Ο Βιντσέντσο Βίσκο, πρώην υπουργός οικονομικών της Ιταλίας στην κυβέρνηση Πρόντι, την εποχή της εισόδου της χώρας στο ευρώ: «Με το ευρώ εξυπηρετούσαμε τη Γερμανία, επειδή είμαστε οικονομικά αδύναμοι»
Σε συνέντευξη του στην εφημερίδα Fatto Quotidiano,ο πρώην υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης Πρόντι εξομολογείται ότι : Η είσοδος της Ιταλίας στο ευρώ σχεδιάστηκε από τη Γερμανία για να είναι το ευρώ πιο φτηνό και έτσι να εξυπηρετούνται οι εξαγωγές της. Ο πρώην Ιταλός πρωθυπουργός Ρομάνο Πρόντι σε συνέντευξη του στο ιταλικό κανάλι La7- έστω και έμμεσα και με ένα ακατανόητο ενθουσιασμό – επιβεβαίωσε αυτή την ανασύνθεση των γεγονότων.[*]
Αν η Ιταλία έμενε εκτός ευρώ,αυτό θα ήταν μια απειλή για τη Γερμανία, αλλά και τη Γαλλία. για το λόγο ότι με την ιταλική λίρα να είναι πιο φτηνή, η Ιταλία θα γινόταν πιο θελκτική ως εμπορικός εταίρος σε σύγκριση με μια ευρωπαϊκή ελίτ που θα εμπορευόταν έχοντας ένα ενιαίο και πιο ακριβό νόμισμα. Ο Βίσκο λέει ως προς αυτό :
Η Γερμανία διαχειρίστηκε την παγκοσμιοποίηση συνειδητά. Η ύπαρξη χωρών όπως η Ιταλία στη ζώνη του ευρώ θα έκανε το ευρώ πιο φτηνό και όχι το αντίθετο κάτι που θα επέτρεπε στο Βερολίνο να αυξήσει τις εξαγωγές του ...
Και συνεχίζει: Μια Ιταλία εκτός ευρώ, με μια ισχυρή βιομηχανική βάση θα ήταν πρόβλημα για πολλούς, όπως η Γαλλία και η Γερμανία που θα ένοιωθαν να απειλούνται αν οι εξαγωγές μας ήταν σε λιρέτες. Αλλά το Βερολίνο χειρίστηκε συνειδητά την παγκοσμιοποίηση : χρειαζόταν ένα υποτιμημένο ευρώ, γιαυτό και σήμερα η Γερμανία είναι πλεονασματική έναντι όλων των χωρών, πλην της Ρωσίας από την οποία αγοράζει ενέργεια. Επρόκειτο για ένα σχεδιασμό ορθολογικό, και τη Ιταλία τη συνέφερε να είναι εντός ευρωζώνης, ακριβώς επειδή ήταν αδύναμη. Με αντάλλαγμα τα οφέλη από την αύξηση των εξαγωγών της, η Γερμανία αναλάμβανε να σκεφτεί το καλό της ευρωζώνης συνολικά.
Περισσότερα εδώ :
[*] Τα ίδια,εξάλλου αναφέρονται και σε κείμενο που συντάχθηκε από τους Giuliano Amato, Jacques Attali, Emma Bonino, Romano Prodi, με τίτλο Ο φεντεραλισμός που μπορεί να διασώσει την Ευρώπη και υπογράφουν οι:
Giuliano Amato
Jacques Attali
Enrique Baron Crespo
Emma Bonino
Rocco Cangelosi
Jean-Marie Cavada
Fabien Chevalier
Daniel Cohn-Bendit
Stefan Collignon
Catherine Colonna
Pier Virgilio Dastoli
Monica Frassoni
Evelyne Gebhardt
Pauline Gessant
Sandro Gozi
Ulrike Guerot
Guillaume Klossa
Pascal Lamy
Philippe Laurette
Jo Leinen
Anne-Marie Lizin
Alberto Majocchi
Pascual Maragall
Philippe Maystadt
Yves Mény
Haris Pamboukis
Romano Prodi
Alberto Quadrio Curzio
Barbara Spinelli
Francisca Sauquillo
Anna Terròn
Jacques Ziller
Giuliano Amato
Jacques Attali
Enrique Baron Crespo
Emma Bonino
Rocco Cangelosi
Jean-Marie Cavada
Fabien Chevalier
Daniel Cohn-Bendit
Stefan Collignon
Catherine Colonna
Pier Virgilio Dastoli
Monica Frassoni
Evelyne Gebhardt
Pauline Gessant
Sandro Gozi
Ulrike Guerot
Guillaume Klossa
Pascal Lamy
Philippe Laurette
Jo Leinen
Anne-Marie Lizin
Alberto Majocchi
Pascual Maragall
Philippe Maystadt
Yves Mény
Haris Pamboukis
Romano Prodi
Alberto Quadrio Curzio
Barbara Spinelli
Francisca Sauquillo
Anna Terròn
Jacques Ziller
[…] Η κρίση στην ευρωζώνη, δεν ξεκίνησε με την ελληνική κρίση, αλλά ξέσπασε πολύ νωρίτερα, όταν δημιουργήθηκε μια οικονομική και νομισματική ένωση χωρίς δημοσιονομική ένωση στα πλαίσια ενός χρηματοπιστωτικού τομέα εθισμένου στο χρέος και την κερδοσκοπία.
Βέβαια, το δημόσιο χρέος εκτινάχθηκε στα ύψη τα τελευταία τριάντα χρόνια, αλλά οι ανισότητες μεταξύ των χωρών της ζώνης του ευρώ είναι αυτές που προκάλεσαν τη σημερινή κατάσταση. Από τη μία , ένα σύνολο από τις χώρες της Βόρειας Ευρώπης με επικεφαλής τη Γερμανία που στηρίζουν την οικονομία τους στην ανταγωνιστικότητα και τις εξαγωγές. Από την άλλη, οι περιφερειακές χώρες οι οποίες με τα χαμηλά επιτόκια τροφοδότησαν την εγχώρια ζήτηση και στήριξαν τις οικονομίες τους σε τομείς μη εξαγώγιμων προϊόντων ή λιγότερων ανταγωνιστικών στο εξωτερικό, όπως στον τομέα των ακινήτων.
Η έκρηξη της ελληνικής κρίσης ανέδειξε αυτές τις διαρθρωτικές αδυναμίες, προκαλώντας μια κρίση εμπιστοσύνης ως προς τη βιωσιμότητα του δημόσιου χρέους και οι δπιστωτές εντόπισαν τις μη βιώσιμες ανισότητες της ζώνης του ευρώ. Τα επιτόκια δανεισμού εκτινάχθηκαν στα ύψη για να δημιουργηθεί μια χιονοστιβάδα τεράστιας ισχύος : όταν τα επιτόκια δανεισμού είναι υψηλότερα από την αύξηση του ΑΕΠ, τότε το χρέος αυτοτροφοδοτείται εκτός και αν επιτευχθούν σημαντικά πλεονάσματα του προϋπολογισμού. Για να επιτευχθούν αυτά τα πλεονάσματα, η κάθε χώρα αναγκάστηκε να λάβει δραστικά μέτρα διάσωσης και η παρέμβαση της ΕΚΤ τους έδωσε μερικούς μόνο μήνες ανάσας […]
Βέβαια, το δημόσιο χρέος εκτινάχθηκε στα ύψη τα τελευταία τριάντα χρόνια, αλλά οι ανισότητες μεταξύ των χωρών της ζώνης του ευρώ είναι αυτές που προκάλεσαν τη σημερινή κατάσταση. Από τη μία , ένα σύνολο από τις χώρες της Βόρειας Ευρώπης με επικεφαλής τη Γερμανία που στηρίζουν την οικονομία τους στην ανταγωνιστικότητα και τις εξαγωγές. Από την άλλη, οι περιφερειακές χώρες οι οποίες με τα χαμηλά επιτόκια τροφοδότησαν την εγχώρια ζήτηση και στήριξαν τις οικονομίες τους σε τομείς μη εξαγώγιμων προϊόντων ή λιγότερων ανταγωνιστικών στο εξωτερικό, όπως στον τομέα των ακινήτων.
Η έκρηξη της ελληνικής κρίσης ανέδειξε αυτές τις διαρθρωτικές αδυναμίες, προκαλώντας μια κρίση εμπιστοσύνης ως προς τη βιωσιμότητα του δημόσιου χρέους και οι δπιστωτές εντόπισαν τις μη βιώσιμες ανισότητες της ζώνης του ευρώ. Τα επιτόκια δανεισμού εκτινάχθηκαν στα ύψη για να δημιουργηθεί μια χιονοστιβάδα τεράστιας ισχύος : όταν τα επιτόκια δανεισμού είναι υψηλότερα από την αύξηση του ΑΕΠ, τότε το χρέος αυτοτροφοδοτείται εκτός και αν επιτευχθούν σημαντικά πλεονάσματα του προϋπολογισμού. Για να επιτευχθούν αυτά τα πλεονάσματα, η κάθε χώρα αναγκάστηκε να λάβει δραστικά μέτρα διάσωσης και η παρέμβαση της ΕΚΤ τους έδωσε μερικούς μόνο μήνες ανάσας […]
