ΕΚΛΟΓΕΣ ΣΤΗΝ ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ : ΜΕΓΑΛΗ ΑΥΞΗΣΗ ΤΗΣ ΑΚΡΟΔΕΞΙΑΣ

Η Πορτογαλία, με τις γενικές εκλογές της Κυριακής 10 Μαρτίου, "στράφηκε προς τα δεξιά". Η Alianza Democrática (AD), ο συντηρητικός συνασπισμός, κέρδισε 79 βουλευτές, με ποσοστό 29,5% , έναντι 77 που κέρδισαν οι Σοσιαλιστές, με ποσοστό 28,7% των ψήφων, σε σύνολο 230.

Από την καταμέτρηση λείπουν οι 4 έδρες των Πορτογάλων στο εξωτερικό, οι οποίες θα γίνουν γνωστές σε μια εβδομάδα, αλλά η αναπαράσταση της πολιτικής εικόνας, είναι αρκετά οριστική.

Πρώτα απ' όλα, η εκλογική συμμετοχή ήταν υψηλή -με τα πρότυπα που επιβάλλονται πλέον σε ολόκληρη τη Δύση- με 66,23%, το υψηλότερο ποσοστό των τελευταίων πέντε προηγούμενων γενικών εκλογών.

Η έκκληση για  "χρήσιμη ψήφο" προς την κατεύθυνση των δύο μεγάλων πολιτικών πόλων της κεντροδεξιάς και της κεντροαριστεράς αγνοήθηκε. Οι δύο βασικοί συνασπισμοί δεν έφτασαν το 60% και το κατακερματισμένο πολιτικό πλαίσιο θα καταστήσει δύσκολη τη "διακυβέρνηση" της χώρας, ιδίως μπροστά στα κοινωνικά επείγοντα προβλήματα που αντιμετωπίζει εδώ και καιρό η χώρα : στέγαση, υγεία, επισφάλεια και χαμηλοί μισθοί σε ένα πλαίσιο "περιφερειακής" οικονομίας που έχει τιμωρηθεί βαριά από την κρίση.

Μια χούφτα ψήφων, μόλις 2.000, χωρίζει την AD από το PS του Pedro Nuno Santos.

Η Alianza αποτελείται από τρεις σχηματισμούς, εκτός από το κεντροδεξιό PSD: το συντηρητικό δεξιό CDP-PP και το PPM, δηλαδή το Λαϊκό Μοναρχικό Κόμμα, δύο σχηματισμοί που προηγουμένως δεν είχαν εκπροσώπους στη Συνέλευση.

Το Σοσιαλιστικό Κόμμα από κόμμα με την απόλυτη πλειοψηφία - 120 βουλευτές - με τον Κόστα, έγινε η μεγαλύτερη δύναμη της αντιπολίτευσης με τον Σάντος.

Η Chega,που είναι  πλέον η τρίτη πολιτική δύναμη της χώρας, με 48 βουλευτές από 12  και ποσοστό λίγο πάνω από 18%, εκλέγει  εκπροσώπους σε όλες τις περιφέρειες της χώρας, εκτός από την Bragança, στο Βορρά- και γίνεται η δύναμη με τις περισσότερες ψήφους στο Νότο, στο Algarve, όπου η ακροδεξιά κατακτά τις έδρες που έχασαν οι σοσιαλιστές.

Είναι χαρακτηριστικό ότι κέρδισε  έδρες στο ιστορικό προοδευτικό προπύργιο του Αλεντέχο, αφαιρώντας ψήφους από τους κομμουνιστές.

Ο Βεντούρα, ηγέτης του ακροδεξιού σχηματισμού, χαίρεται και μιλά για το "τέλος του δικομματισμού" ενώ υποστηρίζει τη φόρμουλα ενός κυβερνητικού άξονα με τους συντηρητικούς (79 συν 48), που θα εγγυάται την πλειοψηφία των 230 μελών της Ρεπουμπλικανικής Συνέλευσης.

"Ο λαός είπε ότι η δεξιά πρέπει να κυβερνήσει", δήλωσε ο Βεντούρα, "και η εντολή μας είναι να κυβερνήσουμε την Πορτογαλία τα επόμενα τέσσερα χρόνια" για να "απαλλάξουμε την Πορτογαλία από την άκρα αριστερά".

Από την πλευρά της, η ριζοσπαστική αριστερά επιβεβαιώνει την πολιτική της περιθωριοποίηση, ακόμη και αν οι "συσχετισμοί δύναμης" στο εσωτερικό της αλλάζουν: το Πορτογαλικό Κομμουνιστικό Κόμμα το οποίο για πρώτη φορά παρουσίασε τον Πάουλο Ραϊμόντο, συνεχίζει να φυλλοροεί - από 6 σε 4 βουλευτές - οι έδρες του Bloque de Esquerda με τη νέα του ηγέτιδα Μαριάνα Μόρταγκουα παραμένουν 5, ενώ η Livre είναι η μόνη δύναμη που πραγματικά ανεβαίνει με 4 βουλευτές σε σχέση με τον μοναδικό που είχε εκλέξει το 2022.

Η Livre, με ποσοστό λίγο πάνω από 3%, εκλέγει τέσσερις βουλευτές στις κύριες μητροπολιτικές περιοχές (1 στο Πόρτο, 2 στη Λισαβόνα, 1 στη Σετούμπαλ).

Συνολικά 13 βουλευτές -αυτοί της "ριζοσπαστικής αριστεράς"-, ένας επιπλέον βουλευτής από αυτούς που εξέλεξε η Chega με 7% στις προηγούμενες εκλογές, και ένας επιπλέον εκπρόσωπος από όσους είχαν εκλεγεί.

Ο Μοντενέγκρο, μπορεί έτσι να επαναφέρει τους συντηρητικούς στην εξουσία, μετά τον αποκλεισμό τους με την ψήφο δυσπιστίας  πρώτα την περίοδο της λεγόμενης gerigonça (2015-2021) και στη συνέχεια τη σύντομη περίοδο της σοσιαλιστικής κυβέρνησης.

Η φόρμουλα του συντηρητικού συνασπισμού δεν είναι κάτι "ανήκουστο" στην πολιτική ιστορία της Πορτογαλίας, αν αναλογιστεί κανείς ότι, μόλις πέντε χρόνια μετά την έξοδό τους από τη "σαλαζαρική" δικτατορία, είχε κερδίσει τις εκλογές του 1979. Ωστόσο, η χρονική απόσταση δείχνει ότι βρισκόμαστε σε μια εντελώς νέα πολιτική φάση.

Ο Μοντενέγκρο αναδείχθηκε σε ένα κόμμα που επίσης καυχιόταν ότι διέθετε πρωτοκλασάτα στελέχη όπως ο πρώην πρωθυπουργός της "τρόικας", Pedro Passos Coehlo, (2011-2014) και ο δήμαρχος της Λισαβόνας και πρώην Ευρωπαίος επίτροπος, Carlos Moedas.

Το ερώτημα είναι : θα αντέξει ο λεγόμενος "δημοκρατικός υγειονομικός κλοιός" γύρω από το ακροδεξιό Chega ή θα κάνει πίσω χάρη της "κυβερνητικής σταθερότητας", έλαμβάνοντας όμως υπόψη το ειδικό βάρος της ακροδεξιάς για ορισμένα "κλασικά" ζητήματα που την ενδιαφέρουν;

Είναι σαφές ότι η κυβερνητική φιλοσοφία των συντηρητικών θα τείνει να θυσιάσει τις επείγουσες ανάγκες των πορτογαλικών υποτελών τάξεων, ακολουθώντας τις οδηγίες που έρχονται από τις Βρυξέλλες και την Ουάσιγκτον.

Ενδεικτική είναι μια φράση του Μοντενέγκρο που περιγράφει τα δύσκολα χρόνια της λιτότητας (2011-2014) και το έργο του πρώην συντηρητικού πρωθυπουργού: "η ζωή του λαού δεν βελτιώθηκε, αυτό που βελτιώθηκε είναι η χώρα". Χωρίς τον λαό, με λίγα λόγια, όλα θα είναι καλύτερα...

[---->]

ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ: ΚΛΙΝΑΤΕ ΕΠΙ ΔΕΞΙΑ ?

Του Michael Roberts

Σήμερα στην Πορτογαλία διεξάγονται εκλογές για πρόεδρο και για κοινοβούλιο, δύο μόλις χρόνια μετά τις τελευταίες. Διεξάγονται πρόωρα επειδή ο σοσιαλιστής πρωθυπουργός Κόστα αναγκάστηκε να τις προκηρύξει μετά από σοβαρά σκάνδαλα διαφθοράς που αφορούσαν υπουργούς της κυβέρνησής του.   Επίσης, δικαστήριο της Λισαβόνας αποφάσισε πρόσφατα ότι ένας πρώην σοσιαλιστής πρωθυπουργός πρέπει να δικαστεί για διαφθορά. Οι εισαγγελείς ισχυρίζονται ότι ο José Sócrates, πρωθυπουργός από το 2005 μέχρι το 2011, τσέπωσε περίπου 34 εκατομμύρια ευρώ (36,7 εκατομμύρια δολάρια) κατά τη διάρκεια της θητείας του στην εξουσία από δωροδοκίες, απάτες και ξέπλυμα χρήματος.

Μόλις 11 εκατομμύρια Πορτογάλοι έχουν δικαίωμα ψήφου και οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι το αντιμεταναστευτικό, νεοφασιστικό κόμμα Chega (Αρκετά!) θα μπορούσε να σημειώσει τα μεγαλύτερα κέρδη και να διατηρήσει την ισορροπία δυνάμεων στο κοινοβούλιο μεταξύ των σήμερα κυβερνώντων κεντροαριστερών Σοσιαλιστών και των κεντροδεξιών Σοσιαλδημοκρατών.

Η κύρια αντιπολίτευση της σημερινής κυβέρνησης, το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (PSD), έχει συμμαχήσει με το Λαϊκό Κόμμα (CDS-PP) και το Μοναρχικό Λαϊκό Κόμμα (PPM), για να σχηματίσουν αυτό που ονομάζουν Δημοκρατική Συμμαχία (AD) με επικεφαλής τον Λουίς Μοντενέγκρο, τον ηγέτη του PSD.  Αλλά και το PSD κατηγορείται για διαφθορά.  Μια έρευνα για δωροδοκία στα νησιά Μαδέιρα της Πορτογαλίας προκάλεσε την παραίτηση δύο επιφανών στελεχών του PSD.

Οι εν ενεργεία Σοσιαλιστές έχουν τώρα τον Πέδρο Σάντος ως ηγέτη τους.  Το κόμμα υπόσχεται να κάνει κάποιες ελάχιστες μεταρρυθμίσεις: σκοπεύει να επιστρέψει το 50% του ΦΠΑ σε όσους αγοράζουν υβριδικά ή ηλεκτρικά αυτοκίνητα, να δημιουργήσει έναν φορέα που θα παρακολουθεί την ενοικίαση ακινήτων και να εγγυηθεί τη δημόσια τραπεζική χρηματοδότηση για όσους αγοράζουν σπίτι, μέχρι την ηλικία των 40 ετών - η στέγαση είναι ένα μεγάλο πρόβλημα.

Η νέα κεντροδεξιά συμμαχία AD ισχυρίζεται ότι υπερασπίζεται τον "φιλελεύθερο συντηρητισμό", τη "χριστιανική δημοκρατία" και τον "οικονομικό φιλελευθερισμό".  Η AD δηλώνει ότι θέλει να εφαρμόσει μέγιστο φορολογικό συντελεστή 15% για άτομα ηλικίας έως 35 ετών, καθώς και στεγαστικά δάνεια με συμμετοχή των τραπεζών στο 100% της αξίας του ακινήτου για αγορά πρώτης κατοικίας.

Η αντιμεταναστευτική νεοφασιστική Chega με επικεφαλής τον Αντρέ Βεντούρα θέλει να υπερασπιστεί τις "εθνικές αξίες" και να περιορίσει τον "ισλαμικό φονταμενταλισμό".  Η Chega σκοπεύει να εξισώσει την κατώτατη σύνταξη με τον Εθνικό Ελάχιστο Μισθό και να παράσχει ένα χρόνο άδεια πατρότητας και μητρότητας, την οποία θα μοιράζονται οι γονείς του παιδιού.

Υπάρχουν επίσης διάφορα μικρά αριστερά κόμματα που θα μπορούσαν να συγκεντρώσουν ένα 5% περίπου .

Η πανδημία ήταν μια καταστροφή για την ήδη αδύναμη πορτογαλική οικονομία.  Και έκτοτε η μετά- κόβιντ οικονομική ανάκαμψη τροφοδοτήθηκε από την απορρύθμιση και μια σειρά προγραμμάτων που σχεδιάστηκαν για να προσελκύσουν ξένες επενδύσεις.  Αυτό έχει στρεβλώσει την αγορά κατοικίας σε μια χώρα όπου ο μηνιαίος κατώτατος μισθός είναι 760 ευρώ και όπου το 50% των ανθρώπων κερδίζει λιγότερο από 1.000 ευρώ το μήνα. Η απελευθέρωση της αγοράς ενοικίων, η έκδοση "χρυσής βίζας" που παρέχει άδεια παραμονής με αντάλλαγμα την αγορά ακινήτων αξίας 500.000 ευρώ και άνω, η εισαγωγή του φοροαπαλλακτικού "καθεστώτος μη συνήθους διαμονής" για τους αλλοδαπούς και, πιο πρόσφατα, η δημιουργία μιας ψηφιακής βίζας που επιτρέπει σε εύπορους αλλοδαπούς να εργάζονται εξ αποστάσεως και να πληρώνουν φορολογικό συντελεστή μόλις 20% έχουν παίξει ρόλο. Το ίδιο – που ίσως είναι και το πιο προφανές - έχει κάνει και η μετατροπή διαμερισμάτων σε επικερδείς βραχυχρόνιες μισθώσεις.  Τώρα μόνο στη Λισαβόνα υπάρχουν 48.000 σπίτια που παραμένουν άδεια και 750.000 σε ολόκληρη την Πορτογαλία.  Οι Πορτογάλοι πολίτες έχουν απομακρυνθεί από την αγορά κατοικίας και υπάρχουν ελάχιστα κρατικά προγράμματα για την ενοικίαση κατοικιών. Η πραγματικότητα είναι ότι οι όλες οι κυβερνήσεις δεν έκαναν τίποτα για την κρίση στέγης, τα επίμονα χαμηλά επίπεδα αμοιβών και τις αναξιόπιστες υπηρεσίες δημόσιας υγείας.

Ο μέσος μισθός είναι μόλις 1.300 ευρώ (1.466 δολάρια ΗΠΑ) το μήνα. Μεταξύ όλων των χωρών του ΟΟΣΑ, η Πορτογαλία έχει τον έκτο χαμηλότερο μέσο μισθό, αλλά και τη μεγαλύτερη αύξηση στις τιμές των κατοικιών.  Το 2022, ο μισθός ενός μέσου άγαμου εργαζόμενου, μετά από φόρους και επιδόματα, ήταν 71,9% του ακαθάριστου μισθού του, σε σύγκριση με τον μέσο όρο του ΟΟΣΑ που είναι 75,4%. Ένας μέσος έγγαμος εργαζόμενος με δύο παιδιά στην Πορτογαλία είχε μισθό μετά από φόρους και οικογενειακές παροχές, το 84,6% του ακαθάριστου μισθού του, σε σύγκριση με το 85,9% του μέσου όρου του ΟΟΣΑ.

Η ανισότητα των εισοδημάτων και του πλούτου και τα επίπεδα φτώχειας στην Πορτογαλία είναι από τα υψηλότερα στην Ευρώπη.  Σύμφωνα με την Παγκόσμια Βάση Δεδομένων για την Ανισότητα, τον κορυφαίο ερευνητικό φορέα για τη μέτρηση της ανισότητας των εισοδημάτων και του πλούτου σε μια χώρα, στην Πορτογαλία το 2022, το 10% των ενηλίκων με το υψηλότερο εισόδημα κατείχε το 36% του συνολικού ατομικού εισοδήματος στη χώρα (προ φόρων και επιδομάτων), ενώ το φτωχότερο 50% των ενηλίκων μόλις το 19%.  Το πλουσιότερο  1% κατέχει το 10% του συνολικού ατομικού εισοδήματος.  Οι αναλογίες αυτές επιδεινώθηκαν με όλες τις κυβερνήσεις του 21ου αιώνα.

Η κατάσταση είναι ακόμη πιο άνιση όταν πρόκειται για τον προσωπικό πλούτο, δηλαδή την περιουσία, τις αποταμιεύσεις και τα χρηματοοικονομικά περιουσιακά στοιχεία όπως μετοχές και ομόλογα.  Το 2022, το πλουσιότερο 10% των ενηλίκων κατείχε το 60% του συνολικού προσωπικού πλούτου στην Πορτογαλία, ενώ το φτωχότερο 50% μόλις το 3,6% !  Με άλλα λόγια, κατέχουν πολύ λίγα ή τίποτα.  Το πλουσιότερο 1% κατείχε το 25% του συνολικού προσωπικού πλούτου.  Και οι η ψαλίδα αυτή άνοιξε ακόμα περισσότερο τα τελευταία 25 χρόνια με όλες τις  κυβερνήσεις.

Η κυβέρνηση Κόστα ήρθε στην εξουσία με την υπόσχεση να αντιστρέψει τις πολιτικές λιτότητας που επιβλήθηκαν από την Ευρωζώνη μετά την ύφεση του 2008.  Αλλά όπως και άλλες κυβερνήσεις στη νότια Ευρώπη την τελευταία δεκαετία, σημείωσε μικρή πρόοδο στην ανάπτυξη, την παραγωγικότητα και τις επενδύσεις, ακόμη και αν απέφυγε ακόμη χειρότερα μέτρα λιτότητας.  Η παραγωγικότητα παρέμεινε αμετάβλητη τα τελευταία οκτώ χρόνια.

Η οικονομία της Πορτογαλίας υστερεί σε σχέση με την υπόλοιπη ΕΕ από το 2000.  Η Ευρωπαϊκή Ένωση υποτίθεται ότι είχε βάλει στόχο να "εξισώσει" τις ασθενέστερες καπιταλιστικές οικονομίες με τον πιο πλούσιο πυρήνα της.  Το άνοιγμα του εμπορίου και των επενδύσεων μετά την ένταξη της Πορτογαλίας το 1986 φάνηκε να λειτουργεί, όπως και για άλλες αδύναμες χώρες της ΕΕ.  Αλλά η εισαγωγή του ευρώ όλα αυτά τα άλλαξε.  Ενώ μέχρι τότε οι πιο αδύναμες χώρες της ΕΕ είχαν τη δυνατότητα να υποτιμούν τα νομίσματά τους έναντι του γερμανικού μάρκου για να παραμείνουν ανταγωνιστικές.  Αυτό δεν αποτελούσε πλέον επιλογή της Ευρωζώνης.  Χωρίς περισσότερες επενδύσεις και παραγωγικότητα, τα ασθενέστερα καπιταλιστικά μέλη δεν μπορούσαν να ανταγωνιστούν οπότε η σύγκλιση μετατράπηκε σε απόκλιση.  Η Πορτογαλία, όπως και άλλα αδύναμα μέλη, εξαρτιόταν από τις άμεσες ξένες επενδύσεις από τη Γερμανία και τη Γαλλία.  Το εξωτερικό χρέος της αυξήθηκε απότομα και η κρίση χρέους του ευρώ το 2012 στον απόηχο του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού κραχ έσπρωξε τη χώρα στη φτώχεια και τη λιτότητα.  Το κατά κεφαλήν ΑΕΠ της Πορτογαλίας παραμένει λιγότερο από το μισό του ΑΕΠ της Γερμανίας.

Εν τω μεταξύ, οι χαμηλοί μισθοί και η υψηλή ανεργία έχουν αυξήσει τη μετανάστευση.  Την τελευταία δεκαετία - μια περίοδο που περιλαμβάνει κυβερνήσεις τόσο των Σοσιαλιστών όσο και των "κεντροδεξιών" Σοσιαλδημοκρατών - περίπου 20.000 Πορτογάλοι νοσηλευτές έχουν φύγει για να εργαστούν στο εξωτερικό, σε μια άνευ προηγουμένου διαρροή ιατρικού ταλέντου ενώ το ποσοστό ανεργίας των νέων εξακολουθεί να είναι κοντά στο 25%.

Τα μεγαλύτερα κόμματα εναποθέτουν όλες τις ελπίδες τους στο Σχέδιο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας της ΕΕ, το οποίο συγκεντρώνει κεφάλαια από τα πλουσιότερα μέλη για να βοηθήσει τις ασθενέστερες οικονομίες - για πρώτη φορά χρησιμοποιείται ένα τέτοιο δημοσιονομικό πακέτο σε ολόκληρη την ΕΕ.  Αλλά τα χρήματα της ΕΕ δεν έχουν ακόμη εκταμιευθεί.  Και συνοδεύονται από όρους: συγκεκριμένα ότι η κυβέρνηση πρέπει να διατηρήσει μια αυστηρή δημοσιονομική πολιτική και να διατηρήσει τα ελλείμματα του προϋπολογισμού σε χαμηλά επίπεδα αλλά κυρίως να αρχίσει να μειώνει το τεράστιο ποσοστό του δημόσιου χρέους της.

Παρόλο που η επόμενη κυβέρνηση θα λάβει αυτά τα κονδύλια από την ΕΕ για να χρηματοδοτήσει υποδομές και υπηρεσίες, είναι πιθανό να κάνει ελάχιστα προκειμένου να πείσει έναν πολύ αδύναμο καπιταλιστικό τομέα να επενδύσει, να επεκτείνει την απασχόληση και να αυξήσει τους μισθούς.  Αυτό συμβαίνει επειδή η κερδοφορία του κεφαλαίου στην Πορτογαλία είναι άθλια.  Είναι επίπεδη και χαμηλή εδώ και 40 χρόνια.  Η ΕΕ δεν έχει κάνει τίποτα για το πορτογαλικό κεφάλαιο μέχρι σήμερα.

Όποιος και αν νικήσει στις σημερινές εκλογές δεν έχει κανένα πραγματικό σχέδιο για να αλλάξει την θλιβερή τύχη των πορτογαλικών νοικοκυριών και η απελπισία θα μπορούσε να οδηγήσει στην άνοδο της νεοφασιστικής δεξιάς.

[---->]

sugar daddy/mommy

 

Καμιά φορά νιώθω ότι δεν μπορώ να καταλάβω αυτή την εποχή των ελάχιστων προσδοκιών που ζούμε. Νιώθω μπερδεμένη καθώς βλέπω γύρω μου να διαστρεβλωνεται κάθε έννοια, όλα να είναι θέμα προσωπικής ερμηνείας και πολύ σημαντικά νοήματά  όπως η αυτοδιάθεση, τα δικαιώματα, η ελευθερία έκφρασης να γίνονται ξαφνικά σλόγκαν στα κοινωνικά δίκτυα. Ο τρόπος με τον οποίο αναλύθηκε σε άρθρα και αναρτήσεις το θέμα "sugar daddy/mommy" δεν δηλώνει μόνο  συλλογική σύγχυση αλλά κυρίως φιλάρεσκη επίδειξη αποδομητικής δεξιοτεχνίας. Δεν έχει σημασία τι ακριβώς θα αποδομήσουμε, αρκεί να αποδομηθεί. Και είμαι ο πιο ένθερμος οπαδός της αποδόμησης την οποία θεωρώ ότι πιο υγιές έχει να επιδείξει μια κοινωνία. Όμως για να είναι έτσι πρέπει να υπάρχει σοβαρή πολιτική αμφισβήτηση που θα προτείνει ένα νέο μοντέλο. Όχι απλά να ακολουθούμε σαν τα πρόβατα. Το φαινόμενο του σπόνσορα ή sugar daddy  υπήρχε πάντα  προσαρμοσμένο στις εκάστοτε συνθήκες. Αυτό φυσικά δεν το κάνει σωστό. Και η δουλεία υπήρχε πάντοτε και υπάρχει ακόμα ( απλά αλλάζει μορφή) χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα χρησιμοποιήσουμε την ιστορικότητα του φαινομένου για να το δικαιολογήσουμε. Διαβάζω για αυτοδιάθεση του σώματος των γυναικών όταν η ίδια η έννοια του sugar daddy καταργεί κάθε έννοια αυτοδιάθεσης. Διαβάζω οτι η εργασία πχ σε οικοδομή και η πορνεία ( συγγνώμη αλλά δεν θα χρησιμοποιήσω τον όρο σεξεργασία που τόσο ωραία ξεπλένει τη πορνεία) είναι έννοιες ταυτόσημες. Και όμως υπάρχουν κάποιες πολύ σημαντικές διαφορές που εσκεμμένα παραβλέπουμε. Αμφισβητώ την ελεύθερη βούληση στην επιλογή της πορνείας. Αν ξύσουμε λίγο το γκλιτερ θα δούμε ότι η πλειοψηφία των κοριτσιών που πουλάνε σεξ επί χρήμασι έχουν ξεκινήσει την ανάλογη πορεία σε πολύ μικρή ηλικία (και στην ηλικία των 13-14 δεν τίθεται θέμα ελεύθερης βούλησης) είτε υπάρχει κακοποίηση στο οικογενειακό τους περιβάλλον. Αμφισβητώ την ελεύθερη βούληση σε μια κοινωνία που σε βομβαρδίζει καθημερινά με το πόσα λεφτά κερδίζει η τάδε στο only fans, που οι online  φυλλάδες γράφουν για την συναρπαστική ζωή των ηθοποιών πορνό ( έχει αλλάξει και αυτό όνομα βέβαια και λέγεται adult film actors) , κανονικοποιουν την εκμετάλλευση με άρθρα και μετά σου πετάνε και λίγο ψευτοφεμινισμο από δίπλα και λίγη αυτοδιάθεση και η συζήτηση λήγει εκεί. Κανείς δεν σου λέει το μετά. Κανεις δεν σου θυμίζει τα κοριτσάκια 13-14 ετών που ήταν σε κύκλωμα πορνείας απλά για να αγοράσουν ακριβά κινητά και ρούχα, και τι να πεις στα παιδιά αυτά όταν οι κάθε είδους influencers χωρίς ποτέ να εξηγούν πως ακριβώς απέκτησαν περιουσία σου πετάνε καθημερινά στη μούρη πανάκριβα ταξίδια κ ρούχα. Κανείς δεν σου λέει την κατάληξη όταν το γκλιτερ αρχίσει να ξεφτίζει. Ακόμα κ αν λέμε  ότι η "σεξεργασία" και η εργασία  είναι το ίδιο, η διαφορά είναι ότι στην πρώτη το μοναδικό προαπαιτούμενο είναι γεννητικά όργανα και δεν χρειάζεται να έχεις καμία άλλη γνώση ή δεξιότητα. Όσο πιο νέος και κατά προτίμηση ανήλικος, τόσο μεγαλύτερη αξία η μετοχή σου στο χρηματιστήριο της σάρκας και όταν αυτό το κανονικοποιούμε  πέφτουμε από τα σύννεφα όταν το δωδεκάχρονο παιδί είχε λίστα με 300 πελάτες.   Γιατί τίποτα δεν ξεκινάει ξαφνικά. Το να εξισώνουμε το sugar daddy με την εργασία στερεί κάθε έννοια κοινωνικών διεκδικήσεων. Γιατί έτσι αποδέχεσαι ότι στο στραβλό και απάνθρωπο σύστημα που ζούμε, δεν υπάρχει λόγος να αλλάξουμε τίποτα αλλά να υποταχθούμε και να πουλήσουμε ότι μπορεί να πουληθεί είτε για να αγοράσουμε τα πανάκριβα προϊόντα ( που παράγονται από τη δουλεία κάποιων άλλων σε κάποιες χώρες, όχι και τόσο μακρινές) είτε για να επιβιώσουμε σε μια κοινωνία που δεν μας αφήνει επιλογές. Είναι ήττα λοιπόν. Είναι τεράστια ήττα να δέχεσαι ότι για να πληρώνω δίδακτρα η για να έχω ένα ωραίο σπίτι ή για να επιβιώσω η μόνη λύση είναι να ανεχτώ την κανονικότητα και τη λογική του ξεπουλήματος σε όλα ώστε να επιτρέψω έτσι σε μια μικρή ελίτ που λυμαίνεται τις ζωές μας να πλουτίζει και άλλο. Και η ίδια η ελίτ να με παραμυθιάζει ότι απλά είναι το δικαίωμα μου στην αυτοδιάθεση. Λυπάμαι αλλά εγώ αυτή την λογική δεν θα την ακολουθήσω και εάν αυτό με κάνει στα μάτια κάποιων συντηρητική και "σεξίστρια" τότε είναι το δικό μου δικαίωμα στην "αυτοδιάθεση" του μυαλού μου.

[----->]

Γκύντερ_Άντερς: Ένα κείμενο του 1956 (!) για τη χειραγώγηση των μαζών....

 “Για να καταπνιγεί κάθε εξέγερση πριν ακόμη προλάβει να εκδηλωθεί δεν απαιτούνται βίαια μέσα. Οι χιτλερικές μέθοδοι είναι ξεπερασμένες. 𝜜𝝆𝜿𝜺ί 𝝂𝜶 𝜹𝜼𝝁𝜾𝝄𝝊𝝆𝜸𝜼𝜽𝝄ύ𝝂 𝜺𝝃𝜶𝝆𝝉ή𝝈𝜺𝜾ς 𝝉ό𝝈𝝄 𝜾𝝈𝝌𝝊𝝆ές ώ𝝈𝝉𝜺 𝜼 𝜾𝜹έ𝜶 𝜿𝜶𝜾 𝝁ό𝝂𝝄 𝝉𝜼ς 𝜺𝝃έ𝜸𝜺𝝆𝝈𝜼ς 𝝂𝜶 𝝁𝜼𝝂 έ𝝆𝝌𝜺𝝉𝜶𝜾 𝝈𝝉𝝄 𝝁𝝊𝜶𝝀ό 𝜿𝜶𝝂𝜺𝝂ός.

Θα ήταν ιδανικό η διαμόρφωση των ατόμων να ξεκινάει από την ώρα που γεννιούνται, με τη συρρίκνωση των έμφυτων ικανοτήτων τους. Κατόπιν, η εξάρτηση θα θωρακιστεί με τον 𝝳𝞀𝝰𝞂𝞃𝝸𝝹ό 𝝿𝝴𝞀𝝸𝝾𝞀𝝸𝞂𝝻ό 𝞃𝝶ς 𝝿𝝰𝝸𝝳𝝴ί𝝰ς, προσανατολισμένης στην επαγγελματική εκπαίδευση. Ένα ακαλλιέργητο άτομο έχει στενό ορίζοντα σκέψης και όσο η σκέψη του περιορίζεται σε ασήμαντες ασχολίες τόσο μειώνονται οι πιθανότητες να εξεγερθεί. Πρέπει να δημιουργηθούν προϋποθέσεις ώστε η πρόσβαση στην πραγματική γνώση να γίνει ολοένα δυσκολότερη για τους πολλούς.

Θα χρησιμοποιείται η πειθώ και όχι η ωμή βία. Θα προβάλλονται μαζικά, μέσω της τηλεόρασης, «𝛙𝛖𝛘𝛂𝛄𝛚𝛄𝛊𝛋ά» 𝛑𝛒𝛐𝛄𝛒ά𝛍𝛍𝛂𝛕𝛂 𝛑𝛐𝛖 𝛉𝛂 𝛋𝛐𝛌𝛂𝛋𝛆ύ𝛐𝛖𝛎 𝛑𝛒𝛚𝛕ί𝛔𝛕𝛚ς 𝛕𝛐 𝛔𝛖𝛎𝛂ί𝛔𝛉𝛈𝛍𝛂 𝛋𝛂𝛊 𝛕𝛂 έ𝛎𝛔𝛕𝛊𝛋𝛕𝛂.Το πνεύμα θα απασχολείται με ό,τι ελαφρύ, ασήμαντο, παιδαριώδες. Σε ένα περιβάλλον ακατάσχετης φλυαρίας με αδιάκοπη μουσική υπόκρουση η ανάπτυξη της σκέψης θα παρεμποδίζεται.....

Γενικά, θα κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να αποβάλουν τη σοβαρότητα από την ύπαρξη, να γελοιοποιήσουν τα υψηλά ιδανικά, να καλλιεργήσουν μια διαρκή απολογία της ελαφρότητας, έτσι ώστε 𝛈 𝛅𝛊𝛂𝛗𝛈𝛍𝛊𝛔𝛕𝛊𝛋ή 𝛆𝛖𝛗𝛐𝛒ί𝛂 𝛎𝛂 𝛄ί𝛎𝛆𝛊 𝛕𝛐 𝛍𝛐𝛎𝛕έ𝛌𝛐 𝛕𝛈ς 𝛂𝛎𝛉𝛒ώ𝛑𝛊𝛎𝛈ς 𝛆𝛖𝛕𝛖𝛘ί𝛂ς 𝛋𝛂𝛊 𝛖𝛑ό𝛅𝛆𝛊𝛄𝛍𝛂 𝛕𝛈ς 𝛆𝛌𝛆𝛖𝛉𝛆𝛒ί𝛂ς.

Ό,τι αποκοιμίζει τη διαύγεια του μαζικού ανθρώπου είναι κοινωνικά ωφέλιμο, ότι απειλεί να τον αφυπνίσει πρέπει να διακωμωδηθεί, να καταπνιγεί, να καταπολεμηθεί.

Κάθε θεωρία που θα αμφισβητεί το σύστημα πρέπει να καταδικάζεται ως ανατρεπτική και τρομοκρατική, το ίδιο κι εκείνοι που την υποστηρίζουν”.

[----->]

Κρατικοδίαιτος Καπιταλισμός

 

Στην Κύπρο, όπου τα ιδιωτικά πανεπιστήμια αναφύονται το ένα μετά το άλλο, έχει συμβεί και το εξής:

Οι εκπρόσωποι των ιδιωτικών πανεπιστημίων ζήτησαν από το Πανεπιστήμιο Κύπρου να αυξήσει τα δίδακτρά του σε συγκεκριμένα μεταπτυχιακά προγράμματα ώστε το δημόσιο πανεπιστήμιο να μην τα ανταγωνίζεται αθέμιτα, να μη «χαλάει την πιάτσα» με άλλα λόγια.

Το σκεπτικό της προσφυγής των ιδιωτικών πανεπιστημίων κινούνταν στη λογική ότι το δημόσιο πανεπιστήμιο υποστηρίζεται οικονομικά από το κράτος ενώ τα ιδιωτικά ιδρύματα περιμένουν να συντηρηθούν από τους φοιτητές τους, άρα πρέπει να χρεώνουν αυξημένα δίδακτρα.

Το σκεπτικό έγινε αποδεκτό από τον σχετικό φορέα (λέγεται ΔΙΠΑΕ) και αυξήσαμε τα δίδακτρα στα συγκεκριμένα προγράμματα, που προσφέρονται και από ιδιωτικά πανεπιστήμια.

Βεβαίως εδώ υπάρχουν δύο παράμετροι που παραγνωρίστηκαν:

α. Το δημόσιο πανεπιστήμιο προσφέρει δημόσια αγαθά, όχι προϊόντα και

β. Το κυπριακό κράτος επιδοτεί ΚΑΘΕ φοιτήτρια και φοιτητή με τη γενναιόδωρη «φοιτητική χορηγία», άρα εμμέσως και τη λειτουργία των ιδιωτικών πανεπιστημίων.

Αυτή η ανάρτηση θα γίνει επίκαιρη στην Ελλάδα σε λίγα χρόνια, γι' αυτό την αναρτώ δημοσία.

[----->]