του Αλέκου Αναγνωστάκη
Η εποχή που η Ευρωπαϊκή Ένωση πλασαριζόταν ως το απαραβίαστο
σύμβολο της νέας Ευρώπης, στη θέση ακόμη και των ιδανικών της Γαλλικής
Επανάστασης, έχει παρέλθει οριστικά. Η ίδια η πορεία της ακολούθησε και
ακολουθεί το σχήμα συγκρότηση – σύγκρουση – νέα παροδική ισορροπία που
προετοιμάζει την επόμενη σύγκρουση αγνώστων επιπτώσεων. (Τέτοιας μορφής ήταν η
έξοδος του Ενωμένου Βασιλείου από την ΕΕ πριν λίγο καιρό).
Το βάθος, η ποιότητα και η έκταση της διπλής κρίσης - ύφεσης,
(υγειονομικής και οικονομικής) που πυροδότησε η πανδημία, φαίνεται πως οδηγούν
σε μια – πρόσκαιρη φυσικά – ισορροπία εντός της ΕΕ με τρία νέα ποιοτικά
χαρακτηριστικά.
Πρώτον, για πρώτη φορά προτείνεται να δανεισθεί η ΕΕ ως αυτό
που είναι: Ως κάτι λιγότερο από συνομόσπονδο κράτος και κάτι «περισσότερο» από
διεθνής οργανισμός, ως ένα εν εξελίξει ιστορικά πρωτόγνωρο μόρφωμα.
Δεύτερον, σπάει το απαγορευτικό κρατικών ενισχύσεων μέσω των
ενισχύσεων της Lufthansa και άλλων αεροπορικών κολοσσών.
Τρίτον, απαρνείται τα «άγια τοις αγίοις», τα περιορισμένα
ελλείμματα που μαζί με τους ισοσκελισμένους αποτέλεσαν βασικό όπλο της δίχως
όρια και τέλος μονόπλευρης λιτότητας σε βάρος της εργατικής τάξης, της νεολαίας
και των συνταξιούχων.
