https://www.facebook.com/PinoArlacchi
Ο μόνος
δρόμος είναι μια συμφωνία που θα δίνειι στη Ρωσία τις εγγυήσεις ασφαλείας που
ζητούσε ανεπιτυχώς εδώ και τριάντα χρόνια, με αντάλλαγμα τον τερματισμό της
επίθεσης και μια μακροπρόθεσμη δέσμευσή της για σεβασμό της κυριαρχίας της
Ουκρανίας
Η Ευρώπη είναι
αυτή που έχει τα κλειδιά για να σταματήσει τη στρατιωτική επίθεση της Ρωσίας
στην Ουκρανία, αν θέλει βέβαια να δράσει αντί να παραπαίει μεταξύ Ουάσιγκτον
και Κρεμλίνου όπως έκανε μέχρι τώρα. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες δήλωσαν, σε συμφωνία
με τον Μπάιντεν, ότι δεν θα στείλουν στρατιωτικές δυνάμεις στην Ουκρανία. Αυτό
ισοδυναμεί με το ότι το ΝΑΤΟ δεν θα κάνει δεχτεί την Ουκρανία όσο η Ρωσία το
θεωρεί casus belli.
Και η Ρωσία
μόλις το απέδειξε, σηματοδοτώντας ότι η εποχή των παιχνιδιών έχει τελειώσει και
ότι πρέπει να τεθούν στο τραπέζι ακριβείς εγγυήσεις ασφάλειας. Με την επίθεση
στην Ουκρανία, η Ρωσία έκλεισε με μιας τον χώρο του διπλωματικού και πολιτικού
παιχνιδιού εντός του οποίου ο Μακρόν και ο Σολτς κινούνταν με μεγάλη ευκολία.
Στις
συνομιλίες με τον Πούτιν τις τελευταίες εβδομάδες, οι δυο τους είχαν
υπογραμμίσει χαμηλόφωνα, για να μην εκνευρίσουν τους Αμερικανούς, ότι δεν
σκόπευαν να φέρουν το ΝΑΤΟ στην Ουκρανία. Αλλά για να μειώσουν το τίμημα της
επιλογής είχαν σκαλέσει τον Ζελένσκι να κάνει το πρώτο βήμα, δηλώνοντας ότι
είχε παραιτηθεί από το αίτημα ένταξης της χώρας του στην Ατλαντική Συμμαχία. Το
Κίεβο είχε αρχικά συμφωνήσει και είχε φτάσει στο σημείο να πει ο πρεσβευτής του
στο Λονδίνο ότι η ιδέα της ουδετερότητας της Ουκρανίας θα μπορούσε ακόμη και να
γίνει αποδεκτή.
Αλλά όταν η
Ρωσία ζήτησε αυτό να γίνει επίσημα και να γραφτεί ολόκληρη η ομιλία, τότε αυτοί
έκαναν πίσω. Και οι Ευρωπαίοι και ο Μπάιντεν είπαν όχι, νομίζοντας ότι θα
μπορούσαν να συνεχίσουν να κοροϊδεύουν μια πυρηνική δύναμη του διαμετρήματος
της Ρωσίας που ξεκίνησε πριν από τριάντα χρόνια, με τον Μπόρις Γέλτσιν, και
συνεχίστηκε μέχρι πριν από τρεις ημέρες.
Υπάρχουν αυτοί
που υποστηρίζουν ότι το πραγματικό ζήτημα για τον Πούτιν δεν είναι η επέκταση
του ΝΑΤΟ αλλά η καθαρή και απλή ανασύσταση της ρωσικής αυτοκρατορίας. Κρίμα που
δεν υπάρχουν στοιχεία που να υποστηρίζουν αυτό το ψέμα.
Με την πτώση
της ΕΣΣΔ και τη διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας (το ΝΑΤΟ της άλλης πλευράς),
οι δυτικές δυνάμεις πρόσφεραν εκτεταμένες διαβεβαιώσεις στους Ρώσους ηγέτες ότι
το ΝΑΤΟ δεν θα επεκταθεί προς τα ανατολικά μετά την ενοποίηση της Γερμανίας.
Αλλά τίποτα
δεν τέθηκε γραπτώς. Δεν υπογράφτηκε καμιά συνθήκη, γιατί οι δύο πλευρές δεν το
έκριναν απαραίτητο, δεδομένων των σχέσεων συνεργασίας και φιλίας που είχαν
δημιουργηθεί μεταξύ των δύο πρώην εχθρών. Και για κάποιο διάστημα μετά το 1989,
το ίδιο το ΝΑΤΟ φαινόταν να είχε μετρημένες τις μέρες.
Οι Ρώσοι φοβόντουσαν
πάντα τις εισβολές από τη Δύση, είτε ήταν ο Ναπολέοντας, ο Χίτλερ ή το ΝΑΤΟ. Οι
κορυφαίοι Αμερικανοί εμπειρογνώμονες στη Ρωσία, από τον θρυλικό Τζορτζ Κέναν
μέχρι τον πρεσβευτή στη Μόσχα Τζακ Μάτλοκ, μέχρι τον υπουργό Άμυνας της
Κλίντον, Γουίλιαμ Πέρι, συμφωνούσαν απόλυτα ότι οι φόβοι των Ρώσων ήταν βάσιμοι
και ότι το αίτημά τους για εγγυήσεις ασφαλείας ήταν θεμιτό. Η διεύρυνση του ΝΑΤΟ προς ανατολάς ήταν
επομένως μια περιττή, απερίσκεπτη και προκλητική ιδέα γι' αυτούς.
Η μουσική
άλλαξε στις αρχές του αιώνα. Με την Κλιντονιανή Μπελ Επόκ να τελειώνει, ο
Τζορτζ Μπους και σια, άρχισαν να χρησιμοποιούν σαθρά επιχειρήματα για να
υποστηρίξουν ότι είχαν μεν συμφωνήσει για το ΝΑΤΟ, αλλά ότι αυτές οι συμφωνίες δεν
ήταν δεσμευτικές. Ετσι όλες οι χώρες ανατολικά της Γερμανίας συνέχισαν να
γίνονται δεκτές στη Συμμαχία, η μία μετά την άλλη. Μέχρι το ΝΑΤΟ να φτάσει, με
τις δημοκρατίες της Βαλτικής, στα σύνορα της Ρωσίας.
Η Ρωσία
ένιωσε ότι απειλείται και όταν ένιωσε ότι ξένες δυνάμεις σκόπευαν να
μετατρέψουν ένα από τα τρία ιδρυτικά έθνη της πολιτιστικής-θρησκευτικής και
πολιτικής ταυτότητας του ρωσικού λαού -το άλλο ήταν η Λευκορωσία- σε μια
μαχητική αντιρωσική οντότητα, παρέμβηκε με τη βία. .
Η λύση?
Δεδομένου
ότι κανείς δεν σκοπεύει να σπεύσει για τη στρατιωτική διάσωση της Ουκρανίας και
δεδομένου ότι ο Πούτιν μέχρι στιγμής δεν σκοπεύει να καταλάβει τη χώρα, ο μόνος
δρόμος είναι μια συμφωνία που να παρέχει στη Ρωσία τις εγγυήσεις ασφαλείας που
ζητούσε ανεπιτυχώς εδώ και τριάντα χρόνια με αντάλλαγμα για τερματισμό της
επίθεσης και μακροπρόθεσμη δέσμευση για σεβασμό της κυριαρχίας της Ουκρανίας.
Αυτό μπορεί
να γίνει με ευρωπαϊκή πρωτοβουλία, μπορεί να περιλαμβάνει την επανέναρξη των
συμφωνιών του Μινσκ, ακόμη και τη δημιουργία καθεστώτος ουδετερότητας για την
Ουκρανία. Δεν είναι πλέον ώρα για παιχνίδια.
Η Ουκρανία
έχει δικαίωμα στην κυριαρχία της. Η Ρωσία δεν πρέπει πλέον να αισθάνεται ότι
κινδυνεύει. Και η Ευρώπη θα πρέπει να σταματήσει να παίζει με τη φωτιά μόνο και
μόνο για να ευχαριστήσει το πέραν του Ατλαντικού αφεντικό της.
https://www.facebook.com/PinoArlacchi
[ * ] Ο Pino Arlacchi την 1η
Σεπτεμβρίου 1997 διορίστηκε Γενικός Διευθυντής του Γραφείου των Ηνωμένων Εθνών
στη Βιέννη και Εκτελεστικός Διευθυντής του Προγράμματος Ελέγχου Ναρκωτικών των
Ηνωμένων Εθνών (από τότε που συγχωνεύτηκε στο Γραφείο των Ηνωμένων Εθνών για τα
Ναρκωτικά και το Έγκλημα), με τον βαθμό του Αναπληρωτή Γενικού Γραμματέα . Επί
του παρόντος, είναι τακτικός καθηγητής κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο του
Sassari
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου