Δίωξη συνδικαλιστή γιατί υπερσπίστηκε μετανάστη

                                                                                         

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Η Πανελλήνια Ένωση Υπαλλήλων ΟΑΕΔ δηλώνει την αμέριστη συμπαράστασή της προς το διωκόμενο συνάδελφο Πέτρο Καπετανόπουλο.

Ο συνάδελφος  διώκεται με μοναδικό παράπτωμα αυτό της υπεράσπισης των ανθρώπινων δικαιωμάτων, καθώς τόλμησε να υπερασπιστεί αλυσοδεμένο μετανάστη.

Η Π.Ε.Υ. ΟΑΕΔ γνωρίζει καλά τον εκλεκτό συνάδελφο –μέλος της.   Γνωρίζoυμε το ήθος του, την ανθρωπιά του, την αξιοπρέπεια και την εργατικότητά  του, και γι’ αυτό, κόντρα σε κάθε φοβικό σύνδρομο  του μήπως και του αν, κόντρα στο νέο μνημονιακό νόμο που καταδικάζει πριν δικάσει, εμείς τον αθωώνουμε πανηγυρικά, υπερασπίζοντας  με θέρμη το δικό του σύστημα αξιών.

Ζητούμε την απόσυρση των άδικων κατηγοριών  για το συνάδελφο Πέτρο Καπετανόπουλο.

Ζητούμε την απόσυρση του μνημονιακού νόμου που καταδικάζει συναδέλφους πριν δικαστούν θέτοντάς τους σε αργία.

Δηλώνουμε ότι θα είμαστε δυναμικά παρόντες σε κάθε άδικη δίωξη, σε κάθε προσπάθεια  επιστροφής σε σκοτεινές περιόδους.

 Το Δ.Σ της Π.Ε.Υ. ΟΑΕΔ  συμπαρίσταται σύσσωμο και σας καλεί στη συνέντευξη τύπου,που θα πραγματοποιηθεί για το θέμα τουΣυναδέλφου Πέτρου Καπετανόπουλου, την Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2012 στις 1:00μμ στην ΕΣΗΕΑ Ακαδημίας 20.

Ο πρώην δικτάτορας Βιδέλα, "Η Εκκλησία έδινε συμβουλές για τις δολοφονίες των "αγνοούμενων"

 

Ο πρώην δικτάτορας της Αργεντινής Χόρχε Βιντέλα, αποκαλύπτει τη συνενοχή των εκκλησιαστικών αρχών με το στρατιωτικό καθεστώς. Σε συνέντευξη του μέσα από τη φυλακή, αποκάλυψε πως ο τότε Αποστολικός Νούντσιος Pio Laghi και ο πρώην πρόεδρος  της Διάσκεψης των Επισκόπων της Αργεντινής Ραούλ Primatesta, μαζί με άλλους επισκόπους, έδωσαν  στην κυβέρνηση των πραξικοπηματιών πρακτικές συμβουλές για το πώς να διαχειριστούν τις  δολοφονίες των "αγνοούμενων" ( desaparecidos).

Όπως είναι ήδη γνωστό, η Καθολική Εκκλησία από τα πρώτα κι όλας χρόνια του στρατιωτικού καθεστώτος γνώριζε τη βίαιη καταστολή των αντιφρονούντων και διατηρούσε στενές σχέσεις με τους στρατιωτικούς που είχαν καταλάβει την εξουσία. Αλλά ο Βιντέλα δεν επιβεβαιώνει μόνο αυτό, αλλά και το ότι η Εκκλησία πρόσφερε "καλές υπηρεσίες" στην κυβέρνηση ενημερώνοντας για το φοβερό τέλος των "αγνοούμενων" μόνο τις οικογένειες που επέλεξαν τότε να μην δημοσιοποιήσουν τα εγκλήματα και να μη διαμαρτύρονται.

Στις συναντήσεις αυτές, που γινόντουσαν ακόμα και στο κτίριο της επισκοπής, ιερωμένοι και στρατιωτικοί αποφάσιζαν μέχρι και το πώς θα έπρεπε να διαχειριστούν  τις δολοφονίες των αγνοούμενων, προκειμένου να ελαχιστοποιηθούν οι διαρροές. Τα νέα αυτά στοιχεία, για τη σύμπραξη Καθολικής Εκκλησίας και στρατιωτικού καθεστώτος έρχονται να επιβεβαιώσουν το έργο δημοσιογράφων, όπως ο Horacio Verbitsky.
Για παράδειγμα, οι αξιωματικοί που έπαιρναν μέρος στη σφαγή των πολιτικών κρατουμένων συμβουλεύτηκαν τις εκκλησιαστικές αρχές προκειμένου να τους σκοτώσουν με ένα όσο το δυνατόν  "πιο χριστιανικό και λιγότερο βίαιο" τρόπο. Για την ιστορία, η λύση ήταν μια ένεση πεντοθάλης (penthotal) για την καταστολή των θυμάτων τα οποία στη συνέχεια τα πέταγαν στη θάλασσα από ένα αεροπλάνο και πνιγόντουσαν.

Ο πλοίαρχος του ναυτικού, ο Adolfo Scilingo, που πήρε μέρος στις "πτήσεις θανάτου" αναστατωμένος απευθύνθηκε σε ένα ιερέα ο οποίος, με  παραβολές της Βίβλου, υποστήριξε ότι οι "αγνοούμενοι" που πέθαιναν  με αυτό τον τρόπο δεν υπέφεραν. Κατόπιν συμφωνίας λοιπόν με την Εκκλησία αποφασίστηκε να σκοτώνουν με το "γλυκό " αυτό τρόπο τους διαφωνούντες. Επειδή η εκτέλεση χιλιάδων ανθρώπων με τουφεκισμό θα προκαλούσε τις διαμαρτυρίες του Πάπα. Και την αμηχανία όλων αυτών των ιεραρχών που συνεργαζόντουσαν με το καθεστώς.

[--->]

Ευρώπη: το τέλος της παρτίδας;

Αρθρο του  Jacques Sapir για την κρίση του ευρώ, όχι μόνο από οικονομική πλευρά, αλλά και πολιτική και συμβολική. Είναι η ώρα για μια συμφωνία  διάλυσης του ευρώ, αν θέλουμε να ξαναχτίσουμε την ιδέα της Ευρώπης σε άλλη βάση ...


του Jacques Sapir.
Η διαδικασία που ονομάζεται "ευρωπαϊκή οικοδόμηση", με το αδιέξοδο που  προέκυψε στο σχεδιασμό του προϋπολογισμού της ΕΕ για τα έτη 2014-2020, και, δευτερευόντως, τον προϋπολογισμό του 2013, υπέστη μια τριπλή αποτυχία: οικονομική , πολιτική και συμβολική. Η συμβολική είναι σίγουρα πιο σημαντική. Το αδιέξοδο, που στην καλύτερη περίπτωση θα κρατήσει μέχρι τις αρχές του 2013 ακολουθεί  το αδιέξοδο της αρχής αυτής της εβδομάδας ως προς το ζήτημα της ενίσχυσης στην Ελλάδα, και τις εξαιρετικά σκληρές διαπραγματεύσεις για τη συμμετοχή των αντίστοιχων κρατών στα πλαίσια του αεροναυπηγικού ομίλου EADS, και τη σημαντική μείωση των αεροναυπηγικών φιλοδοξιών της Ευρώπης. Είναι άκρως συμβολικό ότι όλα αυτά συνέβησαν μέσα σε οκτώ ημέρες.

 

Μια οικονομική αποτυχία
Το ζήτημα του προϋπολογισμού της ΕΕ, από οικονομική άποψη, είναι σημαντικό. Όχι τόσο για τα ποσά που περιλαμβάνει. Η συνεισφορά στον προϋπολογισμό της ΕΕ έχει φτάσει το 1,26% του ΑΕΠ των χωρών. Έτσι, για το 2013 προβλέπονται € 138 δισεκατομμύρια. Αλλά το μικρό μέγεθος αυτού του χρηματικού ποσού δημιουργεί προβλήματα. Σε μια εποχή που η ευρωζώνη, ένα υποσύνολο της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ), βρίσκεται σε ύφεση, και η κατάσταση αυτή θα συνεχιστεί σίγουρα το 2013 και το 2014, η κοινή λογική υπαγορεύει ότι θα έπρεπε να υπάρξει κάποια συμφωνία για ένα προϋπολογισμό οικονομική ανάκαμψης, που θα προωθούσε τη ζήτηση και πολιτικές προσφοράς και ανταγωνιστικότητας σε ορισμένες χώρες. Τώρα, βλέπουμε να γίνεται ακριβώς το αντίθετο. 

Είναι σαφές ότι κάθε χώρα έχει την τάση να κινείται άτακτα, αν και είναι υποχρεωμένη να τηρεί τους κανόνες της δημοσιονομικής λιτότητας, που θεσμοθετήθηκαν στην τελευταία Συνθήκη της ΕΕ, και αυτό δεν είναι το λιγότερο παράδοξο! Ο καθένας προσπαθεί να περάσει το δικό του, και σε συναντήσεις όπως αυτή που πραγματοποιήθηκε το βράδυ της Πέμπτης 22 και Παρασκευή 23 Νοεμβρίου, στις Βρυξέλλες, βρίσκουν τον ιδανικό κλειστό χώρο για διαφωνίες και αντιπαραθέσεις.

Στις παρούσες συνθήκες, είναι σαφές ότι η ύφεση δεν μπορεί να καταπολεμηθεί αποτελεσματικά παρά μόνο με ένα συνδυασμό πολιτικών τόνωσης της ζήτησης και της προσφοράς. Αυτές οι πολιτικές έχουν ποσοτικοποιηθεί. Μόνο για να ανακτηθεί η ανταγωνιστικότητα των  τεσσάρων χωρών  της Νότιας Ευρώπης (Ισπανία, Ελλάδα, Ιταλία και Πορτογαλία), χρειάζονται γύρω στα € 257 δισεκατομμύρια το χρόνο, όπως έχει γραφτεί σε προηγούμενο σημείωμα (1) .

Στην πραγματικότητα, αν θέλουμε να είμαστε συνεπείς, θα πρέπει να προσθέσουμε τουλάχιστον άλλα € 100 δισεκατομμύρια σε αυτό το ποσό για τη χρηματοδότηση μεγάλων έργων, ώστε να εναρμονιστεί ο ανταγωνισμός μεταξύ όλων των χωρών. Η πρόσθετη αυτή δαπάνη  357 δισ. ευρώ, σε σύγκριση με ένα προϋπολογισμό 138 δισ. ευρώ περίπου, είναι σημαντική. Αυτό σημαίνει ότι ο προϋπολογισμός θα πρέπει να αυξηθεί από 1, 26% σε 4,5%.
 

Στην πραγματικότητα, το ζήτημα είναι πολύ πιο περίπλοκο.

Ετήσια έκθεση Διεθνούς Γραφείου Εργασίας

Οι  μισθοί των εργαζομένων στις αναδυόμενες χώρες αυξάνονται,  ενώ στις  χώρες της Δύσης μειώνονται.

 Ετήσια έκθεση του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας.  Μια προσέγγιση που κατέστη δυνατή χάρη στην πτώση των κοινωνικών στάνταρντ στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ, και την αύξηση της παραγωγικότητας. Ο παγκόσμιος ανταγωνισμός αγριεύει.

Η αύξηση των μισθών βρίσκεται ακόμα μακριά από τα προ-κρίσης επίπεδα το 2007 και σχεδόν μηδενίστηκε στις βιομηχανικές χώρες του δυτικού καπιταλισμού , ενώ στις αναδυόμενες οικονομίες συνεχίζει να αυξάνεται. Αυτό αναφέρει το ΔΓΕ (Διεθνές Γραφείο Εργασίας), στην Παγκόσμια Έκθεση του σχετικά με τους μισθούς το 2012/13. Σύμφωνα με την ανάλυση του, ΔΓΕ οι μηνιαίες  αποδοχές παγκοσμίως (ο μισθός προσαρμοσμένος στον πληθωρισμό, γνωστός και ως μέσος πραγματικός μισθός) αυξήθηκαν κατά 1, 2% το 2011, σε σύγκριση με το 3% το 2007 και το 2, 1% το 2010. Αλλά αυτοί οι αριθμοί θα ήταν πολύ χαμηλότεροι εάν η Κίνα είχε εξαιρεθεί από τους υπολογισμούς.
 

Η έκθεση υπογραμμίζει τις τεράστιες διαφορές μεταξύ χωρών και περιφερειών, με τους μισθούς να αυξάνονται με ταχύτερους ρυθμούς σε αυτές τις περιοχές όπου η οικονομική ανάπτυξη είναι μεγαλύτερη. Ενώ η αύξηση των μισθών έχει υποστεί διπλή μείωση στις βιομηχανικές οικονομίες στην Ευρώπη και στις Ηνωμένες Πολιτείες - όπου προβλέπεται να είναι μηδενική το 2012 - παρέμεινε θετικός καθ 'όλη τη διάρκεια της κρίσης στη Λατινική Αμερική και την Καραϊβική, την Αφρική και ακόμη περισσότερο στην Ασία.
 

Οι πιο σημαντικές αλλαγές σημειώθηκαν στην Ανατολική Ευρώπη και την Κεντρική Ασία, όπου από διψήφια ποσοστά πριν από την κρίση είχαμε μια απότομη επιβράδυνση το 2009. Στη Μέση Ανατολή, αν και τα στοιχεία  εξακολουθούν να είναι ελλιπή, οι μισθοί φαίνεται να βρίσκονται σε πτώση από το 2008.
 

Οι διαφορές μεταξύ περιφερειών – συνεχίζει η έκθεση του  ΔΓΕ - είναι ιδιαίτερα έντονες αν εξετάσουμε  την αύξηση των μισθών από το2000 - 2011. Παγκοσμίως, οι μισθοί αυξήθηκαν λιγότερο από ένα τέταρτο. Στην Ασία, σχεδόν διπλασιάστηκαν. Στην Ανατολική Ευρώπη και την Κεντρική Ασία, έχουν σχεδόν τριπλασιαστεί, παρά την απότομη πτώση τη δεκαετία του '90. Και τέλος, στον βιομηχανοποιημένο κόσμο αυξήθηκαν μόνο κατά 5% περίπου.
 

Αλλά, σύμφωνα πάντα με το ΔΓΕ , παρατηρούνται και σημαντικές μισθολογικές διαφορές μεταξύ των διαφόρων χωρών.
 

Ετσι,ένας εργαζόμενος στον τομέα της μεταποίησης στις Φιλιππίνες παίρνει περίπου 1,40 δολάρια για κάθε ώρα εργασίας, στη Βραζιλία 5,50, στην Ελλάδα 13, στις Ηνωμένες Πολιτείες 23,30 και στη Δανία σχεδόν 35.
 

Η έκθεση υπογραμμίζει, επίσης, πρόσφατες μελέτες που δείχνουν ότι, τις τελευταίες δεκαετίες στις περισσότερες χώρες όπου υπάρχουν διαθέσιμα στοιχεία, οι μισθοί αυξήθηκαν με βραδύτερο ρυθμό από ό, τι η παραγωγικότητα - δηλαδή, η αξία των αγαθών και υπηρεσιών ανά απασχολούμενο άτομο.
 

Η τάση αυτή οδηγήσε σε άνοιγμα  της ψαλίδας των εισοδημάτων, πράγμα που σημαίνει ότι οι εργαζόμενοι ωφελήθηκαν λιγότερο από τους καρπούς της εργασίας τους, ενώ οι κεφαλαιοκράτες είχαν τα μεγαλύτερα οφέλη.

Στις ανεπτυγμένες οικονομίες, από το 1999, η παραγωγικότητα της εργασίας  αυξηθηκε δύο φορές περισσότερο από τους μισθούς.

 Στις Ηνωμένες Πολιτείες, από το 1980, η ωριαία παραγωγικότητα της εργασίας στις μη γεωργικές δραστηριότητες αυξήθηκε κατά περίπου 85%, ενώ οι μισθοί αυξήθηκαν μόνο κατά 35% περίπου. Στη Γερμανία, τα τελευταία είκοσι χρόνια, η παραγωγικότητα της εργασίας αυξηθηκε κατά περίπου ένα τέταρτο, ενώ οι μισθοί παρέμειναν σταθεροί.
 

Ακόμη και στην Κίνα, μια χώρα όπου οι μισθοί σχεδόν τριπλασιάστηκαν μέσα σε δέκα χρόνια, το μερίδιο της εργασίας μειώθηκε ενώ το ΑΕΠ αυξήθηκε  πολύ πιο γρήγορα από ό, τι το συνολικό μισθολογικό κόστος.

Η έκθεση καλεί λοιπόν τους φορείς χάραξης πολιτικής να είναι προσεκτικοί ώστε να μην προωθήσουν ένα «αγώνα δρόμου  προς τα κάτω» του τμήματος που διατίθενται για εργασία με την ελπίδα να κερδίσουν σε ανταγωνιστικότητα για να βγουν από την ύφεση.

[--->]

Οι φρουροί του Ελντοράντο με τις μπούργκες

Η εικόνα του βουνού μας σήμερα. Κάτι απρόσωπα ρομπότ πίσω από μια κατεβασμένη μπάρα κόβουν το δρόμο, ζητάνε να μάθουν ποιος είσαι και πού θέλεις να πάς, σε βιντεοσκοπούν, παίρνουν τον αριθμό του αυτοκινήτου σου. Σα να προσπαθείς να μπεις στη Μόρντορ.
Τι έγινε και ξανακατέβηκε η μπάρα;
Τι φοβούνται και ξαναβάλανε τη μπούργκα;
Ο κουκουλονόμος δεν ισχύει γι’αυτούς;
Είναι αυτός ο τόπος μας;

 [--->]