η ψήφιση ενός νομοσχεδίου που αντικαθιστά μόνιμα το φράγκο της αφρικανικής χρηματοπιστωτικής κοινότητας (CFA), το νόμισμα που χρησιμοποιείται σε όλες αυτές τις χώρες γαλλικής επιρροής και το οποίο δεν το εγγυόταν μόνο η Γαλλία, αλλά αυτές οι αφρικανικές χώρες ήταν υποχρεωμένες να διατηρούν τα μισά από τα νομισματικά τους αποθέματα στην Τράπεζα της Γαλλίας.

 

Αλλά αυτό που η Γαλλία δίνει με το ένα χέρι το παίρνει με το άλλο, μιας και τώρα θα υπάρχει ένα νέο νόμισμα, το eco, που θα συντηρεί την υποταγή στη μητρόπολη, σε σταθερή ισοτιμία με το ευρώ, ενώ η Τράπεζα της Γαλλίας θα εγγυάται όπως παλιά τη μετατρεψιμότητά του ή μη, και αυτές οι αφρικανικές χώρες είναι υποχρεωμένες να καταθέτουν «τουλάχιστον» το 50% των συναλλαγματικών τους αποθεμάτων στο Παρίσι.

 

Και μετά, οι Γάλλοι εκπλήσσονται από το γεγονός ότι συνεχίζεται η εξέγερση και η κριτική για την παρουσία τους στην Αφρική, όπως στο Μάλι, όπου το στρατιωτικό πραξικόπημα στα τέλη Αυγούστου έδειξε την απόρριψη αυτής της νεοαποικιοκρατίας. Και τότε ποια ήταν η αντίδραση της Γαλλίας; Ζήτησε την «άμεση» αποβολή του Μάλι από τον Διεθνή Οργανισμό των Γαλλόφωνων χωρών (49 χώρες). Το ίδιο έκανε ο Οργανισμός Αφρικανικής Ενότητας, παρόλο που άλλαξε θέση στις αρχές Οκτωβρίου.

 

Νεοαποικιοκρατία-τζιχαντισμός

 Η Γαλλία αποτελεί την αιχμή του δόρατος στην προσπάθεια της Δύσης να συνεχίσει την ηγεμονία της. Πρόκειται για μια προσπάθεια παγιοποίησης μιας διαίρεσης του κόσμου σε σφαίρες επιρροής, όπως η Ασία για την Κίνα, η Αμερική για τις ΗΠΑ και η Αφρική για την Ευρώπη. Η ΕΕ τον Ιούνιο, διέθεσε 8 δισεκατομμύρια ευρώ ανανεώσιμα κάθε τέσσερα χρόνια, βασικά με σκοπό τη «χρηματοδότηση στρατιωτικών επιχειρήσεων σε ξένες χώρες» Το χέρι της Γαλλίας στις πρώην αποικίες της είναι απόλυτα ορατό και είναι υπό την επιρροή της που η ΕΕ διατηρεί τέσσερις από τις πέντε σήμερα στρατιωτικές αποστολές της στην αφρικανική ήπειρο, αν και συνυπάρχει ο στόχος της συγκράτησης της μετανάστευσης.

 

Η ΕΕ τώρα δεν μιλάει πλέον τόσο για τη μετανάστευση όσο για «αγώνα κατά του τζιχαντισμού». Είναι χαρακτηριστική η στάση της Δύσης να παρατηρεί τη θερμότητα της φλόγας όταν πλησιάζει η φωτιά. Ειδικά στη Γαλλία με τις επιθέσεις των ισλαμιστών. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ήταν η ίδια η Δύση αυτή που μέσω της συμμαχίας της με τις πετρο-μοναρχίες του Κόλπου τον χρησιμοποίησε και τον υπερασπίστηκε προκειμένου να πετύχει τους γεωπολιτικούς της στόχους. Η πρώτη επιτυχία ήταν το Αφγανιστάν, τελευταία η Λιβύη. Ενδιάμεσα η υποστήριξη στους τζιχαντιστές στη Συρία, που τώρα έχουν σχεδόν ηττηθεί και οι οποίοι ουσιαστικά υποστηρίζονται από την Τουρκία.

Όμως είναι πολύ δύσκολο να δούμε αναλύσεις για τη σχέση μεταξύ των συνεπειών της νεο-αποικιοκρατίας και της επέκτασης του τζιχαντισμού και του τρόπου με τον οποίο αυτός ο τζιχαντισμός χρησιμοποιείται ως δικαιολογία για την προστασία των δυτικών νεο-αποικιακών οικονομικών συμφερόντων. Αναφερόμαστε στην περίπτωση της Μοζαμβίκης, όπου η Γαλλία πιέζει την ΕΕ επειδή υποστηρίζει ότι απειλούνται τα συμφέροντα της πολυεθνικής της Total, του μεγαλύτερου γαλλικού οικονομικού προγράμματος στην αφρικανική ήπειρο. Αυτό όμως δεν συμβαίνει, διότι στα τρία χρόνια από την εμφάνιση του λεγόμενου Ισλαμικού Κράτους στη Μοζαμβίκη, η πολυεθνική δεν δέχθηκε ούτε μία επίθεση. Πρέπει όμως να συνεχίσουμε να το υποστηρίζουμε, για να συνεχίσει ο κόσμος να πιστεύει ένα ψέμα.

 

Στην πραγματικότητα, η παρουσία της ΕΕ στη Μοζαμβίκη εξηγείται επισήμως με μια αναφορά της κυβέρνησης της Μοζαμβίκης το Σεπτέμβριο, όταν το λεγόμενο Ισλαμικό Κράτος (το οποίο στη Μοζαμβίκη εμφανίζεται ως Ansar al-Sunna) άρχισε να δρα στην επαρχία Cabo Delgado, όπου βρίσκονται τα μεγαλύτερα αποθέματα φυσικού αερίου και ρουμπινιών και όπου βρίσκεται η γαλλική πολυεθνική. Κατά συνέπεια, η χρονολογική σύμπτωση είναι κάτι παραπάνω από περίεργη και είναι απίθανο να είναι τυχαία. Διότι λίγο αργότερα, τον Οκτώβριο, η ΕΕ απάντησε ανακοινώνοντας τη «δέσμευσή της για παροχή βοήθειας κατά του ISIS», προσθέτοντας το νέο σύγχρονο μάντρα: «εκπαίδευση και τεχνική υποστήριξη σε διάφορους συγκεκριμένους τομείς [που δεν αναφέρονται], όπως βοήθεια για την αντιμετώπιση ανθρωπιστικών προκλήσεων, συμπεριλαμβανομένων των ιατρικών υπηρεσιών ».

 

 Αναχαίτηση της Κίνας (και της Τουρκίας)

 Oi κινήσεις της Γαλλίας (και της ΕΕ ) έχουν να κάνουν με την προσπάθεια αντιπαράθεσης στην Κίνα στην αφρικανική ήπειρο. Οι τρεις μεγάλες κινεζικές εταιρείες πετρελαίου και φυσικού αερίου (όλες υπό κρατικό έλεγχο) είναι βαθιά ριζωμένες και σχεδόν το 25% των εισαγωγών αυτών των πρώτων υλών προέρχεται από την Αφρική. Και προέρχεται κυρίως από τέσσερις χώρες: τη Νιγηρία, την Αγκόλα, την Ουγκάντα ​​και τη Μοζαμβίκη. Όπως είπαμε, η Γαλλία μόλις έβαλε πόδι στη Νιγηρία και τη Μοζαμβίκη.

 

Ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος και υπόκωφος αν και η Γαλλία (και η ΕΕ) σαφώς μειονεκτούν. Δεν έχουν ούτε τα χρήματα ούτε το κύρος της Κίνας, το οποίο ενισχύθηκε ακόμα περισσότερο όχι μόνο με τη βοήθεια που παρέχει λόγω της πανδημίας, αλλά και μετά την ανακοίνωση ότι  χρηματοδοτεί με 55 δισεκατομμύρια ευρώ με τη μορφή άτοκων δανείων στις αφρικανικές χώρες (3 Σεπτεμβρίου) και διαγράφει τα χρέη απέναντί της των φτωχότερων χωρών. Και πάνω απ 'όλα, η Κίνα τήρησε τις αρχές της μη παρέμβασης στις αφρικανικές χώρες στην προσπάθειά τους να διερευνήσουν δρόμους ανάπτυξης που ταιριάζουν στις εθνικές τους συνθήκες, δεν επεμβαίνει στις εσωτερικές τους υποθέσεις, δεν επιβάλλει πολιτικούς όρους για να βοηθήσει την Αφρική και δεν αναζητά ιδιωτικά πολιτικά οφέλη  με τις επενδύσεις και τις χρηματοδοτήσεις στην Αφρική. Γι 'αυτόν και τώρα όλες οι αναφορές της ΕΕ προς την Αφρική ξεκινούν με το «προσπαθώντας να αφήσουμε πίσω μας τον πατερναλισμό». Όλες οι προσπάθειες της Γαλλίας και της ΕΕ επικεντρώνονται στο να απαλειφθεί η εντύπωση ότι η «νέα συμπεριφορά» τους είναι κάτι περισσότερο από μια μετονομασία πραγμάτων.

 

Αλλά δεν υπάρχει μόνο η Κίνα, είναι και η Τουρκία. Η Γαλλία προσπάθησε να αντιμετωπίσει την τουρκική ενεργή υποστήριξη στο Αζερμπαϊτζάν στον πόλεμο Ναγκόρνο-Καραμπάχ με την ανεπιτυχή ανακοίνωση της Γαλλικής Γερουσίας να αναγνωρίσει τη δημοκρατία του Αρτσάχ (το όνομα με το οποίο οι αυτονομιστές αναφέρονται στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ ) ως ανεξάρτητη χώρα. Αυτή είναι μια άλλη απόδειξη της σχεδόν ιστορικής σύγκρουσης που συνεχίζεται μεταξύ των δύο χωρών, με σκληρή κριτική, συμπεριλαμβανομένης της προσωπικής κριτικής, μεταξύ Μακρόν και Ερντογάν που οδήγησε στην απόσυρση του Τούρκου πρέσβη από το Παρίσι. Αλλά πριν από το Ναγκόρνο-Καραμπάχ υπάρχει η Λιβύη, όπου η Γαλλία και η Τουρκία βρίσκονται απέναντι η μία στην άλλη. Εδώ η Γαλλία έχει έναν ξεκάθαρο σύμμαχο: την Αίγυπτο. Εδώ ταυτίζονται τα συμφέροντα Γάλλων και Αιγύπτιων «η απόκρουση του τούρκικου επεκτατισμού». Για αυτό, και κάτω από την κάλυψη του «αγώνα κατά του τζιχαντισμού», όλα είναι θεμιτά.

   

Ο Alberto Cruz είναι δημοσιογράφος, πολιτικός επιστήμονας και συγγραφέας.

 

ΠΗΓΗ : https://codice-rosso.net/la-francia-la-cina-e-il-neocolonialismo-occidentale-in-africa/

 

Dan Cohen: «Ο σιωνισμός είναι αποικιοκρατικός και ρατσιστικός»

Δημοσιογράφος, σκηνοθέτης, μοντέρ και φωτογράφος, ο Αμερικανοεβραίος Dan Cohen είναι συνδημιουργός, μαζί με τον Max Blumenthal, του εφιαλτικού ντοκιμαντέρ Killing Gaza, το οποίο καταγράφει τις μαρτυρίες επιζώντων της μαρτυρικής γειτονιάς της Γάζας Shuja'iyya, που επλήγη όσο λίγες κατά τη βάναυση επιχείρηση του ισραηλινού στρατού το καλοκαίρι του 2014. Κουβεντιάζοντας με τον σκηνοθέτη.

Δεδομένου ότι προέρχεσαι από αμερικανοεβραϊκό περιβάλλον, πότε άρχισες να αμφισβητείς τα ιδεολογικά θεμέλια της ανατροφής σου και να καταπιάνεσαι με τα ζητήματα που αφορούν σε Ισραήλ και Παλαιστίνη με πιο προσωπικό τρόπο;

ΣΥΡΙΖΑ και Ισραήλ: Το χρονικό μιας προαναγγελθείσας φιλίας

 Άρης Χατζηστεφάνου 

 Ο Αλέξης Τσίπρας χρειάστηκε λιγότερο από ένα χρόνο για να ολοκληρώσει την προσπάθεια που είχε ξεκινήσει η κυβέρνηση Μητσοτάκη και ακολούθησαν όλες οι διαδοχικές κυβερνήσεις για να μετατρέψουν την Ελλάδα σε δορυφόρο του Ισραήλ.

Στο τηλέφωνο, μια βαριά φωνή ρώτησε: «Διάβασες τις θέσεις της αντιπολίτευσης;» «Δεν είχα χρόνο και δεν είχα καμία διάθεση να χάσω το πρωινό μου για αυτό», απάντησε σαρκαστικά ο συνομιλητής του. «Κανένα σοβαρό κόμμα δεν μπορεί να δεχτεί την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ», ακούστηκε πάλι η βαριά φωνή που συνέχισε να κοσμεί με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς τους αντιπάλους του: «Είναι αποκρουστικό […] είναι ντροπή, αυτές οι θέσεις είναι γραμμένες από ένα μάτσο ερασιτέχνες». «Πράγματι είναι πέρα για πέρα ανήθικο», συμπλήρωσε ο άνδρας στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής.

Η συγκεκριμένη συνομιλία καταγράφηκε από τις υπηρεσίες ασφαλείας του Λευκού Οίκου στις 29 Ιουνίου του 1972. Η βαριά φωνή ανήκε στον εβραϊκής καταγωγής «μάγο της αμερικανικής διπλωματίας» Χένρι Κίσινγκερ, ενώ ο συνομιλητής, που συμφωνούσε σε κάθε κουβέντα του, ήταν ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Ρίτσαρντ Νίξον. Ακόμη και αυτοί οι δύο ρεπουμπλικάνοι πολιτικοί, που έχουν κατηγορηθεί για το θάνατο εκατομμυρίων αμάχων σε ολόκληρο τον πλανήτη, γνώριζαν ότι υπάρχουν όρια στις απαιτήσεις του ισραηλινού κράτους. Όσο για τις κολακείες του Δημοκρατικού κόμματος προς το Τελ Αβίβ, τους προκαλούσαν ειλικρινή αηδία.

Πώς θα αντιδρούσαν άραγε οι δύο κορυφαίες φυσιογνωμίες της αμερικανικής διπλωματίας εάν μάθαιναν ότι ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, που μέχρι πριν από μερικούς μήνες λάνσαρε την παλαιστινιακή μαντίλα ως απόλυτο σύμβολο του revolution chic, θα αναγνώριζε εμμέσως την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ; «Είναι μεγάλη μου τιμή να βρίσκομαι στην ιστορική σας πρωτεύουσα και να συναντώ τις εξοχότητές σας», έγραψε ο Τσίπρας στο βιβλίο επισκεπτών του ισραηλινού προέδρου, κάνοντας ακόμη και παλαίμαχους έλληνες διπλωμάτες να χάσουν το χρώμα τους από αυτή την ένδειξη ολοκληρωτικής υποτέλειας στο ισραηλινό κράτος.

Οι μηχανισμοί προπαγάνδας του κυβερνώντος κόμματος δούλευαν νυχθημερόν τις επόμενες εβδομάδες για να καλύψουν την πρωτοφανή δήλωση, καταφεύγοντας ακόμη και στο πολυχρησιμοποιημένο πλέον επιχείρημα περί… ερασιτεχνισμού. Αυτό που δεν ήθελαν σε καμία περίπτωση να αποκαλυφθεί είναι ότι ο Τσίπρας προετοίμαζε το έδαφος για τη συστράτευση με το Ισραήλ αρκετούς μήνες πριν από τις εκλογές του περασμένου Ιανουαρίου. Η στοχευμένη επιλογή προσώπων γνωστών και ιδιαίτερα αγαπητών στο ισραηλινό λόμπι στην Ελλάδα και στις ΗΠΑ, αλλά και οι συνεχείς επισκέψεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ στην ισραηλινή πρεσβεία στην Αθήνα έστελναν ένα σαφές μήνυμα, το οποίο όμως κανένας δεν ήθελε να λάβει.

Ένα φλερτ που ξεκινά από παλιά
Για το ευρύ κοινό το πρώτο φλερτ του ΣΥΡΙΖΑ με το ισραηλινό κράτος ξεκινά τον Αύγουστο του 2012, όταν ο Τσίπρας συναντά τον Σιμόν Πέρες (υπεύθυνο, μεταξύ άλλων, για τη σφαγή δεκάδων αμάχων σε προσφυγικούς καταυλισμούς του ΟΗΕ στον Λίβανο το 1996). Καθώς η βάση του κόμματος αντιδρά και ο Τάσος Κουράκης ζητά εξηγήσεις, ο κομματικός μηχανισμός επιχειρεί να διασκεδάσει τις αντιδράσεις. Στην πρώτη γραμμή μπαίνει η Ρένα Δούρου, η οποία με δυο άρθρα της «ξεπλένει» τον κατηγορούμενο για εγκλήματα πολέμου Πέρες παρουσιάζοντάς τον ως την «αριστερή παραφωνία» του Ισραήλ ενώ επισημαίνει ότι η «χώρα μας έχει μόνο να κερδίσει από τη σύμπτωση των γεωστρατηγικών συμφερόντων με το Ισραήλ».

Όσοι παρακολουθούσαν πάντως από πιο κοντά τις τάσεις της εξωτερικής πολιτικής στο ΣΥΡΙΖΑ εντοπίζουν τα πρώτα «ερωτικά σκιρτήματα» με το Ισραήλ ήδη από το 2009. Συγκεκριμένα στις 10 Δεκεμβρίου του 2009, πανεπιστημιακοί, δημοσιογράφοι και πολιτικοί, ορισμένοι εκ των οποίων θα παίξουν καθοριστικό ρόλο στη χάραξη και της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ για την Άμυνα, συναντιούνται σε ημερίδα του Ινστιτούτου Διεθνών Σχέσεων (ΙΔΙΣ).


Ανάμεσα στα βροντερά ονόματα του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, του Θεόδωρου Πάγκαλου, του Γεράσιμου Αρσένη κ.ά. συναντούσαμε τότε και τον Σωτήρη Ρούσσο, αναπληρωτή καθηγητή του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου, ο οποίος τόνιζε την ανάγκη συνεργασίας Ελλάδας-Ισραήλ σε ζητήματα ασφάλειας, ενώ επεσήμανε την ανάγκη να διεκδικήσει η Ελλάδα την επιρροή του ισραηλινού λόμπι στις ΗΠΑ.
Ενώ όμως σύντομα καταρρέει ο μύθος ότι το ισραηλινό λόμπι θα έσωζε την οικονομία μας με την επιρροή του στα διεθνή χρηματοπιστωτικά κέντρα (μήπως δεν είναι και αυτό μια εργαλειοποίηση αντισημιτικών στερεοτύπων;), οι συγκεκριμένες αντιλήψεις παρεισφρέουν στον ηγετικό πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ.
Πέντε χρόνια αργότερα ο Σωτήρης Ρούσσος είναι πλέον συντονιστής του Τμήματος Εξωτερικής και Αμυντικής Πολιτικής του κόμματος και βρίσκεται στην πρώτη γραμμή των προσπαθειών για την προσέγγιση με αυτό που το μεγαλύτερο μέρος της Αριστεράς αποκαλεί «κράτος τρομοκράτη της Μέσης Ανατολής».

Δεν είναι ίσως τυχαίο ότι ο Ρούσσος θα συντονίσει και την επίσημη παρουσίαση του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ για την Άμυνα, στην οποία δεύτερος εισηγητής ήταν ο γνωστός «εθνικόφρων», υπότροφος του ιδρύματος Fullbright, Κώστας Γρίβας ― ο άνθρωπος που, όπως σημείωνε τότε και η Εφημερίδα των Συντακτών, προκαλεί «διθυραμβικά σχόλια» στα περισσότερα έντυπα της άκρας Δεξιάς και της ναζιστικής Χρυσής Αυγής.



Έχοντας εγκαταλείψει πλέον και τις τυπικές προσπάθειες να εμφανίζεται ως φίλος των Παλαιστινίων,ο Αλέξης Τσίπρας και το περιβάλλον του αρχίζουν έναν αγώνα δρόμου για να κερδίσουν την καρδιά του Τελ Αβίβ, ενώ πιάνουν στασίδι στην ισραηλινή πρεσβεία στην Αθήνα.

Ο ίδιος επισκέπτεται την πρέσβειρα του Ισραήλ στην Ελλάδα Ιρίτ Μπεν-Αμπά σχεδόν ένα μήνα πριν από τις εκλογές του Ιανουαρίου και τον ακολουθεί, μόλις τρεις ημέρες αργότερα, και η Ρένα Δούρου.
Ο γάμος όμως του ΣΥΡΙΖΑ με το Τελ Αβίβ θα επιβεβαιωθεί λίγα μόλις 24ωρα πριν από τις εκλογές όταν ο Νίκος Παππάς θα περάσει από το σπίτι της Ιρίτ Μπεν-Αμπά για να τη διαβεβαιώσει για μία ακόμη φορά ότι η νέα κυβέρνηση θα διατηρήσει όχι μόνο τη στρατιωτική συνεργασία, αλλά και την
ανταλλαγή πληροφοριών μεταξύ των μυστικών υπηρεσιών των δύο χωρών.

Ρόλο συντονιστή σε αυτές τις επαφές φέρεται να παίζει ο διπλωματικός σύμβουλος του Τσίπρα, Βαγγέλης Καλπαδάκης, ο οποίος έχει προκαλέσει ποικίλα σχόλια στο Διπλωματικό Σώμα, καθώς τοποθετήθηκε σε εξαιρετικά νεαρή ηλικία στην ελληνική πρεσβεία στην Άγκυρα, θέση την οποία οι υπόλοιποι διπλωμάτες χρειάζονται δεκαετίες προϋπηρεσίας για να τη προσεγγίσουν.

Συμπτωματικά ο αδερφός του διπλωματικού συμβούλου του Τσίπρα, Γιώργος Καλπαδάκης (και οι δύο είναι ανίψια του προέδρου της Βουλής Νίκου Βούτση), βρέθηκε επικεφαλής στο γραφείο ενός ακόμη φιλοϊσραηλινού στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ ― του Γιάννη Δραγασάκη.

Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Τσίπρα δεν χάνει εκδήλωση της ισραηλινής πρεσβείας στην Αθήνα, όπου πάντα συναντά κανείς και κάποιο μέλος της οικογένειας Μητσοτάκη, από τον πατριάρχη Κωνσταντίνο Μητσοτάκη μέχρι και την Ντόρα Μπακογιάννη.

Άνθρωποι που γνωρίζουν χρόνια τον Γ. Δραγασάκη κάνουν λόγο για ιδιαίτερα στενές σχέσεις με την οικογένεια που άνοιξε το δρόμο για τη διπλωματική συνεργασία της Ελλάδας με το Ισραήλ (ο Ζαν Κοέν, που παρουσιάζεται στο βιογραφικό του ως ο πρώτος «ανεπίσημος αγωγός επικοινωνίας μεταξύ των δύο χωρών», ήταν για χρόνια σύμβουλος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη).

Ο Γ. Δραγασάκης μάλιστα είχε την ευκαιρία να εκφράσει το θαυμασμό του για το κράτος του Ισραήλ και κατά τη διάρκεια της κοινής επίσκεψης που πραγματοποίησε μαζί με την Ντόρα Μπακογιάννη στην Ιερουσαλήμ το 2014.

Η πλήρης δορυφοριοποίηση
Προφανώς εάν όλα αυτά συνέβαιναν όταν ο ΣΥΡΙΖΑ διεκδικούσε ακόμη την εξουσία πλασάροντας τον Αλέξη Τσίπρα με την παλαιστινιακή καφίγια, εύκολα μπορεί να υποθέσει κανείς τι έγινε όταν ο νέος πρωθυπουργός άρχισε να τοποθετεί τους λεγόμενους «ατλαντιστές» στα σημαντικότερα πόστα της εξωτερικής πολιτικής, της Άμυνας και των υπηρεσιών πληροφοριών.

Η υπουργοποίηση του Νίκου Κοτζιά και του Πάνου Καμμένου αλλά και η τοποθέτηση Ρουμπάτη στην ΕΥΠ χαρακτηρίστηκαν ως άνοιγμα προς τις ΗΠΑ, το οποίο αξιωματικά συνεπάγεται και ενίσχυση των σχέσεων με το Ισραήλ. Η εφημερίδα Το Βήμα άλλωστε μας προειδοποιούσε με νόημα ήδη από το 2012 ότι «ο Καμμένος διατηρεί επαφές με ισραηλινούς κύκλους και συνομιλεί υπερατλαντικά».

Σε αυτό το σκηνικό άραβες διπλωμάτες θεωρούσαν σχεδόν δεδομένο ότι η Ελλάδα θα απείχε από την ιστορική ψηφοφορία για την έπαρση της παλαιστινιακής σημαίας έξω από το κτίριο του ΟΗΕ – απόφαση την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ επιχείρησε να φορτώσει στον υπηρεσιακό υπουργό Εξωτερικών Πέτρο Μολυβιάτη.

Οι ίδιες διπλωματικές πηγές υποστήριζαν μιλώντας στο UNFOLLOW ότι στο διάστημα που ακολούθησε η κυβέρνηση αρνήθηκε προτάσεις αραβικών χωρών για την ενίσχυση του τραπεζικού συστήματος και ευρύτερα της εθνικής οικονομίας.

Αυτό που ακόμη και οι πιο σκληροί επικριτές του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούσαν να φανταστούν όμως είναι ότι η Ελλάδα θα γινόταν η δεύτερη χώρα στον πλανήτη μετά τις ΗΠΑ που θα υπέγραφε με το Ισραήλ τη συμφωνία (Status of Forces Agreement) η οποία ρυθμίζει τη διαμονή στις δύο χώρες στρατιωτικού προσωπικού στο πλαίσιο στρατιωτικών ασκήσεων και συνεργασιών. «Η Ελλάδα», έγραφε τότε ο αναλυτής Αλί Αμπουνιμά, «προσφέρει την επικράτειά της για να εκπαιδεύονται ισραηλινοί στις δολοφονίες Παλαιστινίων».

Δυστυχώς οι «πρωτιές της κυβέρνησης Τσίπρα δεν σταματούσαν εκεί. Η «πρώτη φορά Αριστερά» μετατράπηκε σύντομα σε πρώτη φορά που… μια ξένη πολεμική αεροπορία (του Ισραήλ) συμμετείχε στην άσκηση «Ηνίοχος».
 Απαντώντας στην κίνηση καλής θέλησης το Γενικό Επιτελείο του Ισραήλ προσκάλεσε την Ελλάδα, μαζί με τις ΗΠΑ και την Πολωνία, στη μεγαλύτερη αεροπορική άσκηση που έχει πραγματοποιηθεί από την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ.

Ο Αλέξης Τσίπρας χρειάστηκε λιγότερο από ένα χρόνο για να ολοκληρώσει την προσπάθεια που είχε ξεκινήσει η κυβέρνηση Μητσοτάκη και ακολούθησαν όλες οι διαδοχικές κυβερνήσεις για να μετατρέψουν την Ελλάδα σε δορυφόρο του Ισραήλ. Ξεπερνώντας, όμως, τους προκατόχους του, έκλεισε οριστικά τους διαύλους επικοινωνίας με τον αραβικό κόσμο και εξασφάλισε ότι οι επόμενες σφαγές στη Γάζα θα φέρουν και μια μικρή ελληνική σφραγίδα.

 [--->]