«Αυτοί που κάηκαν δεν ήταν άνθρωποι»

 Οι αμετανόητοι της σφαγής στο Σπίτι των Συνδικάτων της Οδησσού και οι φίλοι τους 

 

Γράφει ο Γρηγόρης Τραγγανίδας

Σε κατεχόμενη πόλη παραπέμπει η Οδησσός σήμερα και για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά, μετά την τραγωδία της 2ας Μάη του 2014, όταν ναζί και λοιποί φασίστες, υπό την «μάσκα» των «οπαδών» «χουλιγκάνων», έκαψαν ζωντανούς δεκάδες αντιφασίστες στο Σπίτι των Συνδικάτων της πόλης, σε μια σφαγή που αποτελεί μέχρι σήμερα την πολιτική «επιτομή» αυτού που συνέβη τον Φλεβάρη της ίδιας χρονιάς στην Ουκρανία, με το πραξικόπημα του Μαϊντάν.

 Χιλιάδες αστυνομικοί και τεθωρακισμένα των ειδικών δυνάμεων της αστυνομίας έχουν αναπτυχθεί από το πρωί στην πόλη, με στόχο να αποτρέψουν τον κόσμο να πάει να αφήσει ένα λουλούδι στον τόπο της σφαγής, έχοντας τοποθετήσει διαδοχικά σημεία «ελέγχου» μέχρι το Σπίτι των Συνδικάτων. 

Αντιθέτως, οι αρχές θα αφήσουν ελεύθερους τους ναζί του «Δεξιού Τομέα» και άλλων φασιστικών και εθνικιστικών συμμοριών να κάνουν την «παρέλασή» τους. Ουσιαστικά, να επιδείξουν τα φασιστοτάγματα εφόδου με στόχο να τρομοκρατήσουν τον λαό της πόλης και να δείξουν ποιος είναι το «αφεντικό».

Ατιμώρητο παραμένει από την «Δικαιοσύνη»(;) του καθεστώτος αυτό το έγκλημα και ουδείς οδηγήθηκε σε δίκη.

‘Ολα αυτά τα χρόνια η αστυνομία και η εισαγγελία αφήνει «διαρροές», από τις οποίες «προκύπτει», ούτε λίγο – ούτε πολύ, ότι… οι άνθρωποι στο Σπίτι των Συνδικάτων κάηκαν μόνοι τους! Είναι χαρακτηριστικό, ότι οι μισοί από τους συλληφθέντες για την τραγωδία ήταν μέλη του κινήματος του «αντι-Μαϊντάν», δηλαδή οι στόχοι των φασιστών. Επιπλέον, η αστυνομία «δεν» βρήκε αποδείξεις εσκεμμένου εμπρησμού του Σπιτιού των Συνδικάτων, παρά και ενάντια σε ό,τι είδε όλος ο πλανήτης. Για την ιστορία να αναφέρουμε, ότι η εισαγγελία της Οδησσού αποκλείστηκε εξαρχής από την συμμετοχή στις «έρευνες» οι οποίες «διεξάγονται» κεντρικά, από την εισαγγελία του Κιέβου.

 Πρόκειται για μια συνειδητή πολιτική επιλογή, αφού αυτές οι ναζιστικές, φασιστικές, εθνικιστικές συμμορίες, αποτελούμενες κατά βάση από ποινικούς και καθοδηγούμενες από τις μυστικές υπηρεσίες με «βιτρίνα» «ιδεολόγους» «φυρερίσκους», αποτέλεσαν την αιχμή του δόρατος της αποκαλούμενης από την Δύση «εξέγερσης» του Μαϊντάν στο Κίεβο, η οποία οδήγησε στην ανατροπή της προηγούμενης αστικής κυβέρνησης και στην έλευση στην εξουσία εκείνου του τμήματος του ουκρανικού κεφαλαίου που τα συμφέροντά του εξυπηρετούνται από την πρόσδεση της χώρας στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ.

‘Ηταν ένα αιματηρό πραξικόπημα που οδήγησε στον εμφύλιο στο Ντονμπάς, στα ανατολικά της Ουκρανίας, όπου ο τακτικός στρατός, μαζί με τα φασιστοτάγματα, σπέρχουν εδώ και τέσσερα χρόνια τον όλεθρο στον λαό των Λαϊκών Δημοκρατιών του Ντονιέτσκ και του Λουγκάνσκ, ο οποίος έχει πάρει τα όπλα για να αντισταθεί.

 

Αν υπάρχουν ακόμη αμφιβολίες για το τι συνέβη στην Οδησσό αλλά και σε όλη την χώρα το 2014, φροντίζει να τις διαλύσει ο Ντεμιάν Γκανούλ, επικεφαλής μιας ναζιστο-οργάνωσης, που αυτοαποκαλείται «Μέτωπο του Δρόμου», εκ των συνδιοργανωτών, μαζί με τον «Δεξιό Τομέα» της σημερινής παρέλασης: «Δεν θεωρώ τους καμένους εκεί (σσ. στο Σπίτι των Συνδικάτων) “ανθρώπους” και δεν βλέπω σε αυτό κάποιο έγκλημα». Κατά τον εν λόγω φασίστα, η σφαγή εκείνη «έβαλε τέλος σε μια πραγματική τρομοκρατική επιχείρηση φιλορωσικών βλέψεων».

[---->]

Μνήμη

 

Αν η Ουκρανία είναι «η καρδιά της Ευρώπης», σε ποια πλευρά βρισκόταν αυτή η καρδιά στις 2 Μαΐου 2014, όταν δεκάδες αντιφασίστες καιγόντουσαν ζωντανοί στο Σπίτι των Συνδικάτων της Οδησσού ή τους σκότωναν οι φασίστες με σιδερολοστούς σε περίπτωση που κατάφερναν να ξεφύγουν από τη  φωτιά που άναψαν οι Ναζί;

https://pergadi.blogspot.com/search?q=Σπίτι+Συνδικάτων  

https://pergadi.blogspot.com/2014/05/39.html 

https://pergadi.blogspot.com/2014/06/blog-post_5047.html

Το βρετανικό δημοψήφισμα.Μια απόπειρα ανάλυσης της ψήφου

του Andrea Genovese

[…] Είναι βέβαιο ότι τα ξενοφοβικά  και αντιμεταναστευτικά αισθήματα έδωσαν σε μεγάλο βαθμό τον τόνο στην εκστρατεία του δημοψηφίσματος, πάντως είναι καλό να θυμόμαστε ότι ένα ανάλογο περιεχόμενο, σε συνδυασμό με την προοπτική αυστηρότερων ελέγχων σχετικά με την ελεύθερη κυκλοφορία των ευρωπαίων πολιτών στο Ηνωμένο Βασίλειο, βρήκε ευήκοα ώτα, ακόμη και μεταξύ των ηγετών του Μετώπου υπέρ της παραμονής της χώρας στην Ε.Ε.

 Ο ίδιος ο Ντέιβιντ Κάμερον διαπραγματεύθηκε μια επαίσχυντη συμφωνία με την Ευρωπαϊκή Ένωση και  θέλει να εξασφαλίσει στο Ηνωμένο Βασίλειο τη δυνατότητα να αμφισβητεί στους ευρωπαίους πολίτες που διαμένουν στο Η.Β. να έχουν πρόσβαση σε πολλές υπηρεσίες του κράτους πρόνοιας για 7 χρόνια, ενώ και η ίδια η υπουργός Εσωτερικών, Theresa May , αν και υπέρ της παραμονής στην ΕΕ, στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας, ζητούσε να επιβληθούν ακόμα αυστηρότερες προυποθέσεις για την πρόσβαση των μεταναστών στις υπηρεσίες του κράτους πρόνοιας [1].

Αυτό που πολλοί σχολιαστές φαίνεται πως παραλείπουν εσκεμμένα είναι η πραγματική ταξική φύση της σύγκρουσης τις τελευταίες εβδομάδες. Δεν αποτελεί έκπληξη, ότι το City του Λονδίνου (ένας πραγματικός φορολογικός παράδεισος), ηγήθηκε της μάχης υπέρ της παραμονής στην ΕΕ, μαζί με ένα μεγάλο καραβάνι πολυεθνικών που δραστηριοποιούνται στο Ηνωμένο Βασίλειο και την αντίστοιχη Συνομοσπονδία Βρετανικών Βιομηχανιών. Η πρόσβαση στην ευρωπαϊκή αγορά, και η δυνατότητα ελεύθερης κίνησης κεφαλαίων και εργατικής δύναμης, σύμφωνα με το νεοφιλελεύθερο δόγμα, είναι αναγκαίες και ιδιαίτερα σημαντικές προϋποθέσεις για την κερδοφορία του κεφαλαίου.

Σε ένα τέτοιο σενάριο, αφού ο Κάμερον πήρε χωρίς να καταβάλει ιδιαίτερη προσπάθεια τη στήριξη των ελίτ του κόσμου της οικονομίας και της κοσμοπολίτικης μεσαίας τάξης, ήταν υποχρεωμένος να αναζητήσει ασυνήθιστες συμμαχίες, προκειμένου να φέρει το τρόπαιο στο σπίτι και να σώσει το τομάρι του. Από αυτό προκύπτει και η ανάγκη του διεμβολισμού της αριστεράς με τα επιχειρήματα της παραμονής στην Ε.Ε. 

Εδώ και καιρό, πολλές από τις αναλύσεις των ινστιτούτων δημοσκοπήσεων είχαν εντοπίσει στους ψηφοφόρους των Εργατικών στα πρώην βιομηχανικά προπύργια της Βόρειας Αγγλίας, το πραγματικό σημείο ισορροπίας των δυνάμεων που θα μπορούσε να αποφασίσει την έκβαση του δημοψηφίσματος. Μια γεωγραφική περιοχή με στερεό προφίλ εργατικής τάξης, που χτυπήθηκε περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη, από τη διαδικασία αποβιομηχάνισης και τη διάλυση του παραγωγικού ιστού, με την εφαρμογή των νεοφιλελεύθερων συνταγών και την παγκοσμιοποίηση της οικονομίας, και, επομένως ιδιαίτερα εχθρική προς την Ευρωπαϊκή Ένωση. 

Αυτή, ήταν, λοιπόν, η δεξαμενή ψήφων που θα έπρεπε να κατακτήσει το στρατόπεδο της παραμονής στην Ε.Ε.. Ετσι, είχαμε την σιωπηρή συγκατάθεση των μεγαλύτερων βρετανικών συνδικάτων, μετά από μια μικρή τροποποίηση ορισμένων από τα σχέδια μεταρρύθμισης της νομοθεσίας για τα συνδικαλιστικά δικαιώματα. 

Παρά την απώλεια της επιρροής τους (σήμερα, μόνο 6 εκατομμύρια Βρετανοί είναι μέλη συνδικάτων, ενώ στον ιδιωτικό τομέα μόνο το 6%), καρπός μιας νομοθεσίας από τις πιο περιοριστικές στον κόσμο, τα βρετανικά συνδικάτα εξακολουθούν να παίζουν το ρόλο του ιμάντα μετάδοσης της πολιτικής του Εργατικού Κόμματος (πολλά από τα οποία είναι άμεσα συνδεδεμένα με τους Εργατικούς) που είναι και οι βασικοί χρηματοδότες τους.

 Στριμωγμένος,λοιπόν, μεταξύ συνδικάτων και δεξιών του Μπλερ,στον Τζέρεμι Κόρμπιν (τον ηγέτη των Εργατικών, με ένα παρελθόν μετριοπαθούς ευρωσκεπτικιστή) δεν έμενε τίποτε άλλο από το να συστρατευθεί στην εκστρατεία υπέρ της παραμονής στην Ε.Ε. με θέσεις ανάλογες του πρωθυπουργού και της ομάδας του

Η προσπάθεια όμως εγκλωβισμού στο στρατόπεδο της παραμονής στην Ε.Ε. της ψήφου της εργατικής τάξης δεν πέτυχε. Αυτός είναι ο πραγματικός λόγος για την ήττα του Κάμερον και των συμμάχων του. Αναλύοντας, τη γεωγραφία της ψήφου υπέρ της παραμονής στην Ε.Ε., μπορούμε να έχουμε μια συγκεκριμένη άποψη για το τι συνέβη από ταξική σκοπιά. Πέρα από τη σαφή και προβλέψιμη επικράτηση των ευρωπαϊστών στη Σκωτία ( το κλειδί στις τάσεις ανεξαρτησίας), είναι τα αστικά κέντρα που δίνουν τροφή για σκέψη.

 Εάν στο Λονδίνο, όπως αναμενόταν, η ψήφος παραμονής στην Ε.Ε. θριάμβευσε, σε άλλα μεγάλα αστικά κέντρα τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα. Στο Μάντσεστερ και το Λίβερπουλ, για παράδειγμα, η ψήφος υπέρ της παραμονής βλέπουμε να επικρατεί στις κεντρικές περιοχές της πόλης, ενώ στις απομακρυσμένες περιοχές επικρατεί το Brexit .

 

 Στην εικόνα 1 (από την εφημερίδα Guardian [2]) γίνεται μια σύγκριση του ποσοστού των ψήφων στο Εργατικό Κόμμα στο Λίβερπουλ στις τελευταίες πολιτικές εκλογές (2015) και στο δημοψήφισμα. Μπορούμε να δούμε ότι στο κέντρο της πόλης καταγράφεται ένα υψηλό ποσοστό φιλοευρωπαϊκής ψήφου, ενώ στην περιφέρεια (ακόμα και εκεί που υπερισχύει η ψήφος υπέρ των Εργατικών), όπου είναι ισχυρότερη η επίδραση των κοινωνικο-οικονομικών θεμάτων, επικρατεί το  Brexit .

Σύγκριση μεταξύ της ψήφου στους Εργατικούς στις πολιτικές εκλογές του 2015 και του δημοψηφίσματος για την Ε.Ε. στο Λίβερπουλ

Όπως έγραψε, με μεγάλη πνευματική εντιμότητα, ο βρετανός σχολιαστής,της αριστεράς των Εργατικών, Owen Jones (ο οποίος ενώ αρχικά τάχθηκε στο στρατόπεδο των ευρωσκεπτικιστών στη συνέχεια ήταν υπέρ της παραμονής του Η.Β. στην Ε.Ε.), η ψηφοφορία της βρετανικής εργατικής τάξης ήταν καθοριστική για τη νίκη του «Brexit» στο δημοψήφισμα. «Το πιο δραματικό γεγονός στην πρόσφατη ιστορία του Ηνωμένου Βασιλείου έχει τα χαρακτηριστικά, μεταξύ άλλων, μιας εξέγερσης της εργατικής τάξης. Σίγουρα όχι μιας εξέγερσης που πολλοί από εμάς θα ονειρευόμαστε. Είναι όμως αναμφισβήτητο ότι το αποτέλεσμα αυτό επιτεύχθηκε με την καθοριστική συμβολή των ψηφοφόρων μιας εργατικής τάξης οργισμένης και αποξενωμένης. Η Μ. Βρετανία είναι ένα έθνος βαθιά διχασμένο. Πολλές από τις κοινότητες που ψήφισαν με τρόπο πιο αποφασιστικό υπέρ της εξόδου είναι οι ίδιες κοινότητες που έχουν υποστεί τις πιο απάνθρωπες ταπεινώσεις από πολλές κυβερνήσεις τις τελευταίες δεκαετίες. Η Κυβερνητική προπαγάνδα στόχευε απόλυτα στο φόβο και την απειλή μιας νέας ύφεσης. Αλλά αυτές οι κοινότητες έχουν ζήσει στο πετσί τους για πολλές γενιές, τις συνθήκες της κρίσης και της οικονομικής ανασφάλειας, οπότε ελάχιστα ωφελούν οι απειλές, όταν αισθάνεστε ότι δεν έχετε τίποτα να χάσετε. Αντίθετα, οι απειλές αυτές μπορεί να έπεισαν ακόμα περισσότερο πολύ κόσμο. Σε ένα συντηρητικό Πρωθυπουργό, με δίπλα του τις μεγάλες πολυεθνικές, και τον πρόεδρο των ΗΠΑ, οι λαϊκές τάξεις απάντησαν με το πιο ηχηρό   «fuck you» στη νεότερη ιστορία της Μ. Βρετανίας.

Σ’ αυτά τα πλαίσια, ξέχωρα ​​από τη γνώμη που μπορεί να έχει κανείς για το Brexit, ήταν πολύ θλιβερό να βλέπεις τη συντριπτική πλειοψηφία της συνδικαλιστικής ηγεσίας της Βρετανίας (πλην ορισμένων εξαιρέσεων) και πολλούς εκπροσώπους της αριστεράς των Εργατικών να απαρνιούνται την(ένδοξη) ιστορία τους, και έναν αιώνα κατακτήσεων και να διεξάγουν μια εκστρατεία για το δημοψήφισμα εντελώς ισοπεδωτική, με συντηρητικές θέσεις, και να εμφανίζουν την Ευρωπαϊκή Ένωση, ένα θεσμό τελείως αναξιόπιστο στα μάτια των εργαζόμενων τάξεων, ως προπύργιο των δικαιωμάτων των εργαζομένων ».

Μια εκστρατεία για το δημοψήφισμα που έφερε ξανά στην επιφάνεια, τη ζημία που έχει γίνει στα τελευταία σαράντα χρόνια της νεοφιλελεύθερης λαίλαπας, και σε ότι αφορά τη δυνατότητα διατήρησης της ανεξαρτησία σκέψης της εργατικής τάξης. Με αυτή την έννοια, θα πρέπει να τονιστεί η θαρραλέα προσπάθεια της «πλατφόρμας Lexit», η οποία διεξήγαγε μια δύσκολη και θαρραλέα εκστρατεία [4] για να υποστηρίξει τους λόγους για έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση από σοσιαλιστική και ταξική σκοπιά.

Αν η αριστερά θέλει να έχει μέλλον - στη Βρετανία και αλλού – θα πρέπει να αποκτήσει ξανά μια συναισθηματική σχέση με την τάξη στην οποία αναφέρεται. Για να αντιμετωπίσει τις μεγάλες μάχες που περιμένουν τις κατώτερες τάξεις. Διαφορετικά κινδυνεύει να εξαφανιστεί από την ιστορία.

[1] Theresa May, υπουργός Εσωτερικών,υπέρ της παραμονής στην Ε.Ε. για την ανάγκη να περιοριστεί η ευρωπαϊκή μετανάστευση: http://www.express.co.uk/news/uk/680354/Theresa-May-David-Cameron-EU-Referendum-Brexit-Vote-Leave-immigration

[2] Επεξεργασία των αποτελεσμάτων του δημοψηφίσματος από την εφημερίδα The Guardian:

http://www.theguardian.com/politics/ng-interactive/2016/jun/23/eu-referendum-live-results-and-analysis

[ 3] Owen Jones, βρετανός σχολιαστής, για την ψήφο της βρετανικής εργατικής τάξης στο δημοψήφισμα:

 https://www.theguardian.com/commentisfree/2016/jun/24/eu-referendum-working-class-revolt-grieve

 [4] Στην εκστρατεία υπέρ του Brexit συμμετείχαν μεταξύ άλλων: 

το ΚΚΒρετανίας,το συνδικάτο μεταφορών RMT,η ομάδα συνδικαλιστών “Trade Unionists Against the EU”, ο Σύνδεσμος Ινδών εργαζομένων στη Βρετανία,το Συμβούλιο Βρετανών Εργαζομένων, η πλατφόρμα “Scottish Left Leave”, η ομάδα “Counterfire”και η οργάνωση “Socialist Workers Party”.

 [--->]

39 μέχρι στιγμής οι νεκροί από τον εμπρησμό του κτίριου των Συνδικάτων στην Οδησσό της Ουκρανίας,από ακροδεξιά στοιχεία

ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΤΩΝ 9 ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ

Το δικαστήριο διακόπτει για την επόμενη δικάσιμο, Τετάρτη 6 Μαρτίου.

iΣτις 1η Μαρτίου πριν ξεκινήσει την απολογία του ο κατηγορούμενος Μπιμπέρ, ο κατηγορούμενος Ντεμίρ ζητάει να παρέμβει: Απεργία πείνας για συμπαράσταση στο Νομικό Γραφείο του Λαού στην Τουρκία

Απολογείται ο Χασάν Μπιμπέρ.

Χ. Μπιμπέρ: Ονομάζομαι Χασάν Μπιμπέρ. Είμαι 61 ετών. Είμαι παντρεμένος, έχω τρία παιδιά κι έναν εγγονό. Μέχρι το 22ο έτος της ηλικίας μου έκανα καλλιτεχνική δραστηριότητα.

Το 1980 έπιασα δουλειά στο λιμάνι. Το 1988 εκλέχτηκα ως πρόεδρος του παραρτήματος του συνδικάτου λιμενεργατών της Τουρκίας. Το 1993 στο παγκόσμιο συνδικάτο, με έδρα τη Βρετανία, εκλέχτηκα στην επιτροπή. Υπάρχουν πολλά δημοσιεύματα με το όνομά μου σε διάφορα μέσα, στα οποία στοχοποιούμαι και ο λόγος της στοχοποίησης είναι η συμμετοχή στα συνδικάτα.

Υπάρχουν δύο αντιλήψεις για τα συνδικάτα: το επαναστατικό και το εργοδοτικό. Οι συνδικαλιστές της εργοδοσίας παίρνουν τα ρουσφέτια που τους δίνουν τα αφεντικά και αναγκάζουν τους εργαζόμενους να υπογράφουν συμβάσεις με πολύ χαμηλούς μισθούς, μέσα στη φτώχεια και την εξαθλίωση. Είναι προδότες απέναντι στους εργαζόμενους που πληρώνουν συνδρομές στα συνδικάτα τους. Πλουτίζουν με τα ρουσφέτια που παίρνουν από τα αφεντικά.

Οι συνδικαλιστές των επαναστατικών συνδικάτων βάζουν μπροστά την ζωή τους για αυτά που αγωνίζονται. Στην Τουρκία οι επαναστάτες συνδικαλιστές, από το 1950, δέχονται πιέσεις, απειλές, συλλαμβάνονται, βασανίζονται, περνάνε χρόνια στη φυλακή, δολοφονούνται, απαγάγονται. Στην χώρα μας πολλοί επαναστάτες συνδικαλιστές έχουν δολοφονηθεί. Ο πρόεδρος του συνδικάτου στην υγεία, ο πρόδρος εργαζομένων στον Δήμο, ο πρόεδρος της συνομοσπονδίας των επαναστατικών συνδικάτων, έχουν δολοφονηθεί από το φασιστικό κράτος της Τουρκίας.

Στην χώρα μας η εργατική Πρωτομαγιά είναι απαγορευμένη. Την Πρωτομαγιά του 1977 δολοφονήθηκαν 37 εργάτες. Το 1997 δολοφονήθηκαν 4 εργαζόμενοι. Σε όλο τον κόσμο η γιορτή της Πρωτομαγιάς γιορτάζεται σε ένα κλίμα ελευθερίας, στην χώρα μας δολοφονούνται εργαζόμενοι και φοιτητές.

Από την περίοδο που εκλέχτηκα πρόεδρος του συνδικάτου λιμενεργατών μέχρι και το 2011 που έφυγα από την Τουρκία έχω ζήσει όλους τους τύπους βασανιστηρίων.

Το 1993 δεν δέχτηκα την μηδαμινή αύξηση που έδωσε η κυβέρνηση στους εργαζόμενους και μου έκαναν πρόταση να μου δώσουν ρουσφέτι πολλά εκατομμύρια λίρες και, επειδή δεν δέχτηκα, με κρέμασαν από το ταβάνι ανάποδα, με δεμένα τα χέρια και μου έκαναν ηλεκτροσόκ στα δάχτυλα των χεριών και των ποδιών. Με πήγαν στο βουνό και πυροβολούσαν δίπλα από το σώμα και το κεφάλι μου. Τα λεφτά που μου πρόσφεραν στο ρουσφέτι, τά ‘φεραν στο βουνό και είπαν «ή θα πάρεις τα λεφτά ή θα πεθάνεις» και είπα ότι προτιμώ να πεθάνω από το να προδώσω τους εργαζόμενους.

Οι λιμενεργάτες έκαναν απεργία με αίτημα την απελευθέρωσή μου και αναγκάστηκαν να με ελευθερώσουν.

Το 1994, διανοούμενοι, φοιτητές, εργάτες, επαναστάτες, προχωρήσαμε σε αποχές από την εργασία μας με σκοπό να διαμαρτυρηθούμε ενάντια στον φασισμό και τις δολοφονίες του. Γιαυτό έγινε πάλι η σύλληψή μου. Την τρίτη μέρα της σύλληψής μου, στην Ελλάδα και άλλες 143 χώρες, οι λιμενεργάτες αυτών των χωρών κατέλαβαν τα πλοία με τουρκική σημαία. Την επόμενη μέρα τα ξημερώματα, χωρίς δίκη, με πέταξαν έξω από τις φυλακές. Ευχαριστώ πολύ τους λιμενεργάτες που ήταν επικεφαλής της κινητοποίησης.

Από τα βασανιστήρια έχω βλάβες στα χέρια μου. Αυτά που σας λέω είναι αλήθειες που βγαίνουν μέσα από την ζωή μου. Έχω ράμματα σε διάφορα μέρη του σώματός μου.

Το 2004 προσάχθηκα μαζί με τα παιδιά μου, που ήταν 11, 12 και 14 χρόνων στο αστυνομικό τμήμα [στην Τουρκία]. Μπροστά στα μάτια των παιδιών μου με βασάνισαν. Από τα χτυπήματα λιποθύμησα και μετά από ένα διάστημα άκουσα τις φωνές των παιδιών μου. Βασάνιζαν τα παιδιά μου, που ήταν 11, 12 και 14 χρόνων. Μόνο οι λαοί που έχουν ζήσει τον φασισμό ξέρουν τι σημαίνει. 80 μέρες μετά την σύλληψη έγινε το δικαστήριο. Επειδή δεν έσκυψα το κεφάλι μπροστά στον φασισμό και τις πιέσεις του, μαζί με εμένα συνέλαβαν και τον γιο μου. Μείναμε στις φυλακές 17 μήνες.

Περιμένω από εσάς να με ακούσετε με υπομονή.

Θέλω να διαβάσω ένα δημοσίευμα σε μια εφημερίδα σχετικά με το συνδικάτο που εκπροσωπώ. Δημοσιεύτηκε το 2019: «[…] Το συνδικάτο λιμενεργατών την δεκαετία ’80 κ ’90 […] γνωρίζουμε τον γενικό πρόεδρο Χασάν Μπιμπέρ λόγω της μαχητηκότητας […]».

Δεν έχει μείνει κανένα στοιχείο από την τότε δράση του [συνδικάτου], αφού παρέδωσαν μέσω ιδιωτικοποιήσεων τα λιμάνια σε ξένους και ντόπιους επενδυτές. Αφού έκαναν πρόταση στους τωρινούς εκπροσώπους των συνδικάτων και με τα λεφτά που παίρνει η διοίκηση του συνδικάτου, φεύγουν από την ομοσπονδία. Τα λιμάνια τα παρέδωσαν σε διάφορες εταιρείες. Και μετά από αυτό, με μεγαλη προσπάθεια των αφεντικών, η διοίκηση πέρασε σε άτομα που πρόσκεινται στο κυβερνητικό συνδικάτο. Αν δεχόμουν τότε την προσφορά τους και έπαιρνα τα χρήματα, θα ήμουν εκατομμυριούχος. Είμαι εδώ σήμερα επειδή είμαι ένας έντιμος άνθρωπος.

Είμαι συγγραφέας, έχω εκδόσει 7 βιβλία και συνεχίζω. Λόγω του ότι εκδόθηκε ξανά ένταλμα σύλληψης ήρθα στην Ελλάδα και έκανα αίτηση για άσυλο και το πήρα. Από εδώ, από την Ελλάδα, υποστηρίζω τον δημοκρατικό αγώνα στην Τουρκία.

Σήμερα συνεχίζουν αυτές οι πιέσεις στα συνδικάτα. Θέλω να δώσω ενα παράδειγμα: χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι, με πρόσχημα την τρομοκρατία, διώχθηκαν στην Τουρκία και θέλω να σας ρωτήσω, αν λόγω του ότι αγωνιζόμαστε ενάντια στον τουρκικό φασισμό μας αποκαλείτε τρομοκράτες; Παρα τον ανθρώπινο αγώνα που δίνουμε εσείς μας αποκαλείτε τρομοκράτες και μας συλλαμβάνετε;

Ο φασισμός της κυβέρνησης τους χαρακτηρίζει όλους τρομοκράτες. Οι απολυμένοι δημόσιοι υπάλληλοι έκαναν καθιστική διαμαρτυρία και γι’ αυτόν τον λόγο βασανίστηκαν. Έκαναν απεργία πείνας 275 μέρες για να προσληφθούν. Εγώ έκανα από την Ελλάδα απεργία πείνας για συμπαράσταση.

Πήγα στο σπίτι του φίλου μου, δημοσιογράφου [συγκατηγορούμενος στην δίκη αυτή] και μιλούσαμε και φάγαμε. Πέρασε η ώρα και είπε να με φιλοξενήσει το βράδυ και εγώ δέχτηκα. Την επόμενη μέρα με συνέλαβαν. Είμαι στη φυλακή 16 μήνες επειδή φιλοξενήθηκα για ένα βράδυ. Είχα περιοριστικούς όρους από προηγούμενη υπόθεση και επισκέπτομαι το ΑΤ για αυτό.

Δεν είμαι ένας παράνομος, έβαζα την υπογραφή μου δύο φορές τον μήνα στο ΑΤ που παρουσιαζόμουν. Με έχουν στηρίξει φοιτητές, διανοούμενοι και εργαζόμενοι. Δεν είμαι παράνομος ούτε έχω δραστηριότητα ως μέλος παράνομης οργάνωσης.

Απορρίπτω τις κατηγορίες και ζητώ την αθώωσή μου.

Απολογείται ο 4ος κατηγορούμενος, Ντογάν Μεμέτ.

Μεμέτ: Θα ζητήσω κάτι πριν ξεκινήσω την απολογία μου. Συμμετείχα σε απεργία πείνας μεχρι θανάτου το 2001 για 166 μέρες στην Τουρκία. Μετά που βγήκα από την φυλακή με νευρολογική ασθένεια έχω μια προσωρινή απώλεια μνήμης και θα σας ζητήσω να μην με διακόψετε στην διάρκεια της απολογίας μου για να μην χάσω τον ειρμό μου.

Είμαι 16 μήνες στη φυλακή και αυτούς τους 16 μήνες έγιναν πολλά πράγματα. Δεν είναι πράγματα που θα πω για να σας στεναχωρήσω ή για να μας λυπηθείτε. Αυτά που θα σας πω είναι πράγματα που δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι περνάνε στην Τουρκία.

 Χωρίς αυτά δεν θα μπορέσετε να καταλάβετε γιατί είναι πολιτική δίκη. Δεν προσαχθήκαμε μόνο με βάση μια τηλεφωνική κλήση. 

Συλληφθήκαμε μια βδομάδα πριν την άφιξη του προέδρου της Τουρκίας. 

Ο κυριότερος λόγος είναι επειδή το ζήτησε ο τουρκικός φασισμός. 

Η ελληνική κυβέρνηση με σκυμμένο το κεφάλι δέχτηκε αυτά που ζήτησε η Τουρκία. Είναι επίσης πικρό ότι είμαι προφυλακισμένος στην Ελλάδα που έχει γράψει έπος ενάντια στον φασισμό. Κατηγορούμαι ως τρομοκράτης σε μια χώρα που έχει έναν έντιμο λαό που έδωσε μάχες κατά του φασισμού. 

Είμαι προφυλακισμένος σε μια χώρα που έχει πολεμήσει τον ιταλικό και γερμανικό φασισμό και γι’ αυτόν τον λόγο έχουν πεθάνει χιλιάδες. Είμαι προφυλακισμένος σε μια χώρα που ο λαός της έχει δείξει θάρρος ακόμα και μπροστά στα εκτελεστικά απσπάσματα. Αν με καταδικάσετε θα αδικήσετε εσάς και όχι εμένα.

Στην Γαλλία συνέχιζα την θεραπεία μου αλλά, λόγω της φυλάκισής μου, η ασθένεια προχώρησε.

16 μήνες είμαι μακριά από τα αγαπημένα μου πρόσωπα και κατά τη διάρκεια της κράτησής μου πέθανε η μητέρα μου. Είμαι φυλακή μόνο κ μόνο επειδή είμαι αλληλέγγυος με τους αγώνες του τουρκικού λαού και επειδή το ζήτησε η φασιστικη κυβέρνηση της Τουρκίας. Πολλά έγιναν αυτούς τους 16 μήνες. Θα ξεκινήσω από την ημέρα της σύλληψης. Με βασάνισαν την ημέρα της σύλληψης. Έπειτα, στο ΑΤ που μας πήγαν, έχασα τις αισθήσεις μου και με πήγαν στο νοσοκομείο. Γνωρίζω πως ο ελληνικός λαός είναι έντιμος και είναι ενάντια στα βασανιστήρια. Όταν με πήγαν στο νοσοκομεί, ο ο γιατρός ρώτησε τους αστυνομικούς που ήταν με καλυμμένα τα πρόσωπα, γιατί με έφεραν εδώ και εγώ, δείχνοντάς τους, είπα ότι με βασάνισαν. Ο γιατρός έβγαλε τότε τους αστυνόμους από τον θάλαμο.

Για ενάμιση μήνα δεν μπορούσα να χρησιμοποιήσω το δεξί μου πόδι και είχα δύσπνοια. Αν μου επιτρέπετε, θέλω να σας δείξω τα τραύματά μου από τα βασανιστήρια [δείχνει σημάδια]. Μπορείτε να κοιτάξετε και στον ιατρικό φάκελό μου. Μετά την σύλληψή μας, βγήκαν οι φωτγραφίες μας στη δημοσιότητα και, χωρίς να δικαστούμε, χαρακτηριστήκαμε ως τρομοκράτες. Δεχτήκαμε, λόγω των δημοσιευμάτων, επίθεση απο τουρκική συμμορία στις ελληνικές φυλακές και απειλήθηκαν οι συγγενείς μας στην Τουρκία.

Εδώ δικαζόμαστε επειδή αντισταθήκαμε στον τουρκικό φασισμό. Όπως δεν μπορούν να καταδιαστούν όσοι πολέμησαν ενάντια στον φασισμό ή όσοι αντιστάθηκαν στο Πολυτεχνείο έτσι δεν μπορούμε να καταδικαστούμε και εμείς.

Στο κατηγορητήριο έχει γραφτεί λάθος το όνομά μου και λάθος η ημερομηνία γέννησης. Το χειρότερο είναι, σε ένα κατηγορητήριο τόσων σελίδων δεν υπάρχει μία σειρά που να λέει το όνομά μου. Και ούτε μία σειρά που να λέει κάτι για την Τουρκία. Δεν υπάρχει αναφορά σε έναν λαό που δολοφονείται τόσα χρόνια, όπως ο κουρδικός λαός. Στο κατηγορητήριο δεν υπάρχει κανένα στοιχείο. Δεν είμαστε τρομοκράτες, είμαστε επαναστάτες και αγωνιζόμαστε για την ανεξαρτησία του λαού μας.

Στη σελίδα 235 μιλάει το βούλευμα για «ανθρώπους που δεν έχουν ηθικά όρια» και το λένε αυτό άνθρωποι που δεν μας έχουν γνωρίσει. Που δεν έχουμε καθήσει μαζί μία ώρα. Πώς μπορούν να κρίνουν; Αυτό δεν μας περιγράφει. Με βάση ποιό στοιχείο τα γράψανε αυτά; Εμείς πληρώνουμε τον αγώνα μας. Σε αυτό το βούλευμα υπάρχουν πολλές εκφράσεις που μας χαρακτηρίζουν τρομοκράτες. Σε πολλά σημεία υπάρχει η κατηγορία οτι ήθελα να προκαλέσω ζημία στις οικονομικές, συνταγματικές κτλ δομές της χώρας. Θέλω να ρωτήσω, ποια χώρα είναι αυτή; Αν αυτή η χώρα είναι η Τουρκία, συγχωρέστε με, αλλά δεν είναι δουλειά των Ελλήνων δικαστών. Έπρεπε να βρίσκονταν, αν γινόταν τέτοια δίκη σε αυτή την αίθουσα, η τουρκική κυβέρηση. Αυτοί που απειλούν τον τουρκικό και κουρδικό λαο, ο τουρκικός φασισμός.

Η ιστορία μάς διδάσκει να μην συμβιβαζόμαστε με τον φασισμό, να είστε δικαιοι, να είστε στο πλευρό αυτών που αγωνίζονται κατά του φασισμού.

Αν η χώρα αυτή [σ: που το βούλευμα λέει ότι οι κατηγορούμενοι θα έβαζαν σε κίνδυνο τις οικονομικές κλπ δομές] είναι η Ελλάδα, τότε έχω να πω ότι αγαπώ τον ελληνικό λαό. Θα δώσω ένα παράδειγμα πηγαίνονας χρόνια πίσω. Όπως ξέρετε, η Κύπρος καταλήφθηκε απο το τουρκικό κράτος. Ο αδελφός μου ήταν στον στρατό επειδή ήταν υποχρεωτικό. Ήταν δικαστής στην Κων/πολη. Τους πήγαν στην Κύπρο και έπεσαν με αλεξίπτωτο και, αφού έφτασαν στο βουνό, ο αξιωματικός που ήταν υπεύθυνος τους εγκατέλειψε και 300 στρατιώτες έμειναν χωρίς νερό και τροφή. Εκείνο το διάστημα, οι Κύπριοι στρατιώτες που ήταν απέναντι, τους βομβάρδισαν, την μονάδα που ήταν ο αδελφός μου, και σκοτώθηκε. Η οικογένειά μου μετά, πήγε και ήθελε να πάρει την σωρό, όμως δεν την δώσανε. Ήταν 24 ετών κι εγώ 16. Είχε δολοφονηθεί ένα από τα αγαπημένα μου πρόσωπα. Ποτέ όμως δεν θεώρησα υπεύθυνο τον κυπριακό λαό γι’ αυτή τη δολοφονία, γιατί και ο κυπριακός λαός έχει περάσει πολλά δεινά.

Υπερασπίστηκα την ανεξαρτησία της Κύπρου και την αδελφοποίηση των λαών. Υπερασπίστηκα τη φιλία των λαών. Δεν ήμουν ούτε ρατσιστής ούτε εθνικιστής. Είμαι πολλά χρόνια πρόσφυγας. Πώς μπορείτε να λέτε ότι θα προκαλούσα βλάβες στο ελληνικό κράτος;

Και βέβαια έχουμε ηθικές αξίες, αγαπάμε τους ανθρώπους και τους λαούς. Ο ελληνικός λαός στα 40 τελευταία χρόνια έχει δείξει την αλληλεγγύη του στους Τούρκους πολιτικούς πρόσφυγες και όλα αυτά τα χρόνια, ποτέ οι πολιτικοί πρόσφυγες δεν υπήρξαν απειλή για τον ελληνικό λαό.

Ένα ακόμα πράγμα που θέλω να πω είναι ότι έχει δολοφονηθεί η γυναίκα μου. Ήταν μια βουλεύτρια και συνδικαλίστρια που πρώτα απειλήθηκε, συνελήφθη και βασανίστηκε. Μετά φυλακίστηκε και όταν αποφυλακίστηκε, δολοφονήθηκε. Ήταν 22 χρονών. Μου στέρησαν την δυνατότητα να την δω τελυταία φορά.

Συνεχίζει την απολογία του ο Ντογάν Μεμέτ. Αναφέρεται στις υποθέσεις για τις οποίες δικάστηκε στην Τουρκία, στην λειτουργία της τουρκικής δικαιοσύνης γενικά και σε καταδίκες του ίδιου χωρίς στοιχεία.

Ντογάν Μεμέτ: Δεν μπορούμε να σκεφτούμε αυτή τη δίκη ανεξάρτητα από αυτά που συμβαίνουν στην Τουρκία.

Θέλω να πω για την σύλληψή μου. Έγινε περίπου 6 το πρωί. Με το σπάσιμο των τζαμιών και της πόρτας ξύπνησα. Δεν κατάλαβα στην αρχή, νόμιζα ήταν θόρυβος από τον δρόμο. Αυτό που σκέφτηκα είναι ότι δεχόμαστε επίθεση δολοφονικη της MIT γιατί ξέρω για τις δραστηριότητες τις δολοφονικές της MIT απέναντι σε Τούρκους και Κούρδους. Είναι μια οργάνωση που έχει αίμα στα χέρια της, είναι οργάνωση του τουρκικού φασισμού και είναι γνωστή στην Ελλάδα, στην Ολλανδία και σε βαλκανικές χώρες. Έχει κάνει απαγωγές 83 ατόμων αλλά και δολοφονίες. Στην σύλληψη έκαναν χρήση δακρυγόνων και για αυτό πήγαμε προς το μπαλκόνι. Όταν είδαμε τα καλυμμένα πρόσωπα και τον βαρύ οπλισμό καταλάβαμε ότι είναι αστυνομία. Εκεί ξεκίνησαν να μας βασανίζουν. Αφού μας είχαν βάλει χειροπέδες συνέχιζαν να μας χτυπάνε.

Στο κατηγορητήριο έχει γραφτεί ότι αντιστάθηκα στους αστυνομικούς και ότι τους έριξα πέτρες και τούβλα και γλάστρες και ότι τους τραυματίσαμε.

Ντογάν Μεμέτ: Από το 2011 διαμένω στο Παρίσι, όπου πήρα άσυλο. ήμουν δημοσιογράφος στην Τουρκία για πολλά χρόνια και συνέχισα και στη Γαλλία. Ήρθα για λίγο καιρό στην Ελλάδα, όπου φιλοξενήθηκα για την έκδοση ενός βιβλίου και, μόλις τελείωνε η έκδοση, θα επέστρεφα στη Γαλλία.

Δεν είμαι τρομοκράτης. Αγαπώ πολύ την χώρα μου και τον λαό μου. Ζητώ την αθώωσή μου.

Το δικαστήριο διακόπτει για την επόμενη δικάσιμο, Τετάρτη 6 Μαρτίου 

[--->]