Reuters: Με προτροπή Παπαδήμου η παρέμβαση Barroso για Ελλάδα

Με παρέμβαση Λουκά Παπαδήμου έγιναν οι δηλώσεις του προέδρου της Κομισιόν, Jose Manuel Barroso, στις 11 Μαΐου, ότι «εάν ένα μέλος μιας ομάδας δεν σέβεται τους κανόνες, είναι καλύτερα να βγει από την ομάδα», αναφέρει το πρακτορείο Reuters.

Όπως εξηγεί το πρακτορείο Reuters, ο Barroso είχε ερωτηθεί από δημοσιογράφο της ιταλικής τηλεόρασης τι νομίζει για τα σχέδια του Τσίπρα να σχίσει τη συμφωνία διάσωσης. Αν και δεν κατονόμασε τη χώρα, τα σχόλια του Barroso θεωρήθηκαν ότι αναφέρονται στην Ελλάδα και έκαναν να φαίνεται ότι η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ ήταν πιο κοντά.

Αυτό που έχει ενδιαφέρον για το περιστατικό είναι ότι ο ίδιος ο Barroso δεν είχε καμία πρόθεση να κάνει μια τέτοια ισχυρή δήλωση. Το έκανε μόνο επειδή έλαβε ένα τηλεφώνημα από τον Λουκά Παπαδήμο, ο οποίος του το ζήτησε, αναφέρει στο πρακτορείο Reuters αξιωματούχος στη Κομισιόν. Εξοργισμένος από τις αποτυχημένες προσπάθειες για το σχηματισμό κυβέρνησης μετά από τις εκλογές της 6ης Μαΐου, ο Παπαδήμος ήθελε από τον Barroso να προχωρήσει σε μια ισχυρή δήλωση, με την ελπίδα ότι μπορεί να ξυπνήσει τους Έλληνες πολιτικούς ηγέτες.

«Δεν ήταν πρωτοβουλία του Barroso, ήταν απευθείας αίτημα», δήλωσε ο αξιωματούχος της Κομισιόν, προσθέτοντας ότι «δεν είχε αποτέλεσμα». Στο ίδιο κείμενο επισημαίνεται ότι οι Rompuy και Barroso συζήτησαν πριν από δύο εβδομάδες για το εάν θα έπρεπε να απαντήσουν στην επιστολή Τσίπρα.

Πηγές που βρισκόταν στη συνάντηση των δύο ανδρών, τονίζουν πως αρχικά ο Barroso πρότεινε να απαντήσει στην επιστολή, αλλά ο Van Rompuy ήταν πιο επιφυλακτικός, φοβούμενος πως μπορεί ό,τι έγραφαν ως απάντηση να διέρρεε, και εν τέλει, ότι δεν πρέπει να μπουν στη διαδικασία να απαντούν σε κάθε επιστολή που λαμβάνουν από έναν ηγέτη κόμματος.

«Τελικά αποφασίστηκε ότι δεν θα πρέπει να σταλεί απάντηση, όπως και έγινε». Το πρακτορείο Reuters επισημαίνει πως το επεισόδιο αναδεικνύει την εύθραυστη ισορροπία που προσπαθούν να κρατήσουν οι Ευρωπαίοι ηγέτες μεταξύ του να εμπλακούν (ή ακόμη και να επηρεάσουν) τις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα και του να αφήσουν τη χώρα να τραβήξει την πορεία της, ανεξαρτήτως του ποιες θα είναι οι συνέπειες.




[--->]

BBC ψευδόμενο

 

 Το BBC συνελήφθη ψευδόμενο  ως προς τη σφαγή των βρεφών στη Συρία

Μια παλιά γνωστή ιστορία  επαναλαμβάνεται.Με την προπαγάνδα προσπαθούν  να ταρακουνήσουν συνειδήσεις για να δικαιολογήσουν  έναν νέο πόλεμο. Το πρακτορείο ειδήσεων BBC χρησιμοποιεί παλιές φωτογραφίες νεκρών παιδιών από το Ιράκ για να τις παρουσιάσει ως αγριότητες της κυβέρνησης της Συρίας


Τα βρετανικά μέσα ενημέρωσης πιάστηκαν για άλλη μια φορά στα πράσα, στη προσπάθεια τους  να δικαιολογήσουν  μια ΝΑΤΟϊκή επίθεση στη Συρία, όταν το BBC News χρησιμοποίησε μια παλιά φωτογραφία με νεκρά  παιδιά από το Ιράκ και την εμφάνισε σαν τα θύματα από μια επίθεση της συριακής Κυβέρνησης στην πόλη Χούλα.


Σε δημοσίευμα λίγες ώρες μετά τη σφαγή, το BBC εμφάνισε  μια φωτογραφία που είχε δημοσιευθεί για πρώτη φορά πριν από εννέα χρόνια, και που είχε τραβηχτεί στην πόλη Αλ Mussayyib του Ιράκ. Η φωτογραφία δείχνει μια κοπέλα να περνάει πάνω από τα πτώματα εκατοντάδων Ιρακινών παιδιών που μεταφέρονται  από ένα μαζικό τάφο για να προσδιοριστεί η ταυτότητα τους.

Η φωνή που χρησιμοποιεί  το BBC για το σπικάζ, είπε  ότι τη φωτογραφία την έδωσε ακτιβιστής και ότι "έδειχνε  τα σώματα των νεκρών παιδιών της Χούλας πριν ενταφιαστούν”. Μετά ην αποκάλυψη του "σφάλματος", το BBC έκανε κάποιες αλλαγές στο αρχικό άρθρο, αλλά δεν υποχώρησε.

Ο φωτογράφος που τράβηξε την αρχική φωτογραφία, ο Marco Di Lauro, έγραψε  στη σελίδα του στο Facebook, "Κάποιος χρησιμοποιεί τις εικόνες μου ως μέσο προπαγάνδας εναντίον της συριακής κυβέρνησης για να αποδείξει τη σφαγή." Ο Di Lauro δήλωσε στην Telegraph του Λονδίνου ότι "εξεπλάγη" που το BBC δεν φρόντισε να επαληθεύσει την αυθεντικότητα της εικόνας.

"Αυτό που πραγματικά με εξέπληξε είναι ότι ένα μέσο ενημέρωσης όπως το BBC δεν ελέγχει τις πηγές του και είναι πρόθυμο να δημοσιεύσει  οποιαδήποτε εικόνα τους στέλνει ο οποιοσδήποτε. Είτε ακτιβιστής είναι αυτός, είτε δημοσιογράφος,είτε  πολίτης ή οποιοσδήποτε άλλος”, είπε ο Di Lauro.

Οι πληροφορίες σχετικά με τη σφαγή στη Χούλα ρίχνουν σαφώς την ευθύνη  για τις δολοφονίες  των παιδιών στα τάγματα θανάτου και όχι  στο βομβαρδισμό των τεθωρακισμένων των κυβερνητικών δυνάμων.Τα τραύματα των θυμάτων στο βίντεο φαίνεται πως έχουν γίνει  από πυροβόλο όπλο και μαχαίρια. Κανένα από τα θύματα δεν φαίνεται να έχει ακρωτηριαστεί.


Όπως γράφει ο Τόνι Cartalucci: "Γιατί η κυβέρνηση της Συρίας να θέλει  να σκοτώσει τα παιδιά των Σύριων?  Και ακόμα κι αν για κάποιο λόγο το έκανε - γιατί να το πκάνει με ένα τρόπο που είναι εκατό τα εκατό βέβαιο ότι θα επέσυρε την διεθνή καταδίκη και θα ανανέωνε το αίτημα  για δράση εναντίον του καθεστώτος; Με άλλα λόγια, “ ποιος ωφελείται?”

“Ποιος πραγματικά ωφελείται από αυτή την αγριότητα - και ποιος όχι?  Σίγουρα οι αντάρτες και οι ξένοι υποστηρικτές τους,και όχι η συριακή κυβέρνηση. Για τις πρόσφατες φρικαλεότητες στη Δαμασκό κατηγορηθήκαν  σχεδόν ομόφωνα - οι εξτρεμιστές αντίπαλοι της κυβέρνησης Άσαντ, γιατί να μην είναι τουλάχιστον πιθανό να βρίσκονται  και αυτή τη φορά  πίσω από αυτή τη φρικαλεότητα”;

Όποια και αν είναι η αλήθεια για τα γεγονότα του Σαββατοκύριακου, τα μέσα ενημέρωσης για μια ακόμη φορά έγιναν φερέφωνα της προπαγάνδας ανώνυμων  "ακτιβιστών".

Αλλά δεν είναι η πρώτη φορά που τα βρετανικά μέσα ενημέρωσης υποστηρίζουν ότι οι δυνάμεις του Άσαντ σκοτώνουν βρέφη και παιδιά αδιακρίτως.

Τον περασμένο Φεβρουάριο, η εφημερίδα Independent του Λονδίνου ανέφερε ότι "αυτή την εβδομάδα στη Χομς οι δυνάμεις ασφαλείας του Προέδρου Άσαντ σκότωσαν  αδιακρίτως δεκάδες μωρά."

Όπως τεκμηριώνεται, η πηγή αυτής της δήλωσης δεν βρισκόταν στη Συρία, αλλά στο Λονδίνο,και ανήκε στην οργάνωση συριακό Παρατηρητήριο για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (Syrian Observatory for Human Rights (SOHR), η οποία είναι κάτι παραπάνω από μια ομάδα πίεσης με στενούς δεσμούς με το βρετανικό Υπουργείο Εξωτερικών.
 

[--->]

 Από το μπλογκ του As'ad AbuKhalil :

 http://angryarab.blogspot.com/2012/05/bbc-lies-and-fabrications.html


 "Ο «αραβικός»  στρατός  της Συρίας και ο «Ελεύθερος» στρατός της Συρίας , ανταλλάσσουν σφαγές σε αυτό που μοιάζει να είναι μια τρελή κούρσα για το ποιος μπορεί να σκοτώσει το μεγαλύτερο αριθμό Σύρων. Ο αγώνας διεξάγεται στην επαρχία της Χομς.
 
Στην Αλ-Χούλα (Χομς), τουλάχιστον 92 άμαχοι, 32 από αυτούς παιδιά σκοτώθηκαν από τις βόμβες του πυροβολικού και των τανκς  του συριακού στρατού, του καθεστώτος, (διαβάστε εδώ και  μπορείτε να δείτε αυτό το βίντεο και πολλά άλλα)
 
Σε άλλα δύο χωριά της  πόλης Χομς, στην Αλ-Σουμαρίγια και το Τέλντο, ο Ελεύθερος στρατός της Συρίας  έσφαξε  πολλές οικογένειες αμάχων.
 
Αξίζει να αναφέρουμε ότι η μοναδική πηγή πληροφοριών σχετικά με τις σφαγές στην  Αλ-Σουμαρίγια και το Τέλντο ήταν το συριακό πρακτορείο ειδήσεων Sana, που με τη σειρά του,βέβαια, έκανε πως δεν είδε τι έγινε στην Αλ-Χούλα."



 

Πρόσθετες πηγές : [--->]  ,  [--->],    [--->],    [--->]






 

Δεν υπάρχει συλλογική μνήμη

Στη φύση δεν υπάρχει συλλογική μνήμη. Δεν θα την βρούμε γραμμένη σε κάποιο βιβλίο, ούτε σε κάποια επιφάνεια καταγραφής δεδομένων . Δεν μπορεί να προσωποιηθεί από κάποιο μεμονωμένο άτομο .Ούτε και πρόκειται για ένα άθροισμα επιμέρους ''αναμνήσεων''.

Η συλλογική μνήμη δεν υπάρχει στον ενικό. Η κάθε συλλογικότητα διαθέτει τη δική της μνήμη και μνήμες υπάρχουν,τουλάχιστον  τόσες, όσες και οι συλλογικότητες.Και το κάθε άτομο συμμετέχει σε περισσότερες από μία συλλογικές μνήμες. Οι ανταγωνιστικές συλλογικές μνήμες μπορούν να συγκρούονται ή να ανταγωνίζεται η μια την άλλη, όταν εκφράζονται ή όταν χρησιμοποιούνται στο δημόσιο λόγο.

Η συλλογική μνήμη δεν υπάρχει άπαξ δια παντός. Γεννιέται, εξελίσσεται, αλλάζει και εξαφανίζεται μέσα στο χρόνο, που δεν είναι βέβαια ο χρόνος ο ημερολογιακός αλλά ο χρόνος των γεγονότων που έχουν αποφασιστική σημασία για τη συλλογικότητα. Η μνήμη είναι μια ρίζα στο χρόνο, μια βάση οικοδόμησης της ταυτότητας της συλλογικότητας, στην οποία αντιστοιχεί ένα παρελθόν.

Η συλλογική μνήμη δεν υπάρχει εν κενώ. Δεν υπάρχει παρά εντός ενός κοινωνικού πλαίσιου που επιτρέπει στη συλλογικότητα να συλλαμβάνει το νόημα των συμβάντων. Η μνήμη είναι πρωτίστως η χρήση του παρελθόντος από τη συλλογικότητα. Η συλλογικότητα εντάσσει τα υπολείμματα του παρελθόντος και των βιωμάτων σε  ένα συμβολικό σύμπαν, που του προσδίδει  οικεία χαρακτηριστικά.  

Η συλλογική μνήμη ενσωματώνει,έτσι, τη συλλογική γνώση, συμβάλλοντας στην αφήγηση της φύσης του προβλήματος και στον προσδιορισμό της λύσης που η συλλογικότητα, η κοινωνική ομάδα και η κοινότητα θα αποφασίσουν.  

Η συλλογική μνήμη δεν υπάρχει χωρίς τη συλλογική λήθη. Για τη λήθη μπορεί να ισχύουν όσα ειπώθηκαν πιο πάνω για τη μνήμη, παρόλο που αυτή (η μνήμη) δεν εκφράζεται από την ανάμνηση. Η κοινωνική μνήμη αποτρέπει τη λήθη και την ίδια στιγμή τρέφεται από αυτή.

Μη μείνει απ´ αυτούς κανείς

Τον κόσμο αυτό αν θες να φτιάξεις
πρέπει ν΄αλλάξεις τη δομή,
πρωτού λόγω της απραξίας μας
μας αφανίσει η παρακμή,
μας κυβερνούν οι λωποδύτες,
οι τραπεζίτες κι´ οι αγιογδύτες
κι´ όλοι τους οι υποτακτικοί.
Δίχως έλεος λοιπόν, δίχως οίκτο,
κτύπα τους πριν αφανιστείς,
γιατί αλλιώς μεσ´ στη μιζέρια
και μεσ´ στο άδικο θα ζεις,
δίχως έλεος λοιπόν, δίχως οίκτο,
μη μείνει απ´ αυτούς κανείς.
Λέει η εντολή ου αυτοκτονήσεις,
μα κατ´ ανάγκη αυτοκτονείς,
χτύπα τους πριν σε αφανίσουν,
εγκληματείς που αδρανείς,
της ηθικής μας απραξίας
όπως και της νωθρότητάς μας
πια ας μην είμαστ´ ασθενείς.

 Αντώνιος Περρής

Το τρίλημμα της ευρωπαϊκής οικονομικής πολιτικής

της Rosaria Rita Canale

Το μοντέλο της οικονομικής πολιτικής πάνω στο οποίο  οικοδομήθηκε η Ευρωπαϊκή Ένωση αποτελεί την πιο πιστή εφαρμογή –ένας μη οικονομολόγος, βλέποντας τις σημερινές εξελίξεις  θα τις  θεωρούσε παράλογες – των  θεωρητικών συμπερασμάτων  του κυρίαρχου οικονομικού παραδείγματος .Συνοπτικά μπορούμε να πούμε ότι τα συμπεράσματα αυτά αρνούνται ότι δημόσιες  δαπάνες και ανάπτυξη συνδέονται άμεσα και ότι ένας πιθανά ενεργός ρόλος της νομισματικής πολιτικής μπορεί να επηρεάσει το επίπεδο ισοκατανομής των εισοδημάτων.

Οικοδομήθηκε, έτσι, ένα θεσμικό καθεστώς που επηρέασε με διάφορους τρόπους πολλές χώρες με προηγμένες ή μη οικονομίες, με βάση: 1) τη διάκριση της δημοσιονομικής και της νομισματικής πολιτικής, 2) δημοσιονομικές   πολιτικές  στα πλαίσια ενός ευρύτερου σχεδίου περιστολής των δημοσίων δαπανών, 3) μια νομισματική πολιτική με μοναδικό στόχο τη σταθερή αύξηση των τιμών.

Στην Ευρώπη, στη συνέχεια, προστέθηκαν δύο ακόμα στοιχεία που καθιστούν την ήπειρο μια περίπτωση εντελώς ιδιαίτερη: 1) η ενιαία νομισματική πολιτική, και 2) μια δημοσιονομική πολιτική η εφαρμογή της οποίας ανατίθεται  στα κράτη μέλη με βάση την αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία.

Τα όρια του μοντέλο αυτού έχουν φανεί - όπως αναφέρει και ένας επιστήμονας  ο οποίος ασφαλώς δεν μπορεί να θεωρηθεί ως ετερόδοξος [1] –κατά την αντιμετώπιση καταστάσεων όπως η οικονομική κρίση του 2007.

Το μοντέλο βασίστηκε  σε δύο αμφιλεγόμενες υποθέσεις οι οποίες σε περιόδους κρίσεων, και μάλιστα οικονομικών, δημιουργούν ένα σχήμα οξύμωρο: α) τη ντετερμινιστική φύση του οικονομικού συστήματος δηλαδή την αυθόρμητη τάση του οικονομικού συστήματος  προς συνθήκες  εξισσορόπησης της πλήρους απασχόλησης της παραγωγικής ικανότητας και της εργασίας (πλην κάποιου ποσοστού ανεργίας τριβής), και  β) την ικανότητα των χρηματοπιστωτικών αγορών να προβλέπουν τη μελλοντική πορεία της οικονομίας.

Οσον αφορά την πρώτη υπόθεση,για να εξετάσουμε τη λειτουργία του οικονομικού συστήματος και τις διαδικασίες ρύθμισης του δεν χρειάζεται να πάρουμε υπόψη μας αναταράξεις συστημικής φύσης, που να πλήττουν δηλαδή με τον ίδιο τρόπο όλες τις χώρες. Ετσι, με βάση αυτή τη λογική, για  να υπάρξει πλήρη απασχόληση δεν έχουμε παρά να εγγυηθούμε  την ευελιξία της αγοράς εργασίας, και αντιστρέφοντας αυτό το σκεπτικό, η ανεργία οφείλεται στην ακαμψία της αγοράς εργασίας.

Σύμφωνα με τη δεύτερη υπόθεση - γνωστή και ως υπόθεση αποτελεσματικότητας της αγοράς (efficency market hypothesis) - οι χρηματοπιστωτικές αγορές είναι σε θέση να αποτιμούν ανά πάσα στιγμή τους κινδύνους που εμποδίζουν την υπερβολική συσσώρευση χρέους, τόσο του δημόσιου όσο και του ιδιωτικού, προεξοφλώντας την μελλοντική αξία των οικονομικών δραστηριοτήτων και αποτιμώντας επομένως, την αξία μετοχών και ομολόγων.

Η κρίση, εξ ορισμού αποδεικνύει την αβασιμότητα και των δύο αυτών υποθέσεων και πολύ γλήγορα έκανε αισθητή την παρουσία της σε ολόκληρο  τον κόσμο, μέσα από τους ισολογισμούς  των τραπεζών και, στη συνέχεια με ένα δεύτερο κύμα, με τη μείωση του δανεισμού και την έλλειψη συνολικά της  ζήτησης.

Η κρίση ανάδειξε και  την δυσμενέστατη θέση  κάποιων  χωρών έναντι άλλων οπότε έγινε προφανές ότι το μοντέλο της οικονομικής πολιτικής είχε σχεδιαστεί με τρόπο μη ισορροπημένο. Μη ισορροπημένο για κάποιες χώρες και μη ισορροπημένο ως προς το ρόλο της νομισματικής πολιτικής την οποία η δημοσιονομική  υπηρετεί, αντί να την αντιμετωπίζει ξεχωριστά..