Η ρωσοκινέζικη απειλή

Χάρτης με τις δυνάμεις του ΝΑΤΟ και του ''δυτικού κόσμου'' περικυκλωμένες από τις στρατιωτικές βάσεις Ρωσίας και Κίνας 

  

Λέμετώρα :
 Γέμισε πολεμικά η ανατολική Μεσόγειος 

Δημιουργοί τεράτων  

Η κάλυψη του ρόλου της Σαουδικής Αραβίας στην 11 του Σεπτέμβρη συνεχίζεται

Ο Ομπάμα καλεί σε κοινό αγώνα κατά του Ισλαμικού Κράτους, αυτούς που το χρηματοδοτούν

Με τα όπλα του αντίπαλου

Μέρες πρωτοφανούς αστάθειας

Γέμισε πολεμικά η ανατολική Μεσόγειος 

Υπογράφηκε το Σύμφωνο Συνεργασίας των Δύο Πλευρών του Ειρηνικού 

 TheComing War on China

Πρωτομηνιά κι αρχιχρονιά: «Μπουναμάς» των δανειστών, η επικείμενη «απαγωγή» των δημοσίων εσόδων

                                                             

  της Νάντιας Βαλαβάνη

Από 1.1.2017 οι δανειστές, με την υπογραφή κυβέρνησης και μνημονιακής αντιπολίτευσης, απονέμουν ένα «δωράκι» στον εαυτό τους: Τον αποκλειστικό έλεγχο των δημοσίων εσόδων της χώρας.

Η Ελλάδα-πειραματόζωο θα γίνει η πρώτη χώρα στον κόσμο, της οποίας ο μηχανισμός Φορολογικής Διοίκησης  (εφορίες, τελωνεία και επιτελικά τμήματα) θα αποσπαστεί από την όποια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση: Η ΓΓΔΕ (Γενική Γραμματεία Δημοσίων Εσόδων) του Υπουργείου Οικονομικών ανεξαρτοποιείται μετατρεπόμενη σε ανεξάρτητη Αρχή, ονόματι ΑΑΔΕ (Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Εσόδων). 

Ταυτόχρονα, αποσπάται από την όποια κυβέρνηση το δικαίωμα ερμηνείας της φορολογικής νομοθεσίας: Το, προ Τρίτου Μνημονίου, μνημονιακό καθεστώς φρόντισε να το περάσει σταδιακά από τους εκάστοτε υπουργούς Οικονομικών στην αποκλειστική αρμοδιότητα της ΓΓΔΕ – που το παίρνει μαζί της.

Τι σημαίνουν τα παραπάνω; Ότι δεν θα υπάρχει πλέον δυνατότητα οποιουδήποτε είδους δημοκρατικού ελέγχου: Οι Ανεξάρτητες Αρχές δεν υπόκεινται σε οποιουδήποτε είδους έλεγχο σκοπιμότητας.

Με άλλα λόγια, δε θα μπορούν πλέον να υποβάλλονται ερωτήσεις κοινοβουλευτικού ελέγχου στον Υπουργό Οικονομικών, καθώς δεν θα έχει πια αρμοδιότητα επί των πρακτέων της Αρχής ούτε και θα ξέρει: Σύμφωνα με το νομοθετικό πλαίσιο του Μαίου 2016, θα συναντάται μια φορά το μήνα με τον (Υπερ)Διοικητή της Αρχής, ο οποίος θα τον ενημερώνει για τα …στατιστικά (επί λέξει).

Στην Βουλή η Αρχή θα έρχεται δυο φορές το χρόνο για ενημέρωση. Και κανένας πολίτης ή επιχείρηση δε θα έχει τρόπο ν’  απευθυνθεί οπουδήποτε αλλού, αν θεωρήσει ότι αδικείται ή ότι η φορολογική νομοθεσία εφαρμόζεται λαθεμένα: Ο μόνος έλεγχος που μπορεί να γίνει σε μια ΑΑ είναι έλεγχος νομιμότητας – αν δηλ. μια απόφαση της παραβιάζει το νόμο – κι αυτός γίνεται αποκλειστικά δικαστικά, από το Συμβούλιο Επικρατείας.

Επιπλέον: Μετά τη «μνημονιακή» - από το Τρίτο Μνημόνιο - διάλυση του ΣΔΟΕ και την απίστευτη ιστορία της προετοιμαζόμενης παραγραφής του συντριπτικού όγκου των 36.000 εκκρεμών υποθέσεων ελέγχου (ανάμεσα τους, τα προ 2010 εξοπλιστικά και «μαύρο» πολιτικό χρήμα), κανείς δε θα μάθει ποτέ ακριβώς τι απέγινε. Ή σ’  αυτό τουλάχιστον υπολογίζουν.

Οι δανειστές όμως δεν «τρελάθηκαν» ώστε να ανεξαρτοποιήσουν το «σκληρό πυρήνα» του οικονομικού μηχανισμού του ελληνικού κράτος αλλά και της κυριαρχίας του: Η ανεξαρτοποίηση ισχύει μόνο έναντι του τελευταίου. Αντιθέτως, στο 5μελές ΔΣ θα συμμετέχει, χωρίς δικαίωμα ψήφου αλλά με πλήρη δικαιώματα – συμπεριλαμβανομένων όσων δε θα έχει ο Υπουργός Οικονομικών – ο λεγόμενος «Εμπειρογνώμονας»: Θα εκπροσωπεί τους δανειστές στη διοίκηση του μηχανισμού συγκέντρωσης των ελληνικών δημοσίων εσόδων και θα διοριστεί άμεσα από τις Βρυξέλλες. 

Κατά τ’  άλλα, η «μεταρρύθμιση» κινείται στο γνωστό ρεύμα μιας, νεοφιλελεύθερης «έμπνευσης», αναδιανομής της πολιτικής εξουσίας προς εξωθεσμικά, μη νομιμοποιημένα όργανα. Όπως είναι φανερό, μια μελλοντική κυβέρνηση αποφασισμένη να πετύχει απεμπλοκή από τα μνημόνια και ανάκτηση της κυριαρχίας της χώρας, θα χρειαστεί ν’  αγωνιστεί για να ανακτήσει τον έλεγχο όχι μόνο των τραπεζών από τα funds και της δημόσιας περιουσίας από τους δανειστές, αλλά - πριν απ’  όλα - ακόμα και των δημοσίων εσόδων.

Το καψόνι με την «13η σύνταξη» και ο ESM ως επιτομή της γερμανικής Ευρωζώνης

Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Μερικά ερωτήματα για το πώς ελήφθη η απόφαση για πάγωμα των μέτρων για το χρέος – Πώς η θεσμική επικυριαρχία του Βερολίνου τού επιτρέπει να κάνει κουρελόχαρτα κανονισμούς και διαδικασίες

Μπορεί η κυβέρνηση να περιορίζεται σε ασκήσεις ψυχραιμίας για την τύχη του έκτακτου επιδόματος στους συνταξιούχους και των βραχυπρόθεσμων μέτρων για το χρέος, ωστόσο η εμπλοκή που προκάλεσε η γερμανική ηγεσία είναι αποκαλυπτική για το πόσο «γερμανική» είναι η Ευρωζώνη. Όχι μόνο στο πεδίο της πολιτικο-οικονομικής ηγεμονίας, αλλά ακόμη και στο θεσμικό- διαδικαστικό. 

Ο ίδιος ο ESM, όπως μας υπενθυμίζει το τελευταίο επεισόδιο, λειτουργεί ως παράρτημα του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών. Θα αρκούσε μια διαγώνια ματιά στη Συνθήκη του ESM, που έχει ψηφιστεί από το 2012, και στους κανονισμούς λειτουργίας του που την ακολούθησαν για να το πιστοποιήσει.

 Αυτό το ελάχιστο, άλλωστε, όφειλαν να κάνουν ο υπουργός Οικονομικών Ε. Τσακαλώτος, που είναι μέλος του Συμβουλίου Διοικητών του ESM, ή ο αναπληρωτής υπουργός Γ. Χουλιαράκης, που είναι μέλος του Συμβουλίου Διευθυντών του ESM. Αυτά είναι τυπικά τα δυο αποφασιστικά όργανα του ESM. 

Και, αν και στην πράξη ταυτίζονται με το Eurogroup και το EuroWorkingGroup, έχουν τις δικές τους ιδιομορφίες λειτουργίας. Επομένως, το ελάχιστο που μπορούσε να κάνει κανείς για να αποκαλύψει το εξόφθαλμο «πραξικόπημα» Σόιμπλε- Ντάισελμπλουμ ήταν να ψάξει αν τηρήθηκε έστω το «πρωτόκολλο» λειτουργίας του ESM, όπως περιγράφεται στη Συνθήκη συγκρότησής του και στους κανονισμούς του.

Γιατί «απασφάλισε» ο Σόιμπλε

Το γερμανικό πάγωμα των μέτρων για το χρέος είναι μια παρέμβαση σαφώς πολιτική, αν και η στόχευσή της είναι ακόμη ασαφής. Στην πραγματικότητα, όπως είχαμε γράψει στα «dikaiologitika news» (11/12.2016, «Το μυστήριο της “μονομερούς” εξαγγελίας Τσίπρα για συνταξιούχους και νησιά»), η απόφαση της κυβέρνησης καλυπτόταν επαρκώς τόσο από το Μνημόνιο και την επικαιροποίηση του Ιουνίου, όσο και από το σχέδιο συμφωνίας που είχε συντάξει το κουαρτέτο για τη δεύτερη αξιολόγηση.

 Σ’ αυτά τα κείμενα προβλεπόταν σαφώς η δυνατότητα χρήσης του υπερ-πλεονάσματος για «ενίσχυση της κοινωνικής προστασίας και/ή για τη μείωση του φορολογικού βάρους… με την προϋπόθεση ότι η επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων είναι εξασφαλισμένη». Προβλέπαμε, λοιπόν, συγκαταβατική αντίδραση των δανειστών στις εξαγγελίες Τσίπρα υπό την προϋπόθεση «να μην απασφαλίσει ο Σόιμπλε».

 Το γιατί τελικά «απασφάλισε» ο Σόιμπλε σε μια ήσσονος σημασίας απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης είναι ιστορία που σχετίζεται με την εκλογική του στρατηγική, τις πιέσεις που δέχεται το CDU από την ακροδεξιά AfD αλλά και από τους πρώην εταίρους του στην κυβέρνηση, τους Φιλελεύθερους- και τα δυο κόμματα διατηρούν τη γραμμή του Grexit στην ατζέντα τους- και, φυσικά, με την ευρύτερη στρατηγική του για μια πιο πιο συνεκτική Ευρωζώνη «πρώτης ταχύτητας»

Οι κανονισμοί που υπάρχουν για να… παραβιάζονται

Ωστόσο, εκτός από το «γιατί» γίνεται το τελευταίο καψόνι στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ έχει σημασία και το «πώς» γίνεται. Διότι, όπως όλα τα θεσμικά όργανα της Ε.Ε., ο ESM υποτίθεται ότι έχει τους κανόνες και τους κανονισμούς του που εξηγούν με γραφειοκρατική σχολαστικότητα το πώς συνεδριάζουν και πώς ψηφίζουν τα δυο βασικά του όργανα, το Συμβούλιο Διοικητών και το Συμβούλιο Διευθυντών, ποιοι συμμετέχουν στις συνεδριάσεις αυτές ως παρατηρητές (η Κομισιόν, η ΕΚΤ, εκπρόσωπος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου) κι άλλες διασκεδαστικές λεπτομέρειες. 

Για παράδειγμα, οι κανονισμοί λειτουργίας των Συμβουλίων Διοικητών και Διευθυντών, λένε πως αυτά συνεδριάζουν κατ’ αρχήν με φυσική παρουσία των εκπροσώπων των κρατών μελών και ψηφίζουν δι’ ανατάσεως χειρός. 

Προβλέπουν, επίσης, συζήτηση και ψηφοφορία εξ αποστάσεως (με… κούριερ, φαξ ή email!), αλλά αυτό προϋποθέτει ότι τα έγγραφα που αφορούν το υπό εξέταση θέμα ή η πρόταση απόφασης θα πρέπει να τους έχουν διαβιβαστεί τουλάχιστον ένα 24ωρο πριν από την εξ αποστάσεως συνεδρίαση. Ακόμη, υποχρεώνουν τα κράτη μέλη να υπογράψουν την απόφαση το αργότερο σε 15 μέρες, ή σε 3 αν ο Διευθύνων του ESM (ο Ρένγκλινγκ, εν προκειμένω) αποφασίσει ότι το θέμα επείγει.

 Η Συνθήκη του ESM ορίζει επίσης συγκεκριμένα για ποια θέματα ο Μηχανισμός αποφασίζει με ομοφωνία, ειδική πλειοψηφία (80% ή 85%) ή απλή πλειοψηφία, με προϋπόθεση την απαρτία 2/3 τόσο επί των κρατών μελών όσο και επί των δικαιωμάτων ψήφου.

 Με δεδομένο ότι υπουργοί Οικονομικών της Ευρωζώνης δήλωσαν δημόσια ότι έμαθαν την απόφαση από τις ειδήσεις, ότι η Κομισιόν αιφνιδιάστηκε και ότι η κυβέρνηση έμαθε την εξέλιξη μέσω ηλεκτρονικού μηνύματος ή από την ανακοίνωση Ντάισελμπλουμ, οποιαδήποτε κυβέρνηση ήθελε να ασκήσει τα στοιχειώδη κυριαρχικά δικαιώματά της, όφειλε να θέσει μια σειρά ερωτήματα, όπως:

 - Πότε ακριβώς συνεδρίασε το Συμβούλιο Διοικητών (ή Διευθυντών) του ESM και με ποια διαδικασία; Πώς διαπιστώθηκε η απαραίτητη διπλή απαρτία των 2/3; 

- Ποιο κράτος μέλος υπέβαλε την πρόταση απόφασης; Ποια κράτη μέλη την έλαβαν πριν την ανακοίνωσή της; 

- Πότε ζητήθηκε από το κουαρτέτο η αξιολόγηση των εξαγγελιών της ελληνικής κυβέρνησης; Είναι συμβατή με τους κανονισμούς του ESM η ακολουθία «πρώτα η ανακοίνωση, μετά η απόφαση και τελευταία η αξιολόγηση του κουαρτέτου»; 

- Με τι πλειοψηφία ελήφθη η απόφαση; Σε ποια από τις περιπτώσεις που η Συνθήκη του ESM απαιτεί «ειδική πλειοψηφία» υπάγεται η αναστολή των μέτρων για το χρέος; (σ.σ. στη Συνθήκη δεν αναφέρεται η αναδιάρθρωση χρέους

Γερμανικό μονοπώλιο η παραβίαση των «κανόνων»Τα ερωτήματα είναι διαδικαστικά, αλλά αν μη τι άλλο θα έβαζαν την προσηλωμένη στα «πρωτόκολλα» γραφειοκρατία να τρέχει. 

Ωστόσο, το μεγαλύτερο όφελος από τη μη απάντησή τους έγκειται στο γεγονός πως αποκαλύπτουν ότι η γερμανική ηγεσία έχει κατασκευάσει την Ευρωζώνη τόσο πολύ στα μέτρα της, ώστε είναι η μόνη που έχει την ευχέρεια να κάνει κουρελόχαρτο τους κανόνες και εξαντλητικούς κανονισμούς που ζητεί από τους άλλους να τηρούν ευλαβικά.

 Κι αυτό για τον απλούστατο λόγο ότι στη Συνθήκη του ESM η Γερμανία έχει επιβάλει το βέτο της σε οποιαδήποτε απόφαση χάρη στην κλείδα κατανομής στα δικαιώματα ψήφου που κατέχει: 27%.

 Καμιά απόφαση δεν μπορεί να ληφθεί χωρίς της συμμετοχή της και οποιαδήποτε απόφαση μπορεί να μπλοκαριστεί με την άρνησή της. Η Γαλλία, με κλείδα κατανομής 20,9%, είναι η δεύτερη που έχει τέτοια δυνατότητα, ενώ η τρίτη Ιταλία (με 17%) δεν την έχει.

Ο ESM, ουσιαστικά μηχανισμός ελεγχόμενης χρεοκοπίας των υπερχρεωμένων κρατών ή των τραπεζών τους, είναι η επιτομή της Ευρωζώνης ως γερμανικής αποικίας χρέους.

 Η γερμανική ηγεσία, έχοντας εκθρέψει τα θηριώδη πλεονάσματά της από τα ελλείμματα των άλλων, τα έχει μετατρέψει και σε δικαιώματα ψήφου και πολιτικής επικυριαρχίας.

 Αυτή η επικυριαρχία είναι το μόνο στοιχείο συνοχής, αλλά και παράγοντας αποσύνθεσης της Ευρωζώνης.

 Μόνο που τα τωρινά ή επικείμενα θύματα αυτής της αποσύνθεσης μόλις τώρα καταλαβαίνουν σε τι συναινούσαν ψηφίζοντας το Σύμφωνο Σταθερότητας το 1998 ή τη Συνθήκη του ESM το 2012.

[--->]

«Οι μέρες της Κομμούνας» του Μπέρτολτ Μπρεχτ

«Αλκυονίδα», από 15 έως 28 Δεκεμβρίου

  

 Το αριστούργημα του Μπέρτολτ Μπρεχτ, «Οι μέρες της Κομμούνας», όπως κινηματογραφήθηκε τον Απρίλιο του 1966 στο «Berliner Enseble», το ιστορικό  θέατρο που ίδρυσε ο ίδιος, παρουσιάζουν η New Star και η Rbb media, αποκλειστικά στην «Αλκυονίδα», από 15 έως 28 Δεκεμβρίου.

Πρόκειται για ένα επικό, λαϊκό έργο, ένα θεατρικό δοκίμιο για την προλεταριακή επανάσταση, με την μουσική του Hanns Eisler και πρωταγωνίστρια την σπουδαία ηθοποιό και τραγουδίστρια Γκιζέλα Μάι, που έφυγε από την ζωή στις 4 Δεκεμβρίου.

Θα προβληθούν επίσης:

«Ο καυκασιανός κύκλος με την κιμωλία»,  σε σκηνοθεσία, Peter Kupke, που παίχτηκε το 1983 με διάρκεια160’ και θα προβληθεί από 12/1/2017 μέχρι 25/1/2017.

«Ο κύριος Πούντιλα και ο υπηρέτης του Μάττι», επίσης σε σκηνοθεσία Peter Kupke, που παίχτηκε το 1979 με διάρκεια 156’, έγχρωμο και θα προβληθεί από 09/02/2017 μέχρι 22/2/2017.

Ο Μπρεχτ έγραψε το «Οι μέρες της Κομμούνας» το 1948 – 1949, έχοντας πρόσφατα φύγει από τις ΗΠΑ για την Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας. Η πρώτη παράγωγη του έργου έγινε από την θεατρική εταιρία του Μπρεχτ «The Berliner Ensemble» στο Chemnitz (Karl Marx Stadt) το 1956 και η μουσική γράφτηκε από τον σπουδαίο ριζοσπαστικό συνθέτη Hanns Eisler.

Το έργο παρουσιάζει ένα πανόραμα της ζωής στην Κομμούνα. Είναι ένας κόσμος με τον οποίο μπορούμε  να ταυτιστούμε  και να αναγνωρίσουμε, ένας κόσμος  εργατικών συνοικιών στην οδό Pigalle, ο  Papa και ο Coco, η Babette και η Geneviève, η Madame Cabet και ο γιός της Jean. Μαζί παλεύουν και προσπαθούν να μάθουν πώς να ξανασκεφτούν την ζωή σε μια αληθινά δημοκρατική κοινωνία. 

Είναι αυτοί οι άνθρωποι που στο τέλος θα καταλήξουν να αγωνίζονται και να πεθαίνουν στους δρόμους του Παρισιού. Ο Μπρεχτ  θέλει να καταλάβει ο θεατής τις πολιτικές και τις οικονομικές δυνάμεις στον χώρο της εργασίας  που διαμορφώνουν τις ζωές των ανθρώπων.

Προβάλει σκηνές με τους πολιτικούς αρχηγούς  της Γαλλίας και της Γερμανίας, του Διοικητή της Τράπεζας της Γαλλίας, δυνάμεις που στις μέρες μας  αποκαλούμε παγκόσμιο Καπιταλισμό και που ραδιουργούν για να καταστρέψουν τους  κατοίκους του Παρισιού. Ο Μπρεχτ προτρέπει τον θεατή να αναρωτηθεί και να βρει  τρόπους για να αλλάξει  τον κόσμο  αντιμέτωπος με αυτά που θεωρεί ως αδύνατες πιθανότητες.

«Οι μέρες της Κομμούνας» – «Die Tage der Commune», Ασπρόμαυρη, Γαλλία, 17/4/1966, Διάρκεια 107΄, σενάριο: Bertolt Brecht  (θεατρικό), σκηνοθεσία: Manfred Wekwerth,  Joachim Tenschert, μουσική: Hanns Eisler, φωτογραφία: Werner Schramm, Fritz Angermann, Habbo Lolling, Lothar Möckel, σκηνογράφος – σκηνικά: Karl von Appen, μεταφορά στην οθόνη: Kurt Veth, Hubert Kreuz, ήχος: Eberhard Leschin, Helmut Schlafke, διεύθυνση παραγωγής: Erich Biedermann, μοντάζ: Bettina Beissert, βοηθός σκηνοθέτη: Margret Wolfshohl, Alexander Stillmark

Ρόλοι/Ηθοποιοί: Madame Cabet: Gisela May, Jean Cabet: Hilmar Thate, “Papa”: Wolf Kaiser, Coeo: Peter Kalisch, Babette Cherron: Angelica Domröse, Francois Faure: Manfred Karge, Pierre Langevin: Raimund Schelcher, Rigault: Ekkehard Schall, Valrin: Günter Naumann, Thiers/Bismarck: Martin Flörchinger, Jules Fabre: Willi Schwabe.

 [--->]