Αηδία!

 

Εγώ βαρέθηκα και αηδίασα. Πλημμύρες και φωτιές που και καλά συμβαίνουν κάθε 400 χρόνια (έτσι δεν έλεγε ο Ζερεφος για τη Θεσσαλία;). Φταίει η κλιματική αλλαγή, φταίει το φαινόμενο της «κηλιδωσης», φταίει το κακό το ριζικό μας. Πάλι η ιδια αγανάκτηση, το κράτος μας  ξέχασε, οργή κλπ κλπ και μετά φυσικά τρέχουμε να ψηφίσουμε τους ίδιους δημάρχους, τους ίδιους περιφερειάρχες, την ίδια κυβέρνηση. Οικόπεδα φιλέτα που κάποιοι τρέχουν να αγοράσουν, σπίτια χτισμένα μέσα στα δάση, αποχαρακτηρισμοί δασικών εκτάσεων με τις ευλογίες της πιο διεφθαρμένης κυβέρνησης που είχαμε ποτέ (είχαμε και άλλες αλλά αυτοί εδώ δεν κρατούν ούτε τα προσχήματα ). Η χώρα ένα οικόπεδο φιλέτο που καίγεται, πλημμυρίζει και μετά πωλείται σε τιμή κόστους. Και φυσικά η ίδια οργή και τα ίδια λόγια στα κοινωνικά δίκτυα αλλά γιατί να σε ακούσουν κακομοίρη οι κυβερνώντες και οι τοπικοί άρχοντες; Αφού μόλις σου πετάξουν αποφάγια με τα επιδόματα θα τρέξεις να τους ξαναψηφίσεις. Και στο μεταξύ γράφε την οργή σου στα σοσιαλ- τα ίδια που έγραφες πέρσι, και πρόπερσι και τα ίδια που θα γράφεις και του χρόνου.

[---->]

 

Οι ένοχοι κάθονται σε ακριβά γραφεία

 

Αποφεύγω πλέον να μιλάω για την προσφυγική κρίση γιατί είναι ένα θέμα που όλοι νομίζουν ότι γνωρίζουν και καταλήγει σε πόλωση με τη μια μεριά να προσπαθεί να αποδείξει ότι είναι πιο αλληλέγγυοι από τους υπόλοιπους και την άλλη μεριά να μοιράζει κατάρες. Θα μοιραστώ απλά τη δίκη μου εμπειρία . Δεν θα γράψω για την Ελλάδα. 

Την προσφυγική κρίση στη χώρα μας την έζησα από πολύ κοντά καθώς τότε εργαζόμουν σε ένα διεθνή οργανισμό ( διαφορετικό από εκεί που είμαι σήμερα ). Είχα επισκεφθεί σχεδόν όλες τις δομές και τα «προαναχωρησιακα κέντρα» όπως τα έλεγαν - αλλά πρακτικά ήταν φυλακές. Είχα ακούσει πολλές ιστορίες και είχα δει από κοντά τόσα πολλά που γελάω με όσα γράφονται στο ΦΒ από δήθεν ειδικούς. 

Χτίστηκαν πολλές καριέρες πάντως τότε και συνεχίζουν…Θα αφήσω τους συναισθηματικούς εκβιασμούς με ρούχα που επιπλέουν στη θάλασσα και θα σας πάω λίγο πιο μακριά. Θα σας πάω στο αγαπημένο μου Σαχελ. Ο δρόμος της ερήμου - ακόμα πιο θανατηφόρος από εκείνον την Μεσογείου αλλά για τον οποίο δεν λέγονται πολλά.   

Ο ερυθρός Σταύρος του Νίγηρα είχε οργανώσει ένα κέντρο υποδοχής μέσα στην έρημο - βόρεια του Αγκαντεζ και τριάντα χλμ από τα σύνορα με την Αλγερία σε μια προσπάθεια να σώσουμε κάποιες ζωές. Δεν θα ξεχάσω ποτέ όσα ζήσαμε εκεί. Εκατοντάδες πρόσφυγες από το Μάλι, τη Γουινεα και κυρίως το  Τσαντ ( όταν αργότερα  δούλεψα στο Τσαντ κατάλαβα πολύ καλά γιατί τόσοι πρόσφυγες ήταν από το Τσαντ) διέσχιζαν την έρημο στοιβαγμένοι σαν τα ζώα σε φορτηγά τα οποία είχαν χρυσοπληρώσει. Οι ελάχιστες γυναίκες που ήταν στα φορτηγά αυτά βιάζονταν σχεδόν σε κάθε στάση ( εάν κάποια αρνούνταν απλά θα την πέταγαν στην έρημο ). Χωρίς νερό και φαγητό έφταναν τα σύνορα. Κάποιοι καταφέρναν να περάσουν και άλλοι όχι . Όσοι περνούσαν συνήθως συλλαμβάνονταν από τις αρχές . Τους έσπαζαν τα κινητά, τους έπαιρναν τα χρήματα και τα παπούτσια. Έπειτα τους επαναπροωθουσαν στην έρημο. 

Εκατοντάδες άνθρωποι χωρίς παπούτσια , νερό και φαγητό έπρεπε να περπατήσουν 30χλμ (πριν χτίσουμε τον σταθμό τα χλμ ήταν 80) μέσα στην καυτή άμμο της Σαχάρας . Οι περισσότεροι χτυπημένοι και τραυματισμένοι. 

Πέθαναν πολλοί αλλά δεν θα μάθουμε ποτέ πόσοι. 

Όσοι έφταναν στον σταθμό , πήγαιναν σε άθλια κέντρα υποδοχής και από εκεί στις χώρες τους. Το ψυχικό τραύμα ήταν τεράστιο. Είχαμε άντρες που είχαν βιαστεί επανειλημμένα με αντικείμενα και όχι μόνο αλλά που λόγω του στίγματος ήταν καταδικασμένοι να ζήσουν με τους εφιάλτες τους. Στην ερώτηση εάν θα ξανά φύγουν όλοι έλεγαν ναι. Μόνο όταν έζησα στο Τσαντ μπόρεσα να καταλάβω την απελπισία αυτού του ναι. 

 

Όταν ξέσπασε ο πόλεμος στο Σουδαν ήμουν στο Τσαντ και έτσι βρέθηκα σε αποστολή στα σύνορα . Εκεί είχαμε πάλι χιλιάδες πρόσφυγες από το Σουδάν που περνούσαν στο Τσαντ . Έφταναν με φορτηγά η με γαϊδούρια η με τα πόδια - τρομαγμένοι, με τα χέρια ψηλά , πεινασμένοι. Αρκετοί είχαν σφαίρες στο κορμί τους. Ήταν όλοι  Μασαλιντ - ο μαύρος πληθυσμός- που οι Σουδανοί Άραβες βρήκαν ευκαιρία να εξοντώσουν για να τους αρπάξουν την γη. Θυμάμαι το αυτοσχέδιο νοσοκομείο και τις κραυγές των παιδιών. Χτυπήματα με μανσέτες, σφαίρες, κομμένα πόδια  ανοιχτές κοιλιές. Κραυγές και κλάματα παντού και οι γιατροί να τρέχουν πανικόβλητοι (φανταστείτε κάτι ακόμα χειρότερο που γίνεται αυτή τη στιγμή που σας γράφω στην Γάζα). Και μετά πήγαινες στις σκηνές με τα υποσιτισμένα παιδιά και η σιωπή ήταν  πιο τρομακτική από τις κραυγές. Ένιωθες τον θάνατο παντού και τον κουβαλούσες μαζί σου βγαίνοντας από εκεί. Μπορώ να σας γράψω πολλά αλλά θα σταματήσω εδώ. Ο θάνατος δεν είναι για λαϊκς στο ΦΒ. Αυτή όμως είναι η πραγματικότητα του προσφυγικού . Και όταν δεν υπάρχει πόλεμος,  η φτώχεια - η μάλλον η απελπισία και η έλλειψη προοπτικής είναι το ίδιο θανατηφόρα. Η ψυχή μας πεθαίνει σε κάθε γωνία της γης, τα σώματα μας βιάζονται, τα παιδιά μας δολοφονούνται. Δεν ορίζουμε πια τις  ζωές μας. Και εμείς οι κάποτε προνομιούχοι είμαστε φυλακισμένοι σε μια ιδιότυπη δικτατορία της εικόνας και των κοινωνικών δικτύων. Προσπαθούμε να επιβιώσουμε σε συστήματα που μας ληστεύουν και μας εξοντώνουν. Ζούμε με το ψυχικό μας τραύμα ψάχνοντας ήρωες και δαίμονες.

Κρατάω τις μνήμες αυτές ως την πυξίδα της ζωής μου εδώ που βρίσκομαι. Φυλάω βαθιά το δικό μου τραύμα και προσπαθώ να το επεξεργαστώ.  Άλλοτε νιώθω να πνίγομαι και άλλοτε νιώθω δυνατή. Δεν ξέρω πως να αντισταθώ και πως να ενταχθώ σε αυτή την πραγματικότητα. Βρίσκω κάθε μέρα τρόπους για μικρές ανάσες  σε όσα αγαπάω και στην ελπίδα ότι όσο κρατάω το μυαλό μου ακμαίο δεν θα με νικήσει αυτή η αγριότητα.

Fragkiska Megaloudi

Συγγνώμη για την τεράστια ανάρτηση - δεν ξέρω ποιος θα αντέξει να διαβάσει μέχρι τέλους. Όλο λέω ότι θέλω να απέχω από αυτό το πανηγύρι των κοινωνικών δικτύων και τελικά όλο γράφω.

 

Fragkiska Megaloudi

Αρκεί να καταλάβουμε όλοι ότι οι ένοχοι κάθονται σε ακριβά γραφεία, προεδρεύουν της Ευρωπαικης Ενωσης, είναι ιδιοκτήτες funds, είναι οικονομικά συμφέροντα , είναι λόμπι… έχουν όνομα, τους ψηφίσαμε, τους στηρίξαμε με την ανοχή μας. Δεν είναι η κλιματική αλλαγή, η κακή μας μοίρα, η γεωγραφία, οι κακές επιλογές των φτωχών. Οι γενοκτονίες δεν είναι νόμιμη άμυνα, δεν υπάρχει δίκαιο στη σφαγή

 [---->]

 

 

sugar daddy/mommy

 

Καμιά φορά νιώθω ότι δεν μπορώ να καταλάβω αυτή την εποχή των ελάχιστων προσδοκιών που ζούμε. Νιώθω μπερδεμένη καθώς βλέπω γύρω μου να διαστρεβλωνεται κάθε έννοια, όλα να είναι θέμα προσωπικής ερμηνείας και πολύ σημαντικά νοήματά  όπως η αυτοδιάθεση, τα δικαιώματα, η ελευθερία έκφρασης να γίνονται ξαφνικά σλόγκαν στα κοινωνικά δίκτυα. Ο τρόπος με τον οποίο αναλύθηκε σε άρθρα και αναρτήσεις το θέμα "sugar daddy/mommy" δεν δηλώνει μόνο  συλλογική σύγχυση αλλά κυρίως φιλάρεσκη επίδειξη αποδομητικής δεξιοτεχνίας. Δεν έχει σημασία τι ακριβώς θα αποδομήσουμε, αρκεί να αποδομηθεί. Και είμαι ο πιο ένθερμος οπαδός της αποδόμησης την οποία θεωρώ ότι πιο υγιές έχει να επιδείξει μια κοινωνία. Όμως για να είναι έτσι πρέπει να υπάρχει σοβαρή πολιτική αμφισβήτηση που θα προτείνει ένα νέο μοντέλο. Όχι απλά να ακολουθούμε σαν τα πρόβατα. Το φαινόμενο του σπόνσορα ή sugar daddy  υπήρχε πάντα  προσαρμοσμένο στις εκάστοτε συνθήκες. Αυτό φυσικά δεν το κάνει σωστό. Και η δουλεία υπήρχε πάντοτε και υπάρχει ακόμα ( απλά αλλάζει μορφή) χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα χρησιμοποιήσουμε την ιστορικότητα του φαινομένου για να το δικαιολογήσουμε. Διαβάζω για αυτοδιάθεση του σώματος των γυναικών όταν η ίδια η έννοια του sugar daddy καταργεί κάθε έννοια αυτοδιάθεσης. Διαβάζω οτι η εργασία πχ σε οικοδομή και η πορνεία ( συγγνώμη αλλά δεν θα χρησιμοποιήσω τον όρο σεξεργασία που τόσο ωραία ξεπλένει τη πορνεία) είναι έννοιες ταυτόσημες. Και όμως υπάρχουν κάποιες πολύ σημαντικές διαφορές που εσκεμμένα παραβλέπουμε. Αμφισβητώ την ελεύθερη βούληση στην επιλογή της πορνείας. Αν ξύσουμε λίγο το γκλιτερ θα δούμε ότι η πλειοψηφία των κοριτσιών που πουλάνε σεξ επί χρήμασι έχουν ξεκινήσει την ανάλογη πορεία σε πολύ μικρή ηλικία (και στην ηλικία των 13-14 δεν τίθεται θέμα ελεύθερης βούλησης) είτε υπάρχει κακοποίηση στο οικογενειακό τους περιβάλλον. Αμφισβητώ την ελεύθερη βούληση σε μια κοινωνία που σε βομβαρδίζει καθημερινά με το πόσα λεφτά κερδίζει η τάδε στο only fans, που οι online  φυλλάδες γράφουν για την συναρπαστική ζωή των ηθοποιών πορνό ( έχει αλλάξει και αυτό όνομα βέβαια και λέγεται adult film actors) , κανονικοποιουν την εκμετάλλευση με άρθρα και μετά σου πετάνε και λίγο ψευτοφεμινισμο από δίπλα και λίγη αυτοδιάθεση και η συζήτηση λήγει εκεί. Κανείς δεν σου λέει το μετά. Κανεις δεν σου θυμίζει τα κοριτσάκια 13-14 ετών που ήταν σε κύκλωμα πορνείας απλά για να αγοράσουν ακριβά κινητά και ρούχα, και τι να πεις στα παιδιά αυτά όταν οι κάθε είδους influencers χωρίς ποτέ να εξηγούν πως ακριβώς απέκτησαν περιουσία σου πετάνε καθημερινά στη μούρη πανάκριβα ταξίδια κ ρούχα. Κανείς δεν σου λέει την κατάληξη όταν το γκλιτερ αρχίσει να ξεφτίζει. Ακόμα κ αν λέμε  ότι η "σεξεργασία" και η εργασία  είναι το ίδιο, η διαφορά είναι ότι στην πρώτη το μοναδικό προαπαιτούμενο είναι γεννητικά όργανα και δεν χρειάζεται να έχεις καμία άλλη γνώση ή δεξιότητα. Όσο πιο νέος και κατά προτίμηση ανήλικος, τόσο μεγαλύτερη αξία η μετοχή σου στο χρηματιστήριο της σάρκας και όταν αυτό το κανονικοποιούμε  πέφτουμε από τα σύννεφα όταν το δωδεκάχρονο παιδί είχε λίστα με 300 πελάτες.   Γιατί τίποτα δεν ξεκινάει ξαφνικά. Το να εξισώνουμε το sugar daddy με την εργασία στερεί κάθε έννοια κοινωνικών διεκδικήσεων. Γιατί έτσι αποδέχεσαι ότι στο στραβλό και απάνθρωπο σύστημα που ζούμε, δεν υπάρχει λόγος να αλλάξουμε τίποτα αλλά να υποταχθούμε και να πουλήσουμε ότι μπορεί να πουληθεί είτε για να αγοράσουμε τα πανάκριβα προϊόντα ( που παράγονται από τη δουλεία κάποιων άλλων σε κάποιες χώρες, όχι και τόσο μακρινές) είτε για να επιβιώσουμε σε μια κοινωνία που δεν μας αφήνει επιλογές. Είναι ήττα λοιπόν. Είναι τεράστια ήττα να δέχεσαι ότι για να πληρώνω δίδακτρα η για να έχω ένα ωραίο σπίτι ή για να επιβιώσω η μόνη λύση είναι να ανεχτώ την κανονικότητα και τη λογική του ξεπουλήματος σε όλα ώστε να επιτρέψω έτσι σε μια μικρή ελίτ που λυμαίνεται τις ζωές μας να πλουτίζει και άλλο. Και η ίδια η ελίτ να με παραμυθιάζει ότι απλά είναι το δικαίωμα μου στην αυτοδιάθεση. Λυπάμαι αλλά εγώ αυτή την λογική δεν θα την ακολουθήσω και εάν αυτό με κάνει στα μάτια κάποιων συντηρητική και "σεξίστρια" τότε είναι το δικό μου δικαίωμα στην "αυτοδιάθεση" του μυαλού μου.

[----->]

Ποιοι είμαστε εμείς που θα πούμε ότι κάποιοι δεν έχουν δικαίωμα να ονειρεύονται μια καλύτερη ζωή ακόμα και αν αυτό σημαίνει ότι θα μπουν στην βάρκα ;

 

Θα ακολουθήσει μεγάλη ανάρτηση και μάλλον πολλά σχόλια αλλά θα το γράψω και ότι βγει. Μακριά από μένα οι βιωματικές ιστοριες και οι συναισθηματισμοι. Εάν ήθελα θα σας έγραφα δεκάδες ιστορίες καθώς τις ζω εδώ και δέκα χρόνια. Θα κάνω λοιπόν μια μικρή ανάλυση -υπενθυμιση για το μεταναστευτικό θέμα και ελπίζω κάποιος να κρατήσει κάτι από εκεί.

Καθε συζήτηση για τη μετανάστευση δεν μπορεί να γίνει με μια απλή αναφορά διότι υπάρχει μεγάλο παρασκήνιο και ιστορία από πίσω, πολλές οπτικές που δεν είναι όλες λάθος και πολλά στοιχεία που πρέπει κάποιος να λάβει υπόψη του πριν γράψει την αποψαρα του- είτε υπέρ είτε κατά. Κάποια τέτοια στοιχεία θα δούμε σήμερα.

Ξεκινάω από μια παραδοχή που δεν θα  αρέσει σε κάποιους: κάθε συζήτηση για μετανάστες και πρόσφυγες πρέπει να ξεκινάει από αυτήν: η ήπειρος μας, η Ευρώπη μας, άσχετα εάν είχαν αποικιες όλες οι χώρες ή όχι (και δεν ήταν μόνο η Αγγλία και η Γαλλία, αλλά και η Ολλανδία μέσω κρατικών εταιρειών, η Γερμανία, η Ιταλία, η Πορτογαλία, η Ισπανία και πολλές ακόμα χώρες που εμπλέκονταν έμμεσα) χρωστάει την ευημερία της πρώτα στο σκλαβεμποριο που ελευθέρωσε εργατικά χέρια ώστε να γίνει η βιομηχανική επανάσταση και έπειτα στους δανεικούς εργάτες που ήταν στην ουσία σκλάβοι με συμβόλαιο. Όποιος έχει απορίες ας κάτσει να ψάξει διότι δεν θα του μαθω ιστορία εδώ στο ΦΒ. Οπότε υπάρχει μια συστηματική αδικία και πάνω σε αυτήν την παραδοχή πρέπει να στηρίξουμε την οποιαδήποτε συζήτηση. Όπως παράλληλα πρέπει να παραδεχτούμε ότι εάν οι χώρες της Δύσης δεν θέλουν μεταναστευτικές ροές τοτε πολύ απλά θα πρέπει να σταματήσουν τις επεμβάσεις σε τρίτες χώρες (άμεσα κ έμμεσα) που γίνονται εδώ και δεκαετίες και απλά αλλάζουν μορφή ανάλογα με την εποχή. Υπάρχει δηλαδή ήδη μια συστημική αδικία σε όλη τη συζήτηση εις βάρος των ανθρώπων που ζουν σε χώρες λιγοτερο αναπτυγμένες.

Ένα άλλο θέμα που πρέπει κάποτε ο δυτικός εγκέφαλος να χωνέψει ειναι αυτό της εισβολής. Είναι η επίσημη αφήγηση των μέσων ενημέρωσης παγκοσμίως και η μόνη στιγμή που οι πρόσφυγες δεν θεωρήθηκαν εισβολείς ήταν όταν μιλούσαν για τους ξανθούς Ουκρανούς με τα μπλε μάτια. Πριν τον πόλεμο της Ουκρανίας η Ευρώπη δεχόταν ένα 9% της παγκόσμιας μετανάστευσης (περιλαμβανομένων και προσφύγων).  Ένα ακόμα 10% δεχόταν η Β Αμερική και ο Καναδάς και το υπόλοιπο 80% καταφεύγει σε γύρω χωρες. Με τον πόλεμο της Ουκρανίας η Ευρώπη έφτασε να δέχεται 20% της παγκόσμιας μετανάστευσης (και προσφύγων). Αυτό το 9% λοιπόν (είπαμε οι Ουκρανοί είναι ξανθοί έχουν μπλε μάτια δεν τους βάζουμε με τους υπόλοιπους) διαφέρει πολύ από την εισβολή.  Δεν μιλάω για μετανάστες δεύτερης κ τρίτης γενιάς που είναι ήδη σε χώρες όπως η Γαλλία ή η Σουηδία, μιλαω αποκλειστικά για το ποσοστό της παγκόσμιας μετανάστευσης που δέχτηκε η Ευρώπη από το 2016 και μετά ως μέσο όρο. Αυτή τη στιγμή η Τουρκία, το Ιράν και το Πακιστάν έχουν τους μεγαλύτερους προσφυγικούς /μεταναστευτικούς πληθυσμούς και η Γερμανία στην Ευρώπη.

Άλλο σημείο: γίνεται  μεγάλη συζήτηση για τους διακινητες . Έχει αναρωτηθεί κανείς τι ακριβώς είναι ο διακινητης ; Εάν πιστέψουμε την επίσημη αφήγηση οι διακινητες φταίνε για όλα , και για τους πνιγμούς, και για τη μετανάστευση, και για τα κλειστά σύνορα, και για τους φράχτες, ίσως ακόμα και για τους πολέμους που έκανε η Γαλλία και οι ΗΠΑ ανά τον πλανήτη και μετέτρεψαν τις χώρες σε νεκροταφεία για ζωντανούς. Ο διακινητης δεν ειανι τίποτα άλλο από εκείνον που καλύπτει μια ανάγκη, που δεν μπορεί να καλυφθεί αλλιώς. Ο διακινητης είναι ένα αποτέλεσμα των μεταναστευτικών πολιτικων όχι η αιτία . Μια μεγάλη έρευνα που έγινε σε 5 χώρες του Σαχέλ όπου οι μεταναστευτικές ροές είναι μεγάλες, έδειξε ότι ακόμα και εκείνοι που είχαν έγγραφα καταφεύγουν σε διακινητες διότι η διαφθορα των αξιωματούχων στα σύνορα είναι τόσο μεγάλη σε σημείο που ο διακινητης είναι φθηνότερος. Η πλειοψηφία ανέφερε ότι είτε ταξίδευαν με διακινητες είτε χωρίς, είχαν υποστεί περισσότερη  βία, βιασμούς, ληστεία, επιθέσεις  από τους τοπικούς άρχοντες, από συνοριοφύλακες, συμμορίες. Είναι μια μεγάλη συζήτηση ο ρόλος του διακινητη που σαφώς κερδίζει πολλά χρήματα και είναι παράνομος  ( στο Μάλι για παράδειγμα ένας διακινητης μπορει να βγάλει μέχρι και 1500 ευρώ από κάθε ομάδα που θα στείλει ) και το πόσο ο διακίνητης αυτός εμπλέκεται στην εκμετάλλευση. Στην τελική ο μετανάστης είναι το εμπόρευμα του και μόνο εάν φτάσει σώος μέχρι την Αλγερία η τη Λιβύη θα έχει πελατεία.

Άλλο σημείο είναι το που βρίσκουν τα ποσά: όσοι τα γράφετε αυτά δεν έχετε ιδέα μάλλον πως λειτουργεί το σύστημα. Η πλειοψηφία των μεταναστών, είτε το πιστεύετε είτε όχι, έχει τελειώσει το γυμνάσιο διότι πολύ απλά , σπάνια οι εξαθλιωμένοι ταξιδεύουν. Αυτοί θα μείνουν εκεί που είναι η θα πάνε σε διπλανές χώρες. Αρκετοί θα πουλήσουν ένα χωράφι ίσως η την επιχείρηση που είχαν και δεν πήγαινε καλά  ( και ναι ένα χωράφι στο Νίγηρα η στο Μάλι μπορεί να πουληθεί μέχρι και 15 -20 000 ευρώ, εχουν αλλάξει οι τιμές πια) , θα πάρουν δάνειο (ξέρω αρκετές τέτοιες περιπτώσεις) , θα κάνουν συμφωνία να δώσουν τα μισά και τα υπόλοιπα ως χρέος (αυτή είναι η χειρότερη περίπτωση από όλες διότι το χρέος περνάει στην οικογένεια σε περίπτωση που ο μετανάστης χαθεί στο δρόμο) ή ένα μεγάλο μέρος θα κάνει το ταξίδι σταδιακά. Δηλαδή πρώτος σταθμός θα μείνει ένα χρόνο αν μαζέψει τα χρήματα, μετά άλλου 5-6 μήνες ,μετά παρακάτω και πάει λέγοντας με αποτέλεσμα να διαρκέσει 2-3 χρόνια  το ταξίδι αυτό. Δεν υπάρχει καμία ΜΚΟ που τους πληρώνει για να εισβάλουν στο Κάτω Παρτάλι και καμια Τουρκία που τους στέλνει να μας πάρουν τα σωβρακα. Η Τουρκία εργαλείοποιεί φυσικά το μεταναστευτικό αλλά το κάνει σε άλλο επίπεδο -εκβιάζοντας χρήματα και πολιτική στήριξη.

Επειδή έγραψα πολλά θα σταματήσω εδώ γράφοντας μόνο ένα σημείο ακόμα. Το γιατί ταξιδεύουν οι άνθρωποι και παίρνουν το ρίσκο είναι μια ηλίθια ερώτηση να κάνει κάποιος και δεν έχει νόημα. Οι άνθρωποι ταξιδεύουν γιατί κινδυνεύει η ζωή τους, γιατί θέλουν αν ξεφύγουν από τη στοχοποίηση που τυχόν έχουν υποστεί, γιατί έχουν συγγενείς σε μια άλλη χώρα και θέλουν να πάνε εκεί αλλά δεν έχουν άλλο τρόπο, γιατί θέλουν κάτι καλύτερο από αυτό που έχουν, γιατί έχουν όνειρα και ελπίδες που στις χώρες τους δεν υπάρχει περίπτωση να πραγματοποιήσουν, γιατί είναι νέοι και θέλουν να φύγουν όπως θέλετε και εσείς. 

Και στην τελική ποιοι είμαστε εμείς που θα  πούμε ότι κάποιοι δεν έχουν δικαίωμα να ονειρεύονται μια καλύτερη ζωή ακόμα και αν αυτό σημαίνει ότι θα μπουν στην βάρκα ; Όταν όλοι οι δίοδοι είναι κλειστοί απλά ελπίζεις ότι εσύ θα είσαι στους τυχερούς.

Αυτά από μένα και ήδη είπα πολλά.

[---->] 

«Η ΕΥΘΥΝΗ ΤΗΣ ΕΠΙΧΕΙΡΙΣΗΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΤΟ FIR ΚΑΙ ΤΗΣ Frontex»

Ο δικηγόρος, Κώστας Ντάλτας, είπε πως είναι απάνθρωπο να αποδίδει κάποιος ευθύνες στο Λιμενικό αυτή τη στιγμή ενώ ξεκαθάρισε πως με βάση τις διεθνείς συνθήκες πως όποιος έχει το FIR των χωρικών, έχει υποχρέωση έρευνας και διάσωσης.

«Η Ελλάδα έχει επικυρώσει τη σύμβαση από το 1996. Έξι χώρες δεν την έχουν επικυρώσει. Η ΣΥΜΒΑΣΗ ΑΥΤΗ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟ FIR ΣΕ ΥΠΟΧΡΕΩΝΕΙ ΟΤΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΖΩΗΣ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΕΠΙΧΕΙΡΙΣΗ ΕΡΕΥΝΑΣ ΚΑΙ ΔΙΑΣΩΣΗΣ ΕΙΤΕ ΤΟ ΘΕΛΕΙ ΤΟ ΣΚΑΦΟΣ ΕΙΤΕ ΟΧΙ. ΌΤΑΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΕΘΝΗ ΤΑ ΥΔΑΤΑ,ΤΟΤΕ ΑΡΜΟΔΙΟΤΗΤΑ ΝΑ ΕΠΕΜΒΕΙ ΕΧΕΙ Η ΧΩΡΑ ΠΟΥ ΑΝΗΚΕΙ Η ΣΗΜΑΙΑ ΤΟΥ ΣΚΑΦΟΥΣ,ΑΛΛΆ ΤΟ ΣΚΑΦΟΣ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΣΗΜΑΙΑ. Οι διεθνείς συνθήκες λένε πως όποιος έχει το FIR των χωρικών, έχει υποχρέωση έρευνας και διάσωσης. Η Frontex, η δουλειά της είναι να βοηθάει. Η ευθύνη της επιχείρησης είναι του κράτους που έχει το FIR και της Frontex. ΌΤΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΖΩΗΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΔΙΑΣΩΣΗ».

[----->]