https://www.sinistrainrete.info/.../30400-alessandra...
Φαίνεται ότι κανείς δεν πρόσεξε την έκδοση του βιβλίου των Jean-Piere Bouche και Michel Collon, με τίτλο Israël. Les 100 pires citations (Ισραήλ. Τα 100 χειρότερα αποσπάσματα από κείμενο, ομιλία ή έργο), που κυκλοφόρησε το 2023 χάρη στην Investig'action, μια πολυμεσική ιστοσελίδα που διαχειρίζεται ο ίδιος ο Collon.
Και φυσικά ο λόγος είναι προφανής: αφού το βιβλίο περιέχει ειδήσεις, φράσεις, εκφράσεις, συλλογισμούς ισραηλινών πολιτικών ηγετών, από τα οποία μπορεί κανείς να διακρίνει τη σαφή διαφορά μεταξύ των επίσημων δηλώσεων και της πραγματικής σκέψης των ιδρυτών, των προέδρων, των υπουργών και των στρατιωτικών του Ισραήλ, οι οποίοι από το 1895 έχουν δηλώσει ξεκάθαρα ποια είναι η στρατηγική και ο τελικός τους στόχος.
Όλα αυτά τα στοιχεία, που συχνά συσκοτίζονται, αναδεικνύουν το ισραηλινό αποικιακρατικό σχέδιο, το οποίο δεν είναι λιγότερο σκληρό από τις προηγούμενες ευρωπαϊκές αποικιακές περιπέτειες.
Θεωρώ σημαντικό να τονίσω καταρχάς ότι ο κύριος στόχος του Collon, όπως εκφράζεται στο σύνθημα της Investig'action, Δεν υπάρχει ειρήνη χωρίς ανεξάρτητη πληροφόρηση (Pas de Paix sans Info Indépendente), είναι να αναλύει μεθοδικά τα περιεχόμενα που μας παρέχουν καθημερινά τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, δείχνοντας πώς αυτά αλλοιώνουν την πραγματικότητα και προσπαθούν να μας χειραγωγήσουν και να διαστρεβλώσουν τα γεγονότα.
Ο Collon είναι ειδικός σε αυτόν τον τομέα, έχοντας μελετήσει όλες τις ιδεολογικές χειραγωγήσεις που συνδέονται με τους «ανθρωπιστικούς» πολέμους, εξαγωγείς δημοκρατίας των τελευταίων δεκαετιών. Αξίζει να αναφερθεί το βιβλίο του για τις εικόνες που διαδόθηκαν στον πόλεμο στην Ουκρανία, στο οποίο δείχνει ότι ουσιαστικά οι διαδικασίες χειραγώγησης και παραποίησης είναι πάντα οι ίδιες.
Μια από τις πλέον τεκμηριωμένες απόψεις είναι ότι οι περίοδοι πολέμου γεννούν πάρα πολλά ψέματα, όπως είχε ήδη τεκμηριώσει ο μεγάλος Γάλλος ιστορικός Marc Bloch στο έργο του Ψευδείς ειδήσεις σε καιρό πολέμου (1921).
Σε μια σελίδα, στην οποία αναφέρεται στην ψυχολογία των μαρτυριών, γράφει: «Ψευδείς ιστορίες έχουν ξεσηκώσει τα πλήθη. Οι ψευδείς ειδήσεις, σε όλες τις διαφορετικές μορφές τους – απλές φήμες, απάτες, θρύλοι – έχουν γεμίσει τη ζωή της ανθρωπότητας. Πώς γεννιούνται; Από ποια στοιχεία αντλούν τη συνοχή τους; Πώς διαδίδονται, κερδίζοντας σε έκταση καθώς περνούν από στόμα σε στόμα ή από γραπτό σε γραπτό; Κανένα ερώτημα δεν αξίζει περισσότερο να απασχολήσει όσους αγαπούν να στοχάζονται την ιστορία». Ο Bloch αυτά τα έγραφε όταν ακόμη τα μέσα μαζικής ενημέρωσης δεν ήταν τόσο διαδεδομένα όπως σήμερα οπότε, εστίαζε περισσότερο την προσοχή του στις ψευδείς ειδήσεις που δημιουργούνταν αυθόρμητα μεταξύ των στρατιωτών.
Σε αυτές τις ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις, κατά τη γνώμη μου, θα πρέπει να προσθέσουμε ότι, αν ο καθένας από εμάς χρειάζεται για να ζήσει μια αντίληψη του κόσμου στον οποίο λειτουργεί, η εξουσία σε όλες τις μορφές της πρέπει πάντα να παρέχει μια αντίληψη που να δικαιολογεί ή τουλάχιστον να μην βλάπτει την ύπαρξή της, όπως είχε ήδη δείξει ειρωνικά ο Jonathan Swift .
Τη θέση αυτή υιοθετούν ο Bouche και ο Collon γιαυτό και ανατρέχουν απευθείας στις πηγές του σιωνισμού με μια στάση που δεν είναι σε καμία περίπτωση αντισημιτική, πράγμα που θα ήταν παράλογο, δεδομένου ότι από γλωσσική και πολιτιστική άποψη, οι Άραβες και οι Παλαιστίνιοι είναι Σημίτες, αλλά αντισιωνιστική, δηλαδή αντίθετη σε ένα πολιτικό σχέδιο γεμάτο μεσσιανισμό, που πηγάζει από τον εβραϊκό και αγγλοσαξονικό θρησκευτικό φονταμενταλισμό και είναι βαθιά ριζωμένο στην αποικιακή ιδεολογία.
Όπως γνώριζαν καλά οι ιδρυτές της πρώτης υπηρεσίας ιδεολογικής διάδοσης De Propaganda Fide, οι Bouche και Collon υπογραμμίζουν ότι μια αποτελεσματική προπαγάνδα θα πρέπει να απευθύνεται στο συναίσθημα, το οποίο παρακάμπτει τη λογική και την εμποδίζει να αναζητήσει τα στοιχεία που λείπουν και τις βαθιές αιτίες των συγκρούσεων, όταν δεν διαδίδει καθαρά ψέματα, όπως δήλωσε το 1992 ο πρωθυπουργός του Ισραήλ Σαμίρ: «Μπορείς να λες ψέματα για το καλό του Ισραήλ».
Οι αναφορές που περιλαμβάνονται στο βιβλίο προέρχονται από όλες τις πολιτικές δυνάμεις του Ισραήλ (εκτός από το αριστερό κόμμα Μερέτζ), όπως η Εργατική Αριστερά, το Λικούντ, οι Κεντρώες, οι θρησκευόμενοι σιωνιστές και οι υπερορθόδοξοι εβραίοι.
Αποκαλύπτουν τι κρύβεται πίσω από τα πιο διαδεδομένα στερεότυπα, τα οποία δυστυχώς δεν έχουν καταρριφθεί ούτε καν από τη γενοκτονία που βρίσκεται σε εξέλιξη, όπως «το Ισραήλ είναι η μόνη δημοκρατία στη Μέση Ανατολή», «η βία μας είναι απαραίτητη επειδή πολεμάμε τους τρομοκράτες», «είναι οι Άραβες αυτοί που μας απορρίπτουν» κ.λπ. Τα αποσπάσματα προέρχονται από τα χιλιάδες που υπάρχουν στον ιστότοπο https://palcit.net/, μια βάση δεδομένων που συγκεντρώνει εκφράσεις, σχόλια και απόψεις που σημάδεψαν την σιωνιστική αποικιοποίηση της Παλαιστίνης.
Μια πρώτη πραγματικά διαφωτιστική αναφορά γίνεται στο βιβλίο του Theodor Herzl, Εβραίου-Ούγγρου συγγραφέα, γνωστού ιδρυτή του σιωνιστικού κινήματος, Το Κράτος των Εβραίων, που εκδόθηκε το 1896. Ασφαλώς ο Herzl είχε κάθε λόγο να ανησυχεί για τις συνθήκες των Εβραίων στην Ευρώπη (μεταξύ άλλων, βρισκόταν στο Παρίσι την εποχή της υπόθεσης Ντρέιφους), αλλά σίγουρα οι μέθοδοι που περιγράφει για την απόκτηση γης για τους Εβραίους δεν είναι ηθικά αποδεκτές. Κρίνετε εσείς: «Θα πρέπει να απαλλοτριώσουμε με ευγένεια την ιδιωτική περιουσία στα εδάφη που θα μας παραχωρηθούν (δεν γινόταν ακόμη λόγος για την Παλαιστίνη, θα μπορούσαν να είναι και στην Ουγκάντα). Θα παροτρύνουμε τον πληθυσμό που δεν έχει μέσα να περάσει τα σύνορα, εξασφαλίζοντάς του εργασία στη χώρα διέλευσης και αποκλείοντάς τον από κάθε εργασία στη χώρα μας. Η απαλλοτρίωση και η εκδίωξη των φτωχών πρέπει να γίνουν με διακριτικότητα και σύνεση».
Είναι πλέον γνωστό ότι κυρίως το Ηνωμένο Βασίλειο υποστήριζε με επιμονή την εκδίωξη των Παλαιστινίων και την ίδρυση ενός εβραϊκού κράτους, όπως προκύπτει από αυτό το σημαντικό απόσπασμα από άρθρο του Ουίνστον Τσώρτσιλ το 1920: «Φυσικά, η Παλαιστίνη είναι πολύ μικρή για να φιλοξενήσει περισσότερο από ένα μέρος της εβραϊκής φυλής, ούτε και η πλειοψηφία των εθνικών Εβραίων επιθυμεί να πάει εκεί. Αλλά αν, όπως θα μπορούσε κάλλιστα να συμβεί, κάποτε στις όχθες του Ιορδάνη δημιουργηθεί ένα εβραϊκό κράτος υπό την προστασία της βρετανικής κορώνας, που θα μπορούσε να περιλαμβάνει τρία ή τέσσερα εκατομμύρια Εβραίους, αυτό θα ήταν ένα γεγονός επωφελές από κάθε άποψη στην ιστορία και θα ήταν ιδιαίτερα επωφελές για τα συμφέροντα της Βρετανικής Αυτοκρατορίας». Επομένως, το αποικιοκρατικό σχέδιο δεν προήλθε μόνο από τον σιωνισμό, αλλά βρήκε στήριξη στις βρετανικές ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες, που έβαλαν ένα εμπόδιο στον αραβικό κόσμο, εμποδίζοντας την ανάπτυξή του.
Μπορεί να φαίνεται παράξενο, αλλά το σιωνιστικό σχέδιο δεν δυσαρεστούσε καθόλου τη ναζιστική κυβέρνηση, όπως συνάγεται από αυτό το μακρύ απόσπασμα από διπλωματική εγκύκλιο του Vicco Von Bülow-Schwante (1891-1971),του υπεύθυνου για το εβραϊκό ζήτημα στο γερμανικό Υπουργείο Εξωτερικών: «Υπάρχει ένα τμήμα του ιουδαϊσμού που απορρίπτει την πιθανότητα αφομοίωσης των Εβραίων στη χώρα υποδοχής και, ως εκ τούτου, προωθεί τη μετανάστευση και τη συγκέντρωση των Εβραίων που είναι διασκορπισμένοι σε όλο τον κόσμο στην πολιτική τους κοινότητα.
Η ομάδα αυτή, με πρωτεργάτη τον σιωνισμό, είναι αυτή που πλησιάζει περισσότερο τους στόχους της γερμανικής πολιτικής για τους Εβραίους. Η μετανάστευση των Γερμανών Εβραίων από εδώ και στο εξής θα προωθηθεί ενεργά από την εθνικοσοσιαλιστική κυβέρνηση. Συγκεκριμένα, θα διατεθούν συγκεκριμένα ποσά για τη μετεγκατάσταση των Εβραίων που επιθυμούσαν να μεταναστεύσουν. Για το λόγο αυτό, οι γερμανικές αρχές συνεργάζονται πλήρως sine ira et studio ( χωρίς εμπάθεια και θυμό, αλλά και χωρίς εύνοια) με τις εβραϊκές οργανώσεις, ιδίως στην προώθηση της μετανάστευσης στην Παλαιστίνη» (1934).
Εδώ σκιαγραφείται σαφώς η προοπτική της συμφωνίας Haavara (μεταφορά), που συνήφθη το 1933 από τον Eliezer Hoofein,τον διευθυντή της Αγγλο-Παλαιστινιακής Τράπεζας, και το Υπουργείο Οικονομίας του Τρίτου Ράιχ, σύμφωνα με την οποία οι Γερμανοί Εβραίοι, ιδιοκτήτες μεγάλων περιουσιών, θα μπορούσαν να μεταναστεύσουν στην Παλαιστίνη, εάν αγόραζαν μια ορισμένη ποσότητα αγαθών που παράγονταν στη Γερμανία. Η συμφωνία, η οποία εγκαταλείφθηκε το 1939, εξασφάλισε για ένα σύντομο διάστημα μια διέξοδο για τα γερμανικά προϊόντα.
Υπάρχουν πολλές άλλες μαρτυρίες που αποδεικνύουν την πρόθεση του Ισραήλ, με βάση τον ψευδή μύθο της αποκλειστικής ιδιοκτησίας τους της Παλαιστίνης, να προκαλέσει την έξοδο των Αράβων με όλα τα μέσα, συμπεριλαμβανομένης της αδιάκριτης βίας. Αν σήμερα οι ισραηλινοί ηγέτες σκέφτονται να απελάσουν τους Παλαιστινίους στην Ιορδανία, όπου ήδη ζουν πολλοί, στην Αίγυπτο ή ακόμα και στην Ουγκάντα, στις 15 Ιουνίου 1967, λίγο μετά τον πόλεμο των έξι ημερών, ο πρωθυπουργός Levy Eskhol πρότεινε τη Βραζιλία ως τόπο μετεγκατάστασής τους. Η Βραζιλία εκείνη την εποχή ήταν μια στρατιωτική δικτατορία πρόθυμη να συμμαχήσει με οποιονδήποτε για να παραμείνει στην εξουσία. Το 1969, όμως, η Μοσάντ και ο δικτάτορας της Παραγουάης Alfredo Stroessner συμφώνησαν να απελάσουν στη χώρα της Νότιας Αμερικής 60.000 Παλαιστίνιους σε τέσσερα χρόνια. Πρακτικά όμως, το 1970 έφτασαν μόνο 30 και το σχέδιο δεν προχώρησε.
Όπως είπαμε, η χειραγώγηση βασίζεται κυρίως στο συναίσθημα, στις πιο έντονες εκφάνσεις του, όπως ο τρόμος, ο φρίκη, η αηδία.
Για αυτόν τον λόγο, ένα από τα κλασικά μοτίβα που χρησιμοποιούνται στην πολεμική προπαγάνδα είναι η βία κατά των παιδιών ακόμη και των νεογέννητων. Και όταν δεν υπάρχουν αποδείξεις, έγγραφα, εικόνες, πρέπει να τα επινοήσουν.
Συγκεκριμένα, η βία κατά των παιδιών χρησιμοποιείται από τα ψευδόμενα μέσα ενημέρωσης για να αποδείξουν την πλήρως απάνθρωπη συμπεριφορά των εχθρών τους, εναντίον των οποίων επιτρέπονται τα πάντα και εναντίον των οποίων μπορούν να διαπράξουν οποιαδήποτε θηριωδία, ακόμη και αν έτσι παραβιάζουν τα ίδια δικαιώματα που επικαλούνται εναντίον των εχθρών τους. Αλλά είναι γνωστό ότι η λογική δεν μπορεί να σταματήσει τα συναισθήματα όταν είναι τόσο έντονα.
Ας ξεκινήσουμε με την ανάλυση της περίφημης 7ης Οκτωβρίου, τα γεγονότα της οποίας έχουν ανακατασκευαστεί με αρκετά αληθινό τρόπο, αλλά εξακολουθούν να αμφισβητούνται. Πρώτον, πρέπει να θυμόμαστε ότι ο πρωταγωνιστής της επίθεσης δεν ήταν μόνο η ομάδα της Χάμας, αλλά ότι σε αυτήν συμμετείχαν και όλες οι άλλες ομάδες της παλαιστινιακής αντίστασης, η οποία έχει κάθε δικαίωμα να αντιστέκεται σε έναν στρατό που καταλαμβάνει τα εδάφη του λαού της και που δεν έχει σεβαστεί τις αποφάσεις του ΟΗΕ, ο οποίος τον έχει καλέσει πολλές φορές να αποσυρθεί από αυτά τα εδάφη.
Η επίθεση δεν στρεφόταν κατά αμάχων ισραηλινών κοινοτήτων, αλλά κατά στρατιωτικών βάσεων και ορισμένων κιμπούτς, όπου συνήθως σταθμεύουν στρατιωτικοί και οι κάτοικοι των οποίων είναι οπλισμένοι. Μόλις πρόσφατα, ο στρατηγός Yoav Gallant, πρώην υπουργός Άμυνας του Ισραήλ, παραδέχτηκε ότι στις 7 Οκτωβρίου διέταξε τους στρατιώτες του να πυροβολήσουν όλους τους παρόντες, εφαρμόζοντας την Οδηγία Αννίβα, επίσημη οδηγία του ισραηλινού στρατού που προβλέπει τη δολοφονία των ίδιων των Ισραηλινών σε περίπτωση σύλληψής τους, προκειμένου να αποφευχθεί το ενδεχόμενο οι Παλαιστίνιοι να ζητήσουν σε αντάλλαγμα τους συμπατριώτες τους που έχουν αδικαιολόγητα φυλακιστεί στο Ισραήλ. Θα πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι οι ζημιές σε κτίρια και αυτοκίνητα, που τεκμηριώνονται από τις φωτογραφίες που μας έδειξαν, δύσκολα θα μπορούσαν να έχουν προκληθεί από την παλαιστινιακή αντίσταση, η οποία εκείνη τη στιγμή ήταν εξοπλισμένη μόνο με ελαφρύ οπλισμό.
Ωστόσο, όλα αυτά τα στοιχεία δεν αποκαλύπτονται, ούτε γίνεται αναφορά στις μαρτυρίες των Ισραηλινών που ήταν παρόντες εκείνη την ημέρα, οι οποίοι κατηγορούν τον ισραηλινό στρατό ότι πυροβόλησε εναντίον τους, και η εκδοχή που προβάλλεται είναι αυτή μιας σφαγής που διαπράχθηκε αποκλειστικά από την τρομοκρατική οργάνωση Χαμάς, η οποία προκάλεσε θάνατο και πόνο ακόμη και σε γυναίκες και παιδιά.
Πρόκειται για πληροφορίες που δεν είναι πλέον κάτι νέο, όπως εκείνη που αφορά το γεγονός ότι περίπου οι μισοί από τους νεκρούς ήταν στρατιωτικοί και αστυνομικοί, που δημοσιεύτηκε στην ισραηλινή εφημερίδα Haaretz, και που αγνοήθηκε από τους διάφορους τηλεοπτικούς σχολιαστές, οι οποίοι πρέπει με κάθε κόστος να δικαιολογήσουν την πραγματική γενοκτονία των Παλαιστινίων.
Όσον αφορά το ζήτημα των αποκεφαλισμένων νεογέννητων (να θυμηθούμε τα νεογέννητα που έβγαλαν από τις θερμοκοιτίδες τους οι ιρακινοί στρατιώτες, μια είδηση που αποδείχθηκε ψευδής), οι δύο συγγραφείς του βιβλίου υπογραμμίζουν ότι η είδηση αυτή δόθηκε από τα μέσα ενημέρωσης που ανήκουν στον γαλλο-ισραηλινό δισεκατομμυριούχο Patrick Drahi και την αναπαρήγαγαν κατά λέξη τα άλλα μέσα ενημέρωσης, με αποδεικτικό στοιχείο την κατάθεση ενός ισραηλινού στρατιωτικού, γνωστού για τον ρατσισμό και την αντιπαλαιστινιακή του στάση.
Όλοι γνωρίζουν ότι η τηλεόραση του Drahi αποτελεί μέσο προπαγάνδας της ισραηλινής κυβέρνησης, η οποία χρειάζεται «αποδείξεις» προκειμένου να αυξήσει τις σφαγές αυτών που αποκαλεί «ανθρώπινα ζώα». Παρά τα προβλήματα αυτά, την Τετάρτη 11 Οκτωβρίου, τέσσερις ημέρες μετά την επίθεση, σχεδόν όλες οι ιταλικές εφημερίδες, χωρίς να τις ακολουθήσουν όλες οι ευρωπαϊκές εφημερίδες, έκαναν πρωτοσέλιδο τη σφαγή που πιθανώς έλαβε χώρα σε ένα κιμπούτς στα σύνορα με τη Γάζα, γεμίζοντας τις σελίδες τους με ψευδείς και φρικιαστικές ειδήσεις, όπως ο αποκεφαλισμός 40 παιδιών και οι βιασμοί ισραηλινών γυναικών από τρομοκράτες.
Στη συνέχεια, εκπρόσωποι του ισραηλινού στρατού δήλωσαν ότι δεν έχουν αποδείξεις για τον αποκεφαλισμό ούτε για τους φερόμενους βιασμούς, αλλά η διάψευση πέρασε στο περιθώριο και, από την άλλη πλευρά, ποια εχθρική πράξη θα μπορούσε να δικαιολογήσει τη μη τήρηση του διεθνούς δικαίου, τη γενοκτονία των Παλαιστινίων, τη σκόπιμη δολοφονία αμάχων, μεταξύ των οποίων γυναίκες και παιδιά, τις μαζικές απελάσεις ανθρώπων που στερούνται κάθε μέσου διαβίωσης, πράξεις που διέπραξε το Ισραήλ με την ηθική και υλική υποστήριξη των ΗΠΑ και των υποτελών κρατών τους; Μόλις πρόσφατα, το Υπουργείο Υγείας της Γάζας δημοσίευσε τον κατάλογο με τα ονόματα των 15.613 παιδιών που σκοτώθηκαν μετά τις 7 Οκτωβρίου. Υπολογίζεται ότι κάθε 15 λεπτά ένα παιδί πεθαίνει στη Γάζα και ποιος ξέρει πόσα στα άλλα κατεχόμενα εδάφη.
Τέλος, πιστεύω ότι είναι χρήσιμο να επισημάνω μια κραυγαλέα αντίφαση στη σιωνιστική σκέψη μεταξύ διεκδίκησης της Παλαιστίνης ως πατρίδας και απόρριψης αυτού που μπορούμε να ονομάσουμε «ανατολίτικη ψυχή». Ο Zeev Jabotinsky (1880-1940), Ρώσος συγγραφέας, εκπρόσωπος της φιλοφασιστικής πτέρυγας του σιωνισμού γράφει: «Εμείς οι Εβραίοι δεν έχουμε τίποτα κοινό με αυτό που ονομάζεται «Ανατολή», δόξα τω Θεώ.
Στο βαθμό που οι αμαθείς μάζες μας ακολουθούν αρχαίες πνευματικές παραδόσεις και νόμους που αποκαλούν Ανατολή, θα πρέπει να απογαλακτιστούν από αυτά.Πηγαίνουμε στην Παλαιστίνη, πρώτα απ' όλα για το εθνικό μας συμφέρον, [δεύτερον] για να εξαλείψουμε εντελώς κάθε ίχνος της «ανατολίτικης ψυχής». Όσο για τους Άραβες στην Παλαιστίνη, αυτό που κάνουν είναι δική τους υπόθεση· αλλά αν μπορούμε να τους κάνουμε μια χάρη, είναι να τους βοηθήσουμε να απελευθερωθούν από την Ανατολή».
Όπως φαίνεται, από τις μαρτυρίες και των ιστορικά γεγονότα η ειδυλλιακή εικόνα του Ισραήλ που σκιτσάρουν τα δυτικά μέσα ενημέρωσης στερείται κάθε βάσης.
Database of Palestine colonization quotes :
