Trafficking στην Ηλιούπολη: «Η 21χρονη απειλείται και κινδυνεύει ενώ εγώ διώκομαι», καταγγέλλει η δικηγόρος της Αντωνία Λεγάκη

 

Σε σοβαρές καταγγελίες για την υπόθεση trafficking στην Ηλιούπολη που είχε συγκλονίσει το πανελλήνιο προχώρησε η διηγόρος Αντωνία Λεγάκη, η οποία στέλνει ένα αγωνιώδες μήνυμα ότι δεν μπορεί να υπερασπιστεί την 21χρονη που έπεσε θύμα, επειδή η ίδια διώκεται, ενώ απειλείται το θύμα.

Σύμφωνα με όσα βλέπουν το φως της δημοσιότητας και όσων γνωστοποιεί πλέον η δικηγόρος της 21χρονης, Αντωνία Λεγάκη, 14 μήνες μετά την αποκάλυψη της υπόθεση trafficking ακόμη δεν έχουν οριστεί δικάσιμοι.

Ο τεράστιος κίνδυνος να μην μπορεί να υπερασπιστεί η δικηγόρος της την κοπέλα της υπόθεσης trafficking στην Ηλιούπολη είναι απολύτως πραγματικός και δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητος.

Καλείται από τον ΔΣΑ σε επείγουσα πειθαρχική διαδικασία

Την  δικηγόρο Αντωνία Λεγάκη την  γνωρίζουμε από πλήθος υποθέσεων που αφορούν θέματα βίας κατά των γυναικώνστις οποίες ήταν και είναι συνήγορος των καταγγελλουσών, και τώρα καλείται, από τον Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών σε επείγουσα πειθαρχική διαδικασία. Υπό άλλες συνθήκες και διαφορετικά δεδομένα, η υπόθεση της πειθαρχικής δίωξης μιας δικηγόρου από το Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών δεν θα απασχολούσε κανέναν. Όμως, στην περίπτωση της πειθαρχικής δίωξης της  τα πράγματα είναι διαφορετικά. Όχι μόνο γιατί στα 25 χρόνια της μάχιμης δικηγορίας της η κυρία Λεγάκη δεν έχει απασχολήσει ξανά το πειθαρχικό του Δικηγορικού Συλλόγου αλλά και διότι η εν λόγω δικηγόρος έχει αναλάβει να φέρει εις πέρας μία πολύ δύσκολη αποστολή, αυτή της υπεράσπισης της κοπέλας από την Ηλιούπολη που έχει πέσει θύμα trafficking από κύκλωμα που φέρεται να «έστησε» πρώην αστυνομικός με τη συνεργασία μάλιστα του πατέρα της κοπέλας. Αμφότεροι, άλλωστε, κρατούνται από τον Ιούλιο του 2021.

Η κρίσιμη λεπτομέρεια: Αν στις 19 Οκτωβρίου η απόφαση του Πειθαρχικού του Δικηγορικού Συλλόγου είναι η δίμηνη αφαίρεση αδείας από την Αντωνία Λεγάκη, τότε η δικηγόρος δεν θα μπορέσει να υπερασπιστεί την κοπέλα αν η δίκη οριστεί μέσα σ’ αυτήν την περίοδο.

Εν τω μεταξύ, αν δεν οριστεί σύντομα δικάσιμος, ελλοχεύει ο κίνδυνος να παρέλθει το 18μηνο της προφυλάκισης (10 Ιανουαρίου) και οι κατηγορούμενοι να αποφυλακιστούν. Είναι κάτι που η κοπέλα το τρέμει μόνο και μόνο ως σκέψη!

«Κάποιος ενόχλησε τον Βερβεσό»

Η ιστοσελίδα news247 μίλησε με την Αντωνία Λεγάκη στο γραφείο της, και προσπαθεί να εξηγήσει τόσο την κλήση της όσο και γιατί την δεδομένη στιγμή ορισμένοι δεν θέλει η υπόθεση να φτάσει στο τέλος της. Άλλωστε  το αποτέλεσμα της εκδίκασης την απασχολεί εντόνως: «Eίναι για μένα μεγάλο πρόβλημα το να έχω οποιαδήποτε ποινή επειδή υπαινίχθηκα ότι είναι διαπλεκόμενη μία καταφανώς διαπλεκόμενη συνάδελφος. Ο καταγγελλόμενος ήταν προϊστάμενός της. Οι δικοί μου πελάτες πήγαν και τα είπαν στη προδικασία. Την ώρα που κατέθετε η μία κοπέλα, με πήρε τηλέφωνο η άλλη και μου είπε ότι «ξέρεις, μέσα γίνεται πόλεμος».

Είπαν, μεταξύ άλλων, ότι έπρεπε να προστατεύσω τη συνάδελφό μου. Μα, συντεχνία είμαστε; Δεν κατάλαβα! Και προσέξτε, από τις καταθέσεις των κοριτσιών δεν γράφτηκαν όλα παρά μόνο, όπως τους είπαν, μόνο αυτά που έχουν σημασία για την πειθαρχική δίωξη. Δεν γράφτηκαν, άρα, τα πιο σημαντικά. Για να επιστρέψω όμως σ’ αυτό που λέγαμε. Ακόμα και μία σύσταση να μου γίνει, θα είναι πρόβλημα».

Πρόβλημα μία σύσταση; Και όμως «διότι τριάντα χρόνια τώρα που δουλεύω έχω πληρώσει ακριβά την αξιοπρέπειά μου, σε χρήμα, σε ύπνο και σε πολλά άλλα. Για να μπορώ να βγάζω γλώσσα κατά το κοινώς λεγόμενον. Το να μου επιβάλλουν σύσταση και επίπληξη όταν το μόνο που έχω κάνει είναι το σωστό, ε, ναι, έχω πρόβλημα. Είναι, επίσης, πρόβλημα για όλους τους τίμιους δικηγόρους διότι είναι εξευτελιστικό να υφίστασαι πειθαρχική ποινή. Είναι σαν να σου λένε ότι δεν εφάρμοσες τη δεοντολογία».

Και ακόμη περισσότερο «στην περίπτωση που μου επιβάλλουν αφαίρεση αδείας, αν και θα είναι ακραίο,… τι να πω. Εχουν γίνει βέβαια πολλά ακραία στο σύλλογό μας τον τελευταίο καιρό. Το να προηγηθεί άνευ λόγου και αιτίας η δική μου υπόθεση σε σχέση με άλλες περίπου ένα χρόνο και μάλιστα με παρέμβαση του προέδρου όπως μού έχει μεταφερθεί από δύο επίσημες πηγές είναι ακραίο. Το να μου έρθει στις 16 Σεπτεμβρίου ένα χαρτί από το σύλλογό μου που να μου λέει ότι στις 28, δηλαδή 10 μέρες και κάτι μετά, πρέπει να περάσω πειθαρχικό και ενώ μία εβδομάδα πιο πριν έχω βγάλει δελτίο τύπου στο οποίο λέω ότι η δικαιοσύνη αδιαφορεί για τον προσδιορισμό της εκδίκασης της υπόθεσης της Ηλιούπολης και αυτό είναι ακραίο».

Η δεύτερη σκέψη είναι ότι από τις δικογραφίες που χειρίζομαι αυτήν την περίοδο η μόνη που δικαιολογεί παρέμβαση είναι η υπόθεση της Ηλιούπολης.

Να πως γίνεται η σύνδεση των δύο υποθέσεων της πειθαρχικής δίωξης και της Ηλιούπολης: «Δεν μου αρέσουν τα σενάρια και μπορεί, πράγματι, η υπόθεση της Ηλιούπολης να μην έχει σχέση. Γιατί όμως το σκέφτομαι και το φοβάμαι; Με τον Βερβεσό δεν είχα ποτέ καλή σχέση, είμαστε σε άλλους πλανήτες από την άποψη της πολιτικής σκέψης, όποτε έχουμε βρεθεί, έχουμε συγκρουστεί. Δεν θεωρώ ότι κοιμάται και ξυπνάει με την εικόνα μου. Αρα, ενοχλήθηκε. Κάποιος τον πήρε τηλέφωνο.

Ε, τότε αρχίζω και σκέφτομαι τι έχω ανοιχτό που να μπορεί να δικαιολογεί τέτοιου είδους παρέμβαση. Η μία εκδοχή είναι ότι η καταγγέλουσα βρίσκεται στον περιβάλλοντα χώρο του. Δεν το αποκλείω αλλά η αναφορά έχει γίνει εδώ και ένα χρόνο και πρεμούρα δεν υπήρξε. Η δεύτερη σκέψη είναι ότι από τις δικογραφίες που χειρίζομαι αυτήν την περίοδο η μόνη που δικαιολογεί παρέμβαση είναι η υπόθεση της Ηλιούπολης. Και ως προς το ποιους δικηγόρους έχω απέναντί μου, και ως προς τι συμπεριφορά έχει δείξει όλος ο κρατικός μηχανισμός από την αρχή και ως προς τι συμπεριφορά δείχνει ο δικαστικός μηχανισμός τώρα».

«Το κορίτσι απειλείται συνεχώς και κινδυνεύει»

Μα πότε επιτέλους θα εκδικαστεί η υπόθεση της Ηλιούπολης ήταν η επόμενη ερώτησή . Η απάντηση αποκαλύπτει μία κατάσταση επιεικώς προβληματική: «Εχω καταγγείλει από τις 10 Σεπτέμβρη ότι από τις 10 Ιουνίου έχει εκδοθεί παραπεμπτικό βούλευμα για τους κατηγορουμένους. Ενας από αυτούς έκανε έφεση, το αργότερο στις 20 Ιουνίου. Από τις 20 Ιουνίου, και ενώ είχαν ήδη περάσει 11 μήνες από την τέλεση των αδικημάτων, μέχρι τώρα που μιλάμε, η δικογραφία είναι χρεωμένη σε εισαγγελέα εφετών και αυτός δεν έχει φέρει πρόταση. Αυτό δεν συμβαίνει ποτέ!

Ότι πειστήριο έρχεται είναι κενό! Φωτογραφική μηχανή; Κενή. Κάμερα; Κενή. Δεν υπάρχει τίποτα. Έχουν σωθεί μόνο SMS που έχει ανταλλάξει το κορίτσι με τον αστυνομικό.

Όλες οι ποινικές δικογραφίες, με την εξαίρεση την υπόθεση της Χρυσής Αυγής, προσδιορίζονται στο χρόνο έτσι ώστε να υπολογιστεί και μία πιθανή αναβολή και να γίνει κανονικά το δικαστήριο πριν λήξει το 18μηνο και αποφυλακιστούν οι κατηγορούμενοι. Η παραγραφή και το 18μηνο είναι οι διατάξεις που «καίνε» τα χέρια των δικαστών μαθαίνουμε όταν πρωτοπερπατάμε στα δικαστήρια. Εδώ δεν φαίνεται να «καίνε» τα χέρια κανενός. Να μην θυμηθώ επίσης πώς μού απαντούσε το Εσωτερικών Υποθέσεων όταν κατήγγειλα τις μεθοδεύσεις τους από το πρώτο βράδυ. Προΐσταται Εισαγγελέας Εφετών έλεγε τότε η ανακοίνωση του Εσωτερικών Υποθέσεων».

Δεν είναι αυτό όμως το μοναδικό προβληματικό σημείο: «Να θυμηθώ και κάτι άλλο. Οτι τα πειστήρια που στέλνει η ΔΑΕΒ από όσα έχουν κατασχεθεί στο σπίτι του αστυνομικού έρχονται όλα κενά. Και να φανταστεί κανείς ότι ο αστυνομικός συνελήφθη λίγο μετά την καταγγελία και έτσι δεν πρόλαβε να καθαρίσει το σπίτι του και ότι το κορίτσι έχει καταθέσει ότι μέσα στο σπίτι βρισκόταν το δικό της τηλέφωνο, σπασμένο, το οποίο περιείχε το πρόγραμμα των ραντεβού και τα ονόματα των πελατών. Οτι έρχεται είναι κενό! Φωτογραφική μηχανή; Κενή. Κάμερα; Κενή. Δεν υπάρχει τίποτα. Εχουν σωθεί μόνο SMS που έχει ανταλλάξει το κορίτσι με τον αστυνομικό».

Τι, όμως, θα γίνει αν τελικά επιβληθεί από το δικηγορικό σύλλογο δίμηνη παύση; «To να μου επιβληθεί αυτή η ποινή και μέσα σ’ αυτό το διάστημα να προσδιοριστεί η δίκη της υπόθεσης της Ηλιούπολης θα είναι, για να το πω απλά, μία «τρελή» καραμπόλα.

Η αγωνιώδης ερώτηση της μάνας πριν από ελάχιστες ημέρες ξέρετε ποια ήταν; «Αντωνία αν βγουν αυτοί έξω, εμείς τι θα γίνουμε;

Και προσέξτε τώρα: Σ’ αυτήν την περίπτωση εγώ θα πρέπει να ζητήσω αναβολή. Αλλά εν τω μεταξύ θα έχει συμπληρωθεί το 18μηνο της προφυλάκισης και οι κατηγορούμενοι θα πρέπει να βγουν. Τι θα μου πουν τότε; Ότι εγώ ζήτησα την αναβολή. Η εναλλακτική είναι να δικάσω με άλλους δικηγόρους γιατί εγώ δεν θα μπορώ να παρίσταμαι. Μου το έχω προτείνει ήδη συνάδελφοι, δεν μπορεί να γίνει όμως αυτό, δεν θα δουλέψει.

Σε κάθε απόφαση η έκδοση της απόφασης πρέπει να γίνει μέχρι τις 10 Ιανουαρίου. Σε όλες τις άλλες ανάλογες υποθέσεις η εισαγγελία εφετών διαχωρίζει τα πλημμελήματα, τα στέλνει στο πλημμελειοδικείο, οι κατηγορούμενοι δικάζονται και καταδικάζονται και παραμένουν στη φυλακή χωρίς κανέναν κίνδυνο αποφυλάκισης».

Ποιο όμως είναι το πιο σοβαρό στοιχείο της υπόθεσης όπως αυτή εξελίσσεται; «Την ίδια ώρα η κοπέλα απειλείται συνεχώς. Της πετούν σκουπίδια στην είσοδο του σπιτιού της, βρίσκουν τη μάνα της στο δρόμο και την «προειδοποιούν» κτλ. Όλα αυτά είναι πάρα πολύ συνηθισμένα. Σας θυμίζω ότι έχουν λάβει χώρα και οι απειλές για τις οποίες το παιδί έχει ήδη καταθέσει στην ανακρίτρια. Ακόμα και απειλές έξωσης από το σπίτι αντιμετωπίζει η οικογένεια γιατί το σπίτι στο οποίο μένουν τώρα είναι στο όνομα του πατέρα. Η αγωνιώδης ερώτηση της μάνας πριν από ελάχιστες ημέρες ξέρετε ποια ήταν; «Αντωνία αν βγουν αυτοί έξω, εμείς τι θα γίνουμε;».

Όντως, αυτό το ερώτημα πολύ δύσκολα μπορεί να απαντηθεί. Οπως και σχεδόν όλα από αυτά που διατυπώθηκαν παραπάνω από την Αντωνία Λεγάκη. Τα πάντα σ’ αυτήν την υπόθεση μοιάζουν ερεβώδη, 15 μήνες μετά την τέλεση των αδικημάτων και τις συλλήψεις. Αντί να πέφτει φως, βασιλεύει όλο και περισσότερο το σκοτάδι…

Η Κολομβία παραμένει η πίσω αυλή της αυτοκρατορίας.

 

Άσχημα νέα από την Κολομβία. Ο αριστερός πρόεδρος Γκουστάβο Πέτρο, τη νίκη του οποίου πανηγύρισαν πρόσφατα τόσοι πολλοί που νοσταλγούν την ελπίδα, δηλώνει σε πρόσφατη συνέντευξή του ότι είναι έτοιμος να παραδώσει τον έλεγχο του τροπικού δάσους του Αμαζονίου της Κολομβίας στις δυνάμεις των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Προτείνει τη δημιουργία ενός είδους "διατλαντικής αστυνομικής δύναμης για το κλίμα" για την καταπολέμηση των δασικών πυρκαγιών, την αποψίλωση των δασών και την προστασία της άγριας ζωής. 

Η Κολομβία είναι το μοναδικό συνδεδεμένο μέλος του ΝΑΤΟ στη Λατινική Αμερική, μια χώρα υπό τον πλήρη πολιτικό και στρατιωτικό έλεγχο των ΗΠΑ. Το πώς το ΝΑΤΟ και ο αμερικανικός στρατός θα καταπολεμήσουν τις πυρκαγιές και τη λαθροθηρία μπορούμε να το φανταστούμε. Οι πολυεθνικές εταιρείες, αφού εκδίωξαν τους αντάρτες από τις δυσπρόσιτες περιοχές της Κολομβίας που διαθέτουν μεγάλο φυσικό πλούτο, εδραιώνουν τον εδαφικό και οικονομικό έλεγχό τους σε ολόκληρη τη χώρα. Αυτή ήταν η ιδέα πίσω από την "ειρήνη με τους αντάρτες" που είχε ανατεθεί στις προηγούμενες κολομβιανές αρχές από την κυβέρνηση των ΗΠΑ. Οι οργανώσεις των αγροτών και των Ινδιάνων, οι οποίες αποτελούν πλέον το τελευταίο εμπόδιο ενάντια στις εταιρείες που καταστρέφουν τη φύση και τον άνθρωπο, εκκαθαρίζονται από ακροδεξιές παραστρατιωτικές συμμορίες που έχουν προσληφθεί από τις αρχές.

Κατά τη διάρκεια των πρώτων μηνών της διακυβέρνησης του αριστερού προέδρου Πέτρο, ο οποίος υποσχέθηκε στη χώρα να τερματίσει την τρομοκρατία της αστυνομίας και των παραστρατιωτικών δυνάμεων, οι δολοφονίες κοινωνικών ηγετών και η ανομία των δυνάμεων ασφαλείας κατά τόπους μόνο αυξήθηκαν. Είναι σαφές ότι οι αρχές δεν διαθέτουν μηχανισμούς ή απλώς δεν ενδιαφέρονται να δώσουν ένα τέλος σε αυτό.

Δύο μήνες μετά την ορκωμοσία του αριστερού (αριστερού;) προέδρου της, η Κολομβία παραμένει η πίσω αυλή της αυτοκρατορίας.

[---->]

 

 

Πόλεμος και κοινωνικός μετασχηματισμός

Του Θέμη Τζήμα

ΠΗΓΗ : Κοσμοδρόμιο

H αντεπίθεση του ΝΑΤΟ δια των Ουκρανών εναντίον της Ρωσίας συνεχίζεται. Οι τίτλοι είναι πηχυαίοι και περιγράφουν έναν περίπου θριαμβεύοντα ουκρανικό στρατό. Το CNN μας δίνει βεβαίως (ακόμα και αυτό) μια καλύτερη εικόνα ως προς το τι συμβαίνει. Σύμφωνα με τη ναυαρχίδα της προπαγάνδας των ΗΠΑ, το μέγιστο ανάπτυγμα των ρωσικών δυνάμεων στα ουκρανικά εδάφη, από τις 23 Φεβρουαρίου είχε αποφέρει έλεγχο 119.000 τ.χ. ή περίπου του 20% της προγενέστερης επικράτειας της Ουκρανίας. Μετά την έναρξη της ΝΑΤΟ- ουκρανικής αντεπίθεσης, η Ρωσία έχει απωλέσει περίπου 3.000 τ.χ., εκ των 119.000 τ.χ.

 

Με άλλα λόγια, η Ρωσία μετρά απώλειες περίπου της τάξης του 2,52% των εδαφών που ήλεγξε από την έναρξη των επιχειρήσεων. Παρά τους μιντιακούς τίτλους, οι επιτυχίες της αντεπίθεσης μέχρι σήμερα, δεν μπορούν να θεωρηθούν εντυπωσιακές. Μάλιστα, το μεγαλύτερο μέρος αυτών των κερδών προέκυψε χωρίς να δοθούν μάχες από ρωσικής πλευράς, στην περιοχή του Χαρκόβου. Ωστόσο και πάλι, δεν αποκτούμε την πλήρη εικόνα παραθέτοντας μόνο τα εδαφικά μεγέθη. Άλλωστε αν διαθέτεις τις αναγκαίες και κατάλληλες εφεδρείες, όπως και οπλισμό, μπορείς να κατοχυρώσεις τα εδαφικά σου κέρδη και να προωθηθείς περαιτέρω. Το κρίσιμο ερώτημα λοιπόν, είναι το κόστος των στρατιωτικών επιχειρήσεων από πλευράς ανθρωπίνου δυναμικού και υλικών.

 

Δεν γνωρίζουμε με ακρίβεια τις απώλειες. Γνωρίζουμε όμως ότι η μεν Ρωσία υπέφερε συγκριτικά λίγες απώλειες λόγω της συντεταγμένης υποχώρησης των δυνάμεών της από τα διαφορετικά σημεία των πλέον προωθημένων γραμμών της, ενώ ιδίως τις τελευταίες μέρες, η ουκρανική πλευρά μετρά μεγάλο αριθμό θυμάτων, τα οποία μετρούνται σίγουρα σε εκατοντάδες και ενδεχομένως σε χιλιάδες. Η ρωσική πλευρά προτάσσει μια άμυνα βάθους, με εντατική χρήση πυροβολικού, προκειμένου να επιβραδύνει και σταδιακώς να ανακόψει την ουκρανική αντεπίθεση σε όλα τα μέτωπα, έως ότου οι εφεδρείες της εκπαιδευτούν επαρκώς και ενδεχομένως εξαπολύσουν αντεπίθεση.

 

Τα παραπάνω δεν αναιρούν τις χτυπητές ανεπάρκειες των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων σε αρκετούς τομείς, ούτε το γεγονός ότι η κατάληψη και ο έλεγχος της Ουκρανίας, ο οποίος καθίσταται αναγκαίος, θα απαιτήσουν πολλαπλά κύματα επιστράτευσης.

 

Αυτό είναι και το κατεξοχήν ζήτημα, το οποίο είναι αυτονόητα, βαθιά κοινωνικό και πολιτικό, όχι τεχνικό: εδώ και δεκαετίες δεν έχει διεξαχθεί σχεδόν κανένας ολοκληρωτικός, ως προς τα μέσα του, πόλεμος. Δεν πρόκειται μόνο για ζήτημα εμπειρίας και ικανότητας των πολιτικών και στρατιωτικών ηγετών σε κάθε σχεδόν χώρα και σίγουρα στις μείζονες δυνάμεις – παρότι και αυτή είναι μια κρισιμότατη παράμετρος. Παράμετρος, παρεμπιπτόντως, η οποία κοστίζει και θα κοστίζει χιλιάδες νεκρούς, όχι μόνο κατά τη διάρκεια των πολέμων, αλλά και ως προς την ευκολία με την οποία κηρύσσονται πόλεμοι, που κατόπιν καθίστανται ανεξέλεγκτοι ως προς την καταστρεπτικότητά τους.

 

Επιπλέον, η εμπιστοσύνη στις ελίτ μονάδες, στα θαυματουργά όπλα και πλέον στους υπεργολάβους του πολέμου, πήγε χέρι-χέρι με την μετάπτωση των κοινωνιών από συλλογικότητες (με τις προφανείς εσωτερικές τους αντιθέσεις και αντιφάσεις) σε αθροίσματα καταναλωτών, προϊόντος μάλιστα του χρόνου, αντικοινωνικών και ανιστορικών. Το ατελείωτο παρόν, των ακατάληπτων, συγκινησιακών γεγονότων, δεν επιτρέπει οποιαδήποτε σκέψη περί στράτευσης, η οποία αποτελεί την πεμπτουσία του πολίτη (όπως και της κοινωνικής τάξης δι’ εαυτήν), αφού κάθε αναλυτική δυνατότητα επί του γενικού καταλύεται. Ο καταναλωτής ζει μόνο στο παρόν, μόνο στο επιμέρους και μόνο στο ατομικό και τις άμεσες προεκτάσεις του. Αυτές οι κοινωνίες δεν μπορούν να πολεμήσουν.

 

Η πραγματικότητα αυτή είναι παραπάνω από προφανής στην ίδια την Ουκρανία, η οποία εξακολουθεί να κινητοποιεί πολύ λιγότερο κόσμο από εκείνον τον οποίο θα έπρεπε να μπορεί να επιστρατεύσει, δεδομένου του υπαρξιακού κινδύνου, τον οποίο διακηρύσσει ότι αντιμετωπίζει. Το αυτό ισχύει και για τη Ρωσία, με την κρίσιμη διαφορά ότι η Ρωσία πρέπει να βασιστεί στις δικές της δυνάμεις και επομένως μπορεί να ελπίζει σε μια επανεφεύρεση του «πολιτικού σώματος», ενώ η Ουκρανία έχει προτεκτορατοποιηθεί και επομένως κινδυνεύει με πλήρη αφανισμό εκ των έσω.

 

Ο εν εξελίξει παγκόσμιος πόλεμος καθίσταται ήδη η μήτρα ενός μεγάλου κοινωνικού μετασχηματισμού, ο οποίος είναι μοιραίο να απλωθεί σχεδόν όπου θα φτάσει ο πόλεμος. Αλλού πιο άμεσες και αλλού πιο έμμεσες, οι επιπτώσεις του πολέμου αποδεικνύουν το πόσο ξεπερασμένη και ανεπαρκής είναι η νεοφιλελεύθερη οικονομία και κοινωνία, μετά τη διαρκή οικονομική κρίση που ξεκίνησε το 2007- 2008, τη διαχείριση της πανδημίας και τη διάρρηξη των εφοδιαστικών αλυσίδων. Οι κοινωνίες, οι οποίες απαιτούν στράτευση, προκειμένου να είναι βιώσιμες, πρέπει να είναι συνεκτικές και επομένως να μην είναι ακραία ανισότιμες και απο-ιδεολογικοποιημένες. Πρέπει να διασφαλίζουν ουσιαστικά πολιτικά δικαιώματα, αλλιώς καταρρέουν υπό το βάρος των αντιφάσεών τους.

 

Η Ρωσία θα γνωρίσει μια σειρά αλλαγών στο πλαίσιο του πολέμου της με το ΝΑΤΟ, είτε με τρόπο άνωθεν οργανωμένο (μέχρι ενός σημείου τουλάχιστον), είτε με τρόπο επαναστατικό, μπροστά στον κίνδυνο κατάρρευσης της ίδιας. Όχι λόγω της όποιας αντεπίθεσης, αλλά επειδή ο πόλεμος με το ΝΑΤΟ είναι ολοκληρωτικός και δεν μπορεί να διεξαχθεί σε νεοφιλελεύθερο πλαίσιο.

 

Παρομοίως και οι διεθνείς σχέσεις στο εσωτερικό του όποιου μπλοκ δυνάμεων θέλει να κερδίσει θα πρέπει να μετασχηματιστούν από το ληστρικό, νεοφιλελεύθερο πλαίσιο, σε ένα πιο κανοναρχημένο – συνθήκη την οποία αντιστρατεύεται ο ίδιος ο καπιταλισμός. Η Ρωσία, η Κίνα, το Ιράν και οι όποιοι σύμμαχοί τους δεν μπορούν να κυριαρχήσουν με νεοφιλελεύθερες, εσωτερικώς ανταγωνιστικές συγκροτήσεις. Οφείλουν να βρουν άλλο δρόμο. Αυτή η επιλογή τελικά θα αναβαθμίσει την αντιπαράθεση από ανταγωνισμό εντός του ίδιου μοντέλου σε ανταγωνισμό μοντέλων. Και τότε θα δούμε μια πραγματικά ολοκληρωτική σύγκρουση

  

Υποκριτική η αγανάκτηση τους

Oleg Yasinski

 

Η αναμενόμενη νίκη της ακροδεξιάς στην Ιταλία προκάλεσε υποκριτική αγανάκτηση από ορισμένους και κοντόφθαλμη πανηγυρική ικανοποίηση από άλλους.

 

Αυτή η νίκη είναι το άμεσο αποτέλεσμα της εγκατάλειψης του ιστορικού ρόλου της Ευρωπαϊκής Αριστεράς και της προδοσίας των συμφερόντων των εργαζομένων. Και αυτό αφορά και την παγκοσμιοποιημένη, όπως ο πόλεμος, ντροπή μας - όχι μόνο την ευρωπαϊκή. Η Αριστερά αρνήθηκε να πολεμήσει τον καπιταλισμό, προτιμώντας την αίγλη του ουράνιου τόξου και τις διευθυντικές θέσεις των επιχειρήσεων. Φοβόντουσαν τα άβολα θέματα, τις ακατάλληλες ατζέντες και τις μη εκλεπτυσμένες τοποθετήσεις. Αποφεύγοντας την ουσιαστική συζήτηση, παρέδωσαν το μικρόφωνο στη Δεξιά και μαζί με αυτό τους αιώνες ηρωικού αγώνα των προκατόχων τους και τις διαψευσμένες ελπίδες των τελευταίων υποστηρικτών τους.

 

Σχετικά με τις ανησυχίες των ευρωπαϊκών αρχών για την "αναζωπύρωση του νεοναζισμού" - αυτό είναι ανακόλουθο. Αυτοί που υποστήριξαν τον καλό ουκρανικό ναζισμό με λόγια και λεφτά όλα αυτά τα χρόνια, τώρα φοβούνται τον κακό ιταλικό ναζισμό. Η οπτική της ευρωπαϊκής "αριστεράς" είναι τέτοια που ενώ ο ναζισμός σκοτώνει Ρώσους και κομμουνιστές στην ανατολή, είναι εντελώς αόρατος από τη δύση.

 

Το κενό που προέκυψε στη θέση των αριστερών κινημάτων στην Ευρώπη που πρώτα κοκκίνιζαν [από αιδώ] και μετά κιτρίνισαν συμπληρώνεται ταχύτατα από τον δεξιό εθνικισμό, που έχει μάθει να μιλάει μια γλώσσα κατανοητή από τους ανθρώπους. Μήπως αυτοί οι χαρακτήρες είναι πραγματικά κάτι χειρότερο από τους μαχητές των δικαιωμάτων των επιχειρήσεων, τους εραστές του ΝΑΤΟ και τους υπερασπιστές του ουκρανικού φασισμού; Τι είναι αλήθεια;

 

Ποιος ανέστησε τους ακροδεξιούς, γέμισε τα συνθήματά τους με νέα νοήματα και τους έδωσε ιστορία; Οι μουσουλμάνοι μετανάστες; Ο Πούτιν; Οι ήρωες του Τόλκιν; Ξωτικά και νάνοι;

 

Ποιος και πότε έμαθε στις ευρωπαϊκές ελίτ να χρησιμοποιούν καθρέφτες; Και το πιο σημαντικό - τι θα επακολουθήσει;"

 

[----->]

Χάρκοβο και επιστράτευση

 

Σχήμα 1-Από  έγγραφο της RAND Corporation του 2019 σχετικά με τον τρόπο αποσταθεροποίησης της Ρωσίας. Το έγγραφο αυτό δείχνει ότι οι ΗΠΑ στόχευαν σε μια εκστρατεία ανατροπής της Ρωσίας, όπου η Ουκρανία ήταν μόνο ένα εργαλείο.

Ζακ Φ. Μπάουντ

 

 

Η ανακατάληψη της περιοχής του Χάρκοβου στις αρχές Σεπτεμβρίου φαίνεται πως αποτελεί επιτυχία των ουκρανικών δυνάμεων. Τα μέσα ενημέρωσης πανηγύρισαν και αναμετέδωσαν την ουκρανική προπαγάνδα θέλοντας να μας δώσουν μια εικόνα που δεν είναι απολύτως ακριβής. Μια πιο προσεκτική όμως ματιά στο πεδίο των μαχών θα έπρεπε να είχε κάνει την Ουκρανία πιο προσεκτική.

 

Από στρατιωτική άποψη, η επιχείρηση  είναι μια τακτική νίκη των Ουκρανών αλλά και μια επιχειρησιακή /στρατηγική νίκη του ρωσικού συνασπισμού.

 

Από ουκρανικής πλευράς, το Κίεβο πιεζόταν να εμφανίσει κάποια επιτυχία στο πεδίο των μαχών. Ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι φοβόταν την κόπωση της Δύσης και ότι η υποστήριξή της θα σταματούσε. Για το λόγο αυτό οι Αμερικανοί και οι Βρετανοί τον πίεζαν να επιτεθεί στον τομέα της Χερσώνας. Οι επιθέσεις αυτές, που πραγματοποιήθηκαν με ανοργάνωτο τρόπο, με δυσανάλογες απώλειες και χωρίς επιτυχία, δημιούργησαν εντάσεις μεταξύ του Ζελένσκι και του στρατιωτικού του επιτελείου.

 

Εδώ και αρκετές εβδομάδες, δυτικοί εμπειρογνώμονες αμφισβητούν την παρουσία των Ρώσων στην περιοχή του Χάρκοβου, καθώς ήταν σαφές ότι δεν είχαν καμία πρόθεση να πολεμήσουν στην πόλη. Στην πραγματικότητα, η παρουσία τους στην περιοχή είχε το μοναδικό στόχο να απασχολήσει τα ουκρανικά στρατεύματα και να μην πάνε στο Ντονμπάς, που είναι και ο πραγματικός επιχειρησιακός στόχος των Ρώσων.

 

Τον Αύγουστο, όλες οι ενδείξεις έδειχναν ότι οι Ρώσοι σχεδίαζαν να εγκαταλείψουν την περιοχή πολύ πριν την έναρξη της ουκρανικής επίθεσης. Ετσι λοιπόν, αποχώρησαν με τάξη, μαζί με ορισμένους αμάχους που θα μπορούσαν να γίνουν αντικείμενο αντιποίνων. Απόδειξη , ότι η τεράστια αποθήκη πυρομαχικών στην Balaklaya ήταν άδεια όταν την βρήκαν οι Ουκρανοί, αφού οι Ρώσοι είχαν εκκενώσει με τάξη όλο το προσωπικό και τον εξοπλισμό αρκετές ημέρες νωρίτερα. Οι Ρώσοι είχαν εγκαταλείψει ακόμη και περιοχές στις οποίες η Ουκρανία δεν είχε επιτεθεί. Μόνο λίγοι στρατιώτες της ρωσικής εθνοφρουράς και της πολιτοφυλακής του Ντονμπάς παρέμειναν εκεί όταν οι Ουκρανοί μπήκαν στην περιοχή.

Οι Ουκρανοί από τον Αύγουστο είχαν επιτεθεί κάμποσες φορές στην περιοχή της Χερσώνας, και το αποτέλεσμα ήταν να υποστούν αλεπάλληλες ήττες  και τεράστιες απώλειες. Όταν οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες είδαν τους Ρώσους να αποχωρούν από την περιοχή του Χάρκοβου, το θεώρησαν σαν  μια ευκαιρία για τους Ουκρανούς να επιτύχουν μια νίκη και τους πέρασαν την πληροφορία. Τότε, η Ουκρανία αποφάσισε ξαφνικά να επιτεθεί στην περιοχή του Χάρκοβου, η οποία ήταν ήδη σχεδόν άδεια από ρωσικά στρατεύματα.

 

Προφανώς, οι Ρώσοι είχαν προβλέψει τη διοργάνωση δημοψηφισμάτων στις περιοχές Λουγκάνσκ, Ντονέτσκ, Ζαπορόζε και Χερσώνα. Συνειδητοποίησαν ότι το έδαφος του Χάρκοβου δεν είχε άμεση σχέση με τους στόχους τους και ότι η κατάσταση ήταν  ίδια όπως  στο Φιδονήσι τον Ιούνιο: η ενέργεια που θα ξόδευαν για την υπεράσπιση αυτού του εδάφους ήταν μεγαλύτερη από τη στρατηγική του σημασία.

 

Αποχωρώντας από το Χάρκοβο, ο ρωσικός συνασπισμός κατάφερε να εδραιώσει την αμυντική του γραμμή πίσω από τον ποταμό Όσκολ και να ενισχύσει την παρουσία του στο βόρειο τμήμα του Ντονμπάς. Ετσι,κατάφερε να κάνει μια σημαντική πρόοδο στην περιοχή του Μπαχμούτ, ένα σημείο-κλειδί στον τομέα Σλαβιάνσκ-Κραματόρσκ, που αποτελεί και τον πραγματικό επιχειρησιακό στόχο του ρωσικού συνασπισμού.

 

Καθώς δεν υπήρχαν πλέον στρατεύματα στο Χάρκοβο για να "καθηλώσουν" τον ουκρανικό στρατό, οι Ρώσοι έπρεπε να επιτεθούν στις υποδομές ηλεκτρικής ενέργειας για να μην επιτρέψουν στις ουκρανικές ενισχύσεις να φτάσουν με τρένα στο Ντονμπάς.

 

Το αποτέλεσμα, σήμερα είναι,πως όλες οι δυνάμεις του ρωσικού συνασπισμού βρίσκονται εντός αυτών που μπορούν να γίνουν τα νέα σύνορα της Ρωσίας μετά τα δημοψηφίσματα στις τέσσερις νότιες περιφέρειες της Ουκρανίας.

 

Για τους Ουκρανούς, είναι μια Πύρρειος νίκη. Προχώρησαν στο Χάρκοβο χωρίς να συναντήσουν αντίσταση και δεν έγινε σχεδόν καμία μάχη. Αντίθετα, η περιοχή έγινε μια τεράστια "ζώνη θανάτου" ("зона поражения"), όπου το ρωσικό πυροβολικό έβγαλε εκτός μάχης γύρω στους 4.000-5.000 Ουκρανούς (περίπου 2 ταξιαρχίες), ενώ ο ρωσικός συνασπισμός υπέστη μόνο οριακές απώλειες, καθώς δεν έγινε μάχη.

Οι απώλειες αυτές έρχονται να προστεθούν σε αυτές των επιθέσεων στη Χερσώνα. Σύμφωνα με τον Σεργκέι Σοϊγκού, το Ρώσο υπουργό Άμυνας, οι Ουκρανοί έχασαν περίπου 7.000 άνδρες τις τρεις πρώτες εβδομάδες του Σεπτεμβρίου. Αν και τα στοιχεία αυτά δεν μπορούν να επαληθευτούν, η τάξη μεγέθους τους ταιριάζει με τις εκτιμήσεις ορισμένων δυτικών εμπειρογνωμόνων. Με άλλα λόγια, φαίνεται ότι οι Ουκρανοί έχασαν περίπου το 25% από τις 10 ταξιαρχίες που συγκροτήθηκαν και εξοπλίστηκαν τους τελευταίους μήνες με τη βοήθεια της Δύσης. Αυτό απέχει πολύ από τον στρατό του ενός εκατομμυρίου ανδρών που αναφέρουν οι Ουκρανοί ηγέτες.

 

Από πολιτική άποψη, πρόκειται για μια στρατηγική νίκη των Ουκρανών και μια τακτική ήττα των Ρώσων. Είναι η πρώτη φορά που οι Ουκρανοί ανακαταλαμβάνουν τόσο μεγάλο έδαφος από το 2014, ενώ οι Ρώσοι φαίνεται να χάνουν. Οι Ουκρανοί κατάφεραν να εκμεταλλευτούν αυτή την ευκαιρία και να εκμεταλλευθούν επικοινωνιακά την τελική τους νίκη, δημιουργώντας αναμφίβολα υπερβολικές ελπίδες και κάνοντάς τους ακόμα λιγότερο πρόθυμους, να εμπλακούν σε διαπραγματεύσεις.

 

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, η πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, δήλωσε ότι "δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για κατευνασμό". Αυτή η πύρρειος νίκη είναι επομένως ένα δηλητηριώδες δώρο στην Ουκρανία αφού έκανε τη Δύση να υπερεκτιμήσει τις δυνατότητες των ουκρανικών δυνάμεων και να τις ωθήσει να εμπλακούν σε περαιτέρω επιθέσεις, αντί να διαπραγματευτούν.

 

Οι λέξεις "νίκη" και "ήττα" θα πρέπει να χρησιμοποιούνται προσεκτικά. Οι διακηρυγμένοι στόχοι του Βλαντιμίρ Πούτιν για "αποστρατιωτικοποίηση" και "αποναζιστικοποίηση" δεν αφορούν την κατάκτηση εδαφών, αλλά την εξουδετέρωση των απειλών κατά του Ντονμπάς. Με άλλα λόγια, οι Ουκρανοί μάχονται για εδάφη, ενώ οι Ρώσοι επιδιώκουν να καταστρέψουν τις δυνάμεις των αντιπάλων τους. Κρατώντας εδάφη οι Ουκρανοί κατά κάποιον τρόπο,κάνουν τη δουλειά των Ρώσων πιο εύκολη. Μπορείτε πάντα να ανακτήσετε κάποια εδάφη – αλλά δεν μπορείτε να ανακτήσετε ανθρώπινες ζωές.

 

Με την πεποίθηση ότι αποδυναμώνουν τη Ρωσία, τα ΜΜΕ προωθούν τη σταδιακή εξαφάνιση της ουκρανικής κοινωνίας. Φαίνεται παράδοξο, αλλά αυτό συνάδει με τον τρόπο που οι ηγέτες μας βλέπουν την Ουκρανία. Δεν αντέδρασαν στις σφαγές των ρωσόφωνων Ουκρανών πολιτών στο Ντονμπάς από το 2014 μέχρι και το 2022, ούτε αναφέρουν τις απώλειες της Ουκρανίας σήμερα. Στην πραγματικότητα, για τα δικά μας μέσα ενημέρωσης και τις αρχές μας, οι Ουκρανοί είναι ένα είδος "Untermenschen" [υπανθρώπων], η ζωή των οποίων είναι μόνο για την ικανοποίηση των στόχων των πολιτικών μας.

 

Από τις 23 μέχρι τις 27 Σεπτεμβρίου, σε εξέλιξη είναι τέσσερα δημοψηφίσματα και οι τοπικοί πληθυσμοί πρέπει να απαντήσουν σε διαφορετικά ερωτήματα ανάλογα με την περιοχή τους. Στις αυτοανακηρυχθείσες δημοκρατίες του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ, οι οποίες είναι επίσημα ανεξάρτητες, το ερώτημα είναι αν ο πληθυσμός θέλει να ενταχθεί στη Ρωσία ή όχι. Στις περιφέρειες Χερσώνα και Ζαπορόζε, οι οποίες εξακολουθούν να αποτελούν επίσημα μέρος της Ουκρανίας, το ερώτημα είναι αν ο πληθυσμός θέλει να παραμείνει εντός της Ουκρανίας, αν θέλει να είναι ανεξάρτητος ή αν θέλει να γίνει μέρος της Ρωσίας.

 

Ωστόσο,σε αυτή τη φάση υπάρχουν ακόμη κάποια άγνωστα ζητήματα , όπως το ποια θα είναι τα σύνορα των οντοτήτων που θα προσαρτηθούν στη Ρωσία. Θα είναι τα σύνορα των περιοχών που κατέχει σήμερα ο ρωσικός συνασπισμός ή τα σύνορα των ουκρανικών περιοχών; Εάν είναι το δεύτερο, τότε θα μπορούσαμε να έχουμε ακόμα ρωσικές επιθέσεις για την κατάληψη των υπόλοιπων περιοχών (oblasts).

 

Είναι δύσκολο να εκτιμηθεί το αποτέλεσμα των δημοψηφισμάτων, αν και μπορεί κανείς να υποθέσει ότι οι ρωσόφωνοι Ουκρανοί θα θελήσουν πιθανότατα να φύγουν από την Ουκρανία. Οι δημοσκοπήσεις, η αξιοπιστία των οποίων δεν μπορεί να εκτιμηθεί, δείχνουν ότι το 80-90% είναι υπέρ της ένταξης στη Ρωσία. Αυτό φαίνεται ρεαλιστικό εξαιτίας  διαφόρων παραγόντων.

 

Πρώτον, από το 2014, οι γλωσσικές μειονότητες στην Ουκρανία υπόκεινται σε περιορισμούς που τις έχουν καταστήσει πολίτες 2ης κατηγορίας. Το αποτέλεσμα είναι, η ουκρανική πολιτική να έχει κάνει τους ρωσόφωνους πολίτες να μην αισθάνονται πλέον Ουκρανοί. Η κατάσταση αυτή επιβαρύνθηκε ακόμη περισσότερο με τον νόμο για τα δικαιώματα των αυτόχθονων λαών τον Ιούλιο του 2021, ο οποίος κατά κάποιο τρόπο είναι ισοδύναμος με τους νόμους της Νυρεμβέργης του 1935, οι οποίοι έδιναν διαφορετικά δικαιώματα στους πολίτες ανάλογα με την εθνοτική τους καταγωγή. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο Βλαντιμίρ Πούτιν έγραψε ένα άρθρο στις 12 Ιουλίου 2021 καλώντας την Ουκρανία να θεωρήσει τους ρωσόφωνους ως μέρος του ουκρανικού έθνους και να μην κάνει διακρίσεις εναντίον τους, όπως προτείνει ο νέος νόμος.

 

Φυσικά, καμία δυτική χώρα δεν διαμαρτυρήθηκε για τον νόμο αυτό, ο οποίος αποτελεί συνέχεια της κατάργησης του νόμου για τις επίσημες γλώσσες τον Φεβρουάριο του 2014, που ήταν και η αιτία για την απόσχιση της Κριμαίας και του Ντονμπάς.

 

Δεύτερον, στον αγώνα τους κατά της απόσχισης του Ντονμπάς, οι Ουκρανοί δεν προσπάθησαν ποτέ να κερδίσουν τις "καρδιές και τα μυαλά" των εξεγερμένων. Αντίθετα, έκαναν τα πάντα για να τους απομακρύνουν περισσότερο, βομβαρδίζοντάς τους, ναρκοθετώντας τους δρόμους τους, κόβοντας το πόσιμο νερό, σταματώντας την καταβολή συντάξεων και μισθών ή σταματώντας όλες τις τραπεζικές υπηρεσίες. Αυτό είναι το ακριβώς αντίθετο μιας αποτελεσματικής στρατηγικής κατά των εξεγέρσεων.

 

Τέλος, οι βομβαρδισμοί και οι πυραυλικές επιθέσεις κατά του πληθυσμού του Ντονέτσκ και άλλων πόλεων στην περιοχή Ζαπορόζε και Χερσώνα, προκειμένου να εκφοβίσουν τον πληθυσμό και να τον εμποδίσουν να πάει στις κάλπες, αποξενώνουν ακόμα περισσότερο τον τοπικό πληθυσμό από το Κίεβο. Σήμερα, ο ρωσόφωνος πληθυσμός φοβάται τα ουκρανικά αντίποινα σε περίπτωση που δεν γίνουν αποδεκτά τα δημοψηφίσματα.

 

Έτσι, έχουμε να κάνουμε με μια κατάσταση όπου οι δυτικές χώρες ανακοινώνουν ότι δεν θα αναγνωρίσουν αυτά τα δημοψηφίσματα, αλλά από την άλλη δεν έχουν κάνει απολύτως τίποτα για να ενθαρρύνουν την Ουκρανία να ακολουθήσει μια πολιτική χωρίς αποκλεισμούς απέναντι στις μειονότητές της. Τελικά, αυτό που  μπορεί να αποκαλύψουν αυτά τα δημοψηφίσματα είναι ότι ποτέ δεν υπήρξε πραγματικά ένα ουκρανικό έθνος χωρίς αποκλεισμούς.

Επιπλέον, αυτά τα δημοψηφίσματα θα παγιώσουν μια κατάσταση και θα καταστήσουν τις κατακτήσεις της Ρωσίας μη αναστρέψιμες. Εχει ενδιαφέρον ότι αν η Δύση είχε αφήσει τον Ζελένσκι να προχωρήσει με την πρόταση που έκανε στη Ρωσία στα τέλη Μαρτίου του 2022, η Ουκρανία εδαφικά θα ήταν λίγο πολύ η ίδια όπως πριν από τον Φεβρουάριο του 2022. Θυμίζουμε ότι ο Ζελένσκι είχε υποβάλει ένα πρώτο αίτημα για διαπραγματεύσεις στις 25 Φεβρουαρίου, το οποίο οι Ρώσοι είχαν αποδεχθεί, αλλά το οποίο η Ευρωπαϊκή Ένωση αρνήθηκε παρέχοντας ένα πρώτο πακέτο 450 εκατομμυρίων ευρώ σε όπλα. Τον Μάρτιο, ο Ζελένσκι έκανε άλλη μια προσφορά, την οποία η Ρωσία καλωσόρισε και ήταν έτοιμη να συζητήσει, αλλά η Ευρωπαϊκή Ένωση ήρθε και πάλι να τη σαμποτάρει με ένα δεύτερο πακέτο 500 εκατομμυρίων ευρώ για όπλα.

 

Όπως εξηγεί η Ukraïnskaya Pravda, ο Μπόρις Τζόνσον [ BoJo ]τηλεφώνησε στον Ζελένσκι στις 2 Απριλίου ζητώντας του να αποσύρει την πρότασή του, διαφορετικά η Δύση θα σταματούσε να τον υποστηρίζει. Στη συνέχεια, στις 9 Απριλίου, κατά την επίσκεψή του στο Κίεβο, ο "BoJo" επανέλαβε το ίδιο πράγμα στον Ουκρανό πρόεδρο. Η Ουκρανία ήταν λοιπόν έτοιμη να διαπραγματευτεί με τη Ρωσία, αλλά η Δύση δεν θέλει διαπραγματεύσεις, όπως ξεκαθάρισε ξανά ο "BoJo" κατά την τελευταία του επίσκεψη στην Ουκρανία τον Αύγουστο.

 

Είναι βέβαιο ότι η προοπτική να μην υπάρξουν διαπραγματεύσεις είναι αυτή που ώθησε τη Ρωσία να προχωρήσει στα δημοψηφίσματα. Υπενθυμίζεται ότι μέχρι τώρα ο Βλαντιμίρ Πούτιν απέρριπτε πάντα την ιδέα της ενσωμάτωσης των εδαφών της νότιας Ουκρανίας στη Ρωσία.

 

Θα πρέπει επίσης να θυμίσουμε ότι αν η Δύση πίστευε τόσο πολύ στην Ουκρανία και την εδαφική της ακεραιότητα,τότε η Γαλλία και η Γερμανία θα είχαν σίγουρα εκπληρώσει τις υποχρεώσεις τους βάσει των συμφωνιών του Μινσκ πριν από τον Φεβρουάριο του 2022. Επιπλέον, θα είχαν αφήσει τον Ζελένσκι να προχωρήσει στην προτεινόμενη από αυτόν συμφωνία με τη Ρωσία τον Μάρτιο του 2022. Το πρόβλημα είναι ότι τη Δύση δεν την ενδιαφέρει το συμφέρον της Ουκρανίας, αλλά η αποδυνάμωση της Ρωσίας.

 

Μερική κινητοποίηση

 

Όσον αφορά την ανακοίνωση του Βλαντιμίρ Πούτιν για μερική κινητοποίηση, θα πρέπει να θυμίσουμε ότι η Ρωσία έχει επέμβει στην Ουκρανία με σημαντικά λιγότερα στρατεύματα από αυτά που η Δύση θεωρεί απαραίτητα για τη διεξαγωγή μιας επιθετικής εκστρατείας. Υπάρχουν δύο λόγοι γιαυτό. Πρώτον, οι Ρώσοι βασίζονται στη μαεστρία τους στην "τέχνη των στρατιωτικών επιχειρήσεων" και παίζουν με τις επιχειρησιακές τους μονάδες στο πεδίο των μαχών όπως ένας σκακιστής. Αυτό είναι που τους επιτρέπει να είναι αποτελεσματικοί με λιγότερο ανθρώπινο δυναμικό. Με άλλα λόγια, ξέρουν πώς να διεξάγουν επιχειρήσεις αποτελεσματικά.

 

Ο δεύτερος λόγος που τα μέσα ενημέρωσης αγνοούν σκόπιμα είναι ότι η συντριπτική πλειονότητα των πολεμικών ενεργειών στην Ουκρανία διεξάγεται από τις πολιτοφυλακές του Ντονμπάς. Αντί να λένε "οι Ρώσοι", θα έπρεπε (αν ήταν ειλικρινείς) να λένε "ο ρωσικός συνασπισμός" ή "ο ρωσόφωνος συνασπισμός". Με άλλα λόγια, ο αριθμός των ρωσικών στρατευμάτων στην Ουκρανία είναι σχετικά μικρός. Επιπλέον, η ρωσική πρακτική είναι να παραμένουν στρατεύματα μόνο για ένα περιορισμένο χρονικό διάστημα στην περιοχή των επιχειρήσεων. Αυτό σημαίνει ότι αλλάζουν τα στρατεύματα συχνότερα από ό,τι η Δύση.

 

Εκτός από αυτές τις γενικές εκτιμήσεις, υπάρχουν και οι πιθανές συνέπειες των δημοψηφισμάτων στη νότια Ουκρανία, τα οποία ίσως επεκτείνουν τα ρωσικά σύνορα κατά σχεδόν 1000 χιλιόμετρα. Αυτό θα απαιτήσει πρόσθετους πόρους για τη δημιουργία ενός πιο ισχυρού αμυντικού συστήματος, την κατασκευή εγκαταστάσεων για τα στρατεύματα κ.λπ. Υπό αυτή την έννοια, η μερική αυτή  κινητοποίηση είναι μια καλή ιδέα και λογική συνέπεια των όσων είδαμε παραπάνω.

Στη Δύση έχει γίνει πολύς λόγος για εκείνους που προσπάθησαν να εγκαταλείψουν τη Ρωσία προκειμένου να αποφύγουν την στράτευσή τους. Σίγουρα τέτοιοι υπάρχουν, όπως και χιλιάδες Ουκρανοί που προσπάθησαν να αποφύγουν την επιστράτευση και τους βλέπουμε να κυκλοφορούν στους δρόμους των Βρυξελλών  με αυτοκίνητα μεγάλου κυβισμού και ακριβά γερμανικά σπορ αυτοκίνητα! Πολύ λιγότερη δημοσιότητα έχουν λάβει οι μεγάλες ουρές νέων έξω από τα γραφεία στρατολόγησης και οι λαϊκές διαδηλώσεις που είναι υπέρ της απόφασης για επιστράτευση !

 

Πυρηνική απειλή

 Όσον αφορά την πυρηνική απειλή, ο Βλαντιμίρ Πούτιν στην ομιλία του στις 21Σεπτεμβρίου , αναφέρθηκε στον κίνδυνο πυρηνικής κλιμάκωσης του πολέμου. Φυσικά, τα συνωμοσιολογικά μέσα ενημέρωσης (δηλαδή εκείνα που κατασκευάζουν αφηγήσεις από άσχετες πληροφορίες) μίλησαν αμέσως για "πυρηνικές απειλές".

 

Αυτό,όμως, δεν αληθεύει. Αν διαβάσουμε τη διατύπωση της ομιλίας του Πούτιν, θα δούμε ότι δεν απείλησε με χρήση πυρηνικών όπλων και δεν το έχει κάνει ποτέ από την έναρξη αυτής της σύγκρουσης το 2014. Ωστόσο, έχει προειδοποιήσει τη Δύση όταν τάχθηκε ενάντια στη χρήση τέτοιων όπλων. Θα σας θυμίσω ότι στις 24 Αυγούστου, η Λιζ Τρας είχε δηλώσει ότι είναι αποδεκτό να χτυπηθεί η Ρωσία με πυρηνικά όπλα και ότι είναι έτοιμη να το κάνει, ακόμη και αν αυτό θα οδηγούσε σε "παγκόσμιο αφανισμό"! Δεν είναι η πρώτη φορά που η σημερινή Βρετανίδα πρωθυπουργός κάνει μια τέτοια δήλωση, η οποία είχε προκαλέσει την αντίδραση του Κρεμλίνου τον Φεβρουάριο. Επιπλέον, θα ήθελα να σας θυμίσω ότι τον Απρίλιο του τρέχοντος έτους, ο Τζο Μπάιντεν αποφάσισε να εγκαταλείψει την πολιτική των ΗΠΑ να μην κάνουν αυτές πρώτες χρήση των πυρηνικών όπλων και έτσι διατηρεί το δικαίωμα να χρησιμοποιήσουν πρώτα αυτές πυρηνικά όπλα.

 

Είναι λοιπόν σαφές ότι ο Βλαντιμίρ Πούτιν δεν εμπιστεύεται τη συμπεριφορά της Δύσης που είναι εντελώς παράλογη και ανεύθυνη και η οποία είναι έτοιμη να θυσιάσει τους ίδιους της τους πολίτες προκειμένου να επιτύχει στόχους που καθοδηγούνται από δογματισμό και ιδεολογία. Αυτό συμβαίνει αυτή τη στιγμή στον τομέα της ενέργειας και των κυρώσεων, και αυτό είναι έτοιμη να κάνει η Λιζ Τρας με τα πυρηνικά όπλα. Ο Πούτιν σίγουρα ανησυχεί για τις αντιδράσεις των ηγετών μας, οι οποίοι βρίσκονται σε όλο και πιο δυσάρεστη θέση εξαιτίας της καταστροφικής οικονομικής και κοινωνικής κατάστασης που έχουν δημιουργήσει με την ανικανότητά τους. Η πίεση αυτή στους ηγέτες μας θα μπορούσε να τους οδηγήσει στην κλιμάκωση της σύγκρουσης μόνο και μόνο για να μην χάσουν το κύρος τους.

 

Στην ομιλία του, ο Βλαντιμίρ Πούτιν δεν απείλησε ότι θα χρησιμοποιήσει πυρηνικά όπλα, αλλά άλλους τύπους όπλων. Σκέφτεται φυσικά τα υπερηχητικά όπλα, τα οποία δεν χρειάζεται να είναι πυρηνικά για να είναι αποτελεσματικά και τα οποία μπορούν να ανατρέψουν τις δυτικές άμυνες. Επιπλέον, σε αντίθεση με ό,τι λένε τα τα δικά μας μμε, η χρήση τακτικών πυρηνικών όπλων δεν περιλαμβάνεται πλέον στο ρωσικό δόγμα πολέμου εδώ και πολλά χρόνια και σε αντίθεση με τις Ηνωμένες Πολιτείες, η Ρωσία δεν ακολουθεί την πολιτική του ‘’προληπτικού χτυπήματος’’ με πηρυνικά.

 

Με άλλα λόγια, οι Δυτικοί και η αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά τους είναι οι πραγματικοί παράγοντες ανασφάλειας.

 

Δεν είμαι βέβαιος αν οι πολιτικοί μας έχουν μια σαφή και αντικειμενική άποψη της κατάστασης. Τα πρόσφατα tweets του Προέδρου της Ελβετικής Συνομοσπονδίας, Ινιάτσιο Κασίς δείχνουν ότι το επίπεδο ενημέρωσής του είναι χαμηλό. Πρώτα απ' όλα, όταν αναφέρει τον ρόλο και την ουδετερότητα της Ελβετίας προσφέροντας τις καλές της υπηρεσίες, δείχνει ότι δεν γνωρίζει και τόσο γεωγραφία. Για τη Ρωσία, η Ελβετία έχει ήδη εγκαταλείψει το καθεστώς ουδετερότητάς της και αν θέλει να διαδραματίσει εποικοδομητικό ρόλο σε αυτή τη σύγκρουση, θα πρέπει να αποδείξει την ουδετερότητά της. Είμαστε πολύ, πολύ μακριά από αυτό.

 

Δεύτερον, όταν ο Κασίς εξέφρασε την ανησυχία του για τη χρήση πυρηνικών όπλων στον Λαβρόφ, είναι σαφές ότι δεν κατάλαβε το μήνυμα του Βλαντιμίρ Πούτιν. Το πρόβλημα με τους σημερινούς ηγέτες στη Δύση είναι ότι κανένας από αυτούς δεν έχει προς το παρόν τη διανοητική ικανότητα να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις που οι ίδιοι δημιούργησαν με τη δική τους ανοησία. Ο Κασίς θα ήταν μάλλον καλύτερο να εκφράσει τις ανησυχίες του στην Τρας και στον Μπάιντεν!

Οι Ρώσοι -και ιδίως ο Βλαντιμίρ Πούτιν- ήταν πάντα πολύ σαφείς στις δηλώσεις τους και έκαναν με συνέπεια και μεθοδικότητα αυτό που είπαν ότι θα έκαναν. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Μπορεί βέβαια κανείς να διαφωνεί με αυτά , αλλά είναι μεγάλο λάθος ίσως ακόμη και εγκληματικό να μην ακούει κανείς αυτά που λέει. Γιατί αν τα είχαμε ακούσει, θα μπορούσαμε να είχαμε αποτρέψει την κατάσταση και δεν θα είχε γίνει αυτό που έγινε.

 

Εχει επίσης ενδιαφέρον να συγκρίνουμε τη σημερινή γενική κατάσταση με αυτό που περιγράφεται στις εκθέσεις της RAND Corporation που δημοσιεύθηκε το 2019 ως σχέδιο για την προσπάθεια αποσταθεροποίησης της Ρωσίας.

Όπως βλέπουμε, αυτό που παρακολουθούμε σήμερα είναι το αποτέλεσμα ενός προσεκτικά σχεδιασμένου σεναρίου. Είναι πολύ πιθανό οι Ρώσοι να πρόβλεψαν αυτό που σχεδίαζε η Δύση εναντίον τους οπότε η Ρωσία ήταν σε θέση να προετοιμαστεί πολιτικά και διπλωματικά για την κρίση που επρόκειτο να ξεσπάσει. Αυτή η ικανότητα στρατηγικής πρόβλεψης είναι που δείχνει ότι η Ρωσία είναι πιο σταθερή, πιο αποτελεσματική και πιο αποδοτική από τη Δύση. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο πιστεύω ότι αν αυτή η σύγκρουση κλιμακωθεί, θα είναι περισσότερο λόγω της δυτικής ανικανότητας παρά λόγω ρωσικών υπολογισμών.

https://www.thepostil.com/kharkov-and-mobilization/?fbclid=IwAR3H0lxBGEbRdKc6MFSkLel--nql15xAxcQ8uo1VzC8oPUVUXMooTaxRy8U