Να που σε κάτι έχει δίκιο κι η Κριστίν Λαγκάρντ

Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Απεχθάνομαι το ΔΝΤ όσο και το 80% των Ελλήνων που, κατά την τελευταία δημοσκόπηση, επιθυμεί διακαώς την έξωσή του από την μνημονιακή μας επιτήρηση. Αν και αυτό δεν είναι καμιά παγκόσμια πρωτοτυπία. Δεν έχει υπάρξει χώρα από την οποία το ΔΝΤ έχει αποχωρήσει μετ’ επαίνων, αφού προηγουμένως τη μετέτρεψε σε κοινωνικό και οικονομικό ερειπιώνα.

Ωστόσο, απ’ αυτήν την κοινοτοπία προκύπτει ένα ερώτημα: πόσο διαφορετικά θα ήταν τα αποτελέσματα των μνημονίων αν είχαν επιβληθεί από μιαν αμιγώς ευρωπαϊκή τρόικα, χωρίς τον δανεισμό και την τεχνογνωσία του ΔΝΤ;

Το ερώτημα έχει αποκτήσει πολιτική και όχι απλά θεωρητική υπόσταση από τη στιγμή που η κυβέρνηση συντηρεί την καμπάνια «έκθεσης» του ΔΝΤ ως του κακού μπάτσου της αξιολόγησης, παρ’ ότι ταυτόχρονα κάνει υποχωρήσεις επί υποχωρήσεων για να προσεγγίσει τις απαιτήσεις του. Και προφανώς θα κάνει κι άλλες στον δρόμο προς την Ουάσιγκτον.

Πάνω σ’ αυτό το ερώτημα συνεχίστηκε ακόμη και χθες το άτυπο δημόσιο debate κυβέρνησης και ηγεσίας του ΔΝΤ.